Plamy na sÂłoĂącu, a wielkie cykle ludzkoÂści

[MichaÂł-AnioÂł]

Mniej wiĂŞcej co 11 lat SÂłoĂące znacznie zwiĂŞksza swojÂą aktywnoœÌ. Przez 3-4 kolejne lata do planety Ziemi dociera znacznie wiĂŞcej energii. Temperatura wĂłd oceanicznych zwiĂŞksza siĂŞ wtedy o ok. 0.6 ° C. Znacznie “poprawia” (zmienia) siĂŞ wĂłwczas pogoda. PóŸniej nastĂŞpuje oziĂŞbienie, globalna iloœÌ opadĂłw znacznie zwiĂŞksza siĂŞ. SÂą to tak znaczne zmiany, Âże odbija siĂŞ to na gruboÂści sÂłojĂłw, widocznych na przekroju pnia dÂługowiecznego drzewa, a takÂże na wysokoÂści kolejnych warstw osadu dennego po planktonie rosnÂącym w niektĂłrych “stacjonarnych” jeziorach.

Bardziej precyzyjne, fizyczne metody, pozwalajÂące oszacowaĂŚ przeszÂłe zmiany aktywnoÂści sÂłonecznej opierajÂą siĂŞ na badaniu w takich “warstwowych zapisach” aktywnoÂści izotopĂłw wĂŞgla C14 lub berylu B10. MoÂżna takÂże zbieraĂŚ zapisy o zorzach polarnych, pojawiajÂących siĂŞ na wiĂŞkszych szerokoÂściach geograficznych, dokonane w ubiegÂłych stuleciach.

Od czasów odkrycia, w czasach Galileusza, lunety prowadzone s¹ oczywiœcie liczne obserwacje astronomiczne tzw. plam s³onecznych. W okresie wzmo¿onej aktywnoœci s³onecznej iloœÌ plam zwiêksza siê. Pojawiaj¹ siê one w dwóch równoleg³ych pasach, powy¿ej i poni¿ej równika S³oùca. Po 25-ciu latach codziennych obserwacji, dotycz¹cych owych plam s³onecznych niemiecki astronom H.S. Schwabe opisa³ w roku 1843 fakt zmieniaj¹cej siê cyklicznie, mniej wiêcej co 11 lat liczby plam. Ich iloœÌ okreœla siê tzw. liczb¹ Rudolfa Wolfa, która jest jednym z mierników aktywnoœci S³oùca.
W zasadzie cykl trwa okoÂło 22 lat. Dzisiaj wiadomo juÂż bowiem, Âże plamy sÂłoneczne pojawiajÂą siĂŞ po nastĂŞpnych 11± 3 latach niemal dokÂładnie w tych samych obszarach tarczy sÂłonecznej, lecz majÂą zmienionÂą biegunowoœÌ elektro-magnetycznÂą.

Plamy sÂłoneczne sÂą rozciÂągajÂącymi siĂŞ na dziesiÂątki tysiĂŞcy kilometrĂłw obszarami obniÂżonej temperatury i jednoczeÂśnie niezwykle nasilonej aktywnoÂści elektromagnetycznej. SÂą to po prostu potĂŞÂżne magnesy zmieniajÂące swe natĂŞÂżenie. Plamy nadajÂą wiĂŞc fale elektromagnetyczne.
Jak pisze Guy Lyon Playfair i Scott Hill w ksi¹¿ce pt.: “Cykle nieba”, dostĂŞpnej w kaÂżdej wiĂŞkszej bibliotece:
“... z Ziemi widaĂŚ ciemnÂą plamkĂŞ, czyli cieĂą, ciemnÂą – bo odrobinĂŞ chÂłodniejszÂą od otaczajÂącego jÂą mglistego obszaru pó³cienia ... NiektĂłre tworzÂące siĂŞ plamy wyglÂądajÂą jak pory, ktĂłre po upÂływie jednego lub dwĂłch dni znikajÂą. NiektĂłre po przetrwaniu tego stadium tworzÂą grupy, przy czym zwykle w kaÂżdej grupie dwie plamy dominujÂą nad pozostaÂłymi. Pó³cienie plam rosnÂą i mniej wiĂŞcej po dziesiĂŞciu dniach grupa osiÂąga maksymalnÂą wielkoœÌ. NastĂŞpnie drobne plamy znikajÂą, a jedna z dwĂłch g³ównych plam rozpada siĂŞ na mniejsze. Plama prowadzÂąca zaczyna siĂŞ kurczyĂŚ mniej wiĂŞcej miesiÂąc po utworzeniu, ale nie dzieli siĂŞ w taki sposĂłb jak plama, ktĂłra jej towarzyszyÂła. Dwie g³ówne plamy z kaÂżdej grupy majÂą przeciwnÂą polarnoœÌ (biegunowoœÌ magnetycznÂą), a towarzyszÂące im pole magnetyczne roÂśnie, aÂż do momentu gdy grupa zaczyna siĂŞ rozpadaĂŚ...”

Gdy plama prowadz¹ca zaczyna wytwarzaÌ ów widoczny z Ziemi pó³cieù, wokó³ niej pojawiaj¹ siê tzw. protuberancje, pochodnie i rozb³yski s³oneczne. Proturberancja jest ³ukiem wytryskuj¹cej na tysi¹ce kilometrów w górê ponad powierzchniê gwiazdy rozgrzanej plazmy. Plazma wraca jednak do powierzchni gwiazdy, wzbudzaj¹c pole elektromagnetyczne, docieraj¹ce do Ziemi. Wytrysk plazmy, która nie ma kszta³tu ³uku, lecz tworzy tzw. pochodniê jest nazywany rozb³yskiem s³onecznym. Plazma nie wraca wtedy ku powierzchni S³oùca, lecz wnika niejako w przestrzeù kosmiczn¹ i jest Ÿród³em tzw. wiatru s³onecznego, który po kilkutygodniowej wêdrówce dociera do powierzchni Ziemi.

Wiatr s³oneczny, g³ównie strumieù protonów, by³by zabójczy dla organizmów biologicznych. Zostaje on jednak powstrzymany przez tzw. magnetosferê Ziemi, która jest wytworzona na wskutek istnienia w³asnego pola geomagnetycznego naszej planety. (Które niestety ca³y czas siê zmniejsza, powoli, aczkolwiek systematycznie).

Tylko w okolicach biegunĂłw nieco owego wiatru sÂłonecznego przenika do gĂłrnych warstw atmosfery, wywoÂłujÂąc zjawisko zorzy polarnej. W okresie wzmoÂżonej aktywnoÂści SÂłoĂąca zorze polarne zdarzajÂą siĂŞ czĂŞsto i sÂą widoczne czasami na wiĂŞkszych szerokoÂściach geograficznych.

NaleÂży przy tym podkreÂśliĂŚ, Âże w zakresie pojedynczego cyklu “przypÂływy” poszczegĂłlnych rodzaj promieniowania od strony SÂłoĂąca ró¿niÂą siĂŞ w fazie. Tak np. strumienie protonĂłw napÂływajÂą dopiero po kilku tygodniach od wielkich rozbÂłyskĂłw (najwiĂŞksze rozbÂłyski w “rejestrowanej historii aktywnoÂści SÂłoĂąca” zaobserwowano w dniach 6-16 marca 1989). AktywnoœÌ elektromagnetyczna (fale radiowe) z kolei, mimo iÂż szybko docierajÂą’ “do powierzchni Ziemi”, ze wzglĂŞdu na specyfikĂŞ dziaÂłania owej “machiny sÂłonecznej” narastajÂą na ogó³ dopiero pod koniec kolejnego cyklu aktywnoÂści. Analiza takich danych, zbieranych na poczÂątku cyklu 11-to-rocznego (struktura widma) pozwala przewidywaĂŚ jak bĂŞdzie siĂŞ rozwijaÂła “architektura” poszczegĂłlnych skÂładowych caÂłego cyklu.

Cz¹steczki, g³ównie protony, pochodz¹ce z owych wtargniêÌ wiatru s³onecznego od strony biegunów planety, wpadaj¹c w drgania powoduj¹ wspomniane wy¿ej ekscesy rezonansów W. O. Schumanna.

Rezonans Schumanna jest najwa¿niejszym naturalnym oddzia³ywaniem elektromagnetycznym, oddzia³ywuj¹cym na organizm cz³owieka. Rezonans Schumanna, wznawiany 1-2-3 razy na sekundê to drgania z czêstotliwoœci¹ podstawow¹ 7,83 Hz, i czêstotliwoœci harmoniczne, co jest wyznaczane przez obwód planety. Dok³adnie tak¹ sam¹ czêstotliwoœÌ maj¹ fale elektroencefalograficzne (tzw. EEG) mózgu cz³owieka, co widaÌ gdy poddaÌ je analizie spektralnej.
WaÂżne jest takÂże, aby wiedzieĂŚ, Âże wspomniane ekscesy rezonansu Schumanna sÂą 50-ciokrotnymi wzmocnieniami owego rezonansu, powodowanymi przez wibracje czÂąsteczek pochodzÂących z zmieniajÂących siĂŞ cyklicznie uderzeĂą wiatru sÂłonecznego.

Podstawowe drgania rezonansu Schumana na przestrzeni wiekĂłw, jeÂśli nie tysiÂącleci wynosiÂły 7,83 Hz. Drgania te byÂły na tyle dokÂładne, Âże wykorzystywane byÂły w wojskowych technologiach komunikacji podwodnej. Niestety, rezonans Schumanna, okreÂślany pulsem ziemi od lat 80 - tych caÂły czas roÂśnie.

Obecnie ró¿ne ÂźrĂłdÂła podajÂą ró¿ne wartoÂści w granicach 11 – 12 Hz. Wspó³czesna nauka nie wie dlaczego tak siĂŞ dzieje, nie wie rĂłwnieÂż, jakie mogÂą byĂŚ konsekwencje takiego stanu rzeczy. Jednak Majowie wiedzieli dlaczego.

Rezonans Schumanna zasilany jest jeszcze tzw. cz¹steczkami Zetta najbardziej energetycznymi cz¹steczkami we Wszechœwiecie, a które jak siê podaje, maj¹ pochodziÌ jeszcze z czasów Wielkiego Wybuchu. Gdy docieraj¹ one do naszej magnetosfery rozbijaj¹ napotkane atomy i oddzia³ywuj¹ na ludzi. Ich pochodzenie jest nie do koùca znane choÌ stwierdza siê, ¿e czêœÌ tego promieniowania pochodziÌ mo¿e z radioŸróde³ Cygnus X-3, Herkules X-1 oraz z radioŸróde³ centrum naszej Galaktyki (dla Majów centrum to zwie siê Hunab KU, dawca ¿ycia, ruchu i miary).

WróÌmy jednak do d³ugich cykli s³onecznych.



DziaÂłanie algorytmu sÂłonecznego w dÂłuÂższych przedziaÂłach czasu

SÂłoĂące zmienia cyklicznie swojÂą aktywnoœÌ nie tylko co 22 lata, ale i takÂże w dÂłuÂższych okresach, rzĂŞdu kilkuset lat i kilku tysiĂŞcy lat. JuÂż w czasach kiedy dokonywano dokÂładnych obserwacji astronomicznych, tzn. w latach 1645-1715, odnotowano okres “milczenia SÂłoĂąca”. Jest to ogĂłlnie znane. Guy Lyon Playfair pisze o tym wydarzeniu nastĂŞpujÂąco:

“Wiadomo byÂło o tym wprawdzie co najmniej od 1887 roku, ale astronom John Eddy zaskoczyÂł wielu uczonych, gdy w 1976 roku zbadaÂł i opublikowaÂł peÂłnÂą historiĂŞ ‘‘okresu bez plam’’. Okres ten trwaÂł od 1645 do 1715, czyli tak jak byÂśmy to teraz ocenili, ponad szeœÌ normalnych cykli sÂłonecznych. ZbiegaÂł siĂŞ przy tym prawie co do dnia z okresem panowania Ludwika XIV ’’krĂłla SÂłoĂące’’, a takÂże z ’’maÂłym okresem lodowcowym’’ z siedemnastego wieku i zarazem, co ciekawsze, jednym z najbardziej pokojowych okresĂłw w historii pisanej”.

W okresie tym pÂłycizna Zuider w Holandii przepoÂłowiÂła Niderlandy i zamarzaÂła caÂłkowicie kaÂżdej zimy. Okres ten jest nazwany przez astronomĂłw “minimum Maunder’a” (patrz rys. 1). Elisabeth Nesme, Sallie Baliunas, Dimitrij SokoÂłow, znani wspó³czeÂśnie badacze cyklicznych zmian aktywnoÂści sÂłonecznej sformuÂłowali niedawno teoriĂŞ tÂłumaczÂącÂą zmiany rytmu pracy owego gwiezdnego dynama.
Dwa poprzednie okresy milczenia SÂłoĂąca “zidentyfiko-wane” poprzez wspomniane wyÂżej metody “nieastronomiczne” to: “minimum SpĂśrer’a”, ktĂłre trwaÂło od 1420 (zaczĂŞÂło siĂŞ tuÂż po bitwie pod Grunwaldem) do 1530, tzn. mniej wiĂŞcej do czasĂłw kiedy to Kopernik (ÂżyjÂący w latach 1473-1543) sformuÂłowaÂł swojÂą teoriĂŞ. Poprzednie milczenie to tzw. “minimum Wolfa” z lat 1280-1340. Na cykle okresĂłw “milczenia SÂłoĂąca”, powtarzajÂące siĂŞ mniej wiĂŞcej co 200 lat (czyli mniej wiĂŞcej dwa razy w baktunie. ByĂŚ moÂże na peÂłny cykl skÂładajÂą siĂŞ dwa okresy, podobnie jak w przypadku cykli 11,3 roku, 2 na peÂłny cykl) nakÂłada siĂŞ jeszcze dÂłuÂższy cykl zmian aktywnoÂści sÂłonecznej. Paolo Maffei, wybitny wÂłoski specjalista od astronomii pozagalaktycznej (jego nazwiskiem nazwano dwie pobliskie nam galaktyki) w swojej ksi¹¿ce zamieszcza wykres przytoczony tutaj na rys. 3. AnalizujÂąc ten wykres Âłatwo jest zauwaÂżyĂŚ, Âże “dÂługoterminowy algorytm” aktywnoÂści sÂłonecznej nie jest prosty. Rozwojowi cywilizacji SumerĂłw (i cywilizacji Babilonii), a póŸniej cywilizacji Egipcjan i megalitycznej cywilizacji kultury Stonehenge towarzyszyÂły okresy znacznie wzmoÂżonej aktywnoÂści sÂłonecznej. Spokojna spoÂłecznoœÌ staroÂżytnej Grecji rozwijaÂła siĂŞ jednak w okresie maÂłej aktywnoÂści SÂłoĂąca.

Imperium Rzymskie formowano w okresie szybkiego przyrostu aktywnoÂści z “g³êbokiego doÂłka greckiego” do czasĂłw tzw. “maksimum rzymskiego”, jakie zaistniaÂło okoÂło I roku naszej ery. ÂŚredniowieczne wyprawy krzyÂżowe, tzw. krucjaty, odbywaÂły siĂŞ natomiast w okresie tzw. “astronomicznego maksimum Âśredniowiecznego”. Obecnie Âżyjemy w okresie tzw. “maksimum nowoÂżytnego”.


Zmiany aktywnoœci S³oùca w ostatnich 400 latach, oszacowane poprzez obserwacje astonomiczne tzw. plan s³onecznych. Ich iloœÌ w pewnym momencie czasu to tzw. liczba Wolfa.


Dane poœrednie o zmieniaj¹cej siê aktywnoœci s³oùca w okresie ostatnich 1000 lat. Linia ci¹g³a to oszacowanie wg pomiarów izotopu C14 zawartego w s³ojach na przekroju pnia d³ugowiecznego drzewa. Linia wyznaczona przez okr¹g³e znaki punktowe to wskaŸnik iloœci zórz polarnych obserowowanych na pó³kuli pó³nocnej.


Fragment oszacowania dÂługofalowych zmian aktywnoÂści SÂłoĂąca dwiema niezaleÂżnymi metodami zaproponowanymi przez astronoma Paolo Maffei dla okresu czasu od 3000 lat p.n.e. do czasĂłw nowoÂżytnych.


“Audycja” nadawana ze SÂłoĂąca a kondycja psychiczna mieszkaĂącĂłw powierzchni Ziemi



Kilkunastu naukowcĂłw prowadziÂło dokÂładne badania nad zwiÂązkiem cykli sÂłonecznych na zachowania spoÂłeczne na ziemi. Wykazali oczywiste zbieÂżnoÂści miĂŞdzy cyklami aktywnoÂści a zachowaniem spoÂłeczeĂąstw. Analizowali rĂłwnieÂż indywidualne zmiany, czy teÂż nasilenia tych zmian.
Dla nikogo nie bĂŞdzie zaskoczeniem jak napiszĂŞ, Âże odkryli to, czego byli Âświadomi staroÂżytni Majowie.

Zajmowali siĂŞ tym miĂŞdzy innymi.

Doktor Adam Michalec, znany polski astronom
sir Fred Hoyla, astrofizyk.
Andrzej KuÂłak, astronom
D.A. Juckett i B. Rosenberg
W. Randall i W.S. Moos
S.A. Zaitseva i M.J. Pudowkin


Cykle plam sÂłonecznych i Majowie.


W 1986 Maurice Cotterell wysun¹³ rewolucyjn¹ teoriê dotycz¹c¹ cykli s³onecznych. Przez jakiœ czas podejrzewa³, ¿e zmienne pole magnetyczne s³oùca ma wp³yw na ¿ycie na ziemi. Jako by³y oficer radiowy, Cotterell by³ œwiadomy, ¿e stale zmieniaj¹ca siê wielkoœÌ i miejsce plam s³onecznych ma wp³yw na magnetosferê ziemsk¹. Cotterell napisa³ program, którego zadaniem by³o policzyÌ relacje miêdzy polem magnetycznym s³oùca i ziemi.

Zgodnie z oczekiwaniami jego model potwierdziÂł cykl plam sÂłonecznych, trwajÂący niecaÂłe 11,5 roku. Jednak znalazÂł rĂłwnieÂż dowĂłd na wystĂŞpowanie o wiele dÂłuÂższych cykli liczÂących ok. 1 366 040 dni. Jego praca obraÂła nowy kierunek, kiedy przeczytaÂł o Kodeksie drezdeĂąskim. 1 366 560 dni! To byÂło dokÂładnie o dwa okresy (tzolkin), 260 dniowe wiĂŞcej niÂż zakÂładaÂł jego model. DoszedÂł do wniosku, Âże kalendarz MajĂłw byÂł oparty na znajomoÂści cykli plam sÂłonecznych. To rĂłwnieÂż wyjaÂśniaÂło, dlaczego Majowie mieli obsesjĂŞ na punkcie mierzenia dÂługich okresĂłw czasu i ich wiarĂŞ w cztery poprzednie dÂługie cykle wzrostu i upadku czÂłowieka.

Po tych wydarzeniach rozpocz¹³ szczegó³owe badania. (Wiêcej w odnoœnikach pod tematem).

Odkry³, ¿e Majowie przewidzieli niespotykanie wysok¹ aktywnoœÌ plam s³onecznych, wystêpuj¹c¹ u kresu wielkiego cyklu. Do tego stopnia, ¿e obróceniu ulegnie pole magnetyczne s³oùca, powoduj¹c trzêsienia ziemi i powodzie spowodowane wyst¹pieniem oceanów z brzegów. Ponadto zmiana pola magnetycznego bêdzie mia³a znacz¹cy wp³yw na nasz¹ szyszynkê, powoduj¹c wzmo¿one wydzielanie melatoniny.

(O wpÂływie melatoniny na nasz organizm zobacz tutaj http://www.resmedica.pl/zdart1013.html .)

Generalnie rzecz biorÂąc, naukowo potwierdzone obserwacje aktywnoÂści sÂłonecznej, juÂż zdajÂą siĂŞ potwierdzaĂŚ przewidywania MajĂłw i Cotterella. Zobaczmy co o tym sÂądzi NASA - http://science.nasa....g_backwards.htm

TÂłumaczenie najwaÂżniejszych fragmentĂłw ze strony NASA:

15 sierpnia 2006: 31 lipca pojawiÂła siĂŞ maÂła plama sÂłoneczna, trochĂŞ siĂŞ przemieszczaÂła i zniknĂŞÂła po kilku godzinach. To zdarza siĂŞ na sÂłoĂącu caÂły czas i nie byÂło by warte uwagi, jednak ta plama byÂła szczegĂłlna, poniewaÂż miaÂła polaryzacjĂŞ wstecznÂą. (odwrotnÂą polaryzacjĂŞ magnetycznÂą)

…. Wsteczna ( odwrotnie spolaryzowana) plama sÂłoneczna jest znakiem, ktĂłry rozpoczyna nowy sÂłoneczny cykl.

Plama sÂłoneczna z 31 lipca pojawiÂła siĂŞ na 65 zachodnim stopniu sÂłonecznej dÂługoÂści geograficznej i 13 poÂłudniowym stopniu sÂłonecznej szerokoÂści geograficznej. Plamy sÂłoneczne normalnie wystĂŞpujÂące w tym obszarze sÂą zorientowane N-S. Natomiast ten przybysz byÂł zorientowany S – N, czyli odwrotnie.
Obraz wart jest 1000 s³ów….. (zdjĂŞcie)..
Ta maÂła wsteczna plama ma znaczenie, poniewaÂż przepowiada: NaprawdĂŞ duÂży cykl sÂłoneczny.
….. Kolejny 24 cykl sÂłoneczny powinien zacz¹Ì siĂŞ „kiedykolwiek teraz” rozpoczynajÂąc burze na sÂłoĂącu…

….JeÂśli cykl 24 naprawdĂŞ siĂŞ rozpocz¹³, nie naleÂży oczekiwaĂŚ jakiÂś burz natychmiast. Ostatni cykl potrzebowaÂł czasu Âżeby urosn¹Ì….. Cykl 24 rĂłwnieÂż siĂŞ rozpĂŞdzi, wtedy fajerwerki zacznÂą siĂŞ naprawdĂŞ…..

…..Badacze Uniwersytetu Kolorado wierzÂą, Âże nastĂŞpny cykl sÂłoneczny bĂŞdzie najintensywniejszy od 50 lat.

Có¿, pozostaje tylko obserwowaÌ rozwój wypadków i mieÌ nadziejê, ¿e mylili siê Majowie w swoich przewidywaniach d³ugich cykli magnetycznych, ¿e myli³ siê Cotterell, ¿e myli siê NASA i badacze z Uniwersytetu Kolorado.

Bibliografia:

W tej czĂŞÂści oparÂłem siĂŞ na kilku pracach, Prof. dr hab. n. med. Andrzeja BRODZIAKA.
CzêœÌ cytowanych tekstów pochodzi z ksi¹¿ki "Nadchodzi sztorm s³oneczny".

Jak rĂłwnieÂż:
http://www.nexusmaga...s/schumann.html
WpisujÂąc w wyszukiwarkĂŞ frazĂŞ Schumann resonance znajdziecie na prawdĂŞ sporo ciekawych stron.

ponadto:

http://www.mauricecotterell.com/
http://knowledge.co.uk/xxx/cat/mayan/
http://www.adriangil...ooks/mayan.html


http://www.paranormalne.pl/index.php?showtopic=5185