SÂłoĂące Globalne ochÂłodzenie?

PamiĂŞtajcie Âże naprawdĂŞ to sÂłoĂące zaczyna wÂłaÂśnie cykl aktywny

Kiedy z nieba leje siĂŞ Âżar, SÂłoĂące przeÂżywa najgÂłĂŞbszÂą zapaÂśĂŚ od blisko stu lat

Cykle sÂłonecznej aktywnoÂści od roku 1749 do dzisiaj

Za ostatnie upaÂły odpowiada ukÂład atmosferycznych wyÂżĂłw i niÂżĂłw, ktĂłry pcha nad PolskĂŞ powietrze znad Afryki - wyjaÂśniajÂą naukowcy z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej w Warszawie. AfrykaĂąskÂą pogodĂŞ, przerywanÂą burzami, bĂŞdziemy mieli co najmniej do poniedziaÂłku. Pytania o to, czy upalne bĂŞdzie caÂłe lato, nie majÂą jednak sensu. Ziemska atmosfera jest ukÂładem tak chaotycznym, Âże wiarygodnÂą prognozĂŞ pogody potrafimy postawiĂŚ na ledwie kilka dni. Prognozy dÂługoterminowe sprawdzajÂą siĂŞ w 50 proc., a to znaczy, jak nieoficjalnie mĂłwiÂą meteorolodzy z IMiGW, Âże sÂą niewiele warte. Bo "albo bedzie sÂłoĂące, albo bedzie dyszcz".

ChoĂŚ niektĂłrym moÂże siĂŞ wydawaĂŚ inaczej, ludzkoÂśĂŚ nie pozjadaÂła jeszcze wszystkich rozumĂłw. CaÂły czas wiemy mniej, niÂż nie wiemy. Co gorsza, im wiĂŞcej wiemy, tym wiĂŞcej dziur w tej naszej wiedzy. Naukowcy ciÂągle zadajÂą nowe, coraz bardziej szczegĂłÂłowe pytania. Na przykÂład o to, co ostatnio dzieje siĂŞ ze SÂłoĂącem. Paradoksalnie bowiem, choĂŚ funduje nam wÂłaÂśnie upaÂły, to heliofizycy twierdzÂą, Âże do dziÂś nie moÂże siĂŞ ono obudziĂŚ ze snu, w ktĂłry zapadÂło aÂż dwa lata temu.

SÂłoĂące coÂś dzisiaj za spokojne

Nasza gwiazda to gigantyczna elektrownia termojÂądrowa, w ktĂłrej w ogromnej temperaturze i pod potĂŞÂżnym ciÂśnieniem atomy wodoru zbijajÂą siĂŞ w atomy helu. Przy okazji niewielka czÂąstka ich masy zamienia siĂŞ w energiĂŞ, ktĂłra promieniuje w kosmos i pozwala naszemu Âświatu istnieĂŚ.

Ta siÂłownia nie zawsze pracuje jednak peÂłnÂą parÂą (dlaczego? Do koĂąca nie wiadomo). Dobrze to widaĂŚ na przykÂładzie erupcji plazmy, ktĂłrej bÂąble co jakiÂś czas strzelajÂą w kosmos. SÂłoĂące czasem wyrzuca jÂą czĂŞÂściej, a czasem rzadziej. Tym wybuchom towarzyszÂą plamy sÂłoneczne - ciemne, chÂłodniejsze miejsca pojawiajÂące siĂŞ na ÂżĂłÂłtej tarczy. Astronomowie ÂśledzÂą je przez teleskopy juÂż od 400 lat (najpierw m.in. Anglik Thomas Harriot i WÂłoch Galileusz). DziĂŞki tym obserwacjom wiemy, Âże plamy pojawiajÂą siĂŞ i znikajÂą cyklicznie. PeÂłny cykl - od minimum, kiedy SÂłoĂące bywa jednorodnie ÂżĂłÂłte, przez maksimum, kiedy liczba ciemnych zabrudzeĂą na jego tarczy skacze do ponad 100, a czasem nawet ponad 200, i znowu do minimum - wynosi ok. 11 lat.

W 2008 r. skoĂączyÂł siĂŞ cykl opisywany przez naukowcĂłw jako 23., a zaczÂąÂł siĂŞ nowy, 24. Minimum sÂłonecznej aktywnoÂści, jakie wtedy siĂŞ rozpoczĂŞÂło, trwa aÂż do dzisiaj. Heliofizycy sÂą tym bardzo zaskoczeni, bo spodziewali siĂŞ, Âże skoĂączy siĂŞ ono w ciÂągu roku.

- JesteÂśmy Âświadkami zjawiska niewidzianego przez ostatnie sto lat - ekscytowaÂł siĂŞ na niedawnym spotkaniu AmerykaĂąskiego Towarzystwa Astronomicznego David Hathaway z naleÂżÂącego do NASA Centrum Kosmicznego Marshalla w Hunstville w Alabamie. Ostatni tak gÂłĂŞboki i dÂługi doÂłek SÂłoĂące przeÂżywaÂło bowiem w roku 1913.

Hathaway sÂądzi, Âże nastĂŞpne sÂłoneczne maksimum, na ktĂłre jego zdaniem poczekamy jeszcze trzy lata, bĂŞdzie o poÂłowĂŞ sÂłabsze od kilku poprzednich.(na jakiej podstawie tak sÂądzi wiĂŞkszoÂśĂŚ astronomĂł uwaÂża wrĂŞcz przeciwnie M-A)

Nie ma co siĂŞ martwiĂŚ

Czy to Âźle? Z jednej strony nie bardzo, bo sÂłoneczne wybuchy sÂą szkodliwe dla wynalazkĂłw cywilizacji. Kiedy jĂŞzor zjonizowanego, a wiĂŞc naelektryzowanego gazu dociera do Ziemi i zderza siĂŞ z jej magnetosferÂą, powoduje nie tylko piĂŞkne zorze polarne, ale takÂże zakÂłĂłca ÂłÂącznoÂśĂŚ radiowÂą, uszkadza satelity, transformatory zainstalowane w sieci przesyÂłajÂącej energiĂŞ elektrycznÂą, przewody wysokiego napiĂŞcia, a nawet - jak siĂŞ podejrzewa - rurociÂągi transportujÂące gaz i ropĂŞ naftowÂą (przyspieszajÂąc ich korozjĂŞ), a takÂże - co zaobserwowano szczegĂłlnie w Rosji - chaotycznie zmienia ÂświatÂła z zielonych na czerwone (i odwrotnie) na liniach kolejowych.

PrzykÂłady? W marcu 1989 r. po burzy w kosmosie wysiadÂło zasilanie w kanadyjskim Quebecu. 6 mln ludzi zostaÂło na dziewiĂŞĂŚ godzin odciĂŞtych od dostaw energii elektrycznej. W maju 1921 r. sÂłoneczna nawaÂłnica uderzyÂła dziesiĂŞĂŚ razy silniej w Stany Zjednoczone. Gdyby przytrafiÂła siĂŞ dzisiaj, bez prÂądu znalazÂłoby siĂŞ 130 mln ludzi. Nikt nie wie, jak szybko udaÂłoby siĂŞ naprawiĂŚ uszkodzenia. Latem 1859 r. erupcja sÂłoneczna naelektryzowaÂła w USA linie telegraficzne i podpaliÂła zwoje papieru telegraficznego. Zorza byÂła wtedy widoczna nawet na Kubie i Hawajach. W zakrytych nocÂą GĂłrach Skalistych zrobiÂło siĂŞ tak jasno, Âże biwakowicze pobudzili siĂŞ i zaczĂŞli przygotowywaĂŚ Âśniadanie.

"Gdyby tak potĂŞÂżna burza magnetyczna uderzyÂła w nasz kraj dziÂś - napisali autorzy raportu, ktĂłry ponad rok temu opublikowaÂły NASA i amerykaĂąska Narodowa Akademia Nauk - tylko w pierwszym roku po katastrofie jej koszty siĂŞgnĂŞÂłyby 2 bln dol.". WedÂług szacunkĂłw Stany Zjednoczone wracaÂłyby do stanu sprzed kataklizmu przez cztery-dziesiĂŞĂŚ lat.

Jasne jest jedno - gdyby prÂądu miaÂło zabraknÂąĂŚ na dÂłuÂżej, ludzkoÂśĂŚ znalazÂłaby siĂŞ w powaÂżnych tarapatach, a moÂże nawet na kolanach. Z tego wÂłaÂśnie powodu obecna niska aktywnoÂśĂŚ SÂłoĂąca nie powinna nas martwiĂŚ.(?)

Ale jest teÂż druga strona medalu. Kaprysy naszej gwiazdy wywierajÂą wpÂływ na ziemski klimat, a jej depresja, podobnie jak zbytnie pobudzenie, wcale nie musi byĂŚ nam na rĂŞkĂŞ.

Jest powĂłd do zmartwienia?

Niestety, znowu musimy siĂŞ przyznaĂŚ do tego, jak maÂło wiemy.

DokÂładny wpÂływ sÂłonecznych wariacji na wahania klimatu ciÂągle domaga siĂŞ wyjaÂśnienia. Wiemy na pewno tylko tyle, Âże kiedy SÂłoĂące jest bardzo aktywne, podgrzewa powierzchniĂŞ Ziemi o 0,1 st. C, a kiedy jego aktywnoÂśĂŚ spada do minimum, temperatura powierzchni naszej planety o tyle samo spada.

Na szczĂŞÂście naukowcy nie zasypiajÂą gruszek w popiele i odkrywajÂą subtelniejsze mechanizmy, dziĂŞki ktĂłrym nasza gwiazda wpÂływa na klimat. Meteorolog prof. Michael Lockwood z Uniwersytetu w Reading w Wielkiej Brytanii, o ktĂłrego najnowszych badaniach pisze tygodnik "New Scientist", uwaÂża na przykÂład, Âże obecny gÂłĂŞboki sen SÂłoĂąca jest odpowiedzialny za niezwykle ciĂŞÂżkÂą zimĂŞ, jakiej doÂświadczyÂła ostatnio Europa i czĂŞÂśĂŚ Ameryki PĂłÂłnocnej. Uczony przyjrzaÂł siĂŞ zapiskom siĂŞgajÂącym 1650 r. i odkryÂł, Âże w Europie ostre zimy wypadaÂły wÂłaÂśnie wtedy, kiedy nasza gwiazda przysypiaÂła.

Bardzo spektakularny przykÂład to Minimum Maundera trwajÂące od 1645 do 1715 r., kiedy plamy wÂłaÂściwie znikÂły ze sÂłonecznej tarczy. ByÂł to jednoczeÂśnie najzimniejszy (Âśrodkowy) okres tzw. MaÂłej Epoki Lodowej charakteryzujÂącej siĂŞ surowymi zimami na pĂłÂłkuli pĂłÂłnocnej - w Europie Âśrednia temperatura byÂła wtedy niÂższa o 1 st. C w porĂłwnaniu ze ÂśredniÂą z lat 1950-80. I choĂŚ moÂże siĂŞ wydawaĂŚ, Âże to niewielka rĂłÂżnica, to takie ochÂłodzenie wystarczyÂło, by zimÂą bardziej niÂż dziÂś zamarzaÂły rzeki i morza (mĂłwi siĂŞ, Âże BaÂłtyk skuwaÂł wtedy lĂłd od Polski aÂż do Szwecji), lodowce schodziÂły z Alp, niszczÂąc gĂłrskie wioski, a chÂłopi, ktĂłrzy stanowili wtedy najwiĂŞkszÂą, ale wcale nie najbardziej wpÂływowÂą grupĂŞ spoÂłecznÂą, cierpieli gÂłĂłd.

Dlaczego Ăłwczesna ospaÂłoÂśĂŚ SÂłoĂąca tak mocno daÂła siĂŞ Europie we znaki?

Za sÂłaba rozgrzewka

Prof. Lockwood twierdzi, Âże nieaktywne SÂłoĂące niedostatecznie rozgrzewa stratosferĂŞ (bo bombarduje jÂą mniejszÂą iloÂściÂą promieniowania UV) i przez to osÂłabia wiejÂący w niej prÂąd strumieniowy - potĂŞÂżnÂą "rzekĂŞ" powietrza pÂłynÂącÂą z zachodu na wschĂłd. KÂłopot w tym, Âże prÂąd strumieniowy trzyma od poÂłudnia w ryzach zimne i ciĂŞÂżkie powietrze, ktĂłre rozpycha siĂŞ nad ArktykÂą. Kiedy wiĂŞc sÂłabnie, arktyczny chÂłĂłd spÂływa do nas. Tak staÂło siĂŞ wÂłaÂśnie podczas ostatniej zimy.

A zatem czy zamiast globalnego ocieplenia, przed ktĂłrym od dawna ostrzegajÂą klimatolodzy, czeka nas ochÂłodzenie?

WedÂług obliczeĂą Georga Feulnera i Stefana Rahmstorfa z Instytutu BadaĂą Klimatu w Poczdamie w Niemczech, ktĂłre cytuje "New Scientist", gdyby nasza gwiazda zapadÂła teraz w podobny sen jak podczas Minimum Maundera i nie obudziÂła siĂŞ z niego aÂż do roku 2100, prognozowany wzrost temperatur (od 1,1 do 6,4 st. C ponad ÂśredniÂą z poczÂątku wieku) byÂłby mniejszy o 0,3 st. C.

Z tych kalkulacji wynika wiĂŞc, Âże mniejsza aktywnoÂśĂŚ SÂłoĂąca, o ile siĂŞ utrzyma, mogÂłaby tylko trochĂŞ ograniczyĂŚ negatywne skutki obecnych zmian klimatycznych, ktĂłre spowodowaÂł czÂłowiek, pompujÂąc do atmosfery gazy cieplarniane.

Mimo trwajÂącej od 2008 r. ospaÂłoÂści naszej gwiazdy ubiegÂły rok, jak oblicza NASA, byÂł globalnie drugim (po 1998) najgorĂŞtszym rokiem w historii pomiarĂłw. A amerykaĂąska Narodowa Agencja Badania Oceanu i Atmosfery ogÂłosiÂła niedawno, Âże ostatnia wiosna, maj, a takÂże pierwsze piĂŞĂŚ miesiĂŞcy tego roku byÂły wrĂŞcz rekordowo gorÂące.

WiĂŞcej... http://wyborcza.pl/1,75476,8139350,Globalne_ochlodzenie_.html?utm_source=Nlt&utm_medium=Nlt&utm_campaign=1000621#ixzz0txX6pwlz

artykuÂł z 2008r Al Gore rozpoczÂąÂł wÂłaÂśnie wielkÂą i kosztownÂą kampaniĂŞ na rzecz walki z globalnym ociepleniem.

Tegoroczna polska zima byÂła lekka. ÂŚrednia temperatura stycznia mierzona na OfkĂŞciu byÂła o 4.8oC wyÂższa od dÂługoterminowej wynoszÂącej -1.1oC (informacja od prof. H. Lorenc z IMGW). DziĂŞki temu mniej zapÂłaciliÂśmy za gaz i wĂŞgiel, ale w skali caÂłego globu nie byÂło tak rĂłÂżowo. Cztery gÂłĂłwne systemy monitorowania temperatury Ziemi (angielski Hadley-CRUT i amerykaĂąskie GISS, UAH i RSfS) stwierdziÂły, Âże nad lÂądami i morzem oraz w dolnej troposferze styczeĂą 2008 r. byÂł wyjÂątkowo zimny, wedÂług GISS aÂż o 0,75oC chÂłodniejszy niÂż rok temu. RĂłwnieÂż stratosfera byÂła chÂłodniejsza o 0,5oC.

US National Climatic Data Center (NCDC) ocenia, Âże nad samymi lÂądami temperatura globu, po raz pierwszy od 26 lat, byÂła w styczniu niÂższa od Âśredniej dla tego miesiÂąca w XX wieku. ByÂła to najwiĂŞksza zmiana temperatury w ciÂągu roku zaobserwowana kiedykolwiek. NCDC ogÂłosiÂło takÂże, Âże w styczniu 2008 r. powierzchnia pokrywy ÂśnieÂżnej na PĂłÂłkuli PĂłÂłnocnej byÂła najwiĂŞksza od 42 lat i przekraczaÂła ÂśredniÂą z lat 1967-2008 o 64 proc., a na terenie Eurazji niemal o 100 proc.

Wedle amerykaĂąskich pomiarĂłw satelitarnych w Arktyce zasiĂŞg lodu morskiego byÂł w styczniu najwiĂŞkszy od czterech lat i przyrĂłsÂł o okoÂło 2 mln km kw. Natomiast obserwacje duĂąskie wskazujÂą, Âże miĂŞdzy KanadÂą i GrenlandiÂą zasiĂŞg lodĂłw jest obecnie najwiĂŞkszy od 15 lat a jego gruboÂśĂŚ wzrosÂła o okoÂło 20 cm. W Antarktyce styczniowy lĂłd morski stale wzrastaÂł od okoÂło roku 1980, osiÂągajÂąc obecnie najwiĂŞkszy zasiĂŞg od lat trzydziestu (Center, 2008) (czytaj takÂże: http://epw.senate.gov/public/index.cfm?FuseAction=Minority.Blogs&ContentRecord)

Temperatura globalna spadaÂła w ciÂągu caÂłego 2007 r. Chiny przeÂżyÂły najmroÂźniejszÂą zimĂŞ od 100 lat. W Bagdadzie Âśnieg pojawiÂł siĂŞ po raz pierwszy w historii. W PĂłÂłnocnej Ameryce od 50 lat nie widziano tak wielkich opadĂłw ÂśnieÂżnych – rekordy zimna zanotowano w stanie Minnesota, w Teksasie, Arkansas, na Florydzie. W Australii ubiegÂły czerwiec byÂł najzimniejszy w historii. W Buenos Aires Âśnieg pojawiÂł siĂŞ pierwszy raz od 89 lat, w Peru setki ludzi zmarÂło wskutek zimna a rzÂąd ogÂłosiÂł stan wyjÂątkowy na terytorium ponad poÂłowy kraju. W Chile, gdzie zimno w 2007 r. byÂło najwiĂŞksze od pĂłÂł wieku, straty w rolnictwie oceniono na 200 mln dolarĂłw. Rekordy chÂłodu zanotowano na Nowej Zelandii. W Arabii Saudyjskiej po raz pierwszy od 30 lat temperatura spadÂła do -2oC w stolicy, w gĂłrach do -6oC a samochody grzĂŞzÂły w Âśniegu. Na Syberii mrĂłz siĂŞgaÂł ponad -60oC. W Afganistanie wskutek mroÂźnej i ÂśnieÂżnej zimy zmarÂło ponad 1500 osĂłb i zginĂŞÂło 300 tys. sztuk bydÂła. W Tybecie niska temperatura zabiÂła pĂłÂł miliona zwierzÂąt domowych a 3 mln osĂłb gÂłoduje (Sunday Telegraph, 9 marca, 2008 i inne media). W Szwecji tegoroczna Wielkanoc byÂła najmroÂźniejsza od 100 lat – w Laponii temperatura spadÂła do -41oC.

TĂŞ litaniĂŞ moÂżna ciÂągnÂąĂŚ dÂługo.

JeÂżeli uÂświadomimy sobie, Âże zgodnie z ostatnim raportem Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC – MiĂŞdzyrzÂądowego) z 2007 r. caÂłe ocieplenie klimatu w ciÂągu XX wieku wyniosÂło 0,74oC, to tak gwaÂłtowne oziĂŞbienie w ciÂągu jednego roku (o 0,75oC) winno nieco ochÂłodziĂŚ fanatyczny wrĂŞcz zapaÂł politykĂłw pragnÂących zbawiaĂŚ planetĂŞ poprzez ograniczenie emisji CO2, kosztem 34 bln dolarĂłw (do r. 2100) (Nordhaus, 2007) i destrukcjĂŞ Âświatowego systemu energetycznego.

OziĂŞbienie nie nastÂąpiÂło niespodziewanie. JuÂż od kilku lat temperatura powietrza nie roÂśnie a jej maksimum wystÂąpiÂło w 1998 r.

W ciÂągu ostatnich 10 lat roczny przyrost emisji CO2 ze spalania paliw kopalnych i procesĂłw przemysÂłowych wzrĂłsÂł trzykrotnie (Raupach et al., 2007) a jego zawartoÂśĂŚ w atmosferze podniosÂła siĂŞ zaledwie o 4 proc. Zgodnie z hipotezÂą ogrzewania klimatu przez czÂłowieka, lansowanÂą przez IPCC, powinno wiĂŞc byĂŚ cieplej a nie zimniej. Trudno wiĂŞc wiÂązaĂŚ obecne ochÂłodzenie ze wzrastajÂącÂą emisjÂą CO2. Trudno byÂło zawsze, rĂłwnieÂż i wtedy gdy przez kilkadziesiÂąt lat, wraz z caÂłÂą biosferÂą, cieszyliÂśmy siĂŞ bÂłogosÂławionym ciepÂłem.

Obserwacje geologiczne i glacjologiczne wskazujÂą bowiem, Âże od prawiekĂłw najpierw klimat siĂŞ ogrzewaÂł, a dopiero potem wzrastaÂł poziom CO2 w atmosferze. Tak dzieje siĂŞ poniewaÂż CO2 gorzej rozpuszcza siĂŞ w wodzie o wyÂższej temperaturze – cieplejszy ocean (jest w nim 50 razy wiĂŞcej CO2 niÂż w atmosferze) „wydycha” wiĂŞc ten gaz do powietrza.

Modele komputerowe uÂżywane do projektowania przyszÂłych zmian temperatury nie sÂą niczym innym niÂż zmatematyzowanÂą opiniÂą ich twĂłrcĂłw o funkcjonowaniu klimatu, a te oparte sÂą na faÂłszywym zaÂłoÂżeniu, Âże w przedprzemysÂłowej atmosferze znajdowaÂło siĂŞ 30 proc. mniej CO2 niÂż obecnie.

nie zahamuje nadchodzÂącego oziĂŞbienia. Nawet gdyby (kosztem 180 mld dolarĂłw rocznie lub, wedÂług innych, ocen 3 proc. produktu globalnego brutto) w peÂłni zrealizowaĂŚ ograniczenia emisji CO2 zalecane w Protokole z Kioto, to przewidywane ocieplenie klimatu w 2100 r. opĂłÂźniÂłoby siĂŞ zaledwie o dwa do piĂŞciu lat (Lomborg, 2007). Natomiast poczynania politykĂłw zmierzajÂące do drastycznego zmniejszenia emisji tego gazu sÂą powaÂżnym zagroÂżeniem dla ekonomii, dobrobytu i rozwoju cywilizacyjnego Âświata. AmbicjÂą Brukseli jest przewodzenie poczynaniom, ktĂłrych skutkiem bĂŞdzie wyprowadzka przemysÂłu europejskiego do krajĂłw majÂących nadwyÂżkĂŞ limitĂłw emisji CO2 (m.in. do Rosji i Chin) oraz odpÂływ do nich naszych pieniĂŞdzy na zakup tych limitĂłw. Nic siĂŞ zatem nie zmieni: ten sam CO2 bĂŞdzie nadal emitowany do atmosfery, ale poza EuropÂą, albo u nas jeÂśli zapÂłacimy za limity, co drastycznie podroÂży nasze produkty. Scentralizowany mechanizm handlu limitami emisji CO2 przypomina handel odpustami w dawnych wiekach, ale nie chodzi tym razem o zbawianie kogokolwiek. WartoÂśĂŚ tego rynku oceniono na 60 mld dolarĂłw w 2007 r., a w bliskiej przyszÂłoÂści bĂŞdzie jeszcze wiĂŞkszy. Jest to niesÂłychana gratka dla finansistĂłw: ogromne pieniÂądze i absolutny brak ryzyka, bo lukratywny handel dotyczy nie towarĂłw, pracy czy energii, lecz zezwoleĂą. OkazjĂŞ dojrzaÂł m.in. rzÂąd brytyjski, ktĂłry ustami Kitty Ussher, minister skarbu, ogÂłosiÂł, Âże Londyn powinien staĂŚ siĂŞ globalnym centrum handlu emisjami CO2.

Wedle oceny Instytutu BadaĂą Ekonomicznych (Pellervo Economic Research Institute) w Finlandii, w latach 2013-2020 kraj ten bĂŞdzie musiaÂł zapÂłaciĂŚ niemal 10 mld dolarĂłw handlarzom limitĂłw emisji CO2. W Polsce, jak niedawno stwierdziÂł w Brukseli minister Âśrodowiska Maciej Nowicki, proponowane ograniczenia emisji CO2 „wpÂłynĂŞÂłyby negatywnie na poziom Âżycia PolakĂłw, na naszÂą konkurencyjnoÂśĂŚ i gospodarkĂŞ” a koszty energii mogÂą wzrosnÂąĂŚ o 70 proc. W Brukseli ujawniÂła siĂŞ zdecydowana rĂłÂżnica postaw dawnych krajĂłw czÂłonkowskich i nowych postkomunistycznych, tj. Polski, WĂŞgier, SÂłowacji, Rumunii, Litwy i BuÂłgarii. Te ostatnie nie godzÂą siĂŞ z planem Komisji Europejskiej przyjĂŞcia jako podstawy ograniczenia emisji roku 1990, kiedy w Europie wschodniej ciĂŞÂżki przemysÂł juÂż przestaÂł dymiĂŚ. Bogate paĂąstwa juÂż oferujÂą biedniejszym odpowiednie urzÂądzenia i usÂługi eksperckie. OczywiÂście nie za darmo. Na przeciwdziaÂłaniu ociepleniu klimatu moÂżna wiĂŞc nieÂźle zarobiĂŚ, zwÂłaszcza gdy wprowadzi siĂŞ obowiÂązujÂące normy miĂŞdzynarodowe.

Sprawa ograniczeĂą coraz bardziej dzieli UniĂŞ EuropejskÂą. DaÂł temu wyraz WacÂław Klaus, prezydent Republiki Czeskiej. W swoim wystÂąpieniu w czasie MiĂŞdzynarodowej Konferencji w sprawie Zmian Klimatu, zorganizowanej w dniach 2-4 marca w Nowym Jorku przez Nongovernmental International Panel on Climate Change (NIPCC – PozarzÂądowy MiĂŞdzynarodowy ZespĂłÂł do spraw Zmiany Klimatu),

stwierdziÂł, Âże sÂłabiej rozwiniĂŞte paĂąstwa europejskie, ktĂłre wczeÂśniej weszÂły do Unii – Grecja, Irlandia, Portugalia i Hiszpania wykorzystaÂły ten okres do gwaÂłtownej poprawy ekonomii. W ciÂągu tych 15 lat ich emisja CO2 wzrosÂła o 53 proc. Kraje postkomunistyczne przeszÂły wtedy gÂłĂŞbokÂą transformacjĂŞ gospodarczÂą, ÂłÂącznie z likwidacjÂą ciĂŞÂżkiego przemysÂłu, co zaowocowaÂło drastycznym obniÂżeniem PKB oraz zmniejszeniem emisji CO2 o 32 proc. Natomiast stare kraje unijne, rozwijajÂąc siĂŞ powoli, a nawet wykazujÂąc stagnacjĂŞ, zwiĂŞkszyÂły swÂą emisjĂŞ CO2 o 4 proc. Brukselska biurokracja chciaÂłaby zapomnieĂŚ o tych rĂłÂżnicach i w ciÂągu nastĂŞpnych 13 lat zrobiĂŚ „urawniÂłowkĂŞ”, ÂżÂądajÂąc od wszystkich zmniejszenia emisji o 30 proc.!

Czy wiĂŞc naprawdĂŞ chodzi o klimat? JeÂśli tak, to dlaczego nie proponuje siĂŞ zmasowanego przejÂścia na energetykĂŞ jÂądrowÂą, nie emitujÂącÂą gazĂłw cieplarnianych, najbezpieczniejszÂą, najtaĂąszÂą i najbardziej przyjaznÂą Âśrodowisku? Czy nie jest tak wÂłaÂśnie, jak stwierdziÂł niegdyÂś zastĂŞpca sekretarza stanu USA Richard Benedick: „Traktat o globalnym ogrzewaniu musi byĂŚ wdroÂżony, nawet jeÂśli nie ma dowodĂłw na poparcie (podwyÂższonego) efektu cieplarnianego” (Anonymous, 1996).

W liÂście otwartym do sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-Moona z 13 grudnia 2007 r., 100 naukowcĂłw skrytykowaÂło restrykcje dotyczÂące emisji CO2 i handel nimi, jak rĂłwnieÂż gÂłĂłwnÂą podstawĂŞ histerii klimatycznej jakÂą staÂły siĂŞ raporty IPCC uznawane w Brukseli za ksiĂŞgi ÂświĂŞte, a od dawna krytykowane (m.in. przez redaktorĂłw renomowanego tygodnika naukowego „Nature”: (Anonymous, 1994; Maddox, 1991)) za stronniczoÂśĂŚ i nierzetelnoÂśĂŚ. W podobnym duchu wypowiadali siĂŞ liczni naukowcy na wymienionej konferencji w Nowym Jorku. Zaprezentowano na niej raport NIPCC pt. „Nature, Not Human Activity, Rules the Climate – Sumary for Policymakers” (Natura, nie czÂłowiek, rzÂądzi klimatem – podsumowanie dla politykĂłw), w ktĂłrym omĂłwiono liczne grzechy raportĂłw IPCC. NajwaÂżniejsze to:

● Opieranie swoich prognoz na modelach komputerowych, ktĂłre nie pozwalajÂą rzetelnie przewidywaĂŚ przyszÂłoÂści klimatu. Nigdy na ich podstawienie nie moÂżna byÂło odtworzyĂŚ dawnego klimatu ani nawet obecnego.
● Twierdzenie, Âże poziom morza podnosi siĂŞ wskutek topnienia lodowcĂłw pod wpÂływem gazĂłw cieplarnianych. Na Malediwach, uznawanych przez IPCC jako sztandarowy przykÂład zagroÂżonego archipelagu, ten poziom nawet obniÂżyÂł siĂŞ nawet o 30 cm w ciÂągu minionych 30 lat.
● BÂłĂŞdne przedstawienie historii stĂŞÂżeĂą CO2 w atmosferze oparte na rdzeniach lodowych, a zwÂłaszcza roli oceanĂłw jako ÂźrĂłdÂła CO2.
●Ignorowanie faktu, Âże podwyÂższona zawartoÂśĂŚ CO2 w atmosferze jest korzystniejsza dla roÂślin, zwierzÂąt i ludzi niÂż zawartoÂśĂŚ niska.

Znaczna czĂŞÂśĂŚ politykĂłw ulegÂła rozpowszechnionej przez IPCC quasi religijnej aberracji: chcÂą leczyĂŚ ZiemiĂŞ z ciepÂłego naturalnego cyklu klimatycznego, ktĂłry, niestety, zbliÂża siĂŞ ku koĂącowi. Uznali, Âże naukowa dyskusja siĂŞ skoĂączyÂła, Âże o klimacie wiemy juÂż wszystko, Âże osiÂągniĂŞto peÂłny konsens. Wniosek: jest Âźle, bĂŞdzie jeszcze gorzej, a winien temu jest czÂłowiek. KaÂżdy, kto ma inne zdanie i oÂśmiela siĂŞ to kwestionowaĂŚ, jest przekupiony albo kompletnie niemoralny, jak niedawno stwierdziÂła Gro Harlem Brundtland, byÂła premier Norwegii, a obecnie reprezentant ds. zmiany klimatu sekretarza generalnego NZ. Biurokracja ONZ i Brukseli z hipotezy ogrzewania klimatu przez czÂłowieka uczyniÂła tabu, ktĂłremu nie wolno siĂŞ sprzeciwiaĂŚ, a jego prorokiem mianowaÂła IPCC.

Zebrani na nowojorskiej konferencji uczeni i politycy wydali wspĂłlnie „ManhattaĂąskÂą DeklaracjĂŞ w Sprawie Zmiany Klimatu”. StwierdzajÂą w niej, Âże nie ma Âżadnych przekonujÂących dowodĂłw, by przemysÂłowe emisje CO2 mogÂły kiedyÂś, obecnie i w przyszÂłoÂści powodowaĂŚ katastrofalnÂą zmianĂŞ klimatu. Plany ograniczenia emisji CO2 sÂą bÂłĂŞdnym i groÂźnym ukierunkowaniem kapitaÂłu intelektualnego oraz pieniĂŞdzy, ktĂłre naleÂżaÂłoby poÂświĂŞciĂŚ na rozwiÂązywanie rzeczywistych powaÂżnych problemĂłw ludzkoÂści.

Autor jest prof. dr. hab., pracownikiem Centralnego Laboratorium Ochrony Radiologicznej w Warszawie, byÂłym przewodniczÂącym Komitetu Naukowego NarodĂłw Zjednoczonych ds. Promieniowania Atomowego (UNSCEAR) oraz prezesem Stowarzyszenia EkologĂłw na rzecz Energetyki JÂądrowej (SEREN). Jest czÂłonkiem NIPCC. Zajmuje siĂŞ badaniem skaÂżeĂą ludnoÂści i Âśrodowiska globu oraz zmianami klimatu. ZorganizowaÂł 10 wypraw badawczych na 17 lodowcĂłw na obu pĂłÂłkulach.
Ramka 1: LATA CIEPÂŁE I ZIMNE

W 2007 r. podwaÂżono prawdziwoÂśĂŚ twierdzenia NASA, Âże wiĂŞkszoÂśĂŚ z 10 najgorĂŞtszych lat od chwili, gdy czÂłowiek zaczÂąÂł mierzyĂŚ temperaturĂŞ powietrza, wystÂąpiÂła po 1990 r., oraz Âże najgorĂŞtszym rokiem miaÂł byĂŚ 1998. StaÂło siĂŞ ono jednym ze sztandarowych stwierdzeĂą raportu IPCC. OkazaÂło siĂŞ jednak, Âże ta ocena jest wynikiem zafaÂłszowania i ukrywania prawdziwych wynikĂłw, dokonanego w publikacjach gÂłĂłwnego klimatologa IPCC, dr. P.C. Jonesa i jego wspĂłÂłpracownika. BÂłĂŞdy wykryÂł dr S. McIntyre z Uniwersytetu w Toronto i w poÂłowie 2007 r., bez fanfar i konferencji prasowych, NASA skorygowaÂła swoje stanowisko.

W rzeczywistoÂści najcieplejszy byÂł 1934 r. a po nim (w malejÂącej kolejnoÂści) lata 1998, 1921, 2006 i 1931. SpoÂśrĂłd 10 najgorĂŞtszych lat 4 przypadajÂą na lata trzydzieste – 1934, 1931, 1938 i 1939 a tylko 3: 1998, 2006, 1999 na ostatniÂą dekadĂŞ. Kilka ostatnich lat, tj. 2000, 2002, 2003 i 2004 jako zimniejsze odpadajÂą z tej listy rekordĂłw – niektĂłre miaÂły temperaturĂŞ niÂższÂą nawet niÂż rok 1900, gdy Âświat wychodziÂł dopiero z MaÂłej Epoki Lodowej.

Ramka 2: FAÂŁSZYWY FUNDAMENT

Fundamentem hipotezy o ogrzewaniu klimatu przez czÂłowieka i wszystkich zaleceĂą ProtokoÂłu z Kioto jest zaÂłoÂżenie, Âże w atmosferze przedprzemysÂłowej poziom CO2 byÂł niski i wynosiÂł okoÂło 290 ppmv. Jest ono oparte na dwĂłch podstawach: odrzuceniu okoÂło 90 tys. bezpoÂśrednich pomiarĂłw CO2 prowadzonych w atmosferze od r. 1812 do poÂłowy XX wieku (w tym przez kilku laureatĂłw Nobla) doskonaÂłymi metodami analitycznymi oraz uÂżyciu poÂśrednich pomiarĂłw CO2 w rdzeniach lodu polarnego (rys. 2a i b).

PoÂśrednie pomiary atmosferycznego CO2 w lodzie prowadzono przy zaÂłoÂżeniu, Âże lĂłd polarny nie zawiera pÂłynnej wody i stanowi ukÂład zamkniĂŞty, w ktĂłrym schwytane baĂąki powietrza nie podlegajÂą Âżadnym zmianom chemicznym. Tymczasem nawet najzimniejszy lĂłd antarktyczny zawiera pÂłynnÂą wodĂŞ (w ktĂłrej CO2 jest ponad 70 razy bardziej rozpuszczalny od azotu). ZnajdujÂące siĂŞ w lodzie polarnym gazy ulegajÂą frakcjonowaniu pod wpÂływem kilkudziesiĂŞciu rĂłÂżnych procesĂłw zachodzÂących w czapach lodowych oraz w rdzeniach. W ich wyniku zawartoÂśĂŚ CO2 powietrzu pobranym z lodu jest mniejsza o 30-50 proc. niÂż byÂła w rzeczywistoÂści w atmosferze. Tak wiĂŞc rdzenie lodowe nie nadajÂą siĂŞ do rekonstruowania skÂładu chemicznego przedprzemysÂłowej i dawnej atmosfery i nie moÂżna na nich zbudowaĂŚ fundamentu naukowego, na podstawie ktĂłrego zaleca siĂŞ ograniczenie emisji CO2 (Jaworowski et al., 1992; Jaworowski, 1994). Inne niÂż lodowcowe poÂśrednie oceny zawartoÂści CO2 w dawnej atmosferze, oparte na badaniach aparatĂłw szparkowych liÂści wskazujÂą, Âże przed milionami lat jego stĂŞÂżenie siĂŞgaÂło 377-450 ppmv, a nawet do 3500 ppmv. Jak widaĂŚ na rys. 3, w ciÂągu ostatnich 10 tys. lat stĂŞÂżenie CO2 siĂŞgaÂło 328 ppmv, tj. o 26 proc. wyÂżej niÂż w tym samym czasie wskazywaÂły poÂśrednie badania w rdzeniach lodowych (rys. 3).

Ramka 3: ZALETY CO2
W 1873 R. Emil Godlewski (1847-1930), botanik, profesor Uniwersytetu JagielloĂąskiego, pierwszy wykazaÂł, Âże caÂły wĂŞgiel, z ktĂłrego zbudowane sÂą wszystkie organizmy Âżywe, nie pochodzi z humusu, jak wtedy sÂądzono, lecz z atmosferycznego CO2 – jego niewyczerpalnym ÂźrĂłdÂłem jest wnĂŞtrze Ziemi (Godlewski, 1873; Arrhenius, 1903). Dlatego gdy jest wiĂŞcej CO2 w powietrzu caÂła biosfera ma siĂŞ lepiej. Dzieje siĂŞ tak wskutek lepszego nawoÂżenia roÂślin przez CO2.

Jak wykazujÂą pomiary satelitarne, pierwotna biologiczna produkcja netto wzrosÂła w latach 1985-2003 w skali caÂłego globu o 6 proc. (o 3,4 mld ton wĂŞgla pierwiastkowego) a najwiĂŞkszy przyrost masy roÂślinnej wystÂąpiÂł w lasach Amazonii, osiÂągajÂąc 42 proc. przyrostu Âświatowego. CO2 jest gazem Âżycia a nie groÂźnym skaÂżeniem.

Ramka 4: Emisja CO2 do atmosfery i efekt cieplarniany

EMISJA (mld ton wĂŞgla rocznie)
Naturalna:
oceany – 106
lÂądy i wulkany – 69

Ludzki:
przemysÂł i rolnictwo – 7,6
samochody – 0,57
oddychanie ludzi – 0,65

EFEKT CIEPLARNIANY (%)
H2O – ~98
CO2 naturalny + ludzki + inne gazy – 2
CO2 ludzki – 0,25

Ramka 5: ZESPĂÂŁ W ZESPĂÂŁ

PozarzÂądowy MiĂŞdzynarodowy ZespĂłÂł do Zmiany Klimatu (NIPCC) jest miĂŞdzynarodowÂą grupÂą uczonych samorzutnie zorganizowanych do zbadania przyczyn i skutkĂłw zmian klimatu, ktĂłre cyklicznie zachodzÂą na Ziemi od czasĂłw najdawniejszych. W jego skÂład wchodzi 24 autorĂłw raportu NIPCC – 2008, oraz kilkudziesiĂŞciu innych wspĂłÂłpracujÂących z NIPCC uczonych meteorologĂłw, klimatologĂłw, ekologĂłw, ekonomistĂłw, fizykĂłw, lekarzy i biologĂłw. WÂśrĂłd nich sÂą osoby tak znane jak profesor Frederick Seitz – emerytowany rektor Uniwersytetu Rockefellera i byÂły prezes AmerykaĂąskiej Akademii Nauk, S. Fred Singer – zaÂłoÂżyciel NIPCC, prezydent Science and Environmental Policy Project i profesor Georg Mason University oraz Uniwersytetu Stanu Wirginia, Patrick J. Michaels – profesor nauk o Âśrodowisku Uniwersytetu Stanu Wiginia, czy klimatolog Dr. Ray W. Spencer byÂły „senior scientist” w NASA Marshall Space Flight Center odpowiedzialny za satelitarne pomiary temperatury globu, a obecnie gÂłĂłwny specjalista Uniwersytetu Stanu Alabama.

Impulsem do utworzenia NIPCC staÂły siĂŞ nieobiektywne raporty IPCC, traktowane przez rzÂądy oraz UniĂŞ EuropejskÂą jako miarodajne ÂźrĂłdÂło informacji o klimacie. IPCC zostaÂł utworzony w r. 1986 przez United Nations Environment Program (UNEP) oraz Word Metorological Organization (WMO). Od poczÂątku swego istnienia IPCC miaÂł raczej polityczny niÂż naukowy charakter i byÂł przedsiĂŞwziĂŞciem aktywistĂłw majÂących za zadanie uzasadnienie koniecznoÂści ograniczenia emisji CO2. W konsekwencji raporty ICPP koncentrowaÂły siĂŞ wyÂłÂącznie na informacjach mogÂących wskazywaĂŚ, Âże to czÂłowiek zmienia klimat. GÂłĂłwnym zadaniem IPCC, wedle wÂłasnego oÂświadczenia, jest ocena naukowej, technicznej i socjoekonomicznej literatury „w celu zrozumienia niebezpieczeĂąstwa zawinionej przez czÂłowieka zmiany klimatu” (IPCC, 2008, „About IPCC” ). Styl i metodyka pracy IPCC byÂła wielokrotnie krytykowana w prasie naukowej i w mediach.

ZalÂąÂżkiem NIPCC byÂł utworzony w r. 2003 TEAM B organizacji Science and Environmental Policy Project. WiosnÂą 2007 r. zmieniono jego nazwĂŞ na NIPCC. Jest to ciaÂło caÂłkowicie niezaleÂżne od agend rzÂądowych, nie otrzymujÂące Âżadnych grantĂłw ani darĂłw. WidzÂąc naduÂżywanie nauki do ksztaÂłtowania polityki Âświatowej mogÂącej przynieÂśĂŚ nieobliczalne zagroÂżenia ekonomiczne, szczegĂłlnie dla biednej czĂŞÂści spoÂłecznoÂści, NIPCC zdecydowaÂł siĂŞ przedstawiĂŚ inny niÂż IPCC poglÂąd na zmiany klimatu. Raport NIPCC jest dostĂŞpny w Internecie. Jego ksiÂąÂżkowe rozszerzone wydanie ukaÂże siĂŞ latem 2008.
ADDENDUM

Po zÂłoÂżeniu do druku tego artykuÂłu, w polskich i zagranicznych mediach ukazaÂły siĂŞ informacje o pracy brytyjskich badaczy Terry Sloana i Arnolda W. Wolfendale’a, badajÂących zaleÂżnoÂśĂŚ wielkoÂści pokrywy chmur od natĂŞÂżenia promieni kosmicznych docierajÂących do Âśrodkowej troposfery (Sloan and Wolfendale, 2008). Niekiedy tytuÂły tych informacji byÂły dalekie od treÂści pracy, na ktĂłra powoÂływali siĂŞ polscy autorzy. Na przykÂład w jednym z polskich mediĂłw ogÂłoszono: „To my jesteÂśmy winni ociepleniu klimatu, a nie SÂłoĂące”. CzÂłowiek rzekomo wpÂływa na ocieplenie klimatu przez emisje CO2, tymczasem w pracy dwĂłch BrytyjczykĂłw nie ma oni jednego sÂłowa na temat tego gazu. Starali siĂŞ oni potwierdziĂŚ hipotezĂŞ duĂąskich (N. Marsh i H. Svensmark z Danish Space Institute) oraz irlandzkich (E. Palle Bogo i C.J. Butler z Armagh Observatory) badaczy o zwiÂązku przyczynowym strumienia promieniowania kosmicznego z pokrywa chmur (Marsh and Svensmark, 2000; Bago and Buttler, 2000). Sloan i Wolfendale badaniami objĂŞli 20 lat, tj. okres w ktĂłrym prowadzono satelitarne obserwacji pokrywy chmur. Doszli do wniosku, Âże promienie kosmiczne poprzez jonizacje gazĂłw atmosfery wpÂływajÂą na powstawanie okoÂło 23 proc. tej pokrywy, a 77 proc. przypadaĂŚ musi na inne czynniki, ktĂłrych ÂźrĂłdÂłem jest aktywnoÂśĂŚ SÂłoĂąca. Natomiast nie znaleÂźli zmian wielkoÂści pokrywy chmur ani w przypadku trzech wielkich wzrostĂłw strumienia promieniowania kosmicznego, ani w czasie jego niewielkich spadkĂłw. Prace duĂąskie i irlandzkie miaÂły na celu znalezienie mechanizmĂłw tÂłumaczÂących obserwowane od dawna zmiany klimatu zwiÂązane z roÂżnymi formami aktywnoÂści SÂłoĂąca (patrz: przeglÂądy http://www.tmgnow.com/repository/solar/lassen1.html oraz http://en.wikipedia.org/wiki/Solar_variation).

WedÂług (Svensmark and Friis-Christensen, 1997) promienie kosmiczne wpÂływajÂą na zmiany okoÂło 3 – 4 proc. pokrywy chmur, co odpowiada 0,8 do 1,7 W/m kw. efektu chÂłodzenia. Jest to wiele, gdyÂż caÂły wzrost ocieplenia wskutek przyrostu stĂŞÂżenia CO2 od r. 1750 odpowiada wedle (IPCC, 1995) zaledwie 1,5 W/m kw. W pracy Sloana i Wolfedale’a znaleziono dobrÂą korelacjĂŞ miĂŞdzy neutronami promieniowania kosmicznego a pokrywÂą chmur i stwierdzono, Âże „very large fractions of the low cloud cover must be generated by ionization (by cosmic rays)”. Mniej niÂż 23 proc. pokrywy niskich chmur pochodzi z modulacji strumienia promieni kosmicznych przez SÂłoĂące, przy 95 proc. poziomie ufnoÂści, a ponad 77 proc. powodowane jest czynnikami innymi niÂż jonizacja, ktĂłrych ÂźrĂłdÂło musi byĂŚ powiÂązane z aktywnoÂściÂą SÂłoĂąca.

Wymienione tu prace duĂąskie, irlandzkie i brytyjskie, dotyczyÂły krĂłtkich okresĂłw obejmujÂących zaledwie jeden dwudziestoletni cykl sÂłoneczny. Natomiast prace miĂŞdzynarodowego zespoÂłu pod kierownictwem profesora V. Rusova z Narodowego Centrum Antarktycznego w Kijowie (Rusov et al., 2008a; Rusov et al., 2008b), obejmujÂą 750 tys. lat. KoĂącowy wniosek tych prac brzmi: „the Earth climate … is completely determined by two governing parameters, i.e. by insolation and galactic cosmic rays”, oraz „the so-called anthropogenic „CO2 doubling” problem is practically absent”.

http://motyl.wordpress.com/2008/04/09/globalne-ocieplenie-globalne-oziebienie-epoka-lodowcowa-tuz-tuz/