Ruch ciaÂła i przepÂływ energii

"
MAGICZNE KROKI

Po raz pierwszy don Juan opowiedziaÂł mi szczegĂłÂłowo o magicznych krokach po tym, gdy wyraziÂł siĂŞ nieprzychylnie na temat mojej wagi.
– Cholerny z ciebie grubas – powiedziaÂł, przyglÂądajÂąc mi siĂŞ od stĂłp do gÂłĂłw i z dezaprobatÂą krĂŞcÂąc gÂłowÂą. – Niewiele ci brakuje do otyÂłoÂści. WidaĂŚ po tobie, Âże jesteÂś wyeksploatowany. Jak kaÂżdy czÂłowiek twojego czasu, zaczynasz obrastaĂŚ tÂłuszczem na karku, jak byk. Czas najwyÂższy, byÂś powaÂżnie pomyÂślaÂł o najwiĂŞkszym odkryciu czarownikĂłw, o magicznych krokach.
– O jakich znowu magicznych krokach, don Juanie? – spytaÂłem. – Do tej pory nic mi o nich nie wspominaÂłeÂś. A jeÂśli nawet, to tylko mimochodem, bo nie mogĂŞ sobie niczego takiego przypomnieĂŚ.
– OpowiedziaÂłem ci o nich bardzo duÂżo – powiedziaÂł – a co wiĂŞcej, mnĂłstwo ich juÂż znasz. CaÂły czas ciĂŞ ich uczĂŞ.
JeÂśli o mnie chodzi, nie byÂło prawdÂą, jakoby caÂły czas uczyÂł mnie jakichkolwiek magicznych krokĂłw. ZaprzeczyÂłem bardzo zapalczywie.
– Nie musisz wkÂładaĂŚ tyle uczucia w obronĂŞ swojego cudownego ja – zaÂżartowaÂł, poruszajÂąc komicznie brwiami z przepraszajÂącym wyrazem twarzy. – ChciaÂłem powiedzieĂŚ, Âże naÂśladujesz wszystko, co robiĂŞ, wykorzystujĂŞ wiĂŞc twojÂą umiejĂŞtnoÂśĂŚ naÂśladowania. Przez caÂły czas pokazujĂŞ ci przerĂłÂżne magiczne kroki, a ty zawsze myÂślisz, jak to ja uwielbiam rozprostowywaĂŚ koÂści i sÂłuchaĂŚ, jak mi w stawach trzeszczy. Podoba mi siĂŞ ta twoja interpretacja – rozprostowywanie koÂści. Dalej bĂŞdziemy to tak okreÂślaĂŚ.
– PokazaÂłem ci dziesiĂŞĂŚ rĂłÂżnych sposobĂłw rozprostowywania koÂści – ciÂągnÂąÂł. – KaÂżdy z nich to magiczny krok, idealnie pasujÂący do twojego i mojego ciaÂła. MoÂżna by rzec, Âże te dziesiĂŞĂŚ magicznych krokĂłw doskonale nam obydwu odpowiada. SÂą naszÂą osobistÂą wÂłasnoÂściÂą, tak jak byÂły wÂłasnoÂściÂą czarownikĂłw pochodzÂących z dwudziestu piĂŞciu pokoleĂą przed nami, ktĂłrzy byli dokÂładnie tacy sami jak my dwaj.
Jak to ujÂąÂł don Juan, magiczne kroki byÂły rĂłÂżnymi pozycjami, ktĂłre – w moim mniemaniu – przyjmowaÂł dla rozprostowania koÂści. PoruszaÂł wĂłwczas w okreÂślony sposĂłb ramionami, nogami, tuÂłowiem i biodrami; sÂądziÂłem, Âże robi to, by maksymalnie rozciÂągnÂąĂŚ miĂŞÂśnie, koÂści i ÂściĂŞgna. Z mojego punktu widzenia efektem tych ruchĂłw byÂło trzeszczenie w stawach, ktĂłre, jak wierzyÂłem, don Juan demonstrowaÂł, by mnie zadziwiĂŚ i rozweseliĂŚ. PamiĂŞtam, Âże za kaÂżdym razem mĂłwiÂł, abym go naÂśladowaÂł. ZachĂŞcaÂł mnie nawet, w duchu wspĂłÂłzawodnictwa, bym zapamiĂŞtaÂł ruchy, ktĂłre mi pokazywaÂł, i powtarzaÂł je w domu, aÂż bĂŞdĂŞ umiaÂł wydobyĂŚ z moich stawĂłw podobne trzeszczenie.
Nigdy mi siĂŞ nie udaÂło usÂłyszeĂŚ tego trzeszczenia w moich stawach, jednakÂże bez wÂątpienia nauczyÂłem siĂŞ wszystkich ruchĂłw, zupeÂłnie mimochodem. Teraz wiem, Âże fiasko moich usilnych staraĂą, by wydobyĂŚ trzeszczenie ze stawĂłw, wyszÂło mi w koĂącu na dobre, poniewaÂż miĂŞÂśni i ÂściĂŞgien ramion oraz plecĂłw nigdy nie wolno rozciÂągaĂŚ tak forsownie. Stawy don Juana po prostu miaÂły to do siebie, Âże trzeszczaÂły przy naciÂąganiu, podobnie jak stawy palcĂłw dÂłoni niektĂłrych ludzi trzeszczÂą przy zaciskaniu piĂŞÂści.
– Jak dawni czarownicy wymyÂślili magiczne kroki, don Juanie? – spytaÂłem.
– Nikt ich nie wymyÂśliÂł – odparÂł surowo. – Z zaÂłoÂżenia, Âże zostaÂły one wymyÂślone, automatycznie wynika wniosek o ingerencji umysÂłu, a w wypadku magicznych krokĂłw jest on bÂłĂŞdny. PrĂŞdzej juÂż zostaÂły one odkryte przez dawnych szamanĂłw. MĂłwiono mi, Âże wszystko siĂŞ zaczĂŞÂło od niezwykÂłego poczucia bÂłogoÂści, ktĂłrego szamani doznawali w szamaĂąskich stanach podwyÂższonej ÂświadomoÂści. Uczucie rozpierajÂącego ich wigoru byÂło to tak niesamowite i fascynujÂące, Âże usiÂłowali je przenieÂśĂŚ rĂłwnieÂż do stanu normalnej ÂświadomoÂści.
– Z poczÂątku szamani byli przekonani, Âże to uczucie bÂłogoÂści jest po prostu wytworem stanu podwyÂższonej ÂświadomoÂści – wyjaÂśniÂł mi kiedyÂś don Juan. – WkrĂłtce spostrzegli, Âże nie wszystkie stany szamaĂąskiej podwyÂższonej ÂświadomoÂści wywoÂłujÂą w nich owo uczucie. Po dokÂładnej analizie okazaÂło siĂŞ, Âże bÂłogoÂśĂŚ pojawiaÂła siĂŞ zawsze w trakcie wykonywania okreÂślonych ruchĂłw ciaÂłem. Szamani uÂświadomili sobie, Âże w stanach podwyÂższonej ÂświadomoÂści ich ciaÂła mimowolnie siĂŞ poruszaÂły na rĂłÂżne sposoby i Âże wÂłaÂśnie te ruchy byÂły powodem owego niezwyczajnego odczucia fizycznej i psychicznej peÂłni.
Don Juan powiedziaÂł, Âże zawsze mu siĂŞ wydawaÂło, iÂż ruchy, ktĂłre dawni szamani wykonywali automatycznie w stanach podwyÂższonej ÂświadomoÂści, sÂą pewnego rodzaju dziedzictwem ludzkoÂści, czymÂś gÂłĂŞboko ukrytym i wyjawianym tylko tym, ktĂłrzy tego szukajÂą. WyobraÂżaÂł sobie owych czarownikĂłw jako badaczy podwodnych gÂłĂŞbin, ktĂłrzy odzyskali ten skarb, nawet o tym nie wiedzÂąc.
Don Juan mĂłwiÂł, Âże dawni czarownicy zaczĂŞli mozolnie ÂłÂączyĂŚ ze sobÂą niektĂłre z zapamiĂŞtanych ruchĂłw. Ich wysiÂłki nie poszÂły na marne. UdaÂło im siĂŞ odtworzyĂŚ ruchy, ktĂłrymi, jak sÂądzili, ciaÂło reaguje automatycznie w stanach podwyÂższonej ÂświadomoÂści. ZachĂŞceni tym powodzeniem, odtworzyli jeszcze setki ruchĂłw, ktĂłre powtarzali, nie prĂłbujÂąc nawet ich poskÂładaĂŚ w jakiÂś zrozumiaÂły schemat. SÂądzili, Âże w podwyÂższonej ÂświadomoÂści ruchy te wykonuje siĂŞ spontanicznie, a ich efekt zaleÂży od dziaÂłania jakiejÂś siÂły, zupeÂłnie niezaleÂżnej od woli szamanĂłw.
Don Juan stwierdziÂł, Âże z natury spostrzeÂżeĂą czarownikĂłw staroÂżytnoÂści zawsze wywodziÂł, iÂż musieli oni byĂŚ niezwykÂłymi ludÂźmi, poniewaÂż odkryte przez nich ruchy nie zostaÂły podobnie objawione wspĂłÂłczesnym szamanom, ktĂłrzy rĂłwnieÂż wchodzili w stany podwyÂższonej ÂświadomoÂści. ByĂŚ moÂże byÂło tak dlatego, Âże wspĂłÂłczeÂśni szamani nauczyli siĂŞ tych ruchĂłw, w takiej czy innej formie, od swoich poprzednikĂłw, a moÂże braÂło siĂŞ to stÂąd, Âże czarownicy staroÂżytnoÂści mieli wiĂŞkszÂą masĂŞ energetycznÂą.
– Jak to rozumiesz, don Juanie, Âże mieli wiĂŞkszÂą masĂŞ energetycznÂą? – spytaÂłem. – Byli wiĂŞksi?
– Nie przypuszczam, by byli wiĂŞksi w sensie fizycznym – odparÂł. – JednakÂże na poziomie energetycznym w oczach widzÂących jawili siĂŞ jako podÂłuÂżne ksztaÂłty. Samych siebie nazywali Âświetlistymi jajami. Nigdy w Âżyciu nie widziaÂłem Âświetlistego jaja. WidywaÂłem jedynie Âświetliste kule. Przypuszczalnie wiĂŞc przez pokolenia czÂłowiek utraciÂł nieco masy energetycznej.
Don Juan wyjaÂśniÂł mi, Âże dla widzÂącego wszechÂświat skÂłada siĂŞ z nieskoĂączonej liczby pĂłl energetycznych. WidzÂącemu przedstawiajÂą siĂŞ one jako Âświetliste wÂłĂłkna, ktĂłre strzelajÂą dookoÂła na wszystkie strony. Don Juan powiedziaÂł, Âże owe wÂłĂłkna przeszywajÂą Âświetliste kule ludzi pod wszelkimi moÂżliwymi kÂątami i Âże ÂśmiaÂło moÂżna przyjÂąĂŚ, iÂż skoro ksztaÂłty ludzi jawiÂły siĂŞ niegdyÂś w formie podÂłuÂżnej, podobnej do jaja, to byÂły one znacznie wyÂższe od kuÂł. StÂąd teÂż pola energetyczne, ktĂłre obejmowaÂły ludzi w gĂłrnej czĂŞÂści ich Âświetlistych jaj, obecnie, gdy ludzie sÂą Âświetlistymi kulami, juÂż ich nie obejmujÂą. Dla don Juana oznaczaÂło to niejako utratĂŞ masy energetycznej, ktĂłra miaÂła byĂŚ kluczem do odzyskania owego ukrytego skarbu: magicznych krokĂłw.
– Dlaczego te kroki dawnych szamanĂłw nazywa siĂŞ magicznymi krokami, don Juanie? – zapytaÂłem go pewnego razu.
-To nie tylko nazwa – odrzekÂł. – One sÂą magiczne! SkutkĂłw ich dziaÂłania nie da siĂŞ ogarnÂąĂŚ umysÂłem, odwoÂłujÂąc siĂŞ do zwykÂłych wyjaÂśnieĂą. Te ruchy nie sÂą ĂŚwiczeniami fizycznymi czy jedynie jakimiÂś pozycjami ciaÂła; to prawdziwe prĂłby osiÂągniĂŞcia optymalnego stanu trwania. Magia tych ruchĂłw – ciÂągnÂąÂł don Juan – to subtelna zmiana, ktĂłrÂą odczuwajÂą ĂŚwiczÂący podczas ich wykonywania. To pewna aura efemerycznoÂści, ktĂłra naznacza ich ciaÂło i ducha, rodzaj lÂśnienia, ÂświatÂło w oczach. Ta subtelna zmiana to dotyk ducha. To tak, jakby praktykujÂący poprzez te ruchy odnawiali dawno zapomnianÂą wiĂŞÂź z siÂłÂą ÂżyciowÂą, dziĂŞki ktĂłrej trwajÂą.
Dalej wyjaÂśniÂł, Âże ruchy te nazywa siĂŞ magicznymi krokami rĂłwnieÂż dla tej przyczyny, Âże przenoszÂą szamanĂłw, w obrĂŞbie postrzegania, do odmiennych stanĂłw trwania, w ktĂłrych odczuwajÂą oni Âświat w sposĂłb nie dajÂący siĂŞ opisaĂŚ.
– Ze wzglĂŞdu na to wÂłaÂśnie, ze wzglĂŞdu na tĂŞ magiĂŞ – powiedziaÂł mi don Juan – magiczne kroki trzeba praktykowaĂŚ nie w ramach gimnastyki, lecz jako metodĂŞ przywoÂływania mocy.
– Ale czy moÂżna je traktowaĂŚ jako ĂŚwiczenia fizyczne, mimo Âże wczeÂśniej nigdy ich tak nie traktowano? – zapytaÂłem.
– MoÂżesz je praktykowaĂŚ tak, jak ci siĂŞ Âżywnie podoba – odparÂł don Juan. – Magiczne kroki wzbogacajÂą ÂświadomoÂśĂŚ niezaleÂżnie od tego, jak je traktujesz. MÂądrze byÂłoby jednak nazywaĂŚ je po imieniu, magicznymi krokami, ktĂłre pozwalajÂą praktykujÂącym odrzuciĂŚ maskĂŞ uspoÂłecznienia.
– Co to za maska uspoÂłecznienia? – spytaÂłem.
– To taki pancerz, ktĂłrego zaÂżarcie bronimy i za ktĂłry umieramy – powiedziaÂł. – Pancerz, ktĂłry narzuca na nas Âświat. Nie pozwala nam osiÂągnÂąĂŚ wszystkich naszych moÂżliwoÂści. KaÂże nam wierzyĂŚ, Âże jesteÂśmy nieÂśmiertelni. W tych ruchach Âżyje intencja tysiĂŞcy czarownikĂłw. WykonujÂąc je nawet zupeÂłnie od niechcenia, doprowadzasz do unieruchomienia umysÂłu.
– Jak to rozumieĂŚ, Âże doprowadzam do unieruchomienia umysÂłu? – spytaÂłem.
– Wszystko, co robimy w naszym Âświecie – odrzekÂł – uznajemy i rozpoznajemy, przetwarzajÂąc to w ciÂągi podobieĂąstwa, ciÂągi rzeczy, powiÂązane ze wzglĂŞdu na funkcjĂŞ, jakÂą speÂłniajÂą. Na przykÂład, jeÂżeli powiem ci “widelec", natychmiast przyjdÂą ci do gÂłowy: ÂłyÂżka, nĂłÂż, obrus, serwetka, talerz, filiÂżanka z podstawkiem, kieliszek wina, chili con carne, przyjĂŞcie, urodziny, zabawa. ÂŚmiaÂło mĂłgÂłbyÂś tak jeszcze dÂługo wyliczaĂŚ rzeczy funkcjonalnie ze sobÂą powiÂązane, byĂŚ moÂże bez koĂąca. Wszystko, co robimy, jest tak wÂłaÂśnie powiÂązane. Dziwne u czarownikĂłw jest to, Âże widzÂą oni, iÂż wszystkie te ciÂągi pokrewieĂąstwa, wszystkie ciÂągi rzeczy powiÂązanych ze sobÂą funkcjonalnie w mniemaniu ludzi sÂą niezmienne i wieczne, niczym sÂłowo boÂże.
– Nie wiem, don Juanie, po co mieszasz sÂłowo boÂże do swoich wyjaÂśnieĂą. Co ma wspĂłlnego sÂłowo boÂże z tym, co usiÂłujesz mi wyjaÂśniĂŚ?
– Wszystko! – odpowiedziaÂł. – WyglÂąda na to, Âże w naszych gÂłowach caÂły wszechÂświat jest niczym sÂłowo boÂże, absolutny i niezmienny. Tym siĂŞ kierujemy. GdzieÂś gÂłĂŞboko w sobie mamy taki mechanizm, ktĂłry nie pozwala nam siĂŞ zatrzymaĂŚ i stwierdziĂŚ, Âże sÂłowo boÂże – w naszym pojĂŞciu – odnosi siĂŞ do Âświata, ktĂłry jest martwy. Za to Âżywy Âświat nieustannie pÂłynie. Porusza siĂŞ. Zmienia. Przeistacza siĂŞ. Najbardziej abstrakcyjnym powodem, dla ktĂłrego magiczne kroki czarownikĂłw mojej linii sÂą magiczne – ciÂągnÂąÂł don Juan – jest to, Âże w czasie ich wykonywania ciaÂło praktykujÂącego uÂświadamia sobie, iÂż wszystko, zamiast byĂŚ nieprzerwanym ÂłaĂącuchem pokrewnych sobie obiektĂłw, jest strumieniem, nieustajÂącym przepÂływem. A skoro wszystko we wszechÂświecie pÂłynie niczym strumieĂą, moÂżna Ăłw strumieĂą zatrzymaĂŚ. MoÂżna postawiĂŚ na nim tamĂŞ i tak wstrzymaĂŚ lub zmieniĂŚ jego przepÂływ.
Don Juan wyjaÂśniÂł mi kiedyÂś, jak praktykowanie magicznych krokĂłw wpÂłynĂŞÂło na czarownikĂłw z jego linii, i porĂłwnaÂł ich sytuacjĂŞ z tym, co siĂŞ stanie ze wspĂłÂłczesnymi praktykujÂącymi.
– Gdy czarownicy mojej linii uÂświadomili sobie – rzekÂł – Âże praktykowanie ich magicznych krokĂłw powoduje wstrzymanie zwykle nieprzerwanego przepÂływu zdarzeĂą, przeÂżyli szok i omal nie umarli z przeraÂżenia. WymyÂślili caÂły ukÂład metafor dla opisu tego wydarzenia i kiedy starali siĂŞ je objaÂśniĂŚ i zanalizowaĂŚ, spaprali caÂłÂą sprawĂŞ. ZaplÂątali siĂŞ w rytuaÂły i ceremonie. ZaczĂŞli odgrywaĂŚ akt wstrzymania przepÂływu zdarzeĂą. Wierzyli, Âże jeÂśli z okreÂślonym aspektem swoich magicznych krokĂłw zwiÂąÂżÂą pewne ceremonie i rytuaÂły, same magiczne kroki przyniosÂą poÂżÂądany rezultat. Po niedÂługim czasie bardziej grzĂŞÂźli w nieprzebranej liczbie swoich niezwykle zÂłoÂżonych rytuaÂłĂłw i ceremonii niÂż w samych magicznych krokach. To bardzo waÂżne, aby skierowaĂŚ uwagĂŞ praktykujÂących na pewien okreÂślony aspekt magicznych krokĂłw – ciÂągnÂąÂł don Juan. – JednakÂże to zapatrzenie powinno byĂŚ swobodne, na wesoÂło, bez Âśmiertelnej powagi i posĂŞpnoÂści. Magiczne kroki powinno siĂŞ praktykowaĂŚ dla samej przyjemnoÂści, jakÂą to przynosi, nie przejmujÂąc siĂŞ zbytnio korzyÂściami.
PodaÂł przykÂład jednego ze swoich towarzyszy, czarownika o imieniu Silvio Manuel, ktĂłrego ulubionym zajĂŞciem byÂło dostosowywanie magicznych krokĂłw czarownikĂłw staroÂżytnoÂści do krokĂłw jego wspĂłÂłczesnego taĂąca. Don Juan okreÂśliÂł Silvia Manuela jako niezrĂłwnanego akrobatĂŞ i tancerza, ktĂłry tak naprawdĂŞ taĂączyÂł swoje magiczne kroki.
– Nagual Elias Ulloa byt najwaÂżniejszym innowatorem mojej linii – podjÂąÂł don Juan. – To on wÂłaÂśnie, Âże tak powiem, wyrzuciÂł caÂły ceremoniaÂł przez okno i praktykowaÂł magiczne kroki wyÂłÂącznie z tÂą myÂślÂą, z jakÂą pierwotnie ich uÂżywano, kiedyÂś w zamierzchÂłej przeszÂłoÂści – aby rozprowadzaĂŚ energiĂŞ. Nagual Julian Osorio, ktĂłry byÂł po nim – mĂłwiÂł dalej – ostatecznie dobiÂł caÂły ceremoniaÂł. Jako Âże byÂł w rzeczywistoÂści zawodowym aktorem i kiedyÂś siĂŞ utrzymywaÂł z wystĂŞpĂłw w teatrze, wielkÂą wagĂŞ przykÂładaÂł do – jak to okreÂślali czarownicy – teatru szamaĂąskiego. On nazwaÂł go teatrem nieskoĂączonoÂści i zawarÂł w nim wszystkie dostĂŞpne mu magiczne kroki. KaÂżdy ruch odgrywanych przez niego postaci byÂł na wskroÂś przesycony magicznymi krokami. To jeszcze nie wszystko, przeksztaÂłciÂł on ten teatr w nowÂą metodĂŞ ich nauczania. Wszystko siĂŞ zamknĂŞÂło pomiĂŞdzy nagualem Julianem, aktorem nieskoĂączonoÂści, a Silviem Manuelem, tancerzem nieskoĂączonoÂści. Na horyzoncie zabÂłysÂła nowa era! Era czystego rozprowadzania!
Don Juan, wyjaÂśniajÂąc rozprowadzanie, mĂłwiÂł, Âże ludzie, postrzegani jako skupiska pĂłl energii, sÂą zamkniĂŞtymi jednostkami energetycznymi o ustalonych granicach, ktĂłre nie pozwalajÂą ani na przedostawanie siĂŞ energii z zewnÂątrz, ani wydostanie z wewnÂątrz. Z tego powodu energia zawarta w takim skupisku pĂłl energetycznych to wszystko, na czym kaÂżdy czÂłowiek moÂże bazowaĂŚ.
– NaturalnÂą skÂłonnoÂściÂą ludzi – mĂłwiÂł – jest wypychanie energii jak najdalej od oÂśrodkĂłw witalnoÂści, ktĂłre siĂŞ mieszczÂą po prawej stronie ciaÂła na samej krawĂŞdzi klatki piersiowej, w okolicy wÂątroby i woreczka ÂżĂłÂłciowego, oraz po lewej stronie ciaÂła, rĂłwnieÂż na krawĂŞdzi klatki piersiowej, w okolicy trzustki i Âśledziony; na plecach, dokÂładnie za tymi dwoma pierwszymi oÂśrodkami – w okolicy nerek, i dokÂładnie ponad nimi – w okolicy nadnerczy; jak rĂłwnieÂż u nasady szyi, w doÂłku u zbiegu obojczyka i mostka, a takÂże dokoÂła macicy i jajnikĂłw u kobiet.
– Jak ludzie wypychajÂą tĂŞ energiĂŞ, don Juanie? – zapytaÂłem.
– ZamartwiajÂąc siĂŞ – odparÂł. – PoddajÂąc siĂŞ napiĂŞciom powszedniego Âżycia. Przymus zaÂłatwiania codziennych spraw odbija siĂŞ na ich zdrowiu.
– A co siĂŞ dzieje z tÂą energiÂą, don Juanie? – spytaÂłem.
– Zbiera siĂŞ na obrzeÂżach Âświetlistej kuli – rzekÂł. – Czasem tworzy nawet rodzaj grubej korowatej powÂłoki. Magiczne kroki oddziaÂłujÂą na caÂłego czÂłowieka, pojmowanego jako ciaÂło fizyczne i jako skupisko pĂłl energetycznych. PobudzajÂą energiĂŞ nagromadzonÂą w Âświetlistej kuli i przekazujÂą jÂą z powrotem do ciaÂła fizycznego. Magiczne kroki uaktywniajÂą zarĂłwno samo ciaÂło jako pewien ukÂład fizyczny, osÂłabiony przez rozproszenie energii, jak rĂłwnieÂż ciaÂło jako pewien ukÂład energetyczny, ktĂłry jest w stanie rozprowadziĂŚ tĂŞ rozproszonÂą energiĂŞ. Energia na obrzeÂżach Âświetlistej kuli – ciÂągnÂąÂł – energia, ktĂłra nie jest rozprowadzona, jest rĂłwnie nieprzydatna jak kompletny brak energii. To naprawdĂŞ przeraÂżajÂące, przechowywaĂŚ gdzieÂś nadmiar energii, ktĂłra jest w praktyce niedostĂŞpna. To tak, jakbyÂś byÂł na pustyni i umieraÂł z powodu odwodnienia, choĂŚ masz ze sobÂą zbiornik z wodÂą, ktĂłrego nie moÂżesz otworzyĂŚ, bo nie masz czym. A na tej pustyni nie ma nawet jednego kamienia, ktĂłrym mĂłgÂłbyÂś ten zbiornik rozbiĂŚ.
PrawdziwÂą magiÂą magicznych krokĂłw jest to, Âże kierujÂą one zÂłogi energii z powrotem do oÂśrodkĂłw witalnoÂści; stÂąd wÂłaÂśnie bierze siĂŞ owo poczucie bÂłogoÂści i nieprawdopodobnej sprawnoÂści fizycznej, ktĂłre udziela siĂŞ praktykujÂącym. Czarownicy z linii don Juana, zanim siĂŞ zagubili w nadmierne rozbudowanych rytuaÂłach i ceremoniach, okreÂślili warunek rozprowadzenia. Nazwali go nasyceniem, co miaÂło oznaczaĂŚ, Âże zanurzali swoje ciaÂła w obfitoÂści magicznych krokĂłw, pozwalajÂąc sile, ktĂłra nas spaja, kierowaĂŚ magicznymi krokami tak, aby jak najskuteczniej rozprowadzaÂły one energiĂŞ.
– Jak to, don Juanie? Chcesz mi wmĂłwiĂŚ, Âże za kaÂżdym razem, gdy rozprostowujesz koÂści, i za kaÂżdym razem, kiedy ja prĂłbujĂŞ ciĂŞ naÂśladowaĂŚ, faktycznie rozprowadzamy energiĂŞ? – spytaÂłem go pewnego razu bez cienia ironii.
– Za kaÂżdym razem, gdy wykonujemy jakiÂś magiczny krok – odparÂł – tak naprawdĂŞ zmieniamy podstawowÂą strukturĂŞ naszej istoty. Energia, zazwyczaj zalegajÂąca gdzieÂś i bezuÂżyteczna, zostaje uwolniona i zaczyna przenikaĂŚ do wirujÂących oÂśrodkĂłw witalnoÂści w ciele. Tylko i wyÂłÂącznie z pomocÂą tej odzyskanej energii jesteÂśmy w stanie zbudowaĂŚ groblĂŞ, zaporĂŞ, ktĂłra jako jedyna moÂże powstrzymaĂŚ Ăłw niepowstrzymany i zawsze szkodliwy dla nas strumieĂą zdarzeĂą.
PoprosiÂłem don Juana, aby podaÂł mi przykÂład takiej tamy na tym, jak to okreÂśliÂł, szkodliwym strumieniu. PowiedziaÂłem mu, Âże chciaÂłbym to sobie jakoÂś wyobraziĂŚ.
– Podam ci przykÂład – rzekÂł. – W moim wieku powinno mi dokuczaĂŚ, dajmy na to, wysokie ciÂśnienie. Gdybym siĂŞ udaÂł do lekarza, ten, widzÂąc mnie, przyjÂąÂłby zapewne, Âże oto ma przed sobÂą starego Indianina, ktĂłrego wyczerpaÂły tysiÂące rĂłÂżnych trosk, rozgoryczenie i kiepskie odÂżywianie; skutkiem tego wszystkiego, jak Âłatwo przewidzieĂŚ i czego naleÂży siĂŞ spodziewaĂŚ, jest nadciÂśnienie. W moim wieku to normalne. Nie mam najmniejszych kÂłopotĂłw z nadciÂśnieniem – mĂłwiÂł dalej. – Nie dlatego, Âże jestem silniejszy od przeciĂŞtnego czÂłowieka albo mam lepsze geny, ale dlatego, iÂż moje magiczne kroki pozwoliÂły mojemu ciaÂłu wyÂłamaĂŚ siĂŞ z wszelkich wzorcĂłw zachowaĂą, ktĂłrych skutkiem jest nadciÂśnienie. MogĂŞ ÂśmiaÂło powiedzieĂŚ, Âże za kaÂżdym razem, gdy rozprostowujĂŞ koÂści, wykonujÂąc jeden z moich magicznych krokĂłw, blokujĂŞ strumieĂą statystycznych zaÂłoÂżeĂą i typĂłw zachowaĂą, ktĂłre normalnie w moim wieku powodujÂą nadciÂśnienie. Innym przykÂładem, ktĂłry mogĂŞ ci podaĂŚ, jest sprawnoÂśĂŚ moich kolan – ciÂągnÂąÂł. – Nie zauwaÂżyÂłeÂś, Âże jestem o wiele zwinniejszy od ciebie? Poruszam kolanami jak maÂły chÂłoptaÂś! DziĂŞki moim magicznym krokom stawiam tamĂŞ na strumieniu zachowaĂą i zmian w strukturze fizycznej, ktĂłre z wiekiem przyczyniajÂą siĂŞ do zesztywnienia kolan, zarĂłwno u kobiet, jak i u mĂŞÂżczyzn.
Chyba nic mnie tak nigdy nie zÂłoÂściÂło jak to, Âże don Juan Matus, ktĂłry z powodzeniem mĂłgÂłby byĂŚ moim dziadkiem, byÂł nieporĂłwnywalnie mÂłodszy ode mnie. Przy nim byÂłem sztywnym i twardogÂłowym rutyniarzem. ByÂłem niczym starzec. On zaÂś byÂł Âżwawy, pomysÂłowy, zwinny i praktyczny. KrĂłtko mĂłwiÂąc, byÂł obdarzony czymÂś, czego ja, mimo Âże byÂłem mÂłody, nie posiadaÂłem – mÂłodoÂściÂą. Bardzo lubiÂł rozprawiaĂŚ, Âże byĂŚ mÂłodym to nie to samo, co byĂŚ obdarzonym mÂłodoÂściÂą, i Âże bycie mÂłodym nie stanowi Âżadnej przeszkody dla staroÂści. KierowaÂł mojÂą uwagĂŞ na to, Âże gdybym siĂŞ dokÂładnie i spokojnie przyglÂądaÂł innym ludziom, zgodziÂłbym siĂŞ z tym, iÂż juÂż w wieku dwudziestu lat sÂą oni starcami, idiotycznie klepiÂącymi w kĂłÂłko to samo.
– Jak to moÂżliwe, don Juanie – zapytaÂłem – Âże moÂżesz byĂŚ mÂłodszy ode mnie?
– PrzezwyciĂŞÂżyÂłem mĂłj umysÂł – rzekÂł i wytrzeszczyÂł oczy, udajÂąc wielkÂą dezorientacjĂŞ. – Nie mam umysÂłu, ktĂłry by mi mĂłwiÂł, Âże juÂż czas najwyÂższy siĂŞ zestarzeĂŚ. Nie honorujĂŞ umĂłw, ktĂłrych nie zawieraÂłem. ZapamiĂŞtaj to sobie... to nie tylko puste hasÂło, kiedy czarownicy powiadajÂą, Âże nie honorujÂą umĂłw, ktĂłrych nie zawierali. DaĂŚ siĂŞ staroÂści to jedna z takich umĂłw.
DÂługo milczeliÂśmy. WydawaÂło mi siĂŞ, jakby don Juan czekaÂł, by zobaczyĂŚ, jaki efekt wywoÂłaÂły jego sÂłowa. Moje wewnĂŞtrzne ja, zdawaÂłoby siĂŞ niepodzielne, rozdzieraÂło siĂŞ jeszcze bardziej w obliczu moich jawnie przeciwstawnych reakcji. Z jednej strony caÂłÂą siÂłÂą woli odÂżegnywaÂłem siĂŞ od bzdur, ktĂłre wygÂłaszaÂł don Juan; z drugiej strony jednak nie mogÂłem nie dostrzegaĂŚ, jak trafne byÂły jego spostrzeÂżenia. Don Juan byÂł stary, a jednak wcale stary nie byÂł. ByÂł mÂłodszy ode mnie o caÂłe wieki. Nie wiÂązaÂły go Âżadne myÂśli i nawyki. WydeptywaÂł ÂścieÂżki niewyobraÂżalnych ÂświatĂłw. ByÂł wolny, a ja byÂłem wiĂŞÂźniem moich ciĂŞÂżkich konstrukcji myÂślowych i moich przyzwyczajeĂą, banalnych i jaÂłowych refleksji nad sobÂą, ktĂłre – jak poczuÂłem wĂłwczas po raz pierwszy w Âżyciu – nie byÂły nawet moje.
Przy innej sposobnoÂści spytaÂłem don Juana o coÂś, co nie dawaÂło mi spokoju juÂż od dÂłuÂższego czasu. PowiedziaÂł mi wczeÂśniej, Âże czarownicy staroÂżytnego Meksyku odkryli magiczne kroki, ktĂłre byÂły niejako ukrytym skarbem, przechowywanym gdzieÂś do czasu, aÂż ludzie go odnajdÂą. ChciaÂłem wiedzieĂŚ, kto mĂłgÂłby coÂś takiego przechowywaĂŚ z myÂślÂą o ludziach. Jedyne rozwiÂązanie, ktĂłre przychodziÂło mi do gÂłowy, nawiÂązywaÂło do katolicyzmu. SÂądziÂłem, Âże zrobiÂł to BĂłg, jakiÂś anioÂł strĂłÂż albo Duch ÂŚwiĂŞty.
– To nie Duch ÂŚwiĂŞty, ktĂłry jest ÂświĂŞty tylko dla ciebie, gdyÂż w skrytoÂści ducha jesteÂś katolikiem – rzekÂł don Juan. – I z caÂłÂą pewnoÂściÂą nie jest to BĂłg, Ăłw dobrotliwy ojciec, jak go sobie wyobraÂżasz. Nie jest to teÂż jakaÂś bogini, matka Âżywicielka, pod ktĂłrej pieczÂą sÂą wszelkie ludzkie sprawy, w co wielu wierzy. To raczej pewna bezosobowa siÂła, ktĂłra przechowuje nieprzebrane bogactwa dla ÂśmiaÂłkĂłw majÂących odwagĂŞ ich szukaĂŚ. Jest to siÂła pochodzÂąca z tego wszechÂświata, tak jak ÂświatÂło czy grawitacja. To pewien czynnik spajajÂący, wibrujÂąca siÂła, ktĂłra ÂłÂączy skupiska pĂłl energetycznych – ludzi – w jednÂą zwartÂą caÂłoÂśĂŚ. Ta wibrujÂąca siÂła jest czynnikiem, ktĂłry nie pozwala na przedostawanie siĂŞ energii do wewnÂątrz i na zewnÂątrz Âświetlistej kuli. Czarownicy staroÂżytnego Meksyku – ciÂągnÂąÂł – byli przekonani, Âże wykonywanie magicznych krokĂłw jest jedynym czynnikiem, ktĂłry przygotowuje ciaÂło i doprowadza je do transcendentalnego potwierdzenia istnienia owej spajajÂącej siÂły.
Z objaÂśnieĂą don Juana wywnioskowaÂłem, Âże wibrujÂąca siÂła, o ktĂłrej mĂłwiÂł, spajajÂąca nasze pola energetyczne, musi bardzo przypominaĂŚ zjawisko, ktĂłre wedÂług wspĂłÂłczesnych astronomĂłw zachodzi w jÂądrach wszystkich istniejÂących we wszechÂświecie galaktyk. Ich zdaniem tam wÂłaÂśnie, w jÂądrach galaktyk, dziaÂła jakaÂś niewyobraÂżalna siÂła, ktĂłra utrzymuje gwiazdy galaktyki w ich poÂłoÂżeniu. SiÂła ta, nazywana czarnÂą dziurÂą, jest pewnym tworem teoretycznym, dziĂŞki ktĂłremu w najbardziej chyba sensowny sposĂłb moÂżna wyjaÂśniĂŚ, dlaczego gwiazdy nie oddalajÂą siĂŞ, wypychane na zewnÂątrz przez wÂłasnÂą prĂŞdkoÂśĂŚ orbitalnÂą.
Don Juan mĂłwiÂł, Âże dawni czarownicy wiedzieli, iÂż ludzie – bĂŞdÂący skupiskami pĂłl energetycznych utrzymujÂą siĂŞ w sobie nie dziĂŞki jakimÂś energetycznym zwojom albo wiĂŞzom, lecz dziĂŞki pewnego rodzaju wibracji, ktĂłra nadaje wszystkiemu naraz istnienie i wÂłaÂściwe miejsce. Don Juan wyjaÂśniaÂł, Âże czarownicy poprzez swoje praktyki i dziĂŞki zdyscyplinowaniu nabrali umiejĂŞtnoÂści obchodzenia siĂŞ z tÂą wibrujÂącÂą siÂłÂą, gdy tylko w peÂłni sobie uÂświadomili jej istnienie. BiegÂłoÂśĂŚ, do jakiej doszli w operowaniu niÂą, byÂła tak niesamowita, Âże ich czyny obrosÂły legendÂą, przeobraÂżone w wydarzenia mityczne, ktĂłre przetrwaÂły do naszych czasĂłw w formie baÂśniowej. Na przykÂład jedna z opowieÂści o staroÂżytnych czarownikach, ktĂłrÂą usÂłyszaÂłem od don Juana, mĂłwiÂła o tym, Âże potrafili z niezwykÂłÂą ÂłatwoÂściÂą rozproszyĂŚ swÂą fizycznÂą masĂŞ, opierajÂąc po prostu caÂłÂą swÂą ÂświadomoÂśĂŚ i intencjĂŞ na tej sile.
Don Juan stwierdziÂł, Âże chociaÂż w razie koniecznoÂści potrafili oni dosÂłownie przejÂśĂŚ przez ucho igielne, to jednak nigdy nie byli zupeÂłnie zadowoleni z rezultatĂłw rozpraszania swej masy. Powodem tego niezadowolenia byÂło to, Âże po utracie masy zanikaÂła ich zdolnoÂśĂŚ do dziaÂłania. PozostawaÂła im jedynie moÂżliwoÂśĂŚ biernego Âśledzenia wydarzeĂą, w ktĂłrych nie mogli uczestniczyĂŚ. Rozgoryczenie, bĂŞdÂące nastĂŞpstwem tego wykluczenia z czynnego uczestnictwa w zdarzeniach, obrĂłciÂło siĂŞ, jak twierdziÂł don Juan, w sÂłaboÂśĂŚ, ktĂłra w koĂącu przyczyniÂła siĂŞ do ich zguby – w obsesjĂŞ ujawnienia natury owej wibrujÂącej siÂły, obsesjĂŞ, ktĂłra ÂżywiÂła siĂŞ ich konkretnoÂściÂą; szamani zaczĂŞli marzyĂŚ o pochwyceniu i ujarzmieniu tejÂże siÂły. Tym, czego najbardziej poÂżÂądali, byÂła umiejĂŞtnoÂśĂŚ uderzania z eterycznego stanu bezmasowoÂści – mrzonka, jak powiedziaÂł don Juan, ktĂłra nigdy siĂŞ nie ziÂści.
WspĂłÂłczeÂśni praktykujÂący, spadkobiercy kulturowej spuÂścizny po czarownikach staroÂżytnoÂści, uÂświadomili sobie, Âże traktowanie wibrujÂącej siÂły w kategoriach konkretnoÂści i uÂżytecznoÂści nie jest moÂżliwe, i opowiedzieli siĂŞ za jedynÂą rozsÂądnÂą alternatywÂą – postanowili uÂświadomiĂŚ sobie istnienie tej siÂły, za cel sobie stawiajÂąc jedynie elegancjĂŞ i bÂłogoÂśĂŚ wypÂływajÂące z wiedzy.
– WspĂłÂłczesnym czarownikom wolno wykorzystaĂŚ moc owej wibrujÂącej siÂły spajajÂącej tylko raz, gdy pochÂłania ich wewnĂŞtrzny ogieĂą, gdy zbliÂża siĂŞ czas, by opuÂściĂŚ ten Âświat – powiedziaÂł mi kiedyÂś don Juan. – Dla czarownikĂłw nie ma nic prostszego niÂż oprzeĂŚ swÂą absolutnÂą i caÂłkowitÂą ÂświadomoÂśĂŚ na owej wibrujÂącej sile wraz z intencjÂą spalenia – i pyk! znikajÂą niczym baĂąki mydlane.
"