Neb Heru, Nibiru, Planeta X

[radoslaw]

SÂą to fragmenty tÂłumaczenia pracy Antona Parksa, jego zacytowane sÂłowa sÂą pogrubione:

"
PojĂŞcie „Kirišti” powiÂązane jest z koncepcjÂą Chrystusa (proszĂŞ zajrzeĂŚ do dekodera - http://www.zeitlin.net/EndEnchantment/SecretD.html. ChociaÂż tego rodzaju byty powstajÂą w ukÂładzie GagsisĂĄ (Syriusz), skÂąd pochodzi materiaÂł genetyczny uÂżyty do stworzenia Sa’ama, Parks wyraÂźnie zaznacza, iÂż Enki, a tym bardziej ja czy Ty jako ludzie, nie speÂłniamy genetycznych wymogĂłw do bycia Kirišti.
Neb-Heru, Gwiazda Poranna

Ádam Genisiš zawiera za³¹cznik o tej nazwie, opisuj¹cy staro¿ytne teksty dotycz¹ce planety Wenus, któr¹ zwano m.in. Gwiazd¹ Porann¹; opisywano j¹, jako tu³acz¹, zanim zajê³a swoj¹ obecn¹ pozycjê w Uk³adzie S³onecznym. Koncepcja ta zosta³a rozwiniêta przez Immanui³a Wielikowskiego, w ksi¹¿ce Zderzenie œwiatów.

Parks przebada³ liczne materia³y, które przynajmniej czêœciowo potwierdzaj¹ wnioski Wielikowskiego oraz wydarzenia opisane w Ádam Genisiš, wliczaj¹c w to Mulge-Tab (towarzysza Mulge). Najbardziej wymowne z tych materia³ów s¹ pogrzebowe, egipskie teksty; inne s¹ równie¿ bardzo przekonywuj¹ce.

Oto krĂłtki zarys metody, ktĂłrej Parks uÂżyÂł do sformuÂłowania koncepcji Neb-Heru:
1.   Udokumentuj caÂłkowite przekonanie MezopotamczykĂłw o miejscu pochodzenia ich bogĂłw. Skonfrontuj owÂą ideologiĂŞ z ostatnimi odkryciami astronomicznymi, dotyczÂącymi UkÂładu SÂłonecznego. SÂłuÂży to przywrĂłceniu prawdy, zaburzonej na dÂługo przez badaczy takich, jak Zecharia Sitchin, ktĂłrzy chcieliby widzieĂŚ w wĂŞdrujÂących czÂłonkach UkÂładu SÂłonecznego miejsce pochodzenia bogĂłw Anunna z mezopotamskich tekstĂłw.
2   SprĂłbuj zidentyfikowaĂŚ ten niebiaĂąski obiekt. Okazuje siĂŞ, Âże wspomina siĂŞ o nim w indyjskiej Rigwedzie. DostrzeÂż podobieĂąstwa pomiĂŞdzy tym wedyjskim tekstem i egipskÂą ideologiÂą. ZauwaÂż, Âże majÂą one wspĂłlne pochodzenie.
3.   Ustal, Âże Enki i Ozyrys to jedna i ta sama osoba. Prowadzi to do moÂżliwoÂści utoÂżsamienia pÂłaziego potomstwa Enkiego-Ozyrysa, oraz jego krewnych, z Projektantami ÂŻycia Abgal, pochodzÂącymi z Syriusza – tymi, ktĂłrych uwaÂżano za KIR-IŠ-TI. Wszystko to ³¹czy Kirišti z Chrystusem, symbolizowanym przez GwiazdĂŞ PorannÂą w hermetycznych fragmentach Biblii. To z kolei prowadzi do interpretacji znaczenia ró¿nych krzyÂży odnajdywanych w ró¿nych czĂŞÂściach Âświata. Zbadaj takÂże ofiarne tradycje DogonĂłw, ktĂłre zwiÂązane sÂą ze ÂśmierciÂą Nommo, „Chrystusa” Mali. W wyniku tej ofiary wszechÂświat, wraz z pozycjami gwiazd, zostaÂł zaburzony. Wszystko to daje moÂżliwoœÌ porĂłwnania zÂłoÂżonego w ofierze, niebiaĂąskiego Nommo do niebiaĂąskiego ciaÂła, ktĂłrego zniszczenie stworzyÂło planetĂŞ Wenus.
4.   Szczegó³owo zbadaj pochodzenie planety Wenus i jej uformowanie widziane przez ró¿ne kultury. ZauwaÂż, Âże Wenus zawsze powstaje w efekcie zniszczenia swojego protoplasty.
5.   Badaj podobieĂąstwa miĂŞdzy ró¿nymi mitami, ktĂłre mĂłwiÂą, iÂż planeta Wenus powodowaÂła powodzie przez wieki. ZauwaÂżajÂąc, Âże w tradycji mezopotamskiej, Wenus i jej protoplasta nosili imiona „Neberu” i „Mulge”, zacznij pojmowaĂŚ hermetycznÂą, egipskÂą ideologiĂŞ, ktĂłra w rozczÂłonkowanym Ozyrysie widziaÂła pas asteroid. Odkryj, Âże roztrzaskane drzewo na horyzoncie i pierwotne wzgĂłrze, z ktĂłrego wyÂłoniÂło siĂŞ nowe sÂłoĂące (Wenus), tworzÂą zbieÂżny obraz – niebiaĂąski wizerunek Ozyrysa na niebie. Ozyrys symbolizuje wzgĂłrze staroÂżytnych bogĂłw (Kadištu), poniewaÂż jest ich przedstawicielem na Ziemi. Horus MÂściciel, poÂśmiertny syn Ozyrysa, reprezentuje GwiazdĂŞ PorannÂą. PokaÂż, Âże wszyscy faraonowie (wizerunki Horusa) symbolizujÂą Wenus. AnalizujÂąc egipskie teksty pogrzebowe odkryj, Âże dusze faraonĂłw muszÂą odbyĂŚ niebiaĂąskÂą podró¿, ktĂłra pozwala na ponowne z³¹czenie rozczÂłonkowanego ciaÂła Ozyrysa i przywrĂłcenie pierwotnie zaburzonego porzÂądku wszechÂświata. Aby tego dokonaĂŚ, muszÂą pod¹¿aĂŚ staroÂżytnÂą ÂścieÂżkÂą Neb-Heru (Horusa-Wenus), orbitÂą, ktĂłra wiedzie od ÂświatÂła do ciemnoÂści. Wszystkie te odkrycia prowadzÂą do wniosku, iÂż mezopotamska „astre” Neberu i egipska Neb-Heru tworzÂą ten sam obraz na niebie.

To proste – w UkÂładzie SÂłonecznym rzeczywiÂście znajdowaÂł siĂŞ wĂŞdrujÂący obiekt, ktĂłry bywaÂł czasem bardzo uci¹¿liwy dla Ziemi i innych planet. Jego powstanie w wyniku zniszczenia innego obiektu na niebie zostaÂło zaobserwowane przez ludzi, tak jak i jego ostateczne przejĂŞcie przez stabilnÂą, sÂłonecznÂą orbitĂŞ. Znamy go, jako Wenus. Nigdy nie byÂła domem dla bogĂłw; nie ma teÂż innego miejsca w naszym UkÂładzie SÂłonecznym speÂłniajÂącego takÂą rolĂŞ. IstniejÂą g³êbokie wiĂŞzi pomiĂŞdzy tym obiektem, Wenus, i Horusem/Neb-Heru, oraz Ozyrysem uwaÂżanym za jego protoplastĂŞ.

"
Nie zgadzam siê z teori¹ Sitchina dotycz¹c¹ Nibiru. Jestem pewien, ¿e opisuje on Wenus, jeszcze zanim kr¹¿y³a po obecnej orbicie.
W za³¹czniku do Ádam Genisiš pt. Neb-Heru, Gwiazda Poranna, wprowadzam wiele nowych elementów powi¹zanych z mitologi¹, które wyjaœniaj¹, ¿e pomiêdzy Marsem i Jowiszem istnia³a planeta, któr¹ nazywam Mulge (Czarna Gwiazda). Planeta ta by³a baz¹ Projektantów ¯ycia w Uk³adzie S³onecznym.
OtrzymaÂłem wiedzĂŞ, iÂż Wenus byÂła kiedyÂś jej satelitÂą. Wojna, ktĂłrÂą prowadzili Anunna ze swoimi oponentami, zniszczyÂła Mulge ponad 10000 lat temu. Kiedy Mulge zostaÂła zniszczona, jej satelita (przyszÂła Wenus) zostaÂł wystrzelony i wĂŞdrowaÂł po UkÂładzie SÂłonecznym przez kilka tysiĂŞcy lat.
W sercu staroÂżytnych Egipcjan Wenus to Neb-Heru (wÂładca Horus), mÂściciel mszczÂący swojego ojca Ozyrysa. Pogrzebowe teksty wyjaÂśniajÂą to w cudowny sposĂłb i wyraÂźnie utoÂżsamiajÂą Horusa, a potem martwych krĂłlĂłw (wizerunki Horusa) z GwiazdÂą PorannÂą.
Zgromadzi³em równie¿ du¿o materia³ów udowadniaj¹cych, ¿e Wenus znajdowa³a siê w innym miejscu przed rokiem 3000 p.n.e. Liczne mity opisuj¹ jej wêdrówki po Uk³adzie S³onecznym. W tym miejscu odnoszê siê równie¿ do badaù Immanui³a Wielikowskiego (Zderzenie œwiatów).
"

„Neberu” vs. Planety X

Parks bada najpierw twierdzenia Sitchina, iÂż Sumerowie uwaÂżali planetĂŞ, ktĂłrÂą nazywali „Neberu” lub „Nibiru”, za miejsce pochodzenia Anunnaki. Planeta ta posiada wg Sitchina bardzo eliptycznÂą orbitĂŞ, po ktĂłrej okres obiegu wynosi 3600 ziemskich lat. Sitchin najwyraÂźniej zaczerpn¹³ ten pomysÂł wy³¹cznie z glinianej tablicy „VA-243”, wierzÂąc, Âże ukazuje ona tajemniczÂą planetĂŞ obiegajÂącÂą SÂłoĂące.

Niestety nie jest to Âżaden astronomiczny dokument. Zawiera trzy linijki tekstu, brzmiÂące tak:

"
Dusbsiga [imiĂŞ],
Ili-Illat [imiĂŞ],
twój s³u¿¹cy
"

Nie ma tutaj Âżadnej aluzji do Neberu; Âżadnego Âśladu wskazujÂącego, iÂż planeta ta jest domem bogĂłw Anunna(ki). ÂŻadna inna tablica rĂłwnieÂż o tym nie mĂłwi.

"
Powtarzam, nie ma Âżadnej tablicy, ktĂłra by o tym mĂłwiÂła. Ja nikomu nie ka¿ê wierzyĂŚ sÂłowom, ktĂłre otrzymaÂłem, powtarzajÂąc – „moja wersja jest najlepsza”. MuszĂŞ niestety stwierdziĂŚ, Âże pan Sitchin zdaje siĂŞ nie znaĂŚ prawdy o tablicach, ktĂłre analizuje. W przeciwnym razie dawno temu ukazaÂłby odniesienia do tych tablic, ktĂłre mogÂłyby potwierdziĂŚ jego tezy…

Nigdzie nie wystĂŞpujÂą zwroty takie jak „Anunna z Neberu”, lub „bogowie z Neberu”, tudzieÂż „pochodzÂący z Neberu.
"

Przeciwnie, wszystkie mezopotamskie teksty mĂłwiÂą wyraÂźnie o miejscu pochodzenia Anunna(ki), planecie Dukù (znaczenie tego sÂłowa to „poÂświĂŞcony kopiec” lub „ÂświĂŞty kopiec”).

"
Gina’abul-Anunna i Sumerowie mieli zwyczaj uÂżywania s³ów „gĂłra” lub „kopiec”, aby poetycznie nazywaĂŚ boskie miejsca na niebie (gwiazdy i planety). Sumerowie wykorzystali sÂłowo Dukù, okreÂślajÂąc nim ÂświÂątynie w Eridu i Nippur na czeœÌ pierwotnego wzgĂłrza bogĂłw.
"

Nie trzeba szukaĂŚ powiÂązaĂą pomiĂŞdzy Neberu i Dukù, poniewaÂż takowe nie istniejÂą.

Lecz Neberu odgrywa kluczowÂą rolĂŞ w tezach Sitchina. Anunnaki potrzebowali ziemskiego zÂłota, aby umieÂściĂŚ je w atmosferze swojej planety, stabilizujÂąc ÂświatÂło sÂłoneczne; miaÂło to jÂą [atmosferĂŞ] utrzymaĂŚ. Dlatego teÂż potrzebne im byÂły kopalnie zÂłota oraz ludzcy niewolnicy, aby w nich pracowaĂŚ.

Jak wyjaœniono w Le Secret des Etoiles Sombres i Ádam Genisiš, z³oto s³u¿y³o zupe³nie innym celom, powi¹zanym z tajemnic¹ nieœmiertelnoœci.

Sitchin ani nikt inny nigdy nie zidentyfikowali ani jednego sÂłowa w mezopotamskiej mitologii, ktĂłre by potwierdzaÂło tezĂŞ zÂłota-potrzebnego-atmosferze. Co wiĂŞcej, sÂłowo „Neberu” („Nibiru”) w tekstach pojawia siĂŞ rzadko i zdaje siĂŞ byĂŚ powiÂązane z Jowiszem lub Merkurym.

JeÂżeli Neberu rzeczywiÂście istnieje, czy nie byÂłaby jednym z obiektĂłw odkrytych niedawno na peryferiach UkÂładu SÂłonecznego. SpĂłjrzmy na dane owych obiektĂłw:

NAZWA; ÂŚREDNICA W KILOMETRACH; ORBITA; OKRES OBIEGU W LATACH; KOMENTARZE
- 2002 LM60 "Quaoar"; ~1300; Prawie okrÂągÂła, najczĂŞÂściej poza Plutonem; 287; NajwiĂŞkszy znany obiekt Pasu Kuipera

- 2003 EL61 "Santa"; 2300 (wydÂłuÂżona) = Âśrednica Plutona;   Transneptunowa, skoÂśna; - ;Dwie maÂłe satelity

- 2003 VB12 "Sedna"; ~1800;   Transneptunowa, 3x wiĂŞksza od orbit Plutona i Neptuna, peryhelium rĂłwne 76 AU; 10500; CzÂłonek „wewnĂŞtrznego obÂłoku Oorta”

- 2004 DW "Orcus"; 1600; Transneptunowa, peryhelium rĂłwne 30.5 AU, rezonans 2:3 z Neptunem; 247.5; MaÂła, lodowa planeta

- 2005 FY9 "Easterbunny"; 3/4 Âśrednicy Plutona; Transneptunowa, peryhelium rĂłwne 38.5 AU; 310; Pas Kuipera

- 2003 UB313 "Eris"; 2600; Peryhelium rĂłwne 38 AU; 557; W „rozproszonym dysku”, zaraz poza Pasem Kuipera

Wiele z tych obiektĂłw ma bardzo dÂługie orbity, jednakÂże wszystkie sÂą transneptunowe, co oznacza, Âże nigdy nie znalazÂły siĂŞ wewnÂątrz orbity Neptuna – podstawowy warunek, niezbĂŞdny do obserwacji ich wĂŞdrĂłwki przez MezopotamczykĂłw. Ponadto Âżaden okres obiegu nie jest zbliÂżony do 3600 lat.

Jakim cudem Neberu miaÂłaby byĂŚ jednym z tych obiektĂłw?

Istnieje takÂże problem wynikajÂący z nazwy nadanej Plutonowi przez SumerĂłw i AkadyjczykĂłw - ŠU-PA. Sitchin tÂłumaczy tÂą nazwĂŞ, jako „opiekun SU”. Parks skÂłania siĂŞ ku innemu tÂłumaczeniu – „kontrola rozwidlenia (punkt graniczny)”, oznaczajÂącemu planetĂŞ, ktĂłra kontroluje planety i asteroidy znajdujÂące siĂŞ poza UkÂładem SÂłonecznym. Sumerowie uwaÂżali Plutona za pierwszÂą planetoidĂŞ z bardzo wielkiej rodziny!

Parks zauwa¿a tak¿e, ¿e wszystkie opisy Uk³adu S³onecznego u¿ywane przez Sitchina, aby zweryfikowaÌ jego tezy, implikuj¹ obecnoœÌ pasa asteroid.

Zecharia powiedziaÂł, Âże bĂŞdziemy mimo wszystko pamiĂŞtaĂŚ fakt, iÂż mezopotamscy astronomowie byli dobrze zaznajomieni z tajemniczÂą Neberu, ktĂłrej okresowe przejÂścia przeraÂżaÂły wszystkich.

Sumeryjscy bogowie dobrze znali UkÂład SÂłoneczny, wliczajÂąc w to pozycjĂŞ Plutona. Ale bogowie, i w konsekwencji rĂłwnieÂż Mezopotamczycy, nie byli w stanie opisaĂŚ na tablicach planet poza Plutonem, poniewaÂż jest ich bardzo wiele.

Bardzo moÂżliwe, Âże kiedyÂś planeta odpowiadajÂąca charakterystyce sitchinowskiego Nibiru zostanie odkryta. Ale co kwalifikowaÂłoby jÂą, jako „dziesiÂątÂą planetĂŞ” (dwunastÂą wedÂług obliczeĂą Sitchina)?

Badania Parksa nie sÂą powiÂązane z tym zagadnieniem. Jego dodatek do Ádam Genisiš, Neb-Heru, Gwiazda Poranna, ukazuje, Âże w pewnym momencie naszej historii niebiaĂąski obiekt – w tym przypadku planeta – bĂŞdÂący czĂŞÂściÂą UkÂładu SÂłonecznego, przemieszczaÂł siĂŞ i wywarÂł duÂży, destruktywny wpÂływ na wszystkie planety tego ukÂładu przez okres kilku tysiĂŞcy lat. TĂŞ planetĂŞ moÂżna Âłatwo zidentyfikowaĂŚ.

"
Nibiru Sitchina i d³ugowiecznoœÌ Anunnaki
W swoich ksi¹¿kach i wyk³adach, Zecharia Sitchin przypisywa³ niezwyk³¹ d³ugowiecznoœÌ Anunnaki ich macierzystej planecie, Nibiru, której okres obiegu wynosi 3600 ziemskich lat. Jak mówi, oznacza to, ¿e ka¿dy rok ¿ycia boga Anunnaki równa siê 3600 lat ludzkiego ¿ycia.

Brak krytyki tego pomysÂłu wi¹¿e siĂŞ ze swoistym kultem wyrosÂłym wokó³ Sitchina. JednakÂże wyzwaÂłem go raz podczas publicznego wystĂŞpu w Bay Area. ZapytaÂłem go, dlaczego myÂśli, Âże dÂługowiecznoœÌ i wiek sÂą powiÂązane z dÂługoÂściÂą roku planetarnego. Jego odpowiedÂź – „NastĂŞpne pytanie?.
"

cdn...

[radoslaw]

"
IdentyfikujÂąc niebiaĂąskiego niszczyciela

Epoka zniszczeĂą mogÂła siĂŞ pojawiĂŚ w czasie obejmujÂącym historiĂŞ dÂługotrwaÂłych kultur tubylczych, istniejÂących na Ziemi po dziÂś dzieĂą. Motywuje to Parksa – tak jak motywowaÂło Wielikowskija i innych – aby zag³êbiaĂŚ siĂŞ w ró¿ne mitologie, w poszukiwaniu „zak³óceĂą” oraz moÂżliwych powodĂłw takiego stanu rzeczy.

Opowieœci o wielkich zniszczeniach s¹ czêste. Ich Ÿród³o czêsto opisywane jest, jako goœÌ z niebios; z kolei mniej wiêcej w równych proporcjach personifikuje siê go i nie, jako boga.

Mitologowie czĂŞsto uznajÂą takie mity o bogach za opisy naturalnych katastrof. Parks rĂłwnieÂż skÂłania siĂŞ ku takim wytÂłumaczeniom, wiedzÂąc przy tym, Âże Âżywe istoty z krwi i koÂści rĂłwnieÂż czĂŞsto stojÂą za mitami.

MoÂże to zakÂłopotaĂŚ czytelnika. NaprawdĂŞ nie powinno, gdy zda sobie sprawĂŞ, Âże pamiĂŞĂŚ o potĂŞÂżnych istotach i zdarzeniach byÂła zapisywana i przechowywana przez tysiÂące lat… a wspomnienia bywajÂą plastyczne.

Parks rozpoczyna badania od indyjskiej Rigwedy i jej opisu wspaniaÂłego Agni, boga ognia i poÂświĂŞcenia, niebiaĂąskiego „zak³ócacza”, ktĂłry poruszyÂł ZiemiĂŞ; rĂłwnieÂż mitycznego wojownika.

Anton szuka wspĂłlnych cech pomiĂŞdzy Agni i biblijnym Lucyferem (Wenus), ÂłaciĂąskÂą nazwÂą oznaczajÂącÂą „niosÂącego ÂświatÂło”. W greckiej wersji Biblii Lucyfer zwany jest „Phosphorus”, co rĂłwnieÂż oznacza „niosÂącego ÂświatÂło”. KoÂśció³ chrzeÂścijaĂąski od fragmentu KsiĂŞgi Izajasza („Jak upadÂłeÂś z nieba, Gwiazdo Poranna?”), b³êdnie wi¹¿e Lucyfera z Szatanem.

Parks odnalazÂł kilka zadziwiajÂących odniesieĂą do Agni z Rigwedy.

Inna sprawa – egipska KsiĂŞga UmarÂłych zawiera polecenia dla martwego Ozyrysa, ktĂłry z pomocÂą kapÂłanek przejdzie transformacjĂŞ w Horusa i odrodzi siĂŞ niczym Fenix z popio³ów.

Pytanie: czy mo¿na przejœÌ inicjacjê, czytaj¹c informacje przekazywane, aby zainicjowaÌ pe³ny proces?

KtoÂś mĂłgÂłby powiedzieĂŚ, Âże nie; inicjacja musi zostaĂŚ doÂświadczona; ÂśmierĂŚ lub rychÂła ÂśmierĂŚ musi byĂŚ czĂŞÂściÂą doÂświadczenia. Sama informacja jest niewystarczajÂąca; to nie wiedza. JednakÂże informacje sÂą bardzo waÂżne.

Teraz spójrzcie na ludzkoœÌ, jako ca³oœÌ. Twoim zdaniem, patrz¹c na ni¹ przez pryzmat informacji podawanych przez Parksa, powiedzia³byœ, ¿e ludzka rasa by³a ignorancka? Bo ja tak. Czy ludzka rasa doœwiadcza (nieuchronnej) œmierci?

OburzajÂąca sugestia, byĂŚ moÂże. ByĂŚ moÂże posiadajÂąc istotne informacje o swojej przeszÂłoÂści i prawdziwym miejscu w kosmosie, ludzka rasa zyskaÂłaby potencjaÂł do przejÂścia od stanu niewtajemniczonego do wtajemniczonego.

KontynuujÂąc:

Fragmenty Rigwedy, które wi¹¿¹ Agni z egipskim Horusem (Heru):

"
Zrodzony z dwĂłch matek… potĂŞÂżny i rozsÂądny… dla dobra czÂłowieka i ÂświatĂłw… daje wytchnienie przez swojÂą naturĂŞ… wyodrĂŞbniony przez tarcie z piersi swoich rodzicĂłw… zrodzony na wschodzie, a potem na zachodzie.
Rigweda, Hymn 12, Angiras Hiranyastupa
Gdy Agni chciaÂł wykorzystaĂŚ swĂłj rydwan, dwie jego matki podjĂŞÂły wysiÂłek, aby daĂŚ mu ciaÂło… Te dwie matki trzymajÂą rĂłwnoczeÂśnie owoc w swoich piersiach, wiernie zachowany, urodzony w dzieĂą i w nocy, zawsze mÂłody, zawsze w ruchu, nieÂśmiertelny przez ludzkie wieki.
Rigweda, Hymn 12, Angiras Hiranyastupa
"

Podczas gdy ojciec Agni jest „mistrzem ofiary”, Ozyrys sam jest wielkÂą ofiarÂą. Dwie matki Agni moÂżna porĂłwnaĂŚ do dwĂłch matek Horus – dwa kawaÂłki drewna tworzÂące rytualny ogieĂą. ReprezentujÂą noc i Âświt. Izyda i Neftyda zmieniajÂą siĂŞ symbolicznie w przystanie prowadzÂące duszĂŞ Ozyrysa, aby nie zostaÂł utracony w pró¿ni, ale byÂł w stanie wznieœÌ siĂŞ i przemieniĂŚ w Ra’af (czarne sÂłoĂące lub czarne, niebiaĂąskie ciaÂło), zanim reinkarnuje jako Horus, niebiaĂąski syn.

RytuaÂł ten wykonywany jest w Wielkiej Piramidzie. Egipskie sÂłowo okreÂślajÂące piramidĂŞ to „MÉR”, czyli „miejsce przeznaczenia i lamentĂłw” lub „ktĂłry prowadzi ku cudownym obszarom potĂŞÂżnego bĂłstwa”.

Wielka Piramida jest symbolem Izydy. GrĂłb Totmesa III (Amduat, piÂąta Godzina, Rejestr 3, 374) nie pozostawia ku temu wÂątpliwoÂści, poniewaÂż utoÂżsamia ciaÂło Izydy z pierwotnym wzgĂłrzem. GÂłowa bogini widnieje na szczycie.

Piramida symbolizuje IzydĂŞ. Na wschodnim kraĂącu (po prawej stronie) pojawia siĂŞ w¹¿ i gwiazda, reprezentujÂące GwiazdĂŞ PorannÂą. Cztery siedzÂące bĂłstwa symbolizujÂą cztery aspekty niezbĂŞdne do przemiany martwego krĂłla w niebiaĂąskiego Horusa, w formĂŞ Sokara (dolny Âśrodek, z dwoma skrzydÂłami). Przed wĂŞÂżem i gwiazdÂą widnieje inskrypcja – „ÂŻyjÂący BĂłg. Odchodzi i powraca. Otwiera [drzwi] krajalnicĂŞ.

"
Wielka Piramida to miejsce, w ktĂłrym Ozyrys zostaÂł stworzony i wskrzeszony, jako Horus, pierwszy boski krĂłl Egiptu. CiaÂło Ozyrysa, odpowiednio wyposaÂżone do wielkiej wyprawy, skÂładano w sarkofagu w Komorze krĂłlewskiej; dwie matki, Izyda i Neftyda, znajdowaÂły siĂŞ niÂżej, w Komorze krĂłlowej, aby stworzyĂŚ syna, boskiego sokoÂła.
"

W egipskiej KsiĂŞdze UmarÂłych napisane jest, Âże Ăłw sokó³ („ze zÂłota”) posiada gÂłowĂŞ Feniksa (z powodu swojej pierzastej, wielobarwnej grzywy); fakt ten moÂżna po³¹czyĂŚ z innym fragmentem Rigwedy (Hymn 10), dotyczÂącym krĂłlewskiego niemowlĂŞcia Cumary, dziedzica tronu.

PoniÂższy fragment zwiÂązany jest z Hymnem 10 wspomnianym wyÂżej.

"
PrzybyÂłem dzisiaj z krainy Ruty (podwĂłjny lew); przybyÂłem, aby udaĂŚ siĂŞ do miejsca zamieszkania boskiej Izydy. WidziaÂłem wielkie tajemnice, g³êboko ukrywane, poniewaÂż pozwolono mi zobaczyĂŚ narodziny wielkiego boga; Horus obdarzyÂł mnie swoim Bâ (duszÂą); widziaÂłem, co tam siĂŞ znajduje… Jestem tym, ktĂłry zostaÂł obarczony dostarczaniem jego myÂśli do Ozyrysa i Duat. Oto ja, sokó³, ktĂłry Âżyje w Âświetle; ktĂłry jest potĂŞÂżny dziĂŞki swojemu diademowi; ten, ktĂłry jest potĂŞÂżny dziĂŞki swojemu blaskowi. SpowodujĂŞ, aby odszedÂł i powracaÂł, aÂż do szczytu nieba.
"

Parks przedstawia znacznie wiêcej przyk³adów z Egiptu i Indii, wi¹¿¹c ze sob¹ Gwiazdê Porann¹, soko³a, feniksa i planetê Wenus, jako najistotniejsze czynniki w rytuale wskrzeszenia.

"
Historia daje nam cenne mitologiczne korelacje. Parashu-Râma, indyjska Wenus, posiadaÂła ojca, uwaÂżanego za ogieĂą ofiarny; widaĂŚ tu podobieĂąstwo do Ozyrysa, bĂŞdÂącego „wielkim ofiarnym” w Egipcie. Purany wskazujÂą, Âże ziemski ojciec Wenus pracowaÂł na rzecz ludzkoÂści i byÂł w jakimÂś stosunku z kapÂłanami i g³ównymi rolnikami. Czy nie byÂły to funkcje Enkiego w Mezopotamii i Ozyrysa w Egipcie? Mahâbhârata mĂłwi, Âże Jamadani, ziemski ojciec Wenus, zostaÂł zamordowany przez krĂłla, a jego syn naleÂżaÂł do kasty wojownikĂłw. Wiemy, Âże Ozyrys (Enki) zostaÂł zamordowany przez Seta (Enlila) i jego dumnych towarzyszy (wojownikĂłw Anunna). ZabĂłjstwo Enkiego nie pojawia siĂŞ na mezopotamskich tablicach, poniewaÂż nie miaÂło miejsca w Sumerze.
"

Enki = Ozyrys

Parks odnalazÂł liczne korelacje pomiĂŞdzy sumeryjskim Enkim-Ea i egipskim Ozyrysem, a takÂże Quetzalcoatlem.

"
Sumeryjskie sÂłowo „ENGUR” oznaczajÂące podziemne wody Abzu. CzĂŞsto bywaÂło synonimem Abzu. ENGUR ma teÂż duÂżo wspĂłlnego z akadyjskim „Apsu”. ByÂła to ÂświĂŞta nazwa zwiÂązana z boginiÂą Nammu i jej synem Enkim. MoÂżemy zdekomponowaĂŚ to pojĂŞcie jako EN-GUR8. Oznacza to „wÂładca (lub przodek) g³êbokoÂści”, tudzieÂż „ku g³êbi”.
"

Anton odnalazÂł egipskÂą formĂŞ tego sÂłowa, hieroglificzne En-Khu-Ur, „ku chwale ksiĂŞcia”.

"
Klinowy znak dla sÂłowa „ENGUR” przypomina plan Ozyrejonu (Ozyrysa) w Abydos.
"

„Enki” (Pan Ziemi) moÂżna zredukowaĂŚ do „É-A” (Mistrz Wodnej ÂŚwiÂątyni) w akadyjskim. PoniÂżej ukazano egipskÂą ilustracjĂŞ, symbolicznÂą reprezentacjĂŞ Ozyrejonu w Abydos.



"
Ukryte znaczenie Engur Enkiego, takie jak „miejsce, w ktĂłrym odzyskaĂŚ serce”, lub „miejsce wchÂłaniane w stanie spoczynku” idealnie koresponduje z boskimi ÂświÂątyniami egipskimi, takimi jak Ozyrejon, w ktĂłrym znajdowaÂły siĂŞ ochronne groby ku czci Ozyrysa. ProszĂŞ zwrĂłciĂŚ uwagĂŞ na znajdujÂący siĂŞ na prawo od Ozyrysa Ankh, symbol Âżycia.

Znak ENGUR jest prostok¹tem zawieraj¹cym krzy¿, symbolem KIR-IŠ-TI, przyw³aszczonym póŸniej przez Koœció³ katolicki jako symbol Jezusa Chrystusa.

Znak ten oczywiÂście poprzedza chrzeÂścijaĂąstwo; moÂżna go odnaleŸÌ na licznych, staroÂżytnych zabytkach, szczegĂłlnie tych w Ameryce ÂŚrodkowej, gdzie identyfikowany jest jako „KrzyÂż Quetzalcoatla” – istota porĂłwnywana z GwiazdÂą PorannÂą i Chrystusem prekolumbijskim. Zdaje siĂŞ byĂŚ sobowtĂłrem Horusa.
OkrÂągÂły krzyÂż Quetzalcoatla symbolizuje nowe (piÂąte) sÂłoĂące w azteckiej kulturze, stworzone po zniszczeniu poprzedniego Âświata przez Quetzalcoatla i jego „cieĂą” Xolotl.

Planeta Wenus, Gwiazda Poranna, takÂże byÂła uwaÂżana za nowe sÂłoĂące przez staroÂżytnych Egipcjan; to nikt inny, tylko Horus, egipski Chrystus.

Symbol Engur przypomina rĂłwnieÂż trumnĂŞ lub urnĂŞ. Znak ten moÂżna wymawiaĂŚ jako ZIKUM, „niebo” po sumeryjsku. ZIKUM moÂże zostaĂŚ zdekomponowane do ZI-KUM, co oznacza „zranione Âżycie”, „zranionego ducha”, lub nawet „zraniony i zabrany”. Czy to nie dusza Âśmiertelnie rannej osoby wznosi siĂŞ do nieba? Czy wÂłaÂśnie to nie staÂło siĂŞ z duszÂą Ozyrysa?

Akadyjska wymowa ZIKUM to Šamû. Oznacza to „zabraĂŚ w stanie spoczynku”, lub „odnowiĂŚ serce”.
W skrĂłcie – istniejÂą liczne korelacje pomiĂŞdzy mezopotamskim Enkim-Ea, egipskim bogiem Ozyrysem i pojĂŞciami odnoszÂącymi siĂŞ do zmartwychwstania egipskiego boga.

Liczne egipskie miasta posiadaÂły centra kulturowe, zwane „Per Ankh”, „Dom ÂŻycia”. MoÂżemy porĂłwnaĂŚ je do szkó³ lub uniwersytetĂłw przeznaczonych do pobierania nauki w zakresie takich dziedzin, jak historia, astronomia czy pisanie. Miasto Abydos specjalizowaÂło siĂŞ w medycynie. InteresujÂącym jest, Âże Sumerowie postrzegali Enkiego jako wielkiego lekarza, leczniczego wĂŞÂża bogĂłw!
"

Znak ryby

Czytelnicy mogÂą pamiĂŞtaĂŚ, Âże Carl Sagan i I.S. Shklovskii (Intelligent Life in the Universe) wziĂŞli pod uwagĂŞ babiloĂąskiego historyka Berossosa; opisaÂł on ziemnowodnego nauczyciela Oannesa, ktĂłry daÂł wiedzĂŞ neolitycznym ludom z Zatoki Perskiej. Ich badania, wraz z pracÂą Z. Sitchina, dotyczÂące tajemnicy Oannesa oraz legend DogonĂłw z Mali o Nommo, a takÂże pracÂą Roberta Temple’a (The Sirius Mystery) skupiajÂącÂą siĂŞ bardziej na Nommo, stanowiÂą ÂźrĂłdÂło wielu dyskusji i spekulacji na temat kontaktĂłw pozaziemskich istot z wczesnymi cywilizacjami ludzkimi.

Niestety, nie ma du¿o materia³ów na ten temat, co jest niefortunne, bior¹c pod uwagê fakt, jak gigantyczny wp³yw musia³o to mieÌ na œcie¿kê, któr¹ pod¹¿a ludzkoœÌ i która doprowadzi³a nad do miejsca, w którym znajdujemy siê dzisiaj.

PamiĂŞĂŚ Antona wypeÂłniona jest informacjami dotyczÂącymi Oannesa i pÂłazĂłw Nommo, ktĂłrzy sÂą Abgal pochodzÂącymi z Syriusza. Istotny jest tutaj ich zwiÂązek z zagubionÂą planetÂą Mulge.

"
Egipskie sÂłowo „Abdju” (Abydos) posiada homofon, ktĂłrego znaczenie to „ryba”. Owa ÂświĂŞta ryba byÂła nawigatorem sÂłonecznej barki Râ. Jej funkcjÂą byÂło ostrzeganie pasaÂżerĂłw barki przed wrogami wysyÂłanymi przez Seta. Nietrudno utoÂżsamiĂŚ rybĂŞ z Abdju z Horusem, lub nawet reinkarnowanym Ozyrysem; sumeryjskim odpowiednikiem Ozyrysa jest zaÂś Enki, ktĂłrego symbolem byÂła ryba.

Ryba nawigujÂąca sÂłonecznÂą barkĂŞ, to prawdopodobnie rĂłwnieÂż planeta Wenus, ktĂłra do dnia dzisiejszego (przynajmniej czasami) wyznacza drogĂŞ sÂłoĂąca.

Wiemy takÂże, Âże ryba jednoczeÂśnie symbolizuje Syriusza, ÂświĂŞtÂą gwiazdĂŞ Egipcjan i miejsce pochodzenia pÂłazich ProjektantĂłw ÂŻycia. Przywodzi to na myÂśl wodne istoty zwane Nommo. Dogoni twierdzÂą, Âże Nommo odbudowali Âświat kilka razy i darowali ludzkoÂści mowĂŞ i ziarna.

Dla SumerĂłw Nommo to sÂłynni Abgal, ktĂłrzy sÂłuchajÂą Enkiego. Sumeryjskie sÂłowo „Abgal” moÂżna przetÂłumaczyĂŚ na akadyjski jako „Apkallû”, oznaczajÂące mĂŞdrca i kapÂłana.

Berossos, babiloĂąski historyk i kapÂłan ÂŚwiÂątyni Bel, opisaÂł Abgal-Apkallû; moÂżna przeczytaĂŚ o nich we fragmencie jego ksi¹¿ki, The Babyloniaca:

W Babilonie by³o wielu ludzi ró¿nego pochodzenia, którzy mieszkali w Chaldee i ¿yli bezprawnie, niczym zwierzêta na polach.

W pierwszym roku pojawiÂła siĂŞ istota, ktĂłra wyszÂła z Morza Erytheraeum, biegnÂącego rĂłwnolegle do Babilonu. Owa istota powiedziaÂła, Âże nazywa siĂŞ Oannes; byÂła zwierzĂŞciem obdarzonym rozumem. Jej ciaÂło byÂło podobne do ryby. Pod rybiÂą gÂłowÂą posiadaÂła innÂą gÂłowĂŞ; posiadaÂła takÂże ludzkie stopy, wychodzÂące z rybiego ogona. Jej gÂłos i jĂŞzyk byÂły ludzkie w swojej artykulacji. Ten wizerunek zostaÂł zachowany do naszych czasĂłw.

Owa istota byÂła przyzwyczajona do przebywania miĂŞdzy ludÂźmi, lecz nigdy nie potrzebowaÂła Âżadnego jedzenia. DaÂła ludziom wiedzĂŞ w postaci liter, nauki, metalurgii, sztuki, sposobu budowania miast i ÂświÂątyĂą, tworzenia praw; uczyÂła zasad geometrii. PokazaÂła im jak wydobywaĂŚ ziarna z ziemi i zbieraĂŚ owoce. W skrĂłcie – nauczyÂła ich kaÂżdej rzeczy potrzebnej do polepszenia jakoÂści Âżycia i jego ucywilizowania.

W owym czasie nie trzeba by³o niczego dodawaÌ do tej nauki. A gdy s³oùce wzesz³o, Oannes powróci³ do wody, aby przetrwaÌ noc w g³êbinach, poniewa¿ by³ p³azem. Potem pojawi³y siê inne zwierzêta przypominaj¹ce Oannesa.
Berossos, The Ancient Fragments, Isaac Preston Coy, 1980.

Zapisy egipskiego Helladiusa donoszÂą o czÂłowieku-rybie zwanym Oe, ÂżyjÂącej w Zatoce Perskiej. WyszedÂł ze ÂświecÂącego jaja i poÂświĂŞciÂł siĂŞ nauczaniu ludzkoÂści.

PoÂśrĂłd rdzennych plemion Pomo z Kalifornii istnieje mit mĂłwiÂący o przybyciu doskonaÂłej istoty, ktĂłra „wyszÂła z oceanu i przeksztaÂłciÂła siĂŞ w czÂłowieka”.

W Chinach pojawiÂły siĂŞ Lingyus, wodne istoty o ludzkich twarzach, rĂŞkach i stopach, o ciele ryby.
W Egipcie ludzie spoÂżywali ryby, lecz byÂło to zabronione na krĂłlewskim stole faraona! Bez wÂątpienia faraonowie byli zaznajomieni z prawdziwÂą symbolikÂą ryby. NiektĂłrzy z nich pamiĂŞtali o „pÂłazim” pochodzeniu ich boga Ozyrysa, ktĂłry zostaÂł zamordowany przez swojego wroga Seta.

Co dziwne, Jezus Chrystus zostaÂł zÂłoÂżony w ofierze w piÂątek – dzieĂą, w ktĂłrym chrzeÂścijanie jedzÂą ryby. KoÂśció³ katolicki zostaÂł wybrany, aby przej¹Ì symbolikĂŞ.
"


Anubis, balsamujÂący bĂłg oskarÂżony o mumifikacjĂŞ Ozyrysa i obrzĂŞd KRST (pogrzeb). Ozyrys byÂł pierwszym pochowanym bogiem, ktĂłry zostaÂł przywrĂłcony do Âżycia. Grobowiec Khabeknet (dziewiĂŞtnasta dynastia).

KontynuujÂąc ten tok myÂślenia, Parks ukazuje, Âże hieroglificzne przedstawienie imienia „Sa’am” oznacza „zabiĂŚ” i „zamordowaĂŚ”. ImiĂŞ „Ozyrys” (Usir – siedziba oka) zostaÂło dane Sa’amowi po jego Âśmierci przez Egipcjan, ktĂłrzy znali jego prawdziwe imiĂŞ.
"

cdn...

[radoslaw]

"
Znak krzy¿a - KIR-IŠ-TI i Gwiazda Poranna

Wyznawcy g³ównych religii, zw³aszcza zachodnich, sk³aniaj¹ siê ku wierzeniom, i¿ niektóre cudowne wydarzenia mia³y miejsce w odpowiednim miejscu i czasie; wierz¹ równie¿ w wyj¹tkowe, nadludzkie istoty, które stworzy³y znane im (wyznawcom) religijne systemy. Zwykle nie zdaj¹ sobie sprawy, ¿e wszystkie te religie wype³nione s¹ mitologi¹, która istnia³a na d³ugo przed powstaniem ka¿dej z nich.

Teologowie zdaj¹ sobie z tego sprawê; to w³aœnie badaj¹, a owe badania zdaj¹ siê nie kolidowaÌ z ich religijnymi wierzeniami. Pod¹¿aj¹ jakby podwójn¹ œcie¿k¹.

Anton Parks takÂże pod¹¿a podwĂłjnÂą ÂścieÂżkÂą, lecz patrzy na to wszystko z innego punktu widzenia niÂż konwencjonalni teologowie. Z jednej strony wyraÂźnie pamiĂŞta uczestnictwo w wydarzeniach, ktĂłre w koĂącu staÂły siĂŞ „zmitologizowanymi” elementami religii. Z drugiej strony - zacz¹³ badaĂŚ mitologie.

WaÂżna sprawa – znaczna czêœÌ tej sekcji poÂświĂŞcona jest planecie Wenus, poniewaÂż zdaje siĂŞ ona byĂŚ pozostaÂłoÂściami Mulge-Tab. Cechy przypisywane Wenus od tysiÂącleci mogÂą nam coÂś powiedzieĂŚ o domniemanym spotkaniu Ziemi i Mulge. NiektĂłre z tych cech przypisywane sÂą postaciom religijnym, takim jak Jezus Chrystus.

PojĂŞcie „KRST” i jego odmiany moÂżna zdekomponowaĂŚ. KIR-IŠ-TI lub KIR-IŠ-TUŠ moÂżna zdekodowaĂŚ do znaczeĂą – „ryba/syn”, „gwiazda/gĂłra/pÂłonÂący” i „Âżycie”. Oznacza to „pÂłonÂącego syna Âżycia”, „rybĂŞ z gwiazd/Âżycie”, tudzieÂż w Egipcie „rytuaÂł pogrzebu; trumnĂŞ lub sarkofag krĂłla”; oznacza to rĂłwnieÂż „syna, ktĂłry mieszka w gwiazdach”.

Enki uwaÂżany byÂł przez niektĂłrych Gina’abul za KIR-IŠ-TI.

IstniaÂł okultystyczny, egipski paradygmat, ktĂłra uwaÂżaÂł Ozyrysa, g³ównego martwego i wskrzeszonego boga, za istotĂŞ symbolicznie przeobraÂżonÂą w GwiazdĂŞ PorannÂą przed reinkarnowaniem jako Horus. W Nowym Testamencie Jezus mĂłwi o sobie – „Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni (…) korzeĂą i potomek Dawida, i jasna Gwiazda Poranna” (Apokalipsa, 22.13 i 16).

"
W Apokalipsie 22, Jezus mĂłwi o sobie, iÂż jest „tym, ktĂłry przybywa”. Jako Alfa i Omega, jest pierwszym i ostatnim. Jest krĂłlem, ÂźrĂłdÂłem, Wiecznie Namaszczonym. Jego rola jako Mesjasza jest jasno okreÂślona.

Wiele cech Jezusa moÂżna powiÂązaĂŚ z Ozyrysem i Horusem. Greckie sÂłowo „Christos” („Messias” po Âłacinie) oznacza – „namaszczony, bÂłogosÂławiony przez pana”. MĂłwi o osobie, ktĂłra zostaÂła namaszczona (od ÂłaciĂąskiego „unctum” – maœÌ [ang. „unguent”]) podczas konsekrowania poprzez liturgiczne namaszczenie. Inicjacyjny obrzĂŞd Ozyrysa w Abydos polega wÂłaÂśnie na tym; stÂąd teÂż wywodzi siĂŞ chrzeÂścijaĂąski chrzest.

Wtajemniczony (a tak¿e przysz³y król) pojawia siê w basenie po d³ugiej podró¿y inicjacyjnej. Wspina siê po stopniach, aby uzyskaÌ dostêp do centralnej wyspy (na której znajduje siê g³owa Ozyrysa) i odradza siê jako m³ody syn.

Egipskie „Mesi” tÂłumaczone jest jako „urodziĂŚ siĂŞ”, lub „matka”.

ObrzĂŞd inicjacyjny w ÂświÂątyni Ozyrejon w Abydos przypomina wczeÂśniejszy obrzĂŞd sumeryjski, ktĂłry prowadziÂł bogĂłw do Engur Enkiego-Ea w Abzu, podziemnym Âświecie:

Wkraczasz do Ziemi; Geb (bĂłg Ziemi) otwiera siĂŞ dla ciebie. Wkraczasz do podziemnej hali pod (ÂświĂŞtymi) drzewami. PrzybyÂłeÂś teraz w pobliÂże boga (Ozyrysa), boga, ktĂłry Âśpi w swoim grobowcu. Jego prawdziwy wizerunek spoczywa na jego pogrzebowym ÂłoÂżu.

W tym ÂświĂŞtym miejscu jego tytuÂł to „Usprawiedliwiony”. Jego ciaÂło oczyszczone jest w Râ-Anedjti; jego ciaÂło oczyszczone jest w (ÂświĂŞtym) dorzeczu Heket.

Dla ciebie Bramy Innego Œwiata s¹ otwarte. W pokoju, w pokoju, mo¿esz osi¹gn¹Ì œwiête miejsce Ozyrysa. Przetrzymujesz noc i œpisz w miejscu pe³nym tajemnic.

CzeluœÌ Enkiego-Ozyrysa jest bez w¹tpienia czeluœci¹ œwiata, miejscem zamieszkania wodnych bogów. Nowicjusz zabierany jest g³êboko pod Ziemiê, poprzez tunel wiod¹cy do podziemnego Ozyrejonu, i zostaje zanurzony w œwiêtej wodzie przed wypraw¹ na œwiêt¹ wyspê (platformê) i napotkaniem sarkofagu oraz relikwiarza zawieraj¹cego g³owê Ozyrysa.

Zanurzenie powodowaÂło rodzaj programowania, ktĂłry wywieraÂł wpÂływ na cud zmartwychwstania nowicjusza.

W Abzu lub Abydos, nowicjusz spotyka siĂŞ z namaszczonym, Mesjaszem, zbawicielem, ktĂłry wybawi go od grzechĂłw. To bardzo przypomina funkcjĂŞ podjĂŞtÂą przez Ozyrysa po jego Âśmierci; staje siĂŞ wielkim sĂŞdziÂą, kapÂłanem wiecznoÂści.

W Judaizmie Jezus jest wysÂłannikiem Boga, ktĂłry przywrĂłci Izraelowi jego prawa i zainauguruje erĂŞ sprawiedliwoÂści.

Dla Egipcjan sprawiedliwoœÌ jest bogini¹ zwan¹ Maât. Towarzyszy ona Ozyrysowi podczas procesu ozyryjskiej sprawiedliwoœci w ukrytym œwiecie zmar³ych. Maât (sprawiedliwoœÌ) os¹dza ludzkie dusze wa¿¹c serce, podczas gdy Ozyrys wydaje wyrok.

ZnowuÂż, Biblia opracowana przez hebrajskich kapÂłanĂłw, nie przegapia okazji, aby opieraĂŚ siĂŞ na ezoterycznej ideologii egipskiej:

Mamy jednak mocniejszÂą, prorockÂą mowĂŞ, a dobrze zrobicie, jeÂżeli bĂŞdziecie przy niej trwali jak przy lampie, ktĂłra Âświeci w ciemnym miejscu, aÂż dzieĂą zaÂświta, a Gwiazda Poranna wzejdzie w waszych sercach.
2 P 1,16-19
"

Heket (HÉ-KET), „ktĂłra ³¹czy oddech” w sumero-akadyjskim, jest boginiÂą posiadajÂącÂą gÂłowĂŞ pÂłaza. Nosi znak Ankh, ktĂłry jest jej atrybutem par excellence.

Heket jest pierwotnÂą boginiÂą, ktĂłra daje Âżycie; to ona formuje niemowlĂŞ w Âłonie matki. Ona jest „ÂświĂŞtÂą poÂłoÂżnÂą”.

Bogini ta przyczynia siĂŞ do regeneracji Ozyrysa w Ozyrejonie w Abydos, oraz koncepcji Horusa jako inkarnacji swojego ojca.

Tym samym przypomina bardzo boginiĂŞ Nut, matkĂŞ Ozyrysa, ktĂłra z kolei jest sobowtĂłrem Nammu, matki Enkiego, bĂŞdÂącej pÂłazem.

Anton cytuje Messoda i Rogera Sabbaha (The Secrets of Exodus, 2000), aby wyjaÂśniĂŚ, iÂż aramejskie tÂłumaczenie Biblii ujawnia pewien fakt – Hebrajczycy byli monoteistycznymi kapÂłanami „Yahoud”, Judejczykami wygnanymi z Egiptu, ktĂłrzy uprzednio byli kapÂłanami Amona, a potem Atona (pod wpÂływem Echnatona, ktĂłry przemieniÂł Atona [sÂłoneczny dysk] w niepowtarzalnego boga).

Innym przykÂładem antycznych korzeni elementĂłw Âżydowskiej kultury jest zwyczajne hebrajskie imiĂŞ „Cohen”, oznaczajÂące generalnie rzecz biorÂąc „kapÂłana”.

"
Biblijne imiĂŞ boga, „YahvĂŠ”, wywodzi siĂŞ z egipskiego hieroglifu IAW:

Z tego sÂłowa pochodzi nazwa, jakÂą okreÂślano hebrajskich kapÂłanĂłw – Yahouds (Judejczycy).
IAW (uwielbienie,modlitwa)
"

JeÂżeli chodzi o kapÂłanĂłw i kapÂłanki, Parks stara siĂŞ ustalaĂŚ cechy tych waÂżnych notabli lub istot w ró¿nych kulturach. To istotne, poniewaÂż ich pochodzenie jest bardzo interesujÂące – nie pojawili siĂŞ znikÂąd, nie byli teÂż „postaciami z bajek”. MoÂżna powiedzieĂŚ, Âże z pewnoÂściÂą byli nie tylko zwyczajnymi absolwentami teologicznych seminariĂłw.

Owe cechy s¹ bardzo podobne w wielu kulturach, a to mo¿e zaprowadziÌ nas do bardzo dawnych czasów i wydarzeù. Poni¿sza tabela przedstawia zwi¹zki kap³anów z koncepcj¹ Mesjasza i Chrystusa w ró¿nych kulturach.

Koncepcja   
KapÂłan, kapÂłanka
Mezopotamia/Sumer
GUDU4
Akad.: Pašišuen
DomyÂślnie – kapÂłan (mĂŞski), namaszczony, czystoœÌ rytualna poprzez boskie namaszczenie.
Archaiczny znak – egipski krzyÂż Ankh, od ktĂłrego wzi¹³ siĂŞ symbol reprezentujÂący kobiecoœÌ i planetĂŞ Wenus.
GUDU4-ABZU
Akad.: Gudapsu
ÂŁÂączy sumeryjski znak z Abzu, przedstawiany w formie wodnych ÂświÂątyĂą w ludzkim Âświecie.
Egipt
Oczyszczenie duszy zmarÂłego byÂło zadaniem Izydy, Neftydy, Maât i Heket; wszystkie one nosiÂły Ankh, symbolizujÂący wskrzeszenie duszy w ozyryjskim kulcie.   
JudeochrzeÂścijaĂąstwo/ÂŁacina
-

Koncepcja
KapÂłan GALA(akad.: Kalû)
Mezopotamia/Sumer
Wywodzi siĂŞ od staroÂżytnych Abgal zwiÂązanych z wodnym kultem Enkiego-Ea.
G³ówny obowiÂązek – Âśpiewanie przy akompaniamencie harfy.
PieÂśni i lamenty towarzyszyÂły chowaniu zmarÂłych.
PrzeganiaÂł demony i ochraniaÂł zmarÂłych podczas ich podró¿y.   
Egipt
Praktyka (KRST) powiÂązana z Syriuszem poprzez syryjskie zwiÂązki Abgal i Izydy.
JudeochrzeÂścijaĂąstwo/ÂŁacina
-

Koncepcja
Mesjasz (Namaszczony); Chrystus
Mezopotamia/Sumer
Enki-Ea byÂł odpowiedzialny za kapÂłanki Santana, ktĂłre zbieraÂły rolnicze plony dla Gina’abul w Edinie.
Egipt
Horus chciaÂł pomÂściĂŚ swojego ojca, uwolniĂŚ ludzi Enkiego-Ozyrysa ciemiĂŞÂżonych przez Enlila-Seta oraz oczyÂściĂŚ honor swojej rodziny ze strony matki.
Plutarch w dziele Izyda i Ozyrys wskazuje, Âże „BĂłg” daÂł owoce ziemi Egipcjanom.
Ozyrys symbolizowaÂł odnowienie natury; kaÂżdy zmarÂły Egipcjanin nosiÂł jego imiĂŞ.
Jako pierwszy zmar³y i wskrzeszony Bóg, uwa¿any za g³ównego nowicjusza Egiptu.
UwaÂża siĂŞ, Âże wynalazÂł pszenicĂŞ, ktĂłra byÂła zapowiedziÂą nieÂśmiertelnoÂści dla Egipcjan.
Egipcjanie ÂświĂŞtowali tajemnice mĂŞki, Âśmierci i wskrzeszenia Ozyrysa.
JudeochrzeÂścijaĂąstwo/ÂŁacina
ÂŁacina – namaszczony, bÂłogosÂławiony przez Pana.
Ten, od ktĂłrego oczekuje siĂŞ zbawienia.
Zbawiciel, wyzwoliciel.
ÂŁaciĂąskie sÂłowa - „Messio” (plon) i „Messis” (produkt pochodzÂący z Ziemi).
Edin zmieniony w „raj”.


Znaki i symbole – ciÂąg dalszy…


Ankh – symbol Âżycia i bogiĂą-kapÂłanek.

Egipt. Symbol Âżycia i boskiego oddechu. ÂŁuk lub wĂŞzeÂł Ankh towarzyszy wszystkim rytuaÂłom i figurkom w licznych talizmanach i obiektach pogrzebowych. Epitet dotyczÂący Ozyrysa – „ten, ktĂłry Âżyje”. SÂłowa „Ankhu” i „Ankhiu” to synonimy „bÂłogosÂławionej Âśmierci”. Na planie katedry nawy symbolizujÂą znak Ankh wraz z eliptycznym prezbiterium, uÂłoÂżone prostopadle do g³ównej osi.

W staroÂżytnym malarstwie egipskim osoba darujÂąca komuÂś Âłuk/wĂŞzeÂł Ankh, oferuje jej Âżycie.

Egipskie obchody zmartwychwstania martwego krĂłla poprzez jego syna byÂły prowadzone przez boginie-kapÂłanki, niosÂące krzyÂż. Dwaj KIR-IŠ-TI („Âżarliwi synowie Âżycia”), Ozyrys i Jezus, rozumieli zmartwychwstanie, w ktĂłrym aktywnie uczestniczyli ÂświĂŞci, odpowiednio Izyda i Neftyda lub Maria i Maria Magdalena. Te ÂżeĂąskie istoty symbolizujÂą Ducha, lub Ducha ÂŚwiĂŞtego w wersji judeochrzeÂścijaĂąskiej.

Obchody Misterium MĂŞki Ozyrysa

Opis: Rozpoczyna siĂŞ ceremonia orki i siewu. Mumia Ozyrysa pokryta jest cennymi klejnotami i substancjami owiniĂŞtymi w papirus, zanurzonymi w g³êbokim basenie. W konkretny dzieĂą wizerunek Ozyrysa wystawiany jest na sÂłoĂące, tuÂż przed jego zachodem; umieszcza siĂŞ go w ÂświĂŞtej barce otoczonej pÂłomieniami, ktĂłra wpÂłynie do grobu Ozyrysa. Potem ciaÂło Ozyrysa umieszczane jest w morwowej trumnie i chowane w tym samym miejscu, co w roku poprzednim. Wizerunek z poprzedniego roku jest z kolei ustawiany naprzeciwko (lub we wnĂŞtrzu) drzewa Išed („Drzewo Horyzontalne”, prawdopodobnie wierzba lub jawor), symbolu boskoÂści lub bogini. Trzydziestego dnia, gdy wody Nilu zawracajÂą, ceremonie powiÂązane z pochowaniem Ozyrysa rozpoczynajÂą siĂŞ w podziemnej komnacie.

Dekompozycja egipskiego sÂłowa „Išed” na sumero-akadyjski ujawnia zwiÂązki Neb-Heru i KIR-IŠ-TI. Zdekodowane – „gĂłra, gwiazda, Âżarliwy wzrost, opuÂściĂŚ, pojawiĂŚ siĂŞ, staroÂżytny wzrost”. TÂłumaczenie – „sprawiĂŚ, Âże pojawiajÂą siĂŞ gwiazdy; wyjÂście z gwiazd; wskrzeszenie ze staroÂżytnych”.

Egipcjanie postrzegali Išed jako „poÂłoÂżnika” (pewnie istnieje na to lepsze sÂłowo) nowego sÂłoĂąca; narodziny zwiÂązane z wyjÂściem z otwartego lub pĂŞkniĂŞtego Drzewa Horyzontalnego.

"
Czarne SÂłoĂące – emblemat NazistĂłw
Dobrze znanym jest fakt, Âże motyw „czarnego sÂłoĂąca” byÂł istotny dla NazistĂłw. Napisano na ten temat wiele ksi¹¿ek…
Ich przekonanie, Âże symbol ten zwiÂązany jest z odnowÂą Âżycia, wywodzi siĂŞ z Egiptu; czĂŞsto odnajdywano go w staroÂżytnych tekstach pogrzebowych. Lecz dla Egipcjan dusza byÂła wspomagana w procesie Âśmierci, wznoszÂąc siĂŞ do nieba, podczas gdy NaziÂści d¹¿yli do Âśmierci, aby odnowiĂŚ swojÂą potwornÂą ideologiĂŞ. To jeden z przykÂładĂłw staroÂżytnego i szlachetnego symbolu, przeksztaÂłconego przez „siÂły ciemnoÂści”.
"


Gwiazda lub ciaÂło niebieskie symbolizujÂące duszĂŞ zmarÂłego (w tym przypadku Ozyrysa, ktĂłry przemieniony zostaÂł w Benu [Feniksa]), wiodÂło ciaÂło niebieskie w nocy (Râ'af – czarna gwiazda), przeksztaÂłcajÂąc siĂŞ potem w GwiazdĂŞ PorannÂą, towarzysza SÂłoĂąca podczas dnia. DziĂŞki KIR-IŠ-TI, takim jak Ozyrys czy Jezus, ÂśmierĂŚ nie jest dÂłuÂżej uwaÂżana za anihilacjĂŞ; raczej za przejÂście.


Asyryjsko-babiloĂąskie BAR lub BA7 (dusza, uwolniĂŚ, otworzyĂŚ lub rozÂłupaĂŚ)

Przejœcie dokonywane przez duszê przedstawiane by³o przez staro¿ytnych Sumerów w glinie w formie symbolu ukazanego po lewej. Symbol krzy¿a zwi¹zany jest z póŸniejszym chrzeœcijaùskim krzy¿em, symbolizuj¹cym Syna Bo¿ego lub mêkê Chrystusa.

Anton odkryÂł wiele symbolicznych znaczeĂą krzyÂża – z³¹czenie Nieba i Ziemi, materii i ducha, aspektu ÂżeĂąskiego/nieÂświadomoÂści i aspektu mĂŞskiego/ÂświadomoÂści; takÂże gwiazda, ktĂłra jest miejscem spotkania dwĂłch ÂświatĂłw, tudzieÂż przeciwstawnych siÂł.

"
Drzewa Išed sadzono na szczycie wzgórza Ozyrysa, pokrywaj¹c wodny grobowiec boga z czeluœci (Ozyrejon w Abydos). Išed, stwórcze drzewo horyzontalne, dawa³o ¿ycie zarówno nocnemu, jak i dziennemu s³oùcu, mylonymi z Benu (Gwiazd¹ Wieczorn¹) i Neter Duau (Gwiazd¹ Porann¹). Nie trzeba chyba przypominaÌ, ¿e Wenus transmutuj¹ca w ziemskim œwiecie symbolizuje Horusa lub martwego króla.
"

Drzewo symbolizuje BoginiĂŞ-MatkĂŞ.

Koncepcja wĂŞÂża zawieszonego na ÂświĂŞtym drzewie pomiĂŞdzy ÂświatÂłem i ciemnoÂściÂą zapisana jest na mezopotamskiej okrÂągÂłej pieczĂŞci oraz powiÂązana jest z historiÂą wĂŞÂża (Enkiego-Ea) i zakazanego drzewa (Bogini) w Ogrodzie Eden.

Parks zapoznaÂł siĂŞ z wieloma wersjami tego motywu – hebrajskÂą, egipskÂą, sumeryjskÂą…

WspĂłlnÂą mitologicznÂą pÂłaszczyznÂą jest staÂła walka pomiĂŞdzy siÂłami ozyryjskimi (Sojusznicy ÂŚwiatÂła) i setyjskimi (Synowie CiemnoÂści).

W¹¿ czêsto zastêpowany jest przez Horusa, poœmiertnego syna Ozyrysa; czasem wystêpuje równie¿ w formie soko³a usadowionego na szczycie œwiêtego drzewa.

Posiadanie tego drzewa stanowi usankcjonowanie w³adzy Râ.

PodejmujÂąc znowu kwestiĂŞ DogonĂłw i Nommo, Anton cytuje Marcela Griaule’a i Germaine’a Dieterlena, przedstawiajÂąc ich wersjĂŞ mitu kazirodztwa Bladego Lisa i Matki Ziemi, zawartÂą w ksi¹¿ce Le Renard Pâle z 1965 roku. Dobrze byÂłoby, gdyby w tym miejscu czytelnik zapoznaÂł siĂŞ z historiÂą DogonĂłw i ich powiÂązaniami z Syriuszem B, znajdujÂącÂą siĂŞ pod adresem http://www.ufopsi.com/articles/dogon.html. Nommo, bogowie DogonĂłw, zostali stworzony przez Amma, niebiaĂąskiego Boga i stwĂłrcĂŞ wszechÂświata. Jeden z nich zbuntowaÂł siĂŞ i zostaÂł zÂłoÂżony w ofierze przez Amma; jego szczÂątki zaÂś pociĂŞto i rozrzucono po wszechÂświecie.

Dogoni nie sÂą jedynÂą kulturÂą wierzÂącÂą w takÂą kosmologiĂŞ. Ró¿ne wersje tej samej historii jednoczÂą nie tylko podobne motywy, lecz takÂże lingwistyczne korzenie. PrzykÂładowo – Annagonno (Ăłw poÂświĂŞcony Nommo) moÂżna zdekomponowaĂŚ do AN-AG-UN-NÚ, AN-AG-UN-NU lub AN-AG-UN-NU11. Oznacza to – „An (lub niebo), ktĂłry reprezentuje populacjĂŞ”, „An, ktĂłry umieszcza wizerunek ÂświatÂła lub ognia”, tudzieÂż „An, ktĂłry zabija siĂŞ dla populacji”. Albo Kilena (drzewo, do ktĂłrego przywiÂązany byÂł Annagonno podczas owego zdarzenia) – KI (miejsce, ziemia), LE4 (niebiaĂąski), NA (istota ludzka). Oznacza to „niebiaĂąskie miejsce ludzkiej istoty”, lub „symbol Bogini-Matki”. Annagonno to oczywiÂście Enki-Ozyrys; Amma to An, a „blady lis” to Enlil.

Pochodzenie planety Wenus; narodziny WojownikĂłw Wenus

Istnieje ÂścisÂłe powiÂązanie pomiĂŞdzy znaczeniem Gwiazdy Porannej („Neter Duau” po egipsku) oraz „krĂłlem”, ktĂłrym jest Horus (Heru), bĂŞdÂący wizerunkiem Neter Duau (Wenus).

Wszyscy protoplaœci Wenus inkarnuj¹ istotê z³o¿on¹ w ofierze w po³¹czeniu ze œwiatem zmar³ych. Dzieje siê tak generalnie rzecz bior¹c we wszystkich tradycjach, wliczaj¹c w to te ze Œrodkowej Ameryki i Skandynawii.

Czêsto uto¿samiani s¹ z wojn¹ lub konkretnych konfliktem, a tak¿e z Isztar, Aten¹, Horusem, Parashu-Râm¹ i Lucyferem.

HelleĂąskÂą wersjÂą babiloĂąskiej Isztar (Wenus) jest Atena, ktĂłra powstaje „w peÂłni uzbrojona” z czoÂła Zeusa (Jowisza).

PlanetÂą znajdujÂącÂą siĂŞ przed Jowiszem (tudzieÂż jego „gÂłowÂą”) byÂła „czarna gwiazda” Mulge, ktĂłra wytrÂąciÂła Wenus z pierwotnej pozycji (Wenus byÂła satelitÂą Mulge).

W Izydzie i Ozyrysie Plutarch cytuje wypowiedÂź Manetona, ktĂłry twierdzi, Âże imiĂŞ „Atena” oznacza po grecku „spontaniczny ruch”. „Atena” zdekomponowane do sumero-akadyjskiego oznacza „woÂłanie pana-ojca”, „wysÂłannika pana-ojca” oraz „ze zwÂłok pana-ojca”.

NiezwykÂła historia o gÂłowie rodzÂącej boginiĂŞ-wojowniczkĂŞ pojawia siĂŞ w indyjskiej mitologii – Bogini Kali w Dewimahatmjie. Na szczegĂłlnÂą uwagĂŞ zasÂługujÂą rozdziaÂły 7.8 i 9.22.



"
KA-LI9, „migotliwe Âświadectwo” po sumeryjsku, gorÂączkowo taĂączyÂła na niebie, podekscytowana spustoszeniami jakie spowodowaÂła. WystawiajÂąc na niebezpieczeĂąstwo rĂłwnowagĂŞ Ziemi i ludzkoÂści, Shiva kÂładzie siĂŞ u jej stĂłp, aby zatrzymaĂŚ jej niszczycielski taniec. Te piekielne zniszczenia, o ktĂłrych mĂłwiÂą indyjskie teksty, odnaleŸÌ moÂżna w sumeryjskim sÂłowie „MU7”, ktĂłre zapisywane jest rĂłwnieÂż jako „KA-LI” i oznacza „woÂłaĂŚ” i „miotaĂŚ”.

Kali jest jednoczeœnie bogini¹ zniszczenia i kreacji. Jest najczêœciej przedstawiana jako przera¿aj¹ca kobieta, ubrana na czarno, o œwiec¹cych i przekrwionych oczach. Mo¿na nawet powiedzieÌ, ¿e jest czarn¹ gwiazd¹! Posiada cztery ramiona i taùczy na szkielecie. Cia³o, na którym taùczy, symbolizuje zniszczony wszechœwiat. Inni s¹dz¹, ¿e owo cia³o symbolizuje œmierÌ, któr¹ zostawia na swojej drodze. Bardziej wspó³czesne interpretacjê uto¿samiaj¹ cia³o z Shiv¹. Ponadto Kali wyskoczy³a z czo³a bogini zwyciêstwa Durgi.
"

GÂłowa Brahmy; Pani Zeusa

GÂłowa boga wszystkich bogĂłw pojawiÂła siĂŞ w hinduskiej literaturze jako piÂąta i tajemnicza gÂłowa Brahmy.

"
Indyjskie kroniki mĂłwiÂą, Âże Brahma, „ogromna istota”, posiadaÂł cztery gÂłowy umieszczone w g³ównych miejscach. WiedzÂąc, Âże bĂłg uwaÂżany jest za stwĂłrcĂŞ wszystkiego, moÂżemy go porĂłwnaĂŚ do Jowisza (Zeusa) ze ÂśrĂłdziemnomorskich tradycji, a cztery gÂłowy do czterech satelitĂłw Jowisza – Io, Europy, Ganimedesa i Kallisto.

Wedyckie teksty mĂłwiÂą, Âże pewnego dnia Brahma uformowaÂł dla siebie piÂątÂą gÂłowĂŞ, aby obserwowaĂŚ boginiĂŞ SandhyĂŞ („zmierzch”). Po³¹czyÂł siĂŞ z niÂą i z tego zwiÂązku powstaÂła ludzkoœÌ. Shiva-Rudra, ma³¿onek bogini, byÂł niezwykle wÂściekÂły i wypuÂściÂł pÂłonÂącÂą strza³ê, ktĂłra odciĂŞÂła piÂątÂą gÂłowĂŞ Brahmy.

Najistotniejszy jest tutaj fakt, iÂż piÂąta gÂłowa indyjskiego Jowisza miaÂła obserwowaĂŚ boginiĂŞ „zmierzchu”, czyli pod¹¿aĂŚ za jej kultem – z tego powodu Shiva-Rudra jÂą odci¹³.

Wiemy, Âże w egipskiej mitologii Izyda reprezentuje Âświt, a Neftyda zmierzch. Dwa kawaÂłki drewna, ktĂłre uformowaÂły Arani (dwie matki) Agni (Horus) sÂłusznie utoÂżsamiane sÂą ze Âświtem i zmierzchem w Wedach.

Egipskie tradycje uczyniÂły z Neftydy staroÂżytnÂą ma³¿onkĂŞ Seta (Enlila), czasem teÂż jego siostrĂŞ. Neftyda koresponduje z InannÂą, „ma³¿onkÂą” systemu Enlila, ktĂłre jest rĂłwnieÂż wnuczkÂą Enlila. Egipcjanie zrobili z niej ma³¿onkĂŞ Seta. Historia ta staje siĂŞ znacznie bardziej spĂłjna, gdy zdamy sobie sprawĂŞ z ukrytych powiÂązaĂą pomiĂŞdzy Ozyrysem i NeftydÂą (Enkim i InannÂą)…

Innin powiÂązana jest rĂłwnieÂż z upadkiem kultu Amašutum na Ziemi. Eksplozja Mulge (czarnej gwiazdy), ktĂłra byÂła planetÂą znajdujÂącÂą siĂŞ pomiĂŞdzy Marsem i Jowiszem, byÂła efektem tego upadku i wojny pomiĂŞdzy Gina’abul. Shiva-Rudra (Enlil-Set) jest najpewniej osobÂą, ktĂłra podjĂŞÂła decyzjĂŞ o zniszczeniu planety ProjektantĂłw ÂŻycia.
"

Bramini, cz³onkowie najwy¿szej kasty w Indiach, twierdz¹, ¿e wy³onili siê z g³owy Brahmy. A to w³aœnie Mulge, planeta Kadištu, która znajdowa³a siê naprzeciwko Brahmy (Jowisza), i któr¹ Shiva-Rudra (Enlil-Set) rozkaza³ zniszczyÌ!

Bramini przez d³ugi czas byli farmerami i pasterzami; jest to w pe³ni zgodne z wiedz¹ o Projektantach ¯ycia, a tak¿e wiedz¹ o Nommo Dogonów, dotycz¹c¹ Santana-Šandan Amašutum, jako nadzorczyù plantacji i upraw, zielarek, itd.

PowracajÂąc do greckich wersji – istnieje historia o Âśmierci zÂłoÂżonej w ofierze istoty, ktĂłra zrodziÂła boskoœÌ; boskoœÌ ta musiaÂła uciekaĂŚ przed gniewem „bogĂłw”. Chodzi tutaj o Semele, kochankĂŞ Zeusa.

"
Historia ta opowiada, i¿ Zeus by³ bardzo zauroczony ksiê¿niczk¹ Semele. Kocha³ j¹ tak bardzo, ¿e obsypywa³ j¹ prezentami. Kiedy Hera, ¿ona Zeusa-Jowisza, dowiedzia³a siê o zdradzie króla bogów, przybra³a postaÌ Beloe, pielêgniarki Semele. Przekona³a ksiê¿niczkê do tego, aby okaza³a swoj¹ mi³oœÌ. Semele uda³a siê wiêc do Zeusa-Jowisza i poprosi³a go, aby ukaza³ jej siê w pe³nym blasku. Zeus tak uczyni³ i ukaza³ siê otoczony oœlepiaj¹cym œwiat³em, wraz z b³yskaj¹cymi piorunami. W przeci¹gu krótkiej chwili cia³o Semele sp³onê³o. Mówi siê, ¿e grób ksiê¿niczki tli³ siê jeszcze d³ugo po jej œmierci.

Zeus zd¹¿y³ wzi¹Ì z ³ona Semele Dionizosa, ich wspólnego syna. Król bogów schowa³ go w swojej nodze, zanim przemieni³ go w m³od¹ kozê, aby móg³ uciec przez gniewem Hery. W takiej formie Dionizos uciek³ do dalekich
krain. Potem zszed³ do podziemi, aby odzyskaÌ swoj¹ matkê z królestwa ciemnoœci; zaniós³ j¹ na Olimp, a Zeus da³ jej nieœmiertelnoœÌ pod imieniem Thyone.

Ta wersja jest niezwykÂła, poniewaÂż przedstawia Zeusa jako kogoÂś odpowiedzialnego za niebiaĂąski dramat i jednoczeÂśnie obserwatora wydarzeĂą. Podobnie jak w przypadku wariantu ofiary u Nommo, krĂłl bogĂłw wykorzystuje ÂświatÂło, aby poÂświĂŞciĂŚ ofiarĂŞ. Z ofiary tej rodzi siĂŞ dziecko, ktĂłre musi uciekaĂŚ przed boskim gniewem. W kaÂżdym przypadku dziecko jest przez jakiÂś czas chronione przed wypeÂłnieniem swojego szalonego przeznaczenia.

Podobne koncepcje pojawiajÂą siĂŞ u DogonĂłw; wg nich „z wypÂływajÂącej krwi Nommo wyÂłoniÂł siĂŞ Yazu (Wenus) w niejasny sposĂłb”. Wskazuje to na fakt, iÂż Wenus bywa momentami niewidzialna na swoim kosmicznym kursie…
PostaÌ Dionizosa jest bardzo interesuj¹ca. Grecka mitologia mówi, ¿e by³ dotkniêty ob³êdem. Wêdrowa³ po œwiecie; jego historia pe³na jest tajemniczych podró¿y. W ich trakcie da³ ludzkoœci wiedzê o rolnictwie. Ró¿ne wizerunki przedstawiaj¹ Dionizosa jako cherubina wychodz¹cego ze swojej matki, lub op³akuj¹cego jej œmierÌ, tudzie¿ rozpoœcieraj¹cego swoje skrzyd³a, aby zostawiÌ jej szcz¹tki.
"


Semele
John McKirdy Duncan


Gustave Moreau - "Jowisz i Semele". W Âśrodku pojawia siĂŞ maÂły Dionizos. Jego cechy przypominajÂą Benu (Feniksa)…
"

Po resztĂŞ opracowaĂą Antona Parksa odsylam do stale aktualizowanego dokumentu PDF:
http://anunnaki.cba.pl/Kompilacja.pdf