"Próby odpowiedzi na podstawowe pytania egzystencjalne przez odwo³ywanie siê do racjonalnych argumentów s¹ czêsto uwa¿ane przez zwyk³ych ludzi za bezu¿yteczn¹ sofistykê. Jednak udzielenie odpowiedzi na te pytania jest bardzo wa¿ne, poniewa¿ czêstokroÌ w zasadniczy sposób kszta³tuj¹ one postawy ¿yciowe ludzi, a te z kolei determinuj¹ stosunki miêdzyludzkie i w konsekwencji ¿ycie spo³eczeùstwa. Wiemy, ¿e najg³êbsze podzia³y spo³eczne dotycz¹ w³aœnie koncepcji cz³owieka - odpowiedzi na pytanie: Kim jest cz³owiek? Fakty historyczne, a tak¿e wspó³czesne dobitnie œwiadcz¹ o tym, ¿e b³êdne koncepcje cz³owieka doprowadza³y wielokrotnie do zbrodni ludobójstwa.

1.CZÂŁOWIEK W ÂŚWIETLE NAUKI

Ka¿dy cz³owiek o wykszta³ceniu ogólnym dysponuje okreœlon¹ wiedz¹ o swoim pochodzeniu. Na podstawie wiedzy naukowej wyniesionej ze szko³y oraz doœwiadczenia ¿yciowego wie, ¿e jego istnienie jest rezultatem wielu przypadkowych zdarzeù - mniej lub bardziej przypadkowo bowiem spotka³o siê dwoje ludzi, którzy zostali jego rodzicami. Zdaje sobie sprawê, ¿e jego cechy wrodzone s¹ w du¿ym stopniu wynikiem przypadku, poniewa¿ rodzeùstwo mo¿e siê bardzo ró¿niÌ od siebie pod wzglêdem wygl¹du, okreœlonych talentów i predyspozycji. Jego osobowoœÌ zale¿y nie tylko od cech wrodzonych, lecz od historii jego ¿ycia, od œrodowiska, w którym dorasta³, wykszta³cenia itp. Rozumie, ¿e jest cz¹stk¹ spo³ecznoœci ¿yj¹cej w okreœlonych warunkach, w danym miejscu na Ziemi i w danym czasie, spo³ecznoœci, która w du¿ym stopniu ukszta³towa³a jego osobowoœÌ. Wie tak¿e, ¿e mniej lub bardziej losowo, na skutek takich czy innych okolicznoœci, byÌ mo¿e po d³ugiej chorobie, jego ¿ycie skoùczy siê œmierci¹ i ¿e jego bogate ¿ycie psychiczne obróci siê wniwecz. Jego cia³o bowiem ulegnie rozk³adowi. Czy takie przypadkowo zaistnia³e ¿ycie koùcz¹ce siê œmierci¹ mo¿e mieÌ sens? Czy mo¿e mieÌ jakieœ znaczenie?
Nauki przyrodnicze wyraŸnie wskazuj¹ na to, ¿e istnienie ludzkoœci ma podobny przebieg jak istnienie pojedynczego cz³owieka. LudzkoœÌ, tak jak ka¿dy cz³owiek, pojawi³a siê na skutek wielu szczêœliwych trafów, a jej istnienie prêdzej czy póŸniej dobiegnie kresu.
Najdonioœlejsz¹ teori¹ fizyczn¹, stanowi¹c¹ podstawê naszego rozumienia œwiata, jest teoria kwantów. Teoriê kwantów rozwiniêto przede wszystkim do opisu zjawisk fizycznych w skali atomowej i subatomowej. Wspania³a zgodnoœÌ jej wyników z doœwiadczeniami to jeden z najwiêkszych triumfów nauki. Teoria kwantów postawi³a pod znakiem zapytania podstawowe - wydawa³o siê, ¿e niewzruszone i oczywiste - za³o¿enia fizyki klasycznej dotycz¹ce budowy i natury wszechœwiata. Na przyk³ad, teoria ta nie opisuje przemieszczania siê obiektów w przestrzeni i czasie, jak to czyni fizyka klasyczna, lecz tylko ewolucje w przestrzeni i czasie potencjalnych mo¿liwoœci prowadz¹cych do takiego czy innego zachowania siê mikroobiektu w chwili pomiaru. Teoria kwantów na ogó³ nie pozwala na œcis³e prognozowanie zachowania siê mikroobiektów, ale umo¿liwia dok³adne obliczenie szansy (prawdopodobieùstwa) na okreœlone zachowanie siê ich w momencie pomiaru.
Stwierdzono doÂświadczalnie, Âże materia skÂłada siĂŞ z czÂąstek elementarnych, tzw. kwarkĂłw i leptonĂłw, ktĂłre do odlegÂłoÂści 10-18 m zachowajÂą siĂŞ jak mikroobiekty bezstrukturalne, jak punkty materialne. CzÂąstki elementarne jawiÂą siĂŞ nam jako konkretne, bezstrukturalne mikroobiekty tylko wtedy, gdy sÂą rejestrowane przez aparaturĂŞ doÂświadczalnÂą zdolnÂą do ich wykrywania. JeÂżeli jednak nie sÂą obserwowane i rejestrowane przez aparaturĂŞ pomiarowÂą, gdy sÂą w "drodze", majÂą nader specyficzny sposĂłb istnienia - nie znany w Âświecie makroskopowym (w Âświecie obiektĂłw duÂżych), a doskonale opisywany przez teoriĂŞ kwantĂłw. Wtedy sÂą one tylko zbiorami, a ÂściÂśle mĂłwiÂąc superpozycjami potencjalnych moÂżliwoÂści do zaistnienia w momencie pomiaru, ktĂłry wybiera jednÂą z moÂżliwoÂści i rejestruje jÂą w odpowiedniej aparaturze pomiarowej. W momencie pomiaru nastĂŞpuje nagÂłe i bezprzyczynowe przejÂście od tego, co moÂżliwe, do tego, co rzeczywiste. Z superpozycji moÂżliwoÂści zostaje zrealizowana jedna.
Ale to nie wszystko. Okazuje siê, ¿e wszechœwiat ma globalne w³aœciwoœci dok³adnie takie, jakie umo¿liwiaj¹ nasze w nim istnienie. Minimalne zmiany tych w³aœciwoœci uniemo¿liwi³yby pojawienie siê ¿ycia na Ziemi. Tê zadziwiaj¹c¹ cechê wszechœwiata mo¿na wyjaœniÌ w ramach kosmologii kwantowej, która dopuszcza mo¿liwoœÌ spontanicznego wykreowania nieograniczonej liczby wszechœwiatów o ró¿nych w³aœciwoœciach fizycznych. Losowo móg³ zostaÌ wykreowany wszechœwiat o w³aœciwoœciach umo¿liwiaj¹cych, drog¹ ewolucji, powstanie biosfery na przynajmniej jednej z planet. My w³aœnie zrodziliœmy siê w takim wszechœwiecie. W tym ujêciu wszechœwiat jest tylko fragmentem megawszechœwiata sk³adaj¹cego siê z nieograniczonej liczby wszechœwiatów o ró¿nych w³aœciwoœciach fizycznych.

2.POSZUKIWANIE SENSU ISTNIENIA CZÂŁOWIEKA


Zastanówmy siê wiêc, przy spe³nieniu jakich warunków mo¿na by mieÌ nadziejê nai sensownoœÌ ludzkiego ¿ycia. Przede wszystkim, nasze indywidualne zaistnienie nie mo¿e wynikaÌ z ³aùcucha przypadków, lecz byÌ powinno zaplanowane w okreœlonym celu przez jakiœ byt rozumny. Je¿eli tak, to ten byt rozumny powinien posiadaÌ nie tylko rozum, lecz tak¿e wolê i mo¿liwoœÌ dzia³ania. Ale prawa fizyki, jak ju¿ o tym wspomniano, uniemo¿liwiaj¹ prognozowanie tego, co nast¹pi w przysz³oœci. Zatem byt rozumny planuj¹cy nasze zaistnienie nie mo¿e podlegaÌ prawom fizyki kwantowej, tzn. nie mo¿e byÌ obiektem materialnym. Co wiêcej, musi on "panowaÌ" nad prawami fizyki kwantowej. Zatem musi i góry wiedzieÌ, która z dopuszczalnych przez prawa fizyki kwantowej mo¿liwoœci zostanie zrealizowana. A wiêc, to on powinien w ka¿dym przypadku decydowaÌ o tym, która i mo¿liwoœci zostanie urzeczywistniona (zaktualizowana); pocz¹wszy od kwantowej kreacji naszego wszechœwiata w wielkim wybuchu. Widzimy wiêc, ¿e byt rozumny, który zaplanowa³ nasze istnienie, musi dysponowaÌ gigantyczn¹, niewyobra¿alnie wielk¹ wiedz¹ dotycz¹c¹ najdrobniejszych szczegó³ów naszego wszechœwiata i ca³ej jego historii. Wiedz¹ niedostêpn¹ dla matematyczno-doœwiadczalnej metody badaù fizycznych, poniewa¿ obejmuj¹c¹ nie znan¹ nam czêœÌ rzeczywistoœci, nie podlegaj¹c¹ podstawowym prawom fizyki kwantowej.¯eby wiec mo¿na by³o mówiÌ o sensownoœci naszego ¿ycia, rozumny byt, który zaplanowa³ nasze istnienie, musi zapewniÌ jak¹œ formê wiecznego istnienia naszego "ja" po œmierci. Aby to by³o mo¿liwe, on sam musi wiecznie istnieÌ, poza czasem i przestrzeni¹ naszego wszechœwiata, czyli musi byÌ transcendentny wzglêdem wszechœwiata.

Tak wiêc, na to aby mieÌ nadziejê, ¿e nasze, ludzkie ¿ycie ma sens musimy przyj¹Ì hipotezê o istnieniu bytu, który.

    *

      jest rozumny,
    *

      posiada wolnÂą wolĂŞ,
    *

      ma moÂżliwoœÌ dziaÂłania,
    *

      jest wieczny,
    *

      zaplanowaÂł istnienie kaÂżdego czÂłowieka w sobie znanym celu,
    *

      nie tylko nie podlega prawom fizyki, lecz panuje nad nimi,
    *

      zna przeszÂły, obecny i przyszÂły stan wszechÂświata w najdrobniejszych szczegó³ach,
    *

      jest projektantem i stworzycielem naszego wszechÂświata,
    *

      umoÂżliwia nam wieczne poÂśmiertne istnienie,
    *

      posiada przeogromnÂą wiedzĂŞ.


ReasumujÂąc dotychczasowe rozwaÂżania, przyjmujemy za prawdziwe nastĂŞpujÂące zaÂłoÂżenie:

Postulat 1

ÂŻycie kaÂżdego czÂłowieka ma sens.

Nasuwa siĂŞ jednak kluczowe pytanie: Na czym polega sens ludzkiego Âżycia?

3.WSZECHWIEDZA

Byt rozumny, którego istnienie dawa³oby nam nadziejê na sensownoœÌ i celowoœÌ naszego ¿ycia, jak to ju¿ zosta³o powiedziane, musi posiadaÌ ogromn¹, trudn¹ do okreœlenia wiedzê
WiedzĂŞ rozumianÂą w najszerszym moÂżliwym sensie - jako wszystko, co moÂże w sobie zawieraĂŚ umysÂł.
W definiujemy jako wiedzĂŞ, od ktĂłrej wiĂŞkszej wiedzy nie da siĂŞ pomyÂśleĂŚ. Przyjmujemy wiĂŞc

Postulat 2

Istnieje wszechwiedza W, od ktĂłrej wiĂŞkszej wiedzy nie da siĂŞ pomyÂśleĂŚ.

 Byt wszechwiedzÂący z definicji wszechwiedzy W wie wszystko. Jego wszechwiedza W obejmuje peÂłnÂą wiedzĂŞ o sobie samym, ktĂłra -jako absolutna - jest toÂżsama z nim samym. StÂąd wynika, Âże byt rozumny nie posiada wszechwiedzy W, lecz jest wszechwiedzÂą W. Zatem w dalszym ciÂągu nie bĂŞdziemy mĂłwiĂŚ o bycie wszechwiedzÂącym, lecz o wszechwiedzy W.

Dla nas ludzi, bytĂłw rozumnych o ograniczonej wiedzy, posiadana przez nas wiedza o nas samych jest znacznie mniejsza od wiedzy w peÂłni nas okreÂślajÂącej. Moja wiedza nie jest wiĂŞc mnÂą. Gdyby moja wiedza byÂła mnÂą, zawsze bym jÂą posiadaÂł ze wzglĂŞdu na sam fakt mojego istnienia i nie musiaÂłbym siĂŞ uczyĂŚ, Âżeby wiedzieĂŚ. Nigdy rĂłwnieÂż nie zapomniaÂłbym niczego. PoniewaÂż jednak moja wiedza nie jest mnÂą, jest ona mniejsza niÂż ja. Dlatego teÂż nie posiadam peÂłnej wiedzy o sobie samym. Mam tylko mgliste pojĂŞcie, kim jestem jako czÂłowiek.
Z codziennego doœwiadczenia doskonale wiemy, ¿e czym innym s¹ rzeczy realnie istniej¹ce, które poznajemy za pomoc¹ naszych zmys³ów, a czym innym rzeczy istniej¹ce tylko w naszym umyœle - w naszych wyobra¿eniach - jako elementy naszej wiedzy. Mo¿na przypuszczaÌ, ¿e taki sam podzia³ wystêpuje w przypadku wszechwiedzy W. Za³ó¿my wiêc, ¿e obok wszechwiedzy W istnieje jakiœ realny byt, który nie jest wszechwiedz¹ W. W takim przypadku wszechwiedza W zawiera wiedzê o samej sobie oraz wiedzê o danym realnym bycie. Wiedza wszechwiedzy o samej sobie, z definicji, jest jednak wszechwiedz¹. Zatem wiedza okreœlaj¹ca wszechwiedzê W by³aby mniejsza od wszechwiedzy, co prowadzi³oby do niedorzecznoœci.

4. WSZECHWIEDZA A STRUKTURA RZECZYWISTOÂŚCI

Mi³oœÌ absolutna ukry³a siê przed nami, nie tylko stwarzaj¹c wszechœwiat, lecz tak¿e przyporz¹dkowuj¹c ka¿demu podmiotowi ludzkiemu, o ograniczonej wiedzy wn okreœlon¹ wiedzê odczuwan¹ przez niego jako ludzkie cia³o. Cia³o to zakreœla zasadniczy obszar wolnoœci cz³owieka. Musi ono byÌ na tyle z³o¿one, aby mo¿na uwa¿aÌ, ¿e - jako skomplikowany system informatyczny - stanowi ono podmiot bêd¹cy bytem samoœwiadomym swojego istnienia. Moje cia³o jest dla mnie i dla innych ludzi wizytówk¹ mojego "ja". Jest tak¿e przekaŸnikiem wiedzy p³yn¹cej, za pomoc¹ zmys³ów, od wszechœwiata do mojego "ja" oraz wiedzy przekazywanej od mojego "ja", od mojego umys³u, do wszechœwiata.

CiaÂło ludzkie od poczĂŞcia podlega procesowi rozwoju zwiĂŞkszajÂącemu zasadniczy obszar wolnoÂści czÂłowieka, by nastĂŞpnie ulec procesowi degradacji, ktĂłry koĂączy siĂŞ ÂśmierciÂą. Z codziennych obserwacji wiemy, Âże z rozwojem ciaÂła skorelowany jest rozwĂłj naszych moÂżliwoÂści umysÂłowych. Wraz z degradacjÂą naszego ciaÂła czĂŞsto niestety, nastĂŞpuje rĂłwnieÂż zmniejszenie naszych zdolnoÂści umysÂłowych, aÂż do trwaÂłej utraty przytomnoÂści w chwili Âśmierci.

Warunek sensownoÂści Âżycia ludzkiego, stanowiÂący podstawĂŞ naszych rozwaÂżaĂą, wymaga, aby w chwili Âśmierci czÂłowieka nastÂąpiÂł zanik korelacji miĂŞdzy stanem jego ciaÂła, ktĂłre ulega dezintegracji, a stanem jego umysÂłu. Po Âśmierci ciaÂła czÂłowieka jego umysÂł otrzymuje zapewne nowy, nieznany obszar wolnoÂści dajÂący moÂżliwoœÌ nawiÂązania relacji miÂłoÂści z  wszechwiedzÂą - co stanowi cel i sens Âżycia ludzkiego. Z tego punktu widzenia ziemskie Âżycie czÂłowieka ma byĂŚ niezbĂŞdnym okresem przygotowania jego umysÂłu do nawiÂązania takiej relacji. IstotĂŞ czÂłowieczeĂąstwa stanowi wiĂŞc ta czêœÌ wszechwiedzy, ktĂłra okreÂśla jego nieÂśmiertelne, aktywne, wolne i samoÂświadome "ja", a nie ciaÂło, ktĂłre ulega rozkÂładowi.
Nadrzêdnym celem wszechwiedzy jest przygotowanie jak najwiêkszej liczby ludzi do nawi¹zania z ni¹ relacji mi³oœci. Dlatego wszechwiedza przygotowa³a takie warunki dla ¿ycia cz³owieka na Ziemi, by uczy³ siê on mi³oœci przez kontakty z innymi ludŸmi, w atmosferze mi³oœci, której podstawowym i niezast¹pionym Ÿród³em w spo³eczeùstwie ludzkim jest rodzina. Rodzina, której zal¹¿kiem jest wzajemna mi³oœÌ mê¿czyzny i kobiety, a której zasadniczym, chocia¿ nie jedynym celem jest posiadanie dzieci. P³ciowoœÌ ma³¿onków stanowi, jak wiemy, bardzo wa¿n¹ szko³ê mi³oœci. Narzuca ona koniecznoœÌ komunikowania siê i wspó³pracy miêdzy ludŸmi. Dziêki temu, ¿e ludzie rozmna¿aj¹ siê na drodze p³ciowej, w spo³eczeùstwie ludzkim zachodz¹ bardzo skomplikowane relacje wzajemnej zale¿noœci. Stwarzaj¹ one warunki spo³eczne mog¹ce byÌ dobr¹ szko³¹ mi³oœci.

WypÂływa stÂąd wniosek, Âże prawdziwym Âśrodowiskiem, w ktĂłrym Âżyje czÂłowiek, nie jest wszechÂświat, lecz Âśrodowisko absolutnej miÂłoÂści, bĂŞdÂącej wszechwiedzÂą. Dlatego obowiÂązkiem czÂłowieka jest budowa tzw. cywilizacji miÂłoÂści. Nie wolno mu natomiast zanieczyszczaĂŚ "Âśrodowiska miÂłoÂści" nienawiÂściÂą.

Prezentowany jest tutaj niew¹tpliwie skrajnie niezwyk³y obraz rzeczywistoœci, wymagaj¹cy radykalnej zmiany w sposobie myœlenia o niej. Rozrywa on ciasny kr¹g schematów myœlowych, do których przywykliœmy, a które skutecznie zamykaj¹ drogê do g³êbokiego zrozumienia struktury wszechœwiata."

Prof. dr hab. Zbigniew Jacyna-Onyszkiewicz, profesor zwyczajny na Wydziale Fizyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, kierownik Zak³adu Fizyki Kwantowej oraz doktor honoris causa Uniwersytetu w Królewcu, jest autorem ponad 110 prac naukowych i ksi¹¿ek z zakresu fizyki teoretycznej oraz fundamentalnych problemów teorii kwantów i kosmologii kwantowej.



PeÂłny text  znajdziesz tu :
http://www.staff.amu.edu.pl/~zbigonys/wszechwiedza.html