W budowie... - under construction

(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/20/Nadis.gif)
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kundalini

G.I. Gurdjieff - Gurdjieff in the monastery


Hidden Symmetry 1 - OM CIRCLE - Gurdjieff Sacred Dance Demo
(http://www.worldwisdom.com/uploads/slidedetails/19.jpg)

(http://www.laughanworld.net/wp-content/uploads/2008/05/chakra_map_good.jpg)

Energie Bubble Demonstratiom
http://www.youtube.com/v/B2DXdFYDXCk&hl=pl&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/B2DXdFYDXCk&hl=pl&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>



Urywek z 2 dniowego seminarium dotyczÂącego dynamiki Chi, Energii elektromagnetycznej i  Natury buddy
TÂłumaczenie: Lucyfer

 
Lame Dondrup Dorje

 Siedzibie singapurskiej Policji  2004 r

To wszystko opiera siĂŞ na wykorzystaniu kulistej  energii (BaĂąki energii).
Kiedy twoja energia odpowiednio zakorzeniona
Pozytywne jony docierajÂą do podstawy i przemieszczajÂą jony negatywne.
 U podstawy jest „yin” - jony negatywne, na gĂłrze sÂą jony pozytywne. Powietrze ma jony, wszystko ma jony,
CzÂłowiek jest mieszankÂą, fuzjÂą obu jonĂłw.
Kiedy twoja energia z niÂższego „Dan tien” po³¹czy siĂŞ z korzeniem u podstawy, kiedy jesteÂśmy w pozycji stojÂącej
PrzemieÂści ona energie, ktĂłra powrĂłci od gĂłry otaczajÂąc cie jak  „baĂąka”
IstniejÂą sposoby by wytworzyĂŚ tÂą elektromagnetycznÂą energie, patrz
 Magnetyczna jakoœÌ  ktĂłra zmienia rzeczy.
Jest krew ktĂłra odÂżywia chi Jest chi ktĂłre porusza krew
TY pracujÂąc  miĂŞÂśniem ktĂłry jest bardzo materialny, powodujesz Âże ruch  krwi  zwija i rozwija poruszajÂące siĂŞ chi.
NastĂŞpnie umysÂł przewodzi caÂłym procesem. Najpierw na zewnÂątrz a nastĂŞpnie coraz bardziej do wewnÂątrz.
Wiec przede wszystkim potrzebujesz odpowiedniego ciaÂła, odpowiedniego naczynia.
To naczynie musi byÌ w harmonii z ziemi¹ i niebem, ka¿da koœÌ ³¹czyÌ siê z ka¿d¹ koœci¹ w odpowiedni sposób.
KaÂżdy organ na swoim miejscu z odpowiedniÂą dynamikÂą.
Emocje rĂłwnieÂż muszÂą byĂŚ stabilne, twĂłj umysÂł musi byĂŚ stabilny, mechanika ciaÂła musi byĂŚ stabilna
Mechanika musi byĂŚ w harmonii w relacji ze wszystkim
Wszyscy moi studenci kiedy po raz pierwszy przychodzÂą, nie muszÂą byĂŚ buddystami ale po jakimÂś czasie stajÂą siĂŞ jak buddyÂści.
RozpoczynajÂą praktyki modlitewne by ustabilizowaĂŚ umysÂł, medytacje by ustabilizowaĂŚ umysÂł.
PoniewaÂż to wszystko powoduje zmianĂŞ, nastĂŞpnie praktykujÂą rytuaÂły – „Mi Zong”(Vajrayana)
Tu nie chodzi o wyglÂąd ale o rozwiniĂŞcie peÂłnego respektu psychologicznego nastawienia.
To metoda dziĂŞki ktĂłrej zrozumiesz swojÂą wewnĂŞtrznÂą naturĂŞ.
Poprzez zewnĂŞtrznego Guru zrozumiesz wewnĂŞtrznego Guru, poprzez wewnĂŞtrznego Guru po³¹czysz siĂŞ z sekretnym Guru, ktĂłry jest  twojÂą „NaturÂą Buddy” - twojÂą prawdziwÂą naturÂą.
 
Nazywamy to „NaturÂą Buddy” poniewaÂż jest ona taka sama dla kaÂżdego, niewaÂżne czy jesteÂś chrzeÂścijaninem czy buddystÂą.
Podobnie jak w Momocie Âśmierci przechodzisz przez te same stany „Bardo” bez ró¿nicy czy jesteÂś religijnÂą osobÂą czy nie.
Ró¿nica polega na tym ¿e je¿eli zosta³eœ do tego przygotowany wtedy twój umys³ pozostaje stabilny, mo¿esz na prawdê ukierunkowaÌ swoj¹ œwiadomoœÌ w dowolnym kierunku w jakim zamierzasz pójœÌ.
Osoba znajduje schronienie w Buddzie, Dharmie i Sangha poniewaÂż jest to czysta energia.
Buddha nie Âżyczy sobie niczego po za wszystkim co najlepsze dla kaÂżdego czÂłowieka. On nie chce by go czczono. Nie chce abyÂś robiÂł cokolwiek poza przyniesieniem korzyÂści dla siebie samego.
Nie obiecuje ci nieba mĂłwiÂąc: „JeÂżeli zrobisz to, to wtedy stanie siĂŞ to” zamiast tego mĂłwi: „Kimkolwiek jesteÂś kocham ciĂŞ tak samo”
JeÂżeli masz system wiary, to lepiej mieĂŚ coÂś co zachĂŞci ciĂŞ by czyniĂŚ lepiej a nie do bycia oddzielonym.
Tak  jak mĂłj nauczyciel nie zachĂŞcaÂł nas do bycia zaangaÂżowanym w politykĂŞ, w wiele spraw, ale by byĂŚ  wspó³czujÂącym dla korzyÂści wszystkich istot.

Dlatego w³aœnie wielu moich studentów zaczynaj¹c od tai chi sta³o siê póŸniej Buddystami.
Nie musisz stawiaĂŚ transparentu „Ja jestem ChrzeÂścijaninem, BuddystÂą, MuzuÂłmaninem” po prostu bÂądÂź dobrÂą osobÂą.
Ale jak byĂŚ dobrÂą osobÂą? Potrzebujesz struktury by pomogÂła ci zrozumieĂŚ. Dla mnie najlepszym sposobem jest buddyjska Dharma.
W materialnej sztuce znam wielu ludzi ktĂłrzy sÂą bardzo dobrzy ale Âżaden z nich nie byÂł dla mnie wzorem pokory – Bruce Lee, nie pokorny.
ÂŻaden z mistrzĂłw sztuk walki jakich znam nie powiedziaÂł „Jestem drugi i tak dalej i dalej” Oni wszyscy myÂślÂą Âże sÂą najlepsi i stworzyli wiele niepotrzebnych konfliktĂłw.
Nawet jeÂżeli sÂą dobrzy w tym co robiÂą to tworzÂą wiele niepotrzebnych konfliktĂłw.
Prawdziwym wzorem dla mnie jest mój w³asny rdzenny Guru Penor Rinpoche, Prawdziwe wspó³czucie
Potrzebujemy dobrego wzoru do naœladowania je¿eli polegasz na z³ych wzorach do naœladowania, to sprowadz¹ cie oni w dó³ w tym kierunku
Korzystny jest taki system wiary ktĂłry pomoÂże ci siĂŞ rozwijaĂŚ.
Czym jest system wiary? To taki który pomo¿e ci zrozumieÌ jak rzeczy dzia³aj¹, czyli najlepiej znaleŸÌ taki który bêdzie dla ciebie pomocny, nie taki który ma wady.

WiĂŞcej na: www.pathgate.org

"
MAGICZNE KROKI

Po raz pierwszy don Juan opowiedzia³ mi szczegó³owo o magicznych krokach po tym, gdy wyrazi³ siê nieprzychylnie na temat mojej wagi.
– Cholerny z ciebie grubas – powiedziaÂł, przyglÂądajÂąc mi siĂŞ od stĂłp do g³ów i z dezaprobatÂą krĂŞcÂąc gÂłowÂą. – Niewiele ci brakuje do otyÂłoÂści. WidaĂŚ po tobie, Âże jesteÂś wyeksploatowany. Jak kaÂżdy czÂłowiek twojego czasu, zaczynasz obrastaĂŚ tÂłuszczem na karku, jak byk. Czas najwyÂższy, byÂś powaÂżnie pomyÂślaÂł o najwiĂŞkszym odkryciu czarownikĂłw, o magicznych krokach.
– O jakich znowu magicznych krokach, don Juanie? – spytaÂłem. – Do tej pory nic mi o nich nie wspominaÂłeÂś. A jeÂśli nawet, to tylko mimochodem, bo nie mogĂŞ sobie niczego takiego przypomnieĂŚ.
– OpowiedziaÂłem ci o nich bardzo duÂżo – powiedziaÂł – a co wiĂŞcej, mnĂłstwo ich juÂż znasz. CaÂły czas ciĂŞ ich uczĂŞ.
JeÂśli o mnie chodzi, nie byÂło prawdÂą, jakoby caÂły czas uczyÂł mnie jakichkolwiek magicznych krokĂłw. ZaprzeczyÂłem bardzo zapalczywie.
– Nie musisz wkÂładaĂŚ tyle uczucia w obronĂŞ swojego cudownego ja – zaÂżartowaÂł, poruszajÂąc komicznie brwiami z przepraszajÂącym wyrazem twarzy. – ChciaÂłem powiedzieĂŚ, Âże naÂśladujesz wszystko, co robiĂŞ, wykorzystujĂŞ wiĂŞc twojÂą umiejĂŞtnoœÌ naÂśladowania. Przez caÂły czas pokazujĂŞ ci przeró¿ne magiczne kroki, a ty zawsze myÂślisz, jak to ja uwielbiam rozprostowywaĂŚ koÂści i sÂłuchaĂŚ, jak mi w stawach trzeszczy. Podoba mi siĂŞ ta twoja interpretacja – rozprostowywanie koÂści. Dalej bĂŞdziemy to tak okreÂślaĂŚ.
– PokazaÂłem ci dziesiĂŞĂŚ ró¿nych sposobĂłw rozprostowywania koÂści – ciÂągn¹³. – KaÂżdy z nich to magiczny krok, idealnie pasujÂący do twojego i mojego ciaÂła. MoÂżna by rzec, Âże te dziesiĂŞĂŚ magicznych krokĂłw doskonale nam obydwu odpowiada. SÂą naszÂą osobistÂą wÂłasnoÂściÂą, tak jak byÂły wÂłasnoÂściÂą czarownikĂłw pochodzÂących z dwudziestu piĂŞciu pokoleĂą przed nami, ktĂłrzy byli dokÂładnie tacy sami jak my dwaj.
Jak to uj¹³ don Juan, magiczne kroki byÂły ró¿nymi pozycjami, ktĂłre – w moim mniemaniu – przyjmowaÂł dla rozprostowania koÂści. PoruszaÂł wĂłwczas w okreÂślony sposĂłb ramionami, nogami, tuÂłowiem i biodrami; sÂądziÂłem, Âże robi to, by maksymalnie rozciÂągn¹Ì miĂŞÂśnie, koÂści i ÂściĂŞgna. Z mojego punktu widzenia efektem tych ruchĂłw byÂło trzeszczenie w stawach, ktĂłre, jak wierzyÂłem, don Juan demonstrowaÂł, by mnie zadziwiĂŚ i rozweseliĂŚ. PamiĂŞtam, Âże za kaÂżdym razem mĂłwiÂł, abym go naÂśladowaÂł. ZachĂŞcaÂł mnie nawet, w duchu wspó³zawodnictwa, bym zapamiĂŞtaÂł ruchy, ktĂłre mi pokazywaÂł, i powtarzaÂł je w domu, aÂż bĂŞdĂŞ umiaÂł wydobyĂŚ z moich stawĂłw podobne trzeszczenie.
Nigdy mi siĂŞ nie udaÂło usÂłyszeĂŚ tego trzeszczenia w moich stawach, jednakÂże bez wÂątpienia nauczyÂłem siĂŞ wszystkich ruchĂłw, zupeÂłnie mimochodem. Teraz wiem, Âże fiasko moich usilnych staraĂą, by wydobyĂŚ trzeszczenie ze stawĂłw, wyszÂło mi w koĂącu na dobre, poniewaÂż miĂŞÂśni i ÂściĂŞgien ramion oraz plecĂłw nigdy nie wolno rozciÂągaĂŚ tak forsownie. Stawy don Juana po prostu miaÂły to do siebie, Âże trzeszczaÂły przy naciÂąganiu, podobnie jak stawy palcĂłw dÂłoni niektĂłrych ludzi trzeszczÂą przy zaciskaniu piĂŞÂści.
– Jak dawni czarownicy wymyÂślili magiczne kroki, don Juanie? – spytaÂłem.
– Nikt ich nie wymyÂśliÂł – odparÂł surowo. – Z zaÂłoÂżenia, Âże zostaÂły one wymyÂślone, automatycznie wynika wniosek o ingerencji umysÂłu, a w wypadku magicznych krokĂłw jest on b³êdny. PrĂŞdzej juÂż zostaÂły one odkryte przez dawnych szamanĂłw. MĂłwiono mi, Âże wszystko siĂŞ zaczĂŞÂło od niezwykÂłego poczucia bÂłogoÂści, ktĂłrego szamani doznawali w szamaĂąskich stanach podwyÂższonej ÂświadomoÂści. Uczucie rozpierajÂącego ich wigoru byÂło to tak niesamowite i fascynujÂące, Âże usiÂłowali je przenieœÌ rĂłwnieÂż do stanu normalnej ÂświadomoÂści.
– Z poczÂątku szamani byli przekonani, Âże to uczucie bÂłogoÂści jest po prostu wytworem stanu podwyÂższonej ÂświadomoÂści – wyjaÂśniÂł mi kiedyÂś don Juan. – WkrĂłtce spostrzegli, Âże nie wszystkie stany szamaĂąskiej podwyÂższonej ÂświadomoÂści wywoÂłujÂą w nich owo uczucie. Po dokÂładnej analizie okazaÂło siĂŞ, Âże bÂłogoœÌ pojawiaÂła siĂŞ zawsze w trakcie wykonywania okreÂślonych ruchĂłw ciaÂłem. Szamani uÂświadomili sobie, Âże w stanach podwyÂższonej ÂświadomoÂści ich ciaÂła mimowolnie siĂŞ poruszaÂły na ró¿ne sposoby i Âże wÂłaÂśnie te ruchy byÂły powodem owego niezwyczajnego odczucia fizycznej i psychicznej peÂłni.
Don Juan powiedzia³, ¿e zawsze mu siê wydawa³o, i¿ ruchy, które dawni szamani wykonywali automatycznie w stanach podwy¿szonej œwiadomoœci, s¹ pewnego rodzaju dziedzictwem ludzkoœci, czymœ g³êboko ukrytym i wyjawianym tylko tym, którzy tego szukaj¹. Wyobra¿a³ sobie owych czarowników jako badaczy podwodnych g³êbin, którzy odzyskali ten skarb, nawet o tym nie wiedz¹c.
Don Juan mówi³, ¿e dawni czarownicy zaczêli mozolnie ³¹czyÌ ze sob¹ niektóre z zapamiêtanych ruchów. Ich wysi³ki nie posz³y na marne. Uda³o im siê odtworzyÌ ruchy, którymi, jak s¹dzili, cia³o reaguje automatycznie w stanach podwy¿szonej œwiadomoœci. Zachêceni tym powodzeniem, odtworzyli jeszcze setki ruchów, które powtarzali, nie próbuj¹c nawet ich posk³adaÌ w jakiœ zrozumia³y schemat. S¹dzili, ¿e w podwy¿szonej œwiadomoœci ruchy te wykonuje siê spontanicznie, a ich efekt zale¿y od dzia³ania jakiejœ si³y, zupe³nie niezale¿nej od woli szamanów.
Don Juan stwierdzi³, ¿e z natury spostrze¿eù czarowników staro¿ytnoœci zawsze wywodzi³, i¿ musieli oni byÌ niezwyk³ymi ludŸmi, poniewa¿ odkryte przez nich ruchy nie zosta³y podobnie objawione wspó³czesnym szamanom, którzy równie¿ wchodzili w stany podwy¿szonej œwiadomoœci. ByÌ mo¿e by³o tak dlatego, ¿e wspó³czeœni szamani nauczyli siê tych ruchów, w takiej czy innej formie, od swoich poprzedników, a mo¿e bra³o siê to st¹d, ¿e czarownicy staro¿ytnoœci mieli wiêksz¹ masê energetyczn¹.
– Jak to rozumiesz, don Juanie, Âże mieli wiĂŞkszÂą masĂŞ energetycznÂą? – spytaÂłem. – Byli wiĂŞksi?
– Nie przypuszczam, by byli wiĂŞksi w sensie fizycznym – odparÂł. – JednakÂże na poziomie energetycznym w oczach widzÂących jawili siĂŞ jako podÂłuÂżne ksztaÂłty. Samych siebie nazywali Âświetlistymi jajami. Nigdy w Âżyciu nie widziaÂłem Âświetlistego jaja. WidywaÂłem jedynie Âświetliste kule. Przypuszczalnie wiĂŞc przez pokolenia czÂłowiek utraciÂł nieco masy energetycznej.
Don Juan wyjaœni³ mi, ¿e dla widz¹cego wszechœwiat sk³ada siê z nieskoùczonej liczby pól energetycznych. Widz¹cemu przedstawiaj¹ siê one jako œwietliste w³ókna, które strzelaj¹ dooko³a na wszystkie strony. Don Juan powiedzia³, ¿e owe w³ókna przeszywaj¹ œwietliste kule ludzi pod wszelkimi mo¿liwymi k¹tami i ¿e œmia³o mo¿na przyj¹Ì, i¿ skoro kszta³ty ludzi jawi³y siê niegdyœ w formie pod³u¿nej, podobnej do jaja, to by³y one znacznie wy¿sze od ku³. St¹d te¿ pola energetyczne, które obejmowa³y ludzi w górnej czêœci ich œwietlistych jaj, obecnie, gdy ludzie s¹ œwietlistymi kulami, ju¿ ich nie obejmuj¹. Dla don Juana oznacza³o to niejako utratê masy energetycznej, która mia³a byÌ kluczem do odzyskania owego ukrytego skarbu: magicznych kroków.
– Dlaczego te kroki dawnych szamanĂłw nazywa siĂŞ magicznymi krokami, don Juanie? – zapytaÂłem go pewnego razu.
-To nie tylko nazwa – odrzekÂł. – One sÂą magiczne! SkutkĂłw ich dziaÂłania nie da siĂŞ ogarn¹Ì umysÂłem, odwoÂłujÂąc siĂŞ do zwykÂłych wyjaÂśnieĂą. Te ruchy nie sÂą ĂŚwiczeniami fizycznymi czy jedynie jakimiÂś pozycjami ciaÂła; to prawdziwe prĂłby osiÂągniĂŞcia optymalnego stanu trwania. Magia tych ruchĂłw – ciÂągn¹³ don Juan – to subtelna zmiana, ktĂłrÂą odczuwajÂą ĂŚwiczÂący podczas ich wykonywania. To pewna aura efemerycznoÂści, ktĂłra naznacza ich ciaÂło i ducha, rodzaj lÂśnienia, ÂświatÂło w oczach. Ta subtelna zmiana to dotyk ducha. To tak, jakby praktykujÂący poprzez te ruchy odnawiali dawno zapomnianÂą wiĂŞÂź z si³¹ ÂżyciowÂą, dziĂŞki ktĂłrej trwajÂą.
Dalej wyjaÂśniÂł, Âże ruchy te nazywa siĂŞ magicznymi krokami rĂłwnieÂż dla tej przyczyny, Âże przenoszÂą szamanĂłw, w obrĂŞbie postrzegania, do odmiennych stanĂłw trwania, w ktĂłrych odczuwajÂą oni Âświat w sposĂłb nie dajÂący siĂŞ opisaĂŚ.
– Ze wzglĂŞdu na to wÂłaÂśnie, ze wzglĂŞdu na tĂŞ magiĂŞ – powiedziaÂł mi don Juan – magiczne kroki trzeba praktykowaĂŚ nie w ramach gimnastyki, lecz jako metodĂŞ przywoÂływania mocy.
– Ale czy moÂżna je traktowaĂŚ jako ĂŚwiczenia fizyczne, mimo Âże wczeÂśniej nigdy ich tak nie traktowano? – zapytaÂłem.
– MoÂżesz je praktykowaĂŚ tak, jak ci siĂŞ Âżywnie podoba – odparÂł don Juan. – Magiczne kroki wzbogacajÂą ÂświadomoœÌ niezaleÂżnie od tego, jak je traktujesz. MÂądrze byÂłoby jednak nazywaĂŚ je po imieniu, magicznymi krokami, ktĂłre pozwalajÂą praktykujÂącym odrzuciĂŚ maskĂŞ uspoÂłecznienia.
– Co to za maska uspoÂłecznienia? – spytaÂłem.
– To taki pancerz, ktĂłrego zaÂżarcie bronimy i za ktĂłry umieramy – powiedziaÂł. – Pancerz, ktĂłry narzuca na nas Âświat. Nie pozwala nam osiÂągn¹Ì wszystkich naszych moÂżliwoÂści. KaÂże nam wierzyĂŚ, Âże jesteÂśmy nieÂśmiertelni. W tych ruchach Âżyje intencja tysiĂŞcy czarownikĂłw. WykonujÂąc je nawet zupeÂłnie od niechcenia, doprowadzasz do unieruchomienia umysÂłu.
– Jak to rozumieĂŚ, Âże doprowadzam do unieruchomienia umysÂłu? – spytaÂłem.
– Wszystko, co robimy w naszym Âświecie – odrzekÂł – uznajemy i rozpoznajemy, przetwarzajÂąc to w ciÂągi podobieĂąstwa, ciÂągi rzeczy, powiÂązane ze wzglĂŞdu na funkcjĂŞ, jakÂą speÂłniajÂą. Na przykÂład, jeÂżeli powiem ci “widelec", natychmiast przyjdÂą ci do gÂłowy: ÂłyÂżka, nó¿, obrus, serwetka, talerz, filiÂżanka z podstawkiem, kieliszek wina, chili con carne, przyjĂŞcie, urodziny, zabawa. ÂŚmiaÂło mĂłgÂłbyÂś tak jeszcze dÂługo wyliczaĂŚ rzeczy funkcjonalnie ze sobÂą powiÂązane, byĂŚ moÂże bez koĂąca. Wszystko, co robimy, jest tak wÂłaÂśnie powiÂązane. Dziwne u czarownikĂłw jest to, Âże widzÂą oni, iÂż wszystkie te ciÂągi pokrewieĂąstwa, wszystkie ciÂągi rzeczy powiÂązanych ze sobÂą funkcjonalnie w mniemaniu ludzi sÂą niezmienne i wieczne, niczym sÂłowo boÂże.
– Nie wiem, don Juanie, po co mieszasz sÂłowo boÂże do swoich wyjaÂśnieĂą. Co ma wspĂłlnego sÂłowo boÂże z tym, co usiÂłujesz mi wyjaÂśniĂŚ?
– Wszystko! – odpowiedziaÂł. – WyglÂąda na to, Âże w naszych gÂłowach caÂły wszechÂświat jest niczym sÂłowo boÂże, absolutny i niezmienny. Tym siĂŞ kierujemy. GdzieÂś g³êboko w sobie mamy taki mechanizm, ktĂłry nie pozwala nam siĂŞ zatrzymaĂŚ i stwierdziĂŚ, Âże sÂłowo boÂże – w naszym pojĂŞciu – odnosi siĂŞ do Âświata, ktĂłry jest martwy. Za to Âżywy Âświat nieustannie pÂłynie. Porusza siĂŞ. Zmienia. Przeistacza siĂŞ. Najbardziej abstrakcyjnym powodem, dla ktĂłrego magiczne kroki czarownikĂłw mojej linii sÂą magiczne – ciÂągn¹³ don Juan – jest to, Âże w czasie ich wykonywania ciaÂło praktykujÂącego uÂświadamia sobie, iÂż wszystko, zamiast byĂŚ nieprzerwanym ÂłaĂącuchem pokrewnych sobie obiektĂłw, jest strumieniem, nieustajÂącym przepÂływem. A skoro wszystko we wszechÂświecie pÂłynie niczym strumieĂą, moÂżna Ăłw strumieĂą zatrzymaĂŚ. MoÂżna postawiĂŚ na nim tamĂŞ i tak wstrzymaĂŚ lub zmieniĂŚ jego przepÂływ.
Don Juan wyjaœni³ mi kiedyœ, jak praktykowanie magicznych kroków wp³ynê³o na czarowników z jego linii, i porówna³ ich sytuacjê z tym, co siê stanie ze wspó³czesnymi praktykuj¹cymi.
– Gdy czarownicy mojej linii uÂświadomili sobie – rzekÂł – Âże praktykowanie ich magicznych krokĂłw powoduje wstrzymanie zwykle nieprzerwanego przepÂływu zdarzeĂą, przeÂżyli szok i omal nie umarli z przeraÂżenia. WymyÂślili caÂły ukÂład metafor dla opisu tego wydarzenia i kiedy starali siĂŞ je objaÂśniĂŚ i zanalizowaĂŚ, spaprali ca³¹ sprawĂŞ. ZaplÂątali siĂŞ w rytuaÂły i ceremonie. ZaczĂŞli odgrywaĂŚ akt wstrzymania przepÂływu zdarzeĂą. Wierzyli, Âże jeÂśli z okreÂślonym aspektem swoich magicznych krokĂłw zwi¹¿¹ pewne ceremonie i rytuaÂły, same magiczne kroki przyniosÂą po¿¹dany rezultat. Po niedÂługim czasie bardziej grzĂŞÂźli w nieprzebranej liczbie swoich niezwykle zÂłoÂżonych rytua³ów i ceremonii niÂż w samych magicznych krokach. To bardzo waÂżne, aby skierowaĂŚ uwagĂŞ praktykujÂących na pewien okreÂślony aspekt magicznych krokĂłw – ciÂągn¹³ don Juan. – JednakÂże to zapatrzenie powinno byĂŚ swobodne, na wesoÂło, bez Âśmiertelnej powagi i posĂŞpnoÂści. Magiczne kroki powinno siĂŞ praktykowaĂŚ dla samej przyjemnoÂści, jakÂą to przynosi, nie przejmujÂąc siĂŞ zbytnio korzyÂściami.
Poda³ przyk³ad jednego ze swoich towarzyszy, czarownika o imieniu Silvio Manuel, którego ulubionym zajêciem by³o dostosowywanie magicznych kroków czarowników staro¿ytnoœci do kroków jego wspó³czesnego taùca. Don Juan okreœli³ Silvia Manuela jako niezrównanego akrobatê i tancerza, który tak naprawdê taùczy³ swoje magiczne kroki.
– Nagual Elias Ulloa byt najwaÂżniejszym innowatorem mojej linii – podj¹³ don Juan. – To on wÂłaÂśnie, Âże tak powiem, wyrzuciÂł caÂły ceremoniaÂł przez okno i praktykowaÂł magiczne kroki wy³¹cznie z tÂą myÂślÂą, z jakÂą pierwotnie ich uÂżywano, kiedyÂś w zamierzchÂłej przeszÂłoÂści – aby rozprowadzaĂŚ energiĂŞ. Nagual Julian Osorio, ktĂłry byÂł po nim – mĂłwiÂł dalej – ostatecznie dobiÂł caÂły ceremoniaÂł. Jako Âże byÂł w rzeczywistoÂści zawodowym aktorem i kiedyÂś siĂŞ utrzymywaÂł z wystĂŞpĂłw w teatrze, wielkÂą wagĂŞ przykÂładaÂł do – jak to okreÂślali czarownicy – teatru szamaĂąskiego. On nazwaÂł go teatrem nieskoĂączonoÂści i zawarÂł w nim wszystkie dostĂŞpne mu magiczne kroki. KaÂżdy ruch odgrywanych przez niego postaci byÂł na wskroÂś przesycony magicznymi krokami. To jeszcze nie wszystko, przeksztaÂłciÂł on ten teatr w nowÂą metodĂŞ ich nauczania. Wszystko siĂŞ zamknĂŞÂło pomiĂŞdzy nagualem Julianem, aktorem nieskoĂączonoÂści, a Silviem Manuelem, tancerzem nieskoĂączonoÂści. Na horyzoncie zabÂłysÂła nowa era! Era czystego rozprowadzania!
Don Juan, wyjaÂśniajÂąc rozprowadzanie, mĂłwiÂł, Âże ludzie, postrzegani jako skupiska pĂłl energii, sÂą zamkniĂŞtymi jednostkami energetycznymi o ustalonych granicach, ktĂłre nie pozwalajÂą ani na przedostawanie siĂŞ energii z zewnÂątrz, ani wydostanie z wewnÂątrz. Z tego powodu energia zawarta w takim skupisku pĂłl energetycznych to wszystko, na czym kaÂżdy czÂłowiek moÂże bazowaĂŚ.
– NaturalnÂą skÂłonnoÂściÂą ludzi – mĂłwiÂł – jest wypychanie energii jak najdalej od oÂśrodkĂłw witalnoÂści, ktĂłre siĂŞ mieszczÂą po prawej stronie ciaÂła na samej krawĂŞdzi klatki piersiowej, w okolicy wÂątroby i woreczka ¿ó³ciowego, oraz po lewej stronie ciaÂła, rĂłwnieÂż na krawĂŞdzi klatki piersiowej, w okolicy trzustki i Âśledziony; na plecach, dokÂładnie za tymi dwoma pierwszymi oÂśrodkami – w okolicy nerek, i dokÂładnie ponad nimi – w okolicy nadnerczy; jak rĂłwnieÂż u nasady szyi, w doÂłku u zbiegu obojczyka i mostka, a takÂże dokoÂła macicy i jajnikĂłw u kobiet.
– Jak ludzie wypychajÂą tĂŞ energiĂŞ, don Juanie? – zapytaÂłem.
– ZamartwiajÂąc siĂŞ – odparÂł. – PoddajÂąc siĂŞ napiĂŞciom powszedniego Âżycia. Przymus zaÂłatwiania codziennych spraw odbija siĂŞ na ich zdrowiu.
– A co siĂŞ dzieje z tÂą energiÂą, don Juanie? – spytaÂłem.
– Zbiera siĂŞ na obrzeÂżach Âświetlistej kuli – rzekÂł. – Czasem tworzy nawet rodzaj grubej korowatej powÂłoki. Magiczne kroki oddziaÂłujÂą na caÂłego czÂłowieka, pojmowanego jako ciaÂło fizyczne i jako skupisko pĂłl energetycznych. PobudzajÂą energiĂŞ nagromadzonÂą w Âświetlistej kuli i przekazujÂą jÂą z powrotem do ciaÂła fizycznego. Magiczne kroki uaktywniajÂą zarĂłwno samo ciaÂło jako pewien ukÂład fizyczny, osÂłabiony przez rozproszenie energii, jak rĂłwnieÂż ciaÂło jako pewien ukÂład energetyczny, ktĂłry jest w stanie rozprowadziĂŚ tĂŞ rozproszonÂą energiĂŞ. Energia na obrzeÂżach Âświetlistej kuli – ciÂągn¹³ – energia, ktĂłra nie jest rozprowadzona, jest rĂłwnie nieprzydatna jak kompletny brak energii. To naprawdĂŞ przeraÂżajÂące, przechowywaĂŚ gdzieÂś nadmiar energii, ktĂłra jest w praktyce niedostĂŞpna. To tak, jakbyÂś byÂł na pustyni i umieraÂł z powodu odwodnienia, choĂŚ masz ze sobÂą zbiornik z wodÂą, ktĂłrego nie moÂżesz otworzyĂŚ, bo nie masz czym. A na tej pustyni nie ma nawet jednego kamienia, ktĂłrym mĂłgÂłbyÂś ten zbiornik rozbiĂŚ.
PrawdziwÂą magiÂą magicznych krokĂłw jest to, Âże kierujÂą one zÂłogi energii z powrotem do oÂśrodkĂłw witalnoÂści; stÂąd wÂłaÂśnie bierze siĂŞ owo poczucie bÂłogoÂści i nieprawdopodobnej sprawnoÂści fizycznej, ktĂłre udziela siĂŞ praktykujÂącym. Czarownicy z linii don Juana, zanim siĂŞ zagubili w nadmierne rozbudowanych rytuaÂłach i ceremoniach, okreÂślili warunek rozprowadzenia. Nazwali go nasyceniem, co miaÂło oznaczaĂŚ, Âże zanurzali swoje ciaÂła w obfitoÂści magicznych krokĂłw, pozwalajÂąc sile, ktĂłra nas spaja, kierowaĂŚ magicznymi krokami tak, aby jak najskuteczniej rozprowadzaÂły one energiĂŞ.
– Jak to, don Juanie? Chcesz mi wmĂłwiĂŚ, Âże za kaÂżdym razem, gdy rozprostowujesz koÂści, i za kaÂżdym razem, kiedy ja prĂłbujĂŞ ciĂŞ naÂśladowaĂŚ, faktycznie rozprowadzamy energiĂŞ? – spytaÂłem go pewnego razu bez cienia ironii.
– Za kaÂżdym razem, gdy wykonujemy jakiÂś magiczny krok – odparÂł – tak naprawdĂŞ zmieniamy podstawowÂą strukturĂŞ naszej istoty. Energia, zazwyczaj zalegajÂąca gdzieÂś i bezuÂżyteczna, zostaje uwolniona i zaczyna przenikaĂŚ do wirujÂących oÂśrodkĂłw witalnoÂści w ciele. Tylko i wy³¹cznie z pomocÂą tej odzyskanej energii jesteÂśmy w stanie zbudowaĂŚ groblĂŞ, zaporĂŞ, ktĂłra jako jedyna moÂże powstrzymaĂŚ Ăłw niepowstrzymany i zawsze szkodliwy dla nas strumieĂą zdarzeĂą.
PoprosiÂłem don Juana, aby podaÂł mi przykÂład takiej tamy na tym, jak to okreÂśliÂł, szkodliwym strumieniu. PowiedziaÂłem mu, Âże chciaÂłbym to sobie jakoÂś wyobraziĂŚ.
– Podam ci przykÂład – rzekÂł. – W moim wieku powinno mi dokuczaĂŚ, dajmy na to, wysokie ciÂśnienie. Gdybym siĂŞ udaÂł do lekarza, ten, widzÂąc mnie, przyj¹³by zapewne, Âże oto ma przed sobÂą starego Indianina, ktĂłrego wyczerpaÂły tysiÂące ró¿nych trosk, rozgoryczenie i kiepskie odÂżywianie; skutkiem tego wszystkiego, jak Âłatwo przewidzieĂŚ i czego naleÂży siĂŞ spodziewaĂŚ, jest nadciÂśnienie. W moim wieku to normalne. Nie mam najmniejszych kÂłopotĂłw z nadciÂśnieniem – mĂłwiÂł dalej. – Nie dlatego, Âże jestem silniejszy od przeciĂŞtnego czÂłowieka albo mam lepsze geny, ale dlatego, iÂż moje magiczne kroki pozwoliÂły mojemu ciaÂłu wyÂłamaĂŚ siĂŞ z wszelkich wzorcĂłw zachowaĂą, ktĂłrych skutkiem jest nadciÂśnienie. MogĂŞ ÂśmiaÂło powiedzieĂŚ, Âże za kaÂżdym razem, gdy rozprostowujĂŞ koÂści, wykonujÂąc jeden z moich magicznych krokĂłw, blokujĂŞ strumieĂą statystycznych zaÂłoÂżeĂą i typĂłw zachowaĂą, ktĂłre normalnie w moim wieku powodujÂą nadciÂśnienie. Innym przykÂładem, ktĂłry mogĂŞ ci podaĂŚ, jest sprawnoœÌ moich kolan – ciÂągn¹³. – Nie zauwaÂżyÂłeÂś, Âże jestem o wiele zwinniejszy od ciebie? Poruszam kolanami jak maÂły chÂłoptaÂś! DziĂŞki moim magicznym krokom stawiam tamĂŞ na strumieniu zachowaĂą i zmian w strukturze fizycznej, ktĂłre z wiekiem przyczyniajÂą siĂŞ do zesztywnienia kolan, zarĂłwno u kobiet, jak i u mĂŞÂżczyzn.
Chyba nic mnie tak nigdy nie zÂłoÂściÂło jak to, Âże don Juan Matus, ktĂłry z powodzeniem mĂłgÂłby byĂŚ moim dziadkiem, byÂł nieporĂłwnywalnie mÂłodszy ode mnie. Przy nim byÂłem sztywnym i twardogÂłowym rutyniarzem. ByÂłem niczym starzec. On zaÂś byÂł Âżwawy, pomysÂłowy, zwinny i praktyczny. KrĂłtko mĂłwiÂąc, byÂł obdarzony czymÂś, czego ja, mimo Âże byÂłem mÂłody, nie posiadaÂłem – mÂłodoÂściÂą. Bardzo lubiÂł rozprawiaĂŚ, Âże byĂŚ mÂłodym to nie to samo, co byĂŚ obdarzonym mÂłodoÂściÂą, i Âże bycie mÂłodym nie stanowi Âżadnej przeszkody dla staroÂści. KierowaÂł mojÂą uwagĂŞ na to, Âże gdybym siĂŞ dokÂładnie i spokojnie przyglÂądaÂł innym ludziom, zgodziÂłbym siĂŞ z tym, iÂż juÂż w wieku dwudziestu lat sÂą oni starcami, idiotycznie klepiÂącymi w kó³ko to samo.
– Jak to moÂżliwe, don Juanie – zapytaÂłem – Âże moÂżesz byĂŚ mÂłodszy ode mnie?
– PrzezwyciĂŞÂżyÂłem mĂłj umysÂł – rzekÂł i wytrzeszczyÂł oczy, udajÂąc wielkÂą dezorientacjĂŞ. – Nie mam umysÂłu, ktĂłry by mi mĂłwiÂł, Âże juÂż czas najwyÂższy siĂŞ zestarzeĂŚ. Nie honorujĂŞ umĂłw, ktĂłrych nie zawieraÂłem. ZapamiĂŞtaj to sobie... to nie tylko puste hasÂło, kiedy czarownicy powiadajÂą, Âże nie honorujÂą umĂłw, ktĂłrych nie zawierali. DaĂŚ siĂŞ staroÂści to jedna z takich umĂłw.
DÂługo milczeliÂśmy. WydawaÂło mi siĂŞ, jakby don Juan czekaÂł, by zobaczyĂŚ, jaki efekt wywoÂłaÂły jego sÂłowa. Moje wewnĂŞtrzne ja, zdawaÂłoby siĂŞ niepodzielne, rozdzieraÂło siĂŞ jeszcze bardziej w obliczu moich jawnie przeciwstawnych reakcji. Z jednej strony ca³¹ si³¹ woli odÂżegnywaÂłem siĂŞ od bzdur, ktĂłre wygÂłaszaÂł don Juan; z drugiej strony jednak nie mogÂłem nie dostrzegaĂŚ, jak trafne byÂły jego spostrzeÂżenia. Don Juan byÂł stary, a jednak wcale stary nie byÂł. ByÂł mÂłodszy ode mnie o caÂłe wieki. Nie wiÂązaÂły go Âżadne myÂśli i nawyki. WydeptywaÂł ÂścieÂżki niewyobraÂżalnych ÂświatĂłw. ByÂł wolny, a ja byÂłem wiĂŞÂźniem moich ciĂŞÂżkich konstrukcji myÂślowych i moich przyzwyczajeĂą, banalnych i jaÂłowych refleksji nad sobÂą, ktĂłre – jak poczuÂłem wĂłwczas po raz pierwszy w Âżyciu – nie byÂły nawet moje.
Przy innej sposobnoœci spyta³em don Juana o coœ, co nie dawa³o mi spokoju ju¿ od d³u¿szego czasu. Powiedzia³ mi wczeœniej, ¿e czarownicy staro¿ytnego Meksyku odkryli magiczne kroki, które by³y niejako ukrytym skarbem, przechowywanym gdzieœ do czasu, a¿ ludzie go odnajd¹. Chcia³em wiedzieÌ, kto móg³by coœ takiego przechowywaÌ z myœl¹ o ludziach. Jedyne rozwi¹zanie, które przychodzi³o mi do g³owy, nawi¹zywa³o do katolicyzmu. S¹dzi³em, ¿e zrobi³ to Bóg, jakiœ anio³ stró¿ albo Duch Œwiêty.
– To nie Duch ÂŚwiĂŞty, ktĂłry jest ÂświĂŞty tylko dla ciebie, gdyÂż w skrytoÂści ducha jesteÂś katolikiem – rzekÂł don Juan. – I z ca³¹ pewnoÂściÂą nie jest to BĂłg, Ăłw dobrotliwy ojciec, jak go sobie wyobraÂżasz. Nie jest to teÂż jakaÂś bogini, matka Âżywicielka, pod ktĂłrej pieczÂą sÂą wszelkie ludzkie sprawy, w co wielu wierzy. To raczej pewna bezosobowa siÂła, ktĂłra przechowuje nieprzebrane bogactwa dla ÂśmiaÂłkĂłw majÂących odwagĂŞ ich szukaĂŚ. Jest to siÂła pochodzÂąca z tego wszechÂświata, tak jak ÂświatÂło czy grawitacja. To pewien czynnik spajajÂący, wibrujÂąca siÂła, ktĂłra ³¹czy skupiska pĂłl energetycznych – ludzi – w jednÂą zwartÂą caÂłoœÌ. Ta wibrujÂąca siÂła jest czynnikiem, ktĂłry nie pozwala na przedostawanie siĂŞ energii do wewnÂątrz i na zewnÂątrz Âświetlistej kuli. Czarownicy staroÂżytnego Meksyku – ciÂągn¹³ – byli przekonani, Âże wykonywanie magicznych krokĂłw jest jedynym czynnikiem, ktĂłry przygotowuje ciaÂło i doprowadza je do transcendentalnego potwierdzenia istnienia owej spajajÂącej siÂły.
Z objaœnieù don Juana wywnioskowa³em, ¿e wibruj¹ca si³a, o której mówi³, spajaj¹ca nasze pola energetyczne, musi bardzo przypominaÌ zjawisko, które wed³ug wspó³czesnych astronomów zachodzi w j¹drach wszystkich istniej¹cych we wszechœwiecie galaktyk. Ich zdaniem tam w³aœnie, w j¹drach galaktyk, dzia³a jakaœ niewyobra¿alna si³a, która utrzymuje gwiazdy galaktyki w ich po³o¿eniu. Si³a ta, nazywana czarn¹ dziur¹, jest pewnym tworem teoretycznym, dziêki któremu w najbardziej chyba sensowny sposób mo¿na wyjaœniÌ, dlaczego gwiazdy nie oddalaj¹ siê, wypychane na zewn¹trz przez w³asn¹ prêdkoœÌ orbitaln¹.
Don Juan mĂłwiÂł, Âże dawni czarownicy wiedzieli, iÂż ludzie – bĂŞdÂący skupiskami pĂłl energetycznych utrzymujÂą siĂŞ w sobie nie dziĂŞki jakimÂś energetycznym zwojom albo wiĂŞzom, lecz dziĂŞki pewnego rodzaju wibracji, ktĂłra nadaje wszystkiemu naraz istnienie i wÂłaÂściwe miejsce. Don Juan wyjaÂśniaÂł, Âże czarownicy poprzez swoje praktyki i dziĂŞki zdyscyplinowaniu nabrali umiejĂŞtnoÂści obchodzenia siĂŞ z tÂą wibrujÂącÂą si³¹, gdy tylko w peÂłni sobie uÂświadomili jej istnienie. BiegÂłoœÌ, do jakiej doszli w operowaniu niÂą, byÂła tak niesamowita, Âże ich czyny obrosÂły legendÂą, przeobraÂżone w wydarzenia mityczne, ktĂłre przetrwaÂły do naszych czasĂłw w formie baÂśniowej. Na przykÂład jedna z opowieÂści o staroÂżytnych czarownikach, ktĂłrÂą usÂłyszaÂłem od don Juana, mĂłwiÂła o tym, Âże potrafili z niezwyk³¹ ÂłatwoÂściÂą rozproszyĂŚ swÂą fizycznÂą masĂŞ, opierajÂąc po prostu ca³¹ swÂą ÂświadomoœÌ i intencjĂŞ na tej sile.
Don Juan stwierdziÂł, Âże chociaÂż w razie koniecznoÂści potrafili oni dosÂłownie przejœÌ przez ucho igielne, to jednak nigdy nie byli zupeÂłnie zadowoleni z rezultatĂłw rozpraszania swej masy. Powodem tego niezadowolenia byÂło to, Âże po utracie masy zanikaÂła ich zdolnoœÌ do dziaÂłania. PozostawaÂła im jedynie moÂżliwoœÌ biernego Âśledzenia wydarzeĂą, w ktĂłrych nie mogli uczestniczyĂŚ. Rozgoryczenie, bĂŞdÂące nastĂŞpstwem tego wykluczenia z czynnego uczestnictwa w zdarzeniach, obrĂłciÂło siĂŞ, jak twierdziÂł don Juan, w sÂłaboœÌ, ktĂłra w koĂącu przyczyniÂła siĂŞ do ich zguby – w obsesjĂŞ ujawnienia natury owej wibrujÂącej siÂły, obsesjĂŞ, ktĂłra ÂżywiÂła siĂŞ ich konkretnoÂściÂą; szamani zaczĂŞli marzyĂŚ o pochwyceniu i ujarzmieniu tejÂże siÂły. Tym, czego najbardziej po¿¹dali, byÂła umiejĂŞtnoœÌ uderzania z eterycznego stanu bezmasowoÂści – mrzonka, jak powiedziaÂł don Juan, ktĂłra nigdy siĂŞ nie ziÂści.
Wspó³czeÂśni praktykujÂący, spadkobiercy kulturowej spuÂścizny po czarownikach staroÂżytnoÂści, uÂświadomili sobie, Âże traktowanie wibrujÂącej siÂły w kategoriach konkretnoÂści i uÂżytecznoÂści nie jest moÂżliwe, i opowiedzieli siĂŞ za jedynÂą rozsÂądnÂą alternatywÂą – postanowili uÂświadomiĂŚ sobie istnienie tej siÂły, za cel sobie stawiajÂąc jedynie elegancjĂŞ i bÂłogoœÌ wypÂływajÂące z wiedzy.
– Wspó³czesnym czarownikom wolno wykorzystaĂŚ moc owej wibrujÂącej siÂły spajajÂącej tylko raz, gdy pochÂłania ich wewnĂŞtrzny ogieĂą, gdy zbliÂża siĂŞ czas, by opuÂściĂŚ ten Âświat – powiedziaÂł mi kiedyÂś don Juan. – Dla czarownikĂłw nie ma nic prostszego niÂż oprzeĂŚ swÂą absolutnÂą i caÂłkowitÂą ÂświadomoœÌ na owej wibrujÂącej sile wraz z intencjÂą spalenia – i pyk! znikajÂą niczym baĂąki mydlane.
"

(http://www.dobreksiazki.pl/okladki/duze/3434.jpg)

niesamowite jak Âłatwo poddajemy siĂŞ programowaniu, nie majÂąc pojĂŞcia jakÂą mamy moc..  staroœÌ, choroby, pÂłodnoœÌ itp.
tylko niestety nie jest tak Âłatwo wprowadziĂŚ nowy program..  :)

Najlepiej najpierw wykasowaĂŚ stary system ;)
Ja miaÂłem to szczĂŞÂście Âże przeÂżyÂłem smierĂŚ klinicznÂą czy coÂś w tym stylu ;D
Z tego co siĂŞ zorientowaÂłem inny sposĂłb to jaskinia i 20 lat wolnego czasu lub wycieczka do Peru lub Zegrza pod WarszawÂą i ceremonia zwiÂązana z ayahusca.

pozdrawiam

ja bym raczej wolaÂła bez tego "szczĂŞÂścia" :)

ayahuasca? hmm.. no nie wiem.. sÂłyszaÂłam Âże ten grzybek najpierw musi CiĂŞ polubiĂŚ, bez tego nie jest za ciekawie  ::)

ByÂło super, ÂśmierĂŚ to najwspanialsza impreza w Âżyciu ;D
Grzybki to psylocybina, tez pomcna w procesie wykasowywania wdruków w nasz¹ œwiadomœÌ.
Kaktusy z tej samej kategorii, doskonaÂłe przy problemach z wybaczaniem.
Ayahusca to inna parafia, wiĂŞcej http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=136.0
aloha! 

wierzĂŞ na sÂłowo :)

Zobacz teÂż:
Gurdjieff - Meetings with Remarkable Men [PL]
http://forum.swietageometria.info/index.php/topic,535.msg2693.html#msg2693

Tak , smierc to wyzwalajaca impreza w zyciu. Tylko ze nie chodzi o smierc w aspekcie fizycznym , a o smierc mistyczna. ;)

Kiara :) :)

ÂśmierĂŚ mistyczna.. czyli przebudzenie ÂświadomoÂści? to dla mnie zbyt enigmatyczne.. poproszĂŞ o konkrety :)

Smierc mistyczna to po pierwsze rozstanie sie ze wszystkimi dotychczasowymi wzorcami , ktore mialy negatywny wplyw na nasz rozwoj. Zwyczajnie wyjscie z uzaleznien materii z jej wladzy nad nami. rezygnacja wszystkich ja chce zeby bylo tak.... Akceptacja ze zrozumieniem tego co oferuje nam los... , nawet trudnych i negatywnych na pierwszy rzut oka zdarzen. Wowczas dopiero nastepuje smiec mistyczna , nie Czlowieka a uzaleznien , ktore go wiazaly  z dawnymi zachowaniami. Gdy to  sie zrealizuje, wowczas dopiero rozpoczyna sie przebudzenie swiadomosci i zycie prowadzace do transformacji materi w cialo subatomowe, zlote cialo.

Kiara :) :)

OK. Akceptacja tego co przynosi nam los to podstawa, bo czasami rzeczy negatywne okazujÂą siĂŞ po czasie pozytywnymi, a jeÂśli nie to wykreowaliÂśmy je sami, wiĂŞc nie pozostaje nic poza akceptacjÂą, ktĂłra w dodatku jest podstawÂą zmiany.
Natomiast z drugiej strony akceptacja wcale nie wyklucza dla mnie "ja chcĂŞ zeby byÂło tak" czyli kreacji wydarzeĂą :)
CzymÂś innym i o wiele bardziej skomplikowanym wydaje mi sie wyzbycie siĂŞ programĂłw wdrukowanych nam przez kulture i spoÂłeczeĂąstwo.. ;)

WedÂług mnie jest  odwrotnie, czyli, Âże to brak akceptacji umoÂżliwia rozwĂłj.

Akceptacja siebie.
JeÂśli ktoÂś CAÂŁKOWICIE akceptuje siebie, to znaczy, Âże
a) jest doskonaÂły i wszystko mu siĂŞ w sobie podoba albo
b) nie jest doskonaÂły i akceptuje siebie z wadami.

JeÂśli ktoÂś akceptuje siebie z wadami, to nie bĂŞdzie tych wad transformowaĂŚ i nie bĂŞdzie siĂŞ doskonaliĂŚ. Zmiana siebie opiera  siĂŞ wiĂŞc ZASADNICZO na braku akceptacji w sobie czegoÂś. I wÂłaÂśnie dlatego, Âże czegoÂś nie akceptujĂŞ to to coÂś w sobie zmieniam.
Totalna akceptacja siebie oznacza wiêc osi¹gniêt¹ ju¿ doskona³oœÌ albo stagnacjê.

Akceptacja Âświata.

O akceptacji Âświata nie mam juÂż czasu napisaĂŚ... :-) Tworzysz Âświat takim jaki jesteÂś...

Pozdrawiam

Wszystko sprowadza siê do znaczenia s³owa "akceptacja" (definicja definicji nie równa). Ja akceptacje postrzegam jako œwiadomoœÌ, zdawanie sobie sprawy (z w³asnych emocji, wydarzeù). Wtedy mam wiedzê, z której mogê skorzystaÌ i która pozwala mi na pójœcie na przód. Jakiœ przyk³ad mo¿e. By³o wspomniane o "przeciwnoœciach losu" i "nieprzyjemnych rzeczach, które nam siê przytrafiaj¹", wiêc pójdŸmy tym tropem. Za³ó¿my, ¿e nagle dowiadujê siê, ¿e jestem œmiertelnie chora i pozostaje mi tylko kilka miesiêcy ¿ycia. W moim ziemskim odczuciu taka choroba to coœ negatywnego i niepo¿¹danego. Pytanie teraz co z tym zrobiÌ? Jak w takim wypadku zaakceptowaÌ to co "przyniós³ mi los". Jeœli przyjmê to jako ostatecznoœÌ i pozostanê bierna wtedy rzeczywiœcie nie ma miejsca na jak¹kolwiek zmianê, ale jeœli wykorzystam to jako lekcje dla siebie pójdê o etap dalej. Opcji jest wiele - mogê zamkn¹Ì siê w swoich emocjach, pogr¹¿yÌ w ¿alu, gniewie, rezygnacji, obwiniaj¹c wszystkich i wszystko itd. i czekaÌ na koniec pe³na strachu przed œmierci¹ lub zdaÌ siê na ³askê/cud :D mogê równie¿ zadaÌ sobie pytanie "dlaczego tak siê sta³o" i znaleŸÌ przyczynê. W koùcu dojdê do tego, ¿e choroba wynika z braku akceptacji w³aœnie i nie jest ¿adn¹ kar¹ ani prób¹ przys³an¹ z zewn¹trz, ale wynikiem mojej w³asnej dzia³alnoœci. St¹d ju¿ prosta droga do decyzji czy chcê wyzdrowieÌ czy nie.

Leszku, tak mi siĂŞ wydaje, Âże ten ktoÂś kto stwarza Âżycie, akceptuje je caÂłkowicie ze wszystkimi wadami i niedoskonaÂłoÂściami, a jednak takie Âżycie siĂŞ rozwija, ewoluuje, przemieszcza w ró¿nych kierunkach czyli nie ma miejsca na stagnacjĂŞ. Takie Âżycie jest jednoczeÂśnie czĂŞÂściÂą tego kto je stworzyÂł, czyli poÂśrednio stwĂłrca rozwija siĂŞ razem z nim mimo Âże jest doskonaÂły. Akceptacja pozwala Ci pĂłjœÌ w kaÂżdym kierunku ktĂłry zechcesz obraĂŚ bez osÂądzania. ChociaÂż tu by moÂżna filozofowaĂŚ bez koĂąca  :D

Pozdrawiam  ;)

Anthony de Mello "Wezwanie do miÂłoÂści"

"Czy nigdy nie obrzydÂło ci Âżycie, czy nie miaÂłeÂś serdecznie doœÌ ciÂągÂłego uciekania od lĂŞkĂłw, niepokojĂłw, czy nie czuÂłeÂś siĂŞ zmĂŞczony Âżebraniem o aprobatĂŞ, czy nie wyczerpywaÂło ciĂŞ to, Âże byÂłeÂś bezradnie wleczony przez swoje przywiÂązania i nawyki? Czy odczuÂłeÂś kiedyÂś bezsens Âżycia, w ktĂłrym studiujesz po to, by uzyskaĂŚ stopieĂą naukowy, potem znajdujesz pracĂŞ, po czym urzÂądzasz w Âżyciu nudy; lub jeÂśli jesteÂś zdobywcÂą, osiadasz w Âżyciu peÂłnym emocjonalnego zamĂŞtu spowodowanego tym, za czym gonisz? JeÂśli tak — a czy istnieje choĂŚ jedna osoba, ktĂłra tego nie odczuÂła — to boski pÂłomieĂą niezadowolenia zostaÂł wzniecony w twoim sercu. Teraz jest czas, by go podsycaĂŚ, zanim nie zostanie zadeptany przez codziennÂą harĂłwkĂŞ Âżycia. Teraz jest ÂŚwiĂŞta Pora, gdy musisz znaleŸÌ czas, aby wystartowaĂŚ i popatrzyĂŚ na swoje Âżycie, pozwalajÂąc pÂłomieniowi rosn¹Ì i rosn¹Ì, gdy ty patrzysz, i nie dopuszczajÂąc, by ciĂŞ coÂś od tego zadania oderwaÂło.
Teraz jest czas, abyÂś zobaczyÂł, Âże absolutnie nic spoza ciebie nie moÂże ci przynieœÌ trwaÂłej radoÂści. Ale w tym samym momencie, gdy to dostrzeÂżesz, zauwaÂżysz, Âże w twoim sercu powstaje lĂŞk. Strach, Âże jeÂśli dopuÂścisz do istnienia to niezadowolenie, obrĂłci siĂŞ ono we wÂściekÂły wybuch gniewu, ktĂłry spowoduje bunt przeciwko wszystkiemu, co twoja kultura i religia uwaÂża za drogie; przeciwko caÂłemu sposobowi myÂślenia, czucia i postrzegania Âświata, ktĂłre one wbiÂły ci do gÂłowy metodÂą prania mĂłzgu, abyÂś to zaakceptowaÂł. Ten poÂżerajÂący pÂłomieĂą spowoduje, Âże nie tyle rozhuÂśtasz ³ódÂź, ile spalisz jÂą na popió³. Nagle stwierdzisz, Âże Âżyjesz w caÂłkowicie innym Âświecie, nieskoĂączenie odlegÂłym od Âświata otaczajÂących ciĂŞ ludzi, gdyÂż wszystko, co dla innych jest drogie, za czym woÂłajÂą ich serca, honor, wÂładza, akceptacja, aprobata, bezpieczeĂąstwo, bogactwo, ty widzisz jako cuchnÂące ochÂłapy — tak jak jest naprawdĂŞ. To odraÂża i wzbudza obrzydzenie. A wszystko, od czego inni zawsze uciekajÂą, juÂż odtÂąd nie jest przeraÂżajÂące. StaÂłeÂś siĂŞ spokojny, bez lĂŞku i wolny. OpuÂściÂłeÂś swĂłj Âświat zÂłudzeĂą, a wkroczyÂłeÂś do krĂłlestwa."
http://rapidshare.com/files/247043633/Anthony_de_Mello_Wezwanie_do_milosci.rar

Lily, nie mam czasu, aby odpowiadaÌ, ale generalnie nie rozci¹gajmy za bardzo znaczeù s³ów jak ju¿ siê nimi pos³ugujemy.
Jest s³owo akceptacja, jest s³owo tolerancja i jest œwiadomoœÌ siebie i te s³owa znacz¹ ró¿ne rzeczy.
Piszesz "Leszku, tak mi siê wydaje, ¿e ten ktoœ kto stwarza ¿ycie, akceptuje je ca³kowicie ze wszystkimi wadami i niedoskona³oœciami, a jednak takie ¿ycie siê rozwija, ewoluuje, przemieszcza w ró¿nych kierunkach czyli nie ma miejsca na stagnacjê."

To co piszesz dotyczy akceptacji Âświata a nie siebie.
OczywiÂście moÂżna doskonaliĂŚ siĂŞ np. w zabijaniu ludzi czemu nie i siĂŞ w tym rozwijaĂŚ, tworzyĂŚ nowe sposoby torturowania i zabijania, moÂżna wszczynaĂŚ wojny. To bardzo ludzkie i to jeszcze to akceptowaĂŚ... No problem... No i jeszcze sobie podeprzeĂŚ to "grzechem pierworodnym" Czemu nie...
MoÂżna teÂż pobÂłaÂżliwie lub z miÂłoÂściÂą patrzeĂŚ na ludzkie sÂłaboÂści. Jednak kaÂżdy ruch w celu zmiany czegokolwiek bĂŞdzie bazowaÂł na braku akceptacji, ktĂłra wyzwala chĂŞĂŚ zmiany. Inaczej wszystko odtwarza siĂŞ nieustannie na tym samym poziomie..
Jednak zmiana JAKOÂŚCIOWA wymaga zanegowania status quo, a to =  brak akceptacji dla tego co siĂŞ dzieje.
A to, ¿e ludzi powtarzaj¹ bezrefleksyjnie ró¿ne "m¹droœci" i redefiniuj¹ pojêcia, aby im one pasowa³y do ich przyzwyczajeù czy schematów myœlowych to inna sprawa....

Dlatego potem moÂżna akceptowaĂŚ takie rzeczy  jak np.
z WIkipedii
"Akceptacja (z Âłac. acceptatio: dosÂł. przyjmowanie) – sprzyjanie przemianie jednostki. Poprzez akceptacjĂŞ rozumiemy umacnianie w drugiej osobie procesu stawania siĂŞ, uczynienie wszystkiego, aby osoba ta realizowaÂła swoje moÂżliwoÂści."

Jeœli ju¿, to mogli by przynajmniej dodaÌ, ¿e to jest mo¿liwe na skutek odró¿niania osoby jako takiej od jej zachowaù. Akceptuj¹ cz³owieka, ale nie akceptuj¹ jego zachowaù dlatego mu pomagaj¹... tralalala etc...

PrzyjmujĂŞ uÂłomnoœÌ to przyjmujĂŞ, a jak zaczynam sprzyjaĂŚ przemianie, to wystarczy zadaĂŚ pytanie DLACZEGO chcĂŞ coÂś zmieniaĂŚ? Bo akceptuje? NIE, bo NIE akceptujĂŞ! - frazy w wierszu, kilku nut w linii melodycznej, koloru na p³ótnie, tekstu ktĂłry poprawiam tu na forum, bo mi zdanie nie brzmi, nie mĂłwiÂąc o  zachowaniach politykĂłw.... ;)

Akceptacja ma wiele odcieni. MogĂŞ akceptowaĂŚ Âżycie jako materiaÂł do obrĂłbki (jak rzeÂźbiarz kamieĂą), ale kaÂżdy ruch ku doskonaleniu opiera siĂŞ na braku akceptacji dla status quo. To moje zdanie.
Ludzie czêsto powtarzaj¹ ró¿ne "m¹droœci"...
Itd, itp..
Pozdrawiam :)

W takim razie akceptacja ca³kowita jest nierealna, nie ma racji bytu, dlatego ¿e ci¹gle siê zmieniamy i ci¹gle chcemy czegoœ innego, nowego, w ten sposób zawsze coœ nam zgrzyta wymagaj¹c naprawienia, tudzie¿ poznania. A wszystko to s¹ pojêcia wzglêdne i ka¿dy inaczej je rozumie (ró¿nice widoczne chocia¿by w szczegó³ach), wiêc chyba rzeczywiœcie nie ma sensu siê nad tym rozwodziÌ.

Pozdrawiam  :)

PS. Bardzo lubiĂŞ pozycje de Mello, bo dajÂą duÂżo inspiracji w poznawaniu siebie, a przy tym pisane sÂą z prostotÂą wiĂŞc mogÂą trafiĂŚ do kaÂżdego.

Trochê z³agodzi³em swoj¹ wypowiedŸ. Chcia³em jeszcze ostrzej, ale chyba i tak poczu³aœ, ¿e Ci coœ zgrzyta w moich s³owach prawda? I mog³aœ œmia³o napisaÌ, ¿e za ostro to uj¹³em i by³aby to prawda, nieprawda¿? ale oczywiœcie akceptujesz ludzkie u³omnoœci.... ;)

Ja wole milczeĂŚ na takie tematy, bo to jest po prostu Âświat przeÂżyĂŚ i tak naprawdĂŞ to zauwaÂżyÂłem, Âże jak ludzie mĂłwiÂą w tonacji De Mello to zazwyczaj im czegoÂś brakuje i szukajÂą kogoÂś do wspĂłlnego odczuwania, wiĂŞc wysyÂłajÂą  "sygnaÂły" mĂłwiÂąc i mĂłwiÂąc ciagle to samo... Nie lepiej od razu usi¹œÌ i poĂŚwiczyĂŚ dotyk? ;)

http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=300.0

Ha! Prawda - jak ja lubiê to s³owo :D a powa¿nie, nie tyle akceptuje, co raczej siê nie wtr¹cam, ka¿dy ma swoje przemyœlenia i swoje prawo do ich wyra¿ania jak mu siê tylko podoba, choÌby mia³o mi zgrzytaÌ po ka¿dym Twoim zdaniu ;D Zreszt¹, Kiara poci¹gnê³a ten w¹tek w takim kierunku i coœ mnie podkusi³o by zabraÌ g³os. W sumie to zgadzam siê z tym milczeniem (choÌ nie za bardzo rozumiem powi¹zania de Mello i brakami u ludzi - ka¿dy chyba ma jakieœ braki? ::)), dzia³anie jest przyjemniejsze i daje wiêksze efekty. S³owa s¹ tylko œrodkiem, i czasem lepiej siê powstrzymaÌ przed ich u¿ywaniem, bo wychodz¹ z tego przeró¿ne gdybania i "m¹droœci", jak to uj¹³eœ, a zero konkretów. A dotykiem mo¿na "powiedzieÌ" o wiele wiêcej i krócej.

Btw. dziĂŞki wielkie za to forum, tÂłumaczenia i wszelkie info ktĂłre wrzucasz, to tylko mobilizuje by wydusiĂŚ z siebie jeszcze wiĂŞcej w poszukiwaniach i podaĂŚ dalej ;) Pozdrawiam

Akceptacja....

z WIkipedii
"Akceptacja (z Âłac. acceptatio: dosÂł. przyjmowanie) – sprzyjanie przemianie jednostki. Poprzez akceptacjĂŞ rozumiemy umacnianie w drugiej osobie procesu stawania siĂŞ, uczynienie wszystkiego, aby osoba ta realizowaÂła swoje moÂżliwoÂści."

To tlumaczenie jest zupelnie wystarczajace do prawidlowego zrozumienia slowa akceptacja, wystarczy uwaznie przeczytac.
Ocywiecie kazdy reprezetuje inny poziom wartosci , tak wiec zyje w innych konfiguracjach zdarzec , inaczej je przezywa.
Jednak akceptacja ich ( tych zyciowych zdarzen) a nie walczenie z nimi by je przemieniac wedlog naszych ludzkich ( jeszcze niedojrzalych wyobrazen) jest sensem tej dyskusji.
Kazdy ma inny scenariusz zycia, wybrany w planie przedurodzeniowym jako najlepszy dla jego rozwoju z wielu wzgledow ( zakladam iz czytajacy wierza w to) , tak wiec walczenie ze spotykajacymi nas zdarzeniami  nie daje mozliwosci ich doglebnego przezycia.
Akceptacja ( w moim przekazie) to przezywanie doglebne chwil sytuacji ( zlych i dobrych , bo po czasie okazuje sie iz zmieniaja diametralnie swoja range) jako najlepszych dla nas , dla naszego rozwoju.Bo istotnie podnosza one ten rozwoj. Prowadza w mozliwosc glebszego zrozumienia i wynosza w wyzszy system wartosci.
Akceptacja to nie jest wchodzenie w czyjs nizszy sposob zycia , nie jest  krzywdzeniem siebie w ten sposob. Ale jest aprobata ze zrozumieniem czyjejs nieporadnosci. Jest pozostawieniem mu  wiedzy o innosci , o mozliwosci zycia inaczej .Ale jest rowniez nie ingerecja na sile wbrew woli kogos w jego zycie i przemienianie go na nasz sposob postrzegania jego dobra.
Co nie znaczy iz osoba tworzaca konflikt z prawem zostanie poza jego zasiegiem z powodu akceptacji jego stylu zycia,Nie, prawo samo sie upomnie o konsekwecje zachowan, a my mamy zaakceptowac ten tok zdarzen , jako najlepszy dla tej osoby ( dlaczego? jest najlepszy?, to sekret planu przedurodzeniowego), wowczas zaistnieje akceptacja.

Ale taka akceptacja jest naprawde bardzo trudna, my chcemy dla bliskich takiego dobra jak dla siebie, ogladamy je przez pryzmat wlasnej indywidualnosci. Kazda Istota jest inna , posiada wlasny pryzmat i wlasne dobro , wcale nie takie jak nasze.Tak wiec nasze chcenie nie musi byc jej dobrem.

Wracajac do poczatku... akceptacja to przyjmowanie sprzyjajace rozwojowi jednostki.......

Kiara :) :)

ps. Lily dobrze ze tu zawitalas, lepiej wymienic jedno zdanie z madrymi ludzmi , niz cale epistoly pisac z madrymi inaczej..

wiem Âże nie masz czasu na jaÂłowe dyskusje, ale pozwĂłl Âże podzielĂŞ siĂŞ moimi mÂądroÂściami ;)
 

jeÂśli bĂŞdĂŞ siĂŞ szamotaĂŚ wewnĂŞtrznie z sytuacjÂą, ktĂłra mi sie nie podoba to raczej jej nie zmieniĂŞ.. muszĂŞ sobie powiedzieĂŚ "OK. to ja jÂą stworzyÂłam, co muszĂŞ zrobiĂŚ by doÂświadczaĂŚ czegoÂś innego?" -dla mnie to akceptacja, bez ktĂłrej zmiana jest niemoÂżliwa :)


a jak to zrobiÌ jeœli wiêkszoœÌ ludzi, których spotykasz odpycha Ciê energetycznie i w g³êbi duszy czujesz, ¿e nie masz z nimi nic wspólnego?
có¿, chyba jestem Reptilian- jedyne "logiczne" wytÂłumaczenie  ;D  ;D

WisÂłocka zawsze mĂłwiÂła w takich przypadkach...  przeczekaĂŚ :)


Pozdrawiam - Thotal :)

czekam, czekam.. nie uciekam  ;)

http://www.youtube.com/v/mqfwkIArqMs&hl=pl&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/mqfwkIArqMs&hl=pl&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>

pozdrawiam

Staù prosto z rêkami uniesionymi równolegle do pod³ogi. Palce z³¹czone razem, d³onie otwarte, skierowane ku do³owi. Zacznij obracaÌ siê wokó³ w³asnej osi zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Wirowanie zacznij i zakoùcz powoli zwiêkszaj¹c i zmniejszaj¹c prêdkoœÌ stopniowo. Stopy maj¹ pod¹¿aÌ za rêkami, a nie odwrotnie. Wzrok skup na dowolnym punkcie na wyskoœci oczu. Aby unikn¹Ì zawrotów g³owy, po zakoùczeniu obrotów staù na lekko rozstawionych nogach, z³ó¿ d³onie przed sob¹ na wysokoœci mostka i skup wzrok na zetknietych kciukach.


Po³ó¿ siê na plecach. Wyprostuj nogi i z³±cz kostki. Rêce z d³oñmi u³o¿onymi p³asko na pod³odze wyci±gnij po obu stronach cia³a. Wdychaj±c powietrze przez nos unie¶ nogi o nieco ponad 90 stopni w górê i jednocze¶nie podnie¶ g³owê przyci±gaj±c podbródek do piersi. Æwiczenie powinno siê wykonywaæ jednym p³ynnym ruchem. Nastêpnie robi±c wydech, powróæ do pozycji wyj¶ciowej opuszczaj±c powoli na pod³ogê zarówno g³owê, jak i wyprostowane nogi. Palce u nóg powinny byæ wyprostowane, a ni¿sze partie pleców oparte o pod³ogê. Aby u³atwiæ sobie doprowadzenie nóg do pionu, wyprowadzaj ruch od piêt, mo¿esz równie¿ pod³o¿yæ d³onie pod po¶ladki.


Uklêknij opieraj¹c zagiête palce stóp o pod³ogê. Nogi rozstaw na szerokoœÌ bioder. D³onie u³ó¿ z ty³u ud tu¿ pod poœladkami.Wyprostuj krêgos³up, przyci¹gnij podbródek do klatki piersiowej. Nastêpnie robi¹c wdech odchyl g³owê do ty³u najdalej jak potrafisz. Robi¹c wydech powróÌ do pozycji wyjœciowej. Pamiêtaj o tym, aby przed sk³onem g³owy do przodu naprê¿yÌ kark, dopiero potem sk³où prowadzon¹ przez podbródek g³owê do piersi, a nastêpnie ostro¿nie odchyl j¹ do ty³u (podbródek nadal prowadzi g³owê). Napinaj miêœnie poœladków i unikaj wygiêcia krêgos³upa w czêœci krzy¿owej.


Usi¹dŸ na pod³odze z wyprostowanymi i lekko rozstawionymi nogami, tak aby stopy by³y oddalone od siebie o oko³o 25 cm. Wyprostuj krêgos³up, d³onie oprzyj p³asko na ziemii, tu¿ przy biodrach. Przyci¹gnij podbródek do klatki piersiowej. Robi¹c wdech unieœ biodra i jednoczeœnie zegnij nogi w kolanach (podeszwy stóp oparte o pod³o¿e), odchylaj¹c jednoczeœnie g³owê do ty³u.Tu³ów powinien znajdowaÌ siê w linii prostej z udami, równolegle do pod³ogi, natomiast ramiona i ³ydki prostopadle do ziemii. Wydychaj¹c powietrze powróÌ do pozycji pocz¹tkowej. Przed sk³onem g³owy, naprê¿ szyjê, z tej pozycji - za brod¹ ostro¿nie przechyl g³owê do ty³u. Wyprowadzaj ruch cia³a z miednicy i dolnej czêœci pleców, wypychaj miednicê w kierunku stóp.


Po³óz sie twarz± do ziemi, z wyprostowanymi nogami i podwiniêtymi palcami stóp. Opieraj siê na rêkach, trzymaj d³onie skierowane wnêtrzem do do³u. Ramiona i nogi powinny byæ odsuniête od siebie o oko³o 60 cm. Unie¶ cia³o, ca³kowicie wyprostuj rêce. Krêgos³up wygnij w ³uk, tak aby uwypukli³a siê klatka piersiowa, a dolna czê¶c pleców by³a zapadniêta. G³owê trzymaj wysoko, odchylon± do ty³u. Nastêpnie wykonaj wdech i jednocze¶nie zegnij cia³o na wysoko¶ci bioder i doprowad¼ je do pozycji przypominaj±cej kszta³tem odwrócon± literê "V", równocze¶nie przyci±gnij brodê do piersi. Zrób wydech powracaj±c do pozycji wyj¶ciowej. Æwiczenie wykonuj na nie¶lizgaj±cym siê pod³o¿u, najlepiej na boso. Aby unikn±æ os³abienia lêd¼wiowej czê¶ci krêgos³upa, napinaj miê¶nie po¶ladków. Do pozycji wyj¶ciowej (le¿enie na ziemii) powróæ dopiero po zakoñczeniu pe³nego cyklu powtórzeñ.


Po zakoùczeniu ka¿dej serii jednego pe³nego Ìwiczenia staù ze z³¹czonymi stopami i rêkami opartymi na biodrach. WeŸ g³êboki oddech, wdychaj¹c powietrze przez nos. Nastêpnie wykonaj wydech przez otwarte usta u³o¿one w kszyta³cie litery "o". Po ka¿dym pe³nym Ìwiczeniu zrób 2 takie oddechy.

Kiedy wykonasz ju¿ wszystkie rytua³y, po³ó¿ siê na plecach i rozluŸnij przez kilka minut. Oddychaj powoli i spokojnie wczuwaj¹c siê we w³asne cia³o.


RytuaÂły tybetaĂąskie mogÂą poprawiĂŚ nasze samopoczucie psycho-fizyczne jeÂżeli bĂŞdziemy pamiĂŞtaĂŚ o kilku waÂżnych zasadach podczas ich wykonywania. Oto one:
wed³ug literatury, Ìwiczenia najlepiej wykonywaÌ w serii po 21 ka¿de, przkroczenie tej liczby powtórzeù nie przynosi dodatkowego efektu energetycznego; najkorzystniej jest rozpocz¹Ì od 3 powtórzeù,
a nastĂŞpnie "dokÂładaĂŚ" 2 powtĂłrki w kolejnych dniach; pamiĂŞtaj, Âże kaÂżdy organizm jest inny, dlatego liczba powtĂłrzeĂą przy ktĂłrych dana osoba czuje siĂŞ dobrze jest sprawÂą indywidualnÂą i rĂłwnie dobrze
mo¿e ona wynosiÌ 7, 9 lub 13; ws³uchaj siê w siebie, niech Twoje samopoczucie bêdzie Twoim doradc¹ i przewodnikiem; rytua³y najlepiej jest wykonywaÌ rano przed œniadaniem; mo¿na ÌwiczyÌ równie¿ wieczorem, jednak nie póŸniej ni¿ o godzinie 18, gdy¿ w przeciwnym razie mog¹ wyst¹piÌ problemy
z zaœniêciem spowodowane nadmiernym pobudzeniem organizmu; w trakcie Ìwiczeù oddychaj lekko i spokojnie; przy ka¿dym Ìwiczeniu zwróÌ uwagê na synchronizacjê oddechu z ruchem, a wiêc na
rĂłwnoczesne wykonywanie ruchu i oddechu; czas rozpoczĂŞcia oddechu jest zgodny z chwilÂą rozpoczĂŞcia ruchu; generalnie obowiazuje zasada, Âże przy ruchu od podÂłoÂża w gĂłrĂŞ wykonujemy wdech, natomiast przy powrocie do pozycji wyjÂściowej (ruch w kierunku podÂłoÂża) wykonujemy wydech; pamiĂŞtaj o tym, aby nigdy nie wstrzymywaĂŚ oddechu;
Ìwicz tylko wtedy kiedy czujesz siê zdrowo; przy chorobach z gor¹czk¹, menstruacji, po zabiegach chirurgicznych nale¿y Ìwiczenia przerwaÌ; w przypadku choroby uk³adu kr¹¿enia, choroby Parkinsona, nadczynnoœci tarczycy, stwardnienia rozsianego, dyskopatii, przepukliny, artretyzmu, a tak¿e ci¹¿y skonsultuj z lekarzem, czy mo¿esz wykonywaÌ tego rodzaju Ìwiczenia;
pamiĂŞtaj o tym, Âże rytuaÂły tybetaĂąskie to przede wszystkim rytuaÂły energetyczne, a nie sport wyczynowy; wykonuj te ĂŚwiczenia powoli, starannie i Âświadomie traktujÂąc je jako rodzaj medytacji.

SzĂłsty rytuaÂł tybetaĂąski

Istnieje równie¿ szósty rytua³ bêd¹cy uzupe³nieniem pozosta³ych. Ma on na celu zapobiec utracie energii zwi¹zanej z aktem seksualnym. Osoby ¿yj¹ce w celibacie mog¹ dzieki niemu uwolniÌ sie od napiêcia i efektywniej wykorzystaÌ zgromadzon¹ energiê seksualn¹. CzêœÌ Ìwicz¹cych twierdzi, ¿e poprzez ten rytua³ odczucia seksualne staj¹ siê subtelniejsze i bardziej uduchowione. Wykonywanie tego Ìwiczenia powinno siê rozpocz¹Ì dopiero po regularnym praktykowaniu przez szereg tygodni, a nawet miesiêcy piêciu rytua³ów, tak aby organizm zosta³ odpowiednio oczyszczony i zharmonizowany, a tym samym przygotowany na wykorzystanie energii uwalnianej podczas szóstego Ìwiczenia. AktywnoœÌ seksualna oraz szósty rytua³ nie wykluczaj¹ siê wzajemnie, jednak nale¿y pamiêtaÌ, aby przez kilka godzin po wykonywaniu tego Ìwiczenia nie odbywaÌ stosunków seksualnych. Niektórzy twierdz¹, ¿e praktykowanie tego rytua³u przez osoby w wieku 18-19 lat mo¿e zaburzyÌ naturalny rozwój oœrodków energetycznych na które on oddzia³uje.

OPIS ÆWICZENIA

Stañ prosto z rêkoma opartymi na biodrach i stopami rozstawionymi na oko³o 10 cm. We¼ g³êboki wdech, a nastêpnie wydech przez usta u³o¿one w kszta³cie litery "o". Podczas wydechu pochyl siê do przodu opieraj±c rêce o kolana. Pochylony, ca³kowicie opró¿nij p³uca z powietrza, wci±gaj±c jednocze¶nie miê¶nie brzucha. Wstrzymuj±c oddech i wci±gaj±c brzuch, powróæ do pozycji pocz±tkowej (cia³o wyprostowane, rêce na biodrach). Wstrzymaj oddech przez kilka sekund. Nastêpnie we¼ d³ugi, powolny, g³êboki wdech i rozlu¼nij siê. Æwiczenie powtórz maksymalnie do 3 razy. Na koniec we¼ 2 g³êbokie oddechy (wdech przez nos, wydech przez usta u³o¿one w kszta³cie litery "o").

http://krainazdrowia.ovh.org/rytualy.htm

Czy moÂże ktoÂś napisaĂŚ coÂś na temat samego wirowania, w rytuaÂłach tybetaĂąskich jest to ruch zgodnie z ruchem zegarem, ale juÂż u Osho, Gurdjeff'a (wirujÂące derwisze, Sufizm) w lewo.

Kontunuacja:
http://forum.swietageometria.info/index.php/topic,366.0.html
i
http://forum.swietageometria.info/index.php/topic,534.0.html