Dan Winter i Nassim Haramein - prĂłba syntezy ich geometrii

PozwĂłlcie, Âże nawiÂąÂżĂŞ tu jeszcze do Platona, na kanwie bardzo obszernego posta MichaÂła-AnioÂła, ktĂłry zawiĂłdÂł nas do konkluzji, Âże

cyt

Cytuj

Nazwisko pitagorejczyka, bÂądÂź jego uczniĂłw Archytasa oraz Platona, pojawia siĂŞ nader czĂŞsto tam, gdzie dokonane zostaje jakieÂś przeÂłomowe — i zdawaÂłoby siĂŞ caÂłkiem nowatorskie — odkrycie, dotyczÂące budowy oraz struktury Kosmosu, uÂświadamiajÂąc nam, Âże nie do koĂąca jest ono naprawdĂŞ nowatorskie. (...)
Zapewne takÂże „nie ma wÂątpliwoÂści”, iÂż czysto dedukcyjny system pitagorejsko-platoĂąski, wyprowadzajÂący swe tezy z najbardziej ogĂłlnych (synoptycznych), pierwotnych zasad (a. zasady) jest — logicznie rzecz biorÂąc — bardzo bliski juÂż na samym swym poczÂątku Teorii Wszystkiego, bÂądÂź wrĂŞcz stanowiĂŚ musi egzemplifikacjĂŞ takiej teorii. W dzisiejszej fizyce rozumuje siĂŞ zazwyczaj przez indukcjĂŞ i uogĂłlnianie — „od szczegĂłÂłĂłw do ogĂłÂłu”[280] — zatem najbardziej ogĂłlna teoria — Teoria Wszystkiego — jest w tym modelu myÂślenia dopiero finalnym, nieosiÂągalnym prawie punktem dojÂścia
Pitagorejskie twierdzenie, Âże ‘wszystko jest liczbÂą’ moÂże byĂŚ prawidÂłowo uzasadnialne logicznie. Liczba (naturalna) jest bowiem jednoÂściÂą wieloÂści (jednÂą wieloÂściÂą). Tymczasem wszystko, co nie jest wieloÂściÂą — jest jednoÂściÂą. To zaÂś, co nie jest wieloÂściÂą — musi byĂŚ jednoÂściÂą. Zatem nie moÂże istnieĂŚ nic, co nie byÂłoby ani wieloÂściÂą, ani jednoÂściÂą. Zarazem kaÂżda rzecz jest jednÂą i tÂą samÂą rzeczÂą [zasada toÂżsamoÂści].

PiĂŞknie , ale tutaj wÂłaÂśnie dopiero zaczyna siĂŞ przygoda z liczbÂą i jej odniesieniem do filozofii. Moim zdaniem nie moÂżna odrywaĂŚ matematyki od duchowoÂści, gdyÂż odrywajÂąc je od siebie doprowadziĂŚ moÂżemy do zatracenia siĂŞ w obliczeniach i zawiÂłym Âżargonie naukowym, w ktĂłrym juÂż zaczyna brakowaĂŚ "powietrza"
W tym kontekÂście pragnĂŞ Wam przypomnieĂŚ ( cytujac obszerne fragmenty SEKRETNEGO KODU ) o tym, jak piĂŞknie Pitagorejczycy wiÂązali filozofiĂŞ, z obliczeniami i co z tego wynikÂło - czyli ÂświĂŞta geometria.

Zatem do dzieÂła

"
PoczÂątkiem wszechrzeczy jest jednostka, czyli monada ( monas ). Z monady powstaje nieograniczona dwĂłjka, czyli dyada ( aoristos dyas ) bĂŞdÂąca naturalnym podÂłozem dla jednostki, swojej przyczyny . Z monay i nieograniczonej dyady powstajÂą liczby , z liczb -punkty ( semeia ) , a zpunktĂłw - linie (grammai ) , z linii - pÂłaszczyzny ( epipeda schemata ) , z pÂłaszczyzn - bryÂły (sterea schemata ), a z bryÂł powstajÂą ciaÂła podpadajÂące pod zmysÂły ( ta aistheta somata ), ktĂłrych czterema elemtami ( stoicheia ) sÂą : ogieĂą , woda, ziemia i powietrze. Te elementy wymieniajÂą siĂŞ i przechodzÂą w siebie nawzajem, przy czym powstaje z nich Âświat oÂżywiony ( kosmos emprychos ), rozumny ( noeros ), kulisty; w jego centrum znajduje siĂŞ ziemia, ktĂłra ma ksztaÂłt kuli i wszĂŞdzie jest zamieszkana. IstniejÂą talÂże antypody, dl ktĂłrych gĂłrÂą jest to, co dla nas jest doÂłem."
DIOGENES LAERTIOS (III wiek p,n,e )

MONADA
Wszystkie ksztaÂłty pochodzÂą od okrĂŞgu , Greckie okreÂślenie zasad reprezoentowanych przez okrÂąg do monada, od korzenia memein - "trwaĂŚ" i monas - "jednoÂśĂŚ ". StaroÂżytni filozofowie-matematycy uÂżywali w stosunku do monady takich okreÂśleĂą , jak : pierwsza, nasienie, istota, budulec, fundament. Nazywali jÂą teÂż jednoÂściÂą.

ZwiÂązek monay z innymi liczbami moÂżna zrozumieĂŚ poprzez metaforĂŞ prostej arytmetyki. KaÂżda liczba pomnoÂżona przez jeden pozostaje sobÂą . To samo jest prawdÂą w przypadku dzielenia przez jeden. jeden , monada, zachowuje toÂżsamoÂśĂŚ wszystkiego , co napotka.
Pitagorejczycy wierzyli, Âże nic nie istnieje bez Âśrodka, wokĂłÂł ktĂłrego siĂŞ obraca, ÂŚrodek jest przyczynÂą i jest niepojĂŞty, niepoznawalny , lecz - jak nasienie - rozszerzy siĂŞ i wypeÂłni siĂŞ jako okrÂąg.
Kiedy filozofowie -matematycy zauwaÂżyli , Âże niezaleÂżnie od tego ile razy pomnoÂży siĂŞ jedynkĂŞ przez siebie , wynikiem zawwsz bedzie jeden, podnieÂśli istotnÂą kwestiĂŞ : W jaki sposĂłb jednoÂśĂŚ staje siĂŞ wieloÂściÂą ? " OdpowiedÂź brzmiaÂła : "Poprzez powielenie". OkrÂą powiela siĂŞ poprzez kontemplacjĂŞ na sobÂą samym. Ten procesjest kontynuowany w geometrii poprzez utworzenie odcinka , ktĂłry ÂłÂączy Âśrodki okrĂŞgĂłw.

DIADA
Zasada "dwoistoÂści , lub "odmiennoÂści" zostaÂła przez greckich filozofĂłw nazwana diadÂą, OkreÂślali diadĂŞ jako "ÂśmiaÂłoÂśĂŚ " , sugerujÂąc zuchwaÂłe odÂłÂączenie siĂŞ od poczÂątkowej caÂłoÂści , a takÂże jako "cierpienie" z powodu pragnienia powrotu do jednoÂści, Diada , czyli dwoistoÂśĂŚ , byÂła takze nazywana "zÂłudzeniem" . ZasadÂą diady jest biegunowoÂśĂŚ, Pojawia si e ona wszĂŞdzie i jest podstawÂą naszego poczucia odseparowania od innych, od natury i od naszego bĂłstwa. Grecy dostrzegali paradoks diady : choĂŚ wydaje siĂŞ ona oddzielaĂŚ od jednoÂści, jej przeciwne bieguny pamiĂŞtajÂą o swoim pochodzeniu i przyciÂągajÂą siĂŞ wzajemnie w nadziei na poÂłÂączenie i powrĂłt do stanu jednoÂści. Diada jednoczeÂścnie dzieli siĂŞ i ÂłÂączy , odpycha i przyciÂąga, oddziela i powraca.

wokĂłÂł kaÂżdej z osĂłb moÂżna narysowaĂŚ dwa okrĂŞgi z czĂŞÂściÂą wspĂłlnÂą zawierajÂącÂą przestrzeĂą pomiĂŞdzy ich Âśrodkami , poÂłÂączonymi odcinkiem - stykajÂącymi siĂŞ palcami ).
W metaforze arytmetyki diada jawi siĂŞ jako bama pomiĂŞdzy JednoÂściÂą i WieloÂściÂą, pmiĂŞdzy monadÂą i wszystkim pozotaÂłymi liczbami, Pitagorejczycy odczytywali staroÂżytny symbol vesica piscis jako przejÂście do duchowej podrĂłÂży samopoznania . Jego ksztaÂłt przypominajÂący srom od dawna byÂł kojarzony z pÂłodnoÂściÂą, a takÂże z ÂżeĂąskÂą boskoÂściÂą i interpretacjÂą symbolu jako duchowej podrĂłÂży do rytuaÂłu przejÂścia - narodzin.

TRIADA
"Jeden " i "dwa" uwaÂżane sÂą za "rodzicĂłw" wszystkich innych liczb . Triada ( symbol trĂłjki ) jest najstarszÂą, pierworodnÂą liczbÂą, Jej geometrycznym wyraÂżeniem jest trĂłjkÂąt rĂłwnoboczny - poczÂątkowy ksztaÂłt , ktĂłry powstaje z vesica piscis ( rybi pĂŞcherz , pĂłÂźniej symbol chrzeÂścijaĂąski ), pierwszy z Wielu .

( diada , z ktĂłrej punkt przeciĂŞcia oraz odcinek ÂłÂączÂący Âśrodki okrĂŞgĂłw tworzÂą trĂłjkÂąt )

W przeciwieĂąstwie do okrĂŞgu , ktĂłry zawiera najwiĂŞkszÂą powierzchnie przy najmniejszym obwodzie, trĂłjkÂąt obejmuje najmniejszÂą powierzchniĂŞ przy najwiĂŞkszym obwodzie, MoÂżemy siĂŞ o tym przekonaĂŚ biorÂąc kawaÂłek sznurka i zwiÂązujÂąc jego koĂące.

=Triada jest wyjÂątkowo piĂŞkna i uczciwa, ponad wszystkie liczby, pzede wszystkim dlatego, Âże jest pierwszÂą, ktĂłra urzeczywistnia potencjaÂł monady- Jamblich , grecki filozof neoplatonik.

Liczba trzy ma wyjÂątkowÂą pozycjĂŞ, Jest to jedyna liczba , ktĂłra rĂłwna jest sumie wszystkich wystĂŞpujÂących przed niÂą ( trzy rĂłwna siĂŞ dwa plus jeden ) i jedyna , ktĂłra zsumowana z poprzedzajÂącymi daje taki sam wynik, jak zsumowana z poprzedzajÂącymi ( 1+2 +3 = 1 x 2 x 3 = 6 ) . StaroÂżytni filozofowie okreÂślili jÂą jako ROZWAGĂ, MÂĄDROÂŚĂ, POBOÂŻNOÂŚĂ, PRZYJAÂŹĂ, POKĂJ I HARMONIĂ
KsztaÂłt Triady oznaczaÂł dla nich wspĂłÂłzaleÂżnoÂśĂŚ i rĂłwnowagĂŞ . ÂŚrodki dwĂłch okrĂŞgĂłw diady odpychajÂą siĂŞ i przyciÂągajÂą, a trzeci , neutralizujÂący punkt wypada w naturalny sposĂłb nad punktem przeciĂŞcia okrĂŞgĂłw. Archetypem triady jest zwiÂązek miĂŞdzy przeciwieĂąstwami , ktĂłry ÂłÂączy je i pzenosi na nowy poziom emanacji, ÂŻadne trwaÂłe rozwiÂązanie nie jest moÂżliwe bez uwzglĂŞdnienia trzech skÂładnikĂłw dwĂłch przeciwieĂąstw i neutralnego balansujÂącego , rozstrzygajÂącego , czy przeksztaÂłcajÂącego czynnika. UmiejĂŞtnoÂśĂŚ dobrania trzeciego elementu oznacza rĂłznicĂŞ miĂŞdzy rozwiÂązaniem konflikt , a jego kontunuacjÂą.
TrĂłjkÂąt moÂże zostaĂŚ rozciÂątniĂŞty poza vesica piscis poprzez przedÂłuÂżenie odcinkĂłw poza Âśrodki, aÂż o przeciwlegÂłego punktu na okrĂŞgu. Kiedy poÂłÂączymy te punkty za pomocÂą poziomego odcinka , powstanie wiĂŞkszy trĂłjkÂąt. Dalsze Âłaczenie i powiĂŞkszanie prowadzi do dogÂłĂŞbnej harmonii

TrĂłjkÂąt jest jedynym wielokÂątem , ktĂłry jest sztywny z racji swojej geometrii. Jego stabilnoÂśĂŚ i siÂła sÂą niezrĂłwnane w stosunku do jego czĂŞÂści, ktĂłre same w sobie nie majÂą tych wÂłaÂściwoÂści, Trzy odcinki, niepoÂłÂączone , nic nieznaczÂące. Wzmacnia je sprwnoÂśĂŚ, rĂłwnowaga, atrakcyjny wyglÂąd i symbolika trĂłjkÂąta.
ÂŁaciĂąskie sÂłowo trinitas ( trĂłjca ) pochodzi od " potrĂłjnej jednoÂści" , inaczej "trzech w jednym ", a trĂłjkÂąt jest najwaÂżniejszym na Âświecie symbolem boskoÂści, StaroÂżytni bogowie w hinduzmie sÂą nazywani TRIMUTRI , co w sanskrycie oznacza "trĂłjpostaĂŚ".

TETRADA

Aby dojsĂŚ, do konstrukcji figury , ktĂłra powstanie z vesica piscis w nastĂŞpnej kolejnoÂści , musimy uÂżyĂŚ zdolnoÂści logicznego myÂślenia, Jest wiele moÂżliwych rozwiÂązaĂą zagadnienia powstania tetrady ( symbolu liczby cztery ). I w tym miejscu, jak mi siĂŞ wydaje, wprowadzamy do kosmologii umysÂł ( logiczne myÂślenie, wieloÂśĂŚ sposbĂłw , relatywizm ).

Najprostszym i najbardziej elegancki polega na narysowaniu odcinkĂłw poziomego i pionowego ÂłÂączÂących odpowiednio roki okrĂŞgĂłw oraz ich punkty przeciĂŞcia. JeÂśli narysujemy okrÂąg, ktĂłrego ÂśrednicÂą jest odcinek ÂłÂączÂący Âśrodki, bĂŞdziemy mogli wpisaĂŚ w niego doskonaÂły kwadrat. SÂą cztery sposoby patrzenia na trĂłjwymiarowÂą strukturĂŞ - poprzez punkty , linie, powierzchniĂŞ i objĂŞtoÂśĂŚ. Grecy zauwaÂżyli, Âże czwĂłrka jest pierwsza liczbÂą , ktĂłra powstaje w wyniku dodawania i mnoÂżenia rĂłwnych wartoÂści ( cztery rĂłwna siĂŞ dwa plus dwa a takÂże dwa razy dwa ). Dlatego uwaÂżano jÂą za pierwszÂą liczbĂŞ parzystÂą i "ÂżeĂąskÂą". Dla pitagorejczykĂłw rĂłwnoboczny kwadrat byÂł symbolem sprawiedliwoÂści, poniewaÂż jest to pierwsza liczba podzielna pw kazdy sposĂłb na rĂłwne czĂŞÂści.

PENTADA

PoczÂąwszy od powstania punktu monady, poprzez linie diady, pojawiÂła siĂŞ powierzchnia triady oraz w koĂącu trĂłjwymiarowa przestrzeĂą tetrady . Pentada wyobraÂża kolejny poziom kosmicznego modelu poprzez wprowadzenie symbolu .. SAMEGO ÂŻYCIA.

NajczĂŞÂściej dostrzegana jako piĂŞcioramienna gwiazda, pentada ( symbol liczby piĂŞĂŚ ) wystĂŞpuje w najrĂłÂżniejszych miejscach - od piĂŞciu palcĂłw u naszych rÂąk i nĂłg, po magiczne zastosowania , jako narzĂŞdzie do odpĂŞdzania zÂłych mocy oraz symbol potĂŞgi i niezniszczalnoÂści.
W staroÂżytnoÂści pentada byÂła obdarzana takÂą czciÂą, Âże metodĂŞ jej tworzenia utrzymywano w tajemnicy, Pitagorejczycy uÂżywali jej jako tajemnego znaku rozpoznawczego, Baali jej zasady w geometrii i przyrodzie. Wiedzieli , takÂże o wpÂływie pentady na ludzkÂą psychikĂŞ, Jej zastosowania postrzegali jako niebezpiecznÂą wiedzĂŞ, ktĂłrÂą mozna byÂło niewÂłaÂściwie wykorzystaĂŚ i, choĂŚ przez tysiÂąc lat byÂła narzĂŞdziem nauczania, wiedza o niej byÂła strzeÂżona i przekazywana jedynie ustnie, Nie opisywaÂły jej dokumenty cechĂłw rzemieÂślnikĂłw, ktĂłrzy wykorzystywali jej symbolikĂŞ w projektowaniu gotyckich katedr. Dopiero w 1509 r , kiedy nauczyciel Leonarda da Vinci , Luca Pacioli wydaÂł swoje dzieÂło De divina poportione, sposĂłb jej konstrukcji i wyjÂątkowe wÂłaÂściwoÂści geometryczne zostaÂły publicznie odkryte dla artystĂłw i filozofĂłw. Symbolika pentady i jej zwiÂązek ze zÂłotym podziaÂłem zostaÂły zaczerpniĂŞte ze Âświata przyrody, gdyÂż jej geometria powszechnie wystĂŞpuje wÂśrĂłd roÂślin ( stÂąd pentada jako symbol Âżycia ) . W nasionach, liÂściach i kwiatach bardzo czĂŞsto znajdziemy powtarzajÂący siĂŞ piĂŞciokrotny rytm.
Tym niemniej najwaÂżniejsza zasada Pentady jest symbolizowana poprzez sam akt odradzania sĂŞ, silnie powiÂązany z PHI.

ZasadĂŞ samopodobieĂąstwa pentady , inaczej mĂłwiÂąc powtĂłrzenia mniejszego w wiĂŞkszym , moÂżemy Âłatwo zrozumieĂŚ, obserwujÂąc sposĂłb rozrastania siĂŞ liÂści ( philotaxis ) i kwiatĂłw. UkÂład nerwĂłw w liÂściu odpowiada schematowi rozgaÂłĂŞziania siĂŞ caÂłego drzewa, kaÂżda linia na liÂściu paproci odwzorowuje caÂły liÂśĂŚ i caÂłÂą roÂślinĂŞ, KaÂżde parasolowate nasiono w dmuchawcu jest miniaturkÂą caÂłego kwiatu.W rĂłÂżyczce kalafiora lub brokuÂł widzimy odbicie caÂłego warzywa.

Pentada jest prawdopodobnie najbardziej rozpoznawalna dla nas w symbolu pentagramu, najprostszej postaci gwiaÂździstej figury, ktĂłrÂą moÂżna narysowaĂŚ za pomocÂą nieprzyrwanej linii. Pentagram czasem bywa nazywany nieskoĂączonym wĂŞzÂłem , a takze krzyÂżem goblina, pentaflÂą, stopÂą wiedÂźmy, diabelskÂą gwiazdÂą oraz pieczĂŞciÂą Salomona( choĂŚ o ostanie jest bardziej wÂłaÂściwe dla heksagramu ). PiĂŞciokÂątna symetria pentagramu jest wÂłaÂściwa dla ludzkiego ciaÂła poprzez nasze piĂŞĂŚ zmysÂłĂłw: wzrok, sÂłuch , powonienie, dotyk i smak.
Najstarsze wyobraÂżenia pentagramu znaleziono na fragmentach ceramiki pochodzÂącej ze staroÂżytnej Babilonii atowanej na okoÂło 3500 r p.n.e W pĂłÂźniejszej sztuce Mezopotamii figury tej uÂżywano w krĂłlewskich inskrypcjach symbolu monarszej wÂładzy.
Pitagorejczycy uwaÂżali pentagram za symbol doskonaÂłoÂści i przypisali piĂŞciu wierzhoÂłkom pentagramu litery dyfongi : gamma, ypsilon, iota, epsilon-iota, alpha. Litery przyporzÂądkowane poszczegĂłlnym wierzchoÂłkom sÂą pierwszymi literami greckich wyrazĂłw oznaczajÂących ÂżywioÂły tj wodĂŞ (gamma) , ziemiĂŞ (ypsilon ), myÂśl lub ÂświĂŞtoÂśĂŚ ( iota) , ciepÂło sÂłoneczne ( epsilon-iota ), powietrze ( alpha )
Litery te tworzÂą wyraz HYGIEJA , ktĂłry w dosÂłownym przekÂładzie znaczy ZDROWIE, w przenoÂśni zaÂś moÂże oznaczaĂŚ solidnoÂśĂŚ, zupeÂłnoÂśĂŚ, a takÂże boskie bÂłogosÂławieĂąstwo. Hygieja to grecka boginii zdrowia. Jej imiĂŞ doÂśĂŚ czĂŞsto pojawiaÂło siĂŞ na amuletach . JabÂłko, jedno z naszych symboli zdrowia po przeciĂŞciu ukazuje pentagram ( a jabÂłko ktĂłre zerwaÂła Ewa w raju? )

Na wyglÂądzie pierwszych czerech liczb sÂą oparte wszystkie kolejne ( poza pentadÂą ). Kok po kroku zbliÂżajÂą siĂŞ one do dekady , liczby dziesiĂŞĂŚ, ktĂłrÂą Grecy uwaÂżali za rĂłwnÂą jednoÂści , ale jednoczeÂśnie rĂłwnieÂż zwiÂązanÂą z liczbÂą cztery , gdyÂż 1+2+3+4 =10 . Suma pierwszych czterech liczb to TETRAKTYS zapisywany graficznie w formie piramidy z podstawÂą czterech np kul, powyÂżej sa trzy kule, powyÂżej dwie i na czubku jedna.

Tetraktys staÂł siĂŞ rĂłwnieÂż symbolem odkryĂŚ w dziedzinie muzyki. Pitagoras eksperymentowaÂł z rozciÂągniĂŞtymi strunami rĂłÂżnej dÂługoÂści poddanymi takiemu samemu naprĂŞÂżeniu i odkryÂł zwiÂązek miĂŞdzy dÂługoÂściÂą wibrujacej struny , a wysokoÂściÂą dÂźwiĂŞku. Tetraktys zawiera symfoniczne stosunki, ktĂłre podkreÂślajÂą matematycznÂą harmoniĂŞ muzycznej skali : 1:2 -oktawa, 2:3 -doskonaÂła kwinta, 3:4 - doskonaÂła kwarta .
Zatem pierwsi filozofowie znali harmoniĂŞ w liczbach - harmoniĂŞ , ktĂłra w oczywisty sposĂłb odzwierciedlaÂła siĂŞ w w porzÂądku przyrody, sztuki, nauki i dÂźwiĂŞku. To byÂła tajemnicza harmonia, nie do koĂąca zrozumiaÂła, lecz piĂŞkna i gÂłĂŞboko symboliczna.