Witam,

SzukaÂłem miejsca gdzie moÂżna siĂŞ przywitaĂŚ na tym forum i zajrzaÂłem tutaj, a poniewaÂż ‘po drodze’ przeczytaÂłem kolejne posty, wiĂŞc w ramach powitania pozwolĂŞ dodaĂŚ sobie coÂś od siebie.

Wydaje siĂŞ, Âże naturÂą czÂłowieka jest zabieraĂŚ gÂłos w imieniu innej osoby, oceniaĂŚ najpierw kogoÂś, a dopiero póŸniej, ewentualnie, siebie, pouczaĂŚ, korygowaĂŚ, wskazywaĂŚ innym ‘wÂłaÂściwÂą’ drogĂŞ.
Zdecydowanie Âłatwiej jest nam ‘wzi¹Ì na muszkĂŞ’ tĂŞ drugÂą osobĂŞ, jako Âże nasza Âświadoma jaŸù jest bardziej skÂłonna przyjrzeĂŚ siĂŞ ró¿nym niewygodnym czy wrĂŞcz niedopuszczalnym ‘ciemnym’ aspektom osoby z zewnÂątrz, niÂż byÂłaby to w stanie zrobiĂŚ na drodze introspekcji.

Dlatego nie dziwi mnie wasze wzajemne wytykanie sobie tych rzeczy, ktĂłre wasz osobisty system przekonaĂą uznaje za niedopuszczalne czy karygodne, poniewaÂż tak wÂłaÂśnie to dziaÂła, w ten wÂłaÂśnie sposĂłb jesteÂśmy w stanie przyjrzeĂŚ siĂŞ bliÂżej swoim wÂłasnym negatywizmom – na przykÂładzie drugiego czÂłowieka. KaÂżdy chce byĂŚ dobry. KaÂżdy jest przekonany, Âże jego intencje sÂą dobre, Âże zawsze dokonuje najlepszego wyboru w danej chwili, czy najlepszej oceny sytuacji. To buduje nasz system wartoÂści i dziĂŞki takiemu pozytywnemu spojrzeniu na siebie jesteÂśmy w stanie poradziĂŚ sobie z wyzwaniami dnia codziennego, z bÂądÂź co bÂądÂź wymagajÂącym Âżyciem czÂłowieka. Taki scenariusz podpowiada nam nasza Ego jaŸù.

Natomiast wiĂŞkszoœÌ tego, czego Âświadomie w sobie nie akceptujemy, zostaje wyparte do podÂświadomoÂści. Ale to nadal istnieje i jest waÂżnÂą czĂŞÂściÂą nas samych, naszego Âżycia. Ta wyparta, ‘niechciana’ czêœÌ nas samych teÂż chce aby poÂświĂŞciĂŚ jej uwagĂŞ, tylko jak to zrobiĂŚ, skoro jej materia jest dla nas tak nieakceptowalna, Âże aÂż parzy przy bliskim kontakcie?

Musimy zrobiĂŚ to drogÂą okrĂŞÂżnÂą. DookoÂła jest mnĂłstwo ludzkich luster, w ktĂłrych moÂżemy siĂŞ przejrzeĂŚ, i to bez ryzyka, Âże zobaczymy w nich swojÂą wykrzywionÂą w paroksyzmie bĂłlu twarz. Ten mechanizm jest niejako wybawieniem dla nas, jednak nie jest juÂż tak pomyÂślny dla tych innych, ktĂłrzy zostajÂą poddani naszej ocenie, krytyce, czy nawet napiĂŞtnowaniu. UmoÂżliwia on nam kolejnÂą prĂłbĂŞ przyjrzenia siĂŞ danemu problemowi ktĂłry nosimy w swoim wnĂŞtrzu, a kaÂżda taka prĂłba, osadzona w nowych okolicznoÂściach zewnĂŞtrznych czy nowym kontekÂście emocjonalno-poznawczym, ma szansĂŞ zakoĂączyĂŚ siĂŞ pomyÂślnÂą transformacjÂą na poziomie intelektualnym (zrozumienie), czy na poziomie emocjonalnym (katharsis). Tak wiĂŞc ten okrĂŞÂżny proces pracy z wÂłasnymi problemami, jednak nie ukrywajmy, kosztem innych osĂłb, wydaje siĂŞ byĂŚ w peÂłni, biorÂąc pod uwagĂŞ wraÂżliwÂą naturĂŞ emocjonalnÂą czÂłowieka, uzasadniony, jednak ma on takÂże i swoje minusy.

Jeden to taki, Âże np. oceniajÂąc drugiego czÂłowieka tak naprawdĂŞ tylko ‘wydaje’ nam siĂŞ, Âże nasz osÂąd jest prawdziwy – w rzeczywistoÂści jest odwzorowaniem naszego wÂłasnego systemu przekonaĂą i wartoÂści. I vice versa, jeÂżeli ta druga osoba odwzajemni nam siĂŞ ocenÂą naszej osoby, bĂŞdzie to znowu obraz jej przekonaĂą, a nie obiektywna ocena naszego sposobu dziaÂłania czy bycia. Zaczyna siĂŞ prawdziwa zabawa w chowanego, gdyÂż kaÂżda ze stron jest czĂŞsto do bĂłlu przekonana o prawdziwoÂści wÂłasnej interpretacji obrazu drugiego czÂłowieka, a w rzeczywistoÂści rzutuje jedynie na tĂŞ osobĂŞ swoje wÂłasne przekonania, czy prĂłbuje przy udziale tej drugiej osoby lepiej zg³êbiĂŚ wyparte, niechciane, aczkolwiek cenne aspekty wÂłasnej osoby. Jak wyjœÌ z tego ‘Âślepego’ koÂła?

Na poczÂątek, moÂże warto zapytaĂŚ siebie czy faktycznie wiemy coÂś ‘na pewno’ na temat drugiego czÂłowieka, czy sÂą to tylko nasze spekulacje i wyobraÂżenia, czĂŞsto poparte naukowÂą strategiÂą bazujÂącÂą na statystyce i analizie, jakÂą proponuje nam m.in. psychologia czy socjologia. Czy naprawdĂŞ jesteÂśmy w stanie powiedzieĂŚ coÂś w stu procentach PRAWDZIWEGO o osobie, ktĂłrÂą znamy od lat, o naszym partnerze, dziecku, najbliÂższym przyjacielu? Nie o tym jaki zawĂłd wykonuje albo czy jest piĂŞkny lub wysoki, lecz coÂś o jego wnĂŞtrzu, o tym jakim naprawdĂŞ jest czÂłowiekiem, w taki sposĂłb jak on/ona to czuje od Âśrodka. No wÂłaÂśnie. Czy naprawdĂŞ potrafimy poczuĂŚ jak to jest byĂŚ i ÂżyĂŚ w skĂłrze drugiego czÂłowieka? Czy wiesz co myÂśli i czuje teraz twoja ukochana lub twoje dziecko? Czy na pewno wiesz co chciaÂł/a oddaĂŚ swoimi sÂłowami, ktĂłre przed chwilÂą wypowiedziaÂła lub napisaÂła?

Naprawdê? Bo intuicja czasami bywa z³udna. W rzeczywistoœci mamy wgl¹d tylko we w³asne myœli i odczucia, kreujemy w³asne wyobra¿enia i kultywujemy b¹dŸ transformujemy w³asne przekonania. A wiêc, mo¿e najwiêkszy sens jest mówiÌ tylko i wy³¹cznie o sobie? A nasi odbiorcy czy wspó³rozmówcy wybior¹ sobie z kontekstu naszych s³ów czy niewerbalnego przekazu coœ co bêdzie w jakiœ sposób z nimi rezonowaÌ, b¹dŸ coœ, co poruszy w nich jak¹œ g³êbsz¹ nutê? Bo jaki sens jest mówiÌ o kimœ, je¿eli mo¿e okazaÌ siê to w du¿ej mierze projekcj¹ naszych w³asnych przekonaù?

A jeÂżeli faktycznie mĂłwiÂąc o innych mĂłwimy naprawdĂŞ o sobie…?

Tylko co zrobiÌ z tym, co w przekazie drugiego cz³owieka wydaje nam siê niewygodne, nie do zakceptowania czy wrêcz otwarcie nas zbulwersuje? Wytkn¹Ì to tej osobie, czy poszukaÌ w sobie? Pewien ceniony w swej dziedzinie specjalista powiedzia³ kiedyœ, ¿e denerwuje nas w innych to, czego nie akceptujemy w sobie..
 
Pozdrawiam Was wszystkich