TÂłamszenie wiedzy o harmonicznoÂści

Znana nielicznym od czasĂłw staroÂżytnych wiedza o harmonicznych wÂłasnoÂściach przyrody wciÂąÂż jest skrywana przed szerokimi masami i nadszedÂł juÂż czas, aby ludzie poznali jÂą i nauczyli siĂŞ wykorzystywaĂŚ dla swojego dobra.

Dwa lata temu postanowiÂłem wrĂłciĂŚ do badaĂą percepcji dÂźwiĂŞku, ktĂłre porzuciÂłem 30 lat temu. Mimo tak dÂługiej przerwy wciÂąÂż intryguje mnie, w jaki sposĂłb moÂżemy naturalnie mierzyĂŚ stopieĂą dysonansu i mentalnie antycypowaĂŚ kierunek rozwiÂązania w muzycznej harmonii.
Moje poczÂątkowe poszukiwania z tego zakresu zawiodÂły mnie w gÂłÂąb matematyki i symulacji komputerowych. Uzbrojony obecnie w naukowÂą metodĂŞ, potĂŞÂżne narzĂŞdzia komputerowe i dostĂŞp do najnowszych Âświatowych badaĂą byÂłem gÂłĂŞboko przekonany, Âże potrafiĂŞ ustaliĂŚ, czy nasza percepcja muzyki jest czymÂś organicznym, czy moÂże kulturowym uwarunkowaniem. Nie miaÂłem pojĂŞcia, Âże to, czego siĂŞ dowiem, wstrzÂąÂśnie podstawami mojego dwudziestopierwszowiecznego spojrzenia na Âświat.
Powoli, ale pewnie, zaczÂąÂłem dopasowywaĂŚ elementy ukÂładanki. PoczynajÂąc od szeroko zakrojonego wachlarza badaĂą naukowych z zakresu kognicji muzyki, neurofizjologii, genetyki, akustyki, fizyki kwantowej i moich wÂłasnych obliczeĂą i eksperymentĂłw, udaÂło mi siĂŞ opracowaĂŚ zestaw zasad i matematycznych modeli wyjaÂśniajÂących, w jaki sposĂłb postrzegamy muzykĂŞ. NadajÂąc temu ukÂładowi nazwĂŞ teoria harmonicznej interferencji, udaÂło mi siĂŞ pokazaĂŚ, w jaki sposĂłb harmoniki - dÂźwiĂŞki harmoniczne muzycznej nuty - odgrywajÂą wspĂłlnÂą rolĂŞ, zarĂłwno w dÂźwiĂŞku, jak i strukturze naszej anatomii.
Ta teoria postuluje, Âże Âżycie rozwija siĂŞ w ramach procesu rĂłwnowaÂżenia miĂŞdzy rezonansem i tÂłumieniem, tak jak wibrujÂąca struna, i Âże percepcja muzyki jest wbudowanym dopasowaniem do wzorca wystĂŞpujÂącym miĂŞdzy geometriÂą harmonii dÂźwiĂŞku i identycznymi strukturami w uszach i mĂłzgu. To wÂłaÂśnie ten organiczny proces dopasowania do wzorca pozwala matematycznie definiowaĂŚ a nastĂŞpnie geometrycznie wizualizowaĂŚ w postaci krystalicznych i quasi-krystalicznych struktur muzycznÂą jakoÂśĂŚ harmonii, dysonansu, napiĂŞcia i rozwiÂązania. To doprowadziÂło mnie do wniosku, Âże caÂłe ciaÂło jest formÂą skrystalizowanej muzyki.

WitruwiaĂąski model

Kiedy juÂż przekonaÂłem siĂŞ o istnieniu harmonicznych cech ludzkiej fizjologii, zaintrygowaÂł mnie Leonardo da Vinci i jego szeroko znana ilustracja czÂłowieka witruwiaĂąskiego. Bardzo chciaÂłem wiedzieĂŚ, co byÂło mu wiadome na ten temat. DowiedziaÂłem siĂŞ, Âże otaczajÂące czÂłowieka witruwiaĂąskiego koÂło i kwadrat reprezentujÂą matematycznÂą „kwadraturĂŞ koÂła", zgodnie z ktĂłrÂą obwĂłd kwadratu jest rĂłwny (z moÂżliwie najwiĂŞkszÂą dokÂładnoÂściÂą) obwodowi koÂła. IntencjÂą kryjÂącÂą siĂŞ za kwadraturÂą koÂła zaproponowanÂą po raz pierwszy przez rzymskiego architekta Witruwiusza (Marcus Pollio Vitruvius)1 w pierwszym wieku p.n.e. byÂło ukazanie harmonii i rĂłwnowagi w idealnej formie czÂłowieka.
Kiedy zastanawiaÂłem siĂŞ, co to moÂże oznaczaĂŚ, przyszÂło mi do gÂłowy, Âże koÂło symbolizuje skierowany z wewnÂątrz na zewnÂątrz rezonans komĂłrek organizmu, podczas gdy kwadrat skierowany z zewnÂątrz do wewnÂątrz efekt tÂłumienia. UzmysÂłowiÂło mi to, Âże caÂłe organiczne Âżycie moÂżna zdefiniowaĂŚ - tak jak modele stojÂącej fali i pierÂścieni w mojej teorii interferencji - jako energiĂŞ eksplodujÂącÂą na zewnÂątrz w kosmos, ktĂłra zostaje pĂłÂźniej wepchniĂŞta z powrotem w okreÂślone ksztaÂłty, przypuszczalnie w zaleÂżnoÂści od tego, ktĂłra z harmonicznych proporcji jest akcentowana przez DNA.
PoczÂątkowo byÂło to coÂś, co byÂło mi bardzo trudno zaakceptowaĂŚ. Jak kaÂżdy byÂłem od najmÂłodszych lat uczony, Âże przestrzeĂą kosmiczna jest bezdennÂą pustkÂą. JednoczeÂśnie nie mogÂłem oprzeĂŚ siĂŞ postrzeganiu Âżycia jako formy rezonansu i przestrzeni jako swego rodzaju tÂłumiÂącego pojemnika.
TraktujÂąc to jako hipotezĂŞ, postanowiÂłem znaleÂźĂŚ sposĂłb pomiaru rezonansu i tÂłumienia w witruwiaĂąskim modelu. W tym celu naÂłoÂżyÂłem na witruwiaĂąskÂą po¬staĂŚ siatkĂŞ prostokÂątnych fal stojÂących (patrz rysunek na nastĂŞpnej stronie). Kiedy wyskalowaÂłem siatkĂŞ tak, Âże promieĂą koÂła byÂł rĂłwny dokÂładnie 2 Pi, ze zdziwieniem skonstatowaÂłem, Âże proporcje pomiĂŞdzy koÂłem i kwadratem moÂżna wyraziĂŚ bardzo prosto jako Pi/Fido kwadratu, czyli pi dzielone przez fi (zÂłoty podziaÂł) do kwadratu. Czy mĂłgÂł to byĂŚ zbieg okolicznoÂści? Podczas gdy te obie staÂłe matematyczne sÂą niewymierne i nieskoĂączone, stosunek miĂŞdzy nimi moÂżna uwaÂżaĂŚ za zbieÂżny z wymiernym stosunkiem 12:10 (3,14159/2,618033 *1,2).
Gdy to sobie uÂświadomiÂłem, zrozumiaÂłem, Âże harmonika rzeczywiÂście moÂże wyjaÂśniĂŚ strukturĂŞ naszego ciaÂła. Mamy maksymalnie dziesiĂŞĂŚ palcĂłw u rÂąk i tyle samo u nĂłg (tam gdzie komĂłrkowe tÂłumienie jest przypuszczalnie najwiĂŞksze), jednoczeÂśnie mamy w ciele 12 gÂłĂłwnych poÂłÂączeĂą stawowych i 24 krĂŞgi w krĂŞgosÂłupie (gdzie komĂłrkowy rezonans musi byĂŚ najwiĂŞkszy).
IdÂąc tym tokiem rozumowania dodaÂłem do siatki rekurencyjny wymiar wzrostu, tworzÂąc w ten sposĂłb coÂś, co nosi nazwĂŞ „przestrzeni Hilberta"3. ByÂło to niezwykle dokÂładne w przewidywaniu kaÂżdego z kluczowych punktĂłw splotu w modelu witruwiaĂąskim, co utwierdziÂło mnie w przekonaniu, Âże nasze ciaÂła (i caÂłe Âżycie) muszÂą rezonowaĂŚ lub wrastaĂŚ w ograniczajÂącÂą geometriĂŞ przestrzeni. Aby to potwierdziĂŚ, budujÂąc go od wewnÂątrz poprzez rekurencyjne tworzenie kaÂżdej czĂŞÂści ciaÂła matematycznie, tak jakby rosÂła w przestrzeni! Implikacje okazaÂły siĂŞ fantastyczne, poniewaÂż ten model zdawaÂł siĂŞ potwierdzaĂŚ, Âże przestrzeĂą wspĂłÂłdziaÂła w jakiÂś sposĂłb ze strukturÂą Âżycia. Ale to byÂł dopiero poczÂątek.

Ukryte symbole, skrywana wiedza

ZaczÂąÂłem dostrzegaĂŚ, Âże harmoniczna siatka moÂże obejmowaĂŚ rĂłwnieÂż inne rzeczy, takie jak staroÂżytne religijne ikony, ÂświĂŞte geometryczne wzory i tajemnicze symbole wykorzystywane przez rĂłÂżne ezoteryczne bractwa. PoniewaÂż nie jestem czÂłonkiem Âżadnej tego typu grupy, przedzieraÂłem siĂŞ przez poÂświĂŞconÂą tym zagadnieniom literaturĂŞ, aby zrozumieĂŚ, skÂąd te tajne stowarzyszenia wziĂŞÂły swoje symbole i co mogÂą one oznaczaĂŚ.
OdkryÂłem pÂłynÂący z nich wszystkich nieprzerwany ciÂąg wiedzy, ktĂłry siĂŞga w czasie egipskiego wzoru Kwiatu ÂŻycia (VI wiek p.n.e.) i jego skÂładnikĂłw, szczegĂłlnie szeÂścianu Metatrona i Vesica Piscis4, ktĂłre doskonale pasujÂą do harmonicznego witruwiaĂąskiego modelu. MojÂą uwagĂŞ zwrĂłciÂło takÂże hebrajskie Drzewo ÂŻycia5 z jego muzycznÂą siatkÂą zgodnÂą z siedmioma punktami hinduskiego ukÂładu czakr6. Nawet krzyÂż gnostyczny (szeÂścian rozÂłoÂżony na 3x4 kwadraty) doskonale wpasowuje siĂŞ w tĂŞ siatkĂŞ, transformujÂąc witruwiaĂąskiego czÂłowieka w swego rodzaju archetypowy krucyfiks. Czy coÂś takiego mogÂło byĂŚ przedchrzeÂścijaĂąskim symbolem krzyÂża?
Gdy moja wiara w naukĂŞ Zachodu zaczĂŞÂła sÂłabnÂąĂŚ, zadaÂłem sobie pytanie, jak to moÂżliwe, Âże ta prosta harmoniczna siatka jest zupeÂłnie nieobecna w ogĂłlnej ÂświadomoÂści spoÂłecznej. Dlaczego nie staÂła siĂŞ pojĂŞciem naleÂżÂącym do wspĂłlnej wiedzy? Dlaczego nie jest czĂŞÂściÂą nauki, muzyki, historii i naszego systemu ksztaÂłcenia? Dlaczego nie staÂła siĂŞ choĂŚby „ciekawostkÂą" opisanÂą w dodatku do Popular Science (Popularna nauka - magazyn popularnonaukowy) lub zamieszczonÂą na plakacie anatomicznym wiszÂącym w gabinecie lekarskim? Co wiĂŞcej, dlaczego koÂściĂłÂł nie chce, aby ludzie cokolwiek o tym wiedzieli? Ostatecznie, moÂżna by jÂą uznaĂŚ za ÂświĂŞtÂą porzÂądkujÂącÂą zasadĂŞ natury, dowĂłd na istnienie kosmicznej inteligencji (jakkolwiek byÂśmy jÂą nazwali).
Tak wiĂŞc przeorientowaÂłem moje poszukiwania w zakresie historii na tĂŞ nowÂą perspektywĂŞ i bardzo szybko zrozumiaÂłem, dlaczego dosÂłownie nic nie wiemy o tej zagubionej wiedzy.
OdkryÂłem, Âże filozofia harmoniczna jest od dawna wiÂązana z pogaĂąstwem (wiarÂą w Boga przejawiajÂącego siĂŞ w naturze) i Âże KoÂściĂłÂł Rzymskokatolicki ciĂŞÂżko pracowaÂł przez ponad tysiÂąc lat, aby ukryĂŚ jÂą za poÂśrednictwem kanonicznego prawa. WÂłaÂśnie dlatego trytonowy interwaÂł poÂłowy oktawy, ochrzczony mianem Diabolus in Musica (DiabeÂł w Muzyce), zostaÂł usuniĂŞty z koÂścielnej muzyki w roku 1234 przez papieÂża Grzegorza IX (zakaz ten obowiÂązuje do dzisiaj). KoÂściĂłÂł najwyraÂźniej dobrze wiedziaÂł, Âże tryton moÂże ujawniĂŚ symetriĂŞ w muzycznej harmonii i otworzyĂŚ wrota do „cielesnej wiedzy" o wystĂŞpujÂących w ciele i przyrodzie harmonikach.
BĂŞdÂąc najpotĂŞÂżniejszÂą siÂłÂą w Âśredniowieczu, KoÂściĂłÂł Rzymskoka-katolicki z powodzeniem ustanowiÂł i rozpowszechniaÂł system franszyzy, zgodnie z ktĂłrym wierny mĂłgÂł dotrzeĂŚ do Boga jedynie poprzez KoÂściĂłÂł (i jego ikoniczne symbole) a nie poprzez studia nad samym sobÂą i naturÂą. WykorzystujÂąc tĂŞ marketingowÂą i dystrybucyjnÂą sieĂŚ, KoÂściĂłÂł mĂłgÂł manipulowaĂŚ ogromnymi populacjami, zarzÂądzajÂąc dostĂŞpem do Âżycia pozagrobowego.
WykorzystujÂąc potĂŞgĂŞ winy, strachu, tortur i wojny z pogaĂąstwem na ÂŚrodkowym Wschodzie, Âśredniowieczny KoÂściĂłÂł walczyÂł o ujarzmienie gwaÂłtownej i buntowniczej Europy. OstatniÂą rzeczÂą, jakiej potrzebowaÂł, byÂło odrodzenie egipskiego gnostycyzmu lub neopitagorianizmu, ktĂłre mogÂłyby zakÂłĂłciĂŚ jego plany. Takie pogaĂąskie teozofie stanowiÂły wyraÂźne zagroÂżenie dla KoÂścioÂła i jego zamysÂłu spoÂłecznej kontroli. Harmoniczne idee, reprezentowane czĂŞsto pod postaciÂą pitagorejskiego pentagramu lub hebrajskiego heksagramu, zostaÂły odrzucone przez KoÂściĂłÂł jako pogaĂąskie symbole zÂła zwiÂązane z kultem szatana, czarami i okultystycznymi rytuaÂłami.
Ci, ktĂłrzy badali harmoniczne wÂłasnoÂści w liczbach, geometrii i astronomii, jak na przykÂład dualistyczni i gnostyczni katarzy w poÂłudniowej Europie w XI i XII wieku, byli zastraszani, traceni lub skazywani na wygnanie. Wielu tych, ktĂłrzy ocaleli, zostaÂło zmuszonych do wÂłĂłczenia siĂŞ jako „Cyganie" (pejoratywna forma okreÂślenia „Egipcjanie"). Templariusze, gÂłĂłwni straÂżnicy tajemnic egipskich ÂświÂątyĂą, zostali wyÂłapani i w piÂą¬tek 13 paÂździernika 1307 roku zamordowani przez KoÂściĂłÂł Rzymskokatolicki. Nielicznym z nich udaÂło siĂŞ uciec do odlegÂłych miejsc, takich jak pĂłÂłnocna Szkocja. Te niedobitki egipskich gnostykĂłw daÂły poczÂątek rĂłÂżokrzyÂżowcom, masonom i innym „tajnym stowarzyszeniom" - podstawÂą ich wszystkich byÂły badania harmonicznoÂści w liczbach i geometrii. Dzisiaj tylko nieliczni ich czÂłonkowie sÂą Âświadomi lub zainteresowani naukÂą harmoniki. Ich uwaga skupiona jest gÂłĂłwnie na korzyÂściach, jakie stwarzajÂą takie sieci bractw, i okazjonalnym podejmowaniu sÂłuÂżby na rzecz spoÂłeczeĂąstwa.
Podczas gdy uczciwe spojrzenie na historiĂŞ Europy zdaje siĂŞ wyjaÂśniaĂŚ, jak i dlaczego zasady harmoniki zniknĂŞÂły z religii Zachodu, wciÂąÂż pozostaje zagadkÂą, dlaczego nauka, jako uznany na Âświecie filar empirycznej prawdy, nie zwrĂłciÂła siĂŞ do tej pory do harmoniki jako pola unifikujÂącego badania. W rezultacie zaczÂąÂłem drÂąÂżyĂŚ gÂłĂŞbiej i oto, do czego doszedÂłem.

Kampania wymierzona przeciwko harmonice

W okresie poprzedzajÂącym oÂświecenie (schyÂłek XVII i XVIII wiek) opracowano „metodĂŞ naukowÂą", ktĂłra miaÂła w rzeczywistoÂści zniechĂŞciĂŚ do studiowania harmoniki i zwiÂązanej z niÂą filozofii natury znanej jako musica universalis lub „muzyka sfer".
[Zerknij do wÂątku Muzyka sfer - geometria dÂźwiĂŞku: http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=27.0 - L.]
DowiedziaÂłem siĂŞ, Âże wykluczenie z nowoczesnej nauki muzyki i pogaĂąskich zasad harmonii po raz pierwszy zasugerowaÂł w swoim liÂście do cĂłrki astronom Galileusz, najprawdopodobniej w obawie przed groÂżÂącymi mu torturami i uwiĂŞzieniem przez InkwizycjĂŞ. Popierane przez Newtona, Kartezjusza i innych, ktĂłrzy chcieli koegzystowaĂŚ w tym czasie w zgodzie z KoÂścioÂłem, oddzielenie badaĂą nad harmonikami od matematyki i nauk ÂścisÂłych i wÂłÂączenie ich do „nauk humanistycznych" stawaÂło siĂŞ coraz bardziej zinstytucjonalizowane wraz z akceptacjÂą metody naukowej. Po pewnym czasie nowe pokolenia zapomniaÂły zupeÂłnie o harmonice jako unifikujÂącej sile w przyrodzie i obecnie poczuwajÂą siĂŞ w obowiÂązku naukowo dyskredytowaĂŚ wszelkie pozostaÂłe harmoniczne teorie jako „tchnÂące klerykalizmem" (niezÂły Âżart).
Na poczÂątku XX wieku ta antyharmoniczna kampania osiÂągnĂŞÂła apogeum w postaci doÂświadczenia Michelsona-Morleya7, ktĂłre „dowiodÂło", Âże przestrzeĂą kosmiczna jest pustÂą otchÂłaniÂą bez jakiejkolwiek wewnĂŞtrznej struktury lub mierzalnego wpÂływu na materiĂŞ. To przekonanie zostaÂło bardzo szybko przyjĂŞte jako kamieĂą wĂŞgielny dwudziestowiecznego naukowego myÂślenia i ksztaÂłcenia, a teoria doboru naturalnego Darwina (z przypadkowymi okazjonalnymi mutacjami) zostaÂła wyniesiona do rangi wyjaÂśnienia, dlaczego Âżycie przybiera takie formy, jakie widzimy. Dopiero ostatnimi laty wykazano, Âże ten sÂłynny eksperyment jest mylÂący, wrĂŞcz faÂłszywy - dokonano tego posÂługujÂąc siĂŞ bardziej wyrafinowanymi przyrzÂądami, ktĂłre wykazujÂą, Âże przestrzeĂą kosmiczna wywiera mierzalny wpÂływ na materiĂŞ.
Jak prawie kaÂżdy wyrosÂłem w systemie ksztaÂłcenia, ktĂłry wciÂąÂż zaprzecza posiadaniu przez prĂłÂżniĂŞ jakiejkolwiek zdolnoÂści konstruowania lub odgrywania roli w formowaniu Âżycia. Nawet najsprytniejsi i najlepiej wyksztaÂłceni ludzie radoÂśnie akceptujÂą sprzeczne pojĂŞcia gÂłoszÂące, Âże przestrzeĂą jest zarĂłwno zakrzywiona (Einstein), jak i to, Âże jest pustÂą otchÂłaniÂą. Nikomu nawet nie przyszÂło do gÂłowy, aby postawiĂŚ pytanie, jakim cudem nicoÂśĂŚ moÂże byĂŚ zakrzywiona lub dlaczego nasze ciaÂła majÂą dziesiĂŞĂŚ palcĂłw a nie osiem lub czternaÂście. Negowanie i zdecydowane oÂśmieszanie strukturalnej przestrzeni jest dzisiaj tematem zataczajÂącej coraz szersze krĂŞgi debaty i nie tylko spowalnia postĂŞp w dosÂłownie kaÂżdej dziedzinie nauki, ale ukrywa rĂłwnieÂż bardzo waÂżnÂą prawdĂŞ przed spoÂłeczeĂąstwem. Jaka jest ta prawda?
Prawda jest taka, Âże przez ostatnie 350 lat nauka i zachodnie religie dogadzaÂły sobie wzajemne, aby uniknÂąĂŚ jakichkolwiek wzmianek o harmonice. Ta milczÂąca ugoda trwa do dzisiaj, rozczÂłonkowujÂąc zachodniÂą kulturĂŞ i wspierajÂąc ideologicznie niezrĂłwnowaÂżone polityczne, eko¬nomiczne i ekologiczne trendy.
Wskutek nieobecnoÂści nauki o harmonice w naszych szkoÂłach i koÂścioÂłach, ktĂłra byÂła kiedyÂś greckÂą i rzymskÂą tradycjÂą, oddalamy kolejne pokolenia coraz bardziej od idei gÂłoszÂącej, Âże ludzkoÂśĂŚ powinna poszukiwaĂŚ i naÂśladowaĂŚ wystĂŞpujÂące w naturze harmoniczne procesy.
Nie posiadajÂąc Âżadnego spĂłjnego spoÂłecznego i kulturowego modelu, wiĂŞkszoÂśĂŚ ludzi przyjmuje, Âże wszechÂświat to zimne, niezrozumiaÂłe i przypadkowe Âśrodowisko, w ktĂłrym dziaÂłajÂą jedynie przypadkowe i brutalne siÂły. Zycie jest postrzegane jako ekscentryczny wypadek we wrogim Âświecie, co uÂłatwia wielu akceptowanie poglÂądĂłw takich ludzi, jak neodarwinista Richard Dawkins, wedÂług ktĂłrego egoizm jest wygrywajÂącÂą strategiÂą w walce o przetrwanie. To rozpowszechnione zaÂłoÂżenie mĂłwiÂące o chaotycznym i brutalnym wszechÂświecie sprawia, Âże nihilizm staÂł siĂŞ popularnym konsensusem.

Ku nowemu odrodzeniu

BiorÂąc to wszystko pod uwagĂŞ, pokÂładam nadziejĂŞ w jasnym Âświetle fizyki kwantowej. Podczas gdy caÂła reszta nauki nadal pozostaje pod wpÂływem newtonowskich machinacji, teoria kwantĂłw proponuje kosmos zÂłoÂżony z koherentnych harmonicznych fal krystalizujÂących siĂŞ w materiĂŞ wewnÂątrz spolaryzowanej siatki przestrzennej zÂłoÂżonej z szeÂścianĂłw (jak fizyczny hologram). Funkcja falowa SchrĂłdingera z modelem mechaniki kwantowej w postaci „czÂąstki w pudeÂłku" jest kolejnym sposobem opisania harmonicznej struktury przestrzeni - nie rĂłÂżniÂącej siĂŞ od fizyki struny gitarowej. DÂługa tradycja unikania poruszania zagadnieĂą zwiÂązanych z harmonicznoÂściÂą sprawia, Âże jakiekolwiek poglÂądy o koherentnej przestrzeni muszÂą siĂŞ jeszcze przebiĂŚ do standardowego programu nauczania nauk ÂścisÂłych, nie mĂłwiÂąc o pozostaÂłych dziedzinach nauki. Gdyby studiowanie harmoniki ponownie dopuszczono do systemu nauczania, moglibyÂśmy spodziewaĂŚ siĂŞ kulturowego renesansu, ktĂłry zawstydziÂłby nawet nagiego witruwiaĂąskiego czÂłowieka Leonarda. T-shirty nawoÂływaÂłyby hasÂłami: „PrzywrĂłĂŚcie eter!", a religijne nalepki samochodowe wzywaÂłyby: „Skontaktuj siĂŞ ze swoim wewnĂŞtrznym archetypem!" Nawet einsteinowskie dictum: „wszystko jest wzglĂŞdne" - brzmiaÂłoby jak wyÂświechtany frazes i zostaÂłoby zastÂąpione pitagorejskim: „wszystko jest proporcjonalne".
W modzie pojawiÂłoby siĂŞ wzornictwo typu „ÂświĂŞtej geometrii" i wrĂłciÂłyby egipskie style. Kiedy idea archetypowej struktury przestrzeni, ktĂłra ksztaÂłtuje kwiaty, owady, ryby, ptaki, zwierzĂŞta domowe i ludzi, zakorzeniÂłaby siĂŞ juÂż na dobre w ludzkich umysÂłach, staÂłaby siĂŞ, jak sÂądzĂŞ, trudna do ujarzmienia.
Naukowcy znaleÂźliby zapewne wspĂłlnÂą pÂłaszczyznĂŞ ze wspĂłÂłczesnym ruchem teozoficznym i mogliby zaakceptowaĂŚ Âżycie jako coÂś nieprzypadkowego a geometriĂŞ jako coÂś ÂświĂŞtego. Mogliby nawet pojÂąĂŚ duchowoÂśĂŚ staroÂżytnego hinduskiego Anu - podstawowego kwantu materialnej struktury tkwiÂącego gÂłĂŞboko w kaÂżdym atomie. Z kolei religijni przywĂłdcy Zachodu mogliby zawrzeĂŚ pokĂłj z tymi pogaĂąskimi ideami i ostatecznie przyznaĂŚ, Âże caÂły czas wiedzieli, iÂż Duch ÂŚwiĂŞty nie jest niczym innym jak matrycÂą CzÂłowieka zawartÂą w tkance przestrzeni. I kiedy te poglÂądy zakorzeniÂłyby siĂŞ w kaÂżdym systemie wierzeĂą, byĂŚ moÂże nasze pozbawione rĂłwnowagi rzÂądy rozwaÂżyÂłyby w koĂącu przemodelowanie swojej polityki ku spĂłjnoÂści, ktĂłrÂą tak piĂŞknie objawia forma czÂłowieka.

O autorze:
Richard Merrick jest specjalistÂą zajmujÂącym siĂŞ oprogramowaniem komputerowym, producentem, teoretykiem muzyki, pianistÂą, artystÂą i pisarzem. ByÂł fundatorem technologii i dyrektorem globalnej interaktywnej spĂłÂłki rozrywkowej zaÂłoÂżonej w latach 1990. 0 nazwie 7th Level oraz zaÂłoÂżycielem i dyrektorem jednej z najlepszych internetowych spĂłÂłek marketingowych Postfuture. OpracowaÂł i stworzyÂł interaktywne tytuÂły i strony do spĂłÂłki z Howie Mandelem, grupÂą Monty Pythona i wytwĂłrniÂą Disneya. PomagaÂł takÂże takim firmom jak Best Buy i Microsoft w ich strategiach cyfrowego marketingu. Jest absolwentem Uniwersytetu Teksaskiego w Dallas i autorem niedawno wydanej ksiÂąÂżki ksiÂąÂżki "Interference: A Grand Scientific Musical Theory" (Interferencja - wielka naukowa teoria muzyki). SkontaktowaĂŚ siĂŞ z nim moÂżna piszÂąc na adres poczty elektronicznej richard@lnterferenceTheory.com. Jego strona internetowa znajduje siĂŞ pod adresem www.lnterferenceTheory.com.

PrzeÂłoÂżyÂł Jerzy Florczykowski
-------------------------------------
TRYTON
http://pl.wikipedia.org/wiki/Tryton_(muzyka)

Przypisy:
1. Rzymski inÂżynier ÂżyjÂący w latach ok. 70 - ok. 20 r. p.n.e. zaj¬mujÂący siĂŞ architekturÂą i mechanikÂą. ByÂł konstruktorem machin wojennych za panowania Juliusza Cezara i Oktawiana Augusta. TwĂłrca tak zwanego czÂłowieka witruwiaĂąskiego - wizerunku na¬giego mĂŞÂżczyzny wpisanego w okrÂąg i kwadrat upowszechnionego pĂłÂźniej przez Leonarda da Vinci. Autor traktatu De architectura libri X (O architekturze ksiÂąg dziesiĂŞĂŚ). - Przyp. tÂłum.
2. Liczba fi (O) oznacza zÂłoty podziaÂł (podziaÂł harmoniczny, bo¬ska proporcja, Âłac. sectio aurea) - podziaÂł odcinka na dwie czĂŞÂści tak, by stosunek dÂługoÂści dÂłuÂższej z nich do krĂłtszej byÂł taki sam, jak caÂłego odcinka do czĂŞÂści dÂłuÂższej. Liczba ta wynosi w przybli¬Âżeniu 1,618033989. - Przyp. red.
3. Rzeczywista lub zespolona przestrzeĂą liniowa z okreÂślonym iloczynem skalarnym (inaczej przestrzeĂą unitarna), dla ktĂłrej nor¬ma, wyznaczona przez iloczyn skalarny, jest zupeÂłna. Przestrzenie Hilberta sÂą podstawowym pojĂŞciem analizy funkcjonalnej. Do ma¬tematyki wprowadziÂł je David Hilbert pod koniec XIX wieku. Przestrzenie Hilberta sÂą takÂże podstawowym narzĂŞdziem wykorzy¬stywanym w wielu dziedzinach fizyki, miĂŞdzy innymi w mechanice kwantowej. - Przyp. tÂłum.
4. DosÂłownie „rybi pĂŞcherz" - aureola otaczajÂąca postaĂŚ Chry¬stusa i ÂświĂŞtych na obrazach we wczesnej sztuce chrzeÂścijaĂąskiej. - Przyp. tÂłum.
5. Centralnym symbolem kabaÂły jest tak zwane Drzewo ÂŻycia, czyli diagram obrazujÂący w schematyczny sposĂłb powstanie i bu¬dowĂŞ wszechÂświata, a takÂże atrybuty Boga. Symbol ten skÂłada siĂŞ z dziesiĂŞciu kĂłÂłek zwanych sefirotami i dwudziestu dwĂłch linii ÂłÂą¬czÂących, zwanych „drogami mistycznymi". - Przyp. tÂłum.
6. Ăakra, czakra lub czakram - oÂśrodek energetyczny w ciele bĂŞdÂący miejscem, gdzie spotyka siĂŞ wiele „kanaÂłĂłw energetycz¬nych". - Przyp. tÂłum.
7. Kontrowersyjny eksperyment zaliczany obecnie do najwaÂż¬niejszych doÂświadczeĂą w historii fizyki. MiaÂł on na celu wykazanie ruchu Ziemi wzglĂŞdem hipotetycznego eteru poprzez porĂłw¬nanie prĂŞdkoÂści ÂświatÂła w rĂłÂżnych kierunkach wzglĂŞdem Ziemi. DoÂświadczenie przeprowadziÂł po raz pierwszy w roku 1881 Albert Abraham Michelson, a nastĂŞpnie powtĂłrzyÂł je w roku 1887 wspĂłl¬nie z Edwardem Morleyem. DaÂło ono wynik negatywny (wykaza¬Âło rzekomo niezaleÂżnoÂśĂŚ prĂŞdkoÂści ÂświatÂła od prĂŞdkoÂści Ziemi w przestrzeni), co staÂło siĂŞ doÂświadczalnym potwierdzeniem staÂłoÂści prĂŞdkoÂści ÂświatÂła w kaÂżdym ukÂładzie odniesienia i ostatecznie wykluczyÂło istnienie eteru. - Przyp. tÂłum.

p.s. nie mogÂłem sobie odmĂłwiĂŚ