Szmaragdowe tablice

Tablica 2: Labirynty Amenti

G³êboko w Ziemi sercu le¿¹ Labirynty Amenti,
znacznie poniÂżej wysp zatopionej Atlantydy,
Korytarze zmarÂłych i korytarze Âżywych,
skÂąpane w ogniu nieskoĂączonej wszechrzeczy.

W dawnych czasach, zagubieni w czasoprzestrzeni,
Dzieci ÂŚwiatÂłoÂści spojrzaÂły na Âświat.
WidzÂąc dzieci czÂłowiecze w ich okowach,
zwi¹zani si³¹ która nadesz³a spoza œwiata.
Wiedzieli oni, Âże tylko wolnoÂściÂą od okowĂłw
moÂże w ogĂłle czÂłowiek powstaĂŚ z Ziemi do SÂłoĂąca.

ZstÂąpili na ziemiĂŞ i stworzyli ciaÂła,
PrzyjmujÂąc wyglÂąd czÂłowieka jako swĂłj.
Mistrzowie wszechrzeczy rzekli po swoim uformowaniu:

"JesteÂśmy tymi ktĂłrzy powstali z kosmicznego prochu,
dzielÂąc siĂŞ Âżyciem nieskoĂączonego wszystkiego;
ÂżyjÂąc w Âświecie jako dzieci czÂłowiecze,
podobne, a zarazem tak niepodobne do dzieci czÂłowieczych."

Wówczas na swoje miejsce zamieszkania, g³êboko pod skorup¹ ziemsk¹,
wysadzili olbrzymie przestrzenie swojÂą mocÂą,
przestrzenie oddzielone od dzieci czÂłowieczych.
OtoczyÂły ich siÂłami i mocÂą,
ochraniajÂąc przed Korytarzami UmarÂłych.

Wtedy wespó³ stworzyli kolejne przestrzenie,
napeÂłnili je ÂŻyciem i ÂŚwiatÂłem z gĂłry.
WznieÂśli wĂłwczas Labirynty Amenti,
tak by mogli wiecznie zamieszkiwaĂŚ tam,
utrzymujÂąc Âżycie do wiecznoÂści koĂąca.

TrzydzieÂści i dwoje byÂło dzieci,
synĂłw ÂŚwiatÂłoÂści ktĂłrzy przybyli poÂśrĂłd ludzi,
chcÂąc uwolniĂŚ z niewoli ciemnoÂści
tych którzy byli zwi¹zani si³¹ spoza œwiata.

G³êboko w Korytarzach ¯ycia rós³ kwiat, p³on¹cy,
rozpoÂścierajÂący, noc odpychajÂący.

Umieszczony w Âśrodku, promieĂą wielkiej mocy, ÂŻycie
dajÂący, ÂświatÂło dajÂący, napeÂłniajÂący energiÂą wszystkich ktĂłrzy przybyli w pobliÂże.
UmieÂścili dokoÂła swe trony, dwa i trzydzieÂści,
miejsca dla kaÂżdego z Dzieci ÂŚwiatÂłoÂści,
umieÂścili je tak by byli skÂąpani w blasku,
wypeÂłnieni Âżyciem z wiecznej ÂŚwiatÂłoÂści.

Tam wÂłaÂśnie raz za razem kÂładli swe pierwotnie stworzone ciaÂła
by mogli byĂŚ wypeÂłnieni Duchem ÂŻycia.
Sto lat z kaÂżdego tysiÂąca musi
ÂŻyciodajny ÂŚwiatÂła pÂłomieĂą wzbudzaĂŚ ich ciaÂła.
OÂżywiajÂąc, budzÂąc Ducha ÂŻycia.

TamÂże w krĂŞgu, eon po eonie,
zasiadajÂą Wielcy Mistrzowie,
ÂżyjÂąc Âżyciem nieznanym poÂśrĂłd ludzi.
TamÂże w Korytarzach Âżycia polegli w Âśnie;
wolny kr¹¿y ich Duch wœród cia³ ludzi.

Raz za razem, podczas gdy ich cia³a le¿¹ w œnie,
odradzajÂą siĂŞ w ciaÂłach ludzi.
UczÂąc i prowadzÂąc naprzĂłd i wzwyÂż,
z ciemnoœci w œwiat³oœÌ.

TamÂże w Korytarzach ÂŻycia, wypeÂłnionych ich mÂądroÂściÂą,
nie znanym plemionom ludzkim, wiecznie ÂżyjÂąc pod zimnym
ogniem Âżycia, zasiadajÂą Dzieci ÂŚwiatÂłoÂści.
SÂą czasy gdy siĂŞ budzÂą,
wychodz¹ z g³êbin by byÌ œwiat³em poœród ludŸmi,
nieograniczeni oni poÂśrĂłd ograniczonych ludzi.

Ten kto postĂŞpem wzrĂłsÂł z ciemnoÂści,
wzniós³ siê z nocy w œwiat³oœÌ,
otwarte przed nim Labirynty Amenti,
wolny od Kwiatu ÂŚwiatÂła i ÂŻycia.
Prowadzony jest wĂłwczas, mÂądroÂściÂą i wiedzÂą,
przechodzi od ludzi do Mistrza ÂŻycia.

Tam moÂże mieszkaĂŚ w jednoÂści z Mistrzami,
wolny od wiĂŞzĂłw ciemnoÂści nocy.
Usadzeni w kwiecie blasku siedzi siedmiu
PanĂłw z Czaso-Przestrzeni ponad nami,
wspieraj¹c i prowadz¹c poprzez nieskoùczon¹ M¹droœÌ,
ÂścieÂżkÂą poprzez czas dzieci czÂłowieczych.

PotĂŞÂżni i obcy, oni,
spowici swÂą mocÂą,
cisi, wszechwiedzÂący,
czerpi¹cy si³ê ¯ycia,
innÂą lecz toÂżsamÂą z
tÂą dzieci czÂłowieczych.
Tak wÂłaÂśnie, innÂą, a jednak JednÂą
z DzieĂŚmi ÂŚwiatÂłoÂści.

StraÂżnicy i dozorcy siÂły niewolÂącej czÂłowieka,
gotowi go uwolniĂŚ, gdy ÂświatÂłoÂści dosiĂŞgnie.
Pierwszy i najpotĂŞÂżniejszy,
siedzi w Ukrytej ObecnoÂści, Pan PanĂłw,
nieskoĂączony DziewiĂŞĂŚ,
ponad kaÂżdym z pozostaÂłych
PanĂłw Cykli;

Trzy, Cztery, PiêÌ, i SzeœÌ, Siedem, Osiem,
kaÂżdy z wÂłasnym posÂłaniem, kaÂżdy ze swymi mocami,
prowadzÂący, wskazujÂący przeznaczenie czÂłowieka.
Tam siedzÂą, potĂŞÂżni i mocni,
wolni od wszelkiego czasu i przestrzeni.

Nie z tego Âświata oni,
jednak pokrewni mu,
Starszymi BraĂŚmi sÂą,
dzieci czÂłowieczych.
S¹dz¹ i wa¿¹,
oni swÂą modroÂściÂą,
obserwujÂą postĂŞp
ÂŚwiatÂłoÂści poÂśrĂłd ludÂźmi.

TamÂże przed nich byÂłem prowadzony przez MieszkaĂąca,
obserwuj¹c jak ³¹czy siê z JEDNYM w górze.

WĂłwczas od NIEGO nastÂąpiÂł gÂłos mĂłwiÂący:
"O wielki jesteÂś, Thoth, poÂśrĂłd dzieci czÂłowieczych.
Otwarte odtÂąd Labirynty Amenti,
Mistrz ÂŻycia poÂśrĂłd dzieci czÂłowieczych.
Nie zakosztujesz Âśmierci o ile taka wola Twoja,
pij z ÂŻycia do WiecznoÂści koĂąca,
OdtÂąd wiecznie jest ÂŻycie,
twoim by je czerpaĂŚ.
OdtÂąd ÂŚmierĂŚ jast na zawoÂłanie twej dÂłoni.

Mieszkaj tu lub odejdÂź kiedy zapragniesz,
otwarte jest Amenti dla SÂłoĂąca czÂłowieka.
Zaczerpnij ÂŻycia w takiej formie w jakiej zechcesz,
DzieciĂŞ ÂŚwiatÂłoÂści ktĂłre zwrosÂło wÂśrĂłd ludzi.
Obierz swoje dzieÂło, gdyÂż kaÂżdy musi pracowaĂŚ,
nigdy nie zboczysz ze ÂścieÂżki ÂŚwiatÂłoÂści.

PostÂąpiÂłeÂś krok naprzĂłd na dÂługiej ÂścieÂżce wzwyÂż,
nieskoĂączona jest teraz gĂłra ÂŚwiatÂłoÂści.
Z kaÂżdym krokiem przebytym gĂłra jest wyÂższa;
caÂły twĂłj postĂŞp oddala cel.

Zbli¿asz siê wci¹¿ do nieskoùczonej M¹droœci,
zawsze przed tobÂą cofa siĂŞ cel.
Otwarte przed tobÂą sÂą teraz Labirynty Amentii
by iœÌ ramiê w ramiê z Panami œwiata,
jedni we wspĂłlnym celu, pracujÂą razem,
przynoszÂąc ÂŚwiatÂło dzieciom czÂłowieczym."

WĂłwczas zstÂąpiÂł z tronu jeden z MistrzĂłw,
biorÂąc mÂą rĂŞkĂŞ i prowadzÂąc dalej,
poprzez wszystkie Korytarze g³êboko ukrytej krainy.
ProwadziÂł mnie poprzez Labirynty Amenti,
objawiajÂąc tajemnice nie znane czÂłowiekowi.

Poprzez mroczne przejœcia, w g³¹b mnie prowadzi³,
do Sali gdzie zasiada mroczna ÂŚmierĂŚ.
Obszerna jak przestrzeĂą leÂżaÂła wielka Sala przede mnÂą,
otoczona ciemnoÂściÂą, jednak wypeÂłniona ÂŚwiatÂłoÂściÂą.

Przede mnÂą wyrĂłsÂł wielki tron ciemnoÂści,
spowita zasiadaÂła postaĂŚ nocy.
Mroczniejsza ni¿ ciemnoœÌ siedzia³a wielka postaÌ,
mroczna ciemnoÂściÂą odmiennÂą nocy.
Przed ni¹ przystan¹³ Mistrz, wypowiadaj¹c

SÂłowo wnoszÂące ÂŻycie, mĂłwiÂąc;
"O, mistrzu ciemnoÂści,
przewodniku na drodze z ÂŻycia do ÂŻycia,
przed ciebie prowadzĂŞ SÂłoĂące poranku.
Nie tknij go nigdy potĂŞgÂą nocy.
Nie wzywaj jego p³omienia w ciemnoœÌ nocy.
Znaj go, i dostrzeÂż w nim,
jednego z naszych braci,
wzniesionego z ciemnoœci w Œwiat³oœÌ.
Uwolnij jego pÂłomieĂą ze skrĂŞpowania,
wolny niech pÂłonie w ciemnoÂści nocy."

Wzniesiona wĂłwczas rĂŞka postaci,
wystrzeliÂła pÂłomieĂą, ktĂłry rozpaliÂł siĂŞ czysto i jasno.
zwinÂąwszy szybko kurtynĂŞ mroku,
odkrywszy SalĂŞ z ciemnoÂści nocy.

WĂłwczas wyrosÂły w wielkiej przestrzeni przede mnÂą,
pÂłomieĂą za pÂłomieniem, z zasÂłony nocy.
Niezliczone miliony przeskakiwaÂły przede mnÂą,
niektĂłre rozbÂłyskujÂąc jak kwiaty ognia.

Inne rzucaÂły przyĂŚmiony blask,
tryskajÂąc nieÂśmiaÂło poÂśrĂłd nocy.

NiektĂłre nagle przygasaÂły;
inne rosÂły z maÂłej iskry ÂświatÂła.
KaÂżde otoczone przez swĂłj blady woal mroku,
ale pÂłonÂące ÂświatÂłem ktĂłre nie moÂże byĂŚ nigdy stÂłumione.
PrzychodzÂąc i odchodzÂąc jak Âświetliki wiosnÂą,
wypeÂłnione przestrzeniÂą, ÂŚwiatÂłoÂściÂą i ÂŻyciem.

WĂłwczas przemĂłwiÂł gÂłos, potĂŞÂżny i wzniosÂły, mĂłwiÂący:
"To ÂświatÂła ktĂłre sÂą duszami poÂśrĂłd ludzi,
rosnÂące i przygasajÂące, istniejÂące zawsze,
zmieniajÂąc siĂŞ jeszcze ÂżyjÂąc, poprzez ÂśmierĂŚ do Âżycia.
Gdy rozkwitnĂŞÂły w kwiat,
osiÂągajÂąc zenit wzrostu w swoim Âżyciu,
szybko wtedy zsyÂłam mĂłj caÂłun ciemnoÂści,
skrywajÂący i zmieniajÂący w nowe formy Âżycia.

Niezmiennie naprzĂłd poprzez wieki, rosnÂąc,
wzrastajÂąc znĂłw w kolejny pÂłomieĂą,
oœwietlaj¹c ciemnoœÌ z jeszcze wiêksz¹ moc¹,
tÂłumione, lecz nie stÂłumione caÂłunem nocy.

Tak roÂśnie dusza czÂłowieka, zawsze ku gĂłrze,
tÂłumiona, lecz nie stÂłumiona ciemnoÂściÂą nocy.

Ja, ÂŚmierĂŚ, nadchodzĂŞ, a jednak nie pozostajĂŞ,
gdyÂż Âżycie wieczne istnieje we WSZYSTKIM;
zaledwie przeszkodÂą, jestem na drodze,
rychÂło podbita przez nieskoĂączone ÂświatÂło.

ZbudÂź siĂŞ, O pÂłomieniu, co we wnĂŞtrzu zawsze pÂłoniesz,
rozpalaj i rozstÂąp zasÂłonĂŞ nocy."

Wtedy poÂśrĂłd pÂłomieni
w ciemnoÂści wzrĂłsÂł ten jeden, ktĂłry
odsun¹³ noc, p³on¹c, rosn¹c,
wci¹¿ jaœniejszy, a¿ nie pozosta³o nic poza Œwiat³oœci¹.

WĂłwczas przemĂłwiÂł mĂłj przewodnik, gÂłosem mistrza:
Zobacz wÂłasnÂą duszĂŞ jak roÂśnie w ÂświatÂłoÂści,
uwolnij siĂŞ juÂż na wieki od Pana ciemnoÂści.

NaprzĂłd mnie prowadziÂł poprzez liczne wielkie przestrzenie
wypeÂłnione tajemnicami Dzieci ÂŚwiatÂła;
tajemnic których cz³owiek nigdy nie zg³êbi, dopóki
on teÂż nie bĂŞdzie SÂłoĂącem ÂŚwiatÂłoÂści.

Na powrót poprowadzi³ mnie w Œwiat³oœÌ
korytarza ÂŚwiatÂłoÂści.
Uklêkn¹³em przed wielkimi Mistrzami,
Panami WSZYSTKIEGO z wyÂższych cykli.

PrzemĂłwiÂł wĂłwczas sÂłowami wielkiej mocy, mĂłwiÂąc:

ZostaÂłeÂś oswobodzony z LabiryntĂłw Amenti.
Wybierz swoje dzieÂło poÂśrĂłd dzieĂŚmi czÂłowieczymi.

WĂłwczas przemĂłwiÂłem ja:
O wielki mistrzu,
pozwĂłl mi byĂŚ nauczycielem ludzi,
prowadzÂącym dalej i w gĂłrĂŞ, aÂż oni,
rĂłwnieÂż, bĂŞdÂą ÂświatÂłami poÂśrĂłd ludzi;
uwolnionymi z caÂłunu nocy ktĂłry ich otacza,
pÂłonÂąc ÂświatÂłem ktĂłre bĂŞdzie lÂśniĂŚ pomiĂŞdzy ludÂźmi.

PrzemĂłwiÂł do mnie wĂłwczas gÂłos:
IdÂź gdzie wola twa, Tak postanowiono.
Mistrzem jesteÂś swojego przeznaczenia,
wolnym by przyjmowaĂŚ lub odrzucaĂŚ zgodnie z wolÂą.
WeŸ wiêc moc, weŸ sw¹ m¹droœÌ.
ÂŚwieĂŚ jako ÂświatÂło pomiĂŞdzy dzieĂŚmi czÂłowieczymi.

W gĂłrĂŞ wtedy, poprowadziÂł mnie Mieszkaniec.
ZamieszkaÂłem ponownie poÂśrĂłd dzieĂŚmi ludzkimi,
nauczaj¹c i okazuj¹c czêœÌ swojej m¹droœci;
SÂłoĂące ÂŚwiatÂłoÂści, ogieĂą poÂśrĂłd ludÂźmi.

Teraz znowu zstêpujê œcie¿k¹ w dó³,
szukajÂąc ÂświatÂła poÂśrĂłd ciemnoÂści nocy.
ÂŚmiali przestrzegajcie i zachowajcie moje zapisy,
przewodnikiem bĂŞdÂą dla dzieci czÂłowieczych.

 * * *