Historia Lubi siĂŞ PowtarzaĂŚ!?

[MichaÂł-AnioÂł]

Coraz czêœciej zacz¹³em siê spotykaÌ z tak¹ nazw¹ :Œwiête Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego co nieodparcie mi siê kojarzy z obecn¹ Uni¹ E.

ÂŚwiĂŞte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego pierwsza wzmianka 1254, do 1512 ÂŚwiĂŞte Cesarstwo Rzymskie, niem. Heiliges RĂśmisches Reich , (Âłac.) Sacrum Romanum Imperium , nazwa odwoÂłujÂąca siĂŞ do idei jak i tworu politycznego Âśredniowiecznej i wczesnonowoÂżytnej Europy.
PosÂługiwano siĂŞ tÂą nazwÂą w odniesieniu do terytorium podlegajÂącego monarchom uÂżywajÂącym tytuÂłu "cesarza rzymskiego" i miaÂła ona oznaczaĂŚ instytucjonalnÂą oraz ideowÂą ciÂągÂłoœÌ pomiĂŞdzy uniwersalnym  i chrzeÂścijaĂąskim cesarstwem rzymskim epoki póŸnego antyku a godnoÂściÂą cesarskÂą przyjĂŞtÂą najpierw przez KarolingĂłw, krĂłlĂłw FrankĂłw, a potem ich nastĂŞpcĂłw w Niemczech, LudolfingĂłw i kolejnych krĂłlĂłw niemieckich. W 1157 r. pojawiÂła siĂŞ w piÂśmiennictwie niemieckim formuÂła "ÂŚwiĂŞte Cesarstwo", natomiast fraza "ÂŚwiĂŞte Cesarstwo Rzymskie" jeszcze póŸniej, w 1254 roku. KrĂłl niemiecki miaÂł byĂŚ jednoczeÂśnie krĂłlem Italii  (jako nastĂŞpca OstrogotĂłw i LongobardĂłw) i uniwersalnym cesarzem rzymskim dla ÂłaciĂąskiego Zachodu, rĂłwieÂśnikiem i odpowiednikiem bizantyjskiego cesarza dla greckiego Wschodu.

Dopiero w 1441 r. pojawiÂła siĂŞ potoczna nazwa (nigdy urzĂŞdowa) "ÂŚwiĂŞte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego", ktĂłra, inspirowana niemieckimi ambicjami narodowymi i zÂłupieniem Rzymu 86 lat póŸniej, miaÂła wyraÂżaĂŚ immanentnÂą przynaleÂżnoœÌ godnoÂści cesarskiej do monarchĂłw wybieranych przez kraje niemieckie zgodnie z ich prawami. Nazwa ta przetrwaÂła takÂże w historiografii jako popularne okreÂślenie Rzeszy Niemieckiej póŸnego Âśredniowiecza i okresu XVI-XVIII wieku, jednakÂże w aktach prawnych Cesarstwa pojawiÂła siĂŞ tylko raz i, co naleÂży podkreÂśliĂŚ, nigdy nie funkcjonowaÂła jako urzĂŞdowa nazwa jakiegokolwiek paĂąstwa. Usankcjonowana prawnie[1]  nazwa organizacji zostaÂła w 1512 jako Heiliges RĂśmisches Reich Deutscher Nation , Sacrum Romanum Imperium Nationis Germanicæ istniejÂąca do 1806 unia chrzeÂścijaĂąskich terytoriĂłw Europy Centralnej.

WiĂŞcej tutaj
http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awi%C4%99te_Cesarstwo_Rzymskie_Narodu_Niemieckiego

Historia lubi siĂŞ powtarzaĂŚ (vide ostatnie info z Niemiec)
ZwróÌcie uwagê jak d³ugo rz¹dzili ówczesn¹ Europ¹

NaleÂży pamiĂŞtaĂŚ, Âże ciÂągÂłoœÌ instytucjonalna cesarstwa rzymskiego formalnie nigdy nie zostaÂła przerwana. W 476 r. n.e. krĂłl ostrogocki Odoaker uznaÂł siĂŞ symbolicznie wasalem Zenona, cesarza wschodniego. Po upadku paĂąstwa ostrogockiego zawsze ktĂłryÂś z italskich moÂżnych przyjmowaÂł tytuÂł cesarski, choĂŚ oczywiÂście nie byÂł w stanie wymusiĂŚ uznania swojego autorytetu przez Ăłwczesnych wÂładcĂłw. PrzyjĂŞcie godnoÂści cesarza rzymskiego najpierw przez Karola Wielkiego w 800  roku, a potem Ottona I w 962 naleÂży traktowaĂŚ jako odnowienie realne Cesarstwa Rzymskiego, jednakÂże na pÂłaszczyÂźnie ideologiczno-formalnej byÂło to jedynie przekazanie owej godnoÂści, nigdy nie zarzuconej, w nowe rĂŞce. Wspó³czesna historiografia uznaje datĂŞ 962  roku jako poczÂątek istnienia ÂŚwiĂŞtego Cesarstwa Rzymskiego z uwagi na to, Âże od tego momentu tytuÂł cesarzy rzymskich dla Âświata zachodniego zostaÂł na trwaÂłe zwiÂązany z tronem niemieckim.

[Raistlin]

Z tego co pamiĂŞtam z lekcji Historii to po Niemcach do kontynuowania Cesarstwa Rzymskiego zabraÂła siĂŞ takÂże Rosja, a Âże u nich jak coÂś raz postanowili tak siĂŞ tego trzymajÂą, toteÂż wÂątpiĂŞ, Âżeby jej te aspiracje wyparowaÂły. Tak wiĂŞc jeÂśli coÂś to mamy dwa paĂąstwa ktĂłre ewentualnie aspirowaĂŚ do tytuÂłu Cesarstwa.

Z tego co te¿ pamiêtam to historycznie Rosja nie wyrzek³a siê aspiracji do po³¹czenia wszystkich ziem nale¿¹cych do Rusi dlatego tak zawziêcie chcê odzyskaÌ kontrole nad wszystkimi Paùstwami ZSRR. Tak wiêc ewentualne Cesarstwo mog³o by obj¹Ì tak¿e Polskê.

UE mogÂła by takÂże byĂŚ takim cesarstwem, ale niesÂądzeĂą, Âżeby kiedykolwiek doszÂło by do takiej sytuacji, Âże Niemcy zdominowaÂły by wszystkie inne paĂąstwa z WielkÂą BrytaniÂą i FrancjÂą na czele.

Tak wiĂŞc, jeÂśli juÂż wyszukiwaĂŚ gdzieÂś Cesarstwa Rzymskiego to w Rosji. Jest ona jednym krajem-Mocarstwem, a nie jakimÂś dziwnym zwiÂązkiem kilkudziesiĂŞciu krajĂłw z ktĂłrych kaÂżdy dba o wÂłasne interesy. Na razie UE trzyma siĂŞ nieÂźle ale jak dÂługo? A Rosja bĂŞdzie trwaĂŚ 

A i tak czy Rosja, czy Niemcy, to i tak my Polacy mamy przechlapane.


Pozdrawiam 

[MichaÂł-AnioÂł]

Co to wÂłaÂściwie znaczy feudalne paĂąstwo i kim byli masoni w przed rewolucyjnej Francji.
Ciekawie wyglÂądajÂą liczby 300 000 ludzi byÂło w stanie utrzymaĂŚ w szachu 26mln.



Systemem spo³eczno-politycznym Francji przedrewolucyjnej by³ feudalizm, którego rodowód siêga³ œredniowiecza. Zgodnie z nim spo³eczeùstwo francuskie by³o podzielone na stany. Pierwszym stanem by³o duchowieùstwo Koœcio³a rzymskokatolickiego, które liczy³o ono w przededniu rewolucji oko³o 120 tysiêcy cz³onków. Do Koœcio³a nale¿a³a jedna dziesi¹ta ziem uprawnych. Dochody z tych w³oœci p³ynê³y g³ównie do kiesy wysokich dostojników, a tymi mogli zostaÌ g³ównie szlachcice, co tworzy³o podzia³y w samym Koœciele. Ni¿sze duchowieùstwo by³o wiêc niezadowolone i nastawione reformatorsko.[potrzebne Ÿród³o]

Stanem drugim byÂła szlachta w liczbie okoÂło 180 tysiĂŞcy. I tu rĂłwnieÂż istniaÂły wewnĂŞtrzne podziaÂły. DostĂŞp do dworu i wÂładzy – miaÂła przede wszystkim bogata arystokracja. UboÂższa szlachta, bez wielkich majÂątkĂłw, mogÂła najwyÂżej zajmowaĂŚ wysokie stanowiska w biurokracji, armii i administracji na prowincji. Stan szlachecki byÂł stanem najbardziej uprzywilejowanym. WspĂłlnota stanowa gwarantowaÂła mu prawa i przywileje niedostĂŞpne dla reszty spoÂłeczeĂąstwa. Do panĂłw feudalnych naleÂżaÂła przewaÂżajÂąca czêœÌ gruntĂłw, posiadali rĂłwnieÂż wsie i miasteczka. Oba uprzywilejowane (m. in. zwolnione od obowiÂązku pÂłacenia podatkĂłw) stany – duchowny i szlachecki – stanowiÂły ³¹cznie nieco ponad 1% spoÂłeczeĂąstwa francuskiego, ktĂłre w przededniu rewolucji liczyÂło okoÂło 26 milionĂłw ludzi.

Najliczniejszy stan trzeci obejmowa³ ch³opstwo i mieszczaùstwo (99% ludnoœci Francji, w tym mieszczaùstwo 15%, a ch³opstwo 84%). Ch³opi pe³nili istotn¹ rolê w gospodarce, gdy¿ uprawa roli stanowi³a g³ówne Ÿród³o dochodów monarchii francuskiej. Utrzymywa³y siê feudalne stosunki w³asnoœciowe; ch³opi byli zobowi¹zani do œwiadczeù na rzecz szlachty, Koœcio³a oraz paùstwa, w tym tak¿e do œwiadczeù osobistych. Nast¹pi³y jednak pewne zmiany w stosunku do œredniowiecza. Ju¿ tylko 2 miliony ch³opów by³o ca³kowicie uzale¿nionych od swoich panów. Te dwa miliony ¿yj¹ce w poddaùstwie potrzebowa³o zgody w³aœciciela-szlachcica w takich kwestiach jak zawarcie zwi¹zku ma³¿eùskiego. ¯aden natomiast ch³op nie móg³, bez zgody pana, opuszczaÌ uprawianej przez siebie ziemi. Nie posiada³ tak¿e prawa do w³asnoœci.

Jednak, przez lata, przyzwyczajono siê do praw nabytych i raczej nikt nie próbowa³ odbieraÌ ch³opom uprawianej przez nich ziemi. Do obowi¹zków ch³opstwa nale¿a³o uiszczanie czynszów dzier¿awczych, sk³adanie zwyczajowych danin, okreœlona praca na rzecz Koœcio³a, wykonywanie prac szarwarkowych. Szczególnie uci¹¿liwe by³y jednak podatki. Ch³opi p³acili podatki na rzecz króla, Koœcio³a (dziesiêcina) i pana. Dotyczy³y te¿ ich ró¿ne zakazy, nie mogli polowaÌ nawet na w³asnej ziemi, natomiast szlachta mog³a, czêsto nakazuj¹c wieœniakom p³oszyÌ zwierzynê. Ch³opi nie mogli prowadziÌ m³yna, tylko jedn¹ prasê do winogron. Gdy przychodzi³ nieurodzaj, sytuacja stawa³a siê dla nich krytyczna.

Mieszczaùstwo by³o grup¹ bardzo zró¿nicowan¹. Bogaci mieszczanie swoj¹ dobr¹, b¹dŸ wzglêdnie dobr¹ sytuacjê finansow¹ zawdziêczali handlowi, przemys³owi i bankowoœci. LudnoœÌ miast w ci¹gu XVIII wieku wzros³a piêciokrotnie. Pary¿ w koùcu stulecia liczy³ 600 tysiêcy mieszkaùców, Lyon 100 tysiêcy, Bordeaux 80 tysiêcy, podobnie Marsylia i Rouen. RzeczywistoœÌ ta wp³ywa³a na zwiêkszenie znaczenia mieszczaùstwa, w tym g³ównie bogatej bur¿uazji. Stare przepisy cechowe nadal czêsto krêpowa³y produkcjê. Bogaci mieszczanie znali za³o¿enia filozofii Voltaire'a, Jeana Jacques'a Rousseau, Jacques'a Bernardina de Saint-Pierre'a, Encyklopediê Denisa Diderota, Jeana d'Alembert'a i Claude'a Adriena HelvÊtiusa. Wielu z nich nale¿a³o do ló¿ masoùskich krytycznych wobec absolutyzmu.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Rewolucja_francuska

Tak siĂŞ narodziÂł kapitalizm