OCZYSZCZANIE POWIETRZA PRZY POMOCY TECHNOLOGII I LUDZKIEGO CIAÂŁA ÂŚWIETLISTEGO

Fragment ksiÂąÂżki "ÂŻycie w przestrzeni serca" Drunvalo Melchizedeka:

"Niemal na chybiÂł trafiÂł wybraÂłem pozornie przypadkowy moment w moim Âżyciu, w ktĂłrym rozpocznĂŞ tĂŞ opowieÂśĂŚ. DecyzjĂŞ o tym, Âżeby pomĂłc Ziemi w uzdrowieniu jej Âśrodowiska

naturalnego przy pomocy technologii umysÂłu podjÂąÂłem nie podczas medytacji, ale w zwykÂłej codziennej rzeczywistoÂści. UwaÂżaÂłem, Âże wszyscy jesteÂśmy odpowiedzialni za ZiemiĂŞ, a skoro gÂłoszĂŞ to przekonanie publicznie, powinienem zaÂświadczyĂŚ o nim rĂłwnieÂż wÂłasnym Âżyciem. OtworzyÂłem siĂŞ wiĂŞc wĂłwczas na wszelkie moÂżliwe sytuacje, w ktĂłrych mĂłgÂłbym osobiÂście przyczyniĂŚ siĂŞ do uzdrowienia naszej drogiej Ziemi.

Nie opowiadam wam jednak tej historii tylko po to, by zwrĂłciĂŚ waszÂą uwagĂŞ na problem zanieczyszczenia Ziemi. ChcĂŞ wam opowiedzieĂŚ o tym, jak eksperymenty z pewnym urzÂądzeniem o nazwie R-2 odmieniÂły moje Âżycie, otwierajÂąc przede mnÂą duchowÂą moÂżliwoÂśĂŚ doÂświadczania Âświata w caÂłkiem nowy, nieznany mi dotÂąd sposĂłb.

W owym czasie nie wiedziaÂłem jeszcze, Âże te eksperymenty technologiczne pozwolÂą mi wyjÂśĂŚ poza ograniczenia umysÂłu w niezbadane dotÂąd rejony ÂświadomoÂści i poznaĂŚ ukrytÂą gÂłĂŞboko sekretnÂą przestrzeĂą

mego serca.

OCZYSZCZANIE-POWIETRZA-PRZY-POMOCY-TECHNOLOGII

Moja opowieÂśĂŚ rozpoczyna siĂŞ zatem w maju 1996 roku, kiedy to zadzwoniÂł do mnie stary przyjaciel z proÂśbÂą, bym przyÂłÂączyÂł siĂŞ do pracy nad projektem oczyszczania Âśrodowiska naturalnego. Projekt realizowano w Denver w stanie Kolorado. Nie wyjawiĂŞ tu prawdziwego imienia mojego przyjaciela, poniewaÂż takie byÂło jego Âżyczenie. BĂŞdĂŞ nazywaÂł go Jonem. CzÂłowiek ten byÂł niegdyÂś uczonym, ktĂłry w tamtym czasie poÂświĂŞciÂł siĂŞ badaniu wszelkich aspektĂłw Âżycia oraz Âświata fizyki w swoim maÂłym, choĂŚ dobrze wyposaÂżonym laboratorium.

WÂątpiĂŞ, by jego iloraz inteligencji moÂżna byÂło poddaĂŚ jakimkolwiek testom. ByÂł prawdziwym geniuszem. OpracowaÂł nowy "wglÂąd" w naturĂŞ rzeczywistoÂści przy zastosowaniu emisji mikrofal. Metoda ta dawaÂła mu nowe, ogromne wprost moÂżliwoÂści poszukiwania odpowiedzi w Âświecie. Nawet nasz rzÂąd, ktĂłremu znana byÂła praca tego czÂłowieka, dopiero niedawno zdoÂłaÂł osiÂągnÂąĂŚ podobne rezultaty w dziedzinie badan naukowych.

Jon twierdziÂł, Âże wraz ze wspĂłÂłpracownikami, do ktĂłrych naleÂżaÂł Slim Spurling, wÂłaÂściciel dziwnych spiralnych sprĂŞÂżyn, odkryÂł pewne zjawisko naturalne, ktĂłre mogÂło dopomĂłc w uzdrowieniu niektĂłrych problemĂłw Âśrodowiska naszej planety. PowiedziaÂł, Âże chce mi przedstawiĂŚ swoje odkrycie. MiaÂłem w tym celu pojechaĂŚ do Denver, gdzie grupie uczonych udaÂło siĂŞ oczyÂściĂŚ powietrze z wszelkich zanieczyszczeĂą.

Trudno byÂło mi uwierzyĂŚ w jego sÂłowa, bowiem mieszkaÂłem wĂłwczas w Boulder w stanie Kolorado, oddalonym zaledwie kilkanaÂście kilometrĂłw od Denver, ktĂłre to w owym czasie, czyli pod koniec lat 70. miaÂło najwiĂŞksze skaÂżenie powietrza spoÂśrĂłd miast Ameryki - wiĂŞksze niÂż Los Angeles. Dlatego teÂż zamierzaÂłem wyprowadziĂŚ siĂŞ gdzie indziej. SÂądziÂłem, Âże Jon wyolbrzymia swoje osiÂągniĂŞcie, jednak znajÂąc jego zdolnoÂści i moÂżliwoÂści intelektualne, moglem przypuszczaĂŚ, Âże dokona rzeczy niemoÂżliwych. PostanowiÂłem przekonaĂŚ siĂŞ na wÂłasne oczy. I tak planowaÂłem wyjazd, a jego propozycja wydawaÂła siĂŞ bardzo interesujÂąca.

PostanowiÂłem zachowaĂŚ otwartoÂśĂŚ umysÂłu i nie mieĂŚ Âżadnych oczekiwaĂą. W razie gdyby jego sÂłowa okazaÂły siĂŞ nieprawdÂą, chciaÂłem urzÂądziĂŚ sobie wycieczkĂŞ w okolice pokrytych Âśniegiem GĂłr Skalistych, w ktĂłrych zawsze nabieraÂłem wigoru.

* * *

TydzieĂą pĂłÂźniej wysiadÂłem z samolotu w Denver i wciÂągnÂąÂłem w pÂłuca dziewiczy powiew powietrza. Nigdy dotÂąd nie czuÂłem takiej ÂświeÂżoÂści. WydawaÂło siĂŞ, Âże w ogĂłle nie ma tu atmosfery. WidziaÂłem przed sobÂą drzewa rosnÂące w gĂłrach w odlegÂłoÂści trzydziestu kilometrĂłw.

StaÂłem tam jak turysta zagubiony na nieznanym terytorium j chÂłonÂąÂłem ÂświeÂżoÂśĂŚ i czystoÂśĂŚ, jakich nie doÂświadczyÂłem od piĂŞciu lat, odkÂąd tu zamieszkaÂłem. ÂŁagodnie mĂłwiÂąc, moje zainteresowanie znacznie wzrosÂło. ByÂłem zadziwiony. CzyÂżby Jon naprawdĂŞ dokonaÂł tego, o czym mĂłwiÂł?

Tymczasem podjechaÂła taksĂłwka. Kierowca miaÂł Âłagodny, spokojny wyraz twarzy. WskazaÂł mi miejsce obok siebie, jakbyÂśmy byli starymi przyjaciĂłÂłmi i juÂż po chwili miĂŞkko ruszyliÂśmy w stronĂŞ domu Silma Spurlinga, w ktĂłrym mieÂściÂło siĂŞ laboratorium. Nigdy dotÂąd nie widziaÂłem tego miejsca, chuĂŚ sÂłyszaÂłem o nim wiele zadziwiajÂących rzeczy.

PamiĂŞtam, Âże spojrzaÂłem w oczy kierowcy i wydaÂły mi siĂŞ caÂłkowicie odprĂŞÂżone, co nieczĂŞsto zdarza siĂŞ wÂśrĂłd taksĂłwkarzy. SpytaÂłem, czy lubi swojÂą prace. PatrzÂąc na drogĂŞ przed sobÂą odparÂł, Âże jÂą uwielbia. StwierdziÂł, Âże pasaÂżerowie sÂą dla niego jak otwarte ksiÂąÂżki, ktĂłre opisujÂą Âświat ich, doÂświadczeĂą, zebranych podczas podrĂłÂży po caÂłym Âświecie.

Zaraz potem spytaÂł, w jakim celu przyleciaÂłem do Denver. OdrzekÂłem, Âże szukam rozwiÂązania problemu zanieczyszczenia powietrza na Âświecie. SpojrzaÂł na mnie niewinnym wzrokiem dziecka i powiedziaÂł:

„U nas powietrze jest czyste. ProszĂŞ spojrzeĂŚ. Problem zniknÂąÂł."

StwierdziÂłem, Âże istotnie, powietrze tutaj wydaje mi siĂŞ zadziwiajÂąco czyste i ÂświeÂże.

„Nie tylko o to chodzi" odparÂł. „Wszyscy moi znajomi czujÂą siĂŞ Âświetnie! Wie pan jak to siĂŞ staÂło?"

Nie umiaÂłem mu tego wyjaÂśniĂŚ. WkrĂłtce dojechaliÂśmy do szeregu starych dwupiĂŞtrowych budynkĂłw przy dÂługiej ulicy, ktĂłra koĂączy siĂŞ w miejscu, w ktĂłrym stoi SzkoÂła Wydobycia ZÂłota w Kolorado. Tutaj miaÂłem spotkaĂŚ siĂŞ ze Slimem Spurlingiem, jednym z uczonych prowadzÂących badania eksperymentalne nad nowym urzÂądzeniem, sÂłuÂżÂącym oczyszczaniu powietrza, o nazwie R-2.

ByÂł to iÂście czarodziejski wynalazek, w ktĂłrym wykorzystywano fale chmury deszczowej tuÂż przed pojawieniem siĂŞ bÂłyskawicy i wysyÂłano je na odlegÂłoÂśĂŚ 47 kilometrĂłw, powodujÂąc rozpad czÂąsteczek wĂŞglowodorĂłw na nieszkodliwe atomy oraz wyparowanie czÂąsteczek tlenu i wody. Czy proces ten rzeczywiÂście miaÂł miejsce? Z caÂłÂą pewnoÂściÂą wskazywaÂło na to czyste powietrze na ulicy Slima.

ZapukaÂłem i usÂłyszaÂłem w odpowiedzi gÂłoÂśne:

„ProszĂŞ". WszedÂłem do Âśrodka. Dom Slima stanowiÂł prawdziwe laboratorium- nie przypominaÂł mieszkania, w ktĂłrym moÂżna siĂŞ wyspaĂŚ i coÂś zjeÂśĂŚ. OkazaÂło siĂŞ, Âże przestrzeĂą mieszkalna znajdowaÂła siĂŞ na gĂłrze, w oddzieleniu od Âświata nauki.

Na podÂłodze leÂżaÂło mnĂłstwo dziwnych miedzianych spiralnych sprĂŞÂżyn o rĂłÂżnych rozmiarach. ByÂły tam rĂłwnieÂż inne przedmioty, ktĂłrych przeznaczenie znali tylko sam BĂłg oraz Slim. Dla tego czÂłowieka, ktĂłry ze swojÂą dÂługÂą biaÂłÂą brodÂą wyglÂądaÂł jak skrzyÂżowanie Merlina i starego kowboja, szukajÂącego zaginionego bydÂła, owe „stare sprĂŞÂżyny" sÂłuÂżyÂły jako narzĂŞdzie oczyszczajÂące powietrze w Denver.

Jon nie pojawiÂł siĂŞ w pierwszym dniu mojej wizyty. Na miejscu znajdowali siĂŞ Slim, czyli jego partner wynalazca, oraz dwĂłch pozostaÂłych naukowcĂłw, ktĂłrzy przeprowadzali prĂłbĂŞ urzÂądzenia. WkrĂłtce potem obaj wyszli, a ja zostaÂłem ze Slimem. ChciaÂłem poznaĂŚ tego czÂłowieka, ktĂłry, jak siĂŞ szybko okazaÂło, rĂłwnieÂż byÂł prawdziwym geniuszem. PrzebywaÂłem ze Slimem i jego wspĂłÂłpracownikami kilka dni, przyswajajÂąc wiedzĂŞ, ktĂłrÂą zdecydowali siĂŞ ze mnÂą podzieliĂŚ.

A o to, w jaki sposĂłb dziaÂła R-2-w istocie proces ten jest bardziej skomplikowany, podajĂŞ m tylko informacje ogĂłlne. Fala emitowana przez chmurĂŞ deszczowÂą tuÂż przed wyÂładowaniem w formie bÂłyskawicy zostaje odtworzona przy pomocy specjalnego urzÂądzenia (nie jest to R-2). NastĂŞpnie umieszcza siĂŞ jÂą w chipie komputerowym w R-2, ktĂłrego system nagÂłoÂśnienia wysyÂła jÂą do atmosfery przy uÂżyciu zwoju zwanego harmonizatorem. Fala roÂśnie, przybierajÂąc ksztaÂłt pola toroidalnego (przypominajÂącego pÂączek z dziurkÂą w Âśrodku). OddziaÂłuje ona na fale grawitacji, powodujÂąc oczyszczanie powietrza na odlegÂłoÂśĂŚ. R-2 posiada cztery tarcze przyÂłÂączone do koĂącĂłw metalowych plecionych prĂŞtĂłw, tworzÂących wzĂłr tetraedru. Tarcze te moÂżna obracaĂŚ, strojÂąc w ten sposĂłb pole toroidalne,

ktĂłre "staje siĂŞ Âżywe"
Obrazek uÂżytkownika

Ryc. Serce R-2, dwie spirale Slima-Spurlinga: harmonizator poIewej i urzÂądzenie Acu-Vac po prawej.

Jon i Slim twierdzili zgodnie, Âże pola energii toroidalnej sÂą „Âżywe„ (w pĂłÂźniejszym czasie widziaÂłem na wÂłasne oczy jak wchodziÂły w interakcje z przyrodÂą). StaraÂłem siĂŞ zachowaĂŚ otwartoÂśĂŚ umysÂłu, bowiem wiele informacji, ktĂłre mi wĂłwczas przekazywali, byÂło dla mnie caÂłkowitÂą nowoÂściÂą.

Na poczÂątku nauczyÂłem siĂŞ stroiĂŚ R-2, kierujÂąc siĂŞ odczuciami w rejonie trzeciego oka, kiedy obracaÂłem kolejno cztery tarcze. ByÂło to naprawdĂŞ bardzo Âłatwe. MiaÂłem juÂż sporu doÂświadczenia z zakresu panowania nad silami psychicznymi, toteÂż wszystko wydawaÂło mi siĂŞ naturalne. (PĂłÂźniej zdaÂłem sobie sprawĂŞ, Âże niewielu ludzi potrafiÂło zrobiĂŚ to wÂłaÂściwie, chociaÂż niemal kaÂżdy wraÂżliwy czÂłowiek moÂże zostaĂŚ do tego odpowiednio przeszkolony.)

KontynuowaÂłem trening do dnia, w ktĂłrym Slim i Jon dali mi do zrozumienia, Âże jestem gotĂłw sprawdziĂŚ swoje umiejĂŞtnoÂści. Mialem nastroiĂŚ R-2 w Âśrodowisku naturalnym i przywrĂłciĂŚ rĂłwnowagĂŞ w niewielkim rejonie Denver, ktĂłry ulegÂł „rozstrojeniu". (Kiedy R-2 ulega rozstrojeniu, obszar, na ktĂłrym funkcjonowaÂło, bardzo szybko powraca do stanu pierwotnego zanieczyszczenia. Zwykle dzieje siĂŞ tak jut po dwĂłch tygodniach). W tamtej chwili trudno byÂło mi uwierzyĂŚ, Âże Denver choĂŚ w najmniejszej czĂŞÂści moÂże byĂŚ zanieczyszczone, a jednak obaj potwierdzili, Âże tak jest.

UdaliÂśmy siĂŞ do miejsca oddalonego o 30 kilometrĂłw na poÂłudniowy wschĂłd, znajdujÂącego siĂŞ niemal na przedmieÂściach Denver. Nie znalem tej dzielnicy. ZaparkowaliÂśmy samochĂłd tuÂż przy drodze i ruszyliÂśmy w gĂłrĂŞ zbocza do linii granicznej. Na szczycie okazaÂło siĂŞ, Âże roÂśnie tam niewielki las.

Nigdy me zapomnĂŞ tego, co ujrzaÂłem po dotarciu na szczyt wzgĂłrza, kiedy rozglÂądaÂłem siĂŞ po szerokiej dolinie rozÂłoÂżonej po drugiej stronie. CaÂły obszar przykrywaÂła czerwonobrÂązowa chmura zanieczyszczeĂą, rozciÂągajÂąca siĂŞ w promieniu kilkunastu kilometrĂłw. Pod maÂłym drzewem, ukryte przed oczami przechodniĂłw, leÂżaÂło urzÂądzenie R-2 emitujÂące swojÂą cichÂą melodiĂŞ chmury deszczowej. Problem polega) na tym, Âże byÂło ono rozstrojone.

Jon i Slim polecili mi usiÂąÂśĂŚ naprzeciwko R-2. Chcieli sprawdziĂŚ, czy pojÂąÂłem lekcjĂŞ. PrzepeÂłniaÂła mnie ciekawoÂśĂŚ i dzieciĂŞce podniecenie na myÂśl o tym, co siĂŞ stanie. UsiadÂłem wiĂŞc po turecku i zamknÂąÂłem oczy. PogrÂąÂżyÂłem siĂŞ w medytacji, aby zorientowaĂŚ siĂŞ, jak nastroiĂŚ R-2.

Kiedy tylko zaczÂąÂłem obracaĂŚ tarcze, Jon powstrzymaÂł mnie, mĂłwiÂąc:

„Miej oczy otwarte i obserwuj chmurĂŞ zanieczyszczeĂą."

UsÂłuchaÂłem go, chociaÂż nie tak mnie uczono. UtkwiÂłem wzrok w toksycznej chmurze i zabraÂłem siĂŞ do obracania tarcz. Jon przerwaÂł mi jeszcze raz i nakazaÂł sÂłuchaĂŚ ptakĂłw.

"Co takiego?" - spytaÂłem, obracajÂąc siĂŞ w jego stronĂŞ. Podczas caÂłego treningu nikt nawet nie wspomniaÂł o ptakach.

„Po prostu sÂłuchaj ptakĂłw" -powtĂłrzyÂł. -„Wszystko zrozumiesz."

Nie miaÂłem pojĂŞcia, o czym mĂłwiÂł, ale zastosowaÂłem siĂŞ do jego poleceĂą. Kiedy obrĂłciÂłem pierwszÂą tarczĂŞ, poczutem, Âże coÂś siĂŞ zmienia i to na sporym obszarze wokĂłÂł mnie. Nie nastÂąpiÂły jednak Âżadne widoczne zmiany. Kiedy obrĂłciÂłem czwartÂą tarczĂŞ, jednoczeÂśnie wystÂąpiÂły dwa zjawiska, ktĂłre zaskoczyÂły mnie, a wrĂŞcz wprawiÂły w zadziwienie.

W jednej chwili czerwonobrÂązowa chmura zanieczyszczeĂą znikÂła, pozostawiajÂąc przejrzystÂą i czystÂą atmosferĂŞ. PrzypominaÂło to prawdziwy cud. JednoczeÂśnie, w chwili znikniĂŞcia chmury, wokĂłÂł mnie rozÂśpiewaÂły siĂŞ i rozĂŚwierkaÂły setki ptakĂłw. Do tej pory nie zdawaÂłem sobie nawet sprawy z ich obecnoÂści! Wszystko to wywarÂło na mnie ogromne wraÂżenie. ZobaczyÂłem i poczuÂłem moc R-2 i w tym samym momencie zyskaÂłem pewnoÂśĂŚ, Âże ta nowa nauka jest caÂłkowicie realna i Âże muszĂŞ dowiedzieĂŚ siĂŞ wiĂŞcej na ten temat drogÂą bezpoÂśrednich doÂświadczeĂą.

W owym czasie, szczegĂłlnie w roku 1995 i na poczÂątku roku 1996, powietrze w Denver byÂło niezwykle czyste. ByÂł to efekt dziaÂłania R-2, choĂŚ urzÂąd oczyszczania miasta sobie przypisywaÂł caÂłÂą zasÂługĂŞ. Stwierdzono, Âże zastosowano odpowiednie Âśrodki, aby oczyÂściĂŚ powietrze w Denver, Tymczasem sam widziaÂłem na wÂłasne

czego dokonywaÂło urzÂądzenie R-2 i wiedziaÂłem, Âże przedstawiciele urzĂŞdu nie majÂą tym nic wspĂłlnego.

Co wiĂŞcej, Jon i Slim oddali R-2 do sprawdzenia niezaleÂżnemu laboratorium w Fort Collins, w stanie Kolorado. Wyniki badaĂą dowiodÂły ponad wszelkÂą wÂątpliwoÂśĂŚ, Âże R-2 dziaÂła tak, jak zaÂłoÂżyli jego twĂłrcy, Pracownicy laboratorium obserwowali dziaÂłanie urzÂądzenia przez okreÂślony czas, a nastĂŞpnie je wyÂłÂączyli. Potwierdzono naukowo i udokumentowano wĂłwczas fakt, Âże stopieĂą zanieczyszczenia powietrza spadÂł w czasie dziaÂłania R-2, a nastĂŞpnie wzrĂłsÂł, kiedy je wyÂłÂączono. Testy powtarzano kilkakrotnie w przeciÂągu trzech miesiĂŞcy. Eksperyment Âśledzili rĂłwnieÂż uczeni z AmerykaĂąskich Sil Zbrojnych w Bazie SiÂł Powietrznych w Kirkland, podobnie jak obserwowali moje prĂłby przeprowadzane w Phoenix , o czym niebawem opowiem. Zapytano nas wĂłwczas, czy zgadzamy siĂŞ poddaĂŚ nasz sprzĂŞt oraz siebie samych inwigilacji naukowej. WyraziliÂśmy zgodĂŞ, a wyniki tych oglĂŞdzin dowiodÂły, Âże R-2 rzeczywiÂście usuwa z powietrza wszelkie zanieczyszczenia.

Po powrocie do laboratorium Jon i Slim kazali mi usiÂąÂśĂŚ i ofiarowali mi prywatne urzÂądzenie R-2, ktĂłre miaÂłem zabraĂŚ ze sobÂą do Arizony i tam z nim eksperymentowaĂŚ. PrzyznajĂŞ, Âże czuÂłem siĂŞ jak dziecko, ktĂłre dostaÂło wreszcie upragnionÂą zabawkĂŞ. Cierpliwie czekaÂłem na powrĂłt do domu, kiedy wreszcie bĂŞdĂŞ mĂłgÂł samodzielnie przetestowaĂŚ to niewiarygodne urzÂądzenie.

* * *

Kiedy przyjechaÂłem do domu, przeczytaÂłem na pierwszej stronie Arizona Republic, z dnia 30 maju 1996 roku artykuÂł o zatrwaÂżajÂącym wrĂŞcz stopniu zunieczyszczenia powietrza w Phoenix. Gubernator Arizony Fife Symington twierdziÂł, Âże stopieĂą zanieczyszczenia powietrza okreÂśla siĂŞ jako „powaÂżny'". Co kilka dni wydawano ostrzeÂżenia, a sytuacja pogarszaÂła siĂŞ z dnia na dzieĂą.

Gubernator Symaington zareagowaÂł powoÂłaniem „SiÂł strategicznych do postĂŞpowania z ozonem", kieÂrowanych przez adwokata Rogera Ferlanda, W kwestii poszukiwania rozwiÂązaĂą problemu zanieczyszczenia powietrza pan Ferland wypowiedziaÂł siĂŞ w artykule zamieszczonym w Arizona Republic: „BĂŞdziemy prĂłbowali wszystkiego. RozwaÂżymy kaÂżdÂą moÂżliwoÂśĂŚ, niezaleÂżnie od tego, jak okaÂże siĂŞ ona radykalna, trudna czy teÂż kosztowna. Niczego nie pominiemy".

Pan Ferland stwierdziÂł, Âże zadanie oczyszczenia Phoenix jest absolutnÂą koniecznoÂściÂą. Toksyny doprowadzÂą bowiem do ruiny turystykĂŞ oraz inne gaÂłĂŞzie biznesu, a jednoczeÂśnie wpÂłynÂą ujemnie na stan zdrowia mieszkaĂącĂłw.

NapisaÂłem wĂłwczas list do pana Ferlanda z proÂśÂbÂą o pomoc w zainstalowaniu R-2. DysponowaliÂśmy przecieÂż dowodami naukowymi na potwierdzenie skutecznoÂści urzÂądzenia, pochodzÂącymi z niezaleÂżnego Iaboratorium oraz z bazy SiÂł Powietrznych StanĂłw Zjednoczonych. SÂądziÂłem, Âże nam pomogÂą, zwÂłaszcza, Âże nie prosiliÂśmy o wsparcie finansowe. JakÂże siĂŞ jednak myliÂłem! MĂłj list zawieraÂł proÂśbĂŞ do miasta Phoenix o to, by pozwoliÂło nam zademonstrowaĂŚ moÂżliwoÂści wynalazku. PokrylibyÂśmy wszelkie koszty, zaÂś zadaniem drugiej strony miaÂła byĂŚ wyÂłÂącznie rejestracja naszych PostĂŞpĂłw.

W odpowiedzi zadzwoniÂł do mnie urzĂŞdnik o nazwisku Joe Gibbs. OÂświadczyÂł, Âże nie sÂą zainteresowani R-2 i Âże nie udzielÂą nam najmniejszego poparcia. Nie macie pojĂŞcia, jak zdeprymowaÂła mnie taka reakcja. Dopiero wtedy uÂświadomiÂłem sobie, Âże artykuÂł miaÂł tylko zamydliĂŚ oczy mieszkaĂącom miasta, Âże tak naprawdĂŞ nikt nie zamierzaÂł zajmowaĂŚ siĂŞ sprawÂą zanieczyszczenia Âśrodowiska. Moja propozycja zostaÂła definitywnie odrzucona.

Na szczĂŞÂście nikt nie mĂłgÂł mnie powstrzymaĂŚ od prowadzenia badaĂą. R-2 wymaga jedynie mocy 9 woltowej baterii. Zaledwie miliwolty wystarczajÂą, by uruchomiĂŚ aparaturĂŞ, a prawo federalne gÂłosi, Âże wszelkie urzÂądzenia dziaÂłajÂące na mocy mniejszej od 1 wolta nie podlegajÂą regulacjom.

Tak wiĂŞc 4 czerwca 1996 roku uruchomiÂłem pierwszy R-2 w Cave Creek na pĂłÂłnocnym kraĂącu Scottsdale. Powietrze byÂło tam tak brudne i suche, Âże trudno byÂło oddychaĂŚ. Nie padaÂło juÂż od wielu miesiĂŞcy i teraz wysychaÂły nawet niektĂłre kaktusy. MinĂŞÂły trzy dni i nic siĂŞ nie wydarzyÂło. Jednak czwartego dnia nad moim domem zawisÂła maÂła czarna deszczowa chmura. W caÂłej Arizonie poÂłudniowej niebo byÂło bez chmurne z wyjÂątkiem kawaÂłka nad moim domem, w ktĂłrym umieÂściÂłem R-2. Moja chmura rosÂła. DziesiÂątego dnia rozrosÂła siĂŞ do rozmiaru 22 kilometrĂłw Âśrednicy i wtedy po raz pierwszy od bardzo dÂługiego czasu spadÂł deszcz, ktĂłremu towarzyszyÂły

bÂłyskawice. Takie bÂłyskawice widziaÂłem tylko raz czy dwa razy w Âżyciu. RozpĂŞtaÂła siĂŞ wielogodzinna burza, raz po raz rozlegaÂły siĂŞ grzmoty, a niebo rozjaÂśniaÂły bÂłyski gromu. W powietrzu rozchodziÂł siĂŞ przyjemny zapach ozonu. Powoli niebo zaczĂŞÂło dawaĂŚ coraz wiĂŞcej wody. Od tamtej pory ponadto niemal codziennie, a ÂświeÂża woda zmywaÂła toksyny z powietrza, napeÂłniajÂąc wyschniĂŞte koryta rzek i jezior.

Do wrzeÂśnia 1996 roku pole fali stworzone przez R-2 byÂło juÂż ustabilizowane i od pierwszego dnia tego miesiÂąca przestaÂły ukazywaĂŚ siĂŞ alarmujÂące komunikaÂty o zagroÂżeniu zanieczyszczeniem powietrza. Sytuacja zmieniÂła siĂŞ dopiero wtedy, kiedy przedstawiciele SiÂł Powietrznych Armii StanĂłw Zjednoczonych poprosili o wyÂłÂączenie aparatury, aby przekonaĂŚ siĂŞ, co siĂŞ stanie.

WyÂłÂączyliÂśmy jÂą 12 maja 1998 roku, a juÂż z koĂącem miesiÂąca powrĂłciÂła warstwa zanieczyszczeĂą, w mieÂście zaÂś wydano pierwszy od dÂługiego czasu komunikat o zagroÂżeniu. Podczas przeprowadzania tej prĂłby (w marcu 1997 roku umieÂściliÂśmy drugie urzÂądzenie R-2 w samym Phoenix i wtedy to efekty jego dziaÂłania zaczĂŞÂły byĂŚ widoczne) poziom wĂŞglowodoru w powietrzu pozostawaÂł na poziomie liczb pojedynczych. ZdarzaÂło siĂŞ, Âże w centrom miasta poziom wĂŞglowodorĂłw w powietrzu byÂł rĂłwny zeru. Nie byÂło tam absolutnie nic, najmniejszego Âśladu zanieczyszczeĂą. Niestety, R-2 nie radziÂło sobie z azotanami, ktĂłre sÂą przyczynÂą zanieczyszczeĂą w warstwie ozonowej, ale skutecznie usuwaÂło wĂŞglowodĂłr. Wszystko to zostaÂło zarejestrowane w publicznych zapisach.

Pod koniec eksperymentu miaÂłem juÂż pewnoÂśĂŚ, Âże R-2 jest prawdziwym sukcesem, ale przedstawiciele SiÂł Powietrznych Armii AmerykaĂąskiej, ktĂłrzy monitorowali wszelkie moje poczynania, kazali mi przerwaĂŚ caÂłÂą operacjĂŞ. Chcieli siĂŞ przekonaĂŚ, co siĂŞ wĂłwczas wydarzy, a jednoczeÂśnie poinformowali mnie, Âże wÂładze nigdy nie wydadzÂą mi zezwolenia na dalsze dziaÂłania. Sugerowali, bym wyniĂłsÂł siĂŞ zagranicĂŞ. W ten sposĂłb z bÂłogosÂławieĂąstwem SiÂł Powietrznych podjÂąÂłem eksperyrnenty na obcej ziemi.

Od czerwca 1996 roku do maja 1998 pracowaÂłem nad R-2 i osiÂągnÂąÂłem zadziwiajÂące rezultaty, ktĂłrych wÂładze Phoenix nie chciaÂły przyjÂąĂŚ do wiadomoÂści.

W koĂącu wysÂłaÂłem do nich kolejny list.

7 maja 1998

miasto Phoenix Burmistrz Skip Rimsza 200 W Washington Phoenix, Arizona 85003

Drogi panie burmistrzu,

w maju 1996 roku „Arizona Republic" zamieÂściÂła artykuÂł, w ktĂłrym poinformowano opiniĂŞ publiczna o zatrwaÂżajÂącym stopniu zanieczyszczenia powietrza w Phoenix, ktĂłre zagraÂżaÂło przyszÂłoÂści jego mieszkaĂącĂłw. PrzeczytaÂłem tam rĂłwnieÂż, Âże gubernator Fife Symington ustanowiÂł specjalna jednostkĂŞ, zajmujÂącÂą siĂŞ sprawa zanieczyszczeĂą, na ktĂłrej czele stencil mecenas Roger Ferland. DoÂłÂączam kopiĂŞ tego artykuÂłu. Pan Ferland oÂświadczyÂł w nim: „BĂŞdziemy prĂłbowali wszystkiego. RozwaÂżymy kaÂżda moÂżliwoÂśĂŚ, niezaleÂżnie od tego, jak okaÂże siĂŞ ona radykalna, nudna czy tez kosztowna. Niczego nie pominiemy ".

Z panem Joem Gibbsem, ktĂłry jest czÂłonkiem grupy zajmujÂącej siĂŞ problemem zanieczyszczenia powietrza, rozmawiaÂłem w sprawie urzÂądzenia, ktĂłre stosowaliÂśmy juÂż w Denver w stanie Kolorado w roku 1995. OkazaÂło siĂŞ, Âże Denver w onym czasie miaÂło najczystsze powietrze w caÂłej swojej historii, Pan Gibbs powiedziaÂł nam Âże niej zainteresowany wyprĂłbowaniem naszego urzÂądzenia. PoniewaÂż zuÂżywa ono mniej niÂż jeden want energii, nie ma prawa zakazujÂącego przeprowadzania prĂłb na wÂłasnÂą rĂŞkĂŞ. PowiedzieliÂśmy zatem panu Gibbsowi, Âże pokryjemy wszelkie koszty dziaÂłania naszej, aparatury. TakÂże i tym razem odmĂłwiÂł. ProsiliÂśmy Âżeby przynajmniej zgodziÂł siĂŞ monitorowaĂŚ cale przedsiĂŞwziĂŞcie, ale bez skutku. NajwyraÂźniej nie chciaÂł, nam pomĂłc. ZachowywaÂł siĂŞ niezgodnie z tym co pan Ferland oÂświadczyÂł w wymienionym artykule. Kiedy kilka miesiĂŞcy pĂłÂźniej chcieliÂśmy mu przekazaĂŚ wyniki niezaleÂżnych testĂłw laboratoryjnych dotyczÂących naszego urzÂądzenia - byÂł zbyt zajĂŞty. Nie wykazywaÂł teÂż wiĂŞkszego zainteresowania, kiedy zadzwoniono do niego z dowĂłdztwa SiÂł Powietrznych, ktĂłre rĂłwnieÂż z nami wspĂłÂłpracowaÂły.

4 czerwca 1996 roku uruchomiliÂśmy nasze urzÂądzenie nie o minimalnym zasiĂŞgu 52 kilometrĂłw w Cave Creek / Phoenix. Aktywacja systemu zajmuje trzy dnu, a jego stabilizacja okoÂło trzech miesiĂŞcy. PelnÂą wydajnoÂśĂŚ osiÂągnĂŞÂło ono zatem 1 wrzeÂśnia 1996 roku. W mieÂście takim jak Phoenix potrzeba jednak co najmniej dziewiĂŞĂŚ takich urzÂądzeĂą, ale przekraczaÂło to nasze moÂżliwoÂści. Jedno dziaÂłajÂące urzÂądzenie przypomina zatem piĂŞkny nowiutki samochĂłd jednak o mocy zaledwie 25 koni mechanicznych. To byto jednak lepsze niÂż nic.

Przed wrzeÂśniem 1996 roku w Phoenix niezwykle czĂŞsto ogÂłaszano stan alarmowy, zaÂś Agencja Ochrony ÂŚrodowiska miaÂła wpisaĂŚ miasto na listĂŞ „powaÂżnie zagroÂżonych stopniem zanieczyszczenia powietrza".

Od wrzeÂśnia jednak nie pojawiÂło siĂŞ ani jedno ostrzeÂżenie alarmowe. StopieĂą zanieczyszczeĂą konsekwentnie

spadaÂł. W marcu 1997 zainstalowane zostaÂło kolejne urzÂądzenie w okolicy lotniska. Zabieg ten wzmocniÂł dziaÂłanie catego ssystemu, a jednoczeÂśnie poprawiÂł sytuacjĂŞ w Phoenix.

Nasze postĂŞpy Âśledzi od pewnego czasu Baza SiÂł Powietrznych w Kirkland w Nowy Meksyku. Przeprowadzono tam testy naszego urzÂądzenia i jeÂśli bĂŞdzie pan zainteresowany ich opiniÂą, proszĂŞ zadzwoniĂŚ do puÂłkownika Pama Burra. PodajĂŞ numer telefonu.

NapisaliÂśmy ten list, poniewaÂż chcemy Pana poinformowaĂŚ, iÂż 12 maja 1993 wyÂłÂączamy caÂła aparaturĂŞ. JuÂż od trzech tygodni system ulega rozstrojeniu. W ciÂągu nastĂŞpnych 90 do 120 dni zanieczyszczenie powietrza moÂże powrĂłciĂŚ do stopnia, jaki osiÂągnĂŞÂło przed aktywacjÂą naszego urzÂądzenia, czyli sprzed czerwca 1996 roku. SÂądzÂąc po tym, jak wÂładze Phoenix reagowaÂły do tej pory na dowody naukowe, nie oczekujemy odpowiedzi. JeÂśli jednak uzna Pan, Âże moglibyÂśmy byĂŚ pomocni w oczyszczaniu miasta, proszĂŞ do nas zadzwoniĂŚ.

W trosce o ZiemiĂŞ

Dru Melchizedek General manager

Do wiadomoÂści: pÂłk. Pam Burr Arizona Republic QED Research, llc Gub. Jane Hull

W czasie trwania prĂłb powoli zaczynaÂłem rozumieĂŚ co siĂŞ naprawdĂŞ dziaÂło i w jaki sposĂłb ÂświadomoÂśĂŚ ludzka wchodzi w interakcjĂŞ z polem R-2. OdkryÂłem, Âże R-2 zostaÂło fizycznie stworzone na obraz ludzkiego ciaÂła Âświetlistego, Mer-Ka-Ba. Dlatego wÂłaÂśnie osoba znajÂąca medytacjĂŞ Mer-Ka-Ba, jak rĂłwnieÂż wibracjĂŞ „chmury deszczowej", mogÂła poÂłÂączyĂŚ oba skÂładniki, a nastĂŞpnie odtworzyĂŚ dziaÂłanie R-2 wyÂłÂącznie dziĂŞki czystej ÂświadomoÂści bez pomocy maszyny.

RozmyÂślaÂłem o tym godzinami. Pewnego dnia prowadziÂłem wykÂład w Australii na temat Mer-Ka-Ba, kiedy jeden z uczestnikĂłw zapytaÂł:

„Skoro R-2 moÂże zmieniaĂŚ atmosferĂŞ na pewnym obszarze, to dlaczego tego samego nie miaÂłaby zrobiĂŚ osoba znajÂąca Mer-Ka-Ba?"

WyjÂąÂł mi to z ust...

OCZYSZCZANIE POWIETRZA ZA POMOCÂĄ

LUDZKIEGO CIAÂŁA ÂŚWIETLISTEGO

W pĂłÂłnocnej czĂŞÂści wschodniego wybrzeÂża Australii panowaÂła straszliwa susza. Nie pamiĂŞtam, kiedy to byÂło, ale najpewniej w roku 1997 lub 1998. W okolicznych lasach co jakiÂś czas samoistnie wybuchaÂły poÂżary, aÂż powietrze byÂło ciĂŞÂżkie od dymu i pÂłomieni. ByÂło niewiarygodnie sucho!

W tej sytuacji wraz z wymienionym uczestnikiem zajĂŞĂŚ oraz trĂłjkÂą obserwatorĂłw rozpoczÂąÂłem medytacjĂŞ Mer-Ka-Ba, w ktĂłrej posÂłaÂłem falĂŞ w formie deszczowej chmury do atmosfery w promieniu wielu kilometrĂłw.

Tego popoÂłudnia nic siĂŞ nie wydarzyÂło, ale nastĂŞpnego ranka obudziÂło nas bĂŞbnienie deszczu po metalowym dachu domku. Niebo zaciÂągnĂŞÂło siĂŞ chmurami i gĂŞstÂą mgÂłÂą. WyskoczyÂłem z ÂłĂłÂżka i podbiegÂłem do okna, za ktĂłrym rozszalaÂła siĂŞ prawdziwa ulewa. ByÂłem przejĂŞty jak dziecko.

WiedziaÂłem, Âże siĂŞ nam udaÂło, choĂŚ jednoczeÂśnie zdawaÂłem sobie sprawĂŞ, Âże mĂłgÂł to byĂŚ pojedynczy wypadek, czysty zbieg okolicznoÂści. PadaÂło przez trzy dni i dÂłuÂżej, po moim powrocie do Ameryki. ZadzwoniÂł pĂłÂźniej do mnie przyjaciel z Australii i powiedziaÂł, Âże deszcz nie ustawaÂł, mimo Âże minĂŞÂły juÂż dwa Tygodnie. OÂświadczyÂł, Âże poÂżary lasĂłw wygasÂły na dobre, a rzÂąd obwieÂściÂł koniec suszy.

Ostatnie zdarzenia zaostrzyÂły mojÂą ciekawoÂśĂŚ. Czy to naprawdĂŞ moÂżliwe? Czy przeciĂŞtny czÂłowiek moÂże zmieniĂŚ stan pogody dziĂŞki medytacji? Kilka miesiĂŞcy pĂłÂźniej pojechaÂłem do Mexico City, aby nauczaĂŚ techniki Mer-Ka-Ba i opowiedziaÂłem uczestnikom o deszczu w Australii. Jeden z nich powiedziaÂł:

„Skoro potrafiÂłeÂś tego dokonaĂŚ w Australii, moÂże sprĂłbujesz w Mexico City? Nasze powietrze jest tak zanieczyszczone, Âże z trudem oddychamy."

MuszĂŞ przyznaĂŚ, Âże podczas moich podrĂłÂży po caÂłym Âświecie nie widziaÂłem jeszcze miasta, w ktĂłrym powietrze byÂłoby tak zatrute. Brud ograniczaÂł widocznoÂśĂŚ na odlegÂłoÂśĂŚ zaledwie dwĂłch ulic. W Âśrodku dnia nie widaĂŚ byÂło nawet nieba. Miasto spowite byto brunatnÂą zasÂłonÂą, a z kaÂżdym oddechem mialem „wraÂżenie, jakbym staÂł za ciĂŞÂżarĂłwkÂą diesla. Z caÂłÂą pewnoÂściÂą czekaÂło mnie prawdziwe wyzwanie.

W obecnoÂści ponad czterdziestu ÂświadkĂłw udaÂłem siĂŞ do centrum miasta, do staroÂżytnej piramidy usytuowanej w pobliÂżu kilku autostrad. WspiĂŞliÂśmy siĂŞ na szczyt, z ktĂłrego rozciÂągaÂł siĂŞ widok na cale miasto. choĂŚ widocznoÂśĂŚ nadal ograniczaÂła gĂŞsta powÂłoka toksyn.

ZasiedliÂśmy a krĂŞgu, zwrĂłceni twarzami do Âśrodka duÂżego pÂłaskiego poroÂśniĂŞtego trawÂą placu na szczycie piramidy. Wszyscy wiedzieli, co zamierzam

zrobiĂŚ: miaÂłem rozpoczÂąĂŚ medytacjĂŞ, uÂżywajÂąc swojego naturalnego pola Mer-Ka-Ba jako nadajnika do

wysyÂłania wibracji w formie chmury deszczowej, tuÂż przed powstaniem pierwszej bÂłyskawicy. UstawiÂłem zegarek, podobnie jak reszta uczestnikĂłw, i rozpoczÂąÂłem medytacjĂŞ.

Ryc. Piramida w Mexico City.

Po piĂŞtnastu minutach w niebie dokÂładnie nad mojÂą gÂłowÂą otworzyÂła siĂŞ bÂłĂŞkitna dziura. Wszyscy jÂą wiÂdzieli. Dziura powiĂŞkszaÂła siĂŞ coraz bardziej! Po naÂstĂŞpnych piĂŞtnastu minutach osiÂągnĂŞÂła juÂż ÂśrednicĂŞ trzech do czterech kilometrĂłw. ByÂła to doskonale okrÂąÂgÂła dziura poÂśrĂłd zanieczyszczonej warstwy powietrza. WyglÂądaÂła jakby byÂła wyciĂŞta specjalnym przyrzÂądem do robienia ciasteczek. WszĂŞdzie wokĂłÂł wciÂąÂż wisiaÂła brunatna powÂłoka, ale w Âśrodku, tam gdzie siĂŞ znajdowaliÂśmy, powietrze byÂło czyste i rzeÂśkie. PachniaÂło rĂłÂżami, a nad naszymi gÂłowami zawisÂł Âśliczny rĂłÂżowy obÂłoczek. ByÂł to piĂŞkny widok.

Przez trzy godziny i piĂŞtnaÂście minut, jak obliczyliÂśmy pĂłÂźniej, powÂłoka brudu tkwiÂła nieruchomo. RzÂąd wysÂłaÂł helikoptery zwiadowcze, aby przekonaĂŚ siĂŞ, skÂąd wziĂŞÂła siĂŞ dziura w niebie, ale nie dowiedziaÂłem siĂŞ, do jakich doszedÂł wnioskĂłw. Ostatecznie powiedziaÂłem uczestnikom, Âże zamierzam koĂączyĂŚ medytacjĂŞ i wtedy zobaczymy, co siĂŞ stanie. Kiedy tylko jÂą przerwaÂłem, powÂłoka brudu natychmiast pospieszyÂła z powrotem, zasnuwajÂąc wolnÂą przestrzeĂą. tuÂż po piĂŞtnastu minutach owionÂąÂł nas okropny odĂłr miejskich wyziewĂłw i toksyn. Ponownie znaleÂźliÂśmy siĂŞ w gĂŞstej mgle, ktĂłra skryÂła miasto.

PamiĂŞtam, co czulem podczas lotu do StanĂłw Zjednoczonych. ByÂłem absolutnie pewien, Âże ludzka ÂświadomoÂśĂŚ stanowi odpowiedÂź na wszystkie nasze problemy. Z trudem opanowywaÂłem podniecenie. PowtĂłrzyÂłem tĂŞ medytacjĂŞ dwa razy w Anglii i dwa razy w Holandii. Za kaÂżdym razem dziaÂłaÂła doskonale. I za kaÂżdym razem obserwowali to Âświadkowie w grupie co najmniej piĂŞĂŚdziesiĂŞciu osĂłb. Drugi taki wypadek, majÂący miejsce w Anglii, radykalnie odmieniÂł moje Âżycie.

SPOTKANIE Z WEWNĂTRZNYM ÂŚWIATEM SERCA

Nie pamiĂŞtam dokÂładnie, w ktĂłrym miejscu to siĂŞ zdarzyÂło. ZnajdowaliÂśmy siĂŞ wĂłwczas w Anglii. na wrzosowisku, nad ktĂłrym sÂłoĂące nie pojawiaÂło siĂŞ od szeÂściu miesiĂŞcy. Wszystko wokĂłÂł przesiÂąkniĂŞte byÂło gĂŞstÂą zawiesinÂą mgÂły, ktĂłra sprawiaÂła. Âże rzeczy zdawaÂły siĂŞ peÂłne wilgoci. ProwadziÂłem tam czterodniowy warsztat poÂświĂŞcony Mer-Ka-Ba dla grupy skÂładajÂącej siĂŞ z piĂŞĂŚdziesiĂŞciu piĂŞciu osĂłb. Ostatniego dnia zaproponowaÂłem, byÂśmy przeprowadzili wspĂłlnie medytacjĂŞ w celu oczyszczenia powietrza choĂŚ tamtejsze powietrze nie byÂło zanieczyszczone tylko nasÂączone mgÂłÂą. Mimo to wewnĂŞtrzny gÂłos podpowiadaÂł mi abym siĂŞ tym nie sugerowaÂł, tylko przeprowadziÂł medytacjĂŞ i obserwowaÂł, co siĂŞ stanie.

NieÂłatwo byÂło przekonaĂŚ AnglikĂłw do wyjÂścia na przesiÂąkniĂŞte deszczem i mgÂłÂą zielone pole, na ktĂłrym mieli usiÂąÂśĂŚ w krĂŞgu i przeprowadziĂŚ medytacjĂŞ. W koĂąÂcu jednak skÂłoniÂłem ich do tego. Pewnie uznali mnie za osobĂŞ lekko zwariowanÂą, ale dali siĂŞ namĂłwiĂŚ.

Wszyscy mieli ze sobÂą parasolki oraz pÂłachty czarnego plastikowego materiaÂłu, na ktĂłrym usiedli. Tak wiĂŞc usiedliÂśmy w grupie piĂŞĂŚdziesiĂŞciu szeÂściu osĂłb poÂśrĂłd deszczu i mgÂły, unoszÂąc w gĂłrĂŞ parasolki, aby odstraszyĂŚ ÂżywioÂły. MusieliÂśmy wyglÂądaĂŚ jak szaleĂący.

W milczeniu rozpoczÂąÂłem medytacjĂŞ, przekonany, Âże coÂś siĂŞ wydarzy, choĂŚ nie miaÂłem pojĂŞcia, co to bĂŞdzie po piĂŞtnastu minutach nad naszymi gÂłowami powstaÂł bÂłĂŞkitny przeÂświt, ktĂłry zaczÂąÂł siĂŞ rozprzestrzeniaĂŚ, podobnie jak to miaÂło miejsce w Mexico City. Tym razem jednak niebo rozjaÂśniaÂło siĂŞ o wiele szybciej, aÂż wolna od chmur przestrzeĂą osiÂągnĂŞÂła ÂśrednicĂŞ dwunastu kilometrĂłw. SiedzieliÂśmy pod czystym bÂłĂŞkitnym niebem, rozÂświetlonym popoÂłudniowym sÂłoĂącem, a wokĂłÂł nas rozpoÂścieraÂła siĂŞ Âściana mgÂły niczym koliste ogrodzenie.

I nagle to siĂŞ staÂło.

Wszyscy siedzÂący w krĂŞgu poczuli jednoczeÂśnie i uÂświadomili sobie obecnoÂśĂŚ Boga. PoczuÂłem, Âże mam gĂŞsiÂą skĂłrkĂŞ. SpojrzeliÂśmy w niebo i ujrzeliÂśmy tam ksiĂŞÂżyc w peÂłni. WyglÂądaÂł jednak inaczej niÂż zwykle. Niebo byÂło tak czyste, Âże wyglÂądaÂło, jakby warstwa atmosfery zostaÂła usuniĂŞta. WokĂłÂł ksiĂŞÂżyca dostrzegÂłem coÂś jeszcze. ByÂło to coÂś, czego nigdy dotÂąd nie widziaÂłem, coÂś o czym mi tylko opowiadano: gwiazdy... gwiazdy wokĂłÂł ksiĂŞÂżyca i to w Âśrodku dnia! ByÂł to zachwycaÂjÂący widok.

Nagle mojÂą uwagĂŞ przyciÂągnĂŞÂło to, co dziaÂło siĂŞ na Ziemi. UjrzaÂłem wokĂłÂł mnĂłstwo maÂłych zwierzÂąt. PrzypatrywaÂły nam siĂŞ wiewiĂłrki, gryzonie, psy i inne stworzenia. W pobliskich drzewach ÂśpiewaÂły delikatnie ptaki. MnĂłstwo ptakĂłw. RozejrzaÂłem siĂŞ po twarzach ludzi siedzÂących w krĂŞgu i zrozumiaÂłem, Âże znajdujÂą siĂŞ w odmiennym stanie ÂświadomoÂści. UÂśmiechnÂąÂłem siĂŞ na wspomnienie ÂświĂŞtego Franciszka, patrzÂąc jak zwierzĂŞta pragnÂą podjeÂśĂŚ jak najbliÂżej nas, pokornych istot ludzkich.

PamiĂŞtam, Âże pomyÂślaÂłem wtedy: „Jest chÂłodno. ChciaÂłbym, Âżeby ogrzaÂło nas sÂłoĂące". W jednej chwili caÂły krÂąg rozÂświetliÂł siĂŞ ÂświatÂłem. Szybko odwrĂłciÂłem siĂŞ w stronĂŞ jego ÂźrĂłdÂła i ujrzaÂłem maÂły cud. ÂŚciana mgÂły skrywala sÂłoĂące, kiedy jednak wyraziÂłem swoje Âżyczenie, w miejscu, w ktĂłrym znajdowaÂła siĂŞ kula ÂświatÂła utworzyÂła siĂŞ dziura, przepuszczajÂąc promienie. PowstaÂły w ten sposĂłb przeÂświt dotrzymywaÂł kroku sÂłoĂącu przez pĂłÂłtorej godziny. Nasz niewielki krÂąg pogrÂąÂżonych w modlitwie osĂłb trwaÂł skÂąpany w jasnym Âświetle.

Ostatecznie uznaÂłem, Âże doÂśĂŚ juÂż widzieliÂśmy, zresztÂą i tak sÂłoĂące powinno zajÂśĂŚ za dwadzieÂścia minut OznajmiÂłem, Âże pora koĂączyĂŚ medytacjĂŞ. Kiedy przerwaliÂśmy, powÂłoka gĂŞstej mgÂły niemal natychmiast zasnuta jasne niebo i na powrĂłt spowiÂły nas wilgoĂŚ i deszcz.

Kiedy powstaliÂśmy, wydarzyÂł siĂŞ prawdziwy cud. W warsztacie braÂł udziaÂł pewien mĂŞÂżczyzna, ktĂłry od ponad dziesiĂŞciu lat byÂł unieruchomiony na wĂłzku inwalidzkim. PrzybyÂł m wraz z ÂżonÂą. CzÂłowiek ten podnosiÂł siĂŞ z wĂłzka o wÂłasnych sitach, ale tylko po to, by zmieniĂŚ pozycjĂŞ lub przesiÂąÂśĂŚ siĂŞ na fotel lub ÂłĂłÂżko. Za kaÂżdym razem pomagaÂła mu w tym Âżona. Kiedy wszyscy zbierali siĂŞ do odejÂścia, mĂŞÂżczyzna wstaÂł z wĂłzka i mszyÂł w Âślad za innymi. SzedÂł bez niczyjej pomocy! StaÂła siĂŞ rzecz niemoÂżliwa! PoruszaÂł siĂŞ nieco chwiejnym krokiem, ale szedÂł.

Jego Âżona dosÂłownie zaniemĂłwiÂła. Dopiero pĂłÂźniej powiadomiÂła mnie, Âże mÂąÂż nie Tylko nadal chodzi, ale jego krĂŞgosÂłup wyprostowaÂł siĂŞ na tyle, Âże staÂł siĂŞ wyÂższy o piĂŞtnaÂście centymetrĂłw. Zdarzenie na wrzosowisku wypeÂłniÂło nasze serca radoÂściÂą i mocÂą.

Jako uzdrowiciel widziaÂłem w Âżyciu wiele cudĂłw, ale czĂŞsto zdarzaÂło siĂŞ, Âże choroby powracaÂły juÂż nastĂŞpnego dnia. Tymczasem nastĂŞpnego ranka Ăłw mĂŞÂżczyzna wszedÂł do sali jadalnej na Âśniadanie u boku swojej rozpromienionej Âżony. Co wiĂŞcej, znam przyjaciĂłÂłkĂŞ tej pary, ktĂłra od tamtej pory dzwoni do mnie co roku i przekazuje wieÂści z ich Âżycia. MinĂŞÂło juÂż piĂŞĂŚ lat, a czÂłowiek ten nadal chodzi.

Oto historia czÂłowieka, ktĂłry na skutek pewnego przeÂżycia poÂśrĂłd angielskich wrzosowisk poznaÂł prawdziwÂą naturĂŞ rzeczywistoÂści. WierzĂŞ, Âże uÂświadomiÂł sobie, iÂż wszystko jest ÂświatÂłem, a Âświat stworzony zostaÂł wewnÂątrz ludzkiej duszy. PoczuÂł ponad wszelka wÂątpliwoÂśĂŚ, Âże potrafi uleczyĂŚ siĂŞ ze swojej choroby dziaÂłaniem samej tylko ÂświadomoÂści.

I udaÂło siĂŞ.

* * *

To zdarzenie odmieniÂło rĂłwnieÂż moje Âżycie, ktĂłre zwrĂłciÂło siĂŞ teraz ku przebudzeniu do rzeczy nieznanych. ZaczÂąÂłem od tej pory zdawaĂŚ sobie sprawĂŞ z tego, Âże dusza ludzka jest w istocie czymÂś znacznie wiĂŞkszym od tego, co sÂądzi na jej temat nauka czy logika. ÂŚwiat zewnĂŞtrzny jest stwarzany przez rzeczywistoÂśĂŚ wewnĂŞtrznÂą, ktĂłra mieÂści siĂŞ w ludzkim sercu. ByÂłem o tym gÂłĂŞboko przekonany.

WiedziaÂłem, Âże to „coÂś" znajduje siĂŞ w sercu, poniewaÂż siedzÂąc wĂłwczas w krĂŞgu mego Âświetlistego pola Mer-Ka-Ba, ktĂłre oddalaÂło wibracje chmury deszczowej, czulem ÂźrĂłdÂło owych wibracji. ZnajdowaÂło siĂŞ ono w moim sercu: wszystko dziaÂło siĂŞ poprzez miÂłoÂśĂŚ i dziĂŞki miÂłoÂści, ktĂłrÂą ÂżywiÂłem do Matki Ziemi. Powoli przygotowywano mnie do nowego sposobu rozumienia mego zwiÂązku z Âżyciem."

ÂźrĂłdÂło: http://pokazywarka.pl/oczyszczanie-powietrza-przy-pomocy-technologii/