RĂłwnolegÂłe wszechÂświaty, matrix i superinteligencja Rozmowa z Michio Kaku.

MichaÂł-AnioÂł

Moderator Globalny
Ekspert

Wiadomości: 669

Nauka jest tworem mistycznym i irracjonalnym

RĂłwnolegÂłe wszechÂświaty, matrix i superinteligencja Rozmowa z Michio Kaku.

« : Marzec 13, 2010, 21:09:56 »

Rozmowa z Michio Kaku. ChoĂŚ uwaÂżany jest za jednego z najbardziej medialnych fizykĂłw i nie wszyscy siĂŞ z nim zgadzajÂą, ma przynajmniej jednÂą zaletĂŞ – w sposĂłb przystĂŞpny i zrozumiaÂły mĂłwi o kwantowych teoriach, 11 wymiarach, martwych kosmosach, hiperprzestrzeni, rĂłwnolegÂłych i urojonych rzeczywistoÂściach i mrĂłwkach, ktĂłre nigdy nie zrozumiejÂą czym jest autostrada przebiegajÂąca koÂło ich kopca. Czy to jeszcze nauka czy juÂż fantastyka? Jakkolwiek by nie byÂło, jest ciekawie.

- Co obecnie najbardziej pana zajmuje?

- Kilka spraw. OsobiÂście pracujĂŞ nad czymÂś, co nazywa siĂŞ teoriÂą superstrun lub „teoriÂą M”. Jej celem jest odnalezienie rĂłwnania, byĂŚ moÂże wcale nie tak dÂługiego, ktĂłre pozwoli nam, jak mawiaÂł Einstein, „odczytaĂŚ umysÂł Boga”.

Innymi sÂłowy, chcemy stworzyĂŚ jednolitÂą teoriĂŞ, ktĂłra da nam eleganckie przedstawienie siÂł, ktĂłre rzÂądzÂą kosmosem. DziÂś, po dwĂłch tysiÂącach lat deliberacji nad naturÂą materii fizycy dochodzÂą do wniosku, Âże odpowiadajÂą za to cztery gÂłĂłwne siÂły.

NiektĂłrzy fizycy spekulowali, Âże istnieje i piÂąta siÂła, ktĂłra moÂże mieĂŚ charakter nieco paranormalny lub nadprzyrodzony, jednakÂże jak do tej pory nie odnaleziono dowodĂłw na jej istnienie.

Za kaÂżdym razem, gdy udaÂło siĂŞ poznaĂŚ jednÂą z tych siÂł znacznie zmieniaÂło siĂŞ oblicze ludzkoÂści. Kiedy Newton odkryÂł prawo grawitacji stworzyÂł teÂż i mechanikĂŞ, ktĂłra pociÂągnĂŞÂła za sobÂą odkrycie silnika parowego a ostatecznie rewolucjĂŞ przemysÂłowÂą, ktĂłra byÂła jednym z najwaÂżniejszych procesĂłw w dziejach czÂłowieka.

Druga z wielkich siÂł to siÂła elektromagnetyczna, ktĂłra przyniosÂła nam oÂświetlenie, Internet, komputery, tranzystory, lasery, mikrofale, promienie rentgenowskie i wiele wiĂŞcej. W latach 60-tych XIX wieku James Clerk Maxwell, szkocki fizyk, spisaÂł swe rĂłwnania, ktĂłre pozwoliÂły na rozkwit ery elektrycznoÂści i informacji, ktĂłre radykalnie zmieniÂły historiĂŞ czÂłowieka. MoÂże trudno w to uwierzyĂŚ, ale rĂłwnania Newtona czy Einsteina mimo swej przeÂłomowoÂści byÂły bardzo krĂłtkie.

Zatem opanowanie dwĂłch kluczowych siÂł pozwoliÂło na wystÂąpienie dwĂłch waÂżnych z punktu naszej cywilizacji rewolucji. Jednak ostatnie dwie siÂły to nuklearne oddziaÂływanie silne i sÂłabe, ktĂłre pozwoliÂły nam juÂż na poznanie sekretu gwiazd i byĂŚ moÂże gdzieÂś w dalekiej przyszÂłoÂści ludzkoÂśĂŚ bĂŞdzie ostatecznie w stanie wykorzystaĂŚ energiĂŞ nie tylko gwiazdy, ale i stworzyĂŚ na Ziemi odpowiednie reaktory, ktĂłre bĂŞdÂą opieraĂŚ siĂŞ na powszechnie dostĂŞpnych paliwach i rĂłwnoczeÂśnie nie bĂŞdÂą produkowaĂŚ radioaktywnych odpadĂłw.

MĂłwiÂąc zatem krĂłtko, odkrycie kaÂżdej z tych siÂł powodowaÂło rozpoczĂŞcie nowej epoki w dziejach ludzkoÂści, jednakÂże dziÂś fizyka staje przed najciĂŞÂższym zadaniem, ktĂłrym jest unifikacja wszystkich czterech siÂł w jednÂą teoriĂŞ. Pierwsza z nich, grawitacja, reprezentowana jest przez ogĂłlnÂą teoriĂŞ wzglĂŞdnoÂści Einsteina, ktĂłra daje nam Wielki Wybuch, czarne dziury i rozszerzajÂący siĂŞ wszechÂświat.

Druga z teorii, teoria kwantowa, mĂłwi o czymÂś innym. Pozwala ona nam na unifikacjĂŞ siÂły elektromagnetycznej oraz oddziaÂływania silnego i sÂłabego. Opiera siĂŞ ona na niewielkich porcjach energii nazywanych kwantami oraz o prawdopodobieĂąstwa w przeciwieĂąstwie do pewnikĂłw wynikajÂących z rĂłwnaĂą Einsteina. Zatem owe dwie teorie podsumowujÂą nam caÂła wiedzĂŞ o fizycznym wszechÂświecie. KaÂżde inne rĂłwnanie go opisujÂące wywodzi siĂŞ ostatecznie z tych dwĂłch teorii. Problem polega jednak na tym, Âże sÂą one radykalnie odmienne. OpierajÂą siĂŞ bowiem o rĂłÂżne zaÂłoÂżenia i zasady oraz wyliczenia. Praca fizykĂłw polega na poÂłÂączeniu obydwĂłch w jednÂą spĂłjnÂą teoriĂŞ, jednak czas pokazaÂł, Âże nie byli tego w stanie zrobiĂŚ nawet giganci XX wieku.

Dla przykÂładu, Niels Bohr, jeden z twĂłrcĂłw fizyki atomowej oraz teorii kwantowej, podchodziÂł bardzo sceptycznie do prĂłb stworzenia jednolitej teorii pola. Pewnego dnia noblista Wolfgang Pauli prowadziÂł na ten temat wykÂład i, jak mĂłwi anegdota, Bohr przebywajÂący na tyÂłach sali wstaÂł i powiedziaÂł: „Panie Pauli, tutaj z tyÂłu zgadzamy siĂŞ co do tego, Âże pana teoria jest szalona. Dzieli nas tylko to, czy jest dostatecznie szalona.” DziÂś zdajemy sobie sprawĂŞ, Âże jednolita teoria pola musi byĂŚ dziwaczna, fantastyczna, niezwykÂła, prowokujÂąca i szalona, poniewaÂż wszelkie zdrowe alternatywy zostaÂły zbadane i odrzucone.

DziÂś mamy rĂłwnieÂż teoriĂŞ strun, ktĂłra opiera siĂŞ na zaÂłoÂżeniach, Âże czÂąsteczki subatomowe, jakie obserwujemy w naturze sÂą niczym innym jak nutami zawieszonymi na cieniutkiej wibrujÂącej strunie. JeÂśli jÂą poruszyĂŚ, wĂłwczas elektron przeksztaÂłca siĂŞ w neutrino a jeÂśli zrobiĂŚ to raz jeszcze, wibrujÂąca struna przeksztaÂłci go w foton lub grawiton. JeÂśli jednak szarpniemy strunÂą dostatecznie mocno i czĂŞsto, bĂŞdzie ona dawaĂŚ nam kolejne czÂąsteczki.

Dlatego teÂż niekoniecznie musimy mieĂŚ do czynienia w przyrodzie z tysiÂącami czÂąsteczek subatomowych, ktĂłrych wyczekujemy w wielkich akceleratorach. Musimy po prostu znaleÂźĂŚ sposĂłb ich tworzenia dziĂŞki odpowiedniej „wibracji”. Gdy owe struny zderzajÂą siĂŞ, formujÂą siĂŞ atomy i jÂądra. W pewnym sensie melodie, jakie moÂżna zapisaĂŚ na danej strunie odpowiadajÂą prawom chemii, zaÂś fizyka zredukowana jest do praw harmonii, jakie moÂżemy tam umieÂściĂŚ. WszechÂświat jest zatem symfoniÂą strun. Czy to jest Ăłw umysÂł Boga, o ktĂłrym pisaÂł Einstein? Zgodnie z tym obrazem jest on muzykÂą pobrzmiewajÂącÂą w dziesiĂŞcio- lub jedenastowymiarowej hiperprzestrzeni. OczywiÂście pojawia siĂŞ tutaj pytanie, czy jeÂśli istnieje symfonia, to gdzieÂś znajduje siĂŞ jej kompozytor? To jednak zupeÂłnie inna kwestia…

- Co myÂśli pan o poglÂądach Sir Martina Reesa dotyczÂących ryzyka, jakie niesie ze sobÂą stworzenie na Ziemi czarnych dziur?

- Nie czytaÂłem jego ksiÂąÂżki na ten temat, ale pan Rees odnosi siĂŞ zapewne do wielu prasowych relacji, w ktĂłrych wyraÂżano obawy o to, Âże Ziemia moÂże zostaĂŚ pochÂłoniĂŞta przez czarnÂą dziurĂŞ, ktĂłrÂą wytworzÂą naukowcy. Wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ od listu skierowanego do redaktora magazynu Scientific American, w ktĂłrym pytano go, czy akcelerator czÂąsteczek w Brookhaven moÂże stworzyĂŚ takÂą niszczycielskÂą czarnÂą dziurĂŞ. WkrĂłtce informacja o tym rozeszÂła siĂŞ po Âświecie i Âżyje do dziÂś [echa pobrzmiewajÂą w obawach zwiÂązanych z Wielkim Zderzaczem HadronĂłw-przyp.INFRA] sprawiajÂąc, Âże fizykĂłw zasypuje siĂŞ pytaniami na temat dramatycznej przyszÂłoÂści, jakÂą moÂżemy sobie zgotowaĂŚ.

W swych pracach pan Rees mĂłwi jednak teÂż o multiwszechÂświecie, co jest rĂłwnieÂż tematem mojej pracy pt. „Parallel Worlds” („ÂŚwiaty rĂłwnolegÂłe”). Nie wszyscy fizycy wierzÂą juÂż w istnienie wszechÂświata. ByĂŚ moÂże istnieje multiwszechÂświat, ktĂłry przypomina wrzÂącÂą wodĂŞ. Kiedy ta gotuje siĂŞ, formujÂą siĂŞ bÂąbelki, ktĂłre gwaÂłtownie siĂŞ rozszerzajÂą. JeÂśli wszechÂświat jest takÂą baĂąkÂą wÂśrĂłd gotujÂącej siĂŞ wody, to zjawisko znane nam jako Wielki Wybuch moÂże zachodziĂŚ bezustannie.

Idea multiwszechÂświata zgodna jest z teoriÂą superstrun w tym wzglĂŞdzie, Âże teoria ta ma miliony rozwiÂązaĂą, z ktĂłrych kaÂżde wydaje siĂŞ odpowiednie, zatem w pewnym sensie tonie ona w swym bogactwie. Zamiast przewidywania unikalnego wszechÂświata rysuje ona nam wizjĂŞ, gdzie jest on tylko jednym z caÂłej grupy podobnych.

MoÂże to rĂłwnieÂż pomĂłc nam w odpowiedzi na pytania, jakie stawia koncepcja zasady antropicznej. Nasz wszechÂświat zdawaÂł siĂŞ bowiem wiedzieĂŚ, Âże nadchodzimy. Warunki niezbĂŞdne do powstania Âżycia wydajÂą siĂŞ byĂŚ bardzo restrykcyjne – organizmy Âżywe i Âświadome mogÂą istnieĂŚ jedynie w wÂąskim zakresie fizycznych parametrĂłw. Dla przykÂładu, jeÂśli protony nie byÂłyby staÂłe, caÂłe wszechÂświat zapadÂłby siĂŞ w bezuÂżytecznÂą masĂŞ elektronĂłw i neutrin. JeÂśli zaÂś protony miaÂłyby nieco innÂą masĂŞ to rozkÂładaÂłyby siĂŞ a wraz z nimi wszystkie nasze molekuÂły DNA.

W rzeczywistoÂści jednak zdarzyÂło siĂŞ wiele zbiegĂłw okolicznoÂści, bardzo szczĂŞÂśliwych w swej naturze, ktĂłre sprawiÂły, Âże na Ziemi wystÂąpiÂło Âżycie. Ono samo, a w szczegĂłlnoÂści ÂświadomoÂśĂŚ, wydajÂą siĂŞ byĂŚ szczegĂłlnie wraÂżliwe. Wszystko zaleÂży od stabilnej materii, jak protony, ktĂłre istniejÂą przez miliardy lat w stabilnym Âśrodowisku i tworzÂą molekuÂły, ktĂłre mogÂą siĂŞ reprodukowaĂŚ i dawaĂŚ nowe Âżycie. Wydaje siĂŞ, Âże w fizyce bardzo trudno stworzyĂŚ taki rodzaj wszechÂświata, gdyÂż naleÂży uÂżeraĂŚ siĂŞ z liczbami, przepisami i parametrami, ktĂłre pozwalajÂą na pojawienie siĂŞ Âżycia.

JednakÂże idea multiwszechÂświata wyjaÂśnia ten problem, poniewaÂż oznacza ona, Âże po prostu wspĂłÂłegzystujemy z masÂą nieÂżywych wszechÂświatĂłw, gdzie protony nie sÂą staÂłe. W jeszcze innych wszechÂświatach mogÂło dojÂśĂŚ do Wielkiego Wybuchu, ktĂłry szybko staÂł siĂŞ Wielkim Kryzysem lub teÂż gdzie przeszedÂł on w Wielki MrĂłz, kiedy temperatury spadÂły tak nisko, Âże Âżycie nie miaÂło szans.

Zatem w przypadku multiwszechÂświata wiele z wszechÂświatĂłw moÂże byĂŚ w rzeczywistoÂści martwych, zaÂś nasz w jakiÂś sposĂłb moÂże byĂŚ wyszczegĂłlniony przez to, Âże w nim istniejemy. W filozofii judeochrzeÂścijaĂąskiej pojawia siĂŞ idea mĂłwiÂąca, Âże wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ w jednej chwili sÂłowami „niech stanie siĂŞ ÂświatÂło”, jednakÂże w buddyzmie istnieje poglÂąd mĂłwiÂący, Âże wszechÂświat jest bezczasowy – nie ma ani poczÂątku, ani koĂąca, po prostu jest. Ale idea multiwszechÂświata pozwala nam poÂłÂączyĂŚ te dwie szkoÂły myÂślenia w jednÂą. MĂłwi bowiem, Âże na poczÂątku rzeczywiÂście nie byÂło niczego oprĂłcz hiperprzestrzeni – dziesiĂŞcio- lub jedenastowymiarowej. ByÂła ona jednak niestabilna, wskutek czego w nicoÂści pojawiÂły siĂŞ pewne fluktuacje. Oznacza to, Âże poÂśrodku niczego zaczĂŞÂły formowaĂŚ siĂŞ bÂąble, ktĂłre nastĂŞpnie rozszerzaÂły siĂŞ dajÂąc nam wszechÂświat.

Pojawia siĂŞ takÂże moÂżliwoÂśĂŚ wystÂąpienia wszechÂświatĂłw podobnych do naszego oprĂłcz jednej kwantowej rĂłÂżnicy, czyli jednego wydarzenia sprawiajÂącego, Âże bieg spraw przybiera inny wymiar. ByĂŚ moÂże od innych wszechÂświatĂłw rĂłÂżnimy siĂŞ tylko nim. WciÂąÂż jednak nie wiadomo do koĂąca, jak ta sprawa zostanie rozwiÂązana. Wszystko krĂŞci siĂŞ bowiem wokĂłÂł tzw. kota SchrĂśdingera, ktĂłrego sprawa wciÂąÂż pozostaje do koĂąca niewyjaÂśniona. W kaÂżdej teorii kwantowej istnieje moÂżliwoÂśĂŚ, Âże atomy istniejÂą na raz w dwĂłch miejscach w tym samym czasie i stanie. Erwin SchrĂśdinger, pionier mechaniki kwantowej, zadaÂł nastĂŞpujÂące pytanie: dajmy na to, Âże umieszczamy kota w pomieszczeniu, gdzie znajduje siĂŞ pojemnik z trujÂącym gazem rozbijany mÂłotkiem, ktĂłry z kolei reaguje na dziaÂłanie licznika Geigera, ktĂłry to z kolei znajduje siĂŞ w pobliÂżu prĂłbki uranu. PromieniotwĂłrczoÂśĂŚ jest zjawiskiem kwantowym, moÂżemy zatem obliczyĂŚ jedynie prawdopodobieĂąstwo jej wystÂąpienia.

JeÂśli uran ulega rozpadowi aktywuje licznik Geigera, ktĂłry z kolei wprawia w ruch mÂłotek rozbijajÂący pojemnik z truciznÂą, ktĂłry moÂże zabiĂŚ kota. A co jeÂśli nie? Czy kot jednak jest martwy, czy nadal Âżyje? MoÂżna wierzyĂŚ lub nie, ale fizycy muszÂą w tym przypadku naÂłoÂżyĂŚ lub dodaĂŚ do siebie falowÂą funkcjĂŞ martwego kota i takÂą samÂą kota Âżywego. Sprawia to, Âże odpowiedÂź na to pytanie brzmi, iÂż kot nie jest ani Âżywy ani martwy.

To z pewnoÂściÂą jedno z najwaÂżniejszych pytaĂą odnoÂśnie teorii kwantowej, gdzie porusza siĂŞ kwestie znaczenia rzeczywistoÂści. JeÂśli chodzi o filozofiĂŞ, to myÂśliciele tacy jak Berkeley uznawali, Âże jeÂśli w lesie pada drzewo i nikt tego nie sÂłyszy, to zapewne drzewo to nadal stoi. JednakÂże juÂż newtoniÂści dodawali do tego fakt, Âże Âświadkiem tego zdarzenia nie musiaÂł byĂŚ czÂłowiek. Ale caÂłkowicie nowego biegu nadaje sprawie teoria kwantowa. MĂłwi ona, Âże nim rzuciliÂśmy okiem na drzewo mogÂło siĂŞ ono znajdowaĂŚ w kaÂżdym moÂżliwym stanie – mogÂło byĂŚ nadpalone, zÂłamane, pochylone – innymi sÂłowy, mogÂło znajdowaĂŚ siĂŞ w jednym z nieskoĂączonej iloÂści stanĂłw. Jednak dopiero gdy patrzymy na nie nagle zaczyna ono istnieĂŚ i staje siĂŞ drzewem. Einstein nigdy nie lubiÂł takiego rozumowania. Gdy ludzie pytali go o nie, odpowiadaÂł: „SpĂłjrzcie na KsiĂŞÂżyc. Czy istnieje on dlatego, Âże patrzy na niego jakaÂś mysz?” WÂłaÂściwie w pewnym sensie tak, bowiem wedÂług kopenhaskiej szkoÂły Bohra obserwacja determinuje egzystencjĂŞ…

IstniejÂą co najmniej dwie szkoÂły rozwiÂązania tej kwestii. Pierwsza to szkoÂła wignerowska (ktĂłrej twĂłrcÂą byÂł jeden z ojcĂłw bomby atomowej i Noblista Eugene Wigner), ktĂłra zakÂłada, Âże to obserwacja tworzy wszechÂświat. Aby to siĂŞ jednak staÂło potrzebna jest nieskoĂączona sekwencja obserwacji i byĂŚ moÂże istnieje „ktoÂś” w rodzaju „kosmicznego obserwatora”, pewnego rodzaju boga, ktĂłry sprawia, Âże wszechÂświat ma miejsce. Pojawia siĂŞ jednak i druga teoria nazywana dekoherencjÂą, ktĂłra mĂłwi, Âże wszechÂświat ulega nieustannym podziaÂłom. MoÂżemy zatem ÂżyĂŚ w Âświecie, gdzie wymieniony powyÂżej kot Âżyje i istnieje oraz taki, gdzie owego zwierzĂŞcia juÂż nie ma. Innymi sÂłowy, Ăłw drugi Âświat to rĂłwnieÂż Âświat zamieszkany przez ludzi, ktĂłrzy myÂślÂą, Âże jest on jedynym z moÂżliwych i co ciekawe, nasz Âświat i tamten mogÂą ze sobÂą wzajemnie wspĂłÂłistnieĂŚ.

Oznacza to prawdopodobieĂąstwo, Âże istnieje wszechÂświat, w ktĂłrym ktoÂś nigdy nie przyszedÂł na Âświat, ale wszystko wokĂłÂł wydaje siĂŞ takie same. ByĂŚ moÂże istnieje i taki, w ktĂłrym ma siĂŞ dodatkowe rodzeĂąstwo i wiĂŞkszÂą rodzinĂŞ. Wszystko to moÂżna porĂłwnaĂŚ do siedzenia w pokoju i sÂłuchania radia. Kiedy to czynimy moÂżna usÂłyszeĂŚ wiele czĂŞstotliwoÂści. Wszystkie z nich znajdujÂą siĂŞ naokoÂło w pokoju, choĂŚ radio ustawione jest tylko na jednÂą. W ten sam sposĂłb w pokoju znajduje siĂŞ funkcja falowa dinozaurĂłw, obcych czy teÂż naszych przodkĂłw. Wszystkie wspĂłÂłistniejÂą ze sobÂą w pokoju, jednakÂże tak jak w przypadku jednego kanaÂłu radiowego, odbiorca moÂże nastawiĂŚ siĂŞ tylko na jeden kanaÂł rzeczywistoÂści i jest to kanaÂł, w ktĂłrym egzystujemy. Zatem w jakimÂś sensie prawdÂą moÂże byĂŚ to, Âże wspĂłÂłistniejemy ze wszystkimi moÂżliwymi wszechÂświatami, ale problemem jest to, Âże nie moÂżemy siĂŞ z nimi komunikowaĂŚ, ani do nich wejÂśĂŚ. Mimo to uwaÂżam, Âże w pewnym punkcie w przyszÂłoÂści moÂże byĂŚ to nasz jedyny ratunek. Wszystko wskazuje bowiem na to, Âże wszechÂświat nie zwalnia, a przyspiesza, co oznacza, Âże i on wejdzie kiedyÂś w stadium wielkiego mrozu, kiedy to zapanujÂą tak niskie temperatury, Âże istnienie inteligentnego Âżycia stanie siĂŞ niemoÂżliwe.

Kiedy umiera WszechÂświat pojawia siĂŞ tylko jedna moÂżliwoÂśĂŚ przetrwania – opuszczenie go. Jedna z biologicznych praw mĂłwi, Âże jeÂśli Âśrodowisko staje siĂŞ nieprzyjazne, trzeba albo z niego uciec, albo umrzeĂŚ. JednakÂże gdy sprawy osiÂągnÂą krytyczny punkt, nie pojawi siĂŞ moÂżliwoÂśĂŚ przystosowania do nowych warunkĂłw. SzczegĂłlnie surowe sÂą tu prawa termodynamiki, ktĂłre mĂłwiÂą wprost – albo uciekamy, albo umieramy. Oznacza to oczywiÂście, Âże musimy stworzyĂŚ technologiĂŞ umoÂżliwiajÂącÂą nam wejÂście w wielowymiarowÂą hiperprzestrzeĂą. To wciÂąÂż jedynie spekulacje, jednakÂże teoria strun moÂże byĂŚ w pewnym sensie naszym jedynym ratunkiem.

- To sprawia, Âże pojawia siĂŞ nam kolejne pytanie o technologie i wizje oparte na pojĂŞciu rĂłwnolegÂłych ÂświatĂłw.

- Technologia, ktĂłrÂą oglÂądamy w filmach moÂże odpowiadaĂŚ osiÂągniĂŞciom cywilizacji I lub II typu. Fizycy w kosmosie nie szukajÂą maÂłych ludzikĂłw w latajÂących spodkach a charakterystycznych sposobĂłw wykorzystywania energii przez cywilizacje mogÂąc zamieszkiwaĂŚ kosmos. Nawet jeÂśli istoty inteligentne starajÂą siĂŞ ukryĂŚ swojÂą obecnoÂśĂŚ, to drugie prawo termodynamiki sprawia, Âże powinniÂśmy byĂŚ w stanie wykryĂŚ ich dziĂŞki naszym detektorom.

Cywilizacje klasyfikowaĂŚ moÂżemy na podstawie wykorzystania ÂźrĂłdeÂł energii [co zaproponowaÂł radziecki uczony, NikoÂłaj Kardaszew-przyp.INFRA]. Typ I obejmuje cywilizacjĂŞ, ktĂłra posiadÂła wszystkie moÂżliwe formy kontroli nad zasobami energetycznymi danej planety. ChodziĂŚ moÂże m.in. o aurĂŞ, wulkany, trzĂŞsienia ziemi czy wykorzystywanie oceanĂłw – innymi sÂłowy wszystko, co oferuje dana planeta. Typ drugi zmierza jednak w kierunku gwiazdy. Cywilizacje tego typu wykorzystywaĂŚ mogÂą sÂłoneczne flary, mogÂą poruszaĂŚ gwiazdami, zapalaĂŚ je, modyfikowaĂŚ biaÂłe karÂły. Kolejny typ to cywilizacja galaktyczna w tym sensie, Âże „podbiÂła” ona swĂłj caÂły ukÂład sÂłoneczny i jest w stanie wykorzystywaĂŚ np. czarne dziury czy energie grup gwiazd.

Okres miĂŞdzy jednÂą a drugÂą cywilizacjÂą jest bardzo dÂługi, dlatego teÂż moÂżna wyliczyĂŚ, w ktĂłrym punkcie cywilizacje zaczynajÂą opanowywaĂŚ odpowiednie technologie. Aby mĂłc wykorzystywaĂŚ tzw. dziury robacze czy rĂłwnolegÂłe wszechÂświaty, cywilizacja musi osiÂągnÂąĂŚ trzeci z zakÂładanych stadiĂłw rozwoju, kiedy to ma ona moÂżliwoÂśĂŚ, aby mĂłc eksperymentowaĂŚ energiÂą Plancka, ktĂłra sprawia, Âże czasoprzestrzeĂą staje siĂŞ niestabilna. MoÂżna pokazaĂŚ to na nastĂŞpujÂącym przykÂładzie: jeÂśli bylibyÂśmy w stanie podgrzaĂŚ w kuchence mikrofalowej kawaÂłek czasoprzestrzeni o wartoÂśĂŚ energii Plancka, w Âśrodku mogÂłyby uformowaĂŚ siĂŞ pĂŞcherzyki, z ktĂłrych kaÂżdy mĂłgÂłby przeksztaÂłciĂŚ siĂŞ w mikrowszechÂświat.

JednÂą z wizji, na jakÂą moÂżemy natrafiĂŚ w dzieÂłach fantastyki naukowej jest to, Âże maszyny tworzÂą sztucznÂą rzeczywistoÂśĂŚ. MoÂże to byĂŚ realne u cywilizacji, ktĂłre wyprzedzajÂą nas rozwojem o setki czy tysiÂące lat.

Musimy sobie jednak odpowiedzieĂŚ na praktyczne pytanie: czy moÂżliwe jest stworzenie implantĂłw, ktĂłre mogÂą mieĂŚ dostĂŞp do zasobĂłw naszej pamiĂŞci tworzÂąc fikcyjnÂą rzeczywistoÂśĂŚ i czy maszyny mogÂą staĂŚ siĂŞ niebezpieczne? Pojawia siĂŞ tu wizja cyborgĂłw z neuronowymi implantami. Technologia taka nie istnieje i pewnie przez dÂługi czas istnieĂŚ nie bĂŞdzie, bowiem na obecnym etapie rozwoju jesteÂśmy w stanie wykonywaĂŚ jedynie bÂądÂź co bÂądÂź nadal prymitywne eksperymenty z ludzkim mĂłzgiem.

Drugie pytanie, na ktĂłre zwraca nam uwagĂŞ wielu autorĂłw wiÂąÂże siĂŞ z tym, czy maszyny mogÂą staĂŚ siĂŞ niebezpieczne. OdpowiedÂź brzmi: byĂŚ moÂże, jednakÂże na obecnym etapie rozwoju nasze roboty nie dysponujÂą wielkÂą inteligencjÂą w tym sensie, Âże najtrudniejszymi problemami dla technologii sztucznej inteligencji jest rozpoznawanie wzorĂłw oraz rozsÂądek. Pierwsza z moÂżliwoÂści oznacza zdolnoÂśĂŚ widzenia i sÂłyszenia oraz wyciÂągania wnioskĂłw z napÂływajÂących bodÂźcĂłw. RozsÂądek to z kolei zdolnoÂśĂŚ do rozumienia sensu otaczajÂącego Âświata. Te dwa problemy pozostajÂą w duÂżej mierze nierozwiÂązane. UwaÂżam, Âże w ciÂągu nastĂŞpnych dziesiĂŞcioleci powinniÂśmy byĂŚ w stanie tworzyĂŚ roboty dorĂłwnujÂące inteligencjÂą maÂłym zwierzĂŞtom, jednak stÂąd jeszcze daleka droga do niebezpiecznych maszyn.

- Czy istnieje jakaÂś moÂżliwoÂśĂŚ, Âże nasz wszechÂświat to wielka symulacja?

- MĂłwiÂąc filozoficznie, zawsze istnieje taka moÂżliwoÂśĂŚ, Âże nasz Âświat jest jedynie snem. JednakÂże nauka opiera siĂŞ o powtarzalne wyniki. Kiedy idziemy spaĂŚ a nastĂŞpnego dnia wstajemy obracamy siĂŞ w tym samym wszechÂświecie. Wszystko jest powtarzalne. NiezaleÂżnie zatem od tego, jak byÂśmy chcieli unikaĂŚ pewnych niemiÂłych sytuacji, zawsze bĂŞdÂą one do nas powracaĂŚ. Zatem rzeczywistoÂśĂŚ jest powtarzalnym eksperymentem czy teÂż powtarzalnym odczuciem, wiĂŞc z zasady nigdy nie moÂżna wykluczyĂŚ faktu, Âże Âświat moÂże byĂŚ snem, jednak faktem w tej materii jest to, Âże wszechÂświat, ktĂłry istnieje jest powtarzalnym wszechÂświatem.

W fantastyce komputerowa symulacja dziaÂła tak, Âże jest powtarzalna. Za kaÂżdym razem gdy siĂŞ budzimy mamy do czynienia z tÂą samÂą rzeczywistoÂściÂą wirtualnÂą. Technologia taka oczywiÂście nie Âłamie praw fizyki, jednak ani teoria wzglĂŞdnoÂści ani teoria kwantowa nie wspominajÂą nic, aby to byÂło niemoÂżliwe. Mimo wszystko moc komputera niezbĂŞdnego do tworzenia wszechÂświata oraz technologia niezbĂŞdna to tworzenia neuronowych implantĂłw wyrasta bardzo daleko poza nasze moÂżliwoÂści techniczne, stÂąd teÂż jest to raczej osiÂągniĂŞcie przynaleÂżne do cywilizacji I lub II rzĂŞdu.

- Czy cywilizacja I typu mogÂłaby poradziĂŚ sobie z tym problemem?

- Tak, bo to kwestia Âłamania cyfr. Na chwilĂŞ obecnÂą naukowcy nie wiedza, jak oddziaÂływaĂŚ na mĂłzg i jednym z gÂłĂłwnych problemĂłw jest to, Âże mĂłzg wcale nie dziaÂła jak komputer. Nie jest to teÂż maszyna Turinga – czyli pudeÂłko z wlotem, wylotem i jednostkÂą centralnÂą. MĂłzg w rzeczywistoÂści jest maszynÂą do uczenia siĂŞ, jest sieciÂą neuronĂłw. ByĂŚ moÂże wiele ludzi w to nie uwierzy, ale nie ma czegoÂś takiego jak system Windows zarzÂądzajÂący mĂłzgiem, ktĂłry jest ogromnÂą kolekcjÂą niezliczonej iloÂści neuronĂłw. NiektĂłre z nich sÂą genetycznie zaprogramowane, aby dawaĂŚ nam instynkt, jednak przez wiĂŞkszoÂśĂŚ czasu nasza kora mĂłzgowa musi byĂŚ programowana na nowo, gdy tylko stykamy siĂŞ z rzeczywistoÂściÂą.

W konsekwencji tego nie moÂżemy po prostu umieÂściĂŚ w naszym mĂłzgu chipu, ktĂłry wzmacnia moÂżliwoÂści pamiĂŞci czy inteligencji. PamiĂŞĂŚ i myÂślenie, jak obecnie zauwaÂżamy, sÂą rozsiane po caÂłym mĂłzgu. Dla przykÂładu moÂżliwe jest funkcjonowanie osĂłb, ktĂłre posiadajÂą tylko poÂłowĂŞ mĂłzgu.

Zatem mĂłzg moÂże operowaĂŚ ze znacznym ubytkiem swojej masy, jednak kiedy z komputera usuniemy jeden z tranzystorĂłw, to ten padnie. Istnieje zatem spora rĂłÂżnica w funkcjonowaniu komputerĂłw a sieci neuronĂłw. Wydaje siĂŞ zatem, Âże jeÂśli stworzymy bardzo zaawansowany komputer, symulacje bĂŞdÂą nadal wyÂświetlane tylko na ekranie. Nie moÂżna bĂŞdzie ich po prostu przenieÂśĂŚ do ludzkiego mĂłzgu, poniewaÂż brak mu systemu operacyjnego.

- KsiÂąÂżka Raya Kurzewila pt. „Singularity is Near” przewiduje, Âże najprawdopodobniej w ciÂągu najbliÂższych dziesiĂŞcioleci pojawi siĂŞ na Ziemi superintelignecja, ktĂłra zostawi ludzkoÂśĂŚ daleko za sobÂą. Co pan myÂśli o tej idei?

- Brzmi to interesujÂąco, jednak to tego czasu upadnie prawo Moore’a. MĂłwi ono, Âże co 18 miesiĂŞcy podwaja siĂŞ moc komputerĂłw, ale nie bĂŞdzie to trwaÂło przez wieki. Teoria kwantowa daje nam moÂżliwoÂśĂŚ tworzenia tranzystorĂłw, ktĂłre mogÂą byĂŚ umieszczane na coraz mniejszych krzemowych chipach. InÂżynierowie z firmy Intel przyznajÂą, Âże czeka ich koniec. Chodzi o to, Âże fizyka desperacko poszukuje rozwiÂązaĂą pozwalajÂących na poÂłoÂżenie podwalin pod epokĂŞ pokrzemowÂą. W grĂŞ wchodzÂą komputery kwantowe, optyczne, atomowe, molekularne itp. To, co zastÂąpi krzem zaleÂży tylko od zasobĂłw finansowych eksperymentatorĂłw. Oznacza to, Âże nie da siĂŞ przewidzieĂŚ kierunku, w ktĂłrym rozwinie siĂŞ sztuczna inteligencja. NiektĂłrzy uwaÂżajÂą, Âże prawo Moore’a obowiÂązywaĂŚ bĂŞdzie przez wieki, zaÂś ludzie zredukowani zostanÂą do roli zwierzÂąt w zoo, kiedy planetÂą zawÂładnÂą maszyny.

MoÂże do tego ostatecznie dojÂśĂŚ, jednak teoria kwantowa wskazuje nam na problem, z ktĂłrym bĂŞdziemy zmuszeni radziĂŚ sobie za 15-20 lat. Obecnie pojawiÂły siĂŞ nowe metody ucieczki od tego problemy, jednak niewaÂżne jakbyÂśmy siĂŞ starali kiedyÂś przekroczymy magicznÂą granicĂŞ i zmuszeni bĂŞdziemy do tworzenia rozwiÂązaĂą nowej generacji, ktĂłra opiera siĂŞ na teorii kwantowej, atomach i molekuÂłach.

OczywiÂście nie istnieje prawo, ktĂłre zaprzeczaÂłoby moÂżliwoÂści stworzenia komputera, ktĂłry przewyÂższa inteligencjÂą czÂłowieka. ChciaÂłbym zwrĂłciĂŚ jednak gÂłĂłwnÂą uwagĂŞ na to, Âże naukowcy prĂłbujÂą bezskutecznie odnaleÂźĂŚ nastĂŞpcĂŞ krzemu, ktĂłrego jak na razie brak, co oznacza, Âże w ciÂągu najbliÂższych lat prawo Moore’a upadnie.

- Zatem wedÂług pana komputery kwantowe i nanokomputery nie bĂŞdÂą jeszcze dostĂŞpne?

- Nie twierdzĂŞ, Âże nigdy nie powstanÂą. MĂłwiĂŞ tylko, Âże to skomplikowana sprawa. Problem z komputerami kwantowymi polega na tym, Âże jakiekolwiek zanieczyszczenie, kaÂżda atomowa pomyÂłka, niszczÂą ukÂład atomĂłw, ktĂłre potem przeradzajÂą siĂŞ w losowoÂśĂŚ. To niezwykle trudne, poniewaÂż wiele czynnikĂłw, takich jak choĂŚby czÂąsteczka powietrza, czy kaÂżde inne zakÂłĂłcenie, mogÂą zniszczyĂŚ ukÂład takiego komputera czyniÂąc go bezuÂżytecznym. […]

Co wiĂŞcej, gdyby udaÂło siĂŞ zbudowaĂŚ z powodzeniem komputer kwantowy, od razu przeraziÂłyby siĂŞ tym wszystkie tajne sÂłuÂżby i rzÂądy, poniewaÂż byÂłby w stanie zÂłamaĂŚ kaÂżdy kod stworzony przez maszynĂŞ Turinga. WykonywaÂłby takÂże rozbudowane zadania, ktĂłre innym komputerom mogÂłyby zajÂąĂŚ nieskoĂączonÂą iloÂśĂŚ czasu. Nie mĂłwiĂŞ jednak, Âże zbudowanie komputera kwantowego jest niemoÂżliwe. Jest to po prostu piekielnie trudne.

- Czy kiedyÂś znajdziemy obcych?

- OsobiÂście uwaÂżam, Âże SETI [program poszukiwania inteligencji pozaziemskiej – przyp.INFRA] kieruje uwagĂŞ w zÂłe miejsca. Dam taki przykÂład. Kiedy idziemy sobie polnÂą drogÂą, to czy widzÂąc mrowisko zatrzymujemy siĂŞ mĂłwiÂąc: „Mam dla was paciorki, wiedzĂŞ, lekarstwa, technologiĂŞ jÂądrowÂą, wiĂŞc uczyĂącie mnie krĂłlem”? A moÂże po prostu depczemy po mrĂłwkach nie zwracajÂąc na nie uwagi? KaÂżda z cywilizacji, ktĂłra jest w stanie dotrzeĂŚ na ZiemiĂŞ to zapewne cywilizacja III typu, zaÂś porĂłwnanie czÂłowieka z mrĂłwkÂą to bardzo dobry przykÂład rĂłÂżnic miĂŞdzy nami a potencjalnymi goÂśĂŚmi przybywajÂącymi z tak zaawansowanej cywilizacji. ByĂŚ moÂże bĂŞdÂą oni mieli zupeÂłnie inne plany wobec naszej cywilizacji lub caÂłkowicie odmienne i niezrozumiaÂłe przesÂłanie.

WyobraÂźmy sobie bowiem, Âże obok mrowiska buduje siĂŞ wielkÂą autostradĂŞ. Pojawia siĂŞ tu problem, czy mrĂłwki bĂŞdÂą wiedzieĂŚ co to jest, do czego sÂłuÂży lub jak porozumiewaĂŚ siĂŞ pĂŞdzÂącymi po niej autami lub robotnikami, ktĂłrzy jÂą budowali? OdpowiedÂź brzmi nie. Jedno z nasuwajÂących siĂŞ tu pytaĂą dotyczy tego, czy nawet jeÂśli cywilizacja III typu istniaÂłaby w naszej galaktyce, to czy wiedzielibyÂśmy o jej obecnoÂści? JeÂśli zwrĂłciĂŚ na to uwagĂŞ, to moÂżna dojÂśĂŚ do wniosku, Âże istniejÂą spore szanse na to, Âże ludzkoÂśĂŚ niczym mrĂłwki w kopcu nie bĂŞdzie w stanie zrozumieĂŚ wielu jej aspektĂłw.

Oznacza to, Âże nawet jeÂśli taka cywilizacja istnieje pod naszym nosem, moÂżemy nie byĂŚ jeszcze na tyle sprytni, aby jÂą odnaleÂźĂŚ. A gdyby druga strona zdecydowaÂła siĂŞ nagle na nawiÂązanie kontaktu? Niekoniecznie bĂŞdzie to wysÂłannik do jednego z naszych liderĂłw. Zaawansowane cywilizacje mogÂą wysyÂłaĂŚ w kosmos samoreplikujÂące siĂŞ sondy, ktĂłre badajÂą kosmos wzdÂłuÂż i wszerz – sÂą to tzw. sondy Von Neumanna. DziaÂła to na zasadzie podobnej ddo wirusa, ktĂłry choĂŚ nieskomplikowany potrafi zawÂładnÂąĂŚ caÂłym kompleksowym organizmem. Jak to siĂŞ dzieje?

Dajmy na to, Âże samopowielajÂąca siĂŞ sonda lÂąduje na KsiĂŞÂżycu, gdzie buduje swe wÂłasne kopie, ktĂłre nastĂŞpnie przemieszczajÂą siĂŞ do innych systemĂłw gwiezdnych, na inne planety i ich satelity tworzÂąc kolejne miliony kopii. Ostatecznie wokĂłÂł macierzystej planety utworzy siĂŞ rozszerzajÂąca z wielkÂą prĂŞdkoÂściÂą siatka sond i byĂŚ moÂże to wÂłaÂśnie jest najlepszym wyjÂściem jeÂśli chodzi o kolonizacjĂŞ galaktyki. Oznacza to, Âże byĂŚ moÂże gdzieÂś na naszym KsiĂŞÂżycu czeka uÂśpiona sonda tego typu, ktĂłra czeka na nasze przejÂście ze stadium cywilizacji typu zerowego do pierwszego. […]

Kiedy staniemy siĂŞ juÂż cywilizacjÂą I typu zaczniemy wyglÂądaĂŚ atrakcyjnie. Staniemy siĂŞ istotami w peÂłni planetarnymi, zdolnymi do przekraczania barier, ktĂłre nas dzielÂą. Musimy czekaĂŚ jeszcze wieki na to, aby Âżycie na naszej planecie staÂło siĂŞ rajem opartym na wiedzy i dobrobycie.

ÂŹrĂłdÂło oryginalne: KurzweilAI.net
TÂłumaczenie i ÂźrĂłdÂło polskie: Infra
http://www.kurzweilai.net/index.html?flash=1
http://wolne.media.pl/

<a href="http://www.youtube.com/v/fVJAVET6eRE&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/fVJAVET6eRE&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>" target="_blank">http://www.youtube.com/v/fVJAVET6eRE&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/fVJAVET6eRE&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object></a>

<a href="http://www.youtube.com/v/rSooeXDwudI&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/rSooeXDwudI&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>" target="_blank">http://www.youtube.com/v/rSooeXDwudI&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/rSooeXDwudI&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object></a>


« Ostatnia zmiana: Marzec 13, 2010, 21:26:10 wysłane przez MichaÂł-AnioÂł »	Zapisane

WierzĂŞ w sens eksploracji i poznawania Âżycia, kolekcjonowania wraÂżeĂą, wiedzy i doÂświadczeĂą. Tylko otwarty i swobodny umysÂł jest w stanie odnowiĂŚ Âświat

MichaÂł-AnioÂł

Moderator Globalny
Ekspert

Wiadomości: 669

Nauka jest tworem mistycznym i irracjonalnym

Czy WszechÂświat ma StwĂłrcĂŞ?

« Odpowiedz #1 : Sierpień 07, 2010, 15:21:11 »

Michio Kaku przyglÂąda siĂŞ kwestii celowoÂści istnienia czÂłowieka we wszechÂświecie. Czy rzeczywiÂście jesteÂśmy jedynie ziarenkiem grochu w niepojĂŞtej strukturze, a moÂże jest zupeÂłnie odwrotnie, choĂŚby jeÂśli weÂźmiemy pod uwagĂŞ fakt, Âże Âżycie i inteligencja moÂże zaistnieĂŚ tylko w przypadku speÂłnienia bardzo rygorystycznych warunkĂłw. Czy zatem celem wszechÂświata moÂże byĂŚ, jak uwaÂżajÂą niektĂłrzy, stworzenie istot zdolnych do jego obserwacji i determinujÂących w ten sposĂłb jego istnienie? Czy moÂżliwe, Âże skoro my, jako istoty Âżywe i obdarzone inteligencjÂą, dopasowaliÂśmy siĂŞ do wszechÂświata, to on dopasowuje siĂŞ rĂłwnieÂż do nas?
___________________
Michio Kaku, Parallel Worlds

czĂŞÂśĂŚ I

W 1863 r., Thomas H. Huxley napisaÂł: „NajwaÂżniejsze ze wszystkich pytaĂą dla ludzkoÂści, ktĂłre leÂży poza wszystkimi innymi i jest ze wszystkich najbardziej interesujÂące, dotyczy determinacji miejsca czÂłowieka w naturze i jego zwiÂązku z kosmosem."

Huxley byÂł sÂłynnym obroĂącÂą Darwina i zaÂżarcie broniÂł teorii ewolucji w konserwatywnej Anglii. Tamtejsze spoÂłeczeĂąstwo uznawaÂło jeszcze, Âże ludzkoÂśĂŚ znajduje siĂŞ na szczycie drabiny stworzenia - SÂłoĂące jest nie tylko centrum wszechÂświata, ale to ludzkoÂśĂŚ jest szczytowym osiÂągniĂŞciem w jego dziaÂłaniu, bowiem miaÂł on stworzyĂŚ nas na swoje podobieĂąstwo.

SprzeciwiajÂąc siĂŞ tej religijnej ortodoksji, Huxley musiaÂł broniĂŚ teorii Darwina przez zakusami religijnego establishmentu starajÂąc siĂŞ dotychczas panujÂące teorie zastÂąpiĂŚ naukowÂą prĂłbÂą podejÂścia do naszego miejsca w drzewie Âżycia. DziÂś wiemy, Âże wÂśrĂłd gigantĂłw nauki miejsce to pomogli nam znaleÂźĂŚ Newton, Einstein i Darwin.

KaÂżdy z nich zmagaÂł siĂŞ z teologicznymi i filozoficznymi implikacjami swych prac majÂącymi okreÂślaĂŚ nasze miejsce we wszechÂświecie. We wnioskach swych „PrincipiĂłw" Newton oÂświadczyÂł, Âże: „NajpiĂŞkniejszy system sÂłoĂąca, planet i komet mĂłgÂł powstaĂŚ jedynie za radÂą i pod wÂładzÂą inteligentnej i potĂŞÂżnej istoty." JeÂśli zatem Newton odkryÂł prawa ruchu, musiaÂł istnieĂŚ teÂż nadrzĂŞdny prawodawca.
Einstein mĂłwiÂł o Bogu: „W kwestii istnienia Boga zajmujĂŞ stanowisko agnostyka. Jestem przekonany, Âże aby uÂświadomiĂŚ sobie zasadnicze znaczenie zasad moralnych w czynieniu naszego Âżycia lepszym i szlachetniejszym, nie musimy odwoÂływaĂŚ siĂŞ do idei osobowego prawodawcy, zwÂłaszcza takiego, ktĂłry karze i nagradza."

Einstein rĂłwnieÂż byÂł przekonany o istnieniu kogoÂś, kogo nazwaÂł Starcem, ktĂłry nie interweniuje jednak w ludzkie sprawy. Jego zadaniem byÂło bowiem nie wychwalanie Boga, a prĂłba „odczytania jego umysÂłu". MĂłwiÂł: „ChciaÂłbym siĂŞ dowiedzieĂŚ, jak BĂłg stworzyÂł ten Âświat. Nie interesujÂą mnie poszczegĂłlne zjawiska. ChcĂŞ znaĂŚ myÂśli Boga. Reszta to tylko szczegĂłÂły". Einstein usprawiedliwiaÂł swe zainteresowanie sprawami teologicznymi dochodzÂąc do wniosku, Âże „nauka bez religii jest niepeÂłna, jednak religia bez nauki jest Âślepa."

Darwin nie mĂłgÂł jednak zdecydowaĂŚ siĂŞ na odpowiedÂź na pytanie, jaka jest rola ludzkoÂści we wszechÂświecie. Mimo Âże uwaÂża siĂŞ go za osobĂŞ, ktĂłra wytrÂąciÂła ludzkoÂśĂŚ z centralnego miejsca w biologicznym wszechÂświecie, w swej autobiografii pisaÂł on o istnieniu „niezwykÂłej trudnoÂści albo raczej niemoÂżnoÂści pojĂŞcia tego ogromnego i wspaniaÂłego wszechÂświata, w tym czÂłowieka obdarzonego zdolnoÂściÂą spoglÂądania daleko w przeszÂłoÂśĂŚ i w przyszÂłoÂśĂŚ, jako wytworĂłw zwykÂłego zbiegu okolicznoÂści czy teÂż koniecznoÂści." Jednemu ze swych przyjaciĂłÂł wyznaÂł on kiedyÂś: „Moja teologia to zwyczajny nieÂład."

Niestety, „okreÂślenie miejsca czÂłowieka w naturze i jego relacji z kosmosem" wypeÂłnione jest niebezpieczeĂąstwami, szczegĂłlnie dla tych, ktĂłrzy otwarcie sprzeciwiali siĂŞ panujÂącym dogmatom. Nie dziwi zatem, Âże Kopernik na ÂłoÂżu Âśmierci pisaÂł swe najwiĂŞksze dzieÂło bĂŞdÂąc juÂż poza zasiĂŞgiem KoÂścioÂła. To takÂże z tego powodu Galileusz, chroniony przez dÂługi czas przez swych moÂżnych protektorĂłw, spotkaÂł siĂŞ z wrogoÂściÂą KoÂścioÂła wskutek stworzenia teleskopu - narzĂŞdzia, ktĂłre odsÂłaniaÂło wszechÂświat tak bardzo niepodobny do tego, o jakim mĂłwiÂło chrzeÂścijaĂąstwo.

Mieszanka nauki, filozofii i religii posiada doÂśĂŚ duÂży potencjaÂł, jednak o tak zmiennej wartoÂści, Âże wielkiego filozofa, Giordano Bruno, spalono na stosie w roku 1600 za odmowĂŞ wyrzeczenia siĂŞ swych wierzeĂą odnoszÂących siĂŞ do niezliczonej liczby planet w kosmosie, ktĂłre zamieszkujÂą rĂłwnieÂż niezliczone rodzaje istot Âżywych. Bruno pisaÂł: „Tak wielkoÂśĂŚ Boga powiĂŞkszyÂła siĂŞ a wspaniaÂłoÂśĂŚ jego krĂłlestwa staÂła siĂŞ jawna. Jest on czczony nie przez jedno, ale przez niezliczone sÂłoĂąca, nie przez jednÂą ZiemiĂŞ - jeden Âświat, ale przez ich tysiÂące tysiĂŞcy."

Grzechem Galileusza i Bruno byÂło nie to, Âże odwaÂżyli siĂŞ porwaĂŚ na odwieczne prawa ustanowione przez niebiosa. Prawdziwe przewinienie wiÂązaÂło siĂŞ z detronizacjÂą ludzkoÂści z jej dotychczasowego miejsca w centrum wszechÂświata. Dopiero po 350 latach Watykan zdecydowaÂł siĂŞ rehabilitowaĂŚ Galileusza. Bruno juÂż takiego szczĂŞÂścia nie miaÂł.

Z perspektywy historycznej

Galileusz przed rzymskimi inkwizytorami. Obraz C. Bantiego.
Od czasĂłw Galileusza nastÂąpiÂła seria rewolucji w naszym pojmowaniu wszechÂświata oraz tym, jakÂą rolĂŞ w nim odgrywamy. W wiekach Âśrednich wszechÂświat uznawany byÂł za ciemne i zakazane miejsce. Ziemia byÂła maÂła pÂłaskÂą scenÂą, na ktĂłrej rozgrywaÂły siĂŞ spektakle przesiÂąkniĂŞte znamionami upadku czÂłowieka oraz grzechem. OtaczaÂła jÂą tajemnicza niebieska sfera, na ktĂłrej okazjonalne pojawianie siĂŞ omenĂłw w postaci komet wywoÂływaÂło strach krĂłlĂłw i ich poddanych. JeÂśli zaÂś czÂłowiek nie oddawaÂłby czci Bogu w naleÂżyty sposĂłb, mogÂła czekaĂŚ go kara wymierzona rĂŞkoma losu lub KoÂścioÂła.

Newton i Einstein wyrwali czÂłowieka z pĂŞt mistycyzmu i przesÂądu. Pierwszy z nich przekazaÂł nam dokÂładne mechaniczne prawa rzÂądzÂące wszystkimi ciaÂłami niebieskimi, w tym rĂłwnieÂż naszÂą planetÂą. Einstein z kolei zrewolucjonizowaÂł nasze postrzeganie Âżycia jako sceny. Nie tylko bowiem nie daÂło siĂŞ zdefiniowaĂŚ jednej miary czasu i przestrzeni, ale sama scena byÂła nieco zakrzywiona. ZastÂąpiÂła jÂą wizja gumowej maty, ktĂłra wciÂąÂż siĂŞ rozciÂąga – wszechÂświata.

Rewolucja kwantowa daÂła nam jednak jeszcze dziwaczniejszy obraz naszego Âświata. Z jednej strony upadek determinizmu oznaczaÂł, Âże ludzie - kukieÂłki wystĂŞpujÂące na scenie, podciĂŞÂły sznurki i zaczĂŞÂły ÂżyĂŚ same. PrzywrĂłcono wiarĂŞ w wolnÂą wolĂŞ, jednak za cenĂŞ wiecznej niepewnoÂści. OznaczaÂło to w wymiarze kwantowym, Âże aktorzy na scenie Âświata mogli nie tylko przebywaĂŚ w dwĂłch miejscach jednoczeÂśnie, ale nawet znikaĂŚ i pojawiaĂŚ siĂŞ na powrĂłt. OkazaÂło siĂŞ, Âże nie da siĂŞ nawet powiedzieĂŚ, w ktĂłrym miejscu dokÂładnie znajduje siĂŞ aktor i jaki jest dokÂładny czas.

DziÂś koncepcja multiwszechÂświata sprawia, Âże dokonuje siĂŞ kolejna zmiana. Samo sÂłowo „wszechÂświat" wydaje siĂŞ nawet nieco przestarzaÂłe. Wraz z multiwszechÂświatem pojawia siĂŞ wiele rĂłwnolegÂłych scen, na ktĂłrych toczy siĂŞ spektakl Âżycia. Jedna znajduje siĂŞ nad drugÂą, a wszystkie razem ÂłÂączÂą zapadnie i ukryte przejÂścia. Jednak same sceny dajÂą Âżycie nowym scenom i nowym prawom fizyki w niekoĂączÂącym siĂŞ procesie bezustannego genesis. Najprawdopodobniej tylko niektĂłre z tych scen pozwalajÂą, aby pojawiÂło siĂŞ na nich Âżycie oraz istoty Âświadome swojego istnienia.

DziÂś ludzkoÂśĂŚ to aktorzy ÂżyjÂący w czasie trwania I aktu sztuki o Âżyciu we wszechÂświecie. Znajdujemy siĂŞ na poczÂątku odkrywania tajemnic kosmosu. W akcie II, jeÂśli w miĂŞdzyczasie nie zniszczymy naszej planety wskutek wojen i zanieczyszczeĂą, bĂŞdziemy byĂŚ moÂże w stanie jÂą opuÂściĂŚ w celu badania gwiazd i innych ciaÂł niebieskich. Z czasem uÂświadomimy sobie jednak, Âże istnieje takÂże akt III, koĂącowy. W nim scena staje siĂŞ tak zimna, Âże dalsze przebywanie na niej jest niemoÂżliwe. Sztuka koĂączy siĂŞ, aktorzy znikajÂą. Jedynym moÂżliwym rozwiÂązaniem staje siĂŞ wĂłwczas opuszczenie naszego miejsca przez ktĂłreÂś z ukrytych przejÂśĂŚ i rozpoczĂŞcie caÂłego przedstawienia od nowa.

Zasada kopernikaĂąska i antropiczna

W przechodzeniu od mistycyzmu wiekĂłw Âśrednich do fizyki kwantowej, rozumienie naszej roli w kosmosie zmieniÂło siĂŞ radykalnie. ÂŚwiat zaczÂąÂł ewoluowaĂŚ zmuszajÂąc nas do zmiany naszej wÂłasnej koncepcji o nas samych. Kiedy patrzy siĂŞ na to z perspektywy historycznej, moÂżna spotkaĂŚ siĂŞ z dwoma przeciwstawnymi nastawieniami. RozmyÂślajÂąc o niezliczonej iloÂści gwiazd we wszechÂświecie czy teÂż liczbie form Âżycia na Ziemi moÂżna dojÂśĂŚ do wniosku, Âże jest siĂŞ niczym wobec potĂŞgi wszechÂświata. Blaise Pascal, rozmyÂślajÂąc nad tym problemem napisaÂł: „Wieczne milczenie tych nieskoĂączonych przestrzeni napawa mnie przeraÂżeniem." Z drugiej jednak strony nie moÂżna nie fascynowaĂŚ siĂŞ zdumiewajÂącym zrĂłÂżnicowaniem form Âżycia i kompleksowoÂściÂą naszego biologicznego istnienia.

DziÂś, gdy nauka zbliÂża nas do odpowiedzi na pytanie o naszÂą rolĂŞ we wszechÂświecie, pojawiajÂą siĂŞ dwa sprzeczne punkty widzenia reprezentowane przez fizykĂłw: zasada kopernikaĂąska i antropiczna.

Pierwsza z nich mĂłwi, Âże w naszym poÂłoÂżeniu w kosmosie nie ma nic nadzwyczajnego. Jak do tej pory zdawaÂły siĂŞ na to wskazywaĂŚ wszystkie obserwacje astronomiczne. Kopernik wytrÂąciÂł ZiemiĂŞ z poÂłoÂżenia w centrum wszechÂświata, zaÂś Hubble uczyniÂł to samo z Droga MlecznÂą, zastĂŞpujÂąc wszystko wizjÂą rozrastajÂącego siĂŞ kosmosu z miliardem galaktyk. Ostatnie odkrycia zwiÂązane z ciemnÂą materiÂą i energiÂą wskazujÂą, Âże wyÂższe pierwiastki, ktĂłre tworzÂą takÂże nasze ciaÂła stanowiÂą jedynie 0.03 procenta caÂłkowitej zawartoÂści materii w naszym wszechÂświecie. Wraz z pojawieniem siĂŞ teorii o inflacji kosmologicznej, musieliÂśmy zmierzyĂŚ siĂŞ z faktem, Âże widzialny wszechÂświat jest jak ziarnko piasku osadzone w znacznie wiĂŞkszym od niego pÂłaskim wszechÂświecie, zaÂś ten moÂże wciÂąÂż wydawaĂŚ na Âświat coraz to nowe podobne mu twory. Ostatecznie, jeÂśli potwierdzi siĂŞ teoria - M, bĂŞdziemy musieli zmierzyĂŚ siĂŞ z faktem, Âże liczbĂŞ wymiarĂłw, do ktĂłrej siĂŞ przyzwyczailiÂśmy bĂŞdzie naleÂżaÂło zwiĂŞkszyĂŚ do jedenastu. Nie tylko zatem wyrzucono nas ze Âśrodka wszechÂświata, ale skazano nas na bycie maleĂąkÂą jego czÂąstkÂą.

BiorÂąc to pod uwagĂŞ, Stephen Crane napisaÂł:

CzÂłowiek powiedziaÂł do wszechÂświata, „Panie, ja jestem!"
„JednakÂże" - odparÂł wszechÂświat, „
Ten fakt wcale nie wzbudza we mnie,
Poczucia obowiÂązku".

Po drugiej stronie znajduje siĂŞ z kolei zasada antropiczna, ktĂłra sprawia, Âże zdajemy sobie sprawĂŞ z tego, Âże istnieje cudowny zestaw zbiegĂłw okolicznoÂści, ktĂłry sprawiÂł, Âże istniejemy w trĂłjwymiarowym wszechÂświecie. Istnieje bowiem nazbyt wÂąski zakres parametrĂłw, ktĂłry pozwala na istnienie inteligentnych form Âżycia, a nam siĂŞ jakoÂś to udaÂło. StabilnoÂśĂŚ protonĂłw, rozmiar gwiazd, istnienie wyÂższych pierwiastkĂłw i inne czynniki sprawiajÂą, Âże wszystko wydaje siĂŞ byĂŚ odpowiednio dostosowane do powstania zÂłoÂżonych form Âżycia i ÂświadomoÂści. MoÂżna spieraĂŚ siĂŞ oczywiÂście, czy jest to zamierzony akt stworzenia czy teÂż moÂże kolejny przypadek, jednak nie da siĂŞ zaprzeczyĂŚ, Âże istniejemy tylko dziĂŞki bardzo zawiÂłym procesom.

Stephen Hawking zauwaÂżyÂł kiedyÂś: „JeÂśli wspĂłÂłczynnik ekspansji wszechÂświata po wielkim wybuchy byÂłby mniejszy choĂŚby o jednÂą czĂŞÂśĂŚ na sto tysiĂŞcy milionĂłw, wszechÂświat zapadÂłby siĂŞ zanim osiÂągnÂąÂłby dzisiejszy rozmiar... Istnieje wiele przeszkĂłd na drodze do tego, aby nasz Âświat nie wyÂłoniÂł siĂŞ ze zdarzenia, jakim byÂł wielki wybuch. MyÂślĂŞ, Âże byĂŚ moÂże sÂą tu jakieÂś religijne wÂątki."

CzĂŞsto nie doceniamy, jak cenne jest Âżycie i jego ÂświadomoÂśĂŚ. Zapominamy, Âże coÂś tak prostego, jak woda w stanie ciekÂłym moÂże byĂŚ najbardziej cennÂą substancjÂą w kosmosie. ByĂŚ moÂże rĂłwnieÂż nasz mĂłzg jest jednym z najbardziej kompleksowych obiektĂłw, jakie natura stworzyÂła w caÂłym ukÂładzie sÂłonecznym. Kiedy spoglÂądamy na jaskrawe, choĂŚ pozbawione Âżycia pejzaÂże na Marsie czy Wenus, uderza nas fakt, Âże nic tam zupeÂłnie nie ma. We wszechÂświecie to pewnie nie wyjÂątek. IstniejÂą caÂłe Âświaty pozbawione Âżycia, a juÂż na pewno znacznie wiĂŞcej jest tych, na ktĂłrych brak inteligentnych form Âżycia. ChoĂŚby z tego powodu powinniÂśmy uÂświadomiĂŚ sobie kruchoÂśĂŚ istnienia oraz fakt, Âże pojawiÂło siĂŞ ono na Ziemi.

Zasady kopernikaĂąska i antropiczna sÂą w pewnym sensie sprzeczne, jeÂśli chodzi o widzenie naszej roli w kosmosie. Pierwsza z nich nakazuje nam spojrzeĂŚ na bezkresnoÂśĂŚ wszechÂświata, a moÂże nawet i multiwszechÂświata, podczas gdy druga wskazuje nam na fakt, jak rzadkie moÂże byĂŚ wystĂŞpowanie form Âżycia oraz rozwiniecie siĂŞ ÂświadomoÂści.

Ostatecznie jednak debata miĂŞdzy zwolennikami obu koncepcji nie jest w stanie wyjaÂśniĂŚ nam naszego poÂłoÂżenia, bowiem wymaga to spojrzenia z wiĂŞkszej perspektywy, tj. z punktu widzenia teorii kwantowej.

Znaczenie kwantowe

ÂŚwiat nauki kwantowej rzuca nam wiele ÂświatÂła na to, kim jesteÂśmy w kosmosie, jednak czyni to w bardzo oryginalny sposĂłb. JeÂśli komuÂś odpowiada interpretacja paradoksu o Âżywym-martwym kocie, jakÂą przedstawiÂł Winger, zatem wszĂŞdzie moÂżemy widzieĂŚ „ÂświadomÂą rĂŞkĂŞ". NieskoĂączony ÂłaĂącuch obserwatorĂłw przyglÂądajÂących siĂŞ sobie nawzajem sprawia, Âże dochodzimy w koĂącu do ostatniego z nich - kosmicznego obserwatora, ktĂłrego ktoÂś moÂże nazwaĂŚ Bogiem. W tym scenariuszu, wszechÂświat istnieje dlatego, Âże patrzy na niego bĂłstwo. JeÂśli interpretacja Wheelera jest poprawna, caÂły wszechÂświat zdominowany jest przez ÂświadomoÂśĂŚ i informacjĂŞ.

Punkt widzenia Wingera zainspirowaÂł Ronnie Knoxa do napisania wiersza o spotkaniu sceptyka z Bogiem, w ktĂłrym poruszany jest dawny problem, czy jeÂśli drzewo przewraca siĂŞ w miejscu, gdzie nikt go nie widzi, to czy ono istnieje?

ByÂł czÂłowiek, ktĂłry rzekÂł: „BoÂże
WydaĂŚ ci siĂŞ dziwnym moÂże,
Jednak ktoÂś jest pewien fest,
ÂŻe to drzewo jednak jest,
ChociaÂż nikogo nie ma wokoÂło."

Anonimowy autor odpowiedziaÂł mu nastĂŞpujÂącym utworem:

Drogi panie, juÂż doÂśĂŚ biadolenia,
Zawsze gdzieÂś jestem,
I dlatego,
Jest teÂż drzewo,
Bo na nie patrzĂŞ, BĂłg. Pozdrowienia.

Innymi sÂłowy, drzewa istniejÂą, poniewaÂż jest teÂż kwantowy obserwator.

Interpretacja Wingera spycha sprawĂŞ ÂświadomoÂści do samego centrum podstaw fizyki. SÂą to echa sÂłĂłw wielkiego astronoma, Jamesa Jeansa, ktĂłry napisaÂł: „Przed 50 laty na kosmos patrzano jak na maszynĂŞ... Gdy dostosujemy siĂŞ do ktĂłrejÂś z opcji, czy to kosmosu jako caÂłoÂści, czy teÂż do wnĂŞtrz atomu, mechaniczna wizja natury nie wytrzymuje. Mierzymy siĂŞ z tworami lub zjawiskami, ktĂłre nie sÂą w Âżadnym sensie mechaniczne. [...] WszechÂświat zdaje siĂŞ byĂŚ bliÂższy wizji wielkiej myÂśli aniÂżeli wielkiej maszyny."

ZnalazÂło to swe rozwiniĂŞcie w teorii Wheelera. „My nie tylko dostosowujemy siĂŞ do wszechÂświata. WszechÂświat dopasowuje siĂŞ takÂże do nas." Innymi sÂłowy, tworzymy swojÂą wÂłasnÂą rzeczywistoÂśĂŚ przez dokonywanie obserwacji. Wheeler nazywa ten proces „genesis przez obserwacjĂŞ". Twierdzi on, Âże Âżyjemy w „uczestniczÂącym wszechÂświecie".

O tym samym wspomina laureat Nobla, biolog George Wald. „ÂŹle byÂłoby byĂŚ atomem we wszechÂświecie, jeÂśli nie byÂłoby fizyki. Fizycy z kolei skÂładajÂą siĂŞ z atomĂłw. Fizyk to zatem sposĂłb atomĂłw, aby dowiedzieĂŚ siĂŞ o samych atomach." Gary Kowalski podsumowuje to w tych sÂłowach: „WszechÂświat, moÂżna rzec, istnieje aby celebrowaĂŚ siebie i odsÂłaniaĂŚ swe wÂłasne piĂŞkno. JeÂśli rasa ludzka jest jednÂą z pÂłaszczyzn kosmosu na drodze do osiÂągniĂŞcia swej wÂłasnej ÂświadomoÂści, naszym celem musi byĂŚ przetrwanie i napĂŞdzanie naszego Âświata, jak i badanie go, nie zaÂś niszczenie czy profanacja tego, czego stworzenie zajĂŞÂło tak wiele czasu."

WedÂług tej linii myÂślenia, wszechÂświat posiada sens w postaci tworzenia istot podobnych do nas, ktĂłre mogÂą obserwowaĂŚ to, Âże on sam istnieje. Zgodnie z tym, najwyÂższy cel wszechÂświata zwiÂązany jest z moÂżliwoÂściÂą stworzenia inteligentnych istot, ktĂłre mogÂą go obserwowaĂŚ.

Interpretacja teorii kwantowej autorstwa Wingera moÂże siĂŞ wielu ludziom podobaĂŚ. Istnieje jednak wyjaÂśnienie alternatywne, ktĂłre wiÂąÂże siĂŞ z perspektywÂą wielu ÂświatĂłw i daje nam zupeÂłnie inne spojrzenie na rolĂŞ ludzkoÂści we wszechÂświecie. Kot SchrĂśdingera moÂże byĂŚ zarĂłwno martwy, jak i Âżywy tylko dlatego, Âże wszechÂświat dzieli siĂŞ wtedy na dwa oddzielne twory...
http://infra.org.pl/nauka/wszechwiat/984-czy-wszechwiat-ma-stworc-cz-1


« Ostatnia zmiana: Sierpień 07, 2010, 15:26:03 wysłane przez MichaÂł-AnioÂł »	Zapisane

WierzĂŞ w sens eksploracji i poznawania Âżycia, kolekcjonowania wraÂżeĂą, wiedzy i doÂświadczeĂą. Tylko otwarty i swobodny umysÂł jest w stanie odnowiĂŚ Âświat

MichaÂł-AnioÂł

Moderator Globalny
Ekspert

Wiadomości: 669

Nauka jest tworem mistycznym i irracjonalnym

Odp: RĂłwnolegÂłe wszechÂświaty, matrix i superinteligencja Rozmowa z Michio Kaku.

« Odpowiedz #2 : Sierpień 18, 2010, 15:45:00 »

Albert Einstein twierdziÂł, Âże istniejÂą dwa rodzaje Boga – taki, ktĂłry kieruje ludzkimi losami, karze za grzechy i czyni cuda oraz taki, ktĂłry manifestuje siĂŞ przez harmoniĂŞ wszechÂświata. W takiego „boga” wierzÂą niektĂłrzy fizycy, ale czy majÂą racjĂŞ? Czy najnowsze teorie mĂłwiÂące nam o budowie wszechÂświata majÂą szansĂŞ dotrzeĂŚ do sedna, a moÂże skazani jesteÂśmy na wieczne poszukiwania z wbudowanym w czÂłowieka mechanizmem doszukiwaniem siĂŞ we wszystkim sensu, ktĂłrego tak naprawdĂŞ we wszechÂświecie nie ma...?
___________________
Michio Kaku, Parallel Worlds

czĂŞÂśĂŚ II / czĂŞÂśĂŚ I

Znaczenie w multiwszechÂświecie

ÂŁatwo jest zgubiĂŚ siĂŞ w nieskoĂączonoÂści analizujÂąc teoriĂŞ o wielu Âświatach. Moralne implikacje tych rĂłwnolegÂłych kwantowych wszechÂświatĂłw przedstawiÂł w swej noweli pt. „All the Myriad Ways" („Na wszystkie miriady sposobĂłw") Larry Niven. W historii tej detektyw por. Gene Trimble bada sprawĂŞ fali tajemniczych samobĂłjstw. Nagle bowiem w caÂłym mieÂście ludzie, ktĂłrzy przedtem nie wykazywali psychicznych zaburzeĂą, skaczÂą z mostĂłw, strzelajÂą sobie w gÂłowĂŞ albo popeÂłniajÂą masowe masakry. Tajemnica pogÂłĂŞbia siĂŞ, kiedy Ambrose Harmon, miliarder i zaÂłoÂżyciel Crosstime Corporation, skacze z 36. piĂŞtra z okna swego luksusowego apartamentu po wygraniu piĂŞciu tysiĂŞcy dolarĂłw w pokera. Bogaty, potĂŞÂżny i z dobrÂą sieciÂą kontaktĂłw ma po co ÂżyĂŚ, a wiĂŞc odebranie sobie przezeĂą Âżycia nie ma sensu. Trimble jednak ustala z czasem pewien wzorzec. Z pilotĂłw zatrudnionych w Crosstime Corporation aÂż jedna piÂąta zakoĂączyÂła Âżycie ÂśmierciÂą samobĂłjczÂą. Wszystko zaczĂŞÂło siĂŞ miesiÂąc po zaÂłoÂżeniu firmy.
Scena z serialu „The Time Tunnel" (lata 60-te ub. wieku). PodrĂłÂże w czasie od dawna byÂły punktem zainteresowania wielbicieli science-fiction, zaÂś naukowcy, jak siĂŞ potem okazaÂło, majÂą do nich zrĂłÂżnicowane podejÂście.

GrzebiÂąc w sprawie detektyw dowiaduje siĂŞ, Âże Harmon odziedziczyÂł po dziadkach wielkÂą fortunĂŞ, ktĂłrÂą nastĂŞpnie roztrwoniÂł. Ostatecznie jednak udaÂło mu siĂŞ zebraĂŚ fundusze na doÂśĂŚ ryzykowne przedsiĂŞwziĂŞcie. ZgromadziÂł kilku fizykĂłw, inÂżynierĂłw i filozofĂłw, aby zbadaĂŚ moÂżliwoÂśĂŚ istnienia rĂłwnolegÂłych linii czasowych. W koĂącu udaÂło siĂŞ wynaleÂźĂŚ maszynĂŞ, ktĂłra mogÂła wejÂśĂŚ w zupeÂłnie nowÂą liniĂŞ czasowÂą, zaÂś podrĂłÂżujÂący w czasie piloci mogli przywoziĂŚ z wypraw nowe wynalazki. WkrĂłtce zaczĂŞto stosowaĂŚ ten proceder na masowÂą skalĂŞ a Crosstime staÂło siĂŞ korporacjÂą przynoszÂącÂą miliardowe zyski, stajÂąc siĂŞ wÂłaÂścicielem patentĂłw najwaÂżniejszych wynalazkĂłw tego okresu.

KaÂżda linia czasowa, jaka byÂła odwiedzana, rĂłÂżniÂła siĂŞ od innych. Odkryto np. Imperium Katolickie, AmerindiaĂąskÂą AmerykĂŞ, ImperialnÂą RosjĂŞ a takÂże masĂŞ martwych radioaktywnych ÂświatĂłw, ktĂłre przepadÂły wskutek wojen atomowych. Ostatecznie jednak podrĂłÂżnicy w czasie natykali siĂŞ na coÂś niepokojÂącego, a mianowicie na wÂłasne wĂŞglowe kopie, ktĂłre toczyÂły Âżywoty niemalÂże identyczne co oni, za wyjÂątkiem pewnych dziwacznych rĂłÂżnic. W innych Âświatach bohaterowie mogli albo realizowaĂŚ swe najbardziej skryte marzenia, albo toczyĂŚ Âżycie w najgorszym koszmarze. W niektĂłrych wszechÂświatach osiÂągali sukces, w innych czekaÂła ich sromotna poraÂżka. NiezaleÂżnie od tego, co robili, istniaÂła caÂła masa ich kopii, ktĂłre podejmowaÂły niezliczonÂą iloÂśĂŚ decyzji wywoÂłujÂących takÂą samÂą iloÂśĂŚ konsekwencji. Dlaczego np. nie obrabowaĂŚ banku, skoro w ktĂłrymÂś z rĂłwnolegÂłych wszechÂświatĂłw skok na pewno siĂŞ uda?

Trimble zauwaÂżyÂł: „Nie ma nigdzie szczĂŞÂścia. KaÂżda decyzja miaÂła dwie strony. KaÂżdy mÂądry wybĂłr miaÂł towarzyszy w postaci wszystkich innych moÂżliwych drĂłg. Tak to dziaÂłaÂło przez caÂłÂą historiĂŞ." Bohatera ogarnia desperacja, kiedy dochodzi do pewnego wniosku. We wszechÂświecie, w ktĂłrym wszystko jest moÂżliwe, nic nie ma Âżadnego sensu moralnego. Trimble uÂświadamia sobie, Âże nie mamy Âżadnego wpÂływu na nasze losy i niezaleÂżnie od naszych decyzji, nie majÂą one jakiegokolwiek sensu.

Ostatecznie decyduje siĂŞ on iÂśĂŚ w Âślady samobĂłjcĂłw i przystawia sobie do skroni lufĂŞ, jednak nawet kiedy siĂŞ zastrzeli, to w jakimÂś innym wszechÂświecie pistolet moÂże siĂŞ zaciÂąĂŚ albo strzaÂł nie okaÂże siĂŞ Âśmiertelny...

Kiedy wyobraÂżamy sobie kwantowy wszechÂświat stajemy wobec tego samego problemu, co Trimble. Istnieje moÂżliwoÂśĂŚ, Âże nasze odpowiedniki ÂżyjÂące w innych kwantowych wszechÂświatach mogÂą mieĂŚ dokÂładnie ten sam kod genetyczny, jednak w kluczowych momentach ich Âżycie potoczyÂło siĂŞ inaczej, co sprawiÂło, Âże powstaÂły zupeÂłnie nowe historie Âżyciowe i caÂłkiem rĂłÂżne przeznaczenia.

Jeden z takich dylematĂłw moÂże nas wkrĂłtce czekaĂŚ. ByĂŚ moÂże juÂż za kilka dekad klonowanie ludzi stanie siĂŞ powszechne. ChoĂŚ klon jest w zaÂłoÂżeniu istotÂą odmiennÂą od „oryginaÂłu", to etyczne konsekwencje tego procesu sÂą doÂśĂŚ niepokojÂące. Kiedy dojdzie do sklonowania czÂłowieka, nieuchronnie pojawiÂą siĂŞ pytania m.in. odnoÂśnie tego, czy klon posiada duszĂŞ, albo czy jesteÂśmy odpowiedzialni za czyny naszego klona? W kwantowym wszechÂświecie posiadamy nieskoĂączonÂą liczbĂŞ kwantowych klonĂłw. Jednak jeÂśli dokonujÂą one zÂłych uczynkĂłw, to czy moÂżemy braĂŚ za nie odpowiedzialnoÂśĂŚ?

Na wiele kwantowych egzystencjalnych pytaĂą nie ma jeszcze odpowiedzi. JeÂśli spojrzymy na Âświat, w ktĂłrym znajduje siĂŞ niezliczona iloÂśĂŚ ÂświatĂłw, przytÂłoczyĂŚ nas moÂże przypadkowoÂśĂŚ toczÂących siĂŞ w nim losĂłw. W teorii o multiwszechÂświecie zaproponowanej przez fizykĂłw, kaÂżdy oddzielny wszechÂświat podlega newtonowskim prawom na skalĂŞ makroskopowÂą, zatem toczymy nasze Âżycia doÂśĂŚ przyjemnie wiedzÂąc, Âże nasze czyny bĂŞdÂą miaÂły dajÂące siĂŞ przewidzieĂŚ konsekwencje. W kaÂżdym wszechÂświecie istniejÂą prawa przeciĂŞtnoÂści. W kaÂżdym z nich, jeÂśli popeÂłnimy przestĂŞpstwo, najprawdopodobniej pĂłjdziemy do wiĂŞzienia. MoÂżemy przeprowadzaĂŚ rĂłÂżne czynnoÂści nie zdajÂąc sobie zupeÂłnie sprawy, Âże obok nas istniejÂą rĂłwnolegÂłe rzeczywistoÂści.

Co fizycy myÂślÂą o sensie wszechÂświata?

Steven Weinberg - amerykaĂąski fizyk, noblista.
Debata o znaczeniu Âżycia zostaÂła podsycona przez prowokacyjne oÂświadczenia Stevena Weinberga zawarte w ksiÂąÂżce pt. „The First Three Minutes" („Pierwsze trzy minuty"). Pisze on: „Im bardziej kosmos nabiera dla nas sensu, tym bardziej jest bezcelowy... WysiÂłek poÂłoÂżony na drodze do zrozumienia wszechÂświata to jedna z niewielu rzeczy, ktĂłra wynosi Âżycie ludzkie ponad stadium farsy i dodaje mu pewnej godnoÂści tragedii."

Weinberg najwyraÂźniej czerpaÂł jakÂąÂś przyjemnoÂśĂŚ z wprowadzania zamĂŞtu, ÂśmiejÂąc siĂŞ z tych, ktĂłrzy starajÂą siĂŞ doszukiwaĂŚ sensu we wszechÂświecie. Podobnie jak Szekspir wierzy on, Âże caÂły Âświat jest jak scena, jednak „tragedia nie jest spisana, a tragediÂą jest to, Âże nie ma Âżadnego pisma."

Weinberg mĂłwi o czymÂś podobnym do poglÂądĂłw Richarda Dawkinsa, biologa z Oxfordu, ktĂłry twierdzi, Âże „we wszechÂświecie Âślepych siÂł fizycznych, niektĂłrzy ludzie mogÂą jedynie siĂŞ skrzywdziĂŚ, inni zaÂś bĂŞdÂą mieli na tyle szczĂŞÂścia, Âże nie znajdÂą w nim Âżadnego rymu, powodu ani sprawiedliwoÂści. WszechÂświat, ktĂłry obserwujemy ma dokÂładnie takie cechy, jakich siĂŞ spodziewamy, a u jego podstaw nie leÂży Âżaden plan, cel, Âżadne zÂło, dobro - nic poza ÂślepÂą i nieczuÂłÂą obojĂŞtnoÂściÂą."

Rzuca on jednak rĂłwnieÂż pewne wyzwanie. JeÂśli bowiem wedÂług niektĂłrych wszechÂświat ma cel, to jaki on jest? Kiedy astronomowie zaglÂądajÂą w jego gÂłĂŞbiĂŞ i widzÂą ogromne, znacznie wiĂŞksze od naszej gwiazdy, ktĂłre rodzÂą siĂŞ i umierajÂą we wszechÂświecie, ktĂłry przez miliardy lat rozszerzaÂł siĂŞ w nieskoĂączonoÂśĂŚ, trudno dostrzec cel w celowym zaaranÂżowaniu wszystkiego dla mieszkaĂącĂłw maleĂąkiej planety, ktĂłra krĂŞci siĂŞ wokĂłÂł jednej z niezliczonej iloÂści gwiazd.

ChoĂŚ jego poglÂądy wywoÂłaÂły sporÂą dyskusjĂŞ, maÂło kto siĂŞ z nimi zmierzyÂł. Kiedy jednak Alan Lightman i Roberta Brawer zdecydowali siĂŞ na przeprowadzenie rozmĂłw z czoÂłowymi kosmologami, ktĂłrych zapytali, czy zgadzajÂą siĂŞ z opiniÂą Weinberga, co ciekawe, tylko kilkoro z nich zaakceptowaÂło jego punkt widzenia. JednÂą z jego zwolenniczek byÂła Sandra Faber z University of California, ktĂłra powiedziaÂła: „Nie wierzĂŞ, aby Ziemia zostaÂła stworzona dla ludzi. Planeta powstaÂła wskutek naturalnych procesĂłw a w ich dalszej konsekwencji pojawiÂło siĂŞ Âżycie i istoty inteligentne. MyÂślĂŞ, Âże w ten sam sposĂłb, tj. z wykorzystaniem tych samych naturalnych procesĂłw powstaÂł wszechÂświat a nasze pojawienie siĂŞ w nim byÂło naturalnym wynikiem dziaÂłania praw fizyki w pewnym jego rejonie. Daje siĂŞ z tego wedÂług mnie wywnioskowaĂŚ, Âże we wszechÂświecie istnieje jakaÂś motywujÂąca wszystko siÂła, ktĂłra posiada cel wykraczajÂący daleko poza ludzkie istnienie. Ja w niÂą nie wierzĂŞ. Zgadzam siĂŞ zatem z Weinbergiem, Âże wszechÂświat z perspektywy czÂłowieka jest caÂłkowicie bezsensowny."

Jednak znacznie wiĂŞksza grupa kosmologĂłw byÂła przeciwnego zdania. WedÂług nich wszechÂświat posiada jakiÂś cel, nawet jeÂśli nie umiemy go wskazaĂŚ.

Margaret Geller, profesor Harardu stwierdziÂła: „MĂłj poglÂąd na Âżycie jest nastĂŞpujÂący: Âżyjemy, a samo Âżycie jest krĂłtkie. Celem jest zdobycie tylu doÂświadczeĂą, ile siĂŞ da. To wÂłaÂśnie dlatego robiĂŞ to, co robiĂŞ. Staram siĂŞ robiĂŚ coÂś twĂłrczego i uczyĂŚ ludzi."

Jeszcze inna czĂŞÂśĂŚ kosmologĂłw widziaÂła sens wszechÂświata, ale w rĂŞkach istoty nadrzĂŞdnej. Don Page z University of Albera, byÂły student Stephena Hawkinga, powiedziaÂł: „MogĂŞ stwierdziĂŚ, Âże cel taki istnieje. Nie wiem, jaki on jest, jednak byĂŚ moÂże jednym z celĂłw Boga byÂło stworzenie czÂłowieka, aby nawiÂązaÂł z nim zwiÂązek. WyÂższym celem mogÂło byĂŚ to, Âże stworzenie wielbi swojego twĂłrcĂŞ." Page widzi dzieÂło Boga nawet w abstrakcyjnych zasadach fizyki kwantowej: „W pewnym sensie prawa fizyki zdajÂą siĂŞ byĂŚ analogiÂą do jĂŞzyka i gramatyki, jakie BĂłg wybraÂł, aby siĂŞ z nami porozumiewaĂŚ."

Charles Misner z University of Maryland, jeden z pionierĂłw na polu analizowania ogĂłlnej teorii wzglĂŞdnoÂści Einsteina, znalazÂł z Page’em pÂłaszczyznĂŞ porozumienia. „WedÂług mnie w religii znajdujÂą siĂŞ pewne bardzo powaÂżne wÂątki, takie jak istnienie Boga czy braterstwo ludzi, a pewnego dnia nauczymy siĂŞ je doceniaĂŚ byĂŚ moÂże przy uÂżyciu innego jĂŞzyka i na innÂą skalĂŞ. UwaÂżam zatem, Âże istniejÂą w nich pewne prawdy a w tym sensie wiÂąÂżÂą siĂŞ one z wielkoÂściÂą wszechÂświata."

OczywiÂście pytania o stwĂłrcĂŞ pociÂągajÂą za sobÂą kolejne powiÂązane z nimi kwestie, m.in. takÂą, czy nauka moÂże cokolwiek powiedzieĂŚ nam o Bogu? Teolog Paul Tillich powiedziaÂł kiedyÂś, Âże fizycy jako jedyni naukowcy mogÂą powiedzieĂŚ sÂłowo „BĂłg" i nie wzdrygnÂąĂŚ siĂŞ. To wÂłaÂśnie oni sÂą wÂśrĂłd tych uczonych, ktĂłrzy byĂŚ moÂże pomogÂą odpowiedzieĂŚ ludzkoÂści na najbardziej waÂżne dla niej pytania, w tym rĂłwnieÂż to dotyczÂące stworzenia. JeÂśli istnieje dzieÂło, to czy istnieje stwĂłrca? Jak dojÂśĂŚ do ostatecznych wnioskĂłw?

Teoria strun pozwala nam patrzeĂŚ na czÂąsteczki subatomowe jak na nuty wibrujÂące na nici. Prawa chemii odpowiadajÂą melodiom, jakie moÂżna na nich zagraĂŚ. Z kolei prawa fizyki odpowiadajÂą prawom harmonii, ktĂłra zarzÂądza strunami. WszechÂświat to zatem symfonia strun, a przysÂłowiowy einsteinowski umysÂł Boga moÂżna uwaÂżaĂŚ za kosmicznÂą muzykĂŞ wibrujÂącÂą w hiperprzestrzeni. JeÂśli porĂłwnanie to jest bliskie prawdy, to pojawia siĂŞ kolejny problem, a mianowicie kwestia kompozytora. Czy ktoÂś nastroiÂł caÂły mechanizm tak, aby mogÂła powstaĂŚ mnogoÂśĂŚ moÂżliwych wszechÂświatĂłw, z ktĂłrymi spotykamy siĂŞ w teorii strun? JeÂśli wszechÂświat jest perfekcyjnie zorganizowanym mechanizmem, to czy musi mieĂŚ swego twĂłrcĂŞ?

W tym sensie teoria strun rzuca nam nieco ÂświatÂła na pytanie, czy BĂłg miaÂł wybĂłr? Kiedy Einstein tworzyÂł swe teorie, zawsze zadawaÂł sobie nastĂŞpujÂące pytanie: jak ja stworzyÂłbym wszechÂświat? W tej kwestii skÂłaniaÂł siĂŞ on ku wersji, Âże nie miaÂł on w tym przypadku wyboru. Potwierdza to teoria strun. Kiedy poÂłÂączyĂŚ z niÂą teoriĂŞ wzglĂŞdnoÂści, otrzymamy zestaw teorii, w ktĂłrych czajÂą siĂŞ fatalne pomyÂłki.

Einstein, ktĂłry czĂŞsto pisaÂł o „Starcu" (jak nazywaÂł Boga), zapytany kiedyÂś zostaÂł o sprawĂŞ istnienia nadrzĂŞdnej istoty. Jak powiedziaÂł, istniaÂły dla niego jego dwa typu. Pierwszy byÂł to bĂłg osobowy, taki ktĂłry odpowiada na modlitwy - bĂłg Abrahama, Izaaka, MojÂżesza, tj. taki ktĂłry dzieli morze na dwa i sprawia cuda. Ale w takiego Boga nie wierzÂą naukowcy.

Albert Einstein twierdziÂł m.in., Âże BĂłg nie gra z wszechÂświatem w koÂści. WÂśrĂłd swych innych opinii na temat Starca, jak okreÂślaÂł Boga, znalazÂło siĂŞ sÂłynne stwierdzenie, Âże BĂłg jest wyrafinowany, ale nie perfidny. Dlatego uwaÂżaÂł, Âże nie ma kogoÂś takiego, jak osobowy BĂłg, ktĂłry karze i nagradza.
Sam Einstein mĂłwiÂł, Âże wierzy w „Boga Spinozy, ktĂłry ujawnia siĂŞ poprzez harmoniĂŞ tego, co istnieje, nie zaÂś Boga, ktĂłry para siĂŞ losami i czynami istot ludzkich". BĂłg Spinozy i Einsteina to zatem bĂłstwo harmonii, umysÂłu i logiki. Einstein pisaÂł: „Nie mogĂŞ wyobraziĂŚ sobie Boga, ktĂłry nagradza i karze tych, ktĂłrych sam stworzyÂł. Nie mogĂŞ wyobraziĂŚ sobie takÂże tego, Âże da siĂŞ przeÂżyĂŚ ÂśmierĂŚ ciaÂła."

JeÂśli zatem ostatecznie potwierdzi siĂŞ, Âże teoria strun jest teoriÂą wszystkiego, bĂŞdziemy musieli postawiĂŚ samym sobie pytanie, skÂąd pochodzÂą rĂłwnania. JeÂśli jednolita teoria pola okaÂże siĂŞ prawdziwa, tak jak uwaÂżaÂł Einstein, musimy zadaĂŚ sobie pytanie skÂąd wynika jednolitoÂśĂŚ. Fizycy, ktĂłrzy rĂłwnoczeÂśnie wierzÂą w Boga uznajÂą, Âże wszechÂświat jest piĂŞkny i prosty, a podstawowe prawa nim rzÂądzÂące nie mogÂą byĂŚ czystym przypadkiem. MogÂło siĂŞ przecieÂż zdarzyĂŚ tak, Âże we wszechÂświecie mĂłgÂł zapanowaĂŚ totalny chaos albo teÂż nie byÂłby on w stanie stworzyĂŚ Âżycia, nie mĂłwiÂąc juÂż o inteligencji.

Ostatecznie jednak, tak jak wiĂŞkszoÂśĂŚ fizykĂłw uwaÂżam, Âże wszystkie prawa rzÂądzÂące kosmosem bĂŞdzie daÂło siĂŞ zapisaĂŚ w formule, ktĂłra ma moÂże nie wiĂŞcej niÂż cal. Pojawi siĂŞ jednak pytanie, skÂąd wziĂŞÂła siĂŞ ta formuÂła?

Martin Gardner pyta: „Dlaczego jabÂłko spada na ziemiĂŞ? To przez grawitacjĂŞ. A skÂąd ta siĂŞ bierze? Z pewnych rĂłwnaĂą, ktĂłre tworzÂą teoriĂŞ wzglĂŞdnoÂści. Kiedy juÂż fizykom uda siĂŞ pewnego dnia stworzyĂŚ rĂłwnanie, z ktĂłrego wywieÂźĂŚ siĂŞ da wszystkie prawa fizyki, to czy ktoÂś zapyta: „Z czego wynika to rĂłwnanie?"

Tworzenie naszego wÂłasnego znaczenia

Ostatecznie jestem przekonany, Âże istnienie jednego rĂłwnania, ktĂłre moÂże opisaĂŚ caÂły wszechÂświat w sposĂłb jednorodny, obejmuje takÂże swego rodzaju „plan". JednakÂże nie uwaÂżam, aby Ăłw plan przewidziaÂł ludzkoÂści we wszechÂświecie jakieÂś szczegĂłlne znaczenie. NiezaleÂżnie od tego, jak eleganckie czy zdumiewajÂące bĂŞdÂą ostateczne ustalenia fizykĂłw, z pewnoÂściÂą nie podniosÂą na duchu miliardĂłw ludzi i nie napeÂłniÂą ich wiarÂą. ÂŻadna magiczna formuÂła kosmologiczna czy fizyczna nie bĂŞdzie w stanie natchnÂąĂŚ mas i sprawiĂŚ, Âże pojmÂą sens istnienia.

Dla mnie osobiÂście prawdziwym celem Âżycia jest kreowanie wÂłasnego znaczenia. Naszym przeznaczeniem jest tworzenie swojej wÂłasnej przyszÂłoÂści, nie zaÂś prĂłba wydarcia jej z rÂąk wyÂższej instancji (tudzieÂż istoty). Einstein wyznaÂł raz, Âże czuje siĂŞ bezradny wobec ÂżÂądaĂą osĂłb, ktĂłre zasypujÂą go listami z pytaniem o sens Âżycia. Jak powiedziaÂł Alan Guth: „Dobrze zadaje siĂŞ te pytania, jednak nikt nie powinien siĂŞ spodziewaĂŚ od fizyka mÂądrej odpowiedzi WedÂług mnie Âżycie ma jakiÂś tam cel i to my go nadajemy, tj. nie wynika on wcale z tego, jak urzÂądzony jest kosmos."

PrzejÂście do cywilizacji Typu I

Radziecki uczony NikoÂłaj Kardaszew byÂł twĂłrcÂą skali zaawansowanych technicznie hipotetycznych pozaziemskich cywilizacji. Cywilizacja typu I to taka, ktĂłra zdolna jest wykorzystaĂŚ wszystkie zasoby energetyczne naszej planety. WedÂług niektĂłrych, ludzkoÂśĂŚ znajduje siĂŞ na skali w punkcie O.7. PozostaÂłe stopnie to jak na razie czysta fantastyka.
W „Trzech siostrach" Czechowa, puÂłkownik Wierszynin stwierdzaÂł: „Za dwieÂście, trzysta, tysiÂąc lat – przecieÂż nie chodzi o termin – nadejdzie inne Âżycie, nowe, piĂŞkne. My siÂłÂą rzeczy nie bĂŞdziemy w nim brali udziaÂłu, a jednak to dla niego dziÂś Âżyjemy, pracujemy, no i mĂŞczymy siĂŞ, my juÂż je tworzymy i to jedyny cel naszego istnienia, a nawet, proszĂŞ pana, nasze jedyne szczĂŞÂście."

OsobiÂście bardziej niÂż idea nieskoĂączonego wszechÂświata pociÂąga mnie to, Âże caÂłkowicie nowe Âświaty mogÂą istnieĂŚ tuÂż pod naszym nosem, niedaleko naszego Âświata. ÂŻyjemy w wieku, kiedy dopiero rozpoczyna siĂŞ eksploracja kosmosu i badanie go przy pomocy naszych teleskopĂłw, rĂłwnaĂą i teorii.

Mamy takÂże moÂżliwoÂśĂŚ przyglÂądania siĂŞ pierwszym heroicznym krokom na tym polu. ByĂŚ moÂże mamy do czynienia z jednym z najwaÂżniejszych okresĂłw przejÂściowych w historii ludzkoÂści, przejÂściu do cywilizacji typu I, ktĂłra moÂże byĂŚ bardzo niebezpiecznÂą drogÂą.

W przeszÂłoÂści nasi przodkowie zamieszkiwali trudny i nieprzyjazny Âświat. Przez wiĂŞkszoÂśĂŚ czasu ludzie toczyli krĂłtkie i brutalne Âżywoty przepeÂłnione strachem przed chorobami i tym, co niesie los. Badania koÂści naszych przodkĂłw pokazujÂą, jak wielki byÂł ciĂŞÂżar, ktĂłry musieli znosiĂŚ kaÂżdego dnia, a chodzi nie tylko o choroby, ale i wypadki. Jeszcze przed stu laty nasi przodkowie musieli radziĂŚ sobie bez ÂśrodkĂłw czystoÂści, antybiotykĂłw, samolotĂłw odrzutowych, komputerĂłw i wielu innych cudĂłw wspĂłÂłczesnego Âświata.

Nasze wnuki bĂŞdÂą jednak ÂżyĂŚ w okresie, kiedy nastĂŞpowaÂł bĂŞdzie przeskok do I stopnia cywilizacji (wg skali Kardaszewa). JeÂśli wszystko pĂłjdzie jak trzeba i nie zwyciĂŞÂżÂą instynkty wiodÂące nas ku samozagÂładzie, przyszÂłym pokoleniom przyjdzie ÂżyĂŚ w Âświecie pozbawionym problemĂłw z jakimi obecnie siĂŞ borykamy.

KaÂżdy z pewnoÂściÂą zastanawiaÂł siĂŞ, jak wyglÂądaĂŚ bĂŞdzie przyszÂłoÂśĂŚ. ByĂŚ moÂże obecnie znajdujemy siĂŞ w najbardziej ekscytujÂącym punkcie w historii ludzkoÂści, u zarania wielkich kosmicznych i naukowych odkryĂŚ.

Czeka nas byĂŚ moÂże historyczne przejÂście od bycia biernymi obserwatorami taĂąca natury do stania siĂŞ jej choreografami mogÂącymi manipulowaĂŚ Âżyciem, materiÂą i inteligencjÂą. Obdarzeni tÂą wielkÂą siÂłÂą bĂŞdziemy jednak rĂłwnieÂż czuĂŚ wielkÂą odpowiedzialnoÂśĂŚ, aby te dobrodziejstwa wykorzystaĂŚ jak najlepiej dla dobra caÂłej ludzkoÂści.

Pokolenie, ktĂłre obecnie Âżyje na Ziemi jest byĂŚ moÂże najwaÂżniejszym ze wszystkich. W przeciwieĂąstwie do poprzednich, skupiamy w swoich rĂŞkach przyszÂłoÂśĂŚ naszego gatunku. RysujÂą siĂŞ dwie moÂżliwoÂści - albo przejdziemy do nowego rozdziaÂłu w historii naszej cywilizacji, albo pogrÂąÂżymy siĂŞ w chaosie wojny i skaÂżenia. Decyzje, jakie podejmie ludzkoÂśĂŚ oddziaÂływaĂŚ bĂŞdÂą na dalsze wieki i poÂłoÂży (albo i nie) podwaliny pod cywilizacjĂŞ I rzĂŞdu.

WybĂłr naleÂży zatem do nas. Oto sens Âżycia obecnego pokolenia. I nasze przeznaczenie.

http://infra.org.pl/nauka/wszechwiat/987-czy-wszechwiat-ma-stworc-cz-2


	Zapisane

WierzĂŞ w sens eksploracji i poznawania Âżycia, kolekcjonowania wraÂżeĂą, wiedzy i doÂświadczeĂą. Tylko otwarty i swobodny umysÂł jest w stanie odnowiĂŚ Âświat

MichaÂł-AnioÂł

Moderator Globalny
Ekspert

Wiadomości: 669

Nauka jest tworem mistycznym i irracjonalnym

Odp: RĂłwnolegÂłe wszechÂświaty, matrix i superinteligencja Rozmowa z Michio Kaku.

« Odpowiedz #3 : Sierpień 18, 2010, 15:47:58 »

Fizyka niemoÂżliwego
Przedstawiamy fragment najnowszej ksiÂąÂżki Michio Kaku, w ktĂłrej, jak mĂłwi sam tytuÂł, rozwaÂża on to, co z punktu widzenia fizyki uchodzi za niemoÂżliwe. Czy UFO istnieje obok nas? JeÂśli tak, to czym jest? Czy moÂżna jednak podrĂłÂżowaĂŚ w czasie? Czy paradoksy zwiÂązane z podrĂłÂżowaniem w przeszÂłoÂśĂŚ sÂą nadal obowiÂązujÂące? Odpowiedzi na to, co przez wiele lat uznawane byÂło za sferĂŞ fantazji dr Kaku udziela w „Fizyce niemoÂżliwego”.

W 1600 roku byÂły dominikanin, filozof Giordano Bruno spalony zostaÂł na stosie na ulicach Wiecznego Miasta. Aby go upokorzyĂŚ, wÂładze koÂścielne nakazaÂły powiesiĂŚ go do gĂłry nogami i obedrzeĂŚ z ubraĂą. Co takiego spowodowaÂło, iÂż jego poglÂądy wzbudzaÂły takie przeraÂżenie? Jakie? ZadaÂł on proste pytanie: czy w przestrzeni kosmicznej istnieje Âżycie. Nie cieszÂąc siĂŞ moÂżliwoÂściÂą istnienia miliardĂłw ÂświĂŞtych, papieÂży, koÂścioÂłĂłw czy nawet JezusĂłw, gdzieÂś tam we wszechÂświecie, zdecydowanie Âłatwiej byÂło go spaliĂŚ.

Przez 400 lat pamiĂŞĂŚ o Bruno pokutowaÂła w umysÂłach naukowcĂłw. Co kilka tygodni nastĂŞpuje teÂż jego zemsta: co najmniej dwa razy w miesiÂącu donosi siĂŞ o odkryciu nowej planety pozasÂłonecznej orbitujÂącej gwiazdĂŞ. Wedle szacunkĂłw istnieje ich juÂż ponad 250. Przepowiednie Bruna odnoÂśnie planet pozasÂłonecznych okazaÂły siĂŞ trafne, ale mimo to pozostaje jeszcze jedno pytanie. ChoĂŚ sama Droga Mleczna moÂże w nie obfitowaĂŚ, to jak wiele z nich jest w stanie podtrzymaĂŚ warunki dogodne do istnienia na nich Âżycia. A jeÂśli istnieje juÂż tam Âżycie w formie inteligentnej, to co moÂże powiedzieĂŚ o nim nauka?

NiektĂłrzy ludzie twierdzÂą, iÂż istoty pozaziemskie odwiedziÂły juÂż ZiemiĂŞ dziĂŞki swym pojazdom – UFO. Naukowcy odrzucajÂą jednak tÂą moÂżliwoÂśĂŚ twierdzÂąc, Âże odlegÂłoÂści miĂŞdzy gwiazdami sÂą zbyt wielkie. JednakÂże w ubiegÂłym roku Francja opublikowaÂła raport Krajowego Centrum ds. BadaĂą Kosmicznych, ktĂłry zawieraÂł 1600 obserwacji UFO, do ktĂłrych doszÂło w ciÂągu pĂłÂł wieku. SkÂładaÂło siĂŞ naĂą 100.000 stron zawierajÂących relacje ÂświadkĂłw, filmy oraz nagrania audio. RzÂąd Francji oÂświadczyÂł, iÂż 9 procent tych przypadkĂłw moÂże byĂŚ w peÂłni wyjaÂśnione, 33 procent posiada prawdopodobne wyjaÂśnienia, zaÂś w przypadku reszty nie sposĂłb wykazaĂŚ niczego.

Najbardziej wiarygodne przypadki obserwacji UFO obejmujÂą a) grupowe obserwacje dokonywane przez niezaleÂżne i wiarygodne osoby oraz b) doniesienia wieloÂźrĂłdÂłowe, jak obserwacje wzrokowe i radarowe. Dla przykÂładu, w 1986 roku czÂłonkowie lotu nr 1628 JapoĂąskich Linii Lotniczych (JAL) zaobserwowali nad AlaskÂą ogromny obiekt UFO. Sprawa badana byÂła przez FAA (Cywilny ZarzÂąd Lotnictwa). Obiekt byÂł widziany zarĂłwno przez pasaÂżerĂłw, ale takÂże i Âśledzony przez naziemne radary. W podobny sposĂłb radary NATO ÂśledziÂły czarne trĂłjkÂąty, ktĂłrych seria obserwacji miaÂła miejsce nad BelgiÂą w latach 1989 – 90. W 1976 roku w Teheranie doszÂło do obserwacji UFO, w czasie ktĂłrej doszÂło do awarii wysÂłanego w jego kierunku samolotu F-4. NaukowcĂłw frustruje jednak to, Âże mimo tysiĂŞcy zarejestrowanych obserwacji, nikt nie byÂł w stanie dostarczyĂŚ fizycznych dowodĂłw na obecnoÂśĂŚ UFO. Nigdy nie pozyskano DNA obcych istot, chipĂłw komputerowych, ani teÂż innego rodzaju dowodĂłw.

MoÂżemy zadaĂŚ nastĂŞpnie pytanie odnoÂśnie natury tych pojazdĂłw. Oto kilka cech, o ktĂłrych najczĂŞÂściej wspominajÂą Âświadkowie obserwacji UFO:

a) wykonywanie gwaÂłtownych manewrĂłw w powietrzu,

b) zdolnoÂśĂŚ do zakÂłĂłcania pracy samochodĂłw i powodowania zaburzeĂą w przesyÂłaniu energii elektrycznej,

c) bezgÂłoÂśne unoszenie siĂŞ w powietrzu.

ÂŻadna z powyÂżej zaprezentowanych cech nie jest charakterystyczna dla stworzonych na Ziemi pojazdĂłw, np. rakiet. Dla przykÂładu warto wspomnieĂŚ, Âże wszystkie rakiety korzystajÂą z Trzeciego Prawa Dynamiki Newtona (dla kaÂżdej akcji, istnieje reakcja), a jednak obserwowane NOL-e zdajÂą siĂŞ nie posiadaĂŚ ukÂładĂłw wydechowych. Z kolei przeciÂąÂżenia wytworzone w czasie gwaÂłtownych manewrĂłw w powietrzu przekraczaÂłyby stukrotnie wartoÂśĂŚ ziemskiej grawitacji i byÂłyby w stanie spÂłaszczyĂŚ kaÂżdÂą istotĂŞ na naszej planecie.

Czy takie cechy prezentowane przez UFO moÂże wyjaÂśniĂŚ wspĂłÂłczesna nauka? W filmach zwykle widzimy, Âże pojazdy te pilotowane sÂą przez istoty pozaziemskie. Najprawdopodobniej jednak, jeÂśli podobne pojazdy istniejÂą, sÂą to obiekty bezzaÂłogowe (bÂądÂź teÂż kierowane przez istoty po czĂŞÂści Âżywe, a po czĂŞÂści mechaniczne). To mogÂłoby wyjaÂśniaĂŚ dlaczego wykonujÂą ruchy, przy ktĂłrych przeciÂąÂżenia byÂłyby w stanie zmiaÂżdÂżyĂŚ kaÂżdÂą ziemskÂą istotĂŞ.

Urodzony w 1947 r. w USA Michio Kaku jest fizykiem-teoretykiem, badaczem tzw. teorii strun, a takÂże futurystÂą. Jest autorem wielu bestsellerowych pozycji, jak np. „Hiperprzestrzenii.." (1994). Przeczytaj inny artykuÂł M.Kaku pt. „Fizyka a cywilizacje pozaziemskie"

KaÂżda z obcych cywilizacji, ktĂłra rozwinĂŞÂła siĂŞ na tyle, aby wysyÂłaĂŚ statki w przestrzeĂą kosmicznÂą z pewnoÂściÂą opanowaÂła do perfekcji nanotechnologiĂŞ. Oznacza to, iÂż ich statki nie muszÂą mieĂŚ bardzo duÂżych rozmiarĂłw i mogÂą byĂŚ wysyÂłane w milionach sztuk (tzw. sondy von Neumanna) w celu eksploracji niezamieszkaÂłych planet. Najlepszymi bazami dla takich obiektĂłw kosmicznych byÂłyby z pewnoÂściÂą jaÂłowe ksiĂŞÂżyce. JeÂśli tak jest, zatem prawdopodobnie i nasz ksiĂŞÂżyc mĂłgÂł w przeszÂłoÂści zostaĂŚ odwiedzony przez innÂą cywilizacjĂŞ, podobnie jak to przedstawiono w filmie „2001: Odyseja kosmiczna”, ktĂłry jest najbardziej prawdopodobnym opisem spotkania z cywilizacjÂą pozaziemskÂą.

NiektĂłrzy naukowcy odrzucajÂą temat UFO, poniewaÂż ich napĂŞd nie pasuje do gigantycznych systemĂłw napĂŞdowych projektowanych przez dzisiejszych inÂżynierĂłw, jak np. silnikĂłw strumieniowych, jÂądrowych, pulsacyjnych itp. Obiekty UFO majÂą jednak wzglĂŞdnie niewielkie rozmiary i mogÂą startowaĂŚ z baz ksiĂŞÂżycowych. Ich obserwacje mogÂą zatem odpowiadaĂŚ wizytom bezzaÂłogowych pojazdĂłw rozpoznawczych.

JednÂą z najwiĂŞkszych tajemnic wszechÂświata jest czas, ktĂłry nas ogarnia i niesie ze sobÂą niezaleÂżnie od naszej woli. OkoÂło roku 400 Âśw. Augustyn pisaÂł o jego peÂłnej paradoksĂłw naturze: „Jak moÂże istnieĂŚ przeszÂłoÂśĂŚ i przyszÂłoÂśĂŚ, kiedy przeszÂłoÂśĂŚ juÂż nie istnieje a przyszÂłoÂści jeszcze nie ma. Co do teraÂźniejszoÂści, to czy moÂże ona byĂŚ zawsze obecna i nigdy nie przemieszczaĂŚ siĂŞ, aby zostaĂŚ przeszÂłoÂściÂą? Nie byÂłby to czas, ale wiecznoÂśĂŚ.” JeÂśli pĂłjdziemy dalej tokiem myÂślenia Âśw. Augustyna, dojdziemy do wniosku, iÂż czas sam w sobie nie jest moÂżliwy, bowiem przeszÂłoÂści juÂż nie ma, przyszÂłoÂśĂŚ jeszcze nie istnieje, zaÂś teraÂźniejszoÂśĂŚ istnieje jedynie przez niezmiernie krĂłtkÂą chwilĂŞ.

CzytajÂąc w roku 1990 teksty swych kolegĂłw dotyczÂące maszyny czasu, Stephen Hawking pozostawaÂł sceptycznie do nich nastawiony. Intuicja podpowiadaÂła mu, Âże podrĂłÂże w czasie nie sÂą moÂżliwe, poniewaÂż jak na razie nie pojawili siĂŞ goÂście z przyszÂłoÂści. JeÂśli ich istnienie wchodziÂłoby w grĂŞ, to czy w czasie niedzielnego wypadu za miasto nie otaczaÂłby nas tÂłum przybyszĂłw z przyszÂłoÂści z kamerami? Musi istnieĂŚ pewne prawo – zakÂładaÂł Hawking, ktĂłre uczyni podrĂłÂże w czasie niemoÂżliwymi. ZaproponowaÂł on hipotezĂŞ o ochronie chronologii (CPC), ktĂłra zabrania podrĂłÂżom w czasie z punktu widzenia fizyki. Najbardziej dziwi jednak to, Âże niezaleÂżnie od staraĂą fizykĂłw, nie sÂą oni w stanie odkryĂŚ prawa, ktĂłre zabrania podrĂłÂży w czasie. NajwyraÂźniej wydajÂą siĂŞ one byĂŚ spĂłjne ze znanymi nam i obowiÂązujÂącymi prawami. Nie bĂŞdÂąc w stanie odkryĂŚ Âżadnego prawa zabraniajÂącego wojaÂży w czasie, Hawking zmieniÂł niedawno swĂłj poglÂąd na ten temat.

- PodrĂłÂże w czasie mogÂą byĂŚ moÂżliwe, ale nie sÂą praktyczne – stwierdziÂł.

PodrĂłÂż w czasie do przyszÂłoÂści jest moÂżliwa i niezliczone razy prezentowano juÂż jej wizje. JeÂśli astronauta byÂłby w stanie podrĂłÂżowaĂŚ z prĂŞdkoÂściÂą zbliÂżonÂą do prĂŞdkoÂści ÂświatÂła, podrĂłÂż do najbliÂższych gwiazd byÂłaby kwestiÂą minut. Na Ziemi minĂŞÂłyby 4 lata, podczas gdy dla niego tylko minuty, poniewaÂż wewnÂątrz statku czas zmieniÂł swĂłj bieg. MĂłgÂłby on zatem przenieÂśĂŚ siĂŞ o 4 lata w przyszÂłoÂśĂŚ – tj. 4 lata z punktu widzenia Ziemian. (Nasi astronauci w rzeczywistoÂści wykonujÂą maleĂąkie podrĂłÂże w przyszÂłoÂśĂŚ za kaÂżdym razem, kiedy udajÂą siĂŞ w przestrzeĂą kosmicznÂą. Kiedy podrĂłÂżujÂą z prĂŞdkoÂściÂą 18.000 mil na godzinĂŞ, ich zegarki bijÂą ciut wolniej, niÂż te na Ziemi. ÂŚwiatowy rekord w tym przypadku naleÂży do rosyjskiego kosmonauty Siergieja Awdiejewa, ktĂłry spĂŞdziÂł w na orbicie w sumie 748 dni i stÂąd przeniĂłsÂł siĂŞ o 0.2 sekundy w przyszÂłoÂśĂŚ.) Zatem maszyna czasu, ktĂłra zabierze nas w przyszÂłoÂśĂŚ jest zgodna z einsteinowskÂą teoriÂą szczegĂłlnej wzglĂŞdnoÂści. Co jednak z podrĂłÂżami w przeszÂłoÂśĂŚ?JeÂśli moglibyÂśmy podrĂłÂżowaĂŚ w przeszÂłoÂśĂŚ, niemoÂżliwe byÂłoby spisanie historii. KtoÂś mĂłgÂłby bowiem cofnÂąĂŚ siĂŞ do najdawniejszych czasĂłw i zmieniĂŚ jej bieg. PodrĂłÂże w przeszÂłoÂśĂŚ nie tylko martwiÂą historykĂłw, ale takÂże mogÂą pozwoliĂŚ nam na zmianĂŞ biegu czasu zgodnie z naszÂą wolÂą. Dla przykÂładu: kiedy cofniemy siĂŞ do ery dinozaurĂłw i przypadkowo nadepniemy na ssaka, ktĂłry jak siĂŞ okazaÂło byÂł naszym odlegÂłym przodkiem, zupeÂłnym przypadkiem sprawimy, Âże zginie caÂła rasa ludzka.

Ale najwiĂŞkszym problemem jaki siĂŞ pojawia zdajÂą siĂŞ byĂŚ logiczne paradoksy oÂżywiane przez wizje podrĂłÂży w czasie. Co bowiem staÂłoby siĂŞ, gdybyÂśmy pozbawili Âżycia naszych rodzicĂłw, zanim jeszcze przyszlibyÂśmy na Âświat? Jest to logicznie niemoÂżliwe i czasem nazywane bywa „paradoksem dziadka”.

IstniejÂą zawsze jednak sposoby na to, aby obejÂśĂŚ te paradoksy. Po pierwsze, moÂżna po prostu powtĂłrzyĂŚ przeszÂłÂą historiĂŞ i wypeÂłniĂŚ jÂą. W tym przypadku nie ma siĂŞ wolnej woli i naleÂży zrobiĂŚ to tak, jak zostaÂło zapisane. Zatem jeÂśli cofniesz siĂŞ do przeszÂłoÂści i przekaÂżesz sekret podrĂłÂżowania w czasie sobie samemu w mÂłodoÂści, oznacza to, Âże miaÂło siĂŞ to wÂłaÂśnie tak staĂŚ. Sekret podrĂłÂży w czasie pochodzi z przyszÂłoÂści. ByÂło to przeznaczenie.

Po drugie, kaÂżdy posiada wolnÂą wolĂŞ, wiĂŞc moÂże zmieniaĂŚ przeszÂłoÂśĂŚ, jednak z pewnymi ograniczeniami. Nie wolno w takim przypadku tworzyĂŚ paradoksu czasu. Kiedykolwiek ktoÂś podrĂłÂżujÂący w przeszÂłoÂśĂŚ stara siĂŞ zabiĂŚ swych rodzicĂłw, zanim jeszcze sam siĂŞ urodziÂł, tajemnicza siÂła powstrzyma go przed tym. Stanowisko to podtrzymuje rosyjski fizyk, Igor Nowikow. Twierdzi on, Âże istnieje prawo zabraniajÂące nam chodzenia po suficie, choĂŚ chcielibyÂśmy. Dlatego teÂż moÂże istnieĂŚ prawo zabraniajÂące nam zabicia rodzicĂłw przed naszym narodzeniem.

I wreszcie po trzecie – kosmos dzieli siĂŞ na dwie czĂŞÂści. Na jednej z linii czasu ludzie, ktĂłrych pozbawiÂło siĂŞ Âżycia wyglÂądajÂą jak rodzice, ale nimi nie sÂą, poniewaÂż przebywamy w Âświecie rĂłwnolegÂłym. Ostatnia z propozycji zdaje siĂŞ byĂŚ zgodna z teoriÂą kwantowÂą.

Film pt. „PowrĂłt do przyszÂłoÂści” mĂłwiÂł o trzeciej z moÂżliwoÂści. Doc. Emmet Brown wynalazÂł specjalny samochĂłd, ktĂłry pozwala na podrĂłÂże w przeszÂłoÂśĂŚ. Marty McFly podrĂłÂżuje dziĂŞki niemu do minionych lat i spotyka swÂą kilkunastoletniÂą matkĂŞ, ktĂłra nastĂŞpnie siĂŞ w nim zakochuje. I tu pojawia siĂŞ problem, bowiem gdyby matka Marty’ego odrzuciÂła jego ojca i nie poÂślubiÂła go, on nigdy nie przyszedÂłby na Âświat.

Problem ten wyjaÂśnia jednak Doc. Brown rysujÂąc na tablicy poziomÂą liniĂŞ, ktĂłra reprezentuje czas naszego wszechÂświata. Potem rysuje drugÂą odchodzÂącÂą od niej, ktĂłra reprezentuje Âświat rĂłwnolegÂły, ktĂłry otwiera siĂŞ, kiedy zmieniamy przeszÂłoÂśĂŚ.

Kiedy zatem udajemy siĂŞ na wycieczkĂŞ w przeszÂłoÂśĂŚ, rzeka czasu dzieli siĂŞ na dwie czĂŞÂści - jeden strumieĂą czasu staje siĂŞ podwĂłjnym strumieniem lub teÂż czymÂś, co nazywa siĂŞ wizjÂą „wielu ÂświatĂłw”.

Oznacza to innymi sÂłowy, Âże wszystkie paradoksy zwiÂązane z podrĂłÂżami w czasie mogÂą zostaĂŚ rozwiÂązane. JeÂśli ktoÂś pozbawi Âżycia swych rodzicĂłw zanim siĂŞ urodziÂł oznacza to, Âże zabiÂł ludzi, ktĂłrzy sÂą jedynie genetycznie identyczni z jego rodzicami, majÂą jednakowe wspomnienia i osobowoÂści, ale nie sÂą jego prawdziwym ojcem i matkÂą.


	Zapisane

WierzĂŞ w sens eksploracji i poznawania Âżycia, kolekcjonowania wraÂżeĂą, wiedzy i doÂświadczeĂą. Tylko otwarty i swobodny umysÂł jest w stanie odnowiĂŚ Âświat

east

Moderator Globalny
Ekspert

Wiadomości: 620

To jest Âświat wedÂług Ciebie i wedÂług mnie

Odp: RĂłwnolegÂłe wszechÂświaty, matrix i superinteligencja Rozmowa z Michio Kaku.

« Odpowiedz #4 : Sierpień 20, 2010, 23:21:38 »

Michale jesteÂś mega twĂłrcÂą

skÂąd u Ciebie taki pĂŞd wiedzy i pĂŞd do pisania. Nawet, gdy nikt nie odpowiada ?
Ale po kolei. MoÂże sprĂłbujĂŞ nadÂąÂżyĂŚ za Twoimi publikacjami. W koĂącu forum to dyskusyjne

cytat

Cytuj

- Zatem wedÂług pana komputery kwantowe i nanokomputery nie bĂŞdÂą jeszcze dostĂŞpne?

- Nie twierdzĂŞ, Âże nigdy nie powstanÂą. MĂłwiĂŞ tylko, Âże to skomplikowana sprawa. Problem z komputerami kwantowymi polega na tym, Âże jakiekolwiek zanieczyszczenie, kaÂżda atomowa pomyÂłka, niszczÂą ukÂład atomĂłw, ktĂłre potem przeradzajÂą siĂŞ w losowoÂśĂŚ. To niezwykle trudne, poniewaÂż wiele czynnikĂłw, takich jak choĂŚby czÂąsteczka powietrza, czy kaÂżde inne zakÂłĂłcenie, mogÂą zniszczyĂŚ ukÂład takiego komputera czyniÂąc go bezuÂżytecznym. […]
Co wiĂŞcej, gdyby udaÂło siĂŞ zbudowaĂŚ z powodzeniem komputer kwantowy, od razu przeraziÂłyby siĂŞ tym wszystkie tajne sÂłuÂżby i rzÂądy, poniewaÂż byÂłby w stanie zÂłamaĂŚ kaÂżdy kod stworzony przez maszynĂŞ Turinga. WykonywaÂłby takÂże rozbudowane zadania, ktĂłre innym komputerom mogÂłyby zajÂąĂŚ nieskoĂączonÂą iloÂśĂŚ czasu. Nie mĂłwiĂŞ jednak, Âże zbudowanie komputera kwantowego jest niemoÂżliwe. Jest to po prostu piekielnie trudne.

Piekielnie trudne, a jednoczeÂśnie "dziecinnie" Âłatwe. Dlaczego ? Z badaĂą neurofizjologĂłw wynika ( Sutart Hameroff), Âże ludzki system nerwowy to zaledwie szkielet dla systemu ÂświatÂłowodowego. W tym szkielecie ÂświatÂłowodowym ciepÂłe Âśrodowisko komĂłrek nerwowych wytwarza ..fale stojÂące, ktĂłre rezonujÂą z innymi falami w innych czĂŞÂściach ciaÂła. Ponadto zachodzÂą tam zjawiska kwantowe. Nasze wÂłasne ciaÂła sÂą kwantowymi komputerami. My jesteÂśmy ich programistami. I te "komputery kwantowe" rodzÂą siĂŞ z kobiety. Dlatego napisaÂłem, Âże jest to Âłatwe.Jest nas ponad 7 miliardĂłw kwantowych komputerĂłw.
Czy moÂże byĂŚ zatem dziwne, Âże wszelkie tajne sÂłuÂżby sÂą przeraÂżone ludzkimi moÂżliwoÂściami ? Dlatego tkajÂą zasÂłonĂŞ iluzji, abyÂśmy nigdy tego nie odkryli, bo to byÂłby koniec cywilizacji, jakÂą znamy

W tym wyÂścigu bierzemy udziaÂł wszyscy ludzie kontra Âściana iluzji.


	Zapisane

.. " wszystkie te istnienia, ktĂłre CiĂŞ otaczajÂą sÂą w Tobie " naucza Mooji - " sÂą w Twoim umyÂśle, sÂą w Twojej ÂświadomoÂści . Wydaje Ci siĂŞ , Âże patrzysz na inne ludzkie umysÂły , ale wszystkie te umysÂły egzystujÂą w Tobie poniewaÂż Ty jesteÂś tym, ktĂłry je postrzega. TO JEST ÂŚWIAT WEDÂŁUG CIEBIE "

AdaÂś

Nowy uÂżytkownik

Płeć:

Wiadomości: 43

Odp: RĂłwnolegÂłe wszechÂświaty, matrix i superinteligencja Rozmowa z Michio Kaku.

« Odpowiedz #5 : Sierpień 21, 2010, 00:49:48 »

OdniosĂŞ siĂŞ do tych obserwacji UFO. Szebkie bezgÂłoÂśne, wbrew prawom fizyki. MyÂślÂąc na temat jakiegoÂś pojazdu mamy juÂż wyrobiony jakiÂś schemat; "Blaszany pojazd z napĂŞdem". A co jeÂśli w tym co jest obserwowane nie ma nic po za energiÂą? PamiĂŞtacie ksiÂąÂżkĂŞ

"Pradawna tajemnica kwiatu Âżycia" ? I opis Merkaby. Co jeÂśli te istoty poruszajÂą siĂŞ w ten sposĂłb. Nie ma pojazdu, jest tylko istota i Merkaba.


	Zapisane

Strony: 1 Do góry

Drukuj

« poprzedni następny »