Drukuj stronę - ZostaĂą Wojownikiem ÂŚwiatÂła

Wojownik ÂŚwiatÂła medytuje. Siada spokojnie w swoim namiocie i z ufnoÂściÂą powierza siĂŞ Boskiemu ÂświatÂłu. Nie myÂśli o niczym, odrywa siĂŞ od pogoni za przyjemnoÂściami, wyzwaniami, objawieniami i pozwala, by ukazaÂły mu siĂŞ w caÂłej krasie jego talenty i umiejĂŞtnoÂści. Nawet jeÂśli nie dostrzega ich od razu, owe talenty i umiejĂŞtnoÂści rzÂądzÂą jego losem i wpÂływajÂą na dzieĂą powszedni. Kiedy medytuje, nie jest juÂż jedynie sobÂą, lecz nikÂłÂą jak iskierka czÂąstkÂą Duszy ÂŚwiata. Te chwile pozwalajÂą mu pojÂąĂŚ, za co jest odpowiedzialny i dziaÂłaĂŚ zgodnie z tÂą wiedzÂą. Wojownik ÂŚwiatÂła wie, Âże w zaciszu jego serca istnieje pewien Âład, ktĂłry wskazuje mu drogĂŞ.

Wojownik ÂŚwiatÂła dzieli siĂŞ caÂłym swoim Âświatem z ludÂźmi, ktĂłrych kocha. Kiedy brak im odwagi, zachĂŞca ich, by speÂłniali swoje marzenia. W takich chwilach pojawia siĂŞ wrĂłg z dwoma tabliczkami w dÂłoniach. Na pierwszej wyryte sÂą sÂłowa: "MyÂśl wiĂŞcej o sobie. Zachowaj dla siebie swoje dobrodziejstwa, inaczej wszystko stracisz". Na drugiej czyta: "Kim jesteÂś, by dawaĂŚ rady innym? A moÂże nie potrafisz dojrzeĂŚ swoich wÂłasnych wad?" Wojownik wie, Âże ma wady. Ale wie rĂłwnieÂż, Âże nie sposĂłb rozwinÂąĂŚ siĂŞ w samotnoÂści, z dala od przyjaciĂłÂł. Rzuca wiĂŞc na ziemie obie tabliczki, nawet jeÂśli myÂśli, Âże zawierajÂą one ziarenko prawdy. ZamieniajÂą siĂŞ w pyÂł, a wojownik nadal przychodzi z pomocÂą bliÂźniemu.

Wszystkie drogi Âświata prowadzÂą do serca Wojownika. Zanurza siĂŞ on bez wahania w rzece namiĂŞtnoÂści, ktĂłra przepÂływa przez jego Âżycie. Wojownik wie, Âże wolno mu wybraĂŚ to, czego pragnie. Podejmuje wiĂŞc decyzje z odwagÂą, bezinteresownoÂściÂą, a czasem - z odrobinÂą szaleĂąstwa. Akceptuje swoje pasje i raduje siĂŞ nimi z caÂłego serca. PrzekonaÂł siĂŞ, ze wcale nie trzeba wyrzekaĂŚ siĂŞ podbojĂłw - stanowiÂą one nieodzownÂą czĂŞÂśĂŚ Âżycia i napawajÂą radoÂściÂą tych, ktĂłrzy biorÂą w nich udziaÂł. Jednak nigdy nie traci z oczu rzeczy nieprzemijalnych ani silnych wiĂŞzi z ludÂźmi, zacieÂśniajÂących siĂŞ z biegiem czasu. Wojownik potrafi odrĂłÂżniĂŚ to, co ulotne od tego, co wieczne.

Wojownik ÂŚwiatÂła wie, ze nikt nie jest gÂłupcem, i Âże kaÂżdy moÂże nauczyĂŚ siĂŞ wiele od Âżycia - nawet jeÂśli wymaga to czasu. Daje z siebie zawsze to, co najlepsze, ale tez najlepszego oczekuje od innych. Stara siĂŞ wydobyĂŚ na ÂświatÂło dzienne zalety i umiejĂŞtnoÂści kaÂżdego czÂłowieka. NiektĂłrzy znajomi mĂłwiÂą mu: "ÂŚwiat jest peÂłen niewdziĂŞcznikĂłw!". Wojownik nie daje siĂŞ zbiĂŚ z tropu i nie przestaje dodawaĂŚ otuchy innym, bowiem to najlepszy sposĂłb, by pobudzaĂŚ do dziaÂłania samego siebie.

Wojownik ÂŚwiatÂła nie haĂąbi swego serca nienawiÂściÂą. Kiedy rusza do walki, przypomina sobie sÂłowa Chrystusa: "Kochaj swoich wrogĂłw". I jest tym sÂłowom posÂłuszny. Jednak wie, Âże przebaczaĂŚ nie znaczy godziĂŚ siĂŞ na wszystko. Wojownik nie moÂże spuÂściĂŚ gÂłowy, bo wĂłwczas traci z oczu horyzont swoich marzeĂą. Odkrywa, Âże jego przeciwnicy sÂą po to, by wystawiaĂŚ na prĂłbĂŞ jego odwagĂŞ, wytrwaÂłoÂśĂŚ i zdolnoÂśĂŚ do podejmowania decyzji. SÂą dla niego bÂłogosÂławieĂąstwem, poniewaÂż to wrogowie popychajÂą go, by walczyÂł w imiĂŞ swoich marzeĂą. I wÂłaÂśnie to doÂświadczenie walki dodaje siÂł Wojownikowi ÂŚwiatÂła.

Wojownik ÂŚwiatÂła potrzebuje miÂłoÂści. PrzywiÂązanie, przyjaÂźĂą i czuÂłoÂśĂŚ sÂą czĂŞÂściÂą jego natury, tak samo jak jedzenie, picie czy radoÂśĂŚ walki w imiĂŞ dobrej sprawy. I jeÂśli o zachodzie sÂłoĂąca nie czuje siĂŞ szczĂŞÂśliwy, znaczy to, Âże nie jest z nim w porzÂądku. Wtedy przerywa bitwĂŞ i rusza na poszukiwanie kogoÂś, kto razem z nim obejrzy zachĂłd sÂłoĂąca. JeÂśli trudno mu znaleÂźĂŚ przyjaciela, pyta sam siebie: "CzyÂżbym obawiaÂł siĂŞ bliskoÂści z ludÂźmi? A moÂże ktoÂś obdarzyÂł mnie przyjaÂźniÂą i nawet tego nie dostrzegÂłem?" Wojownik ÂŚwiatÂła moÂże wybraĂŚ samotnoÂśĂŚ, ale nie moÂże paÂśĂŚ jej ofiarÂą.

Dla wojownika ÂŚwiatÂła nie ma miÂłoÂści niemoÂżliwej do speÂłnienia. Ani milczenie, ani obojĂŞtnoÂśĂŚ, ani odrzucenie nie sÂą w stanie go onieÂśmieliĂŚ. Wie, ze pod lodowatym pancerzem, za ktĂłrym czasem kryjÂą siĂŞ ludzie, bije gorÂące serce. Dlatego wojownik podejmuje wiĂŞksze niÂż inni ryzyko. Bez wytchnienia szuka miÂłoÂści, nawet za cenĂŞ wielu "nie", licznych powrotĂłw na tarczy i dojmujÂącego poczucia odrzucenia duszy i ciaÂła. Wojownik nie daje siĂŞ Âłatwo zastraszyĂŚ, kiedy poszukuje tego, co mu niezbĂŞdne do Âżycia. Wie, ze bez miÂłoÂści jest niczym.

Wojownik ÂŚwiatÂła bywa czasami niczym woda. PrzeÂślizguje siĂŞ pomiĂŞdzy licznymi przeszkodami, jakimi usÂłana jest jego droga. Czasami stawianie oporu znaczy tyle, co unicestwienie, wiĂŞc wojownik dostosowuje siĂŞ do okolicznoÂści. Godzi siĂŞ - bez cienia skargi - by przez gĂłry wiĂłdÂł go kamienisty szlak. W tym wÂłaÂśnie tkwi siÂła wody. ÂŻaden mÂłot nie jest w stanie jej roztrzaskaĂŚ, ani nĂłÂż zraniĂŚ. CiĂŞcie najostrzejszej szabli nie pozostawia na niej Âśladu. Woda w rzece dostosowuje siĂŞ do rzeÂźby terenu, nigdy nie zapominajÂąc o celu, do ktĂłrego dÂąÂży - o morzu. NieÂśmiaÂła u ÂźrĂłdÂła, czerpie powoli siÂłĂŞ z napotkanych potokĂłw. I w koĂącu nabiera potĂŞÂżnej mocy.

Wojownik ÂŚwiatÂła wierzy. A skoro wierzy takÂże w cuda, to cuda zaczynajÂą siĂŞ wydarzaĂŚ. Skoro ma pewnoÂśĂŚ, ze jego myÂśli mogÂą odmieniĂŚ jego Âżycie, jego Âżycie zaczyna siĂŞ zmieniaĂŚ. Skoro ufa, ze znajdzie miÂłoÂśĂŚ, to ta miÂłoÂśĂŚ pojawia siĂŞ. Czasem traci zÂłudzenia. Czasem wpada w rozpacz. Wtedy sÂłyszy utyskiwania: "JakiÂż on naiwny!". Lecz wojownik wie, ze taka jest cena, ktĂłrÂą musi zapÂłaciĂŚ. W zamian za jednÂą poraÂżkĂŞ ma na swoim koncie dwa zwyciĂŞstwa. I wszyscy ci, ktĂłrzy wierzÂą, dobrze o tym wiedzÂą.

Zdarza siĂŞ, Âże zÂło podÂąÂża Âśladem Wojownika ÂŚwiatÂła. Wtedy spokojnie zaprasza je do swojego namiotu. Wojownik pyta zÂło: "Czy pragniesz zraniĂŚ mnie, czy raczej posÂłuÂżyĂŚ siĂŞ tylko mnÂą, by raniĂŚ innych?". ZÂło udaje, Âże nie dosÂłyszaÂło tego pytania. Przechwala siĂŞ, Âże zna sÂłaboÂści jego duszy. JÂątrzy nie zabliÂźnione jeszcze rany i wzywa do zemsty. Przypomina, Âże tylko ono zna subtelne zasadzki i trucizny, zdolne pomĂłc wojownikowi pozbyĂŚ siĂŞ wszystkich wrogĂłw. Wojownik sÂłucha uwaÂżnie i wypytuje szczegĂłÂłowo zÂło o jego zamiary. Po czym wstaje i odchodzi. ZÂło gadaÂło jak najĂŞte i jest tak zmĂŞczone i tak puste, ze nie zdoÂła pĂłjÂśĂŚ za nim ani na krok.

Wojownik ÂŚwiatÂła nie szczĂŞdzi siÂł, by staĂŚ siĂŞ lepszym czÂłowiekiem. W kaÂżdym ciĂŞciu jego szabli odbijajÂą siĂŞ caÂłe wieki mÂądroÂści i ludzkich rozmyÂślaĂą. KaÂżdy cios ma siÂłĂŞ i celnoÂśĂŚ na miarĂŞ wszystkich dawnych wojownikĂłw, ktĂłrzy do dziÂś bÂłogosÂławiÂą walkĂŞ. Najmniejszy gest w bitwie jest hoÂłdem dla dokonaĂą poprzednich pokoleĂą. Wojownik doskonali piĂŞkno swoich ciosĂłw.

Wojownik ÂŚwiatÂła nosi w sobie iskierkĂŞ Boga. Dzieli los z innymi wojownikami, lecz bywa, ze musi samotnie ĂŚwiczyĂŚ sztukĂŞ fechtunku. Kiedy jest daleko od przyjaciĂłÂł, staje siĂŞ jakby gwiazdÂą na niebie. RozÂświetla tĂŞ czĂŞÂśĂŚ WszechÂświata, ktĂłra jest mu przypisana, upiĂŞksza galaktyki i caÂłe Âświaty dla tych, ktĂłrzy spoglÂądajÂą w niebo. WytrwaÂłoÂśĂŚ wojownika wkrĂłtce bĂŞdzie nagrodzona. Powoli zbliÂżajÂą siĂŞ do niego inni wojownicy, ÂłÂączÂąc siĂŞ w konstelacje peÂłne symboli i tajemnic.

Wojownik skupia siĂŞ na maleĂąkich cudach codziennoÂści. JeÂśli potrafi w nich dojrzeĂŚ to, co piĂŞkne, znaczy to, ze i on nosi w sobie piĂŞkno, bowiem Âświat jest zwierciadÂłem, w ktĂłrym odbija siĂŞ twarz kaÂżdego czÂłowieka. I choĂŚ wojownik dobrze zna swoje wady i ograniczenia, robi co w jego mocy, by zachowaĂŚ pogodĂŞ ducha w trudnych sytuacjach. Ostatecznie, Âświat zawsze stara siĂŞ przyjÂśĂŚ mu z pomocÂą, nawet jeÂżeli wszystko wokĂłÂł wydaje siĂŞ temu przeczyĂŚ.

Wojownik ÂŚwiatÂła wkÂłada caÂłÂą duszĂŞ w jedno ĂŚwiczenie - bardzo potrzebne na drodze duchowego rozwoju - skupia uwagĂŞ na tym, co zazwyczaj wykonuje machinalnie, jak oddychanie, mruÂżenie oczu czy oglÂądanie codziennych przedmiotĂłw. Robi to zawsze, ilekroĂŚ czuje siĂŞ zbity z tropu. W ten sposĂłb pozbywa siĂŞ napiĂŞcia i pozwala intuicji dziaÂłaĂŚ swobodnie. WĂłwczas dla niektĂłrych problemĂłw nie do rozwiÂązania, rozwiÂązanie siĂŞ znajduje. BĂłl, ktĂłry zdawaÂł siĂŞ nie do zniesienia, nagle mija. SiĂŞga do tej techniki zawsze, kiedy musi stawiĂŚ czoÂła trudnej sytuacji.

Kiedy pragniemy czegoÂś, to caÂły WszechÂświat dziaÂła na naszÂą korzyÂśĂŚ. Wojownik ÂŚwiatÂła dobrze o tym wie. Z tego powodu zwraca bacznÂą uwagĂŞ na swoje myÂśli. Za dobrymi intencjami kryjÂą siĂŞ czĂŞsto uczucia, do ktĂłrych nikt nie Âśmie siĂŞ przyznaĂŚ: zemsta, lĂŞk przed wygranÂą, przewrotna radoÂśĂŚ z powodu cudzej tragedii. WszechÂświat niczego nie sÂądzi, on po prostu dziaÂła na korzyÂśĂŚ naszych pragnieĂą. Dlatego wojownik oÂśmiela siĂŞ zajrzeĂŚ w mroczne obszary swojej duszy i prĂłbuje je rozjaÂśniĂŚ ÂświatÂłem przebaczenia. I zawsze bardzo uwaÂża na swoje myÂśli.

Wojownika ÂŚwiatÂła nie trzeba prosiĂŚ, Âżeby dawaÂł. WiedzÂąc to, niektĂłrzy mĂłwiÂą: "Ten, kto potrzebuje, powinien siĂŞ o to upomnieĂŚ". Wojownik ÂŚwiatÂła wie, ze wielu ludziom nie udaje siĂŞ - po prostu siĂŞ nie udaje - poprosiĂŚ o pomoc. Odkrywa wokĂłÂł siebie ludzi, ktĂłrych serca sÂą tak spragnione uczucia, ze padajÂą Âłupem zÂłej miÂłoÂści. PotrzebujÂą oni czuÂłoÂści, lecz wstydzÂą siĂŞ to okazaĂŚ. Wojownik zaprasza ich do ogniska, opowiada historie, dzieli z nimi swĂłj posiÂłek i razem, w winie, topiÂą smutki. Nazajutrz wszyscy czujÂą siĂŞ lepiej. NajwiĂŞkszymi nĂŞdzarzami sÂą ci, ktĂłrzy patrzÂą na cudzÂą nĂŞdzĂŞ obojĂŞtnym okiem.

Wojownik przyglÂąda siĂŞ Âżyciu z ÂłagodnoÂściÂą i zdecydowaniem. Stoi bowiem w obliczu tajemnicy, dla ktĂłrej wyjaÂśnienie pewnego dnia znajdzie. StawiajÂąc kaÂżdy krok mĂłwi sobie w duchu: "Ludzkie Âżycie to istne szaleĂąstwo!". I ma racjĂŞ. Pochylony nad cudem codziennoÂści, dostrzega, Âże nie zawsze potrafi przewidzieĂŚ skutki swoich poczynaĂą. Czasami dziaÂła nie wiedzÂąc nawet, Âże dziaÂła; ratuje nie wiedzÂąc, Âże ratuje; cierpi nie wiedzÂąc dlaczego jest smutny. Tak, nasze Âżycie jest szaleĂąstwem. Jednak najwiĂŞksza mÂądroÂśĂŚ Wojownika ÂŚwiatÂła polega na wÂłaÂściwym wyborze wÂłasnego szaleĂąstwa.

http://prosperita.prv.pl/
KsiÂąÂżkĂŞ napisaÂł Paulo Coelho, autor "Alchemika" i "PiÂątej gĂłry", a jej tytuÂł to: "PodrĂŞcznik Wojownika ÂŚwiatÂła"

OpowieÂśĂŚ boÂżonarodzeniowa

WedÂług znanej, dawnej legendy tydzieĂą przed BoÂżym Narodzeniem ArchanioÂł MichaÂł poprosiÂł swoich anioÂłĂłw, by odwiedzili ziemiĂŞ. ChciaÂł wiedzieĂŚ, czy wszystko jest gotowe na obchody urodzin Jezusa Chrystusa. WysÂłaÂł anioÂły parami. Starszy anioÂł towarzyszyÂł mÂłodszemu, dziĂŞki temu moÂżna byÂło uzyskaĂŚ peÂłen obraz tego, co siĂŞ dziaÂło wÂśrĂłd ChrzeÂścijan.

JednÂą z par wysÂłano do Brazylii. AnioÂłowie przylecieli tam pĂłÂźno, pewnej nocy. PoniewaÂż nie mieli gdzie spaĂŚ, schronili siĂŞ w jednej ze wspaniaÂłych rezydencji, ktĂłre moÂżna zobaczyĂŚ w niektĂłrych dzielnicach Rio de Janeiro.

WÂłaÂściciel, bogacz na skraju bankructwa (w tym mieÂście jest wielu takich ludzi) byÂł gorliwym katolikiem i rozpoznaÂł zÂłote aureole otaczajÂące anielskie gÂłowy. Ale, poniewaÂż pochÂłaniaÂły go przygotowywania zwiÂązane ze ÂŚwiĂŞtami, poprosiÂł goÂści z nieba, by przenocowali w piwnicy.
czytaj dalej

ChociaÂż na wszystkich pocztĂłwkach ze ÂświÂątecznymi Âżyczeniami widaĂŚ Âśnieg, w Brazylii ÂŚwiĂŞta przypadajÂą na Âśrodek lata. ÂŚwieciÂło silne sÂłoĂące, przesycone wilgociÂą powietrze byÂło nieznoÂśnie duszne. AnioÂłowie usadowili siĂŞ na twardej podÂłodze. Mieli wÂłaÂśnie rozpoczÂąĂŚ modlitwĂŞ, kiedy starszy zauwaÂżyÂł pĂŞkniĂŞcie w Âścianie. WstaÂł, usunÂąÂł pĂŞkniĂŞcie, uÂżywajÂąc swojej anielskiej mocy i wrĂłciÂł do modlitwy. ByÂło tak gorÂąco, Âże anioÂłowie czuli siĂŞ jak w piekle.

Tej nocy anioÂłowie spali bardzo Âźle, ale musieli wypeÂłniĂŚ misjĂŞ, ktĂłrÂą daÂł im BĂłg. NastĂŞpnego dnia krÂąÂżyli po wielkim mieÂście, w ktĂłrym, oprĂłcz dwunastu milionĂłw mieszkaĂącĂłw, byÂły plaÂże, gĂłry, kontrasty, piĂŞkne krajobrazy i straszne miejsca. AnioÂłowie skoĂączyli swĂłj raport i ruszyli na wieÂś, kiedy zapadÂła noc. Zapomnieli jednak o upÂływie czasu i znĂłw nie mieli, gdzie spĂŞdziĂŚ nocy.

Kiedy zapukali do drzwi skromnego domu, otworzyli im kobieta i mĂŞÂżczyzna. Ludzie ci nie znali Âśredniowiecznych rycin przedstawiajÂących boÂżych posÂłaĂącĂłw i nie rozpoznali dwĂłch pielgrzymĂłw. Powiedzieli anioÂłom, Âże, jeÂśli potrzebujÂą schronienia, dom jest ich. Przygotowali kolacjĂŞ, pokazali goÂściom swoje nowo narodzone dziecko i oddali anioÂłom jego pokĂłj. Przeprosili goÂści, Âże nie majÂą klimatyzacji. Nie byÂło ich na niÂą staĂŚ, chociaÂż w ciÂągu dnia panowaÂł nieznoÂśny upaÂł.

Kiedy anioÂłowie obudzili siĂŞ nastĂŞpnego dnia, mĂŞÂżczyzna i kobieta pÂłakali. Ich jedyna wÂłasnoÂśĂŚ - krowa, ktĂłra dawaÂła mleko na ser i byÂła ÂźrĂłdÂłem utrzymania caÂłej rodziny, zdechÂła na polu. MĂŞÂżczyÂźnie i kobiecie byÂło wstyd, Âże nie mogÂą przygotowaĂŚ Âśniadania, wiĂŞc szybko poÂżegnali siĂŞ z pielgrzymami.

Kiedy anioÂłowie szli bÂłotnistÂą drogÂą, mÂłodszy daÂł wyraz swemu gniewowi.

- Nie rozumiem, dlaczego tak siĂŞ staÂło! Pierwszy mĂŞÂżczyzna ma wszystko, ale pomogÂłeÂś mu, naprawiajÂąc ÂścianĂŞ w jego domu. Nie zrobiÂłeÂś jednak nic, by zmniejszyĂŚ cierpienie tych biednych ludzi, ktĂłrzy tak dobrze nas przyjĂŞli.

- Prawda wyglÂąda inaczej niÂż myÂślisz - powiedziaÂł starszy anioÂł. - Kiedy byliÂśmy w tej okropnej piwnicy, zauwaÂżyÂłem zÂłoto, ktĂłre ukryÂł w Âścianie poprzedni wÂłaÂściciel posiadÂłoÂści. DziĂŞki szparze widaĂŚ byÂło skarb. PostanowiÂłem go ukryĂŚ, poniewaÂż obecny wÂłaÂściciel nie pomĂłgÂł tym, ktĂłrzy byli w potrzebie. Wczoraj, kiedy spaliÂśmy w ÂłĂłÂżkach, ktĂłre oddali nam ci biedni ludzie, zauwaÂżyÂłem, Âże przybyÂł trzeci goÂśĂŚ - anioÂł Âśmierci. PrzysÂłano go, by zabraÂł dziecko, ale, poniewaÂż znam go od wielu lat, przekonaÂłem go, Âżeby uÂśmierciÂł krowĂŞ zamiast niemowlĂŞcia.

PamiĂŞtajmy, co siĂŞ wydarzyÂło w tym waÂżnym dniu. Ludzie nie przywiÂązywali wagi do wyglÂądu, dlatego nikt nie chciaÂł przyjÂąĂŚ Matki Boskiej. Ale pasterze powitali jÂą i pierwsi ujrzeli uÂśmiech Zbawiciela.

Drogi Czytelniku,

W ramach podziĂŞkowania za wsparcie otrzymane w 2009 roku i podtrzymujÂąc tradycjĂŞ ubiegÂłych lat, wysyÂłam opowiadanie boÂżonarodzeniowe, ktĂłre napisaÂłem dla kilku czasopism na caÂłym Âświecie, gdzie mam swojÂą rubrykĂŞ. Niechaj BĂłg nas oÂświeca w 2010!

Paulo Coelho
http://www.wojownikswiatla.com/

Rozmowa z diabÂłem

Pewien mĂŞÂżczyzna i jego Âżona podziwiajÂą zachĂłd sÂłoĂąca na piĂŞknej plaÂży, cieszÂąc siĂŞ w peÂłni zasÂłuÂżonymi wakacjami. Wydaje siĂŞ, Âże wszystko jest na swoim miejscu, ale nagle mĂŞÂżczyzna sÂłyszy miÂły gÂłos, dobiegajÂący z wnĂŞtrza jego duszy. KtoÂś zadaje mu trudne pytanie:
- Czy jesteÂś szczĂŞÂśliwy?
- Tak, jestem – odpowiada mĂŞÂżczyzna.
- WiĂŞc rozejrzyj siĂŞ uwaÂżnie dokoÂła.
- Kim jesteÂś?
- Jestem diabÂłem. Nie moÂżesz byĂŚ szczĂŞÂśliwy, poniewaÂż wiesz, Âże prĂŞdzej, czy pĂłÂźniej moÂże dojÂśĂŚ do tragedii, ktĂłra zniszczy twĂłj Âświat. JeÂśli rozejrzysz siĂŞ uwaÂżnie dokoÂła, zrozumiesz, Âże cnota to jedna z wielu masek strachu.
DiabeÂł pokazaÂł mĂŞÂżczyÂźnie, co dziaÂło siĂŞ na plaÂży. Oddany swojej rodzinie mĂŞÂżczyzna pakowaÂł wÂłaÂśnie rzeczy i pomagaÂł dzieciom siĂŞ ubraĂŚ, marzÂąc jednoczeÂśnie o romansie z sekretarkÂą. Jednak na myÂśl o tym, jak zareagowaÂłaby Âżona, ogarniaÂło go przeraÂżenie.
Jego Âżona chciaÂła mieĂŚ pracĂŞ i niezaleÂżnoÂśĂŚ, ale na samÂą myÂśl o tym, jak zareagowaÂłby mÂąÂż, ogarniaÂło jÂą przeraÂżenie.
Dzieci zachowywaÂły siĂŞ grzecznie, przeraÂżone myÂślÂą o karze.
Samotna dziewczyna, ktĂłra czytaÂła ksiÂąÂżkĂŞ pod plaÂżowym parasolem, udawaÂła, Âże czuje siĂŞ swobodnie, podczas gdy jej duszĂŞ paraliÂżowaÂł strach. BaÂła siĂŞ, Âże nigdy nie znajdzie miÂłoÂści swego Âżycia.
MÂłody mĂŞÂżczyzna z rakietÂą uprawiaÂł sport, myÂślÂąc z przeraÂżeniem o tym, Âże nie speÂłni oczekiwaĂą rodzicĂłw.
Staruszek, ktĂłry juÂż nie paliÂł i nie piÂł, twierdzÂąc, Âże czuje siĂŞ o wiele lepiej, baÂł siĂŞ Âśmierci, ktĂłra szeptaÂła mu do ucha jak wiatr.
Na plaÂży pojawiÂła siĂŞ mÂłoda para. MĂŞÂżczyzna i kobieta biegli po piasku, rozpryskujÂąc wodĂŞ morskÂą. UÂśmiechali siĂŞ, ale tak naprawdĂŞ myÂśleli z przeraÂżeniem o tym, Âże kiedyÂś siĂŞ zestarzejÂą, przestanÂą byĂŚ atrakcyjni i zostanÂą kalekami.
Bogaty mĂŞÂżczyzna, ktĂłry zatrzymaÂł swojÂą motorĂłwkĂŞ, tak, Âże wszyscy go widzieli, uÂśmiechaÂł siĂŞ i byÂł opalony, ale wypeÂłniaÂło go przeraÂżenie, poniewaÂż w kaÂżdej chwili mĂłgÂł straciĂŚ wszystkie swoje pieniÂądze.
WÂłaÂściciel hotelu, ktĂłry o zachodzie sÂłoĂąca wyszedÂł powitaĂŚ swoich goÂści i robiÂł wszystko, by czuli siĂŞ zadowoleni, oczekiwaÂł, Âże jego ksiĂŞgowi uczyniÂą cuda. Jego duszĂŞ wypeÂłniaÂło przeraÂżenie, poniewaÂż wiedziaÂł, Âże, niezaleÂżnie od tego, jak byÂł uczciwy, ludzie z rzÂądu znajdÂą niedociÂągniĂŞcia w jego ksiĂŞgach rachunkowych.
PrzeraÂżenie wypeÂłniajÂące dusze kaÂżdej z osĂłb na piĂŞknej plaÂży o zachodzie sÂłoĂąca byÂło tak wielkie, Âże zapieraÂło dech w piersiach. Strach przed samotnoÂściÂą, strach przed ciemnoÂściÂą, ktĂłry sprawia, Âże w wyobraÂźni rodzÂą siĂŞ diabÂły, strach przed popeÂłnieniem czynu ktĂłry nie mieÂściÂł siĂŞ w kodeksie dobrych obyczajĂłw, strach przed osÂądem Boga, strach przed komentarzami innych ludzi, strach przed sprawiedliwoÂściÂą, ktĂłra karaÂła kaÂżde przewinienie, strach przed niesprawiedliwoÂściÂą, ktĂłra sprawiaÂła, Âże winowajcy pozostawali wolni i mogli czyniĂŚ zÂło. Strach przed ryzykiem i utratÂą, strach przed zwyciĂŞstwem i zazdroÂściÂą innych ludzi, strach przed zakochaniem siĂŞ i byciem odtrÂąconym, strach przed poproszeniem o podwyÂżkĂŞ, przed przyjĂŞciem zaproszenia, przed pĂłjÂściem w nieznane miejsca, przed nieumiejĂŞtnoÂściÂą porozumiewania siĂŞ w obcym jĂŞzyku i nieumiejĂŞtnoÂściÂą zrobienia wraÂżenia na innych. Strach przed starzeniem siĂŞ i ÂśmierciÂą, strach przed tym, Âże inni zauwaÂżÂą nasze wady albo nie doceniÂą naszych zalet, strach przed tym, Âże w ogĂłle nas nie dostrzegÂą.
Mam nadziejĂŞ, Âże to ciĂŞ uspokoiÂło – zakoĂączyÂł diabeÂł. - Nie jesteÂś jedynÂą osobÂą, ktĂłra ma lĂŞki.
ProszĂŞ nie odchodÂź, zanim mnie nie wysÂłuchasz – powiedziaÂł mĂŞÂżczyzna. - JesteÂśmy biegli w wykrywaniu cudzego bĂłlu, wyrzutĂłw sumienia i cierpienia – czyli strachu, jak ty to nazywasz. Ale mĂłj ojciec opowiedziaÂł mi kiedyÂś historiĂŞ o jabÂłoni, ktĂłra byÂła tak obsypana owocami, Âże jej gaÂłĂŞzie nie mogÂły ÂśpiewaĂŚ na wietrze. PrzechodzÂący obok czÂłowiek spytaÂł, dlaczego jabÂłoĂą nie prĂłbowaÂła przyciÂągnÂąĂŚ uwagi jak wszystkie inne drzewa. „Moje owoce sÂą najlepszÂą reklamÂą” – odparÂła jabÂłoĂą. Jestem taki jak inni, mam wiele lĂŞkĂłw. Ale o tym, jaki jestem naprawdĂŞ ÂświadczÂą owoce mego Âżycia i, jeÂśli pewnego dnia dojdzie do tragedii, bĂŞdĂŞ miaÂł ÂświadomoÂśĂŚ, Âże nie baÂłem siĂŞ ryzykowaĂŚ.
DiabeÂł znikÂł, rozczarowany. ZostawiÂł mĂŞÂżczyznĂŞ i prĂłbowaÂł straszyĂŚ sÂłabszych ludzi.

http://www.wojownikswiatla.com/rozmowa-z-diab-em/

Jung i cztery maski

Carl Gustaw Jung jeden z twĂłrcĂłw wspĂłÂłczesnej psychoanalizy mawiaÂł, Âże wszyscy pijemy z tego samego ÂźrĂłdÂła. By wyjaÂśniĂŚ swojÂą koncepcjĂŞ rozwinÂąÂł teoriĂŞ odnoszÂącÂą siĂŞ do dzieÂła staroÂżytnych alchemikĂłw, ktĂłrzy nazwali to ÂźrĂłdÂło „duszÂą Âświata” (anima mundi).
WedÂług teorii Junga kaÂżdy z nas dÂąÂży do niezaleÂżnoÂści, ale pewien obszar naszej pamiĂŞci pozostaje taki sam. NiezaleÂżnie od tego, z jakÂą kulturÂą jesteÂśmy zwiÂązani i jakÂą wyznajemy wiarĂŞ, wszyscy szukamy idealnego piĂŞkna, kochamy taniec, boskoÂśĂŚ i muzykĂŞ.
SpoÂłeczeĂąstwo ustala, w jaki sposĂłb te ideaÂły majÂą siĂŞ manifestowaĂŚ na poziomie rzeczywistoÂści. Na przykÂład w epoce wspĂłÂłczesnej ideaÂłem piĂŞkna jest szczupÂła kobieta, podczas gdy parĂŞ tysiĂŞcy temu bogĂłw przedstawiano jako grube istoty. To samo dotyczy szczĂŞÂścia. Istnieje zbiĂłr zasad, ktĂłrych czÂłowiek powinien przestrzegaĂŚ. JeÂśli nie bĂŞdzie tego robiÂł, jego ÂświadomoÂśĂŚ nie pozwoli mu na bycie szczĂŞÂśliwym. Nie sÂą to reguÂły absolutne, mogÂą zmieniaĂŚ siĂŞ z jednego pokolenia na drugie.
Jung dzieliÂł rozwĂłj indywidualny na cztery etapy. Pierwszym jest Persona -maska, ktĂłrÂą nosimy na co dzieĂą, udajÂąc, Âże tacy wÂłaÂśnie jesteÂśmy. Wierzymy, Âże Âświat nie mĂłgÂłby bez nas istnieĂŚ, Âże jesteÂśmy wspaniaÂłymi rodzicami i nasze dzieci nas rozumiejÂą, Âże nasi szefowie sÂą w porzÂądku, Âże wszyscy ludzie marzÂą o tym, by nie pracowaĂŚ i spĂŞdziĂŚ Âżycie, podrĂłÂżujÂąc. NiektĂłrzy ludzie prĂłbujÂą zrozumieĂŚ, co jest nie w porzÂądku i w koĂącu znajdujÂą CieĂą.
CieĂą jest naszÂą ciemnÂą stronÂą, dyktuje nam, jak powinniÂśmy siĂŞ zachowywaĂŚ i co czyniĂŚ. Kiedy prĂłbujemy uwolniĂŚ siĂŞ od persony, zapalamy ÂświatÂło, ktĂłre jest w naszym wnĂŞtrzu. Widzimy wtedy pajĂŞczyny, tchĂłrzostwo i maÂłostkowoÂśĂŚ. CieĂą jest tam, by hamowaĂŚ nasz rozwĂłj i zwykle mu siĂŞ to udaje – wracamy tam, gdzie byliÂśmy, zanim zaczĂŞliÂśmy wÂątpiĂŚ. NiektĂłrzy ludzie wychodzÂą caÂło z walki z pajĂŞczynami, mĂłwiÂąc: „Tak, mam mnĂłstwo wad, ale zasÂługujĂŞ na to, by iÂśĂŚ dalej”.
W tym momencie CieĂą znika i wchodzimy w kontakt z DuszÂą.
Jung nie definiowaÂł duszy w kontekÂście religijnym, mĂłwiÂł o powrocie do Duszy ÂŚwiata, o ÂźrĂłdle wiedzy. Nasze instynkty sÂą coraz silniejsze, emocje coraz gwaÂłtowniejsze, oznaki Âżycia nabierajÂą wiĂŞkszego znaczenia niÂż logika, nasza percepcja rzeczywistoÂści staje siĂŞ mniej sztywna. Zaczynamy poznawaĂŚ rzeczy, do ktĂłrych nie jesteÂśmy przyzwyczajeni i reagujemy w sposĂłb, ktĂłry jest zaskoczeniem dla nas samych.
Potem odkrywamy, Âże, jeÂśli uda siĂŞ nam zgromadziĂŚ caÂłÂą tÂą energiĂŞ, bĂŞdziemy mogli jÂą umieÂściĂŚ w trwaÂłym miejscu. Jung nazywa to miejsce MÂądrym Starcem (dla mĂŞÂżczyzn) i WielkÂą MatkÂą (dla kobiet).
To niebezpieczne odkrycie. UogĂłlniajÂąc, ktokolwiek osiÂąga ten etap, zaczyna uwaÂżaĂŚ siĂŞ za ÂświĂŞtego, za znawcĂŞ dusz i proroka.
Nie tylko pojedyncze jednostki, ale takÂże caÂłe plemiona uÂżywajÂą tych czterech masek. Zachodnia cywilizacja ma PersonĂŞ – zbiĂłr idei, ktĂłre nas prowadzÂą i wydajÂą siĂŞ byĂŚ prawdami absolutnymi.
Ale Âświat siĂŞ zmienia. PrĂłbujÂąc przystosowaĂŚ siĂŞ do zmian, obserwujemy masowe demonstracje, w ktĂłrych zbiorowa energia moÂże byĂŚ wykorzystana w dobry lub zÂły sposĂłb (CieĂą). Nagle z jakiegoÂś powodu Persona i CieĂą przestajÂą nam wystarczaĂŚ. NadszedÂł czas, by zrobiĂŚ nastĂŞpny krok i odkryĂŚ nowe wartoÂści (skok w duszĂŞ).
Pod koniec tego procesu, kiedy zostajÂą przyjĂŞte nowe wartoÂści, caÂła rasa ludzka zaczyna siĂŞ znowu kontaktowaĂŚ z jĂŞzykiem znakĂłw (Stary MĂŞdrzec).
DoÂświadczamy tego w dzisiejszej epoce. ByĂŚ moÂże ten proces potrwa jeszcze sto albo dwieÂście lat, ale Âświat siĂŞ zmienia – na lepsze.
http://www.wojownikswiatla.com/jung-i-cztery-maski/

Opowiadania o krĂłlach i mĂŞdrcach

KrĂłlestwo tego Âświata

Stary pustelnik byÂł pewnego razu zaproszony do odwiedzenia
dworu najpotĂŞÂżniejszego krĂłla w tamtych czasach.

- ZazdroszczĂŞ tak ÂświĂŞtemu czÂłowiekowi, ktĂłrego zadowala tak niewiele
- powiedziaÂł wÂładca.

- Ja zazdroszczĂŞ tobie Wasza WysokoÂśĂŚ, gdyÂż zadowala ciebie jeszcze mniej
niÂż mnie - odpowiedziaÂł eremita.

- Jak Âśmiesz mĂłwiĂŚ takie rzeczy, przecieÂż caÂły ten kraj do mnie naleÂży
- krzyknÂąÂł obraÂżony krĂłl.

- DokÂładnie z teko powodu. Ja mam muzykĂŞ sfer niebieskich, mam rzeki i
gĂłry caÂłego Âświata, mam ksiĂŞÂżyc i sÂłoĂące - poniewaÂż mam Boga w duszy.
Wasza WysokoÂśĂŚ, ty masz tylko to krĂłlestwo.

KoÂści przodka

W Hiszpanii panowaÂł kiedyÂś krĂłl, ktĂłry byÂł bardzo
dumny ze swoich przodkĂłw. SÂłynÂąÂł on teÂż z tego, Âże byÂł okrutny dla sÂłabszych.

Pewnego dnia, spacerowaÂł ze swoim doradcÂą, wzdÂłuÂż
pola w Aragon, gdzie - wiele lat wczeÂśniej - straciÂł w bitwie swojego
ojca. SpotkaÂł tam ÂświĂŞtego czÂłowieka, grzebiÂącego w stosie koÂści.

- Co ty robisz? - spytaÂł krĂłl.

- Moje pokÂłony, Wasza WysokoÂśĂŚ - odpowiedziaÂł czÂłowiek.
- Kiedy usÂłyszaÂłem, Âże ty - krĂłl Hiszpanii masz zamiar tĂŞdy przechodziĂŚ,
postanowiÂłem odnaleÂźĂŚ koÂści twego ojca i ofiarowaĂŚ je tobie. Jednak mimo,
iÂż szukam bardzo dokÂładnie, nie potrafiĂŞ ich znaleÂźĂŚ. NajwyraÂźniej sÂą
dokÂładnie takie same jak koÂści wiejskich chÂłopĂłw, biedakĂłw, ÂżebrakĂłw i
niewolnikĂłw.

Inny lekarz

Pewien moÂżny wÂładca wezwaÂł ÂświĂŞtego mĂŞÂża - wszyscy
mĂłwili o nim, Âże potrafi uzdrawiaĂŚ - aby pomĂłgÂł mu w pozbyciu siĂŞ bĂłlu
plecĂłw.

- BĂłg nam pomoÂże - powiedziaÂł ÂświÂątobliwy. - Lecz
najpierw postarajmy siĂŞ zrozumieĂŚ powĂłd, przez ktĂłry bĂłl powstaje. ProponujĂŞ
Waszej WysokoÂści spowiedÂź, gdyÂż pozwala ona spojrzeĂŚ na swoje problemy
i uwolniĂŚ siĂŞ od poczucia winy.

Trapiony przez wiele problemĂłw wÂładca powiedziaÂł:

-Nie chcĂŞ rozmawiaĂŚ o tych sprawach. PotrzebujĂŞ kogoÂś,
kto uzdrawia, bez zadawania pytaĂą.

KapÂłan odszedÂł, po czym wrĂłciÂł pĂłÂł godziny pĂłÂźniej
z innym czÂłowiekiem.
- WierzĂŞ, Âże sÂłowa mogÂą ukoiĂŚ bĂłl i pomĂłc mi w odkryciu prawdziwej ÂścieÂżki
do uleczenia - powiedziaÂł. Lecz ty nie chcesz rozmawiaĂŚ, wiĂŞc nie mogĂŞ
ci pomĂłc. PrzyprowadziÂłem czÂłowieka, ktĂłrego potrzebujesz. Oto mĂłj przyjaciel
- weterynarz - zwykle nie rozmawia ze swoimi pacjentami.
http://www.wojownikswiatla.com/opowiadania-o-krolach-i-medrcach/

Refleksje Wojownika ÂŚwiatÂła

Wojownik ÂŚwiatÂła czasami zachowuje siĂŞ jak woda,
opÂływajÂąc wiele przeszkĂłd, ktĂłre napotyka.

Czasami, opĂłr oznacza zniszczenie. Wtedy, wojownik
przystosowuje siĂŞ do okolicznoÂści. Akceptuje, bez narzekaĂą, Âże kamienie
wzdÂłuÂż drogi wykuwajÂą jego ÂścieÂżkĂŞ w dĂłÂł gĂłry.

Taka jest moc wody: nigdy nie moÂże byĂŚ przygnieciona
mÂłotem, ani zraniona noÂżem. Najbardziej ostry miecz na Âświecie nie jest
zdolny pozostawiĂŚ blizny na jej powierzchni.

Woda w rzece przystosowuje siĂŞ do moÂżliwej ÂścieÂżki,
nie zapominajÂąc o swoim celu, ktĂłrym jest morze. SÂłaba u ÂźrĂłdÂła, stopniowo
nabiera siÂły innych napotkanych rzek.

Po chwili jej moc jest absolutna.

:-X

Kluczem do zrozumienia jest wiedza => Metafizyka => Wątek zaczęty przez: MichaÂł-AnioÂł Grudzień 31, 2009, 17:48:14