Drukuj stronę - ArkĂŞ Przymierza historia

ArkĂŞ Przymierza mistrzowie izraelscy pod kierunkiem MojÂżesza na gĂłrze Synaj wykonali wedÂług dokÂładnych instrukcji Jahwe.
Zrobili skrzyniĂŞ z drewna akacjowego o wymiarach 2,5x1,5x1,5 Âłokcia egipskiego, czyli ok. 134x80x80 cm, gdy przyjmiemy dÂługoÂśĂŚ Âłokcia egipskiego jako 53,5 cm. Od Âśrodka i od zewnÂątrz pokryli jÂą czystym zÂłotem. Skrzynia od gĂłry byÂła przykryta wiekiem z tych samych materiaÂłĂłw co Âściany i dno. Na szczycie znajdowaÂły siĂŞ dwa zÂłote posÂągi cherubinĂłw. Jahwe miaÂł rozmawiaĂŚ odtÂąd z MojÂżeszem wÂłaÂśnie z wieka, ukazujÂąc siĂŞ pomiĂŞdzy skrzydÂłami cherubinĂłw. WewnÂątrz skrzyni znajdowaÂły siĂŞ dwie kamienne tablice z treÂściÂą Dekalogu. Ale nie oryginaÂł. Bo ten, jak wiadomo, MojÂżesz potÂłukÂł, widzÂąc jak Izraelici zaczĂŞli czciĂŚ zÂłote cielĂŞ. Ale kopie rĂłwnieÂż byÂły zapisane rĂŞkÂą Jahwe, wiĂŞc ich wartoÂśĂŚ dla IzraelitĂłw byÂła taka sama jak pierwowzoru.
Na poczÂątku przechowywano jÂą w namiocie zwanym Przybytkiem, ktĂłrego wyglÂąd Jahwe rĂłwnieÂż opisaÂł z najmniejszymi detalami. Potem Arka zostaÂła zÂłoÂżona w Jerozolimie, takÂże w namiocie. Salomon kazaÂł dla Arki wybudowaĂŚ ÂświÂątyniĂŞ. WznieÂśli jÂą feniccy mistrzowie, wiĂŞc przypominaÂła ich ÂświÂątynie ku czci Baala, Astarte i innych bogĂłw.
Zburzyli jÂą najpierw BabiloĂączycy, a po odbudowaniu - Rzymianie, gdy Izraelici zbuntowali siĂŞ przeciw ich panowaniu. Do dziÂś pozostaÂła po niej tylko sÂłynna ÂŚciana PÂłaczu. I wciÂąÂż niezbadane podziemia, ciÂągnÂące siĂŞ pod caÂłym miastem. Niezbadane, bo kaÂżdÂą prĂłbĂŞ ich eksploracji powstrzymywali a to Âżydowscy, a to arabscy ortodoksi, uwaÂżajÂąc, Âże poszukiwania za ÂświĂŞtokradztwo. Do dziÂś wiĂŞc nie wiemy, i raczej siĂŞ szybko nie dowiemy, co kryjÂą.
ArkĂŞ przechowywano w NajÂświĂŞtszym Miejscu. ByÂło to maÂłe, ciemne pomieszczenie wyÂłoÂżone dwudziestoma tonami zÂłota. Tylko raz w roku wchodziÂł tu najwyÂższy kapÂłan, palÂąc kadzidÂło, aby przez przypadek nie zobaczyĂŚ zÂłotej skrzyni.
Arka Âśmiertelnie raziÂła piorunami kaÂżdego niepowoÂłanego, ktĂłry siĂŞ do niej zbliÂżyÂł. Jak to robiÂła? Ano w prosty sposĂłb, opisywany na lekcjach fizyki w szkole. Konstrukcja Arki, dwie warstwy dobrze przewodzÂącego elektrycznoÂśĂŚ zÂłota, przedzielone drewnianym izolatorem to klasyczny kondensator. UrzÂądzenie to magazynuje energiĂŞ, by jÂą gwaÂłtownie uwolniĂŚ, gdy tzw. Âładunek krytyczny zostanie przekroczony.
W staroÂżytnym Egipcie takie kondensatory nie byÂły niczym nadzwyczajnym. WymyÂśliÂł je wedÂług mitĂłw bĂłg sÂłoĂąca Horus. ByÂły ukrywane w fortecach, bo zabijaÂły kaÂżdego, kto siĂŞ do nich zbliÂżaÂł. ZresztÂą Egipcjanie znali ponoĂŚ... ÂżarĂłwki i baterie. Rysunek takowych urzÂądzeĂą moÂżna do dziÂś oglÂądaĂŚ w ÂświÂątyni bogini Hathor w Denderze. Wykonana na jego podstawie zasilana bateriami ÂżarĂłwka... dziaÂła!
MojÂżesz, wychowujÂąc siĂŞ na egipskim dworze, poznaÂł rĂłÂżne tajniki "magii", by je potem z powodzeniem wykorzystaĂŚ dla zapewnienia sobie posÂłuchu wÂśrĂłd ludu. Arka byÂł jednym z przykÂładĂłw. Innym moÂże byĂŚ choĂŚby zamieniajÂąca siĂŞ w jadowitÂą kobrĂŞ laska. Zjawisko to dokÂładnie wytÂłumaczyli zoologowie: wystarczy kobrze egipskiej nacisnÂąĂŚ odpowiednie miejsce, by zesztywniaÂła (jak laska). Potem wystarczy gwaÂłtowny ruch (np. rzucenie na ziemiĂŞ), by wÂąÂż ocknÂąÂł siĂŞ z letargu.
Arka Przymierza byÂła wiĂŞc potĂŞÂżnym kondensatorem. A skÂąd czerpaÂła energiĂŞ? Po pierwsze, od polerowania przez kapÂłanĂłw. Na identycznej zasadzie bawiÂą siĂŞ dzieci w szkoÂłach - elektryzujÂą siĂŞ pocierajÂąc nogami o wykÂładzinĂŞ, a potem "strzelajÂą" maÂłymi piorunami w kolegĂłw. Podobnie elektryzujÂą siĂŞ nasze ubrania z tworzyw sztucznych. Po drugie, Arka magazynowaÂła energiĂŞ Ziemi. W Egipcie i Palestynie energia elektromagnetyczna Ziemi jest wyjÂątkowo wysoka, wiĂŞc przez lata dostarczyÂła arkowemu kondensatorowi spory Âładunek.
Ale dlaczego raziÂła piorunami tylko niepowoÂłanych? Bo ci przewaÂżnie chodzili boso. A kapÂłani mieli na nogach izolujÂące sandaÂły z drewnianÂą podeszwÂą. Nic wiĂŞc dziwnego, Âże Arka Przymierza byÂła uwaÂżana za coÂś nadprzyrodzonego, pochodzÂącego bezpoÂśrednio do Boga.
Ale co siĂŞ z niÂą staÂło? Do chwili Âśmierci Salomona w Biblii ok. dwustu razy pisze siĂŞ o Arce. Po jego Âśmierci - ani razu. Gdy babiloĂąscy Chaldejczycy zniszczyli Izrael, deportujÂąc przy tym jego mieszkaĂącĂłw, nie byÂło jej na listach przedmiotĂłw zagrabionych w Jerozolimie. Spisy te, bardzo dokÂładne, zachowaÂły siĂŞ do dziÂś. Wynika z tego, Âże Arka zostaÂła wczeÂśniej albo wywieziona, albo zniszczona, albo ukryta. PĂłÂĄniej poszukiwali Arki takÂże Rzymianie i sami ÂŻydzi. Bez skutku. Gdzie wiĂŞc zniknĂŞÂła Arka? Nie wiadomo. Jedna etiopska legenda mĂłwi, Âże syn Salomona i Saby, Menelik, gdy dorĂłsÂł i wrĂłciÂł do Jerozolimy, by odwiedziĂŚ ojca, wracajÂąc zabraÂł ze sobÂą najwyÂższego kapÂłana Azariusza. A ten potajemnie wywiĂłzÂł ArkĂŞ do Etiopii. Kiedy juÂż na miejscu powiedziaÂł o tym Menelikowi, ten uznaÂł, Âże musiaÂło siĂŞ to zdarzyĂŚ za boskim przyzwoleniem.
Druga legenda mĂłwi, Âże Menelik poprosiÂł ojca, by pozwoliÂł mu wywieÂĄĂŚ ArkĂŞ w bezpieczne miejsce. Bo nad Izraelem zbieraÂły siĂŞ ciemne chmury. Spod jego panowania wyzwoliÂła siĂŞ aramejska Syria i stawaÂła siĂŞ coraz silniejsza. PotĂŞÂżniejÂąca Asyria miaÂła w planach zajĂŞcie Palestyny, co w koĂącu siĂŞ udaÂło. Egipt odzyskaÂł siÂły po najeÂździe LudĂłw Morskich i za panowania dynastii libijskiej zaczÂąÂł odzyskiwaĂŚ swe imperium. Faraon Szaszank pod koniec panowania Salomona, w 925 r. p.n.e. zÂłupiÂł JerozolimĂŞ. I on rĂłwnieÂż mĂłgÂł zabraĂŚ ArkĂŞ do Egiptu. SpeÂłniÂłaby siĂŞ wtedy wizja Stevena Spielberga, ktĂłry w swoim filmie "Poszukiwacze zaginionej Arki" kazaÂł dr Indianie Jonesowi i hitlerowcom odnaleÂźĂŚ ArkĂŞ na ziemi faraonĂłw.
Etiopczycy wierzÂą, Âże od prawie trzech tysiĂŞcy lat znajduje siĂŞ w ich kraju. Najpierw byÂła przechowywana w klasztorze na jeziorze Tana (z ktĂłrego wypÂływa Nil BÂłĂŞkitny). ZnajdowaÂła siĂŞ w pomieszczeniu, zwanym podobnie jak w Jerozolimie NajÂświĂŞtszym Miejscem. Tyle, Âże wypeÂłniaÂło go nie zÂłoto, lecz freski szczegĂłÂłowo opisujÂące przewiezienie Arki z Jerozolimy. I jeszcze pewne tajemnicze znaki, o ktĂłrych pĂłÂĄniej. Potem zostaÂła przewieziona do Aksum, Ăłwczesnej stolicy Etiopii i zÂłoÂżona katedrze NajÂświĂŞtszej Marii Panny z Syjonu. i podobno do dziÂś tam siĂŞ znajduje. Aby zÂłagodziĂŚ jej ÂśmiertelnÂą siÂłĂŞ, zostaÂła ponoĂŚ owiniĂŞta w pÂłĂłtno.
W ciÂągu jednego pokolenia oglÂąda jÂą tylko jedna osoba, specjalnie wybrany straÂżnik. Nie widziaÂł jej nigdy ani patriarcha etiopski, ani cesarz. ChĂŞĂŚ ujrzenia Arki nie korciÂła nawet najpotĂŞÂżniejszych wÂładcĂłw z Zera Jaykobem i Amde Tsyjonem na czele. Naukowcy czy ekipy reporterskie sÂą w okolicach katedry Tsyjon, jak siĂŞ jÂą nazywa, wyjÂątkowo niemile widziane. Ba, Arki nie ujrzeli nawet WÂłosi, ktĂłrzy w latach 1935-41 okupowali EtiopiĂŞ. Podobno chĂŞĂŚ takÂą przejawiaÂło dwĂłch ÂżoÂłnierzy, ale ochota im przeszÂła, gdy zostali pobici przez straÂżnikĂłw.
Ale nie tylko Etiopczycy twierdzÂą, Âże Arka Przymierza jest w Aksum. - Mnie siĂŞ juÂż prawie udaÂło wejÂśĂŚ z aparatem, tylko wÂłaÂśnie ten straÂżnik - twierdzi Krzysztof Kobus, jeden z najwiĂŞkszych polskich specjalistĂłw od Etiopii, informatyk, fotoreporter, podrĂłÂżnik i autor Âświetnej strony internetowej nt. Etiopii
http://bwi24.eu.interia.pl/144.000.15.html

ARKA PRZYMIERZA

Jeszcze tej samej nocy, w ktĂłrej MojÂżesz staÂł siĂŞ wÂłaÂścicielem owej ÂświĂŞtoÂści, zrobiono zÂłotÂą, do trumny podobnÂą skrzyniĂŞ, w ktĂłrej, wychodzÂąc z Egiptu, tĂŞ ÂświĂŞtoÂśĂŚ z sobÂą nosili.

Arka Przymierza

MusiaÂła ta skrzynia byĂŚ tak wielka, Âże czÂłowiek w niej mĂłgÂł spoczywaĂŚ, albowiem miaÂła staĂŚ siĂŞ koÂścioÂłem i ciaÂłem. ByÂła noc, kiedy drzwi krwiÂą naznaczali; widzÂąc ich tak szybko nad owÂą skrzyniÂą pracujÂących, myÂślaÂłam o krzyÂżu Âśw., rĂłwnieÂż tak szybko w nocy przed ÂśmierciÂą Jezusa ciosanym.

Skrzynia byÂła z blachy zÂłotej, ksztaÂłtu egipskiej trumny do przechowywania mumii. ByÂła u gĂłry szerszÂą aniÂżeli u spodu, a powyÂżej miaÂła wizerunek twarzy promieniami otoczonej, po bokach dÂługoÂśĂŚ ramion i postawa Âżeber byÂły naznaczone.

W tĂŞ do trumny podobnÂą skrzyniĂŞ, mniej wiĂŞcej na poÂśrodku, wstawiono zÂłotÂą skrzynkĂŞ, zawierajÂącÂą owÂą przez SegolĂŞ z grobowca wyniesionÂą ÂświĂŞtoÂśĂŚ. Na spodek poÂłoÂżono ÂświĂŞte naczynia i kubki patriarchĂłw, ktĂłre Abraham od Melchizedeka byÂł otrzymaÂł i razem z bÂłogosÂławieĂąstwem daÂł pierworodnym w dziedzictwo. To najpierw zawieraÂła, taki teÂż byÂł pierwszy ksztaÂłt arki Przymierza, ktĂłrÂą czerwonÂą, a nadto biaÂłÂą zasÂłonÂą okryto. Dopiero na gĂłrze Synaj zrobiono drewnianÂą, zewnÂątrz i wewnÂątrz pozÂłacanÂą arkĂŞ, w ktĂłrÂą, zÂłotÂą trumnĂŞ, podobnÂą do trumny do przechowywania mumii wraz z ÂświĂŞtoÂściÂą, wstawiono. Ta trumna siĂŞgaÂła mniej wiĂŞcej aÂż do poÂłowy wysokoÂści arki, nie byÂła teÂż tak dÂługa jak arka, albowiem na jej gĂłrnym i spodnim koĂącu byÂło jeszcze miejsce dla dwĂłch mniejszych skrzynek, w ktĂłrych relikwie rodziny Jakuba i JĂłzefa siĂŞ znajdowaÂły i dokÂąd pĂłÂźniej takÂże laskĂŞ Aarona wÂłoÂżono, Gdy arkĂŞ postawiono w ÂŚwiÂątyni na Syjonie, odmieniono ja wewnÂątrz, wyjmujÂąc z niej owÂą zÂłotÂą trumnĂŞ, a kÂładÂąc w jej miejsce podobnÂą, mniejszÂą figurĂŞ z biaÂłej masy.

JuÂż jako dziecko arkĂŞ Przymierza czĂŞsto widywaÂłam i wszystko, co w niej i nad niÂą byÂło i jak coraz wiĂŞcej w niej skÂładano. Wszystkie wiĂŞksze ÂświĂŞtoÂści, ktĂłre dostawali, w niej chowali; lecz nie musiaÂła byĂŚ bardzo ciĂŞÂżka, albowiem z ÂłatwoÂściÂą, moÂżna ja byÂło nosiĂŚ.

Arka byÂła dÂłuÂższÂą aniÂżeli szerszÂą, a tak wysokÂą jak szeroka. U spodu miaÂła wystĂŞpujÂącÂą listwĂŞ; jej gĂłrna czĂŞÂśĂŚ byÂła na pĂłÂł Âłokcia dÂługa, oprawiona w kunsztownÂą ozdobĂŞ ze zÂłota w rozmaitych kolorach, kwiatach, floresach, twarzach, sÂłoĂącach i gwiazdach. Wszystko byÂło wykoĂączone wspaniale, lecz nie bardzo podpadajÂąco, koĂącami i liÂśĂŚmi tylko nieco ponad gĂłrnÂą krawĂŞdÂź arki wystĂŞpujÂąc. Pod tÂą oprawÂą byÂły na naroÂżnikach obu dÂłuÂższych Âścian obrÂączki, przez ktĂłre nosze przetykano. Inne czĂŞÂści arki rozmaitymi figurami rĂłÂżnokolorowego drzewa sytymowego zÂłotem bardzo piĂŞknie wyÂłoÂżone byÂły.

Na poÂśrodku arki umieszczone byÂły, maÂłe, nieznaczne drzwi, by arcykapÂłan, bĂŞdÂąc sam jeden w PrzenajÂświĂŞtszym, owÂą ÂświĂŞtoÂśĂŚ celem bÂłogosÂławienia i przepowiadania z arki mĂłgÂł wyjÂąĂŚ i znowu do arki wÂłoÂżyĂŚ. To drzwi, skÂładajÂące siĂŞ z dwĂłch czĂŞÂści, w prawÂą i lewÂą stronĂŞ w arkĂŞ posuwaĂŚ byÂło moÂżna, a tak wielkie byÂły, Âże arcykapÂłan wygodnie we wnĂŞtrze arki mĂłgÂł chwytaĂŚ. Tam gdzie nosze przez drzwi przechodziÂły, byÂły nieco do gĂłry wygiĂŞte. OdsuniĂŞto drzwi, zaraz zÂłota skrzynka, w ktĂłrej ÂświĂŞtoÂśĂŚ okrytÂą delikatnymi chusteczkami przechowywano, rozkÂładaÂła siĂŞ jak ksiĂŞga, ktĂłrÂą siĂŞ otwiera.

Ponad wiekiem arki wznosiÂł siĂŞ tron Âłaski. ByÂła to wydrÂąÂżona, rĂłwnieÂż zÂłotÂą blachÂą obita pÂłyta, w ktĂłrej ÂświĂŞte koÂści spoczywaÂły. Ta pÂłyta byÂła tak wielkÂą jak wieko, i tylko nieco nad wieko wystawaÂła. Obiema szerokimi stronami za pomocÂą czterech Âśrub z drzewa sytymowego, wstĂŞpujÂących w arkĂŞ, w ten sposĂłb owa pÂłyta nad wiekiem byÂła przymocowanÂą, Âże miĂŞdzy tym przeglÂądaĂŚ byÂło moÂżna.

ÂŚruby miaÂły na czubkach zÂłote guziki, podobne do owocu; cztery Âśruby zewnĂŞtrzne chwytaÂły cztery naroÂżniki arki, cztery wewnĂŞtrzne wchodziÂły we wnĂŞtrze. Po kaÂżdej w szerz prowadzÂącej stronie tronu Âłaski byÂło wyciĂŞcie, w ktĂłrym po jednym zÂłotym anioÂłku, wielkoÂści chÂłopca, umocowano. W Âśrodku tronu Âłaski byÂł okrÂągÂły otwĂłr, kĂŞdy rura przez wieko do arki prowadziÂła; moÂżna jÂą byÂło pomiĂŞdzy tronem Âłaski a wiekiem widzieĂŚ.

Ten otwĂłr otoczony byÂł zÂłotym koszem, jakby koronÂą, przylegajÂącÂą u gĂłry za pomocÂą w poprzek sterczÂących klamer do drÂąÂżka, ktĂłry od ÂświĂŞtoÂści w arce leÂżÂącej przez rurĂŞ i koronĂŞ w gĂłrĂŞ siĂŞ wznosiÂł i na czubku siedem wypustek, jakby liÂście kwiatu, tworzyÂł. Ten sÂłupek trzymaÂł jeden anioÂł prawÂą, a drugi lewÂą rĂŞkÂą, podczas gdy za sÂłupkiem rozpostarte prawe skrzydÂło jednego, dotykaÂło lewego skrzydÂła drugiego anioÂłka. Dwa drugie skrzydÂła tylko nieco rozpostarte spoczywaÂły na ich ramionach, nie dotykajÂąc jedno drugiego, tak, Âże z frontu arki widoku na koronĂŞ na Âśrodku pÂłyty nie zasÂłaniaÂły. Pod tymi skrzydÂłami wyciÂągali rĂŞce w postaci przestrzegajÂącej. Cherubiny tylko jednÂą nogÂą w wyciĂŞciu pÂłyty klĂŞczeli, druga, wyciÂągniĂŞta, w powietrzu wisiaÂła. Ich twarze, z wyrazem wzruszenia, obrĂłcone byÂły na zewnÂątrz, jakoby byli przejĂŞci ÂświĂŞtÂą bojaÂźniÂą przed owym blaskiem naokoÂło korony. Tylko naokoÂło Âśrodka ciaÂła mieli szatĂŞ. WÂśrĂłd dalszych wĂŞdrĂłwek zdejmowano ich z arki i osobno noszono.

WidziaÂłam, Âże u gĂłry, na rozszerzajÂących siĂŞ, jak liÂście kwiatu, koĂącach drÂąÂżka, Âświece lub pÂłomienie, zapalane przez kapÂłanĂłw, siĂŞ paliÂły. ByÂła to brunatna masa, ktĂłrej do tego uÂżywali, sÂądzĂŞ, Âże gatunek ÂświĂŞtej Âżywicy. Mieli jÂą w puszkach. Lecz widziaÂłam teÂż czĂŞsto, Âże z korony wielkie promienie ÂświatÂła wzbijaÂły siĂŞ ze wzgĂłrz drÂąÂżka, a podobne strumienie z nieba w koronĂŞ wchodziÂły, widziaÂłam, Âże teÂż bokiem promienie ÂświatÂła delikatnymi nitkami wybuchaÂły, wskazujÂąc w ten sposĂłb, dokÂąd iÂśĂŚ trzeba.

U spodniej czĂŞÂści drÂąÂżka, wewnÂątrz arki, byÂły haczyki, trzymajÂące zÂłotÂą skrzynkĂŞ z ÂświĂŞtoÂściÂą a nad niÂą unoszÂące siĂŞ obie tablice prawa. Przed skrzynkÂą z ÂświĂŞtoÂściÂą, nie tykajÂąc dna arki, wisiaÂło zÂłote, ÂżÂłobkowate naczynie, napeÂłnione mannÂą. PatrzÂąc bokiem w arkĂŞ, wskutek owego naczynia nie mogÂłam spostrzec ani oÂłtarza, ani ÂświĂŞtoÂści. MiaÂłam arkĂŞ Przymierza zawsze za koÂściĂłÂł, a ÂświĂŞtoÂśĂŚ za oÂłtarz z PrzenajÂświĂŞtszym Sakramentem i tak uwaÂżaÂłam potem naczynie z mannÂą za lampĂŞ przed oÂłtarzem.

ChodzÂąc jako dzieciĂŞ do koÂścioÂła, zawsze sobie to i owo podÂług arki tÂłumaczyÂłam, a tajemnica w niej zawarta byÂła dla mnie tym, czym u nas jest PrzenajÂświĂŞtszy Sakrament; tylko nie wydawaÂła mi siĂŞ tak Âłaski peÂłnÂą, lecz surowÂą i powaÂżnÂą, robiÂła na mnie wiĂŞcej pochmurne, dreszczem przejmujÂące, lecz zawsze bardzo ÂświĂŞte i tajemnicze wraÂżenie. ByÂło mi zawsze, jakoby w arce Przymierza byÂło wszystko, co jest ÂświĂŞtym i Âże w niej caÂłe nasze zbawienie jakby w kÂłĂŞbku, jakby w powstawaniu byÂło, lecz ÂświĂŞtoÂśĂŚ w arce wydawaÂła mi siĂŞ najwiĂŞkszÂą byĂŚ tajemnicÂą.

Ta tajemnica wydawaÂła mi siĂŞ byĂŚ podwalinÂą PrzenajÂśw. Sakramentu OÂłtarza, a ten Sakrament speÂłnieniem owej tajemnicy. Nie umiem tego wypowiedzieĂŚ. CzuÂłam, Âże tylko maÂła liczba arcykapÂłanĂłw wiedziaÂła, czym owa tajemnica byÂła, i Âże tylko poboÂżni poÂśrĂłd nich wskutek wyÂższego oÂświecenia jÂą znali i jej uÂżywali. Wielu nie byÂła znana i nie uÂżywali jej, tak samo jak i nam tak wiele Âłask i cudĂłw koÂścioÂła pozostaje nieznanych i ginie, i jak caÂłe nasze zaginĂŞÂłoby zbawienie, gdyby na ludzkich siÂłach rozumu i na ludzkiej woli byÂło zbudowane. Lecz zbudowane jest na opoce.

Stan i zaÂślepienie ÂżydĂłw wydajÂą mi siĂŞ zawsze opÂłakania godne, bo chociaÂż wszystko mieli w zarodku, nie chcÂą owocu poznaĂŚ. Najpierw mieli tajemnicĂŞ byÂło niÂą Âświadectwo, przyrzeczenie, potem przyszÂło prawo, a wreszcie Âłaska. Gdy widziaÂłam Pana nauczajÂącego w Sychar, pytali go ludzie, gdzie siĂŞ podziaÂła tajemnica arki Przymierza. OdpowiedziaÂł im, Âże z tej tajemnicy ludzie wiele otrzymali i Âże teraz w nich przeszÂła. JuÂż z tego samego, Âże nie istnieje wiĂŞcej, moÂżna poznaĂŚ, Âże Mesjasz siĂŞ narodziÂł.

WidziaÂłam tajemnicĂŞ, ÂświĂŞtoÂśĂŚ, w formie, w pewnym rodzaju zasÂłony jako treÂśĂŚ, jako istotĂŞ, jako moc. ByÂł to chleb i wino, ciaÂło i krew, byÂł to zarodek bÂłogosÂławieĂąstwa przed upadkiem; byÂł to sakramentalny byt rozmnaÂżania przedpotopowego, ktĂłre ludziom w religii siĂŞ przechowaÂło i za pomocÂą poboÂżnoÂści coraz wiĂŞcej siĂŞ oczyszczajÂącÂą liniĂŞ rodowÂą im umoÂżliwiaÂło, a ta linia skoĂączyÂła siĂŞ wreszcie na Maryi, by dÂługo oczekiwanego Mesjasza z Ducha Âśw. poczĂŞÂła. Noe, ktĂłry uprawiaÂł winnicĂŞ, przysposabiaÂł, lecz w tym byÂło juÂż pojednanie i opieka. OtrzymaÂł jÂą Abraham w owym bÂłogosÂławieĂąstwie, ktĂłre podano mu, jak widziaÂłam, jako rzecz, istotĂŞ. PozostaÂło tajemnicÂą rodziny; stÂąd wielki przywilej pierworĂłdztwa.

Przed wyjÂściem z Egiptu dostaÂł MojÂżesz owÂą tajemnicĂŞ na powrĂłt, a jak przedtem byÂła tajemnicÂą religijnÂą rodzin, staÂła siĂŞ teraz tajemnicÂą caÂłego ludu. WeszÂła w arkĂŞ Przymierza tak samo, jak PrzenajÂświĂŞtszy Sakrament w tabernakulum i w monstrancjĂŞ. Kiedy dzieci Izraela zÂłotego cielca czciÂły i w wielkie popadÂły zdroÂżnoÂści, powÂątpiewaÂł MojÂżesz o mocy ÂświĂŞtoÂści i zostaÂł ukarany: nie wszedÂł do Ziemi obiecanej.

IlekroĂŚ arka Przymierza dostaÂła siĂŞ w rĂŞce nieprzyjaciĂłÂł, wtedy, jak w kaÂżdym niebezpieczeĂąstwie, arcykapÂłan owÂą tajemnicĂŞ, jako punkt zjednoczenia Izraela, wyjmowaÂł; a mimo to pozostawaÂła arka tak ÂświĂŞta, iÂż nieprzyjaciele karami BoÂżymi zmuszani byli jÂą oddaĂŚ. Tylko maÂła liczba znaÂła tĂŞ tajemnicĂŞ i sposĂłb jej pozyskania. CzĂŞsto czÂłowiek odebrany z niej promieĂą, prowadzÂący do czystej linii rodowej Mesjasza, popsuÂł znowu wskutek zanieczyszczenia, a zbliÂżenie siĂŞ Zbawiciela, albo raczej czystego naczynia, majÂącego poczÂąĂŚ Go z Boga, wskutek tego ludzkoÂści na dÂługo siĂŞ zwlekaÂło; lecz przez pokutĂŞ mogli siĂŞ znowu oczyÂściĂŚ.

Nie wiem na pewno, czy przy treÂści tego Sakramentu tylko Boski fundament i nadprzyrodzone napeÂłnienie kapÂłaĂąskie przez rodzaj konsekracji siĂŞ dziaÂło, lub czy teÂż zupeÂłnie i bezpoÂśrednio z Boga siĂŞ stawaÂło; lecz wierzĂŞ w pierwsze; albowiem z pewnoÂściÂą wiem, Âże kapÂłani Ăłw sakrament czĂŞsto na powrĂłt na swoje miejsce postawiali, nie dopuszczajÂąc zabawienia, za co ciĂŞÂżko, nawet ÂśmierciÂą karani zostali. Gdy tajemnica dziaÂłaÂła, a modlitwa zostaÂła wysÂłuchana, wtedy ÂświeciÂła, rosÂła i czerwonawo przez zasÂłonĂŞ poÂłyskiwaÂła. BÂłogosÂławieĂąstwo pomnaÂżaÂło i zmniejszaÂło siĂŞ w rĂłÂżnych czasach, stosownie do poboÂżnoÂści i czystoÂści ludzi. Przez modlitwĂŞ, ofiary i pokutĂŞ zdawaÂło siĂŞ rosnÂąĂŚ.

UÂżywanÂą przez MojÂżesza wobec ludu, widziaÂłam tĂŞ tajemnicĂŞ tylko podczas przejÂścia przez Morze Czerwone i podczas oddawania czci zÂłotemu cielcowi; lecz byÂła zakrytÂą. WyjÂąwszy jÂą ze zÂłotej skrzynki, tak jÂą nakryÂł, jak siĂŞ nakrywa PrzenajÂświĂŞtszy Sakrament w Wielki PiÂątek, i tak samo jÂą nosiÂł lub trzymaÂł przed piersiami celem bÂłogosÂławienia lub rzucenia klÂątwy, jakoby w dal dziaÂłaÂła. MojÂżesz przez to wielu IzraelitĂłw u siebie zatrzymaÂł i z baÂłwochwalstwa i od Âśmierci wybawiÂł.

WidziaÂłam teÂż czĂŞÂściej, Âże sam arcykapÂłan, bĂŞdÂąc na przenajÂświĂŞtszym miejscu, tej tajemnicy uÂżywaÂł i poruszajÂąc ja ku jednej stronie, jakby moc, opiekĂŞ, powstrzymywanie, lub teÂż bÂłogosÂławieĂąstwo, wysÂłuchanie, dobrodziejstwo, karĂŞ z niej wydobywaÂł. Nie chwytaÂł jÂą goÂłÂą rĂŞkÂą. ZanurzaÂł takÂże ÂświĂŞtoÂśĂŚ do ÂświĂŞtych celĂłw w wodĂŞ, a tĂŞ wodĂŞ potem jako bÂłogosÂławieĂąstwo do picia podawaÂł. Prorokini Debora, Anna, matka Samuela w Sylo i Emerentia, matka Âśw. Anny, z tej wody piÂły. Przez ten Âśw. NapĂłj Emerentia do poczĂŞcia Âśw. Anny przygotowana, zostaÂła. ÂŚw. Anna nie piÂła tej wody. BÂłogosÂławieĂąstwo byÂło w niej.

Joachim przez anioÂła tajemnicĂŞ z arki Przymierza otrzymaÂł. I tak poczĂŞÂła siĂŞ Maryja pod zÂłotÂą bramÂą ÂŚwiÂątyni, a narodzeniem swoim staÂła siĂŞ sama arkÂą tajemnicy. Cel tej tajemnicy byÂł speÂłniony, a drewniana arka w ÂŚwiÂątyni byÂła teraz bez ÂświĂŞtoÂści. Kiedy Joachim i Anna spotkali siĂŞ pod zÂłotÂą bramÂą, ÂświatÂło i blask ich otoczyÂły i Âśw. Dziewica poczĂŞÂła siĂŞ bez grzechu pierworodnego. PowstaÂło cudowne brzmienie okoÂło niej, jakby gÂłos Boga. Tej tajemnicy Niepokalanego PoczĂŞcia Maryi w Annie ludzie nie mogÂą pojÂąĂŚ, i dla tego zostaje przed nimi ukryta.

Linia rodzaju Jezusa otrzymaÂła zarodek bÂłogosÂławieĂąstwa do wcielenia siĂŞ Boga; lecz Jezus Chrystus ustanowiÂł Sakrament Nowego Przymierza jako owoc, jako speÂłnienie siĂŞ bÂłogosÂławieĂąstwa, by ludzi znowu z Bogiem poÂłÂączyĂŚ. Gdy Jeremiasz podczas niewoli babiloĂąskiej arkĂŞ Przymierza na gĂłrze Synaj razem z innymi ÂświĂŞtymi przedmiotami ukryĂŚ kazaÂł, juÂż w niej tajemnicy nie byÂło; tylko zasÂłony tejÂże razem z arkÂą zakopaÂł.

ZnaÂł treÂśĂŚ i ÂświĂŞtoÂśĂŚ tej tajemnicy i chciaÂł o tym jako teÂż o szkaradnych uczynkach srogiego obejÂścia siĂŞ z nim do ludu otwarcie mĂłwiĂŚ; lecz Malachiasz powstrzymaÂł go od tego i wziÂąÂł tajemnicĂŞ do siebie. Przez niego dostaÂła siĂŞ pĂłÂźniej do EsseĂączykĂłw, a przez pewnego kapÂłana znowu do podrobionej arki Przymierza. Malachiasz byÂł, jak Melchizedek, posÂłaĂącem Boga; nie widziaÂłam go jako czÂłowieka zwyczajnego. Jako czÂłowiek wydawaÂł siĂŞ jak Melchizedek, tylko odmienny od tegoÂż, stosownie do swego czasu.

KrĂłtko po odprowadzeniu Daniela do Babilonu widziaÂłam go podobnego do zbÂłÂąkanego, mniej wiĂŞcej 7 letniego chÂłopca w czerwonawej szacie, z laskÂą w rĂŞku, przychodzÂącego do pewnego poboÂżnego maÂłÂżeĂąstwa do Safy w rodzie Zabulona. MajÂąc go za dzieciĂŞ zgubione przez wyprowadzonych w niewolĂŞ IzraelitĂłw, zatrzymali u siebie. ByÂł bardzo miÂły, nadludzko cierpliwy i Âłagodny, tak, Âże go wszyscy miÂłowali, a on bez oporu mĂłgÂł nauczaĂŚ i dziaÂłaĂŚ. ObcowaÂł bardzo z Jeremiaszem, pomagajÂąc mu radÂą wÂśrĂłd najwiĂŞkszych niebezpieczeĂąstw. On teÂż byÂł tym, ktĂłry Jeremiasza z wiĂŞzienia w Jerozolimie wybawiÂł. Przez Jeremiasza, na gĂłrze Synaj ukrytej starej arki Przymierza nie odnaleziono wiĂŞcej.

Podrobiona arka Przymierza nie byÂła juÂż tak piĂŞkna, ani teÂż juÂż wszystkiego w niej nie byÂło. Laska Aarona dostaÂła siĂŞ do EsseĂączykĂłw na gĂłrze Horeb, gdzie takÂże jednÂą czĂŞÂśĂŚ przybytku przechowywano. RĂłd przeznaczony przez MojÂżesza do bliÂższego strzeÂżenia arki Przymierza, istniaÂł aÂż do czasu Heroda. W dzieĂą ostateczny wszystko siĂŞ pokaÂże; wtedy owa tajemnica zostanie wyjaÂśniona ku trwodze wszystkich, ktĂłrzy jej naduÂżywali.
http://pasja.wg.emmerich.fm.interia.pl/zycie_jezusa7.htm

(http://i.wp.pl/a/f/jpeg/24614/arka425.jpeg)

JednÂą z najwiĂŞkszych zagadek zaprzÂątajÂącÂą gÂłowy nie tylko archeologĂłw, ale i wszystkich tych, ktĂłrzy interesujÂą siĂŞ tajemnicami przeszÂłoÂści jest to, co staÂło siĂŞ ze starotestamentowÂą ArkÂą Przymierza. NajÂświĂŞtszy symbol przymierza wyznawcĂłw judaizmu z Jahwe byÂł drewnianÂą skrzyniÂą (o wymiarach 140x80x80 cm) obitÂą zÂłotÂą blachÂą. Przechowywano w niej tablice dziesiĂŞciu przekazaĂą otrzymane przez MojÂżesza od Boga na gĂłrze Synaj, jak teÂż inne cenne relikwie.
WedÂług przekazĂłw biblijnych Arka posiadaÂła niezwykÂłÂą moc pozwalajÂącÂą narodowi wybranemu pokonywaĂŚ wrogĂłw a zbliÂżaĂŚ siĂŞ do niej mogli jedynie arcykapÂłani, gdyÂż zwykli Âśmiertelnicy w zetkniĂŞciu z niÂą ginĂŞli. SÂłuÂżyÂła teÂż do bezpoÂśredniej komunikacji z Bogiem co zwolennicy bardziej ÂśmiaÂłych teorii biorÂą za dowĂłd na to, iÂż w rzeczywistoÂści byÂła skomplikowanym urzÂądzeniem stworzonym przez obcÂą cywilizacjĂŞ pozaziemskÂą. Jednak jakkolwiek by nie byÂło historycy sÂą zgodni, Âże jej istnienie byÂło faktem jak teÂż to, Âże pewnym momencie historii zaginĂŞÂła i do dziÂś pozostaje nieodnaleziona.

Jedyne co pozostaje do dziÂś pewne to historyczny fakt, Âże Arka Przymierza przechowywana byÂła w ÂŚwiÂątyni Salomona, ktĂłra w 586 roku p.n.e. zostaÂła zburzona przez BabiloĂączykĂłw. Od tego momentu miejsce jej ukrycia pozostaje nieznane o ile oczywiÂście nie uzna siĂŞ, iÂż zostaÂła zniszczona pod gruzami ÂświÂątyni. Przekaz biblijny jednak mĂłwi jasno, iÂż kapÂłani ukryli przed najeÂźdÂźcami ÂświĂŞtÂą skrzyniĂŞ w bliÂżej nieokreÂślonej grocie a miejsce to ma zostaĂŚ ujawnione w odpowiednim momencie przez samego Boga.

Istnieje jednak niezliczona iloÂśĂŚ teorii sugerujÂących gdzie naleÂży szukaĂŚ Arki. Badacze i poszukiwacze sensacji przeÂścigajÂą siĂŞ we wskazywaniu miejsc, gdzie rzekomo ma byĂŚ ukryta. MĂłwi siĂŞ o wzgĂłrzu jerozolimskim, o Egipcie, Sudanie a niektĂłrzy starali siĂŞ jÂą odnaleÂźĂŚ w Europie, m.in. w podziemiach Watykanu. Jedna z najbardziej znanych teorii, spopularyzowana przede wszystkim przez pisarza Grahama Hancocka wskazuje na Aksum w Etiopii. WiÂąÂże to siĂŞ z tradycjÂą etiopskÂą i jej powiÂązaniami z judaizmem. Istotnie, w Aksum znajduje siĂŞ koÂściĂłÂł Âśw. Marii z Syjonu, w ktĂłrym przechowywana jest pewna skrzynia, o ktĂłrej niewiele wiadomo, poza tym, Âże dostĂŞp do niej strzeÂżony jest przez straÂżnika, ktĂłry nie dopuszcza do niej nikogo, nawet wÂładcĂłw Etiopii. Bardzo moÂżliwe, Âże w Aksum znajduje siĂŞ nie tyle sama Arka co jej kopia, bowiem istnieje takÂże teoria, iÂż czy to Âżydowscy kapÂłani czy to Templariusze po zdobyciu Jerozolimy wykonali kilka jej kopii, ktĂłre obecnie znajdujÂą siĂŞ w rĂłÂżnych miejscach Bliskiego Wschodu i Europy. NiektĂłrzy twierdzÂą, Âże oryginaÂł Arki stanowiÂł czĂŞÂśĂŚ legendarnego skarbu templariuszy. Tymczasem maÂło znana pozostaje hipoteza brytyjskiego badacza prof. Tudora Parfitt'a. Jego zdaniem miejsca spoczynku Arki naleÂży rzeczywiÂście poszukiwaĂŚ w Afryce jednak nie w etiopskim Aksum lecz wÂśrĂłd ludu Lemba, uwaÂżajÂącego siĂŞ za jedno z zaginionych plemion Izraela. Badania genetyczne wykazaÂły ich powiÂązania z osobami pochodzenia Âżydowskiego. Co ciekawe tradycja tego ludu mĂłwi o przedmiocie kultu zwanym "ngoma lungundu", bĂŞdÂącym rodzajem bĂŞbna. Zgodnie z tradycjÂą, miaÂł on byĂŚ uÂżywany do przechowywania rytualnych obiektĂłw i noszony na drÂąÂżkach wsuniĂŞtych w pierÂścienie (podobieĂąstwo do roli i zewnĂŞtrznego wyglÂądu Arki Przymierza).

ByÂł to podobnie jak w przypadku Arki Przymierza, przedmiot zbyt ÂświĂŞty, aby mĂłgÂł byĂŚ stawiany na ziemi lub dotykany przez inne niÂż kapÂłani osoby. PosiadaÂł takÂże nadzwyczajnÂą moc potrafiÂącÂą niszczyĂŚ wrogĂłw. Jeszcze ciekawsze jest to, Âże sami czÂłonkowie starszyzny Lemba utrzymujÂą, Âże "ngoma" trafiÂła do nich z Jerozolimy. Wieloletnie poszukiwania Parfitt'a doprowadziÂły go do jednego z muzeĂłw w Harare, stolicy Zimbabwe gdzie w zakurzonym magazynie natrafiÂł na stary bĂŞben z wypalonym dnem, pozostaÂłoÂściami po nosidÂłach oraz reliefem w postaci skrzyÂżowanych trzcin. KsztaÂłt bĂŞbna, odbiegajÂący od opisanego w Starym Testamencie wyglÂądu Arki Parfitt tÂłumaczy tym, iÂż "ngoma" mogÂła byĂŚ jej wariacjÂą przypisanÂą danej kulturze, poza tym mĂłwi siĂŞ przecieÂż o licznych kopiach oryginalnej Arki.

ÂŚwiat naukowy sceptycznie przyjÂąÂł odkrycia i rewelacje Parfitt'a a poszukiwania tej prawdziwej Arki Przymierza trwajÂą nadal. Wzbudza ona nie tylko uzasadnione zainteresowanie ze wzglĂŞdu na niezwykÂłÂą wartoÂśĂŚ historycznÂą ale teÂż przede wszystkim na drzemiÂące w niej, legendarne moce. Pozostaje pytanie czy rzeczywiÂście chcielibyÂśmy, aby ktĂłregoÂś dnia ktoÂś wszedÂł w jej posiadanie a tym samym staÂł siĂŞ dysponentem ogromnej wÂładzy a moÂże i bezpoÂśredniej ÂłÂącznoÂści z Bogiem? Pozostaje mieĂŚ nadziejĂŞ, Âże Arka dopuÂści do siebie jedynie osobĂŞ do tego wybranÂą... o ile w ogĂłle jeszcze istnieje.

INFRA
http://niewiarygodne.pl/kat,1017181,page,2,title,Najwieksza-relikwia-Starego-Testamentu-Co-sie-stalo-z-Arka-Przymierza,wid,12307042,wiadomosc.html

RĂłÂżne koncepcje Âświata i czÂłowieka => CZYTELNIA - teksty rĂłÂżne => Wątek zaczęty przez: MichaÂł-AnioÂł Styczeń 05, 2010, 12:41:07