Budda, kwanty i hologram

[MichaÂł-AnioÂł]

Fizyka jest pe³na metafizyki. Wspó³czeœnie okazuje siê, i¿ to szkie³ko i oko daje wgl¹d poza naskórkow¹ warstwê rzeczywistoœci. Laboratorium dostarcza strawy dla ducha, której nie potrafi zapewniÌ œwi¹tynia, snuj¹ca antropomorfizowane, tr¹c¹ce infantyln¹ naiwnoœci¹ narracje religijne. Œwiat opisywany przez naukê ju¿ dawno straci³ kontakt z obserwowaln¹ oczywistoœci¹. ¯yjemy w czasach, gdy do eksperymentalnego potwierdzenia fizycznych teorii niezbêdne jest budowanie tytanicznych maszyn miel¹cych strukturê rzeczywistoœci, supernowoczesnych akceleratorów, wed³ug prasowej nomenklatury s³u¿¹cych zabawie w boga. To nie jest ju¿ ta epoka, gdy spadaj¹cy z jab³oni owoc móg³ natchn¹Ì dociekliwego badacza do sformu³owania odkrywczej syntezy. I choÌ co prawda te pierwociny naukowego myœlenia da³y pocz¹tek ujmowania rzeczywistoœci przez pryzmat matematyki, to jednak idê o zak³ad, ¿e efekt zaskoczy³by pionierów. Najpierw nadesz³a einsteinowska teoria wzglêdnoœci, która ju¿ by³a gwa³tem zadanym ludzkiej intuicji. Zaraz za ni¹ ze œwietlistych bezkresów racjonalnoœci wy³oni³a siê fizyka kwantowa. Jej osobliwy urok mo¿na by umieœciÌ gdzieœ pomiêdzy abstrakcyjnym malarstwem a dadaistyczn¹ poezj¹. Stworzono jêzyk, w którym opowiada siê cz³owiekowi o jego œwiecie jak o odleg³ej, nieznanej krainie.

Historia, któr¹ chcia³bym tu opowiedzieÌ jest zwi¹zana z jednym z ontologicznych m³ynów wspó³czesnej nauki. We wsi Ruthe w Niemczech znajduje siê detektor fal grawitacyjnych zwany GEO 600. To wyrafinowana konstrukcja, któr¹ w niewybaczalnym uproszczeniu mo¿na opisaÌ jako dwa szeœciuset metrowe ramiona po³¹czone z precyzyjn¹ aparatur¹ pomiarow¹. Ukryte pod powierzchni¹ ziemi cudo techniki szuka zmarszczek czasoprzestrzeni wywo³ywanych przez supergêste obiekty astronomiczne takie jak czarne dziury. Detektor od momentu uruchomienia odbiera³ zak³ócenia. Badacze nie potrafili wyjaœniÌ ich natury. Na pocz¹tku 2008 roku otrzymali list od Craiga Hogana. Naukowiec pyta³ czy ich maszyna przypadkiem nie rejestruje zagadkowych szumów. Uzyskawszy potwierdzenie stwierdzi³, ¿e przyczyn¹ ha³asu jest ziarnista struktura wszechœwiata. Innymi s³owy: GEO 600 doœwiadcza³ wp³ywu elementarnych jednostek z jakich zbudowana jest nasza rzeczywistoœÌ. To mo¿e byÌ zaskoczeniem, ale na superhiperbipermikropoziomie czasoprzestrzeù nie jest ci¹g³a, lecz dzieli siê na elementarne czêœci, których absolutnie minimalne parametry opisuje siê sta³ymi Plancka.

To nie koniec niespodzianek w tej opowieÂści. Takie planckowskie ziarno czasoprzestrzeni nie mogÂłoby byĂŚ zaobserwowane, gdyÂż jest zbyt maÂłe. Jednak, jak wyjaÂśniÂł Hogan, GEO 600 rejestruje je, poniewaÂż Âżyjemy w hologramie, ktĂłry jest jedynie projekcjÂą pierwotnej, ontologicznej pÂłaszczyzny. To takie niemodne, ale ta pÂłaszczyzna jest dwuwymiarowa. Najprawdopodobniej jest sferÂą, w ktĂłrej zawiera siĂŞ nasz wszechÂświat. Jej powierzchnia skÂłada siĂŞ wÂłaÂśnie z takich wzmiankowanych planckowskich ziaren. KaÂżde ziarno zawiera jeden bit informacji. Detektor wyczuwa obecnoœÌ tego podstawowego budulca, poniewaÂż hologram jest nieco rozmyty wzglĂŞdem oryginaÂłu, a wiĂŞc hologramowa jednostka Plancka jest wiĂŞksza od oryginalnej, dwuwymiarowej jednostki Plancka. ZaskakujÂące, wstrzÂąsajÂące, fascynujÂące. Pozostaje tylko zadaĂŚ pytanie: panie Hogan – skÂąd taki pomysÂł?

Albert Einstein choĂŚ znajduje siĂŞ w gronie ojcĂłw mechaniki kwantowej, nigdy nie zaakceptowaÂł tej teorii. ByÂł jej nieprzejednanym krytykiem, poniewaÂż nie mĂłgÂł przyj¹Ì pewnych nastĂŞpstw jakie wynikaÂły z jej zaÂłoÂżeĂą. JednÂą z takich konsekwencji byÂła koniecznoœÌ uznania, Âże wszechÂświat nie jest lokalny. W mechanice kwantowej istniejÂą stany, ktĂłrych nie da rady opisaĂŚ w rozbiciu na ich skÂładowe elementy. Einstein wraz z Podolskim i Rosenem zaproponowali eksperyment myÂślowy w ich przekonaniu wykazujÂący niezupeÂłnoœÌ mechaniki kwantowej. IstniejÂą pary czÂąstek pozostajÂące w stanie splÂątanym, tj. gdy dokonujemy pomiaru jednego z parametrĂłw czÂąstki A, dla czÂąstki B parametr ten przyjmuje odwrotnÂą wartoœÌ. Trzeba tu nadmieniĂŚ o pewnej fundamentalnej wÂłaÂściwoÂści wielkoÂści kwantowych – nie majÂą one ustalonych wartoÂści aÂż do momentu dokonania pomiaru. Wiem - dziwne, niezrozumiaÂłe, ale naprawdĂŞ da radĂŞ to przeÂłkn¹Ì i wpisaĂŚ w rutynĂŞ codziennej monotonii. Po prostu, jak w sÂłynnym przykÂładzie SchrĂśdingera z kotem w pudeÂłku – zanim pudeÂłko otworzymy kot nie jest ani martwy, ani Âżywy, albo raczej martwy i Âżywy naraz, bo istnieje jako chmura moÂżliwych stanĂłw. Otwieramy pudeÂłko i wtedy dopiero chmura moÂżliwoÂści przyjmuje jeden z okreÂślonych stanĂłw. Prawda, Âże intuicyjne?

Podobnie sprawa ma siĂŞ z omawianymi czÂąstkami z paradoksu EPR. Na uwadze mamy ich wÂłaÂściwoœÌ zwanÂą spinem. WyobraÂźmy sobie, Âże Agatka i PiotruÂś sÂą w posiadaniu splÂątanej pary czÂąstek AB. KaÂżde z nich ma jednÂą z czÂąstek zamkniĂŞtÂą w pudeÂłku od zapaÂłek. Dzieciaki wskakujÂą do rakiet i lecÂą w przeciwlegÂłe kÂąty wszechÂświata. Agata otwiera pudeÂłeczko i widzi, Âże spin jej czÂąstki jest taki i owaki. W tym samym momencie spin czÂąsteczki, ktĂłrÂą ma PiotruÂś przyjmuje odwrotnÂą wartoœÌ (jest wiĂŞc taki i siaki). To co jest tu paradoksalne to fakt, iÂż spin drugiej czÂąstki zostaje zdeterminowany natychmiast, niezaleÂżnie od odlegÂłoÂści. Wymaga to przyjĂŞcia zaÂłoÂżenia, Âże informacja wĂŞdrowaÂła szybciej niÂż ÂświatÂło. To zaÂś jest wykluczone przez teoriĂŞ wzglĂŞdnoÂści – nic nie moÂże wĂŞdrowaĂŚ szybciej niÂż ÂświatÂło.

JednÂą z prĂłb rozwiÂązania tego paradoksu byÂło uznanie, Âże wszechÂświat nie jest lokalny. Jego korpuskularnoœÌ jest pozorna. CzÂąstki widzimy jako oddzielne caÂłoÂści, poniewaÂż mamy ograniczony wglÂąd w rzeczywistoœÌ – postrzegany fragment wiĂŞkszej caÂłoÂści uznajemy za odrĂŞbny byt. WyobraÂźmy sobie, Âże istotĂŞ nie znajÂącÂą luster zamykamy w pokoju o Âścianach ze zwierciadeÂł. Istota taka bĂŞdzie przekonana, iÂż widzi dookoÂła siebie mnĂłstwo innych istot, a do tego szybko zauwaÂży zwiÂązki pomiĂŞdzy ich i swoimi ruchami. Te obserwacje mogÂą staĂŚ siĂŞ podstawÂą do zbudowania jakiejÂś teorii wyjaÂśniajÂącej korelacje. Bohm posÂłuÂżyÂł siĂŞ innÂą metaforÂą – porĂłwnaÂł nas do obserwatorĂłw akwarium. Z tym, Âże akwarium obserwujemy przez dwie kamery, ustawione w ró¿nych miejscach, ujmujÂące zbiornik z ró¿nych kÂątĂłw. Nie wiedzÂąc, iÂż patrzymy na jeden zbiornik, ale w dwĂłch rzutach, doszlibyÂśmy do przekonania, Âże zachowania pewnych rybek z jednego pojemnika sÂą ÂściÂśle zwiÂązane z zachowaniami innych rybek z drugiego pojemnika.

WynikajÂący ze splÂątania kwantowego paradoks EPR zostaÂł potwierdzony eksperymentalnie w 1982 roku przez Aspecta i w 1997 roku przez Gisina. TropiÂąc inspiracje Hogana warto jeszcze dorzuciĂŚ pewne spostrzeÂżenie, jakie poczyniono przy okazji zg³êbiania niezg³êbionych tajemnic czarnych dziur. Hawking wskazaÂł na istnienie paradoksu – promieniowanie czarnych dziur nie zawiera Âżadnych informacji o ich wnĂŞtrzu, a jedynie o ich powierzchni. Zatem wychodziÂłoby na to, iÂż caÂła informacja zawarta w gwieÂździe, ktĂłrej kollaps utworzyÂł osobliwoœÌ, zniknie wraz ze znikniĂŞciem tejÂże osobliwoÂści. To zaÂś Âłamie zasadĂŞ, Âże informacja nie moÂże byĂŚ zniszczona. Inny fizyk, Bekenstein, wpadÂł na to, iÂż zawartoœÌ informacyjna czarnej dziury jest proporcjonalna do jej powierzchni, a nie objĂŞtoÂści. Ot i wszystko. Hogan poskÂładaÂł to w kupĂŞ i wyszÂło mu, Âże Âżycie, wszechÂświat i caÂła reszta sÂą zapisane na powierzchni 2D, a Âświat jest trĂłjwymiarowÂą, holograficznÂą projekcjÂą tej inskrypcji.
Aby móc posun¹Ì siê dalej w opowieœci o iluzorycznym wszechœwiecie, potrzebne jest ustalenie czym jest hologram. Jest to sposób kodowania przestrzennego obrazu. Pominê tu techniczne szczegó³y, nie wnikaj¹c w to jak i gdzie nale¿y b³ysn¹Ì jak¹ wi¹zk¹ œwiat³a i jak j¹ poszatkowaÌ, by sta³a siê noœnikiem trójwymiarowego wizerunku. Istotne jest, ¿e hologram jest bardzo efektywn¹ metod¹ zapisu danych.

W kontekÂście poruszanego tu tematu jest to wiadomoœÌ kluczowa. Ma ona dwa aspekty. Po pierwsze: holografia pozwala na zapis informacji gĂŞstoÂściÂą daleko przekraczajÂący to, co oferujÂą chociaÂżby obecnie uÂżywane przez nas noÂśniki. Po drugie: kaÂżda czêœÌ hologramu zawiera ÂświatÂło z caÂłej zapisanej sceny. Oznacza to, iÂż dowolny jego kawaÂłek koduje w sobie kompletny obraz (choĂŚ ukazany z perspektywy danego punktu). Wszystko jest zwiÂązane ze wszystkim. Na tym wÂłaÂśnie etapie opowieÂści, caÂłkiem niespodziewanie, w holograficzno-kwantowym obÂłoku pojawia siĂŞ Budda z wzniesionym wskazujÂącym palcem i tryumfujÂącym stwierdzeniem „A nie mĂłwiÂłem”.

W buddyzmie zak³ada siê, ¿e ca³y œwiat w swej pierwotnej, podstawowej naturze stanowi jednoœÌ. Wszelki dualizm, rozcz³onkowanie rzeczywistoœci na poszczególne, przeciwstawiaj¹ce siê sobie elementy to budowana przez ego iluzja, u³uda zwana Maj¹. Stan oœwiecenia jest to¿samy z uzyskaniem œwiadomoœci tego z³udzenia, z pojêciem, czy poczuciem, i¿ wszystko istnieje i staje siê wspó³zale¿nie. Pokrewieùstwo buddyjskiej kosmologii z holograficzn¹ koncepcj¹ wszechœwiata jest du¿e. Translacja jednej z tych narracji na drug¹ przy u¿yciu niezbyt œcis³ej, literackiej terminologii nie jest zbyt wymagaj¹cym zadaniem.

Holograficzny paradygmat zosta³ te¿ wykorzystany do wyjaœnienia drugiego z elementów w parze œwiat-ego. Neuropsycholog Karl Pribram uzna³, ¿e mózg jest hologramem. Na tê myœl naprowadzi³y go g³ównie trzy tropy. Pierwszy z nich to wspomniana ju¿ wyj¹tkowa gêstoœÌ zapisu informacji, która t³umaczy³aby niebywa³¹ pojemnoœÌ naszej pamiêci. Drugi to fakt, ¿e nie tracimy wspomnieù wraz z utrat¹ obszarów mózgu. Wskazywa³oby to na to, i¿ wszelkie zdobywane przez nas w toku ¿ycia dane s¹ zapisane raczej jako jakiœ rodzaj procesu dziej¹cego siê w obrêbie czaszki, ni¿ ¿e s¹ zakodowane statycznie i bezpoœrednio w tkance. Wspomnienia nie s¹ zawarte w neuronach, ale w impulsach nerwowych krzy¿uj¹cych siê w obrêbie mózgu dok³adnie tak samo jak promienie lasera generuj¹ce hologram.

W koĂącu trzeci trop Pribrama, najbardziej interesujÂący – prĂŞdkoœÌ z jakÂą kojarzymy i przypominamy sobie informacje wskazuje na ich ÂścisÂłe, wzajemne powiÂązanie. Specjalnie dla tych, ktĂłrzy zaczĂŞli juÂż zapadaĂŚ w drzemkĂŞ, tudzieÂż myÂślami odpÂłynĂŞli ku lazurowym wybrzeÂżom, pozwolĂŞ sobie przywoÂłaĂŚ wzmiankowanÂą cechĂŞ hologramu: kaÂżda czêœÌ zawiera obraz caÂłoÂści. StÂąd w holograficznym mĂłzgu dowolny element naszej wiedzy jest jednoczeÂśnie punktem dojÂścia do caÂłej pamiĂŞci.

Jak siê wiêc sprawy maj¹? Œwiat to ob³ok czêstotliwoœci. Umys³ to holograficzne urz¹dzenie. Wybiera on z tego ob³oku niektóre aspekty i interpretuje je jako to co zwiemy danymi zmys³owymi. Materia jest zatem dzie³em œwiadomoœci. Psycholog Keith Floyd w iœcie psychologicznym stylu zauwa¿y³ nastêpuj¹cy truizm: to nie mózg stanowi Ÿród³o œwiadomoœci, ale œwiadomoœÌ stwarza mózg. Podobnie jest kreowane ca³e otoczenie.

Tego typu twierdzenia s¹ oczywiœcie mile widziane przez praktykuj¹cych medycynê niekonwencjonaln¹ opart¹ na technikach wizualizacji (w skrócie: wyobraŸ sobie, ¿e jesteœ zdrowy, a staniesz siê zdrowy). Pozostaj¹c jeszcze na gruncie praktyk wykraczaj¹cych poza g³ówny nurt racjonalnoœci, tych paramedycznych, paranaukowych i paraszanowanych przez ogó³ ekspertów, suma poczynionych tu na bazie holograficznego paradygmatu ustaleù œwietnie mo¿e s³u¿yÌ t³umaczeniu zjawisk takich jak telepatia, telekineza, jasnowidzenie.

Gwoli intelektualnej uczciwoÂści muszĂŞ nadmieniĂŚ, Âże te wszystkie ustalenia sÂą bardzo dyskusyjne i czĂŞsto opierajÂą siĂŞ na zaÂłoÂżeniach, ktĂłre mocno chyboczÂą siĂŞ pod presjÂą krytyki. SÂą to daleko idÂące ekstrapolacje pewnych interesujÂących hipotez, o ÂściÂśle podstawowym ontologicznym znaczeniu. PomysÂły te siĂŞgajÂą tak daleko i w g³¹b rzeczywistoÂści, iÂż nie wiadomo czy kiedykolwiek zostanÂą potwierdzone lub zaprzeczone obserwacyjnie. Zatem wszystko albo wiĂŞkszoœÌ z powyÂżej powiedzianego to historia z gatunku ‘A co by byÂło gdyby…?’. WyszÂło na to, Âże byÂłby idealizm, a moÂże i nawet spirytualizm, prymat ducha nad materiÂą (choĂŚ przyznaĂŚ trzeba, iÂż holograficznie ujĂŞty duch ludzki jest juÂż kompletnie nieludzki). O tym zbudowanym przez jaŸù Âświecie Bohm napisaÂł:

    „W przeciwieĂąstwie do powszechnie wyznawanych poglÂądĂłw – znaczenie jest wÂłaÂściwÂą i istotnÂą czĂŞÂściÂą caÂłej rzeczywistoÂści, a nie tylko eterycznÂą abstrakcjÂą istniejÂącÂą jedynie w umyÂśle. Innymi sÂłowy, w naszym Âżyciu znaczenie jest istnieniem.[…] PoniekÂąd moÂżemy stwierdziĂŚ, Âże jesteÂśmy sumÂą naszych znaczeĂą.” (David Bohm, tÂłum. MichaÂł Tempczyk, Ukryty porzÂądek, Warszawa 1988; cyt. za TybetaĂąska ksiĂŞga Âżycia i umierania, Sogjal Rinpocze, tÂłum. Adam KozieÂł, Warszawa 2001)

Poruszony w ostatnich wpisach temat, czyli ujĂŞcie rzeczywistoÂści jako holograficznej projekcji czegoÂś odlegÂłego i odmiennego od naszych intuicji, nakierowaÂł moje myÂśli na zagadnienie rzeczy samej w sobie. Có¿ za klasyczny wÂątek racjonalnoÂści. Nie tykaÂłem go od niepamiĂŞtnych czasĂłw, jako Âże straciÂł dla mnie znaczenie. I nie chodzi tu o bagatelizowanie fundamentalnoÂści tematu, lecz raczej o tej fundamentalnoÂści zaprzeczenie. Nie przymierzajÂąc – jest to powtĂłrzenie kantowskiej negacji sensu mĂłwienia o noumenie.

MĂłj umysÂł zostaÂł uksztaÂłtowany na takich treÂściach, Âże problem istnienia rzeczy samej w sobie nie ma dla mnie duÂżej wagi. ÂŚwiat znam jedynie jako strumieĂą danych. Nie widzĂŞ dobrego uzasadnienia postulatu poszukiwania ich ÂźrĂłdÂła. To dlatego, Âże, znowu po kantowsku, nie moÂże byĂŚ ono uchwycone aparatem poznawczym uksztaÂłtowanym w obrĂŞbie fenomenalnej rzeczywistoÂści oraz Âże nie jest zasadnym stawianie pytania o rzecz samÂą w sobie.

ByĂŚ wychowanym w epoce rewolucji informatycznej, gdy przekaz i interpretacja ujawniÂły swojÂą wszechobecnoœÌ i totalnoœÌ, to wiedzieĂŚ, iÂż zjawisko jest wszystkim co nam dane. Niewykluczone, Âże jest to uÂłomnoœÌ – gÂłupotÂą byÂłoby uzurpowaĂŚ sobie prawo do ponadczasowoÂści sÂądĂłw – w koĂącu myÂślimy symbolicznie i to otaczajÂący nas Âświat jest ÂźrĂłdÂłem metafor, za pomocÂą ktĂłrych wyjaÂśniamy takÂże sami siebie. StÂąd obecnie dominuje porĂłwnanie do maszyny przetwarzajÂącej informacje, figura ludzkiego umysÂłu jako analogu komputera i oprogramowania. ZnalazÂło to wyraz w kulturze masowej, chociaÂżby w filmie eXistenZ czy Matrix.

WynikajÂąca z tego postawa poznawcza koresponduje w pewien sposĂłb z machowskim empiriokrytycyzmem, epistemicznÂą uczciwoÂściÂą, ktĂłra nakazuje uznaĂŚ, iÂż poza wraÂżeniami nie ma nic o czym moglibyÂśmy orzekaĂŚ, Âże istnieje. AÂż prosi siĂŞ tu o przywoÂłanie Berkeley i za duÂże uÂłatwienie w wywodach uwaÂżam moÂżliwoœÌ powtĂłrzenia za nim – byĂŚ oznacza byĂŚ postrzeganym (esse=percipi). Problem istnienia rzeczy samej w sobie to trup starego paradygmatu. Dla tych, ktĂłrzy jej istnienie uwaÂżajÂą za ÂświĂŞty pewnik i nigdy by od tej tezy nie odstÂąpili, podsun¹Ì moÂżna rozwiÂązanie kompromisowe – niemoÂżliwoœÌ poznania noumenu. Nie mamy zmysÂłu do tego przeznaczonego. Chyba, Âże matematyka jest szĂłstym zmysÂłem.

Matematyka konstruuje Âświat, ktĂłrego idealnoœÌ skÂłania do nadawania mu mocnego statusu ontologicznego. To stary spĂłr – czym sÂą elementy opisywane przez matematykĂŞ? ÂŹrĂłdÂłem czy emanacjÂą rzeczywistoÂści? Paradoksalnie wiĂŞc, paradygmat matematycznego myÂślenia, ktĂłry leÂży u podstaw pozytywistycznego nastawienia wobec Âświata, ma w sobie potencjaÂł mistyczny. Zawraca ludzkÂą racjonalnoœÌ na stare, zdawaÂłoby siĂŞ do cna wyeksplorowane szlaki. Okazuje siĂŞ, iÂż jak mocno ludzki rozum nie staraÂłby siĂŞ przeskoczyĂŚ samego siebie i unikn¹Ì puÂłapek swej uÂłomnoÂści, zawsze trafi do punktu wyjÂścia. Tym punktem jest metafizyka.

MoÂżna uznaĂŚ, Âże pierwotna droga ludzkiego rozumu do koncepcji rzeczy samej w sobie wiodÂła przez rozdzielanie poszczegĂłlnych jakoÂści. Analityczne spojrzenie na przedmiot prowadzi do rozÂłoÂżenie go na czynniki pierwsze. Racjonalnie wykrajamy sobie ksztaÂłt, kolor, wagĂŞ, zapach i nie zostaje nam nic, a przecieÂż coÂś byÂło. Same jakoÂści, uchwycone przez rozum jako wÂłasnoÂści danego obiektu, nie sÂą niczym istniejÂącym odrĂŞbnie. Ich status ontologiczny jest wÂątpliwy. Tymczasem zaczĂŞliÂśmy analitycznÂą pracĂŞ na czymÂś konkretnym, fizycznym i nie budzÂącym wÂątpliwoÂści. Nieuniknione jest pytanie – gdzie zniknĂŞÂło to coÂś po oddzieleniu jakoÂści? OdpowiedziÂą byÂła rzecz sama w sobie.

PowyÂższa prĂłba zrekonstruowania wĂŞdrĂłwek ludzkiego umysÂłu dotyczyÂła pierwocin racjonalnoÂści. To z czym mamy do czynienia obecnie wbrew pozorom nie ró¿ni siĂŞ zbytnio jeÂśli chodzi o podstawowe mechanizmy. Matematyka pozwala obdzieraĂŚ z rzeczywistoÂści kolejne warstwy i tak jak pierwotnie odarto jÂą z jakoÂści, tak teraz proces postĂŞpuje dalej. Liczby sÂą jĂŞzykiem opisu coraz odleglejszych abstraktĂłw. Jak siĂŞ wydaje – efekt jest ten sam. Znowu otrzymaliÂśmy rzecz samÂą w sobie. Tym razem w postaci hiperstrun, zwiniĂŞtych wymiarĂłw czy dwuwymiarowej pÂłaszczyzny bĂŞdÂącej ÂźrĂłdÂłem holograficznej projekcji.
Autor: Maciej Jurgielewicz
http://absurdonomikon.blogspot.com/2010/04/budda-kwanty-i-hologram-1.html

[MichaÂł-AnioÂł]

JeÂśli czujesz, Âże myÂślisz, to siĂŞ mylisz


Od czasu do czasu, gdy trafiam na szczegĂłlnie mocno ufortyfikowane bastiony bezmyÂślnoÂści, za ÂłudzÂącymi szaĂącami pozornej dyskusji ze zdziwieniem ponownie odkrywam tego samego potwora. Jest to rodzaj wynaturzenia racjonalnoÂści, ktĂłre najkrĂłcej mĂłgÂłbym okreÂśliĂŚ jako mylenie emocji z myÂśleniem. Sprawa jest prosta, wiĂŞc sÂądzĂŞ, iÂż w miarĂŞ Âłatwo i bezboleÂśnie uda mi siĂŞ jÂą wyÂłoÂżyĂŚ.

Zacznê klasycznie, od krótkiego zdefiniowania podstawowych pojêÌ, tak by jasne by³o o co mi siê tutaj rozchodzi, co z czym i na jakiej podstawie ze sob¹ zestawiam. I tak myœlenie to proces kojarzenia i wnioskowania przeprowadzany na elementach ludzkiej pamiêci. Z kolei emocja to sta³a predyspozycja poznawcza i behawioralna. Uzna³bym j¹ za swego rodzaju skrót w myœleniu, bardzo funkcjonalny mechanizm s³u¿¹cy jako gotowy schemat zachowania wobec czegoœ, zazwyczaj wyrobiony na podstawie uprzednich doœwiadczeù lub ewentualnie wpojony przez otoczenie. St¹d nawet chwacki ³obuz z najg³êbszych mateczników puszczy, który nigdy nie mia³ do czynienia z czarnoskór¹ osob¹ mo¿e ju¿ mieÌ wyrobion¹ opiniê na temat takich osób i ustalon¹ wobec nich postawê.

Zjawiskiem o tyle nieuniknionym, co niebezpiecznym jest mieszanie emocji z myœleniem. S¹dzê, i¿ na rzeczy jest tu spo³eczna natura cz³owieka, która sk³ania go do komunikowania siê z innymi i wyra¿ania swojej postawy, nawet jeœli jest to niczym nie uzasadniona wrogoœÌ, z³oœÌ czy niezrozumia³e uprzedzenie. Operowanie jêzykiem jest czynnoœci¹ racjonaln¹, sam komunikat te¿ musi byÌ racjonalny. Werbalne wykroczenie poza poziom porykiwaù i Ìwierkaù wymusza na u¿ytkownikach jêzyka uruchomienie intelektualnych funkcji analizuj¹cych informacje i poœrednicz¹cych w procesie akcja-reakcja. Efektem jest to, ¿e tak czêsto ktoœ racjonalnie próbuje nas przekonaÌ o czymœ co kompletnie nie jest racjonalne. Bardzo jaskrawym przyk³adem bêdzie tu stronnicza matka broni¹ca racji swojego dziecka.

Ilustracj¹ tej tezy mo¿e byÌ ka¿da inna sytuacja, w której ktoœ próbuje racjonalizowaÌ postawê emocjonaln¹. Mówi¹c swoim emocjom nadaje pozory rozumowego wywodu, tj. argumentuje, choÌ w rzeczywistoœci móg³by do komunikacji u¿yÌ prostych odg³osów oddaj¹cych jego nastroje. Wprowadza to mylne wra¿enie, i¿ konflikt rozgrywa siê na poziomie racjonalnym, ¿e da radê go przedyskutowaÌ. Problemu nie da rady jednak rozwi¹zaÌ rozmow¹ dopóty, dopóki obydwaj dyskutanci nie bêd¹ operowali czysto racjonalnymi argumentami. Dialog u którego pod³o¿a le¿¹ nieujawnione emocje, emocje pomylone z myœlami, ma bardzo du¿e prawdopodobieùstwo na przeistoczenie siê w otwarty konflikt, wci¹¿ jeszcze werbalny lub ju¿ pozawerbalny. W gruncie rzeczy nie jest to 'przeistoczenie' lecz raczej przepoczwarzenie, osi¹gniêcie dojrza³ej formy, eksplozja.

Przewrotny wniosek – technokratyczne, totalitarne paĂąstwo przyszÂłoÂści bĂŞdzie oparte na emocjach, a nie na rozumie. UÂściÂślajÂąc: zamysÂł bĂŞdzie racjonalny, ale wykonanie caÂłkowicie oprze siĂŞ na uczuciach. To dosyĂŚ oczywiste i maÂło odkrywcze, jeÂśli spojrzy siĂŞ na systemy poÂłykajÂące jednostkĂŞ – faszysta krzyczÂący 'Hail!' razem z tysiÂącem kompanĂłw nie zastanawia siĂŞ czy rzeczywiÂście stoi po dobrej stronie. On to wie, przynajmniej tak mu siĂŞ wydaje, bo w rzeczywistoÂści – czuje, Âże wie. PomieszaÂł emocje z myÂślami. To samo moÂżna powiedzieĂŚ o kibolu ryczÂącym na stadionie lub o bojowym wyznawcy religii. Czy statystyczny wierny usilnie zastanawia nad realnÂą wyÂższoÂściÂą swojej religii? MoÂże i kiedyÂś siĂŞ zastanawiaÂł, moÂże zastanowiÂł siĂŞ raz i na tej podstawie wytworzyÂł trwa³¹ predyspozycjĂŞ do pozytywnego wartoÂściowania swojego wyznania i wywyÂższania go ponad inne. Jednak zagadniĂŞty bĂŞdzie broniÂł swojej racji w taki sposĂłb, jakby byÂła ona wci¹¿ odnawianÂą zdobyczÂą rozumu.

Problem pomieszania emocji i myœli jest niemal zawsze powi¹zany z uto¿samieniem siê: On ma racjê, bo jest z mojego paùstwa! Ma racjê, bo jest z mojego miasta! Bo jest moj¹ rodzin¹! Bo to ja! Asymilacja z jak¹œ grup¹, a tym samym ze stoj¹cym za ni¹ zespo³em pogl¹dów, wartoœci i interesów si³¹ rzeczy musi siê opieraÌ na uproszczeniach. Racjonalna integralnoœÌ czêsto jest niemo¿liwa do zweryfikowania, poniewa¿ system jest zbyt rozleg³y, zbyt dynamiczny lub czêœÌ danych jest nam niedostêpna. Jedynym wyjœciem jest wytworzenie sta³ej predyspozycji, czyli emocji i uto¿samienie siê na poziomie uczuciowym. Ma to miejsce w przypadku ca³oœci opartych na jakichœ twierdzeniach, np. poszczególne teorie w obrêbie nauki czy zaufanie do konkretnego eksperta.

Jednak wiêkszoœÌ uto¿samiania z jakim siê stykamy bêdzie raczej bazowa³o na wspólnocie interesów, pod któr¹ ewentualnie podpiêty jest prosty zestaw wartoœci. Inne jeszcze pod³o¿e bêdzie mia³o uto¿samienie siê z samym sob¹. Brzmi dosyÌ absurdalnie, ale te¿ jest straszliwym i niestety pospolitym b³êdem. W dyskusji chodzi o porównywanie pogl¹dów i racji, w momencie, gdy zespó³ przekonaù zbyt mocno uto¿samimy ze sob¹, ka¿da perspektywa podwa¿enia naszej opinii jawi siê jako ryzyko zniszczenia naszej integralnoœci. Efektem jest tzw. zacietrzewienie, czyli spazmatyczna walka o samego siebie, b³êdnie pomylonego z zespo³em przekonaù.

Pomieszanie uczuÌ i myœli jest nieuniknione. Zadanie ka¿dorazowego przemyœlenia swoich postaw i argumentów jest niewykonalne ze wzglêdów praktycznych, tym bardziej jeœli uwzglêdni siê gatunkow¹ niechêÌ ludzi do myœlenia. Bez sensu jest wiêc ³udzenie siê, i¿ ulegnie to zmianie. Warto by by³o jednak wyczuliÌ siê na to, ¿e w sytuacjach alarmowych, tj. wtedy, gdy dyskusja przed³u¿a siê i zaognia, nieuchronnie przeistaczaj¹c siê w k³ótniê, nale¿y baczniej przyjrzeÌ siê swoim racjom, gdy¿ byÌ mo¿e stoimy na b³êdnym stanowisku tylko poprzez emocjonalne odniesienie do g³oszonych treœci.
Autor: Maciej Jurgielewicz
http://absurdonomikon.blo...sie-mylisz.html

[MichaÂł-AnioÂł]

ÂŚwiĂŞta Geometria jest DROGÂĄ DO ZROZUMIENIA tego kim jesteÂś, skÂąd pochodzisz i dokÂąd zmierzasz. Jest to matryca stworzenia; swoisty „pomost” miĂŞdzy tym co widzialne i niewidzialne, objawione i nieobjawione, skoĂączone i nieskoĂączone.

Pocz¹wszy od mozaik Œrodkowego Wschodu i piramid Staro¿ytnego Egiptu, poprzez kalendarz Azteków i taoistyczne filozofie, a skoùczywszy na medycynie Indii, Tybetu i Chin - Œwiêta Geometria od dawna ³¹czy³a ze sob¹ œwiat duchowy i materialny, Niebo i Ziemiê. Dziœ nadal odgrywa integraln¹ rolê w sztuce, architekturze Feng Shui, geomancji, matematyce, muzyce, alchemii, nauce i najnowszej fizyce. (...)

Wszystkie dzia³ania podlegaj¹ ró¿nym wzorcom, a Œwiêta Geometria opisuje ich prawa za pomoc¹ kszta³tów, form i proporcji. Jest to uniwersalny jêzyk czystych prawd bazuj¹cy na wewnêtrznym dzia³aniu natury.

Aby naprawdê poj¹Ì Œwiêt¹ Geometriê, musimy zrozumieÌ, ¿e wszystko we wszechœwiecie sk³ada siê z energii, bêd¹cej w stanie nieustannej transformacji.

EnergiĂŞ moÂżna zdefiniowaĂŚ w kategoriach jej czĂŞstotliwoÂści i harmonik. WĂłwczas okazuje siĂŞ, Âże nawet struktura ludzkiego ciaÂła opiera siĂŞ na tych samych zasadach, ktĂłre funkcjonujÂą na wszystkich poziomach stworzenia.

Nasze ciaÂła zawierajÂą w sobie holograficznie wszystkie informacje o wszechÂświecie. WiedzĂŞ geometrycznÂą mamy „wrodzonÂą” i jesteÂśmy w naturalny sposĂłb zestrojeni z „harmonicznymi wszechÂświata”, nie tylko za Âżycia, ale rĂłwnieÂż przed narodzeniem i po Âśmierci.

¦wiêta Geometria daje Ci mo¿liwo¶æ SZERSZEGO SPOJRZENIA na siebie samego oraz na miejsce, jakie zajmujesz w ¶wiecie. Gdy siê j± mistrzowsko opanuje, mo¿e znale¼æ zastosowanie w leczeniu, doradztwie, badaniach, nauczaniu, projektowaniu i tworzeniu POKOJU, SZCZʦCIA i JEDNO¦CI. "

"ÂŚwiĂŞta Geometria zawiera klucz do tego, jak Duch stwarza Âświat przy pomocy okreÂślonych wzorĂłw, z ktĂłrych kaÂżdy tworzy okreÂślonÂą funkcjĂŞ ÂŻycia lub ÂŚwiadomoÂści. (...)

KaÂżdy wzĂłr w ÂŚwiĂŞtej Geometrii jest jak "litera" w "ÂświĂŞtym alfabecie". KaÂżdy wzĂłr tworzy okreÂślona funkcjĂŞ ÂŻycia i ÂŚwiadomoÂści. MoÂżna nauczyĂŚ siĂŞ czytaĂŚ te "litery" (wzory) i "wymawiaĂŚ sÂłowa" za pomocÂą tych twĂłrczych, boskich form. MoÂżemy wtedy czytaĂŚ ksiĂŞgĂŞ natury i uÂżywaĂŚ jĂŞzyka ÂświĂŞtej geometrii samego Ducha, aby tworzyĂŚ optymalne efekty w dziaÂłaniach, ktĂłrych siĂŞ podejmujemy.

Œwiêta Geometria pozwala nam bezpoœrednio rozumieÌ "geometryczny system kodowania", którego u¿ywa Duch dla zamanifestowania wszelkiego ¯ycia i Œwiadomoœci. Daje nam ona istotny wgl¹d w podstawy funkcjonowania ducha i materii - wgl¹d, który mo¿e byÌ u¿yty zarówno do celów duchowych jak i naukowych. Pozwala nam uzdrowiÌ bolesne rozdzielenie miêdzy duchowoœci¹ i racjonalnym, naukowym rozumowaniem, które przenika wspó³czesne spo³eczeùstwo i ¿ycie naszej w³asnej duszy.

Œwiêtej Geometrii nauczano przez tysi¹clecia adeptów rozwoju duchowego ró¿nych tradycji duchowych ca³ego œwiata z wa¿nego powodu: mo¿e byÌ ona zastosowana do przemiany naszej ¿yciowej energii, œwiadomoœci i œwiata wokó³ nas w najbardziej korzystny dla nas sposób.

Jednym z powodĂłw, dla ktĂłrego niegdysiejsze sekretne nauki ÂŚwiĂŞtej Geometrii sÂą dzisiaj upubliczniane jest fakt iÂż wiedza ta moÂże byĂŚ zastosowana, aby pomĂłc nam samym i naszej planecie."


LECZ¡CA M¡DRO¦Æ ¦WIÊTEJ GEOMETRII:
Gdzie nauka i dusza spotykajÂą siĂŞ
by Robert J. Gilbert, Phd.
©March 2003

„ (...)ÂŚwiĂŞta Geometria to studiowanie archetypowych, duchowych wzorcĂłw, ktĂłre stwarzajÂą wszystko w materialnym Âświecie. ÂŚwiĂŞta Geometria uzdrawia sztuczny podziaÂł miĂŞdzy naukÂą i tym co duchowe.

Wielkie szkoÂły duchowe z caÂłego Âświata uznawaÂły ÂŚwiĂŞta GeometriĂŞ za uniwersalny klucz do poszerzania ludzkiej ÂświadomoÂści, uzdrawiania fizycznego ciaÂła, regulowania problemĂłw energetycznych oraz Âświadomego doÂświadczania i komunikowania siĂŞ z duchowymi istotami, siÂłami i… duÂżo wiĂŞcej.

ÂŚwiĂŞta Geometria zaczĂŞÂła siĂŞ wraz z inicjacyjnym nauczaniem w staroÂżytnych duchowych tradycjach, ktĂłre instruowaÂły „studentĂłw” odnoÂśnie wzajemnych zwiÂązkĂłw miĂŞdzy Âświatem fizycznym i Âświatami duchowymi. ÂŚwiĂŞta Geometria staÂła siĂŞ podstawÂą zrĂŞbĂłw nauki, ktĂłrÂą znamy dzisiaj, ale takÂże ÂświĂŞtej nauki Egiptu (…) i nauk Pitagorejskich o wibracjach energetycznych w Grecji. (…)

ÂŚwiĂŞta Geometria jest powszechnÂą g³ówna naukÂą, dziĂŞki ktĂłrej czÂłowiek moÂże zarĂłwno zrozumieĂŚ i bezpoÂśrednio czerpaĂŚ z Boskich mocy. Na kaÂżdym poziomie egzystencji. – od poziomu subatomowego, poprzez formy ludzkiego ciaÂła aÂż po poziom galaktyk – te same kluczowe wzorce powoÂłujÂą wszystko do istnienia.

ÂŚwiĂŞta geometria nie jest jedynie kwestiÂą wiedzy posiadanej przez staroÂżytnych. NajwaÂżniejsze i przeÂłomowe odkrycia naukowe nowoczesnego (modern) Âświata zostaÂły dokonane przez naukowcĂłw odkrywajÂących na nowo te same sekrety myÂśli, ktĂłre istniaÂły od dawna w szkoÂłach duchowych. ZdumiewajÂący przykÂład pochodzi z greckich Szkó³ Tajemnic sprzed 2500 lat, ktĂłre nauczaÂły, Âże istnieje piĂŞĂŚ doskonaÂłych trĂłjwymiarowych form – BryÂły PlatoĂąskie -, ktĂłre sÂą podstawÂą wszystkiego w fizycznym Âświecie. Wspó³czeÂśni naukowcy wyÂśmiewali tÂą ideĂŞ, aÂż do roku 1980, kiedy to profesor Emeritus Robert Moon (uczestnik Projektu Manhattan - L.) z Uniwersytetu w Chicago dowiĂłdÂł, Âże caÂła Tablica Okresowa PierwiastkĂłw – dosÂłownie wszystko w fizycznym Âświecie – opiera siĂŞ na tych samych piĂŞciu formach! Faktycznie we wspó³czesnej fizyce, chemii i biologii wzory tworzenia opisane w ÂświĂŞtej geometrii sÂą odkrywane na nowo, niestety bez wiĂŞkszego zrozumienia ich duchowego znaczenia, ktĂłre chroni przed naduÂżyciem tej wiedzy.

ÂŚwiĂŞta Geometria – w skrĂłcie – dostarcza istotnej wiedzy dla kaÂżdej ludzkiej aktywnoÂści wyjaÂśniajÂąc naturalne wzory, na ktĂłrych opiera siĂŞ Âświat. W przeszÂłoÂści szkoÂły duchowe strzegÂły ÂściÂśle sekretĂłw ÂŚwiĂŞtej Geometrii – w wielu przypadkach wymagajÂąc od inicjowanych, aby prĂŞdzej oddali Âżycie niÂż zdradzili sekrety osobom nie inicjowanym. Jednak wraz z ponownym odkryciem tych wzorĂłw przez wspó³czesnÂą naukĂŞ, to co byÂło tajne staÂło siĂŞ dostĂŞpne dla kaÂżdego. KaÂżdego z nas dotknÂą skutki zrozumienia bÂądÂź niezrozumienia przez ludzkoœÌ ÂŚwiĂŞtej Geometrii materii i duszy. KaÂżda indywidualna prĂłba stosowania wiedzy o ÂświĂŞtej geometrii w Âświecie – w Lecznictwie, ÂŚrodowisku, Rozwoju Duchowym, Medycynie, Psychologii, Sztuce, Edukacji, Fizyce, Metafizyce, etc – jest konstruktywnym aktem leczÂącej mÂądroÂści.”

"TA RZECZYWISTO¦Æ NIE JEST FIZYCZNA TYLKO WYDAJE SIÊ TAK¡ BYÆ.
Jedynym miejscem, gdzie ten najwyraÂźniej trĂłjwymiarowy Âświat, na ktĂłry teraz patrzĂŞ istnieje, jest w moja gÂłowa, mĂłj umysÂł.
Jeœli spojrzycie na piêÌ zmys³ów - czym one s¹?
SÂą one procesem przejmowania pĂłl wibracyjnych, zmienianiem ich w sygnaÂły elektryczne, przekazywaniem ich do mĂłzgu, ktĂłry dekoduje to na holograficzny Âświat, o ktĂłrym myÂślimy, Âże jest na zewnÂątrz nas, ale ktĂłry w tej formie istnieje tylko w naszych gÂłowach.
Jest z tym bardzo podobnie jak z przekazem telewizyjnym. W tej przestrzeni, w ktĂłrej teraz stojĂŞ, mamy wszystkie stacje telewizyjne, ktĂłre nadajÂą do Avebury.
I one nie s¹ œwiadome siebie nawzajem, ja nie jestem œwiadomy ich, ale jeœli mamy telewizor ustawiony na jeden z tych kana³ów, odbierze on go i nagle to co by³o - czym? - niczym, staje siê telewizyjnym obrazem na ekranie.
Jedynym miejscem, w ktĂłrym istnieje telewizja tak jak jÂą rozumiemy, (programy jako takie) jest tylko ekran. WszĂŞdzie indziej sÂą tylko elektryczne obwody i czĂŞstotliwoÂści nadawane z nadajnikĂłw.
Tak wiĂŞc na zewnÂątrz nas, jeÂśli wolicie, wszystko jest polem energii. Jest to energetyczno - wibracyjna konstrukcja.
Na kolejnym poziomie jest to cyfrowo - matematyczna konstrukcja, bardzo podobna do Matrycy w filmach "Matrix"."

Ta "cyfrowo - matematyczna" konstrukcja, "organizujÂąca" energetyczno - wibracyjne pola energii opisywana i tÂłumaczona jest jĂŞzykiem stworzenia zwanym ÂświĂŞtÂą geometriÂą.


"Œwiêta Geometria (sacred geometry) to nauka staro¿ytna. Jest kluczem do zrozumienia rozwoju wszechœwiata. Jest map¹ wêdrówki œwiêtego ducha od czystej energii ku materii - fizycznemu œwiatu takiemu, jaki znamy. Jest jêzykiem stworzenia, podstaw¹ wszelkiego ¿ycia. Wci¹¿ powtarzaj¹ce siê geometryczne wzory stanowi¹ podstawowe elementy budowy naszego cia³a, wszystkich zwierz¹t, roœlin, planet, uk³adów s³onecznych i galaktyk.

Zg³êbianie Œwiêtej Geometrii odkrywa cudowny dar: pamiêtamy, ¿e jesteœmy czêœci¹ ¿yj¹cego, posplatanego, inteligentnego (...) wszechœwiata.(...)."

ÂźrĂłdÂło
http://reikivi.org/index.php?option=com_ccboard&view=postlist&forum=18&topic=41&Itemid=68