"Globalne ocieplenie" - artykuÂły i informacje

[bou]

dzis za kolem podbiegunowym +30

[MichaÂł-AnioÂł]

Ledwie wystajÂące ponad fale wysepki na Pacyfiku nie dajÂą siĂŞ oceanowi. ChoĂŚ z powodu globalnego ocieplenia jego poziom siĂŞ podnosi, nie tonÂą. NiektĂłre... nawet rosnÂą

W najwyÂższym miejscu Tuvalu wystaje ledwie 4,5 m ponad poziom morza. Ten wyspiarski kraik jest teÂż jednym z najmniej licznych na Âświecie - zamieszkuje go tylko kilkanaÂście tysiĂŞcy osĂłb. JednoczeÂśnie jest jednym z najbardziej znanych.

Przez ostatnie lata archipelag niewielkich wysp rozsianych po Oceanie Spokojnym niedaleko Australii i Nowej Zelandii staÂł siĂŞ symbolem groÂźnych zmian niesionych przez ocieplenie klimatu (podobnie jak sÂąsiednie Kiribati). W ciÂągu kilkudziesiĂŞciu lat morskie fale miaÂły zmyĂŚ wysepki z powierzchni Ziemi.
Wszystko dlatego, Âże globalne ocieplenie powoduje wzrost poziomu morza. Woda, ogrzewajÂąc siĂŞ, "puchnie", a swoje trzy grosze dokÂładajÂą teÂż topniejÂące lodowce.

WÂładze Tuvalu podpisaÂły nawet umowĂŞ miĂŞdzynarodowÂą z NowÂą ZelandiÂą, na mocy ktĂłrej marynarka wojenna wielkiego sÂąsiada miaÂła w razie zagroÂżenia ewakuowaĂŚ wszystkich mieszkaĂącĂłw wysepek. DokÂąd? Tego, niestety, nie ustalono. Z ostatnich badaĂą naukowych, o ktĂłrych pisze tygodnik "New Scientist", wynika jednak, Âże na razie ewakuacja nie bĂŞdzie potrzebna. Przynajmniej nie na masowÂą skalĂŞ.

Z wagi muszej do piĂłrkowej

W ci¹gu ostatnich 60 lat poziom Pacyfiku wokó³ Tuvalu, Kiribati i innych wysp Mikronezji wzrós³ o 12 cm. Wydawa³oby siê, ¿e ocean powinien dawno pozalewaÌ ich wybrze¿a. Z analizy zdjêÌ lotniczych i satelitarnych dokonanej przez Paula Kencha z Uniwersytetu Auckland w Nowej Zelandii i Arthura Webba z Po³udniowopacyficznej Komisji Geofizycznej na Fid¿i wynika jednak, ¿e owe skrawki l¹du nie daj¹ siê Pacyfikowi.

Naukowcy przyjrzeli siê dok³adnie 27 wyspom. Okazuje siê, ¿e tylko cztery z nich zmniejszy³y rozmiary. Jak informuj¹ uczeni w piœmie "Global and Planetary Change", pozosta³e 23 albo utrzyma³y sw¹ powierzchniê, albo wrêcz uros³y. Np. powierzchnia siedmiu wysepek le¿¹cych w jednym z dziewiêciu atoli Tuvalu powiêkszy³a siê œrednio o 3 proc. Jedna z nich - Funamanu - zyska³a prawie pó³ hektara, czyli prawie 30 proc. poprzednich rozmiarów!

Podobnie Kiribati. Trzy najgĂŞÂściej zamieszkane wyspy republiki, czyli Betio, Bairiki i Nanikai, "przybraÂły na wadze" odpowiednio o 30, 16,3 i 12,5 proc.

Jak to mo¿liwe? Jak t³umaczy Arthur Webb, ¿eby zrozumieÌ dziwaczny opór, jaki p³askie jak naleœnik wysepki Oceanii stawiaj¹ morzu, trzeba przyjrzeÌ siê, z czego s¹ one zbudowane. Nie s¹ to zwyk³e ³achy piasku naniesionego przez wodê. To wyspy koralowe, powsta³e z organicznych odpadków odrywaj¹cych siê od raf, które zwykle otaczaj¹ je niczym obwarzanek. Dopóki rafy ¿yj¹ i rosn¹, nieustannie dostarczaj¹ wyspom nowego budulca. Fale, pr¹dy i wiatr, a tak¿e huragany znosz¹ go w stronê l¹du. O resztki koralowców zahaczaj¹ inne oceaniczne œmieci. I tak wyspy rosn¹. I to - jak siê okazuje - wystarczaj¹co szybko, by postawiÌ siê rosn¹cemu w si³ê oceanowi.

Morze daje i odbiera

- WydawaÂło siĂŞ, Âże los tych wysp jest przesÂądzony. Na szczĂŞÂście skutecznie radzÂą sobie ze wzrostem poziomu morza - cieszy siĂŞ Paul Kench.

Czy jednak ledwie 27 przebadanych wysp to dobry prognostyk tego, co w dobie globalnego ocieplenia czeka tysiÂące skrawkĂłw lÂądu rozsianych w Oceanii? Cytowani przez "New Scientist" australijscy naukowcy ostrzegajÂą, Âżeby nie upraszczaĂŚ problemu. John Hunter, oceanograf z Uniwersytetu na Tasmanii, oraz Naomi Biribo z Uniwersytetu Wollongong zwracajÂą uwagĂŞ, Âże choĂŚ wyspy utrzymujÂą bÂądÂź zwiĂŞkszajÂą powierzchniĂŞ, to jednak zmienia siĂŞ ich ksztaÂłt. Morze w jednym miejscu nanosi "materiaÂły budowlane", ale z innych je zabiera. Oznacza to, Âże problem ewakuacji mieszkaĂącĂłw pozostaje. SzczegĂłlnie jeÂśli erozji ulegÂłyby rejony silnie zurbanizowane.

Na pocz¹tku roku ewakuowano mieszkaùców nale¿¹cego do Papui-Nowej Gwinei atolu Carteret. ChoÌ nie zapad³ siê on pod morze, to ocean na tyle rozmy³ jego kszta³t, ¿e czêœÌ mieszkaùców musia³a poszukaÌ innego miejsca do ¿ycia.

Pozostaje jeszcze jeden problem. Co bĂŞdzie, jeÂśli wzrost poziomu morza przegoni wzrost wysp Mikronezji?



Ile wody w oceanie?

Mimo ¿e œredni globalny poziom morza systematycznie roœnie - od 1993 r. o 3,26 mm rocznie - to objêtoœÌ wody we wszechoceanie... spada. Jak to mo¿liwe? Dzisiaj naukowcy dysponuj¹ po prostu du¿o bardziej dok³adnymi instrumentami badawczymi ni¿ kiedyœ. Za pomoc¹ pomiarów satelitarnych i ze statków s¹ w stanie o wiele lepiej odwzorowaÌ rzeŸbê morskiego dna, a co za tym idzie, oszacowaÌ objêtoœÌ oceanów.

Wed³ug najnowszych obliczeù dokonanych przez uczonych z Instytutu Oceanograficznego w Woods Hole w USA wszystkie morza wype³nia 1,332 mld km szeœc. wody. Blisko 30 lat temu objêtoœÌ oceanów oceniano na nieco wiêcej - mniej wiêcej o zawartoœÌ piêciu zatok meksykaùskich.



WiĂŞcej... http://wyborcza.pl/1,75476,7991944,Jeszcze_Tuvalu_nie_zginelo.html?utm_source=Nlt&utm_medium=Nlt&utm_campaign=1000621#ixzz0qaMnk9B8

[chanell]

Witam
CoÂś na ratowanie klimatu ?

Pytanie czy to aby napewno dla dobra ludzkoÂści  ? Nie jestem  fachowcem w dziedzinie chemii ,ale moÂże jest ktoÂś tu na forum kto siĂŞ na tym dobrze zna i wyrazi swojÂą opiniĂŞ.

http://fakty.interia.pl/nauka/news/zelazo-zatrzyma-ocieplenie-klimatu,1495798

[Leszek]

Leciwy tekst, ale chyba warty zarchiwizowania...


ÂŁukasz Warzecha: Walka z globalnym ociepleniem to farsa


Na niedawnym szczycie UE w Brukseli premier i prezydent grali do jednej bramki, chcÂąc uchroniĂŚ PolskĂŞ przed finansowym drenaÂżem w imiĂŞ zapobiegania zmianom klimatycznym. Zadowolony Donald Tusk mĂłwiÂł po spotkaniu: „RzeczÂą bardzo waÂżnÂą dla Polski byÂło wyposaÂżenie UE w silny mandat przed KopenhagÂą, ktĂłry spowodowaÂłby, Âże Europa nie tylko nadal bĂŞdzie liderem na rzecz przedsiĂŞwziĂŞĂŚ na rzecz ochrony klimatu, ale Âże bĂŞdzie w dodatku zbiorem paĂąstw Âświadomych i bardzo odpowiedzialnie traktujÂących kwestie ochrony klimatu, takÂże tych paĂąstw, ktĂłrych moÂżliwoÂści finansowe i ekonomiczne nie sÂą dzisiaj jeszcze jakoÂś szczegĂłlnie wysokie”.

Wiele wskazuje na to, ¿e taki mandat UE w Kopenhadze bêdzie mia³a, choÌ pozostaje dogranie szczegó³ów. To jednak ¿aden powód do zadowolenia, pozostaje bowiem faktem, ¿e wszyscy unijni podatnicy z³o¿¹ siê na to, aby ubo¿sze kraje œwiata mog³y zmniejszyÌ emisjê gazów cieplarnianych. Warto podkreœliÌ to stwierdzenie: nie chodzi o to, aby w ogóle by³o w nich czyœciej, ale o to, by zapobiegaÌ mitycznym, dogmatycznie pojmowanym zmianom klimatu.

Donald Tusk, Lech KaczyĂąski i inni uczestnicy brukselskiego szczytu potulnie grali swoje role w komedii pod tytuÂłem „Walczymy z globalnym ociepleniem”. Nie ma dzisiaj na Âświecie odwaÂżnego przywĂłdcy, ktĂłry powiedziaÂłby, Âże jego kraj nie bĂŞdzie braÂł udziaÂłu w tej farsie z bardzo prostego, acz zasadniczego powodu. Otó¿ decyzje, majÂące doniosÂłe znaczenie dla gospodarek Âświata i dla zamoÂżnoÂści obywateli sÂą podejmowane wy³¹cznie na podstawie teorii. Teoria zaÂś ma to do siebie, Âże jest tylko przypuszczeniem. W tym wypadku teoria stawia trzy tezy, ktĂłre – wbrew temu, co twierdzÂą fanatycy walki z globalnym ociepleniem – wcale nie sÂą bezwarunkowo akceptowane w Âświecie naukowym. Pierwsza teza brzmi, Âże klimat siĂŞ ociepla. Druga teza, znacznie mniej pewna, gÂłosi, Âże to ocieplenie jest nadzwyczajnie szybkie i znaczÂące w porĂłwnaniu z innymi, jakie nastĂŞpowaÂły na przestrzeni milionĂłw lat. Wreszcie trzecia teza, najbardziej niepewna i najsÂłabiej dowodzona, stanowi, iÂż decydujÂące znaczenie dla tej zmiany klimatu ma dziaÂłalnoœÌ czÂłowieka.

CaÂły zapaÂł wielu rzÂądĂłw Âświata, dotyczÂący walki z globalnym ociepleniem, zasadza siĂŞ na tej ostatniej tezie. Bo przecieÂż, jeÂśli nawet klimat ulega ociepleniu (co wcale nie jest takie pewne, gdy wzi¹Ì pod uwagĂŞ odpowiednio dÂługi okres, a to w badaniach klimatu podstawa), to Âżadne dziaÂłania nie majÂą sensu, o ile to nie czÂłowiek ma tu decydujÂący wpÂływ, ale np. cykl sÂłoneczny. Innymi sÂłowy – moÂże siĂŞ okazaĂŚ, Âże wydamy na walkĂŞ z globalnym ociepleniem setki miliardĂłw euro i dolarĂłw, a skutek tej walki bĂŞdzie marginalny.

WÂątpliwe jednak, aby owczy pĂŞd „walki ze zmianami klimatu” udaÂło siĂŞ zatrzymaĂŚ. Przede wszystkim dlatego, Âże interes zwietrzyÂły firmy, ktĂłre jeszcze jakiÂś czas temu staÂły po przeciwnej stronie barykady niÂż fanatyczni ekolodzy. Przypomnijmy sobie ostatniÂą decyzjĂŞ Unii Europejskiej, dotyczÂącÂą wycofania ÂżarĂłwek 100-watowych jako zuÂżywajÂących najwiĂŞcej prÂądu, a wiĂŞc najbardziej przyczyniajÂących siĂŞ do „zmian klimatu”. Ta decyzja zostaÂła podjĂŞta bez uwzglĂŞdnienia potrzeb konsumentĂłw czy choĂŚby faktu, Âże ÂżarĂłwki energooszczĂŞdne emitujÂą ÂświatÂło o barwie niekorzystnej dla oczu. Czy ktokolwiek moÂże mieĂŚ wÂątpliwoÂści, iÂż zasadniczy wpÂływ miaÂł tutaj lobbing firm, produkujÂących takie wÂłaÂśnie ÂżarĂłwki?
WiĂŞkszoœÌ koncernĂłw energetycznych zaczĂŞÂła juÂż zajmowaĂŚ siĂŞ badaniami nad tzw. odnawialnymi ÂźrĂłdÂłami energii (elektrownie wiatrowe, sÂłoneczne, pÂływowe, wodne itp.), choĂŚ specjaliÂści wielokrotnie dowodzili, Âże sÂą to technologie nieproporcjonalnie drogie w stosunku do generowanej energii, a jedynÂą rozsÂądnÂą drogÂą uniezaleÂżnienia siĂŞ od paliw kopalnych jest energetyka jÂądrowa. TĂŞ jednak ekofanatycy oprotestowujÂą. W Wielkiej Brytanii ukazaÂła siĂŞ niedawno ksi¹¿ka, ktĂłrej autor – fizyk – dowodzi, iÂż aby zaspokoiĂŚ potrzeby energetyczne caÂłego kraju za pomocÂą energii odnawialnej, trzeba by zaj¹Ì kaÂżdy wolny skrawek gruntu pod elektrownie wiatrowe. A jest to analiza, uwzglĂŞdniajÂąca wy³¹cznie ich wydajnoœÌ, nie koszt.

Koncerny motoryzacyjne z kolei pracuj¹ uparcie nad autami elektrycznymi, choÌ œwietnie wiadomo, ¿e ich upowszechnienie jest albo niemo¿liwe, albo by³oby horrendalnie kosztowne z powodu koniecznoœci budowy od podstaw ca³ej infrastruktury. Do tego dochodzi gigantyczny koszt akumulatorów, które te¿ trzeba z czegoœ produkowaÌ, a œwiatowe zasoby litu, jednego z podstawowych materia³ów do tego s³u¿¹cych, s¹ ograniczone. No i wreszcie jest kwestia energii elektrycznej, potrzebnej do ³adowania takich aut, która przecie¿ nie weŸmie siê z niczego.

Po co w takim razie koncerny energetyczne czy motoryzacyjne bawiÂą siĂŞ w coÂś, co nie jest ani wydajne, ani opÂłacalne? To proste: sterroryzowane przez ekofanatykĂłw rzÂądy sowicie dotujÂą te technologie – z pieniĂŞdzy podatnikĂłw, rzecz jasna. Sami zaÂś ekofanatycy, jak choĂŚby zrzeszeni w Greenpeace czy innych podobnych organizacjach, ÂżyjÂą z nakrĂŞcania spirali strachu przed rzekomo czekajÂącym nas kataklizmem. Mamy wiĂŞc od jakiegoÂś czasu do czynienia z trĂłjsojuszem: zawodowi ekofanatycy – koncerny – zestrachane i sterroryzowane rzÂądy.

Zwolennicy walki z globalnym ociepleniem argumentuj¹, ¿e nawet jeœli ich ofensywa opiera siê jedynie na teorii, to lepiej zap³aciÌ, ni¿ potem ¿a³owaÌ. To stawianie spraw na g³owie. Je¿eli ktoœ domaga siê od nas wszystkich ponoszenia olbrzymich kosztów, to na nim powinien spoczywaÌ ciê¿ar udowodnienia ponad wszelk¹ w¹tpliwoœÌ, ¿e te koszty trzeba ponosiÌ. Takiego dowodu jednak nie ma, a my i tak mamy wyci¹gaÌ portfele. W takiej sytuacji warto zawsze zadawaÌ sobie pytanie: kto na tym zyskuje? Bo na pewno nie my, podatnicy i obywatele.

ÂŹrĂłdÂło:
http://www.fakt.pl/Warzecha-Walka-z-globalnym-ociepleniem-to-farsa,artykuly,56242,1.html