Drukuj stronę - StaroÂżytne miasto pod piaskami Gizy

STAROÂŻYTNE MIASTO POD PIASKAMI GIZY

PÂłaskowyÂż Gizy i dawny Kair poprzecinane sÂą sieciÂą podziemnych korytarzy, szybĂłw, naturalnych jaskiĂą, jezior i komĂłr zawierajÂących zadziwiajÂące artefakty, lecz wÂładze Egiptu wzbraniajÂą siĂŞ przed ujawnieniem tych faktĂłw.

ZAGINIONA HISTORIA PIRAMID

Aby w peÂłni zrozumieĂŚ sekretne informacje zawarte w Biblii, naleÂży poznaĂŚ zasiĂŞg systemu podziemnych tuneli i towarzyszÂącego im ukÂładu komĂłr istniejÂących pod PÂłaskowyÂżem Gizy, poniewaÂż to wÂłaÂśnie tam rozwinĂŞÂły siĂŞ gÂłĂłwne elementy nauk szkĂłÂł tajemnic. To, co dziaÂło siĂŞ tysiÂące lat temu pod piaskami, nie ma Âżadnego odzwierciedlenia w obecnych podrĂŞcznikach historii, co potwierdzajÂą dokonane w ostatnim osiemdziesiĂŞcioleciu odkrycia.

Rejon oazy Fajum poÂłoÂżony w odlegÂłoÂści zaledwie kilku kilometrĂłw od granicy pierwszego nomu ze stolicÂą Memfis stanowi przedmiot niezwykÂłego zainteresowania. To wÂłaÂśnie w tej poroÂśniĂŞtej bujnÂą roÂślinnoÂściÂą Âżyznej dolinie faraonowie, ktĂłrzy przypisywali sobie tytuÂł “mistrzĂłw krĂłlewskich ÂłowĂłw” Âłowili ryby i polowali z pomocÂą bumerangĂłw. Jezioro Moeris, wzdÂłuÂż ktĂłrego brzegĂłw rozciÂągaÂła siĂŞ niegdyÂś Oaza Fajum, byÂło wĂłwczas sÂłynnym Labiryntem, o ktĂłrym Herodot napisaÂł: “wedÂług mnie nieskoĂączony cud”. Labirynt zawieraÂł 1500 pomieszczeĂą i takÂą samÂą liczbĂŞ podziemnych komĂłr, do ktĂłrych temu greckiemu historykowi nie pozwolono zajrzeĂŚ. WedÂług kapÂłanĂłw Labiryntu “korytarze byÂły mylÂące i skomplikowane”, zaplanowane tak, by zapewniĂŚ bezpieczeĂąstwo licznym zwojom, ktĂłre, jak twierdzÂą, przechowywano w podziemnych pomieszczeniach. Ten ogromny kompleks wywarÂł ogromne wraÂżenie na Herodocie, ktĂłry wyraÂżaÂł siĂŞ o tej konstrukcji z podziwem:

WidziaÂłem tam dwanaÂście paÂłacĂłw regularnie rozmieszczonych, ktĂłre byÂły ze sobÂą poÂłÂączone tarasami rozmieszczonymi wokĂłÂł dwunastu sal. Trudno uwierzyĂŚ, Âże sÂą one dzieÂłem rÂąk ludzkich. ÂŚciany pokryte sÂą rzeÂźbionymi figurami, a kaÂżdy dziedziniec jest wykonany z biaÂłego marmuru i otoczony kolumnadÂą. W pobliÂżu naroÂżnika, gdzie koĂączy siĂŞ labirynt, znajduje siĂŞ piramida o wysokoÂści 74 metrĂłw przyozdobiona wielkimi figurami zwierzÂąt oraz podziemne przejÂście, przez ktĂłrem moÂżna do niej wejÂśĂŚ. OÂświadczono mi, Âże podziemne komory i przejÂścia ÂłÂączÂą tĂŞ piramidĂŞ z piramidami w Memfis.

Piramidy w Memfis to piramidy w Gizie, poniewaÂż Giza to dawniejsze Memfis. Wielu staroÂżytnych pisarzy podtrzymuje dane podawane przez Herodota odnoszÂące siĂŞ do podziemnych przejÂśĂŚ ÂłÂączÂących gÂłĂłwne piramidy i tym samym poddajÂą w wÂątpliwoÂśĂŚ WiarygodnoÂśĂŚ powszechnie prezentowanej historii Egiptu. Krantor (3 wiek p.n.e.) podawaÂł, Âże w Egipcie byÂły podziemne kamienne sÂłupy, na ktĂłrych umieszczono zapis prehistorii, ustawione wzdÂłuÂż przejÂśĂŚ ÂłÂączÂących piramidy. W swoim sÂłynnym studium W Sprawie Tajemnic, szczegĂłlnie Egipcjan, ChaldejczykĂłw i AsyryjczykĂłw Jamblich z Syrii, przedstawiciel aleksandryjskiej szkoÂły nauk mistycznych i filozoficznych, zapisaÂł poniÂższÂą informacjĂŞ o wejÂściu wiodÂącym przez ciaÂło Sfinksa do przejÂścia prowadzÂącego do Wielkiej Piramidy:

“WejÂście to, w naszych czasach zasypane piaskiem i Âśmieciami, wciÂąÂż moÂżna przeÂśledziĂŚ miĂŞdzy przednimi Âłapami przykucniĂŞtego kolosa, KiedyÂś byÂło zamkniĂŞte brÂązowymi wrotami, ktĂłrych tajemny zamek potrafili otworzyĂŚ jedynie MĂŞdrcy. BramĂŞ chroniÂł powszechny szacunek i pewien rodzaj religijnego strachu, ktĂłre utrzymywaÂły jej nienaruszalnoÂśĂŚ lepiej niÂż jakiekolwiek uzbrojone straÂże. W brzuchu Sfinksa byÂły wykute galerie prowadzÂące do podziemnej czĂŞÂści Wielkiej Piramidy. Galerie te byÂły tak pogmatwane w drodze do Piramidy, Âże ktoÂś kto wkroczyÂł do nich bez przewodnika, zawsze wracaÂł do punktu poczÂątkowego.”

Na staroÂżytnych sumeryjskich pieczĂŞciach cylindrycznych byÂło odnotowane, Âże tajemny dom Anunnaki znajdowaÂł siĂŞ w “podziemnym paÂłacu… do ktĂłrego wchodziÂło siĂŞ tunelem. WejÂście ukryte byÂło w piaskach i czymÂś, co nazywano Huwana… o zĂŞbach smoka i twarzy lwa”. Ten doniosÂły staroÂżytny tekst, znany niestety tylko we fragmentach, informowaÂł rĂłwnieÂż, Âże “[Huwana] nie jest zdolny do poruszania siĂŞ do przodu ani do tyÂłu”, Âże wczoÂłgiwali siĂŞ na niego od tyÂłu i Âże w tym momencie droga do “tajemnego domu Anunnaki” nie byÂła juÂż zablokowana. Ten sumeryjski tekst mĂłwiÂł prawdopodobnie o Sfinksie w Gizie z gÂłowÂą lwa. JeÂśli posÂąg tego wielkiego stworzenia wybudowano, aby strzegÂł zamaskowanego wejÂścia do rozciÂągajÂącego siĂŞ pod nim podziemnego kompleksu, to jego symbolizm byÂł jak najbardziej wÂłaÂściwy.

DziewiĂŞtnastowieczne miejscowe legendy arabskie mĂłwiÂą o istniejÂących pod Sfinksem tajnych komorach zawierajÂących przedmioty obdarzone magicznÂą mocÂą. Wierzenia te znajdujÂą potwierdzenie u rzymskiego historyka z 1 wieku, Pliniusza, ktĂłry podaÂł, Âże gÂłĂŞboko pod Sfinksem jest ukryty “grobowiec wÂładcy imieniem Harmakhis, ktĂłry zawiera ogromne skarby”. Co ciekawe, Sfinks byÂł okreÂślany kiedyÂś jako “Wielki Sfinks Harmakhis, ktĂłry stoi na straÂży od czasĂłw wyznawcĂłw Horusa”. Rzymski historyk z 4 wieku, Ammianus marcellinus, podaje dodatkowe informacje na temat podziemnych korytarzy, ktĂłre zdajÂą siĂŞ prowadziĂŚ do wnĂŞtrza Wielkiej Piramidy:

Inskrypcje, ktĂłre, jak zapewniali staroÂżytni, byÂły wykute na Âścianach podziemnych galerii i korytarzy zbudowanych w gÂłĂŞbokich i mrocznych wnĂŞtrzach w celu zachowania staroÂżytnych mÂądroÂści od zniszczenia w czasach powodzi.

Przechowywany w Muzeum Brytyjskim manuskrypt skompilowany przez arabskiego pisarza Altelemsani mĂłwi o istnieniu dÂługiego, prostokÂątnego, podziemnego przejÂścia miĂŞdzy WielkÂą PiramidÂą a Nilem, przy czym od strony Nilu przejÂście blokuje “dziwny obiekt”. Manuskrypt zawiera teÂż opis nastĂŞpujÂącego wydarzenia:

W czasach Ahmeda Ben Toulouna pewna grupa weszÂła do Wielkiej Piramidy tunelem i znalazÂła w bocznej komorze szklany kielich rzadkiego koloru i tekstury. Kiedy wychodzili, jeden z czÂłonkĂłw grupy zagubiÂł siĂŞ. Kiedy zawrĂłcili po niego, wyszedÂł do nich nagi i ÂśmiejÂąc siĂŞ oÂświadczyÂł - “Nie idÂźcie za mnÂą i nie szukajcie mnie” - po czym pobiegÂł z powrotem do Piramidy. Jego przyjaciele odnieÂśli wraÂżenie, Âże rzucono na niego czar.

Po poznaniu dziwnych wydzrzeĂą, jakie miaÂły miejsce pod PiramidÂą, Ahmed Ben Touloun postanowiÂł zobaczyĂŚ ten kielich. BadajÂąc go, napeÂłniono go wodÂą i zwaÂżono. NastĂŞpnie wodĂŞ wylano i zwaÂżono go ponownie. Historyk pisze, Âże “okazaÂło siĂŞ, iÂż kielich waÂżyÂł tyle samo, kiedy byÂł wypeÂłniony wodÂą i kiedy byÂł pusty”. JeÂśli ta kronika jest dokÂładna, ten barak dodatkowego ciĂŞÂżaru stanowi poÂśredni dowĂłd na istnienie nadzwyczajnej wiedzy w Gizie.

Jak podaje w 10 wieku Masoudi, podziemnych galerii pod WielkÂą PiramidÂą strzegÂły mechaniczne statuy o zadziwiajÂących moÂżliwoÂściach. Jego sporzÂądzony tysiÂąc lat temu opis przypomina skomputeryzowane roboty pokazywane dziÂś w filmach science fiction. Masoudi twierdzi, Âże automaty byÂły zaprogramowane na nietolerancyjne zachowania, jako, Âże niszczyÂły wszystko, “z wyjÂątkiem tych, ktĂłrzy ze wzglĂŞdu na swoje postĂŞpowanie byli godni zaakceptowania”. Masoudi utrzymuje, Âże “pisemne przekazy MÂądroÂści oraz osiÂągniĂŞcia z rĂłÂżnych dziedzin sztuki i nauki byÂły gÂłĂŞboko ukryte, tak by przetrwaĂŚ ku poÂżytkowi tych, ktĂłrzy potrafiÂą je zrozumieĂŚ i wykorzystaĂŚ”. To fantastyczna informacja, albowiem jest moÂżliwe, Âże od czasĂłw Masoudiego “godne” osoby widziaÂły te tajemnicze podziemne komnaty. Masoudi wyznaje:

“WidziaÂłem rzeczy, ktĂłrych nikt nie odwaÂżyÂłby siĂŞ opisaĂŚ z obawy, Âże ludzie zacznÂą wÂątpiĂŚ w jego poczytalnoÂśĂŚ… niemniej widziaÂłem je.”

W tym samym stuleciu inny pisarz, Muterdi, przekazaÂł opis dziwnego wydarzenia w wÂąskim przejÂściu pod GizÂą, kiedy grupa ludzi zostaÂła przeraÂżona widokiem kamiennych drzwi roztrzaskujÂących jednego z jej czÂłonkĂłw- drzwi wysunĂŞÂły siĂŞ nagle ze ÂświatÂła przejÂścia i zamknĂŞÂły leÂżÂący przed nimi korytarz.

Herodot powiada, Âże egipscy kapÂłani recytowali mu od dawna przechowywanÂą legendĂŞ o “formowaniu podziemnych apartamentĂłw” przez pierwotnych budowniczych Memfis. Najstarsze inskrypcje sugerujÂą, Âże pod powierzchniÂą obszaru otaczajÂącego Sfinksa i piramidy istniaÂło coÂś w rodzaju rozlegÂłego systemu korytarzy.

Te stare zapiski zostaÂły potwierdzone, kiedy w roku 1993 odkryto za pomocÂą przeprowadzonych na tamtym terenie badaĂą sejsmicznych obecnoÂśĂŚ wielkiej pustej podziemnej przestrzeni. O tym odkryciu poinformowano w filmie dokumentalnym “The Mystery of the Sphinx” (”Tajemnica Sfinksa”) pokazanym 30-milionowej widowni przez stacjĂŞ telewizyjnÂą NBC w koĂącu tego samego roku. Istnienie pomieszczeĂą pod Sfinksem jest dobrze znane.WÂładze Egiptu potwierdziÂły w roku 1994 kolejne odkrycie. Informacje o nim podaÂła nawet jedna z gazet w artykule “Tajemniczy tunel w Sfinksie”:

“Robotnicy regenerujÂący niedomagajÂącego Sfinksa odkryli nieznane przejÂście prowadzÂące w gÂłÂąb korpusu tego tajemniczego posÂągu. GÂłĂłwny konserwator zabytkĂłw Gizy, Zahi Hawass, oÂświadczyÂł, Âże ten tunel jest bez wÂątpienia bardzo stary, niemniej pozostaje zagadkÂą, kto go zbudowaÂł, po co i dokÂąd on prowadzi. Zahi Hawass oÂświadczyÂł, Âże nie planuje usuniĂŞcia gÂłazĂłw blokujÂących wejÂście do niego. Tajemniczy tunel zagÂłĂŞbia siĂŞ w pĂłÂłnocnÂą czĂŞÂśĂŚ Sfinksa, mniej wiĂŞcej w poÂłowie odlegÂłoÂści miĂŞdzy jego wyciÂągniĂŞtymi Âłapami a ogonem.”

Bardzo popularne przypuszczeniem Âże Sfinks stanowi faktyczne wejÂście do Wielkiej Piramidy przetrwaÂło z zadziwiajÂącÂą konsekwencjÂą. To przekonanie utwierdzajÂą liczÂące sobie sto lat plany sporzÂądzone przez wtajemniczonych masonĂłw i rĂłÂżokrzyÂżowcĂłw, ktĂłre ukazujÂą Sfinksa jako ornament zwieĂączajÂący hol, ktĂłry ÂłÂączyÂł siĂŞ ze wszystkimi piramidami poprzez wybiegajÂące z niego promieniÂście podziemne korytarze. Plany te zostaÂły sporzÂądzone na podstawie informacji pochodzÂących od rzekomego zaÂłoÂżyciela Zakonu RĂłÂżokrzyÂżowcĂłw, Christiana Rosenkreuza, ktĂłry podobno odwiedziÂł “tajemniczÂą podziemnÂą komorĂŞ” i znalazÂł tam bibliotekĂŞ wypeÂłnionÂą ksiĂŞgami opisujÂącymi wiedzĂŞ tajemnÂą.

Te szkice wykonano na podstawie informacji uzyskanej od archiwistĂłw szkĂłÂł wiedzy tajemnej jeszcze przed rozpoczĂŞciem prac oczyszczajÂących z piasku przeprowadzonych w roku 1925, ktĂłre ukazaÂły ukryte drzwi do dawno zapomnianych komnat recepcyjnych, maÂłych ÂświÂątyĂą i innych pomieszczeĂą.

Wiedza szkĂłÂł tajemnic zostaÂła wzmocniona przez caÂłÂą seriĂŞ doniosÂłych odkryĂŚ dokonanych w roku 1935, ktĂłre dostarczyÂły dowodu na istnienie dodatkowych przejÂśĂŚ i komĂłr przeplatajÂących obszar pod piramidami. Kompleks w Gizie dowodzi, Âże jego gÂłĂłwne elementy, takie jak Sfinks, Wielka Piramida i ÂŚwiÂątynia SÂłoĂąca, sÂą ze sobÂą bezpoÂśrednio zwiÂązane i ÂłÂączÂą siĂŞ, zarĂłwno nad, jak i pod ziemiÂą.

Komory i korytarze wykryte przy pomocy specjalnych sejsmografĂłw oraz w ostatnich latach radarĂłw penetrujÂących grunt (Ground Penetrating Radar) potwierdziÂły dokÂładnoÂśĂŚ planĂłw. Egipt rĂłwnieÂż z powodzeniem stosuje zaawansowane techniki satelitarne do wykrywania stanowisk poÂłoÂżonych pod powierzchniÂą Gizy oraz w innych miejscach. Na poczÂątku roku 1998 wprowadzono najnowszy system Âśledzenia i przy jego pomocy ustalono dokÂładnÂą lokalizacjĂŞ 27 nowych dotychczas nie eksploatowanych stanowisk archeologicznych. DziewiĂŞĂŚ z nich znajduje siĂŞ na wschodnim kraĂącu Luksoru (Teby), a pozostaÂłe w takich miejscach jak Giza, Abu Rawasz, Sakkara i Dahszur. Wydruki z terenu Gizy ukazujÂą ogromnÂą sieĂŚ tuneli i komĂłr oplatajÂących caÂły ten obszar, krzyÂżujÂących siĂŞ i splatajÂących wzajemnie niczym rozciÂągajÂąca siĂŞ na caÂłym pÂłaskowyÂżu kratownica. WykorzystujÂąc Âśledzenie z kosmosu egiptolodzy sÂą w stanie okreÂśliĂŚ przed rozpoczĂŞciem prac wykopaliskowych lokalizacjĂŞ gÂłĂłwnego stanowiska, prawdopodobnego wejÂścia oraz rozmiar komĂłr. SzczegĂłlna uwagĂŞ poÂświĂŞca siĂŞ trzem konkretnym stanowiskom: obszarowi na pustyni poÂłoÂżonemu kilkaset metrĂłw na poÂłudniowy zachĂłd od miejsca poÂłoÂżenia Czarnej Piramidy, wokĂłÂł ktĂłrej jest obecnie budowany potĂŞÂżny system betonowych Âścian o wysokoÂści siedmiu metrĂłw otaczajÂących teren o powierzchni oÂśmiu kilometrĂłw kwadratowych, staroÂżytnej drodze, ktĂłra ÂłÂączyÂła ÂświÂątyniĂŞ w Luksorze z Karnakiem, oraz “Drodze Horusa” biegnÂącej w poprzek pĂłÂłnocnego Synaju.

WIADOMOÂŚCI Z PIERWSZYCH STRON GAZET

WÂśrĂłd mistykĂłw i czÂłonkĂłw egipskich szkĂłÂł tajemnic panowaÂł ugruntowany poglÂąd, Âże Wielka Piramida byÂła z wielu wzglĂŞdĂłw znakomitoÂściÂą. PomijajÂąc fakt, Âże do roku 820 nikt do niej nie wszedÂł, tajemne szkoÂły przedchrzeÂścijaĂąskiego Egiptu utrzymywaÂły, Âże rozkÂład wnĂŞtrza jest im dobrze znany. Ich adepci niezmiennie twierdzili, Âże nie jest to grobowiec ani krypta grobowa, i podkreÂślali, Âże posiada ona jednÂą symbolicznÂą komorĂŞ grobowÂą bĂŞdÂącÂą elementem inicjacyjnego rytuaÂłu.

WedÂług mistycznych przekazĂłw do wnĂŞtrza wchodziÂło siĂŞ stopniowo przez podziemne korytarze przechodzÂąc rĂłÂżne etapy. MĂłwiono, Âże na koĂącu kaÂżdego z nich znajdujÂą siĂŞ rĂłÂżne komory, zaÂś najwyÂższy i ostateczny stopieĂą wtajemniczenia symbolizuje pomieszczenie zwane obecnie KomorÂą KrĂłlewskÂą.

Przekazy szkĂłÂł tajemnic byÂły stopniowo weryfikowane przez odkrycia archeologĂłw, zaÂś w roku 1935 uzyskano pewnoÂśĂŚ, Âże istnieje poÂłÂączenie miĂŞdzy Sfinksem i WielkÂą PiramidÂą oraz Âże inny tunel ÂłÂączy Sfinksa ze staroÂżytnÂą ÂświÂątyniÂą zlokalizowana po jego poÂłudniowej stronie (zwanÂą dziÂś ÂŚwiÂątyniÂą Sfinksa).

W roku 1935, wraz ze zbliÂżajÂącym siĂŞ ukoĂączeniem jedenastoletniego przedsiĂŞwziĂŞcia archeologicznego Emile’a Baraize’a, ÂświatÂło dzienne ujrzaÂły niesamowite historie na temat odkryĂŚ dokonanych w trakcie jego realizacji. W napisanym i opublikowanym w roku 1935 przez Hamiltona M. Wrighta artykule byÂła mowa o nadzwyczajnym odkryciu dokonanym pod piaskami Gizy, ktĂłremu obecnie siĂŞ zaprzecza. ArtykuÂł ten ilustrowany oryginalnymi fotografiami dostarczonymi przez doktora Selima Hassana, kierownika zespoÂłu badawczego z Uniwersytetu Kairskiego, ktĂłry dokonaÂł tego odkrycia. W artykule tym czytamy:

“OdkryliÂśmy podziemne przejÂście uÂżywane przez staroÂżytnych Egipcjan 5000 lat temu, ktĂłre przebiega pod groblÂą poÂłoÂżonÂą miĂŞdzy drugÂą piramidÂą a Sfinksem i pozwala na przechodzenie pod groblÂą z Piramidy Cheopsa do Piramidy Chefrena. W tym podziemnym przejÂściu odkopaliÂśmy seriĂŞ szybĂłw prowadzÂących w dĂłÂł na gÂłĂŞbokoÂśĂŚ 38 metrĂłw z obszernymi dziedziĂącami i bocznymi komorami.”

Mniej wiĂŞcej w tym samym czasie miĂŞdzynarodowe Âśrodki masowego przekazu ogÂłosiÂły dalsze szczegĂłÂły tego odkrycia.

Podziemny kompleks ÂłÂącznikowy wybudowano poczÂątkowo miĂŞdzy WielkÂą PiramidÂą i ÂŚwiÂątyniÂą SÂłoĂąca, jako Âże Piramida Chefrena zostaÂła wybudowana pĂłÂźniej i pÂłyciej posadowiona. Podziemne przejÂście i znajdujÂące siĂŞ na jego trasie komory byÂły wydrÂąÂżone w litej skale, co jest doprawdy niezwykÂłym osiÂągniĂŞciem, biorÂąc pod uwagĂŞ, Âże zostaÂło zrealizowane tysiÂące lat temu.

Jest jeszcze wiĂŞcej szczegĂłÂłĂłw dotyczÂących historii podziemnych komĂłr w Gizie, poniewaÂż gazety rozpisywaÂły siĂŞ o odkopaniu podziemnych przejÂśĂŚ miĂŞdzy ÂŚwiÂątyniÂą SÂłoĂąca a pÂłaskowyÂżem i ÂŚwiÂątyniÂą Sfinksa w dolinie. PrzejÂście to odkopano kilka lat przed opublikowaniem tego artykuÂłu.

Te odkrycia doprowadziÂły dra Selima Hassana i innych do publicznie ogÂłoszonego wniosku, Âże mimo iÂż wiek Sfinksa byÂł zawsze sprawÂą enigmatycznÂą, mĂłgÂł on byĂŚ czĂŞÂściÂą wielkiego architektonicznego zamierzenia, ktĂłre zaplanowano i zrealizowano z rozmysÂłem w ramach budowy Wielkiej Piramidy.

Archeolodzy dokonali w tym czasie jeszcze jednego waÂżnego odkrycia. Mniej wiĂŞcej w poÂłowie drogi miĂŞdzy Sfinksem a PiramidÂą Chefrena odkryto cztery ogromne pionowe szyby, kaÂżdy o przekroju okoÂło 0,75 metra kwadratowego, prowadzÂące pionowo w dĂłÂł poprzez litÂą skaÂłĂŞ wapiennÂą. Na rĂłÂżokrzyÂżowych i masoĂąskich planach to miejsce nosi nazwĂŞ “Grobowca Cambella”. “Ten kompleks szybĂłw” koĂączy siĂŞ wedÂług dra Selima Hassana “obszernym pomieszczeniem, w Âśrodku ktĂłrego znajduje siĂŞ kolejny szyb, ktĂłry opada na obszerny dziedziniec oflankowany siedmioma komorami”. NiektĂłre komory zawieraÂły ogromne zapieczĂŞtowane sarkofagi wykonane z bazaltu i granitu o wysokoÂści 5,5 metra.

Odkrywcy posuwali siĂŞ dalej i okazaÂło siĂŞ, Âże w jednym z siedmiu pomieszczeĂą znajdowaÂł siĂŞ trzeci pionowy szyb prowadzÂący jeszcze gÂłĂŞbiej, do znacznie niÂżej poÂłoÂżonej komory. W czasie gdy jÂą odkryto, byÂła zalana wodÂą, ktĂłra czĂŞÂściowo zakrywaÂła pojedynczy biaÂły sarkofag.

KomorĂŞ tĂŞ nazwano “Grobowcem Ozyrysa” i zostaÂła pokazana jako “otwarta po raz pierwszy” w sfaÂłszowanym telewizyjnym filmie dokumentalnym w marcu 1999 roku. W trakcie poszukiwaĂą na tym terenie w roku 1935 dr Selim Hassan oÂświadczyÂł:

“Mamy nadziejĂŞ znaleÂźĂŚ waÂżne dzieÂła sztuki po wypompowaniu wody. GÂłĂŞbokoÂśĂŚ tej serii szybĂłw wynosi ponad 40 metrĂłw… W trakcie oczyszczania poÂłudniowej czĂŞÂści podziemnego przejÂścia znaleziono piĂŞknÂą gÂłowĂŞ statuy o bardzo wyrazistych rysach twarzy.”

jak podawaÂł artykuÂł w innej gazecie z tamtych czasĂłw, statua byÂła doskonale wyrzeÂźbionym popiersiem krĂłlowej Nefretete i zostaÂła opisana jako “piĂŞkny przykÂład rzadkiego rodzaju sztuki wprowadzonej w czasach panowania Amenhotepa”. Obecnie nie jest znane miejsce pobytu tego popiersia.

W doniesieniu podano rĂłwnieÂż opis innych komĂłr i pomieszczeĂą zlokalizowanych pod piaskami. Wszystkie one byÂły poÂłÂączone ze sobÂą tajemnymi i bogato zdobionymi korytarzami. Dr Selim Hassan podaÂł, Âże sÂą tam nie tylko wewnĂŞtrzne i zewnĂŞtrzne dziedziĂące, ale Âże odnaleziono rĂłwnieÂż pomieszczenie nazwane “KaplicÂą Ofiarowania”, ktĂłre wyciĂŞto w ogromnej skalnej wychodni miĂŞdzy Grobowcem Cambella a WielkÂą PiramidÂą. W Âśrodku kaplicy znajdujÂą siĂŞ trzy bogato zdobione pionowe filary stojÂące na trĂłjkÂątnej podstawie. Filary te stanowiÂą waÂżny punkt odniesienia w jego badaniach, poniewaÂż ich istnienie zostaÂło odnotowane w Biblii. Wysnuty stÂąd wniosek mĂłwi, Âże Ezra, ktĂłrego uwaÂża siĂŞ za autora Tory (okoÂło 397 roku p.n.e.) znaÂł rozkÂład podziemnych korytarzy i komĂłr, zanim napisaÂł TorĂŞ. Ta podziemna konstrukcja byÂła prawdopodobnie pierwowzorem trĂłjkÂątnej kompozycji wokĂłÂł gÂłĂłwnego oÂłtarza loÂży masoĂąskiej. ÂŻyjÂący w pierwszym wieku naszej ery JĂłzef Flawiusz (Josef Ben Matatia) napisaÂł w swoim dziele Dawne dzieje Izraela, Âże Henoch, wybitna postaĂŚ Starego Testamentu, zbudowaÂł podziemnÂą ÂświÂątyniĂŞ skÂładajÂącÂą siĂŞ z dziewiĂŞciu komĂłr. W gÂłĂŞbokiej piwnicy w jednej z komĂłr z trzema pionowymi kolumnami umieÂściÂł trĂłjkÂątnÂą zÂłotÂą pÂłytĂŞ z wypisanym na niej absolutnym imieniem Boga. Opis komĂłr Henocha jest podobny do opisu Kaplicy Ofiarowania znajdujÂącej siĂŞ pod piaskami na wschĂłd od Wielkiej Piramidy.

PrzypominajÂący do zÂłudzenia komorĂŞ grzebalnÂą przedsionek, ktĂłry byÂł “niewÂątpliwie pomieszczeniem inicjacyjnym i recepcyjnym”, znaleziono wyÂżej na pÂłaskowyÂżu, bliÂżej Wielkiej Piramidy i gĂłrnej czĂŞÂści skoÂśnego korytarza wyciĂŞtego gÂłĂŞboko w skale z pĂłÂłnocno-zachodniej strony Kaplicy Ofiarowania (miĂŞdzy KaplicÂą Ofiarowania a WielkÂą PiramidÂą). W Âśrodku komory znajduje siĂŞ sarkofag o dÂługoÂści 3,6 metra wykonany z biaÂłego wapienia Turah oraz zbiĂłr piĂŞknych naczyĂą alabastrowych. ÂŚciany przyozdobione sÂą piĂŞknymi scenami, inskrypcjami i emblematami wyobraÂżajÂącymi gÂłĂłwnie kwiaty lotosu. Inskrypcje na alabastrowych naczyniach i emblematy wyobraÂżajÂące kwiaty lotosu zdradzajÂą duÂże podobieĂąstwo do przedmiotĂłw znalezionych w roku 1904 przez Sir Williaama Petrie w warsztatach ÂświÂątynnych na GĂłrze Synaj (Horeb).

Ponadto odkryto dodatkowe podziemne komnaty, komory, ÂświÂątynie i hole, niektĂłre z pionowymi, okrÂągÂłymi kamiennymi kolumnami wspierajÂącymi stropy a inne przyozdobione rzeÂźbami zwiewnych postaci bogiĂą ubranych w piĂŞknÂą odzieÂż. Doniesienie dra Selima Hassana opisywaÂły inne wspaniale wyrzeÂźbione postacie i wiele kolorowych fryzĂłw. Wykonano ich fotografie, a jeden z autorĂłw i badaczy, ktĂłry je widziaÂł, rĂłÂżokrzyÂżowiec H.Spencer Lewis, odnotowaÂł, Âże te wizerunki wywarÂły na nim “gÂłĂŞbokie wraÂżenie”. Nie wiadomo, gdzie obecnie znajdujÂą siĂŞ te rzadkie okazy i zabytki sztuki. Wtajemniczeni mĂłwiÂą, Âże niektĂłre z nich zostaÂły przeszmuglowane z Egiptu przez bogatych prywatnych kolekcjonerĂłw.

Przytoczone szczegĂłÂły stanowiÂą zaledwie czĂŞÂśĂŚ tych, ktĂłre podano w obszernej dziesiĂŞciotomowej pracy dra Selima Hassana opublikowanej w roku 1944 przez kairskie wydawnictwo Government Press pod tytuÂłem Wykopaliska w Gizie. Jest to jednak zaledwie fragment caÂłej prawdy dotyczÂącej tego, co znajduje siĂŞ pod piramidami. W ostatnim roku akcji usuwania piaskĂłw robotnicy dokonali zadziwiajÂącego odkrycia, ktĂłre wprowadziÂło w osÂłupienie caÂły Âświat i przykuÂło uwagĂŞ mediĂłw.

Archeolodzy kierujÂący pracami byli “oszoÂłomieni” tym, co wyÂłoniÂło siĂŞ spod ziemi, i stwierdzili, Âże to miasto zostaÂło zaplanowane najpiĂŞkniej, jak tylko moÂżna sobie wyobraziĂŚ. Jest peÂłne ÂświÂątyĂą, pastelowych malowideÂł przedstawiajÂących siedziby rolnikĂłw, warsztatĂłw, stajen i innych budynkĂłw, w tym paÂłacu. WyposaÂżone w podziemne wodociÂągi, posiadaÂło doskonaÂły system odprowadzania wody oraz nowoczesne urzÂądzenia komunalne. Pytanie, ktĂłre nie daje spokoju, brzmi: Gdzie jest to miasto obecnie?

Jego sekretne poÂłoÂżenie zostaÂło ostatnio podane wybranej grupie ludzi, ktĂłrym udzielono pozwolenia na jego eksploracjĂŞ i nakrĂŞcenie filmu. Istnieje w ogromnym kompleksie naturalnych jaskiĂą rozciÂągajÂącym siĂŞ pod pÂłaskowyÂżem Gizy i biegnÂącym w kierunku wschodnim pod Kairem. GÂłĂłwne wejÂście znajduje siĂŞ we wnĂŞtrzu Sfinksa. Wykute w skale schody prowadzÂą do pieczary poÂłoÂżonej pod skalistym dnem Nilu.

Ekspedycja zabraÂła ze sobÂą generatory i nadmuchiwane tratwy i podrĂłÂżowaÂła podziemnÂą rzekÂą, ktĂłra prowadziÂła do podziemnego jeziora o Âśrednicy jednego kilometra. Miasto jest usytuowane na jego nadbrzeÂżach, a staÂłe oÂświetlenie zapewniajÂą mu duÂże krysztaÂłowe kule osadzone w Âścianach i suficie jaskini. Zapasowe wejÂście do niego stanowiÂą schody prowadzÂące do piwnic koptyjskiego KoÂścioÂła w starym Kairze (Banilonie). Na podstawie opisĂłw “ludzi ÂżyjÂących w Ziemi” podanych w ksiĂŞgach Rodzaju, Jaszera i Henocha moÂżna sÂądziĂŚ, Âże jego oryginalna nazwa brzmiaÂła Gigal.

Prace ekspedycji rejestrowano kamerami filmowymi, po czym nakrĂŞcono film dokumentalny zatytuÂłowany “Chambers of the Deep” (”Komory gÂłĂŞbin”), ktĂłry pokazano wybranemu audytorium. PoczÂątkowo zamierzano przedstawiĂŚ ten film caÂłemu spoÂłeczeĂąstwu, ale z jakiegoÂś powodu zrezygnowano z tego.

Z miasta wyniesiono wieloÂścienny obiekt krystaliczny rozmiarĂłw piÂłki futbolowej, ktĂłrego nadnaturalny charakter zaprezentowano niedawno na konferencji w Australii. GÂłĂŞboko wewnÂątrz niego znajdujÂą siĂŞ hieroglify, ktĂłre przewracajÂą siĂŞ powoli, jak kartki ksiÂąÂżki, kiedy zaÂżÂąda siĂŞ tego w myÂślach, bez wzglĂŞdu na to, kto go trzyma. ten niesamowity przedmiot zawiera w sobie nieznanÂą technologiĂŞ i zostaÂł ostatnio przesÂłany do NASA w celu poddania go analizie.

Historyczne dokumenty podajÂą, Âże w 20 wieku dokonano w Gizie i na PĂłÂłwyspie Synaj oszaÂłamiajÂących odkryĂŚ, o ktĂłrych jeszcze siĂŞ nie mĂłwi, zaÂś krÂąÂżÂące w Egipcie pogÂłoski informujÂą o kolejnym podziemnym mieÂście poÂłoÂżonym w promieniu 45 kilometrĂłw od Wielkiej Piramidy. W roku 1964 na terenie starego tureckiego krĂłlestwa Kapadocji odkryto ponad 30 ogromnych, wielopoziomowych podziemnych miast. Tylko jedno z nich zawieraÂło ogromne jaskinie, pomieszczenia i korytarze, ktĂłre wedÂług archeologĂłw byÂły zdolne pomieÂściĂŚ aÂż 2000 gospodarstw zapewniajÂących warunki Âżycia dla 8 d0 10 tysiĂŞcy ludzi. Ich istnienie dowodzi, Âże na Ziemi jest wiele takich podziemnych ÂświatĂłw, ktĂłre czekajÂą na swoich odkrywcĂłw.

Wykopaliska w Gizie ujawniÂły istnienie podziemnych przejÂśĂŚ, ÂświÂątyĂą, sarkofagĂłw oraz co najmniej jednego wewnĂŞtrznie poÂłÂączonego podziemnego miasta, zaÂś wyjaÂśnienie, Âże podziemne korytarze ÂłÂączyÂły Sfinksa z piramidami, stanowi kolejny krok w kierunku udowodnienia, Âże caÂły kompleks zostaÂł starannie zaplanowany.

OFICJALNE ZAPRZECZENIA

Ze wzglĂŞdu na wykopaliska dra Selima Hassana oraz nowoczesne techniki Âśledzenia z kosmosu, zapiski i podania egipskich staroÂżytnych szkĂłÂł wiedzy tajemnej, ktĂłre utrzymujÂą, Âże przechowujÂą staroÂżytnÂą wiedzĂŞ o pÂłaskowyÂżu Gizy, zyskujÂą mocno na wiarygodnoÂści. Jednym z najbardziej zastanawiajÂących aspektĂłw odkrycia podziemnych obiektĂłw w Gizie sÂą wielokrotnie powtarzane przez oficjalne wÂładze Egiptu i oÂśrodki akademickie zaprzeczenia w sprawie ich istnienia. te zaprzeczenia sÂą tak zdecydowane, Âże spoÂłeczeĂąstwo zwÂątpiÂło w oÂświadczenia szkĂłÂł tajemnic i zaczĂŞÂło podejrzewaĂŚ, Âże zmyÂślono je w celu wzbudzenia zainteresowania turystĂłw odwiedzajÂących Egipt. Stosunek Âśrodowiska naukowego do tej sprawy najlepiej odzwierciedla publiczne oÂświadczenie przedstawicieli Uniwersyteu Harvardzkiego z roku 1972:

“Nikt nie powinien zwracaĂŚ uwagi na niedorzeczne oÂświadczenia dotyczÂące wnĂŞtrza Wielkiej Piramidy lub domniemanych korytarzy i nieodkopanych ÂświÂątyĂą i komnat znajdujÂących siĂŞ pod piaskami w rejonie piramid gÂłoszonych przez ludzi zwiÂązanych z tak zwanymi tajnymi kultami lub stowarzyszeniami wywodzÂącymi siĂŞ z Egiptu lub Orientu. Wszystko to istnieje tylko w wyobraÂźni tych, ktĂłrzy pragnÂą przyciÂągnÂąĂŚ poszukiwaczy tajemnic. Wiemy teÂż, Âże im bardziej bĂŞdziemy zaprzeczaĂŚ istnieniu tych obiektĂłw, tym bardziej spoÂłeczeĂąstwo bĂŞdzie podejrzewaÂło, Âże staramy siĂŞ ukryĂŚ wielkie tajemnice Egiptu. Lepiej bĂŞdzie jeÂśli zaczniemy je ignorowaĂŚ zamiast zaprzeczaĂŚ im. Wszystkie nasze prace wykopaliskowe prowadzone na terenie wokĂłÂł piramid nie doprowadziÂły do odkrycia jakichkolwiek podziemnych korytarzy lub pomieszczeĂą, ÂświÂątyĂą, grot lub czegokolwiek, z wyjÂątkiem jednej ÂświÂątyni przylegajÂącej do Sfinksa.”

Tego rodzaju stanowisko w tej sprawie wystarczyÂło naukowcom, lecz w nastĂŞpnych latach ukazaÂły siĂŞ oficjalne oÂświadczenia stwierdzajÂące, Âże nie ma Âżadnej ÂświÂątyni ÂłÂączÂącej siĂŞ ze Sfinksem. Zapewnienia, Âże kaÂżdy centymetr kwadratowy powierzchni wokĂłÂł Sfinksa i piramid zostaÂł dokÂładnie i dogÂłĂŞbnie zbadany okazaÂły siĂŞ nieprawdziwe, kiedy w koĂącu odkopano z piasku ÂświÂątyniĂŞ ÂłÂączÂącÂą siĂŞ ze Sfinksem i udostĂŞpniono jÂą do zwiedzania. W sprawach wykraczajÂących poza oficjalnÂą politykĂŞ wydaje siĂŞ istnieĂŚ ukryty czynnik w postaci cenzury, ktĂłrÂą wprowadzono w celu ochrony religii, zarĂłwno zachodnich, jak i wschodnich.

WIECZNIE PÂŁONÂĄCE LAMPY

mimo zadziwiajÂących odkryĂŚ naga prawda wyglÂąda tak, Âże poczÂątki dziejĂłw Egiptu pozostajÂą w zasadzie nieznane i stanowiÂą biaÂłÂą plamĂŞ. Nie jest wiĂŞc moÂżliwe wyjaÂśnienie, w jaki sposĂłb byÂły oÂświetlane kilometry podziemnych przejÂśĂŚ i komĂłr pod pÂłaskowyÂżem Gizy, przy czym jest pewne, Âże musiaÂły byĂŚ jakoÂś oÂświetlone, chyba Âże staroÂżytni mieli zdolnoÂśĂŚ widzenia w ciemnoÂściach. To samo dotyczy wnĂŞtrza Wielkiej Piramidy- egiptolodzy zgadzajÂą siĂŞ, Âże nie stosowano pÂłonÂących pochodni, poniewaÂż w takim przypadku sufity byÂłyby okopcone.

Z tego, co obecnie wiemy o podziemnych przejÂściach pod pÂłaskowyÂżem z piramidami, wynika, Âże istnieje tam prawdopodobnie co najmniej 5 kilometrĂłw korytarzy, ktĂłre siĂŞgajÂą na 10 d0 12 piĂŞter w dĂłÂł, poniÂżej poziomu gruntu. ZarĂłwno KsiĂŞga UmarÂłych jak i Teksty Piramid wspominajÂą o “TwĂłrcach ÂŚwiatÂła”, co moÂże odnosiĂŚ siĂŞ do ludzi odpowiedzialnych za oÂświetlenie podziemnych pomieszczeĂą.

Jamblich podaje fascynujÂący opis, ktĂłry odkryto w jednym z bardzo starych egipskich papirusĂłw przechowywanych w meczecie w Kairze. ByÂła to czĂŞÂśĂŚ historii nieznanego autorstwa pochodzÂącej z 100 roku p.n.e., ktĂłra dotyczy grupy ludzi, ktĂłrym udaÂło siĂŞ wejÂśĂŚ do podziemnych komĂłr pod GizÂą w celach badawczych. Oto jak opisali swoje przeÂżycia:

“WeszliÂśmy do komory. kiedy weszliÂśmy, komora automatycznie rozÂświetliÂła siĂŞ ÂświatÂłem napÂływajÂącym z cienkiej tuby gruboÂści rĂŞki czÂłowieka [okoÂło 15 cm] stojÂącej pionowo w naroÂżniku. Kiedy zbliÂżyliÂśmy siĂŞ do tuby, zaczĂŞÂła ÂświeciĂŚ jaÂśniej… niewolnicy przestraszyli siĂŞ i uciekli w kierunku, z ktĂłrego przyszliÂśmy! Kiedy dotknÂąÂłem jej, zgasÂła. RobiliÂśmy wszystko, Âżeby tuba zaÂświeciÂła znowu, ale nie dostarczyÂła juÂż wiĂŞcej ÂświatÂła. W niektĂłrych komorach tuby dziaÂłaÂły , a w innych nie. RozbiliÂśmy jednÂą z tub i wypÂłynĂŞÂła z niej ciecz w postaci szeregu srebrzystych koralikĂłw, ktĂłre toczyÂły siĂŞ szybko po podÂłodze i rĂłwnie szybko znikaÂły w jej szczelinach [rtĂŞĂŚ?].”

Z upÂływem czasu tuby powoli przygasaÂły i kapÂłani wyjmowali je i skÂładali w podziemnej piwnicy specjalnie do tego celu zbudowanej na poÂłudniowy wschĂłd od pÂłaskowyÂżu. Wierzyli, Âże Âświetlne tuby zostaÂły stworzone przez wielbionego przez nich Imhotepa, ktĂłry kiedyÂś wrĂłci i sprawi, Âże znowu bĂŞdÂą dziaÂłaÂły.

PowszechnÂą praktykÂą wczesnych Egipcjan byÂło zamykanie zapalonych lamp w grobowcach zmarÂłych w charakterze ofiary dla ich boga i aby uÂłatwiĂŚ zmarÂłym znalezienie drogi na “drugÂą stronĂŞ”. W grobowcach usytuowanych w pobliÂżu Memfis (oraz w grobowcach braminĂłw w Indiach) znajdowano dziaÂłajÂące lampy w zapieczĂŞtowanych komorach i naczyniach, lecz nagÂłe wystawienie ich na dziaÂłanie powietrza wyczerpywaÂło je lub powodowaÂło odparowanie paliwa.

PĂłÂźniej zwyczaj ten przyjĂŞli grecy i Rzymianie, po czym przyjÂąÂł siĂŞ on powszechnie, tyle Âże nie w kwestii palÂących siĂŞ lamp - do grobu ze zmarÂłymi wkÂładano miniaturowe terakotowe kopie lamp. niektĂłre z nich wkÂładano w celu ich ochrony do okrÂągÂłych naczyĂą. ByÂły przypadki znajdowania oryginalnego oleju zachowanego w lampach po ponad 2000 lat. Istnieje wiarygodny dowĂłd pochodzÂący od naocznych ÂświadkĂłw, ktĂłrzy twierdzili, ze lampy paliÂły siĂŞ w momencie zamykania grobowca, z kolei ich pĂłÂźniejsi odkrywcy zapewniali, Âże lampy wciÂąÂż paliÂły siĂŞ, kiedy setki lat pĂłÂźniej otwierali te krypty.

MoÂżliwoÂśĂŚ wyprodukowania paliwa, ktĂłre odnawiaÂłoby siĂŞ w tym samym tempie, w jakim byÂło zuÂżywane, staÂła siĂŞ przedmiotem wielkich sporĂłw miĂŞdzy Âśredniowiecznymi autorami i istnieje wiele dokumentĂłw zawierajÂących przytaczane przez nich argumenty. Po zaznajomieniu siĂŞ z dostĂŞpnymi danymi wydaje siĂŞ prawdopodobne, Âże staroÂżytni egipscy kapÂłani-chemicy wywarzali lampy, ktĂłre paliÂły siĂŞ, jeÂśli nie w nieskoĂączonoÂśĂŚ, to przynajmniej przez znaczny okres czasu.

Na temat wiecznie palÂących siĂŞ lamp wypowiadaÂło siĂŞ wiele autorytetĂłw. Wynn Westcott szacuje ich liczbĂŞ na 150, a H. P. BÂławatska na 173. Podczas gdy wnioski, do ktĂłrych doszli poszczegĂłlni autorzy, bardzo siĂŞ rĂłÂżniÂą, wiĂŞkszoÂśĂŚ przyznaje, Âże te niezwykÂłe lampy istniaÂły. Jedynie kilku utrzymuje, Âże lampy paliÂły siĂŞ w nieskoĂączonoÂśĂŚ, natomiast wielu przyznaje, Âże mogÂły zostawaĂŚ zapalone przez wiele stuleci bez uzupeÂłniania paliwa.

Powszechnie sÂądzono, Âże knoty tych wiecznych lamp byÂły wykonane ze splecionych w warkocz lub utkanych wÂłĂłkien azbestowych, zwanych przez pierwszych alchemikĂłw “weÂłnÂą salamandry”. Paliwem wydawaÂł siĂŞ byĂŚ jakiÂś produkt badaĂą alchemicznych, byĂŚ moÂże wytwarzany w ÂświÂątyni na GĂłrze Synaj. ZachowaÂło siĂŞ wiele przepisĂłw na paliwo do lamp, a we wnikliwej pracy H. P. BÂławatskiej zatytuowanej “Isis Uveiled” znaleÂźĂŚ moÂżna dwa skomplikowane przepisy, pochodzÂące od wczeÂśniejszych autorĂłw, na paliwo, ktĂłre “po wykonaniu i zapaleniu bĂŞdzie paliĂŚ siĂŞ wiecznym ogniem, zaÂś lampĂŞ takÂą moÂżna postawiĂŚ w dowolnym miejscu”.

NiektĂłrzy uwaÂżajÂą, Âże takie wieczne lampy ÂświÂątynne sÂą chytrymi mechanicznymi urzÂądzeniami i czasami podawano bardzo zabawne wyjaÂśnienia ich dziaÂłania.

W Egipcie znajdujÂą siĂŞ bogate zÂłoÂża asfaltu i ropy naftowej i niektĂłrzy utrzymujÂą, Âże kapÂłani ÂłÂączyli jeden koniec azbestowych knotĂłw z tajnymi kanaÂłami prowadzÂącymi do zÂłĂłÂż ropy naftowej, a drugi wprowadzali do jednej lub caÂłego zestawu lamp. Inni sÂądzili, Âże wiara w nieskoĂączone palenie siĂŞ lamp w grobowcach byÂła wynikiem wydobywania siĂŞ w niektĂłrych przypadkach z wejÂśĂŚ do ÂświeÂżo otwartych grobĂłw oparĂłw przypominajÂących dym. Grupy, ktĂłre wchodziÂły pĂłÂźniej do Âśrodka, znajdowaÂły lampy rozrzucone po podÂłodze i zakÂładaÂły, Âże to wÂłaÂśnie one byÂły ÂźrĂłdÂłem tych oparĂłw. IstniejÂą teÂż dobrze udokumentowane historie opowiadajÂące o odkryciu ÂświecÂących siĂŞ wiecznie lamp nie tylko w Egipcie, ale i w innych czĂŞÂściach Âświata.

De montfaucon de Villars podaje fascynujÂący opis otwarcia grobu rĂłÂżokrzyÂżowca Christiana Rosenkreuza. Kiedy czÂłonkowie jego bractwa wkroczyli do krypty 120 lat po jego Âśmierci, znaleÂźli w niej zwisajÂącÂą z sufitu jasno ÂświecÂącÂą wiecznÂą lampĂŞ. “ByÂła tam statua ubrana w zbrojĂŞ [robot?], ktĂłra zniszczyÂła lampĂŞ, kiedy otwarto grĂłb”. Ten opis do zÂłudzenia przypomina opisy arabskich historykĂłw, ktĂłrzy utrzymujÂą, Âże galerii znajdujÂących siĂŞ pod WielkÂą PiramidÂą strzegÂły automaty.

Siedemnastowieczny opis przedstawia jeszcze jednÂą historiĂŞ z robotem. W Âśrodkowej Anglii znaleziono dziwny grobowiec zawierajÂący automat, ktĂłry poruszaÂł siĂŞ, kiedy intruz stawiaÂł stopĂŞ na okreÂślonym kamieniu krypty. W tym czasie spory dotyczÂące rĂłÂżokrzyÂżowcĂłw osiÂągnĂŞÂły apogeum, w zwiÂązku z czym uznano, Âże grĂłb naleÂżaÂł do adepta tego bractwa. Grobowiec odkryÂł mieszkaniec wsi, ktĂłry wszedÂł do Âśrodka i znalazÂł siĂŞ w jasno oÂświetlonym lampÂą zwisajÂącÂą z sufitu wnĂŞtrzu. Kiedy zbliÂżyÂł siĂŞ do lampy, wywarÂł swoim ciaÂłem nacisk na kamienie podÂłogi i siedzÂąca postaĂŚ w ciĂŞÂżkiej zbroi z miejsca zaczĂŞÂła siĂŞ poruszaĂŚ. UniosÂła siĂŞ do pozycji stojÂącej i uderzyÂła w lampĂŞ ÂżelaznÂą paÂłkÂą niszczÂąc jÂą zupeÂłnie. W ten sposĂłb zapobiegÂła odkryciu tajnej substancji podtrzymujÂącej pÂłomieĂą. Nie wiadomo, jak dÂługo paliÂła siĂŞ ta lampa. Raport podaje, Âże musiaÂło to byĂŚ wiele lat.

ÂŹrĂłdÂło: http://thetruthse.webpark.pl/prawda.html

Jest jeszcze "uzupeÂłniajÂący" artykuÂł, ale po angielsku:
http://www.cam.net.uk/home/aaa315/spirit/egypt-secrets.htm

Rysunek z 1913 roku
(http://img139.imageshack.us/img139/2955/200812142314lj1.jpg) (http://img139.imageshack.us/my.php?image=200812142314lj1.jpg)

ÂŹrĂłdÂło: Nexus 6/2008

Tajemnice Sfinksa

Sfinks to posÂąg lwa z gÂłowÂą czÂłowieka. Uznaje siĂŞ, Âże jego twarz przedstawia ktĂłregoÂś z dawnych wÂładcĂłw Egiptu. NiezaleÂżni badacze zwrĂłcili jednak uwagĂŞ na dysproporcjĂŞ miĂŞdzy dÂługim ciaÂłem a maÂłÂą gÂłowÂą, stosunkowo dobrze zachowanÂą (nie liczÂąc utrÂąconego nosa). Zasugerowano wiĂŞc, Âże posÂąg poddany zostaÂł niegdyÂś "renowacji". Sfinks jest rzeÂźbÂą wykutÂą z podÂłoÂża; przy czym caÂłe ciaÂło znajduje siĂŞ poniÂżej poziomu gruntu. Po prostu leÂży w wyrÂąbanej niszy. Udowodniono, Âże w ciÂągu ostatnich czterech i pĂłÂł tysiÂąca lat byÂł wielokrotnie zasypywany. PonoĂŚ w sumie przez ponad trzy tysiÂące lat ciaÂło byÂło przykryte piaskiem. A wystawaÂła tylko wielka gÂłowa. ZachowaÂły siĂŞ nawet fotografie z ubiegÂłego stulecia, na ktĂłrych widaĂŚ wystajÂącÂą z piachu tajemniczÂą twarz.

A ciaÂła - ani Âśladu. Tak wiĂŞc bardzo Âłatwo byÂło, bez budowania olbrzymich rusztowaĂą, nadaĂŚ gÂłowie dowolne ksztaÂłty. I dziÂś jest ona dobrze zachowana. CiaÂło Sfinksa, po odsÂłoniĂŞciu, nie nosĂ ÂśladĂłw erozji wywoÂłanej przez wiatr, a jedynie przez wodĂŞ lejÂącÂą siĂŞ z gĂłry tysiÂącami lat. Udowodnili to geolodzy z rĂłÂżnych uczelni, m.in. prof. Robert Schoch, specjalista z zakresu wietrzenia skaÂł, wykÂładajÂący na Uniwersytecie BostoĂąskim (ITSA). I nawet gdyby wszyscy egiptolodzy zjedli ze zÂłoÂści paznokcie, to nic nie podwaÂży tego stwierdzenia.

NajostroÂżniejsze datowanie wielkich opadĂłw siĂŞga 5-7 tys. lat p.n.e., Wtedy to panowaÂła neolityczna era deszczowa. NiektĂłrzy jednak sÂądzÂą, Âże wody tej nie byÂło doÂśĂŚ dla tak rozlegÂłego zniszczenia ciaÂła Sfinksa. Jest bardzo prawdopodobne, Âże miaÂły w tym swĂłj udziaÂł opady tzw. pierwszej ery deszczowej, panujÂącej na terenie dzisiejszego Egiptu 10 -15 tys. lat przed naszÂą erÂą. Jedno jest pewne - nauka udowodniÂła, Âże Sfinks jest wielokroĂŚ starszy niÂż do tej pory uwaÂżano. Ale kto go wykuÂł?

Nieortodoksyjni badacze zabrali siĂŞ za Sfinksa i piramidy. W ich wymiarach i ksztaÂłtach odnaleÂźli tzw. staÂłe matematyczne oraz najrozmaitsze proporcje, odnoszÂące siĂŞ do wielkoÂści Ziemi i wszechÂświata. Wklepali wszystko do komputera, ktĂłry przemieliÂł dane i wyliczyÂł, jak to byÂło, gdy na horyzoncie, na ktĂłry patrzyÂł Sfinks, SÂłoĂące wschodziÂło w znaku Lwa.

Ograniczymy siĂŞ tylko do stwierdzenia, Âże SÂłoĂące pozornie obiega caÂły zodiak w 26 tys. lat. A 10,5 tysiÂąca lat temu wschodziÂło w dniu wiosennej rĂłwnonocy dokÂładnie w znaku Lwa. Jest bardzo prawdopodobne (i logiczne), Âże Sfinks byÂł niegdyÂś Lwem (co wynika z ksztaÂłtu ciaÂła), zaÂś faraonowie przekuli mu gÂłowĂŞ. Tak wiĂŞc Lew patrzyÂł na Lwa.

JeÂśli na mapie nieba naÂłoÂżyĂŚ na gwiazdozbiĂłr Lwa linie przeciĂŞĂŚ drogi SÂłoĂąca z ekliptykÂą, to widaĂŚ, Âże linie te schodzÂą siĂŞ poniÂżej Lwa na gÂłĂŞbokoÂści jednej trzeciej jego ciaÂła. Po przeniesieniu tego na Sfinksa, zaÂłoÂżyĂŚ moÂżna, Âże pod nim znajdujÂą siĂŞ co najmniej dwie olbrzymie komory, wykute w skale okoÂło 30 metrĂłw pod rzeÂźbÂą: I wÂłaÂśnie tam badania sejsmograficzne wykazaÂły obecnoÂśĂŚ kawern w skale. Pomiary przeprowadzano parokrotnie, m.in. w 1993 roku, i pod Âłapami Sfinksa "odkryto" prostokÂątnÂą komorĂŞ. Odbite sygnaÂły wskazywaÂły teÂż na istnienie korytarzy, prowadzÂących od rzeÂźby w kierunku piramid. Nikt nie powaÂżyÂł siĂŞ jednak ich odkopaĂŚ.

Znane sÂą przekazy, np. o mapach wskazujÂących na to, Âże przed 10 tys. lat ludzie znali poÂłoÂżenie lÂądĂłw pod dzisiejszymi lodami Antarktydy. Z dziesiÂątkĂłw legend i pisanych przekazĂłw wynika, Âże na Âświecie mogÂły istnieĂŚ co najmniej trzy obszary, gdzie rozwijaÂły siĂŞ cywilizacje, ktĂłre zniknĂŞÂły 12 - 35 tysiĂŞcy lat temu. Pierwsza to byÂł kontynent Mu, znajdujÂący siĂŞ poÂśrodku Oceanu Spokojnego, druga to legendarna Atlantyda, lokujÂąca siĂŞ tam, gdzie dziÂś Azory (nie darmo marynarze widujÂą stada ptakĂłw, bezradnie koÂłujÂących nad wodami na poÂłudnie od AzorĂłw), trzecia zaÂś to tereny Antarktydy, wolne od lodu przed 10 tys. lat. IstniejÂą przekazy kilku ginÂących kultur, ÂświadczÂące o gigantycznych kataklizmach. Wedle Indian Hopi byÂły juÂż 3 Âświaty. Pierwszy zostaÂł zniszczony ogniem, drugi przez przesuniĂŞcie siĂŞ osi ziemskiej i pokrycie wszystkiego lodem, trzeci - powodziÂą. Obecny Âświat - jest czwartym; nasz czas juÂż upÂływa. Aztekowie z kolei uwaÂżali, Âże przeszÂły juÂż Cztery SÂłoĂąca. Pierwsze trwaÂło 4008 lat i zostaÂło zniszczone przez wodĂŞ. Drugie trwaÂło 4010 lat i ludzkoÂśĂŚ upadÂła wĂłwczas przez wiatr. Trzecie SÂłoĂące to 4081 lat i zniszczenia poczynione przez ogieĂą. Czwarta cywilizacja przetrwaÂła 5026 lat, a zakoĂączyÂła siĂŞ potopem. Obecnie mamy PiÂąte SÂłoĂące, zbliÂżajÂące siĂŞ do swego kresu. I RĂłwnieÂż Majowie uwaÂżali, Âże ludzkoÂśĂŚ niszczyÂły kataklizmy. Jej ostatni cykl trwaĂŚ ma 5125 lat i zakoĂączy siĂŞ dnia 4 Ahau 3 Kanbn. RzÂądziĂŚ-bĂŞdzie wĂłwczas DziewiÂąty Pan Nocy Tak na marginesie - 4 Ahau 3 Kankin to 23 grudnia 2012 roku. Historia ludzkoÂści siĂŞga byĂŚ moÂże znacznie gÂłĂŞbiej niÂż nam siĂŞ wydaje.

KapÂłani egipscy z Heliopolis przekazywali Herodotowi, Âże za ich czasĂłw "sÂłoĂące cztery razy; wzeszÂło nie od zwyczajnej swej strony, gdzie ono teraz zachodzi dwa razy wzeszÂło, a skÂąd teraz wschodzi - tam dwa razy zaszÂło". Jest to 1,5 cyklu zodiakalnego, czyli 39 tys. lat: MoÂże to prawda, moÂże nie. WszakÂże mamy powaÂżne wÂątpliwoÂści; czy tenÂże Herodot mĂłwiÂł prawdĂŞ, przypisujÂąc wielkÂą piramidĂŞ Cheopsowi...

TysiÂąc lat przed naszÂą erÂą ktoÂś sporzÂądziÂł papirus zwany dziÂś turyĂąkim, z racji miejsca przechowywania. Jest to wyliczanka dynastii panujÂących w Egipcie. PonoĂŚ byÂło ich aÂż dziewiĂŞĂŚ przed znanym nam, i akceptowanym przez egiptologĂłw, okresem dynastycznym. A na koĂącu tekstu znajduje siĂŞ podsumowanie: "Czcigodni Szemsuor (Towarzysze Horusa) panowali 13 420 lat, a rzÂądy przed Szemsu-Hor - 23 200 lat. Razem 36 620 lat" zostawiamy to bez komentarza. Z innych wyliczeĂą wynika; Âże rozmieszczenie piramid odpowiada ukÂładowi gwiazd w Pasie Oriona (jakÂże zwiÂązanego z egipskimi wierzeniami) z roku 10 450 przed naszÂą erÂą. Bardzo ciekawÂą, a ostatnio wielokrotnie cytowanÂą definicjĂŞ czasu powstania piramid podaÂł muzuÂłmaĂąski kronikarz al. Hakam: "...piramidy mogÂły byĂŚ zbudowane tylko przed potopem, bo, gdyby zostaÂły zbudowane pĂłÂźniej, ludzie by o nich wiedzieli". I teraz przechodzimy do meritum. OtĂłÂż wedle wielu przekazĂłw, w piramidach ukryte sÂą informacje i przedmioty pochodzÂące z zaginionej cywilizacji.. PonoĂŚ tej, ktĂłra istniaÂła przed ostatnim potopem.

W IV wieku p.n.e. Rzymianie uwaÂżali, Âże w piramidzie sÂą tajne, galerie, bĂŞdÂące skÂładem ksiÂąg z dawnych czasĂłw, co pozwoliÂło uchroniĂŚ wiedzĂŞ staroÂżytnych podczas potopu. Arabscy kronikarze, opierajÂąc siĂŞ na pradawnych ÂźrĂłdÂłach twierdzili, Âże wielka piramida zbudowana zostaÂła, przed potopem dla ocalenia wiedzy Ăłwczesnej ludzkoÂści. Z kolei koptyjskie legendy mĂłwiÂą o komorze pod Sfinksem, z ktĂłrej prowadzÂą korytarze do trzech piramid, a kaÂżdego wejÂścia, strzec majÂą posÂągi o zadziwiajÂących wÂłaÂściwoÂściach.

ByĂŚ moÂże ksiĂŞgi i przedmioty sÂą ukryte w Sali ZapisĂłw i Komorze ArchiwĂłw, ulokowanych pod i Sfinksem. "COÂŚ ma byĂŚ teÂż i w samych piramidach" DokÂładnie przed 5 laty do jednego z kanaÂłĂłw wentylacyjnych piramidy Cheopsa wpuszczono kosztujÂący ĂŚwierĂŚ miliona dolarĂłw, mini pojazd zaopatrzony w kamerĂŞ telewizyjnÂą i szukacz laserowy Po przebyciu 60 metrĂłw urzÂądzenie dotarÂło do niewielkich drzwiczek. Po czym badania... przerwano.

Jest zupeÂłnie niezrozumiaÂłe jak moÂżna byÂło wstrzymaĂŚ penetracjĂŞ, po osiÂągniĂŞciu tak obiecujÂących efektĂłw. NiektĂłrzy egipscy archeolodzy skomentowali prowadzone badania jako prĂłbĂŞ odebrania Egiptowi jego dziedzictwa kulturowego. Jedynym wytÂłumaczeniem byÂł strach naukowcĂłw i rzÂądĂłw, przed poznaniem przeszÂłoÂści. Hipotetyczne odkrycie Sali ZapisĂłw i Komory ArchiwĂłw zatrzÂąÂśĂŚ moÂże caÂłÂą wspĂłÂłczesnÂą cywilizacjÂą. OkaÂże siĂŞ, Âże nasze, ponoĂŚ tak wspaniaÂłe osiÂągniĂŞcia, sÂą byĂŚ moÂże powieleniem tego, co byÂło juÂż dokonane 20- 30 tys. lat temu. MoÂże nie jesteÂśmy tacy doskonali, moÂże inni szli lepszÂą, ÂłatwiejszÂą drogÂą? Jak wytÂłumaczyĂŚ spoÂłeczeĂąstwom, Âże kierunek rozwoju afirmowany przez partie polityczne i rzÂądy jest bÂłĂŞdny, albo trudniejszy od innego, niegdyÂś sprawdzonego? Wiele narodĂłw szczyci siĂŞ swÂą historiÂą. Jedni liczÂą jÂą na 2, a nawet na 3 tys. lat. Inni tworzÂą z niej legitymacjĂŞ. do panowania nad sÂąsiednimi narodami. A tu naraz pojawiajÂą siĂŞ dowody, Âże to ledwie mgnienie oka w porĂłwnaniu z dawnymi cywilizacjami. Wszelkie nacjonalizmy zblednÂą, bo ich pochodzenie, na ktĂłre tak mocno powoÂłujÂą siĂŞ politycy, stanie siĂŞ Âśmieszne wobec historii ludzkoÂści, mierzonej dziesiÂątkami tysiĂŞcy lat. Czy wszyscy nabiorÂą pokory wobec Czasu?

ÂŹrĂłdÂło:
http://www.cheops.darmowefora.pl/index.php?topic=195.msg33843#msg33843

Szyb Gantenbrinka, komnaty i tunele pod Sfinksem, Komnata zapiskĂłw, Atlantyda, osuszanie podziemnego jeziora, skrywana prawda , inne wielkie tajemnice i archeologia w peÂłni zakazana. Opis ten moÂżna ciÂągnÂąĂŚ dalej , bo kraj faraonĂłw wciÂąÂż zdumiewa. Istnieje jednak silne przeÂświadczenie, Âże egiptologom nie wolno mĂłwiĂŚ o wszystkim, co odnajdujÂą w paĂąstwie nad Nilem. Na czele tajemnicy stoi nieugiĂŞty Âżelazny dr Hawass, ktĂłry caÂłkiem niedawno poszczyciÂł siĂŞ pracami melioracyjnymi pod Sfinksem, ktĂłre udowodniÂły, Âże nie ma pod nim ukrytych komnat. Co ciekawe, w 1996 roku twierdziÂł on co innego. Czy w Egipcie toczy siĂŞ tajemnicza archeologiczna gra? A moÂże to tylko wiele Hawassu o nic?

____________________
Philip Coppens

Przed dekadÂą trzy ksiÂąÂżki pt. „Giza: The Truth" (Chrisa Ogilvie-Heralda i Iana Lawtona), „The Stargate Conspiracy" (Lynn Picknett i Clive'a Prince'a) oraz „Secret Chamber" (Roberta Bauvala) zaprezentowaÂły przeglÂąd kontrowersji wokĂłÂł piramid i pÂłaskowyÂżu w Gizie. Kluczowe pytanie dotyczyÂło tego, czy znajdujÂą siĂŞ tam do tej pory nieodnalezione przez ludzi czy teÂż celowo ukrywane komnaty, ktĂłre leÂżÂą albo pod piramidami albo teÂż w okolicach Sfinksa.

Miniona dekada byÂła takÂże Âświadkiem odnowienia siĂŞ zainteresowania kwestiÂą Gizy, po czĂŞÂści za poÂśrednictwem teorii Bauvala i Hancocka oraz wskutek pewnego odkrycia w Wielkiej Piramidzie, ktĂłre stanowiÂło intrygujÂącÂą zagadkĂŞ. DokonaÂł go 22 marca 1993 roku inÂżynier niemiecki Rudolf Gantenbrink w czasie instalacji systemu klimatyzacyjnego. Odkrycie to miaÂło skutek w powstaniu kilku twierdzeĂą i przypuszczeĂą, ktĂłre zaczĂŞÂły jednak zanikaĂŚ wraz z poczÂątkiem nowego tysiÂąclecia i brakiem nowych informacji.

Obecnie zainteresowanie tajemnicami staroÂżytnego Egiptu wydaje siĂŞ jednak powoli sÂłabnÂąĂŚ, a kwestia kontrowersji stopniowo wygasa. JednakÂże z rozmowach z ludÂźmi nadal zaangaÂżowanymi na polu egiptologii wyÂłania siĂŞ zupeÂłnie inny obraz, w ktĂłrym potĂŞpia siĂŞ gÂłĂłwnie NaczelnÂą RadĂŞ ds. StaroÂżytnoÂści pod przewodnictwem dr Zahiego Hawassa, ktĂłry kieruje niÂą od roku 2002. Co ciekawe, wielu egipskich archeologĂłw uwaÂża, Âże jego dyktatorskie rzÂądy to jedynie czubek „gĂłry piaskowej" obok prĂłb tuszowania faktĂłw, rzucania oszczerstw, przywÂłaszczeĂą i innych niegodnych uczonego czynĂłw. Przez kilka lat nikt nie pisaÂł na ten temat jednakÂże sytuacja jest co najmniej tak zÂła jak pod koniec ubiegÂłego wieku.

Naczelna Rada StaroÂżytnoÂści stanowi czĂŞÂśĂŚ Egipskiego Ministerstwa Kultury odpowiadajÂąc za konserwacjĂŞ, zabezpieczenie oraz regulacje prawne dotyczÂące staroÂżytnych zabytkĂłw oraz wszelkich prac archeologicznych na terenie paĂąstwa. Przez ostatniÂą dekadĂŞ przeciĂŞtny widz telewizyjny mĂłgÂł dojÂśĂŚ do wniosku, Âże na Âświecie istnieje jeden egiptolog i jest nim wÂłaÂśnie stylizowany na poszukiwacza przygĂłd pan Hawass. W rzeczywistoÂści jest on jednak bardziej zarzÂądcÂą aniÂżeli archeologiem. MoÂżna nawet spieraĂŚ siĂŞ, czy przy tak duÂżej iloÂści czasu spĂŞdzanej na wykopaliskach ma on jeszcze chwilĂŞ na zarzÂądzanie, jednakÂże pierwsze z zajĂŞĂŚ przyciÂąga znacznie wiĂŞcej uwagi mediĂłw, do ktĂłrych wiele osĂłb (w tym jego) ciÂągnie jak ĂŚmy do ÂświatÂła. Hawass pozostaje zatem postaciÂą kontrowersyjnÂą, ktĂłra znalazÂła siĂŞ w centrum uwagi Egiptu i Âświata w latach 90-tych ub. wieku.

WedÂług biografa sÂłynnego jasnowidza Edgara Cayce'go, A. Roberta Smitha, w latach 90-tych Hugh Lynn Cayce (syn Edgara) powiedziaÂł rzekomo: „ZaÂłatwiÂłem mu [tj. Hawassowi-przyp.autora] stypendium na Uniwersytecie PensylwaĂąskim, gdzie miaÂł zdobyĂŚ doktorat. StaÂło siĂŞ to dziĂŞki osobie z ARE [Stowarzyszenia BadaĂą i OÂświecenia - organizacji zaÂłoÂżonej, aby promowaĂŚ dzieÂło „ÂśpiÂącego proroka", E.Cayce'go-przyp.tÂłum.], ktĂłra naleÂżaÂła takÂże do rady ds. stypendiĂłw w Fundacji Fulbrighta" Hawass jednak wszystkiemu zaprzecza, choĂŚ faktem jest, Âże ukoĂączyÂł uczelniĂŞ, o ktĂłrej mĂłwiÂł Cayce i to dziĂŞki stypendium fundacji.
PowrĂłĂŚmy jednak do Hawassa i Sfinksa. W kwietniu 2009 roku donosiÂł on:

- Naczelna Rada ds. StaroÂżytnoÂści pod moim kierownictwem prowadzi prace nad obniÂżeniem poziomu wĂłd gruntowych wokĂłÂł egipskich zabytkĂłw. DziĂŞki wykorzystaniu amerykaĂąskich ÂśrodkĂłw udaÂło siĂŞ osuszyĂŚ ÂświÂątynie w Karnaku i Luksorze, a prace postĂŞpujÂą rĂłwnieÂż w innych miejscach. Jednym z naszych najwiĂŞkszych osiÂągniĂŞĂŚ w ostatnim czacie byÂło opracowanie systemu chroniÂącego przed podziemnymi wodami Sfinksa.

W swym raporcie pt. „Historia Sfinksa" zawarÂł on jednak intrygujÂące informacje: „JednakÂże najbardziej waÂżnym rezultatem projektu osuszania byÂło poÂłoÂżenie kresu spekulacjom o tajemniczym systemie tuneli i sal wykutych przez przedstawicieli „staroÂżytnej cywilizacji" pod Sfinksem. Przez lata prowadziÂłem dyskusjĂŞ z osobami takimi jak John Anthony West, Robert Bauval czy Graham Hancock, ktĂłrzy twierdzÂą, Âże przedstawiciele zaginionej cywilizacji przed 10.000 laty zakopali swe sekrety pod monumentem. Co wiĂŞcej twierdzÂą oni teÂż, Âże erozja Sfinksa spowodowana jest przez wodĂŞ, co wskazywaĂŚ ma na fakt, Âże pochodzi on z okresu na dÂługo przed Starym PaĂąstwem. ÂŻadna z tych teorii nie ma jednak poparcia w faktach, jednakÂże ich zwolennicy naciskali na nas twierdzÂąc, Âże powinniÂśmy wierciĂŚ dziury w poszukiwaniu ukrytych komnat. OdmawiaÂłem zgody na przeprowadzenie podobnych badaĂą w przeszÂłoÂści, bowiem nie istniejÂą naukowe fakty mogÂące je wspieraĂŚ. PoniewaÂż podobne odwierty stanowiÂły integralnÂą czĂŞÂśĂŚ naszych prac konserwacyjnych nad Sfinksem postanowiliÂśmy ostatecznie wykonaĂŚ je w pobliÂżu monumentu, jednak nie odnaleziono Âżadnych ukrytych korytarzy czy komnat."

Mimo rozgÂłosu, jaki towarzyszy przedsiĂŞwziĂŞciom Hawassa, jego sÂłowa nie sÂą ani odpowiednim ani naukowym wyjaÂśnieniem. IstniejÂą bowiem wyniki badaĂą, takich jak te z 1992 roku czy teÂż badanie radarowe wykonane cztery lata pĂłÂźniej, ktĂłre jasno wskazujÂą na istnienie geologicznych anomalii (czyli pieczar), z ktĂłrych czĂŞÂśĂŚ ma najprawdopodobniej pochodzenie naturalne.

NiektĂłrzy mogÂą, a niektĂłrzy otwarcie twierdzÂą, Âże Hawass specjalnie szukaÂł wĂłd gruntowych w tych miejscach, w ktĂłrych wiedziaÂł, Âże nie natrafi siĂŞ na puste przestrzenie oraz naturalne czy teÂż wykonane rĂŞkÂą ludzkÂą komnaty i korytarze. Przeprowadzone przez niego badania wobec zagroÂżenia wodÂą byÂły sensowne, jednakÂże oÂświadczenie o „braku podziemnych przejÂśĂŚ i komnat" nie moÂże byĂŚ uznane za wiarygodne i wiÂąÂżÂące a to z racji ograniczonej skali przedsiĂŞwziĂŞcia. Bez wÂątpienia pod Sfinksem coÂś siĂŞ znajduje, a potwierdziÂły to nie sÂłowa natchnionych jasnowidzĂłw, a badania innych uczonych. Zatrzymajmy siĂŞ jednak na chwilĂŞ w tym punkcie. Na konferencji w kwietniu 1996 roku sam Hawass ogÂłosiÂł krajowym dziennikarzom, Âże pod Sfinksem i wokĂłÂł piramid znajdujÂą siĂŞ tajemnicze tunele. OÂświadczyÂł wĂłwczas, Âże wierzy w to, Âże istnienie tych korytarzy moÂże „odsÂłoniĂŚ wiele sekretĂłw budowniczych piramid". Nie jest jednak niczym nowym, Âże poglÂądy czĂŞsto siĂŞ zmieniajÂą.
„Historia Sfinksa" zawiera takÂże kilka pereÂłek autorstwa Hawassa bĂŞdÂących elementem jego dÂługotrwaÂłego show. Dodatkowe informacje wskazujÂą nam, Âże kaÂżdej godziny na powierzchniĂŞ wypompowuje siĂŞ 260 m. szeÂściennych wody, co dziennie daje nam 6240000 litrĂłw. Basen olimpijski zawiera 2500000 l. wody. MĂłwiÂąc krĂłtko, spod Sfinksa wydobywa siĂŞ jej tyle, Âże moÂżna by zapeÂłniĂŚ niÂą dziennie trzy takie baseny. Tak ogromna jej iloÂśĂŚ wskazuje na istnienie pod monumentem podziemnego jeziora, zatem sÂłowa relacji zdajÂą siĂŞ przeczyĂŚ twierdzeniom Hawassa.

Powstaje zatem kolejne pytanie - dlaczego osusza siĂŞ podziemne jezioro? Czy chodzi tylko o stabilnoÂśĂŚ, a moÂże coÂś jeszcze? UwaÂża siĂŞ Âże usuniĂŞcie wody moÂże pozbawiĂŚ Sfinksa stabilnoÂści, zaÂś obawy te sÂą na tyle powaÂżne, Âże rozpoczĂŞto monitorowanie monumentu pod tym kÂątem. Mimo to dÂługotrwaÂłe badania wskazujÂą, Âże oprĂłÂżnianie podziemnych szczelin nie wpÂływa na bezpieczeĂąstwo struktur naziemnych. Czemu jednak najpierw podjĂŞto decyzjĂŞ o osuszaniu? NiektĂłre ze ÂźrĂłdeÂł twierdzÂą, Âże podziemny zbiornik wodny zostaÂł odnaleziony przez Hawassa (i egiptologa Marka Lehnera) juÂż przed kilkoma laty. Jezioro rozciÂąga siĂŞ pod caÂłym pÂłaskowyÂżem - obszarem otoczonym betonowÂą ÂścianÂą (ktĂłrej konstrukcja rozpoczĂŞÂła siĂŞ w 2002 roku). Dodaje siĂŞ, Âże projekty te majÂą na celu przygotowanie siĂŞ do eksploracji podziemnej czĂŞÂści Gizy, o ktĂłrej mĂłwiÂł w 1996 roku sam Hawass.
W czasie transmisji z 2002 roku Hawass poczyniÂł takÂże kilka ciekawych uwag twierdzÂąc m.in., Âże piramidy „nie zbudowali niewolnicy a wielcy Egipcjanie". Potem oÂświadczyÂł jednak arabskiej gazecie Al-DÂżomhoriya, Âże „wyniki prac robota poÂłoÂżyÂły kres domniemaniom ÂŻydĂłw i niektĂłrych zachodnich krajĂłw, Âże to oni zbudowali piramidĂŞ". OczywiÂście nie wiadomo, jak wpadÂł na ten pomysÂł, jednakÂże naukowym faux pas jest juÂż samo to, Âże w zasadzie nikt nie wysuwaÂł podobnych twierdzeĂą tym bardziej, Âże sÂą historycznie nie do pogodzenia. Dziwne, Âże nie zauwaÂża tego osoba, w ktĂłrej rĂŞkach spoczywa los egipskiego dziedzictwa narodowego. Stanowi to takÂże doskonaÂły przykÂład na to, w jaki sposĂłb Hawass gra nacjonalistycznymi nastrojami rodakĂłw. Inni upatrywali w tym dowodĂłw jego antysemityzmu, jednakÂże jest to najprawdopodobniej dobra ilustracja wystĂŞpujÂącego u niego sÂłowotoku, ktĂłry prowadziÂł do wielu innych ciekawych „oÂświadczeĂą".
W roku 2008 roku prof. Barry Kemp donosiÂł o swych odkryciach w Amarnie - mieÂście stworzonym przez faraona Echnatona, ktĂłrego starano siĂŞ wymazaĂŚ z kart historii kraju. Donoszono, Âże w mieÂście Kemp natrafiÂł na szczÂątki ludzi wskazujÂące na oznaki „wyczerpania, ekstremalnego wysiÂłku oraz najwiĂŞkszej ÂśmiertelnoÂści widzianej kiedykolwiek w miejscach wykopalisk". Dowody wskazywaÂły zatem na brutalny reÂżim Echnatona, jednakÂże dowodom tym od razu sprzeciwiÂł siĂŞ Hawass, ktĂłry zwykÂł zniewaÂżaĂŚ w krajowych serwisach informacyjnych wszystkich tych, ktĂłrzy wedÂług niego „znieksztaÂłcajÂą historiĂŞ". TwierdziÂł on, Âże odkrycia nie majÂą jakichkolwiek naukowych podstaw dodajÂąc, Âże „budowa miasta Echnatona byÂła obsesjÂą staroÂżytnych Egipcjan, podobnie jak piramidy w Gizie i wielu robotnikĂłw chciaÂło braĂŚ udziaÂł w narodowym przedsiĂŞwziĂŞciu, z czego byli dumni" (kolejny przykÂład ÂłÂączenia wspĂłÂłczesnego nacjonalizmu z dorobkiem staroÂżytnych).

OdnoszÂąc siĂŞ do teorii geologa Roberta Schocha mĂłwiÂącej, Âże Sfinks jest znacznie starszy aniÂżeli piramidy, Hawass stwierdziÂł:

- JeÂśli geolodzy udowodniÂą to, co mĂłwi Schoch, moja opinia jako egiptologa i tak bĂŞdzie taka jak byÂła.

MĂłwiÂąc krĂłtko, nie liczÂą siĂŞ dowody, bowiem dla dr Zahiego jego dziedzina to nie nauka, ale religia, ktĂłrej on broni przed wywrotowcami.
Jak zauwaÂżyÂł Bauval, kontrowersje wokĂłÂł Hawassa i Gizy ciÂągnÂą siĂŞ od dziesiĂŞcioleci: „W miĂŞdzyczasie staÂło siĂŞ coÂś niezwykÂłego i to z udziaÂłem Zahiego Hawassa. Z jakichÂś niejasnych powodĂłw rozpoczÂąÂł wykopaliska naprzeciw ÂświÂątyni Sfinksa, najprawdopodobniej we wspĂłÂłpracy z Ministerstwem Irygacji. Po 15 m. wiercenia w miejscu, gdzie naturalnie wystĂŞpuje wapieĂą natrafiono na czerwony granit, a ten nie wystĂŞpuje naturalnie w Gizie. Jedynym jego ÂźrĂłdÂłem byÂł Asuan oddalony o setki mil na poÂłudnie. Sama obecnoÂśĂŚ czerwonego granitu odkrytego w 1980 roku w pobliÂżu Sfinksa udowadniaÂła, Âże pod pÂłaskowyÂżem w Gizie coÂś siĂŞ znajduje. JeÂśli Hawass mĂłwi coÂś zupeÂłnie innego, trzeba uznaĂŚ go za czÂłowieka, ktĂłry za duÂżo protestuje."
caÂły text tutaj
http://www.newworldorder.com.pl/artykul.php?id=1834&tytul=Sfinks%2C+Hawass+i+spisek+

Polscy naukowcy znaleÂźli dowody katastrofalnych w skutkach zmian klimatu, ktĂłre okoÂło 4100 lat temu przyczyniÂły siĂŞ do upadku cywilizacji egipskiej.

Problem zmian klimatycznych nie schodzi z czoÂłĂłwek gazet. Naukowcy nie sÂą zgodni, czy sÂą one skutkiem zbyt dynamicznego rozwoju naszej cywilizacji, czy teÂż wpisujÂą siĂŞ w naturalnÂą cyklicznoÂśĂŚ ziemskiego klimatu. To zjawisko nie jest nowe. Na Âślady podobnych zmian pogodowych w staroÂżytnoÂści natrafiliÂśmy w Egipcie.
(http://portalwiedzy.onet.pl/_i/Piramidy_w_deszczu.jpg)
Od wielu lat w nauce funkcjonuje hipoteza, zgodnie z ktĂłrÂą pod koniec okresu Starego PaĂąstwa (ok. 4100 lat temu) cywilizacja egipska upadÂła na skutek wewnĂŞtrznego kryzysu spoÂłeczno-politycznego i osuszenia siĂŞ klimatu. Przypuszczenia te zostaÂły zweryfikowane przez najnowsze wyniki polsko-egipskich wykopalisk w Sakkarze, kierowanych przez prof. Karola MyÂśliwca z Centrum Archeologii ÂŚrĂłdziemnomorskiej UW. W ciÂągu kilkunastu sezonĂłw badacze odsÂłonili po zachodniej stronie piramidy schodkowej faraona Neczericheta fragment rozlegÂłego cmentarzyska datowanego na 2686–2160 p.n.e. Na stosunkowo niewielkim obszarze odkopano ponad 120 wykutych w skale szybĂłw grobowych, ktĂłre w ciÂągu tysiĂŞcy lat przykryÂła gruba warstwa gruzu skalnego i nawianego piasku. SkÂład morfologiczny tych osadĂłw pozwala odtworzyĂŚ wiele zjawisk, ktĂłre zachodziÂły w przeszÂłoÂści, w tym takÂże zmiany klimatu. Aby uzyskaĂŚ maksimum informacji, z archeologami wspĂłÂłpracujÂą geolodzy i sedymentolodzy. Ci ostatni, obserwujÂąc rĂłÂżnice w budowie poszczegĂłlnych warstw, sÂą w stanie precyzyjnie odrĂłÂżniĂŚ osady naturalne od tych, ktĂłre powstaÂły w wyniku dziaÂłalnoÂści czÂłowieka, oraz zrekonstruowaĂŚ zachodzÂące w przeszÂłoÂści zjawiska pogodowe.

Potoki bÂłota

Badania terenu graniczÂącego bezpoÂśrednio z okrĂŞgiem piramidy schodkowej przyniosÂły niezwykle ciekawe dane paleo-klimatyczne. W 2006 roku zostaÂło odsÂłoniĂŞte lico kamiennego fundamentu, na ktĂłrym posadowiono mur ryzalitowy, czyli ozdobiony wystĂŞpami i niszami, z czterech stron otaczajÂący piramidĂŞ. OkazaÂło siĂŞ, Âże konstrukcjĂŞ tĂŞ zbudowano na caÂłej sekwencji starszych osadĂłw. To one stanowiÂą klucz do poznania warunkĂłw pogodowych w czasach III dynastii (ok. 2650 p.n.e.), a byÂł to okres przeÂłomowy w historii Egiptu. WÂłaÂśnie wtedy, po raz pierwszy w dziejach cywilizacji ludzkiej, uÂżyto w budownictwie kamienia (kompleks piramidy schodkowej) oraz wypracowano podstawowe kanony w sztuce i architekturze, ktĂłre bez wiĂŞkszych zmian funkcjonowaÂły aÂż do momentu podboju kraju faraonĂłw przez Aleksandra Wielkiego.AnalizujÂąc strukturĂŞ tych warstw, zwrĂłcono uwagĂŞ, Âże skÂładaÂły siĂŞ one gÂłĂłwnie z silnie scementowanego gruzu skalnego przemieszanego z piaskiem i otoczakami oraz rozkruszonymi fragmentami cegieÂł muÂłowych. OkazaÂło siĂŞ, Âże materiaÂł ten spÂłynÂąÂł z wyÂżej poÂłoÂżonego terenu wraz ze strumieniami wody o znacznej sile. Wartkie potoki, przemieszczajÂąc siĂŞ po powierzchni skalnego stoku, niszczyÂły wszystko, co spotkaÂły na swojej drodze. ÂŚwiadczÂą o tym m.in. czĂŞÂściowo rozwleczone pozostaÂłoÂści bliÂżej nieokreÂślonej konstrukcji ceglanej (muru) odsÂłoniĂŞtej bezpoÂśrednio pod opisywanym fundamentem. Woda osadzaÂła w zagÂłĂŞbieniach gruz przemieszany z rozkruszonÂą i rozmytÂą cegÂłÂą muÂłowÂą. Silnie zwiÂązane rumowisko stanowiÂło doskonaÂłÂą podbudowĂŞ pod fundament muru piramidy, dlatego warstwy te nie zostaÂły usuniĂŞte w trakcie prac niwelacyjnych.

Wszystko wskazuje, Âże klimat za III dynastii odbiegaÂł od powszechnie przyjĂŞtych wyobraÂżeĂą o wiecznie sÂłonecznym i bezchmurnym niebie egipskim. ByÂł to okres niestabilnej pogody z bardzo wysokÂą amplitudÂą opadĂłw. Struktura badanych warstw ujawniÂła, Âże w krĂłtkim czasie po umiarkowanych deszczach nastÂąpiÂły gwaÂłtowne ulewy, w wyniku ktĂłrych powstawaÂły liczne strumienie i potoki transportujÂące w niÂższe partie terenu tony gruzu i bÂłota. Woda wypeÂłniaÂła zagÂłĂŞbienia, tworzÂąc w wielu miejscach okresowe zbiorniki i pokaÂźnych rozmiarĂłw kaÂłuÂże. Ciemne chmury musiaÂły byĂŚ wĂłwczas codziennoÂściÂą.

Susza i gÂłĂłd

Jak powaÂżne zagroÂżenie stanowiÂł nadmiar wody opadowej, ÂświadczÂą ruiny najstarszej w Âświecie tamy, zachowane na pustyni w pobliÂżu miasta Helwan (32 km na poÂłudnie od wspĂłÂłczesnego Kairu). BudowlĂŞ tĂŞ wzniesiono najprawdopodobniej za III dynastii z regularnych wapiennych blokĂłw. ChoĂŚ projektu nigdy nie ukoĂączono, tama ma nadal 100 m dÂługoÂści i ok. 50 m szerokoÂści! Zbudowano jÂą u wylotu okresowej rzeki zwanej dziÂś Wadi Hof. Najprawdopodobniej miaÂła chroniĂŚ usytuowane w pobliÂżu osady i pola uprawne lub magazynowaĂŚ wodĂŞ opadowÂą dla robotnikĂłw pracujÂących w odlegÂłym o kilka kilometrĂłw kamienioÂłomie. Przeprowadzone w latach 80. badania archeologĂłw niemieckich wykazaÂły, Âże centralnÂą czeÂśĂŚ tamy zniszczyÂły potoki bÂłotno-gruzowe, spÂływajÂące z pustynnego pÂłaskowyÂżu po intensywnych ulewach. StaÂło siĂŞ to jeszcze w trakcie trwania prac budowlanych. Uszkodzenia byÂły tak powaÂżne, Âże projekt caÂłkowicie zarzucono.

W latach 2600–2400 p.n.e. klimat siĂŞ wzglĂŞdnie ustabilizowaÂł. Deszcze padaÂły nadal, ale nie byÂły juÂż tak intensywne. DobiegaÂł wĂłwczas koĂąca tzw. pluwiaÂł (okres wilgotny), ktĂłry rozpoczÂąÂł siĂŞ na caÂłym Bliskim Wschodzie ok. 5000 lat p.n.e. PÂłaskowyÂż ciÂągnÂący siĂŞ po obydwu stronach doliny Nilu porastaÂła wĂłwczas sawanna. Staroegipskie reliefy ze Starego PaĂąstwa zdajÂą siĂŞ to potwierdzaĂŚ. W wielu grobowcach zachowaÂły siĂŞ przedstawienia skalistego krajobrazu poroÂśniĂŞtego nielicznymi krzewami i drzewami, miĂŞdzy ktĂłrymi widzimy rĂłÂżne gatunki zwierzÂąt. SÂą tam m.in. Âżyrafy, lwy, obecnie wystĂŞpujÂące jedynie w Afryce rĂłwnikowej!
Badania przeprowadzone na innych stanowiskach archeologicznych wskazujÂą, Âże z czasem zmalaÂła intensywnoÂśĂŚ opadĂłw oraz obniÂżyÂł siĂŞ poziom wody w Nilu, a co za tym idzie cofnĂŞÂły siĂŞ znacznie brzegi jezior. ByĂŚ moÂże wiÂązaÂło siĂŞ to takÂże z okresowym zanikiem roÂślinnoÂści pustynnej oraz wysychaniem znajdujÂących siĂŞ tam ÂźrĂłdeÂł wody. Na ten wÂłaÂśnie okres datuje siĂŞ jedna z najbardziej naturalistycznych scen odkrytych dotychczas na terenie Egiptu. Na sporych rozmiarĂłw bloku skalnym znalezionym w Sakkarze zachowaÂło siĂŞ przedstawienie reliefowe ukazujÂące grupĂŞ niezwykle wychudzonych ludzi. Fragmentaryczna inskrypcja utrudnia ich identyfikacjĂŞ. MoÂżemy jedynie przypuszczaĂŚ, Âże staroÂżytny artysta sportretowaÂł gÂłodujÂących pasterzy lub BeduinĂłw, napotkanych zapewne w trakcie jednej z krĂłlewskich ekspedycji udajÂących siĂŞ w gÂłÂąb pustyni.

Upadek przez ulewy

Pod koniec Starego PaĂąstwa, tj. ok. 4100 lat temu, ponownie dochodzi do zmian klimatycznych, tym razem na znacznie wiĂŞkszÂą skalĂŞ, niÂż miaÂło to miejsce 300 lat wczeÂśniej. Przeprowadzone w Sakkarze badania osadĂłw znajdujÂących siĂŞ w szybach grobowych z VI dynastii (2345–2181 begin_of_the_skype_highlighting 2345–2181 end_of_the_skype_highlighting p.n.e.) dowiodÂły nawrotu bardzo intensywnych opadĂłw. Teren nekropoli zaczĂŞÂły ponownie zalewaĂŚ masy bÂłota i gruzu, ktĂłre przyczyniÂły siĂŞ do zniszczenia wiĂŞkszoÂści wzniesionych tu wczeÂśniej grobowcĂłw i budowli kultowych. SpÂływajÂące zewszÂąd potoki utrudniaÂły wznoszenie nowych konstrukcji. Na czĂŞÂściowo opustoszaÂłym cmentarzysku pojawiÂły siĂŞ bandy rabusiĂłw. ÂŚlady ich dziaÂłalnoÂści archeolodzy znajdujÂą praktycznie na kaÂżdym kroku. ZnacznÂą czĂŞÂśĂŚ ponad 120 odkopanych dotychczas szybĂłw ograbiono wÂłaÂśnie w schyÂłkowym okresie Starego PaĂąstwa. ZÂłodzieje, po dotarciu do komory zawierajÂącej ciaÂło zmarÂłego, zabierali wszystko, co przedstawiaÂło jakÂąkolwiek wartoÂśĂŚ. Pozostawiali jedynie puste sarkofagi i porozbijane naczynia ceramiczne, ktĂłre jak na ironiĂŞ, doskonale datujÂą nam moment zniszczenia grobĂłw. OgoÂłocone z zawartoÂści szyby bÂłyskawicznie wypeÂłniaÂły siĂŞ bÂłotem i gruzem skalnym. W niektĂłrych przypadkach osady te wypeÂłniajÂą szyby niemal do poziomu gruntu. Gruzowisko jest tak silnie scementowane wodÂą, Âże na pewnej gÂłĂŞbokoÂści staje siĂŞ prawie niemoÂżliwe wytyczenie granicy miĂŞdzy wypeÂłniskiem szybu a jego Âścianami. ÂŚwiadczy to o niespotykanej sile spÂływĂłw deszczowych niosÂących ze sobÂą ogromne iloÂści gruzu skalnego.

Anomalie pogodowe, bez wzglĂŞdu na swĂłj zasiĂŞg terytorialny, musiaÂły prĂŞdzej czy pĂłÂźniej przyczyniĂŚ siĂŞ do upadku Starego PaĂąstwa. W Egipcie faraonĂłw kamieĂą byÂł uÂżywany jedynie do wznoszenia ÂświÂątyĂą i grobowcĂłw. ZwykÂłe budynki mieszkalne, nie wyÂłÂączajÂąc paÂłacu krĂłlewskiego, budowano z suszonej na sÂłoĂącu cegÂły muÂłowej. JeÂśli deszcze utrzymywaÂły siĂŞ przez dÂłuÂższy czas, zniszczeniu ulegaÂły przede wszystkim spichlerze i magazyny z ÂżywnoÂściÂą, a takÂże archiwa i urzĂŞdy. Nadmiar wody na polach, zwÂłaszcza miĂŞdzy wylewami Nilu, uniemoÂżliwiaÂł przeprowadzenie niezbĂŞdnych prac rolniczych. Wszystko to musiaÂło w konsekwencji doprowadziĂŚ do klĂŞski gÂłodu i wybuchu niepokojĂłw spoÂłecznych. Co ciekawe, nie udaÂło siĂŞ dowieÂśĂŚ zwiÂązku miĂŞdzy periodycznÂą sumÂą opadĂłw a poziomem wody w Nilu. Wydaje siĂŞ, Âże byÂły to czynniki niezaleÂżne od siebie. Tym bardziej, Âże na obfitoÂśĂŚ corocznych wylewĂłw rzeki miaÂła wpÂływ pora deszczowa w Afryce rĂłwnikowej, a nie opady nadciÂągajÂące wraz z pĂłÂłnocnymi i zachodnimi frontami atmosferycznymi. Opisywane wyÂżej zjawiska atmosferyczne zbiegÂły siĂŞ ze stopniowym upadkiem autorytetu wÂładzy krĂłlewskiej. Nie bez znaczenia byÂły rĂłwnieÂż rzÂądy dÂługowiecznego faraona Pepiego II (2278–2184 p.n.e.) oraz jego efemerycznych nastĂŞpcĂłw. W tak niestabilnych politycznie czasach nikt nie kontrolowaÂł prowincjonalnych urzĂŞdnikĂłw, ktĂłrzy zaczĂŞli szybko uniezaleÂżniaĂŚ siĂŞ od wÂładzy centralnej, doprowadzajÂąc do rozkÂładu aparatu administracyjnego paĂąstwa. Nikt teÂż nie mĂłgÂł powstrzymaĂŚ nadciÂągajÂącej katastrofy.
ÂŚmierci nie brakuje

Po VI dynastii nastÂąpiÂł okres dÂługotrwaÂłych wewnĂŞtrznych walk, ktĂłre doprowadziÂły kraj do rozpadu na niewielkie paĂąstewka rzÂądzone przez lokalne dynastie. RozpoczĂŞÂła siĂŞ epoka zwana przez archeologĂłw Pierwszym Okresem PrzejÂściowym (2160–2055 p.n.e.). Jak tragiczne wydarzenia miaÂły wtedy miejsce, informuje nas m.in. tekst hieroglificzny zachowany na tabliczce z czasĂłw XVIII dynastii (1550–1295 begin_of_the_skype_highlighting 1550–1295 end_of_the_skype_highlighting p.n.e.), ktĂłry byÂł przepisywany przez skrybĂłw w trakcie nauki i stanowiÂł rodzaj przestrogi przed Âłamaniem obowiÂązujÂącego porzÂądku. Jego autorem jest kapÂłan z Heliopolis Chacheperre-seneb zwany Anchu syn Seny.

„MyÂślĂŞ o tym, co siĂŞ zdarzyÂło, o rzeczach, ktĂłre ogarnĂŞÂły kraj. NastĂŞpujÂą zmiany. Nie jest tak jak w zeszÂłym roku; kaÂżdy rok jest trudniejszy od poprzedniego. Zaburzenia w kraju prowadzÂą do jego zniszczenia! Odrzucono sprawiedliwoÂśĂŚ, zÂło jest wewnÂątrz kaplicy. Plany bogĂłw sÂą zagrabione, a ich prerogatywy przeminĂŞÂły. Kraj jest w straszliwym stanie. WszĂŞdzie jest ÂżaÂłoba, miasta i wsie lamentujÂą. Wszyscy sÂą poraÂżeni zgryzotÂą”. (tÂłum. Jadwiga LipiĂąska, „Tajemnice papirusĂłw”, Ossolineum, WrocÂław 2005, s. 99)

Inny tekst, zwany Napomnieniami Ipuwera, jeszcze drastyczniej opisuje rzeczywistoÂśĂŚ Pierwszego Okresu PrzejÂściowego: „zaprawdĂŞ serca sÂą gwaÂłtowne, zaraza jest w caÂłym kraju, krew jest wszĂŞdzie, Âśmierci nie brakuje. [...] ZaprawdĂŞ, wielu zmarÂłych pogrzebano w rzece; nurt jest grobem, a miejsce mumifikacji staÂło siĂŞ nurtem. ZaprawdĂŞ, szlachetnie urodzeni cierpiÂą, podczas gdy biedacy sÂą peÂłni radoÂści” (jw., s. 97).

SkomplikowanÂą sytuacjĂŞ kraju pogÂłĂŞbiaÂły postĂŞpujÂące nadal zmiany pogodowe. Klimat zaczÂąÂł siĂŞ wĂłwczas zmieniaĂŚ z wilgotnego na bardziej suchy i gorÂący. Deszcze ustĂŞpowaÂły miejsca wiatrom niosÂącym pustynny piasek i pyÂł. ZbiegÂło siĂŞ to z obniÂżaniem siĂŞ poziomu wody w Nilu, doprowadzajÂąc w konsekwencji do dÂługotrwaÂłych susz i klĂŞsk nieurodzaju. Bardzo ciekawy tekst, ktĂłry moÂżna odnieÂśĂŚ do tych wÂłaÂśnie wydarzeĂą, zachowaÂł siĂŞ na Âścianach grobowca moÂżnowÂładcy Anchtifiego w Moalla w GĂłrnym Egipcie: „CaÂły kraj staÂł siĂŞ niczym szaraĂącza w czas

suszy – jedni podÂąÂżajÂą w gĂłrĂŞ rzeki, w dĂłÂł drudzy”.

Polacy, badajÂąc nekropolĂŞ w Sakkarze, rĂłwnieÂż odnajdujÂą Âślady osuszania siĂŞ klimatu w Pierwszym Okresie PrzejÂściowym. Wyrabowane pod koniec VI dynastii szyby grobowe wypeÂłniÂły do pewnej wysokoÂści silnie spetryfikowane osady naniesione przez spÂływajÂącÂą wodĂŞ. Nad nimi naukowcy znajdujÂą zazwyczaj gruby pokÂład piasku nawiewanego od strony pustyni, ktĂłry zawiera ceramikĂŞ z pĂłÂźniejszych niÂż Stare PaĂąstwo okresĂłw. Na przeÂłomie Pierwszego Okresu PrzejÂściowego i ÂŚredniego PaĂąstwa (2055–1650 p.n.e.) uksztaÂłtowaÂł siĂŞ klimat, ktĂłry trwa praktycznie w niezmienionej formie do chwili obecnej.

Wyniki polsko-egipskich badaĂą archeo-geologicznych w Sakkarze wzbogacajÂą naszÂą wiedzĂŞ nie tylko o materialne i duchowe aspekty kultury staroÂżytnego Egiptu. PokazujÂą, jak duÂży wpÂływ na rozwĂłj cywilizacji moÂże mieĂŚ czynnik tak prozaiczny jest pogoda. NiesprzyjajÂący klimat, zbyt wilgotny lub zbyt suchy, byÂł zawsze przyczynÂą narastajÂących problemĂłw, ktĂłre w skrajnych warunkach mogÂły doprowadziĂŚ nawet do upadku paĂąstwa. Gdy patrzy siĂŞ na te zjawiska w szerszej perspektywie, wydajÂą siĂŞ waÂżnym wkÂładem w badania nad wspĂłÂłczesnym klimatem, dowodzÂąc tezy o jego cyklicznoÂści.

DR FABIAN WELC, archeolog, czÂłonek polsko-egipskiej misji archeologicznej w Sakkarze
http://portalwiedzy.onet.pl/4868,12799,1616984,4,czasopisma.html

Nassim Haramein, 2012 i... zagadka "obcych" => StaroÂżytne cywilizacje i zagadka "obcych" => Wątek zaczęty przez: Leszek Lipiec 29, 2009, 23:38:01