KsiĂŞga Henocha (z "Apokryfy Starego Testamentu")

Leszek

Administrator
Ekspert

Wiadomości: 1391

KsiĂŞga Henocha (z "Apokryfy Starego Testamentu")

« : Grudzień 04, 2009, 15:13:28 »

KSIĂGA HENOCHA (z: "Apokryfy Starego Testamentu")
przeÂł. ks. Ryszard Rubinkiewicz SDB
ÂŹrĂłdÂło: http://www.czarymary.pl/henoch/index.htm
Z OCRowaÂł i zHTMLowaÂł CIEN(ik), poprawiÂł troszkĂŞ Frater Kluska

Gdyby sprawy potoczyÂły siĂŞ zgodnie z wolÂą ojcĂłw koÂścioÂła,to wĂłwczas nikt nigdy nie dowiedziaÂłby siĂŞ o istnieniu ksiĂŞgi Henocha.JuÂż przez kapÂłanĂłw Âżydowskich uwaÂżana byÂła ona za ''heretycznÂą''.KsiĂŞga upadÂłych anioÂłĂłw znajduje siĂŞ w kanonie Pisma ÂŚwiĂŞtego KoptĂłw.Opisuje kontakt proroka Henocha z istotami z innego Âświata,ktĂłre uznaÂł On za anioÂły lub jakieÂś inne wyÂższe byty oraz jego podrĂłÂż z nimi po wszechÂświecie i czasie.Wbrew zakazowi swego boga zbuntowani anioÂłowie kojarzyli siĂŞ z ziemskimi cĂłrami i mieli z nimi dzieci.

W pierwszych piĂŞciu rozdziaÂłach ksiĂŞgi zawarta jest zapowiedÂź nadejÂścia sÂądu ostatecznego.GÂłosi siĂŞ,Âże BĂłg opuÂści swojÂą niebiaĂąskÂą siedzibĂŞ i na czele anielskich zastĂŞpĂłw pojawi siĂŞ na Ziemi.Henoch wyksztaÂłcony przez obcych w rĂłÂżnych dziedzinach wiedzy miaÂł wstawiĂŚ siĂŞ za nimi u najwyÂższego ale jego proÂśby nie zostaÂły speÂłnione i BĂłg postanowiÂł zniszczyĂŚ odstĂŞpcĂłw wraz z ich rodzinami ogĂłlnoÂświatowym potopem.Prorok pozostawiÂł swemu synowi ksiĂŞgi zawierajÂące wiedzĂŞ jakÂą uzyskaÂł od anioÂłĂłw i udaÂł siĂŞ do nieba na ognistym rydwanie. Do dzisiaj trwajÂą poszukiwania tajemniczych pism ,w ktĂłrych opisana jest historia Ziemi i Kosmosu.
http://www.cheops.darmowefora.pl/index.php?topic=978.msg14307#msg14307

I KSIĂGA HENOCHA

WstĂŞp

1.
l BÂłogosÂławieĂąstwo Henocha, ktĂłrym pobÂłogosÂławiÂł wybranych i sprawiedliwych obecnych w dniu ucisku, podczas ktĂłrego wszyscy Âźli i niegodziwi zostanÂą usuniĂŞci.
2 Henoch, czÂłowiek bÂłogosÂławiony i sprawiedliwy, ktĂłremu Pan otworzyÂł oczy i obdarzyÂł ÂświĂŞtym widzeniem w niebiosach, zabraÂł gÂłos i powiedziaÂł: [To, co] pokalali mi anioÂłowie! UsÂłyszaÂłem od nich wszystko i zrozumiaÂłem to, co zobaczyÂłem, choĂŚ prze-znaczone to jest nie temu pokoleniu, lecz pokoleniom dalekim, ktĂłre dopiero nadejdÂą.
3 PrzemĂłwiÂłem na temat wybranych i o nich uÂłoÂżyÂłem przypowieÂśĂŚ: ÂŚwiĂŞty i Wielki wyjdzie ze swego mieszkania
4 i Wieczny BĂłg zstÂąpi na GĂłrĂŞ Synaj i ukaÂże siĂŞ ze swoim zastĂŞpem i objawi siĂŞ w mocy swej niebiaĂąskiej potĂŞgi.
5 Wszyscy ulegnÂą przeraÂżeniu, a CzuwajÂący zadrÂżÂą i strach oraz wielkie drÂżenie zapanuje aÂż po kraĂące ziemi.
6 Wysokie gĂłry zostanÂą poruszone, a wyniosÂłe wzgĂłrza zmalejÂą i topnieĂŚ bĂŞdÂą jak wosk przed ogniem.
7 Ziemia pogrÂąÂży siĂŞ, a wszystko, co siĂŞ na niej znajduje, ulegnie zniszczeniu. Na wszystko zostanie wydany wyrok, rĂłwnieÂż na wszystkich sprawiedliwych.
8 Sprawiedliwych [BĂłg] obdarzy pokojem, swoich wybranych zachowa i zmiÂłuje siĂŞ nad nimi. Wszyscy bĂŞdÂą naleÂżeli do Boga, bĂŞdzie im siĂŞ powodziĂŚ i bĂŞdÂą bÂłogosÂławieni, a ÂświatÂło BoÂże nad nimi bĂŞdzie ÂświeciĂŚ.
9 Oto przychodzi On z dziesiĂŞcioma tysiÂącami ÂświĂŞtych, aby dokonaĂŚ sÂądu nad nimi i aby zniszczyĂŚ grzesznikĂłw, i aby zÂłajaĂŚ kaÂżdego, za to wszystko, co przeciwko Niemu uczynili grzesznicy i niegodziwcy.

2.
l Popatrzcie na to wszystko, co dzieje siĂŞ na niebie, jak ÂświatÂła nie zmieniajÂą swego biegu, jak kaÂżde wschodzi i zachodzi zgodnie z porzÂądkiem, kaÂżde w swoim czasie, nie zmieniajÂąc swych reguÂł.
2 Popatrzcie na ziemiĂŞ i zrozumcie na podstawie dokonanych od poczÂątku do koĂąca na niej dzieÂł, Âże jak to wyraÂźnie widaĂŚ, Âżadne z dzieÂł Boga siĂŞ nie zmienia. "Popatrzcie na lato i zimĂŞ, jak caÂła ziemia peÂłna jest wody, a chmury, rosa i deszcz pozostajÂą na niej.

3.
Przyjrzyjcie siĂŞ i zobaczcie, jak wszystkie drzewa usychajÂą i jak wszystkie ich liÂście opadajÂą z wyjÂątkiem czternastu drzew, ktĂłrych [ liÂście] nie opadajÂą, ktĂłre pozo-stajÂą ze starym [listowiem], aÂż po dwĂłch lub trzech latach przychodzi nowe [listowie].

4.
1 Przypatrzcie siĂŞ jeszcze letniej porze, gdy na poczÂątku [lata] sÂłoĂące jest ponad [ ziemiÂą] .
2 Z powodu Âżaru sÂłoĂąca szukacie cienia, a ziemia praÂży skwarem i nie moÂżecie stÂąpaĂŚ po ziemi lub po skale z powodu owego Âżaru.

5.
1 Przypatrzcie siĂŞ, jak drzewa pokryte sÂą zielonymi liÂśĂŚmi i rodzÂą owoc. Zrozumcie to wszystko i pojmijcie, jak Ten, ktĂłrzy Âżyje na wieki, dokonaÂł wszystkich tych spraw
2 i jak Jego dzieÂła trwajÂą przed Nim w kaÂżdym nastĂŞpnym roku, jak wszystkie Jego dzieÂła sÂłuÂżÂą Mu i nie zmieniajÂą siĂŞ. Tak jak BĂłg kazaÂł, tak wszystko siĂŞ dokonuje.
3 ZwaÂżcie, jak morza i rzeki wypeÂłniajÂą swe zadania.
4 Jednak wy nie wytrwaliÂście ani nie zachowywaliÂście Prawa Pana, ale przekroczyliÂście [je] i swoimi nieczystymi usta-mi wypowiadaliÂście sÂłowa peÂłne pychy i zatwardziaÂłoÂści przeciwko Jego majestatowi. O wy twardego serca! Nie zaznacie pokoju!
5 Dlatego bĂŞdziecie przeklinaĂŚ dni wasze i zostaniecie pozbawieni lat waszego Âżycia. Wieczne przekleĂąstwo siĂŞ wzmoÂże, a wy nie doznacie zmiÂłowania.
6 W owych dniach przekaÂżecie wasze imiona sprawiedliwym na wieczne przekleĂąstwo, sprawiedliwi, o przeklĂŞci, bĂŞdÂą wam grzesznikom i niegodziwcom zÂłorzeczyĂŚ na wieki.
7 Wybrani otrzymajÂą ÂświatÂło, radoÂśĂŚ, pokĂłj i odziedziczÂą ziemiĂŞ. A wy niegodziwcy otrzymacie przekleĂąstwo.
8 NastĂŞpnie sprawiedliwi posiÂądÂą mÂądroÂśĂŚ. BĂŞdÂą oni wszyscy ÂżyĂŚ i juÂż wiĂŞcej nie bĂŞdÂą grzeszyĂŚ, czy to przez zapomnienie, czy z powodu pychy. Lecz ci, ktĂłrzy posiadajÂą mÂądroÂśĂŚ, bĂŞdÂą pokorni.
9 Nie bĂŞdÂą juÂż popeÂłniaĂŚ zÂła, sÂąd ich nie dosiĂŞgnie przez wszystkie dni ich Âżycia i nie umrÂą z powodu [Boskiego] gniewu i oburzenia, lecz dopeÂłniÂą liczby dni swego Âżycia i ich Âżycie upÂłynie w pokoju, a lata swej radoÂści spĂŞdzÂą w zadowoleniu i wiecznym pokoju po wszystkie dni swego Âżycia.

KsiĂŞga CzuwajÂących Historia upadku anioÂłĂłw [6-36]

Grzech anioÂłĂłw

6.
1 Kiedy ludzie rozmnoÂżyli siĂŞ, urodziÂły im siĂŞ w owych dniach Âładne i piĂŞkne cĂłrki.

2 Ujrzeli je synowie nieba, anioÂłowie, i zapragnĂŞli ich. Jeden drugiemu powiedziaÂł: "ChodÂźmy, wybierzmy sobie Âżony z cĂłrek ludzkich i spÂłodÂźmy sobie dzieci".

3 Szemihaza, ktĂłry byÂł ich dowĂłdcÂą, powiedziaÂł do nich: "Obawiam siĂŞ, Âże moÂże nie zechcecie tego zrobiĂŚ i Âże tylko ja sam poniosĂŞ karĂŞ za ten wielki grzech".

4 Wszyscy odpowiadajÂąc mu rzekli: "PrzysiĂŞgnijmy wszyscy i zwiÂąÂżmy siĂŞ przekleĂąstwami, Âże nie zmienimy tego planu, ale doprowadzimy zamiar do skutku".

5 NastĂŞpnie wszyscy razem przysiĂŞgli i zwiÂązali siĂŞ wzajemnie przekleĂąstwami.

6 ByÂł o ich wszystkich dwustu. ZstÂąpili na Ardis, szczyt gĂłry Hermon. Nazwali jÂą gĂłrÂą Hermon, albowiem na niej przysiĂŞgali i zwiÂązali siĂŞ wzajemnie przekleĂąstwami.

7 Te sÂą imiona ich przywĂłdcĂłw: Szemihaza, ich dowĂłdca, Urakiba, Ramiel, Kokabiel, Tamiel, Ramiel, Daniel, Ezekiel, Barakiel, Asael, Armaros, Batriel, Ananiel, Zakiel, Samsiel, Sartael(...), Turiel, Jomiel, Araziel.

8 SÂą to dowĂłdcy dwustu anioÂłĂłw i wszystkich innych z nimi.

7.
l WziĂŞli sobie Âżony, kaÂżdy po jednej. ZaczĂŞli do nich chodziĂŚ i przestawaĂŚ z nimi. Nauczyli je czarĂłw i zaklĂŞĂŚ i pokazali im, jak wycinaĂŚ korzenie i drzewa.

2 ZaszÂły one w ciÂąÂżĂŞ i zrodziÂły wielkich gigantĂłw. Ich wysokoÂśĂŚ wynosiÂła trzy tysiÂące Âłokci.

3 PoÂżerali oni wszelki znĂłj ludzki, a ludzie nie potrafili ich utrzymaĂŚ.

4 Giganci obrĂłcili siĂŞ przeciwko ludziom, aby ich poÂżreĂŚ.

5 I grzeszyli przeciw ptakom, zwierzĂŞtom, gadom i rybom. PoÂżerali miĂŞso jedni drugich i pili zeĂą krew. 6 Wtedy ziemia poskarÂżyÂła siĂŞ na nieprawych.

8.
1 Azazel nauczyÂł ludzi wyrabiaĂŚ miecze, sztylety, tarcze i napierÂśniki. PokazaÂł im metale i sposĂłb ich obrĂłbki: bransolety i ozdoby, sztukĂŞ malowania oczu i upiĂŞkszania powiek, bardzo cenne i wyszukane kamienie i wszelki [rodzaj] kolorowych barwnikĂłw. I Âświat ulegÂł zmianie.

2 NastaÂła wielka niegodziwoÂśĂŚ i wielki nierzÂąd. PobÂłÂądzili, a wszystkie ich drogi staÂły siĂŞ zepsute.

3 Amezarak wyuczyÂł zaklinaczy i nacinaczy korzeni, Armaros [nauczyÂł] odklinania, Barakiel [ wychowaÂł] astrologĂłw, Kokabiel zÂłowieszczĂłw, Tamiel wyuczyÂł astrologĂłw, Asradel nauczyÂł drĂłg ksiĂŞÂżyca.

4 Ludzie ginÂąc woÂłali, a gÂłos ich doszedÂł do nieba.

Wstawiennictwo archanioÂłĂłw na rzecz ludzi
9.

1 WĂłwczas MichaÂł, Gabriel, Suriel i Uriel spojrzeli z nieba i ujrzeli wielkÂą iloÂśĂŚ rozlanej krwi na ziemi i wszelkÂą niegodziwoÂśĂŚ, jakiej dokonano na ziemi.

2 Powiedzieli je-den do drugiego: "Niech zniszczona ziemia zawoÂła gÂłosem ich krzykĂłw aÂż do bramy niebios.

3 A teraz, wam to, O ÂŚwiĂŞci niebios, skarÂżÂą siĂŞ dusze ludzi mĂłwiÂąc: "ZanieÂście naszÂą skargĂŞ przed NajwyÂższego".

4 Rzekli do Pana, KrĂłla: "Panie panĂłw, BoÂże bogĂłw, KrĂłlu krĂłlĂłw! TwĂłj chwalebny tron [ trwa] po wszystkie pokolenia Âświata, a
twoje imiĂŞ jest ÂświĂŞte i wychwalane przez wszystkie pokolenia Âświata, bÂłogosÂławione i chwalebne! TyÂś wszystko uczyniÂł i wÂładza nad wszystkim jest Twoja. Wszystko jest jawne i otwarte przed TobÂą i widzisz wszystko i nie ma niczego, co mogÂłoby byĂŚ przed TobÂą ukryte.

6 Zobacz wiĂŞc, co uczyniÂł Azazel, jak nauczyÂł wszelkiej niegodziwoÂści na ziemi i odsÂłoniÂł odwieczne tajemnice przechowywane w niebie.

7 Semiaza nauczyÂł zaklĂŞĂŚ, ten, ktĂłremu daÂłeÂś wÂładzĂŞ, aby panowaÂł nad tymi, ktĂłrzy sÂą z nim.

8 PospoÂłu poszli do cĂłrek ludzkich i spali z tymi kobietami i stali siĂŞ nieczyÂści i objawili im te grzechy.

9 Kobiety zrodziÂły gigantĂłw i przez to caÂła ziemia napeÂłniÂła siĂŞ krwiÂą i niegodziwoÂściÂą.

10 Teraz zaÂś dusze zmarÂłych woÂłajÂą i skarÂżÂą siĂŞ. AÂż do bram niebios skarga ich dotarÂła, bo nie mogÂą przemĂłc niegodziwoÂści popeÂłnionej na ziemi.

11 Ty wiesz wszystko, zanim coÂś siĂŞ stanie i znasz ich sprawĂŞ. Jednak nic nam nie mĂłwisz. Co mamy z nimi poczÂąĂŚ?"

10.

1 WĂłwczas NajwyÂższy, Wielki i ÂŚwiĂŞty odezwaÂł siĂŞ. PosÂłaÂł Arsialaiura do syna Lamecha mĂłwiÂąc mu:

2 "Powiedz mu w moim imieniu: 'Ukryj siĂŞ!' Wyjaw mu nadchodzÂący koniec, albowiem caÂła ziemia zostanie zniszczona. Na caÂłej ziemi nastanie potop i to, co na niej siĂŞ znajduje, ulegnie zniszczeniu.

3 A teraz naucz go, jak ma uciec i jak jego potomstwo ma przeÂżyĂŚ na ziemi".

4 NastĂŞpnie Pan powiedziaÂł do RafaÂła: "ZwiÂąÂż Azazela za rĂŞce i nogi i wrzuĂŚ go do ciemnoÂści. OtwĂłrz pustyniĂŞ, ktĂłra jest w Dudael, i wrzuĂŚ go tam.

5 I rzuĂŚ na niego chropowate i ostre kamienie i przykryj go ciemnoÂściÂą. Niech tam przebywa na zawsze! Przykryj jego oblicze, Âżeby nie mĂłgÂł widzieĂŚ ÂświatÂła

6 I Âżeby w wielki dzieĂą sÂądu mĂłgÂł byĂŚ wrzucony do ognia.

7 OÂżyw ziemiĂŞ, ktĂłrÂą zniszczyli anioÂłowie, i zapowiedz uzdrowienie ziemi, albowiem ja oÂżywiĂŞ ziemiĂŞ tak, Âże nie wszyscy synowie ludzcy wyginÂą z powodu wszelkiej tajemnicy, ktĂłrÂą [anioÂłowie] dali poznaĂŚ i nauczyli swych synĂłw.

8 CaÂła ziemia zostaÂła zrujnowana naukÂą dzieÂł Azazela i jemu przypisz caÂły grzech!".

9 Pan powiedziaÂł do Gabriela: "WystÂąp przeciwko bĂŞkartom i rozpustnikom i przeciwko synom nierzÂądu i zgÂładÂź synĂłw nierzÂądu i synĂłw CzuwajÂących z poÂśrodku ludzi. OdeÂślij ich, poÂślij ich jednego przeciwko drugiemu, niech siĂŞ wygubiÂą w bitwie, bo dÂługoÂśĂŚ dni nie bĂŞdzie im dana.

10 BĂŞdÂą ciĂŞ oni wszyscy prosiĂŚ, bo spodziewajÂą siĂŞ Âżycia wiecznego i Âże kaÂżdy z nich bĂŞdzie ÂżyÂł piĂŞĂŚset lat".

11 A do MichaÂła Pan powiedziaÂł: "IdÂź, powiadom SemiazĂŞ i innych, ktĂłrzy sÂą z nim, ktĂłrzy poÂłÂączyli siĂŞ z kobietami i ulegli z nimi zepsuciu z wszelkÂą ich nieczystoÂściÂą.

12 Kiedy wszyscy ich synowie wzajemnie siĂŞ pozabijajÂą i kiedy ujrzÂą zniszczenie swych umiÂłowanych, zwiÂąÂż ich na siedemdziesiÂąt pokoleĂą pod wzgĂłrzami ziemi aÂż do dni sÂądu i ich speÂłnienia, aÂż dopeÂłni siĂŞ sÂąd przeznaczony na caÂłÂą wiecznoÂśĂŚ.

13 W owych dniach zaprowadzÂą ich do otchÂłani ognia na mĂŞki i zostanÂą zamkniĂŞci w wiĂŞzieniu na caÂłÂą wiecznoÂśĂŚ.

14 WĂłwczas [Szemihaza] zostanie spalony i unicestwiony wraz z nimi. ZostanÂą razem zwiÂązani aÂż do koĂąca wszystkich pokoleĂą.

15 Zniszcz wszystkie dusze lubieÂżne i synĂłw czuwajÂących, bo zepsuli oni ludzi.

16 Zniszcz wszelkie zÂło z powierzchni ziemi, a wszelkie zÂłe dzieÂło ustanie. Niech pojawi siĂŞ roÂślina sprawiedliwoÂści i prawdy, a czyny stanÂą siĂŞ bÂłogosÂławieĂąstwem. SprawiedliwoÂśĂŚ i prawdĂŞ bĂŞdÂą sadziĂŚ w radoÂści na zawsze.

17 A teraz wszyscy sprawiedliwi ocalejÂą i ÂżyĂŚ bĂŞdÂą [tak dÂługo aÂż] zrodzÂą tysiÂące. Wszystkie dni ich mÂłodoÂści i ich staroÂści dopeÂłniÂą siĂŞ w pokoju.

18 W owych dniach caÂła ziemia napeÂłniona zostanie sprawiedliwoÂściÂą i caÂła zostanie zasadzona drzewami i napeÂłni siĂŞ bÂłogosÂławieĂąstwem.

19 ZasadzÂą na niej wszelkie przyjemne drzewa, zasadzÂą na niej winoroÂśle, a winoroÂśl, ktĂłra zostanie na niej zasadzona, wyda obfity owoc. Wszelkie nasienie, ktĂłre na niej bĂŞdzie posiane, kaÂżda miara wyda tysiÂąc, a kaÂżda miara oliwek wyda dziesiĂŞĂŚ bat oliwy.

20 Wy natomiast oczyÂśĂŚcie ziemiĂŞ z wszelkiego zÂła i z wszelkiej nieprawoÂści, i z wszelkiej nieczystoÂści, ktĂłrÂą przyniesiono na ziemiĂŞ. UsuĂącie je z ziemi.

21 Wszyscy synowie ludzcy bĂŞdÂą sprawiedliwi i wszystkie narody bÂłogosÂławiĂŚ i sÂłuÂżyĂŚ mi bĂŞdÂą.

22 Ziemia zostanie oczyszczona z wszelkiego zepsucia, z wszelkiego grzechu, z wszelkiego gniewu i z wszelkiej udrĂŞki. Nie zeÂślĂŞ wiĂŞcej na niÂą potopu po wszystkie pokolenia na wieki.

11.

1 w owych dniach otworzĂŞ spichlerze bÂłogosÂławieĂąstwa, ktĂłre sÂą w niebie, abym mĂłgÂł je zesÂłaĂŚ na ziemiĂŞ, na dzieÂła i na znĂłj synĂłw ludzkich.

2 PokĂłj i prawda zjednoczÂą siĂŞ po wszystkie dni wiecznoÂści i po wszystkie pokolenia wiecznoÂści.

ZapowiedÂź ukarania zbuntowanych anioÂłĂłw

12.

1 Henoch zostaÂł ukryty przed wszystkimi i nikt z synĂłw ludzkich nie wiedziaÂł, gdzie zostaÂł ukryty, gdzie przebywa i co siĂŞ z nim staÂło.

2 Wszystkie jego czyny byÂły ze ÂŚwiĂŞtymi i z CzuwajÂącymi w jego dniach.

3 Ja Henoch bÂłogosÂławiÂłem Wielkiego Pana i KrĂłla WiecznoÂści i oto CzuwajÂący przemĂłwili do mnie, Henocha pisarza, i powiedzieli mi:

4 "Henochu, pisarzu sprawiedliwoÂści! IdÂź, powiedz CzuwajÂącym nieba, ktĂłrzy opuÂścili wyÂżyny niebieskie i odwieczne ÂświĂŞte miejsce i skalali siĂŞ kobietami i postÂąpili tak, jak czyniÂą synowie ludzcy, wziĂŞli sobie Âżony i zupeÂłnie siĂŞ zepsuli na ziemi.

5 Nie bĂŞdÂą oni mieli na ziemi ani pokoju, ani przebaczenia grzechu,

6 albowiem nie nacieszÂą siĂŞ swymi synami. ZobaczÂą, jak ginÂąĂŚ bĂŞdÂą ich umiÂłowani, i opÂłakiwaĂŚ bĂŞdÂą zniszczenie swoich synĂłw i bĂŞdÂą za nich siĂŞ wstawiaĂŚ przez wieki. Ale nie ZaznajÂą ani miÂłosierdzia, ani pokoju".

13.

1 Henoch poszedÂł i powiedziaÂł Azazelowi: "Nie zaznasz pokoju. Wydano na ciebie surowy wyrok, aby ciĂŞ zwiÂązaĂŚ.

2 Nie zaznasz ani spoczynku, ani zmiÂłowania, ani [wysÂłuchania jakiejkolwiek] proÂśby, z powodu zÂła, ktĂłrego nauczaÂłeÂś, i z powodu wszystkich bluÂźnierstw, zÂła i grzechĂłw, ktĂłre pokazaÂłeÂś synom ludzkim".

3 WĂłwczas poszedÂłem i im wszystkim powiedziaÂłem to. Bardzo siĂŞ zmartwili. OgarnÂąÂł ich strach i drÂżenie.

4 Poprosili mnie, abym wystosowaÂł za nich pisemnÂą proÂśbĂŞ, aby mogli otrzymaĂŚ przebaczenie i Âżebym zabraÂł ich pisemnÂą proÂśbĂŞ do Pana w niebie.

5 Albowiem odtÂąd oni sami nie byli zdolni mĂłwiĂŚ i nie podnosili swoich oczu do nieba z powodu wstydu za grzechy, za ktĂłre zostali skazani.

6 I wĂłwczas napisaÂłem ich pisemnÂą proÂśbĂŞ i ich bÂłagania odnoÂśnie ich duchĂłw i czynĂłw kaÂżdego z nich, i odnoÂśnie tego, o co prosili, [mianowicie] Âżeby otrzymali odpuszczenie i przebaczenie.

7 I poszedÂłem i usiadÂłem nad wodami Dana w Dan, ktĂłre znajdujÂą siĂŞ na poÂłudniowy zachĂłd od Hermonu. Zanim zasnÂąÂłem, odczytaÂłem ich pisemnÂą proÂśbĂŞ.

8 I oto ogarnÂąÂł mnie sen i doznaÂłem widzeĂą. UjrzaÂłem wizjĂŞ gniewu, [mianowicie] Âże mam mĂłwiĂŚ do synĂłw nieba i mam ich zganiĂŚ.

9 I obudziÂłem siĂŞ i poszedÂłem do nich, a oni wszyscy siedzieli z zakrytymi twarzami pogrÂąÂżeni w smutku, zgromadzeni razem w Ubelsejael, ktĂłre jest pomiĂŞdzy Libanem a Senir.

10 OpowiedziaÂłem im wszystkie wizje, ktĂłrych doznaÂłem w moim Âśnie, i zaczÂąÂłem mĂłwiĂŚ te sÂłowa sprawiedliwoÂści i ganiĂŚ CzuwajÂących nieba.

14.

1 KsiĂŞga sprawiedliwoÂści i nagany dla odwiecznych CzuwajÂących (spisana) zgodnie z nakazem ÂŚwiĂŞtego i Wielkiego
(wypowiedzianym) w wizji, ktĂłrÂą widziaÂłem.

2 UjrzaÂłem w moim Âśnie to, co teraz powiem jĂŞzykiem ciaÂła i moim tchnieniem, ktĂłre Wielki daÂł ludziom w usta, Âżeby mogli nimi mĂłwiĂŚ i rozumieĂŚ sercem.

3 Tak jak [BĂłg] stworzyÂł i wyznaczyÂł ludzi do rozumienia sÂłowa nauki, tak stworzyÂł i wyznaczyÂł mnie do tego, abym ganiÂł CzuwajÂących, synĂłw nieba.

4 SpisaÂłem waszÂą proÂśbĂŞ, ale w mojej wizji oznajmiono mi, Âże wasza proÂśba nie zostanie [speÂłniona] po wszystkie dni wiecznoÂści. PeÂłny sÂąd [zadekretowano] przeciw wam i nie zaznacie pokoju.

5 OdtÂąd nie wstÂąpicie do nieba przez caÂłÂą wiecznoÂśĂŚ. Postanowiono, Âże macie byĂŚ zwiÂązani na ziemi po wszystkie dni wiecznoÂści.

6 Przedtem ujrzycie zniszczenie waszych umiÂłowanych synĂłw i nie bĂŞdziecie mogli nacieszyĂŚ siĂŞ nimi, ale padnÂą oni przed wami od miecza.

7 Wasza proÂśba nie zostanie [speÂłniona] ani w odniesieniu do nich, ani w odniesieniu do was. I gdy pÂłaczecie i bÂłagacie, nie wypowiadacie ani jednego sÂłowa z proÂśby, ktĂłrÂą wystosowaÂłem.

Wizja paÂłacu BoÂżego

8 UjrzaÂłem nastĂŞpujÂącÂą wizjĂŞ: Oto o bloki zawoÂłaÂły do mnie w widzeniu i mgÂła do mnie zawoÂłaÂła, i droga gwiazd, i bÂłyski bÂłyskawic ponagliÂły mnie i popchnĂŞÂły mnie, i w widzeniu wiatry uniosÂły mnie i porwaÂły mnie, i uniosÂły mnie do nieba.

9 WszedÂłem, aÂż zbliÂżyÂłem siĂŞ do muru, ktĂłry zbudowany byÂł z kamieni gradowych i jĂŞzyk ognia otaczaÂł go. ZaczÂąÂłem czuĂŚ lĂŞk.

10 WszedÂłem do jĂŞzyka ognia i zbliÂżyÂłem siĂŞ do wielkiego domu, ktĂłry wybudowany byÂł z kamieni gradowych i Âściana tego domu byÂła jak mozaika zrobiona z kamieni gradowych, a jego podÂłoga ze Âśniegu.

11 Jego dach byÂł jak droga gwiazd i bÂłyski bÂłyskawic, a wÂśrĂłd nich byÂły ogniste Cherubiny i ich niebo byÂło jak woda.

12 OgieĂą pÂłonÂąÂł wokĂłÂł jego muru, a drzwi jego opÂływaÂły ogniem.

13 WszedÂłem do tego domu. ByÂł gorÂący jak ogieĂą i zimny jak Âśnieg. Nie byÂło w nim radoÂści ani Âżycia. OgarnÂąÂł mnie strach i przejĂŞÂło mnie drÂżenie.

14 I gdy tak drÂżaÂłem i trzÂąsÂłem siĂŞ, padÂłem na moje oblicze. I ujrzaÂłem w widzeniu,

15 Âże oto inny dom, wiĂŞkszy od poprzedniego, ktĂłrego wszystkie drzwi byÂły otwarte przede mnÂą, zbudowany byÂł z jĂŞzyka ognia.

16 We wszystkich tak gĂłrowaÂł chwaÂłÂą, splendorem i rozmiarem, Âże nie potrafiĂŞ wam opisaĂŚ jego chwaÂły i rozmiaru.

17 Jego podÂłoga byÂła z ognia, a ponad nim bÂłyskawice. Droga gwiazd i jego dach rĂłwnieÂż byÂł z pÂłonÂącego ognia.

18 SpojrzaÂłem i zobaczyÂłem w nim wysoki tron. WyglÂądaÂł jak krysztaÂł, otoczenie jego byÂło jak jaÂśniejÂące sÂłoĂące i (sÂłychaĂŚ byÂło) gÂłos CherubĂłw.

19 Spod wysokiego tronu wypÂływaÂły rzeki pÂłonÂącego ognia, tak Âże byÂło rzeczÂą niemoÂżliwÂą naĂą patrzeĂŚ.

20 A Ten, ktĂłry jest wielki, w chwale siedziaÂł na nim, a jego promieniowanie byÂło jaÂśniejsze od sÂłoĂąca i bielsze od Âśniegu.

21 ÂŻaden anioÂł nie mĂłgÂł wejÂśĂŚ, gdy ukazywaÂło siĂŞ oblicze Tego, ktĂłry jest czczony i uwielbiany, Âżadne cielesne [stworzenie] nie mogÂło [naĂą] spoglÂądaĂŚ.

22 Morze ognia paliÂło siĂŞ wokĂłÂł Niego i wielki ogieĂą staÂł przed Nim i nikt z Jego otoczenia nie zbliÂżaÂł siĂŞ do Niego. DziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy razy dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy staÂło przed Nim, ale On nie potrzebowaÂł Âżadnej ÂświĂŞtej rady.

23 I ÂŚwiĂŞci, ktĂłrzy byli blisko Niego, nie opuszczali ani nocÂą, ani dniem i nie odchodzili od Niego.

Boski wyrok na zbuntowanych anioÂłĂłw

24 I aÂż dotÂąd zakrywaÂłem mojÂą twarz i drÂżaÂłem. Pan zawoÂłaÂł mnie swoimi wÂłasnymi ustami i powiedziaÂł do mnie: "PodejdÂź tutaj, Henochu, do mego ÂświĂŞtego sÂłowa".

25 PodniĂłsÂł mnie i przybliÂżyÂł do drzwi. I spojrzaÂłem moim obliczem skierowanym ku doÂłowi.

15.
1 OdpowiadajÂąc mi rzekÂł do mnie swoim gÂłosem: "SÂłuchaj! Nie lĂŞkaj siĂŞ, Henochu, sprawiedliwy mĂŞÂżu i pisarzu sprawiedliwoÂści. PodejdÂź tutaj i posÂłuchaj mego gÂłosu.
2 IdÂź! Powiedz CzuwajÂącym nieba, ktĂłrzy przysÂłali ciĂŞ tutaj, abyÂś wstawiÂł siĂŞ za nimi: 'To wy powinniÂście wstawiaĂŚ siĂŞ za ludÂźmi, nie ludzie za wami.
3 Dlaczego opu-ÂściliÂście wysokie, ÂświĂŞte i wieczne niebo i zÂłÂączyliÂście siĂŞ z kobietami i staliÂście siĂŞ nieczyÂści z cĂłrkami ludzkimi, wziĂŞliÂście sobie Âżony i postÂąpiliÂście tak, jak synowie ziemscy i zrodziliÂście synĂłw gigantĂłw?
4 ByliÂście duchowymi, ÂświĂŞtymi, ÂżyjÂącymi ÂŻyciem wiecznym, a staliÂście siĂŞ nieczyÂści z powodu kobiet. ZrodziliÂście [dzieci] po-przez krew ciaÂła. ZapaÂłaliÂście ludzkim poÂżÂądaniem i stworzyliÂście ciaÂło i krew tak, jak czyniÂą to ludzie, ktĂłrzy umierajÂą i ulegajÂą zniszczeniu.
5 Dlatego daÂłem im Âżony, Âżeby siali w nich nasienie i Âżeby dziĂŞki nim mogÂły siĂŞ rodziĂŚ dzieci, tak, aby niczego nie brakowaÂło na ziemi.
6 Ale wy pierwotnie byliÂście duchowymi, ÂżyjÂącymi wiecznym, nieÂśmiertelnym Âżyciem po wszystkie pokolenia Âświata.
7 Z tej racji nie przewidziaÂłem dla was Âżon, albowiem mieszkanie [bytĂłw] duchowych jest w niebie.
8 A te-raz giganci, ktĂłrzy zrodzili siĂŞ Z duchĂłw i ciaÂła, otrzymajÂą na ziemi nazwĂŞ zÂłych duchĂłw i ich mieszkanie bĂŞdzie na ziemi.
9 ZÂłe duchy wyszÂły z ich ciaÂła, albowiem zostali oni stworzeni z tego, co jest na gĂłrze. Ich pochodzenie i pierwszy fundament wywodzi siĂŞ od ÂświĂŞtych CzuwajÂących. BĂŞdÂą oni na ziemi zÂłymi duchami i nazywaĂŚ siĂŞ bĂŞdÂą "duchy zÂłe".
10 Mieszkaniem duchĂłw niebieskich jest niebo, ale mieszkaniem duchĂłw ziemskich, ktĂłrzy urodzili siĂŞ na ziemi, jest ziemia.
11 Duchy gigantĂłw, ktĂłrzy czyniÂą zÂło i sÂą zepsuci, atakujÂą, walczÂą i niszczÂą [ wszystko] na ziemi oraz powodujÂą smutek. Nie spoÂżywajÂą Âżadnego pokarmu, nie pijÂą, sÂą niewidoczni.
12 Te duchy powstanÂą przeciwko synom ludzkim i przeciwko kobietom, albowiem z nich one wyszÂły.

16.
1 Kiedy giganci zostanÂą zabici, zniszczeni i umrÂą, kiedy duchy wyjdÂą z ich ciaÂł, ich ciaÂło zostanie zniszczone na mocy sÂądu. Tak zostanÂą zniszczeni, aÂż dzieĂą wielkiego dokonania speÂłni siĂŞ nad wielkim wiekiem, nad CzuwajÂącymi i nieprawymi.
2 A teraz CzuwajÂącym, ktĂłrzy przysÂłali ciĂŞ, abyÂś wstawiÂł siĂŞ za nimi, ktĂłrzy pierwotnie byli w niebie
3 powiesz tak: 'ByliÂście w niebie, ale jego sekrety nie zostaÂły wam jeszcze objawione. PoznaliÂście [jedynie] bezwartoÂściowe tajemnice. W zatwardziaÂłoÂści waszych serc przekazaliÂście je kobietom. Z powodu tej tajemnicy kobiety i mĂŞÂżczyÂźni spowodowali, Âże zÂło spotĂŞgowaÂło siĂŞ na ziemi'. Powiedz im: 'Nie zaznacie pokoju!'.
Pierwsza podrĂłÂż Henocha
17.
1 Zabrali mnie i zanieÂśli na miejsce, gdzie istoty wyglÂądaÂły jak pÂłonÂący ogieĂą, ale gdy zechciaÂły, przybieraÂły wyglÂąd ludzi.
2 Zaprowadzono mnie na miejsce burzy i na gĂłrĂŞ, ktĂłrej najwyÂższy szczyt dotykaÂł nieba.
3 I w najbardziej odlegÂłych kraĂącach ujrzaÂłem miejsca ÂświateÂł i gromĂłw, na ich gÂłĂŞbokoÂściach Âłuki ognia i strzaÂły, ich koÂłczany, ognisty miecz i wszystkie odblaski bÂłyskawic.
4 Zaprowadzono mnie do wody zwanej wodÂą Âżycia i do ognia zachodniego, ktĂłry otrzymuje kaÂżdy zachĂłd sÂłoĂąca.
5 I przyszedÂłem do rzeki ognia, ktĂłrej ogieĂą pÂłynie jak woda i wpada do wielkiego morza bĂŞdÂącego po stronie zachodniej.
6 ZobaczyÂłem wszystkie wielkie rzeki i doszedÂłem do ogromnej ciemnoÂści i znalazÂłem siĂŞ tam, dokÂąd kaÂżdy zmierza.
7 UjrzaÂłem gĂłry ciemnoÂści zimy i miejsce, gdzie wylewa siĂŞ woda caÂłej otchÂłani.
8 UjrzaÂłem usta wszystkich rzek ziemi i usta otchÂłani.

18.
1 UjrzaÂłem spichlerze wszystkich wiatrĂłw. ZobaczyÂłem, jak nimi ozdobione jest caÂłe stworzenie oraz [zobaczyÂłem] fundamenty ziemi.
2 UjrzaÂłem kamieĂą wĂŞgielny ziemi i zobaczyÂłem cztery wiatry, ktĂłre podtrzymujÂą ziemiĂŞ i firmament nieba.
3 ZobaczyÂłem, jak wiatry nadymajÂą wysokoÂśĂŚ nieba i jak ustawiajÂą siĂŞ pomiĂŞdzy niebem a ziemiÂą. SÂą one kolumnami nieba.
4 ZobaczyÂłem wiatry, ktĂłre obracajÂą niebem i powodujÂą, Âże okrÂąg sÂłoĂąca i wszelkie gwiazdy zachodzÂą.
5 ZobaczyÂłem wiatry na ziemi, ktĂłre podtrzymujÂą obÂłoki, i ujrzaÂłem drogi anioÂłĂłw. Na kraĂącu ziemi ujrzaÂłem u gĂłry firmament nieba.
6 UdaÂłem siĂŞ w kierunku poÂłudniowym - a byÂł palÂący dzieĂą i noc - gdzie byÂło siedem gĂłr z drogocennych kamieni, trzy po stronie wschodniej i trzy po stronie poÂłudniowej.
7 Te po stronie wschodniej byÂły z kolorowego kamienia, te ze strony poÂłudniowej z kamienia czerwonego.
8 ÂŚrodkowa [gĂłra] siĂŞgaÂła, tak jak tron Pana, nieba. ByÂła ona z antymonu, a szczyt tronu byÂł z szafiru.
9 UjrzaÂłem pÂłonÂący ogieĂą i to, co byÂło we wszystkich gĂłrach.
10 UjrzaÂłem miejsce poza wielkÂą ziemiÂą, tam gdzie wody ÂłÂączÂą siĂŞ ze sobÂą razem.
11 UjrzaÂłem gÂłĂŞbokÂą rozpadlinĂŞ ziemi z kolumnami niebiaĂąskiego ognia i ujrzaÂłem wÂśrĂłd nich ogniste kolumny nieba, ktĂłre zstĂŞpowaÂły [na dĂłÂł] i ktĂłrych wysokoÂści i gÂłĂŞbokoÂści nie moÂżna byÂło zmierzyĂŚ.
12 Poza tÂą rozpadlinÂą ujrzaÂłem miejsce, ktĂłre nie miaÂło nad sobÂą ani firmamentu nieba, ani pod sobÂą fundamentu ziemi. Nie byÂło tam ani wody, ani ptakĂłw. ByÂła to pustynia.
13 UjrzaÂłem tam strasznÂą rzecz - siedem gwiazd podobnych do wielkich pÂłonÂących gĂłr. Kiedy o nie zapytaÂłem,
14 anioÂł powiedziaÂł mi: "To jest miejsce kraĂąca nieba i ziemi. To jest wiĂŞzienie gwiazd nieba i zastĂŞpĂłw niebieskich.
17 Gwiazdy, ktĂłre cwaÂłujÂą na ogniu to te, ktĂłre przekroczyÂły przykazanie Pana od poczÂątku ich powstania, albowiem nie wyszÂły w swoich czasach.
16 [Pan] rozgniewaÂł siĂŞ na nie, zwiÂązaÂł je aÂż do czasu dopeÂłnienia siĂŞ ich grzechu w okreÂślonym czasie".

19.
l Uriel powiedziaÂł do mnie: "Tutaj bĂŞdÂą przebywaĂŚ anioÂłowie, ktĂłrzy poÂłÂączyli siĂŞ z kobietami, podczas gdy ich duchy przyjmujÂąc rĂłÂżnorakie ksztaÂłty zepsuÂły ludzi, uwiodÂły ich doprowadzajÂąc ich do skÂładania ofiar demonom jako bogom. PozostanÂą tutaj aÂż do dnia wielkiego sÂądu, w ktĂłrym zostanÂą skazani na caÂłkowite unicestwienie.
2 Ich Âżony, uwiĂłdÂłszy anioÂłĂłw nieba, stanÂą siĂŞ Syrenami".
3 Ja, Henoch, sam zobaczyÂłem to widzenie, kres wszystkiego. ÂŻaden czÂłowiek nie widziaÂł tego, co ja widziaÂłem.

20.
1 Te sÂą imiona ÂświĂŞtych czuwajÂących anioÂłĂłw.
2 Uriel, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, mianowicie [anioÂł] gromu i drÂżenia.
3 RafaÂł, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, [anioÂł] duchĂłw ludzkich.
4 Raguel, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłry dokonuje zemsty nad Âświatem ÂświateÂł.
5 MichaÂł, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, mianowicie ten, ktĂłry jest nad najlepszÂą czÂąstkÂą ludzkoÂści, nad narodem [izraelskim].
6 Sarakael, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłremu podlegajÂą duchy ludzi nakÂłaniajÂących do grzechu.
7 Gabriel, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłremu podlega raj, wĂŞÂże i Cherubini.
8 Remiel, jeden ze ÂŚwiĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłrego BĂłg ustanowiÂł nad tymi, ktĂłrzy powstajĂŞ (z martwych).

Druga podrĂłÂż Henocha
21.
1 NastĂŞpnie udaÂłem siĂŞ na miejsce, w ktĂłrym nie byÂło nic.
2 UjrzaÂłem tam rzecz strasznÂą- nie byÂło tam ani wysokiego nieba, ani utwierdzonej ziemi, ale przygotowane pustynne i straszne miejsce.
3 UjrzaÂłem tam siedem gwiazd nieba zwiÂązanych razem jak wielkie gĂłry, ktĂłre pÂłonĂŞÂły jak ogieĂą.
4 NastĂŞpnie powiedziaÂłem: "Za jaki grzech zwiÂązano je i dlaczego je tam wrzucono?"
5 Uriel, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłry byÂł ze mnÂą i mnie prowadziÂł i ktĂłry byÂł wÂśrĂłd nich przywĂłdcÂą, zwracajÂąc siĂŞ do mnie rzekÂł: "Henochu! O kogo pytasz? O kogo tak troskliwie rozpytujesz?
6 SÂą to gwiazdy, ktĂłre przekroczyÂły przykazanie Pana NajwyÂższego. ZostaÂły zwiÂązane [ do czasu] , aÂż speÂłni siĂŞ dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy wiekĂłw liczby, [ czyli liczba] dni ich grzechu".
7 StamtÂąd poszedÂłem na inne, okropniejsze miejsce. UjrzaÂłem rzecz strasznÂą: wielki ogieĂą, ktĂłry siĂŞ paliÂł i wydawaÂł pÂłomienie, a miejsce to miaÂło szczelinĂŞ siĂŞgajÂącÂą otchÂłani, peÂłnÂą wielkich kolumn ognia, ktĂłre tam wpadaÂły. Nie mogÂłem dojrzeĂŚ ani ich wymiarĂłw, ani rozmiarĂłw, ani teÂż nie mogÂłem dojrzeĂŚ ich ÂźrĂłdÂła.
8 Wtedy powiedziaÂłem: "Jak straszne jest to miejsce i jak bolesny to widok!"
9 NastĂŞpnie Uriel, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłry byÂł ze mnÂą, odpowiadajÂąc rzekÂł do mnie: "Henochu! Dlaczego tak siĂŞ boisz i lĂŞkasz z powodu tego strasznego miejsca, z powodu tego cierpienia?"
10 powiedziaÂł do mnie: "Miejsce to jest wiĂŞzieniem anioÂłĂłw. BĂŞdÂą tu trzymani na wieki".

22.
1 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ na inne miejsce. [AnioÂł] pokazaÂł mi po stronie zachodniej wielkÂą i wysokÂą gĂłrĂŞ z ostrymi skaÂłami.
2 ByÂły tam cztery gÂłĂŞbokie i przestronne groty, ktĂłrych wnĂŞtrze byÂło bardzo Âśliskie. Trzy z nich byÂły ciemne, a jedna jasna. PoÂśrodku niej znajdowaÂło siĂŞ ÂźrĂłdÂło wody. PowiedziaÂłem wtedy: "JakÂże Âśliskie sÂą te groty, jakÂże gÂłĂŞbokie i ciemne, gdy siĂŞ na nie patrzy!"
3 WĂłwczas RafaÂł, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłry byÂł ze mnÂą, odpowiadajÂąc mi rzekÂł: "Te piĂŞkne miejsca [przeznaczone sÂą na to], Âżeby duchy, dusze zmarÂłych mogÂły siĂŞ w nich zgromadziĂŚ. ZostaÂły stworzone po to, Âżeby mogÂły siĂŞ zgromadziĂŚ tutaj wszystkie dusze synĂłw ludzkich.
4 Groty te zostaÂły stworzone na miejsce pobytu [dusz ludzkich] aÂż do dnia sÂądu, aÂż do wyznaczonego czasu, kiedy nastanie dzieĂą wielkiego sÂądu nad nimi".
5 I ujrzaÂłem ducha zmarÂłego czÂłowieka. GÂłos jego do-szedÂł do nieba i poskarÂżyÂł siĂŞ.
6 WĂłwczas zapytaÂłem RafaÂła, anioÂła, ktĂłry byÂł ze mnÂą, mĂłwiÂąc mu: " Czyj jest ten duch i czyj jest gÂłos, ktĂłry siĂŞga nieba i skarÂży siĂŞ?"
7 OdpowiadajÂąc rzekÂł do mnie mĂłwiÂąc: "To jest duch, ktĂłry wyszedÂł z Abla, ktĂłrego zabiÂł Kain, jego brat. BĂŞdzie on siĂŞ skarÂżyÂł na niego tak dÂługo, aÂż jego pokolenie zostanie starte z powierzchni ziemi i spoÂśrĂłd potomstwa ludzi jego potomstwo zaginie".
8 NastĂŞpnie zapytaÂłem go o groty mĂłwiÂąc: "Dlaczego sÂą one od siebie oddzielone?"
9 OdpowiadajÂąc mi rzekÂł: "Te trzy [miejsca] zostaÂły zrobione po to, Âżeby mogÂły oddzielaĂŚ duchy zmarÂłych. W ten sposĂłb dusze sprawiedliwych zostaÂły oddzielone. To jest ÂźrĂłdÂło przeÂźroczystej wody.
10 podobnie zostaÂło stworzone [miejsce] dla grzesznikĂłw umierajÂących i pochowanych na ziemi, ktĂłrych nie dosiĂŞgnÂąÂł wyrok za ich Âżycia.
11 Tutaj ich dusze sÂą oddzielone na strasznÂą kaÂźĂą aÂż do dnia wielkiego sÂądu, kary i mĂŞki [przeznaczonych] dla przeklĂŞtych na wieki. Jest to odpÂłata przeznaczona ich duszom. ZostanÂą tu zwiÂązani na wiecznoÂśĂŚ.
12 Jest tu rĂłwnieÂż oddzielne miejsce dla tych dusz, ktĂłre oskarÂżajÂą i informujÂą o swej Âśmierci, kiedy to zostali zamordowani w dniach grzesznikĂłw.
13 Tak wiĂŞc to [miejsce] zostaÂło stworzone dla dusz ludzi, ktĂłrzy nie sÂą sprawiedliwi, ale grzeszni, wyprĂłbowani w czynieniu zÂła. Ze zÂłoczyĂącami bĂŞdzie ich los. Jednak ich dusze nie zostanÂą zabite w dniu sÂądu ani stÂąd nie powstanÂą".
14 WĂłwczas bÂłogosÂławiÂłem Pana ChwaÂły i powiedziaÂłem: "Niech bĂŞdzie bÂłogosÂławiony mĂłj Pan, Pan ChwaÂły i SprawiedliwoÂści, ktĂłry rzÂądzi wszystkim na wieki".

23.
1 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ na inne miejsce po stronie zachodniej aÂż do kraĂącĂłw ziemi.
2 ZobaczyÂłem pÂłonÂący ogieĂą, ktĂłry biegÂł nieprzerwanie tu i tam nie ustajÂąc ani w dzieĂą, ani w nocy, ale dokÂładnie ciÂągle robiÂł to samo.
3 ZapytaÂłem mĂłwiÂąc: "CĂłÂż to jest, co nigdy nie ustaje?"
4 WĂłwczas Raguel, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłry byÂł ze mnÂą, odpowiadajÂąc mi rzekÂł: "Ten pÂłonÂący po stronie zachodniej ogieĂą, ktĂłrego bieg ujrzaÂłeÂś, jest [ogniem] wszystkich ÂświateÂł nieba".

24.
1 StamtÂąd poszedÂłem na inne miejsce ziemi. PokazaÂł mi gĂłrĂŞ ognia pÂłonÂącÂą dzieĂą i noc.
2 PodszedÂłem do niej i ujrzaÂłem siedem wspaniaÂłych gĂłr, ktĂłre rĂłÂżniÂły siĂŞ od siebie. [WidziaÂłem teÂż] drogocenne i piĂŞkne kamienie. KaÂżdy z nich wyglÂądaÂł wspaniale i drogocenne. MiaÂły teÂż ksztaÂłtny wyglÂąd. Trzy gĂłry staÂły po stronie wschodniej, jedna mocno osadzona na drugiej i trzy po stronie poÂłudniowej, jedna na drugiej oraz gÂłĂŞbokie i urwiste doliny, a Âżadna z nich nie byÂła blisko drugiej.
3 SiĂłdma gĂłra staÂła poÂśrodku nich i coÂś na ksztaÂłt tronu gĂłrowaÂło nad innymi. PokrywaÂły jÂą wokoÂło pachnÂące drzewa.
4 ByÂło miĂŞdzy nimi drzewo, jakiego nigdy nie wÂąchaÂłem i Âżadne z nich ani Âżadne inne nie byÂło doĂą podobne. PachniaÂło wonniej niÂż jakakolwiek woĂą, a jego liÂście, kwiaty i drewno nigdy nie usychajÂą. Owoce jego podobne sÂą do kiÂści daktyli palmy.
5 NastĂŞpnie powiedziaÂłem: "Oto piĂŞkne drzewo! PiĂŞkne ku wejrzeniu i przyjemne sÂą jego liÂście, a owoc jego bardzo rozkoszny z wyglÂądu".

25.
1 NastĂŞpnie MichaÂł, jeden ze ÂświĂŞtych i czcigodnych anioÂłĂłw, ktĂłry byÂł ze mnÂą i ktĂłry staÂł na ich czele, odpowiadajÂąc mi rzekÂł: "Henochu! Dlaczego pytasz mnie o woĂą tego drzewa i dlaczego chcesz to wiedzieĂŚ?"
2 WĂłwczas ja, Henoch, odpowiadajÂąc mu rzekÂłem: "ChciaÂłbym dowiedzieĂŚ siĂŞ wszystkiego, ale szczegĂłlnie interesuje mnie to drzewo".
3 OdpowiedziaÂł mi mĂłwiÂąc: "Ta wysoka gĂłra, ktĂłrÂą ujrzaÂłeÂś, ktĂłrej szczyt podobny jest do tronu Pana, to tron, gdzie ÂŚwiĂŞty i Wielki, Pan ChwaÂły, Wieczny KrĂłl zasiÂądzie, gdy nawiedzi w dobroci swej ziemiĂŞ.
4 A to piĂŞkne wonne drzewo - Âżadne [stworzenie] cielesne nie ma prawa go dotykaĂŚ aÂż do wielkiego sÂądu, kiedy odbierze pomstĂŞ na wszystkich i doprowadzi [ wszystko] do koĂąca na wieki - zostanie dane sprawiedliwym i pokornym.
5 Z jego owocu wybrani otrzymajÂą Âżycie. Zostanie zasadzone na pĂłÂłnocy, w ÂświĂŞtym miejscu, w domu Pana, Wiecznego KrĂłla.
6 WĂłwczas rozradujÂą siĂŞ niewymownie i bĂŞdÂą zadowoleni w ÂświĂŞtym [miejscu]. MiÂły zapach tego drzewa [przeniknie] ich koÂści i bĂŞdÂą ÂżyĂŚ dÂługim Âżyciem na ziemi, tak jak Âżyli twoi ojcowie. Za ich dni smutek, bĂłl, znĂłj i kara ich nie dotknÂą".
7 WĂłwczas bÂłogosÂławiÂłem Pana ChwaÂły, Wiecznego KrĂłla, za to, Âże przygotowaÂł takie wspaniaÂłoÂści ludziom sprawiedliwym stwarzajÂąc je i obiecujÂąc im, Âże je dostanÂą.

26.
1 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ do centrum ziemi, gdzie zobaczyÂłem bÂłogosÂławione, nawodnione miejsce z roÂślinami, ktĂłrych gaÂłÂązki ÂżyÂły i wyrastaÂły z naciĂŞtego drzewa.
2 UjrzaÂłem tam ÂświĂŞtÂą gĂłrĂŞ, a pod gĂłrÂą, po jej wschodniej stronie byÂła woda pÂłynÂąca ku poÂłudniowi.
3 UjrzaÂłem po stronie wschodniej innÂą gĂłrĂŞ, ktĂłra byÂła tej samej wysokoÂści, a pomiĂŞdzy nimi byÂła gÂłĂŞboka i wÂąska dolina, w ktĂłrej obok gĂłry pÂłynÂąÂł potok.
4 Po jej stronie zachodniej byÂła inna gĂłra, ktĂłra byÂła niÂższa od tamtej i niewysoka. Pod niÂą byÂła dolina i na kraĂącu trzech [gĂłr] byÂły inne gÂłĂŞbokie i suche doliny.
5 Wszystkie doliny byÂły gÂłĂŞbokie i wÂąskie, z twardej skaÂły. RosÂły na nich drzewa.
6 PodziwiaÂłem skaÂłĂŞ i podziwiaÂłem dolinĂŞ. Bardzo siĂŞ dziwiÂłem.

27.
1 Wtedy zapytaÂłem: "Do czego sÂłuÂży ta bÂłogosÂławiona ziemia, peÂłna drzew? Na co sÂłuÂży ta przeklĂŞta dolina?"
2 WĂłwczas RafaÂł, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłry byÂł ze mnÂą, odpowiadajÂąc mi rzekÂł: "Ta przeklĂŞta dolina przeznaczona jest dla przeklĂŞtych na wieki. Tutaj zostanÂą zgromadzeni wszyscy, ktĂłrzy swymi ustami wypowiadali przeciwko Panu nieodpowiednie sÂłowa i surowo mĂłwili o Jego chwale. Tu zostanÂą zgromadzeni i tu bĂŞdzie miejsce ich sÂądu.
3 W dniach ostatecznych pojawi siĂŞ przed sprawiedliwymi obraz sprawiedliwego sÂądu nad nimi na wieki wiekĂłw. Tutaj sprawiedliwi bĂŞdÂą bÂłogosÂławiĂŚ Pana ChwaÂły, Wiecznego KrĂłla.
4 W dniu sÂądu nad nimi bĂŞdÂą bÂłogosÂławiĂŚ Go ze wzglĂŞdu na Jego litoÂśĂŚ, zgodnie z wyznaczonym im przez Niego losem.
5 WĂłwczas ja sam bÂłogosÂławiÂłem Pana ChwaÂły i zwrĂłciÂłem siĂŞ do Niego i zaintonowaÂłem odpowiedni hymn pochwalny.

Trzecia podrĂłÂż Henocha
28.
1 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ na wschĂłd poÂśrodku gĂłrzystej pustyni. ZobaczyÂłem, Âże byÂła to samotnia. ByÂło tam tylko miejsce
2 zalesione drzewami. Z gĂłry spÂływaÂła woda.
3 WyglÂądaÂło to jak obfity potok wody, ktĂłry doprowadzaÂł do tego miejsca wodĂŞ i rosĂŞ czy to z poÂłudnia, czy z pĂłÂłnocy.

29.
1 PoszedÂłem na inne miejsce na pustyni kierujÂąc siĂŞ ku wschodniej stronie gĂłry.
2 ZobaczyÂłem pachnÂące drzewa, ktĂłre wydawaÂły aromat kadzidÂła i mirry. Drzewa podobne byÂły do migdaÂłowcĂłw.

30.
1 Za tymi gĂłrami udaÂłem siĂŞ ku wschodowi i ujrzaÂłem innÂą wielkÂą roÂślinĂŞ i rĂłw wody.
2 Nad nim znajdowaÂła siĂŞ roÂślina majÂąca wyglÂąd pachnÂącej roÂśliny podobnej do drzewa mastyksu.
3 Po bokach tych dolin ujrzaÂłem pachnÂący cynamon. StÂąd udaÂłem siĂŞ w kierunku wschodnim.

31.
1 UjrzaÂłem innÂą gĂłrĂŞ poroÂśniĂŞtÂą drzewami. WypÂływaÂła stamtÂąd woda i wypÂływaÂł z niej jakby nektar o nazwie sarara i galbanum.
2 Poza tÂą gĂłrÂą ujrzaÂłem innÂą gĂłrĂŞ, a na niej drzewa aloesowe. Drzewa te byÂły peÂłne [owocu] twardego jak migdaÂł.
3 Kiedy rozÂłupie siĂŞ ten owoc, jego zapach przewyÂższa wszystkie inne wonnoÂści.

32.
1 Za tymi gĂłrami, kiedy wzrok zwrĂłciÂłem ku gĂłrom na pĂłÂłnocy, zobaczyÂłem siedem gĂłr peÂłnych miÂłego nardu, Âżywicy, cynamonu i pieprzu.
2 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ szczytami tych gĂłr daleko na wschĂłd, poszedÂłem poza Morze Czerwone, oddaliÂłem siĂŞ od niego i dotarÂłem aÂż do krainy ciemnoÂści.
3 PrzyszedÂłem do Ogrodu SprawiedliwoÂści i ujrzaÂłem poza tymi drzewami wiele rosnÂących tam wielkich drzew, pachnÂących sÂłodko, wielkich, bardzo piĂŞknych i wspaniaÂłych oraz drzewo mÂądroÂści, z ktĂłrego ÂświĂŞci jedzÂą i poznajÂą wielkÂą mÂądroÂśĂŚ.
4 Podobne jest ono do drzewa janowca. Owoc jego jest jak kiÂśĂŚ winogron na winnym krzewie, bardzo piĂŞkny, a zapach tego drzewa rozchodzi siĂŞ i siĂŞga daleko.
5 I powiedziaÂłem: "To drzewo jest piĂŞkne! Jak piĂŞkny i przyjemny jest jego widok!"
6 ÂŚwiĂŞty anioÂł RafaÂł, ktĂłry byÂł ze mnÂą, odpowiadajÂąc mi rzekÂł: "To jest drzewo mÂądroÂści, z ktĂłrego twĂłj praojciec i twoja pramatka ÂżyjÂący przed tobÂą zjedli i nauczyli siĂŞ mÂądroÂści. Ich oczy zostaÂły otwarte, poznali, Âże byli nadzy i zostali wypĂŞdzeni z ogrodu".

33.
1 StamtÂąd poszedÂłem na kraĂące ziemi i ujrzaÂłem olbrzymie rĂłÂżniÂące siĂŞ od siebie zwierzĂŞta, jak rĂłwnieÂż ptaki, ktĂłre rĂłÂżniÂły siĂŞ ksztaÂłtem, wyglÂądem i gÂłosem. KaÂżdy z nich rĂłÂżniÂł siĂŞ jeden od drugiego.
2 Na wschĂłd od tych zwierzÂąt ujrzaÂłem kraĂące ziemi, na ktĂłrych spoczywa niebo oraz otwarte bramy nieba.
3 ZobaczyÂłem wychodzÂące gwiazdy nieba i policzyÂłem bramy, z ktĂłrych one wychodzÂą. SpisaÂłem wszystkie ich wschody, kaÂżdej z osobna stosownie do ich liczby i ich imion, stosownie do ich konstelacji, ich pozycji, ich czasĂłw i ich miesiĂŞcy, tak jak anioÂł Uriel, ktĂłry byÂł ze mnÂą, mi pokazaÂł.
4 PokazaÂł mi wszystko, a ja to spisaÂłem. SpisaÂłem rĂłwnieÂż ich imiona, jak rĂłwnieÂż ich prawa i mieszkania.

34.
1 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ na pĂłÂłnoc, na kraĂące ziemi. ZobaczyÂłem tam wielkÂą, wspaniaÂłÂą i cudownÂą rzecz na kraĂącach caÂłej ziemi.
2 UjrzaÂłem w niebie trzy otwarte bramy nieba. KaÂżdÂą z nich wychodziÂły wiatry pĂłÂłnocne. Kiedy one wiejÂą, jest zimno, grad, szron, Âśnieg, rosa i deszcz.
3 Z jednej bramy wiejÂą w celach dobroczynnych, ale kiedy wiejÂą one przez inne dwie bramy, [ wiejÂą] z caÂłej siÂły i przynoszÂą burze na ziemiĂŞ oraz huragany.

35. StamtÂąd poszedÂłem na zachĂłd na kraĂące ziemi i ujrzaÂłem tam, jak to widziaÂłem na wschodzie, trzy otwarte bramy - tyle samo bram ile wyjÂśĂŚ.

36.
1 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ na poÂłudnie na kraĂące ziemi i tam ujrzaÂłem trzy otwarte bramy niebios. WychodziÂły stamtÂąd poÂłudniowy wiatr, rosa, deszcz i wiatr.
2 StamtÂąd udaÂłem siĂŞ na wschĂłd na kraĂące nieba i tam ujrzaÂłem trzy otwarte wschodnie bramy nieba, a ponad nimi byÂły mniejsze bramy.
3 Przez kaÂżdÂą z tych mniejszych bram przechodziÂły gwiazdy nieba i szÂły ku zachodowi wskazanÂą im drogÂą.
4 Gdy to zobaczyÂłem, bÂłogosÂławiÂłem i zawsze bĂŞdĂŞ wielbiÂł Pana ChwaÂły, ktĂłry uczyniÂł wielkie i chwalebne wspaniaÂłoÂści, aby pokazaĂŚ wielkoÂśĂŚ swego dzieÂła anioÂłom i duszom ludzkim i aby one chwaliÂły Jego dzieÂło i Âżeby wszystkie Jego stworzenia zobaczyÂły dzieÂło Jego mocy i chwaliÂły wielkie dzieÂło Jego rÂąk i bÂłogosÂławiÂły Go na wieki.


« Ostatnia zmiana: Grudzień 04, 2009, 16:14:44 wysłane przez Leszek »	Zapisane

miÂłoÂśĂŚ radoÂśĂŚ piĂŞkno

Leszek

Administrator
Ekspert

Wiadomości: 1391

KsiĂŞga Druga - KsiĂŞga przypowieÂści Henocha [37-71]

« Odpowiedz #1 : Grudzień 04, 2009, 15:15:50 »

KsiĂŞga Druga
KsiĂŞga przypowieÂści Henocha [37-71]

37
1 Druga wizja mÂądroÂści, ktĂłrÂą zobaczyÂł Henoch, syn Jareda, syn Malalela, syn Kainana, syn Enosza, syn Seta, syn Adama.
2 To jest poczÂątek sÂłĂłw mÂądroÂści, ktĂłre podniĂłsÂłszy gÂłos skierowaÂłem do mieszkaĂącĂłw ziemi. PosÂłuchajcie, staroÂżytni, i przypatrzcie siĂŞ, potomni, sÂłowom ÂŚwiĂŞtego, ktĂłre wypowiem wobec Pana DuchĂłw.
3 Lepiej powiedzieĂŚ o tym wczeÂśniej. TakÂże potomnym chcemy umoÂżliwiĂŚ [poznanie] mÂądroÂści.
4 Pan DuchĂłw jeszcze nikomu dotÂąd nie udzieliÂł takiej mÂądroÂści, jakÂą mĂłj rozum otrzymaÂł zgodnie z wolÂą Pana DuchĂłw, ktĂłry udzieliÂł mi uczestnictwa w Âżyciu wiecznym.
5 Przekazano mi trzy przypowieÂści, ktĂłre wygÂłosiÂłem mieszkaĂącom ziemi.

PrzypowieÂśĂŚ pierwsza
38.
1 Pierwszy poemat. Kiedy ukaÂże siĂŞ spoÂłecznoÂśĂŚ sprawiedliwych i grzesznicy z powodu swoich grzechĂłw zostanÂą osÂądzeni i wypĂŞdzeni z powierzchni ziemi,
2 kiedy Sprawiedliwy objawi siĂŞ sprawiedliwym i wybranym, ktĂłrych uczynki zaniesiono przed Pana DuchĂłw, i kiedy ÂświatÂło oÂświeci sprawiedliwych i wybranych ÂżyjÂących na ziemi, to gdzie bĂŞdzie mieszkanie dla grzesznikĂłw i odpocznienie dla tych, ktĂłrzy zaparli siĂŞ Pana DuchĂłw? ByÂłoby dla nich lepiej, gdyby siĂŞ byli nie narodzili.
3 Kiedy zostanÂą objawione tajemnie sprawiedliwych, zostanÂą osÂądzeni grzesznicy i niegodziwi odpĂŞdzeni od sprawiedliwych i wybranych,
4 wĂłwczas ci, ktĂłrzy posiadajÂą ziemiĂŞ, stracÂą swÂą potĂŞgĂŞ i wielkoÂśĂŚ i nie bĂŞdÂą mogli patrzeĂŚ na twarz ÂświĂŞtych, poniewaÂż ÂświatÂło Pana DuchĂłw ukaÂże siĂŞ na obliczu ÂświĂŞtych, sprawiedliwych i wybranych.
5 WĂłwczas potĂŞÂżni krĂłlowie zostanÂą rozproszeni i wydani w rĂŞce sprawiedliwych i ÂświĂŞtych.
6 OdtÂąd nie bĂŞdzie nikogo, kto mĂłgÂłby wstawiĂŚ siĂŞ za nimi do Pana DuchĂłw, albowiem Âżycie ich skoĂączy siĂŞ.

39.
1 W owych dniach synowie wybranych i ÂświĂŞtych zstÂąpiÂą z wysokiego nieba i ich potomstwo poÂłÂączy siĂŞ z synami ludzi.
2 W tym czasie Renoch otrzymaÂł ksiĂŞgi oburzenia i gniewu, ksiĂŞgi zgieÂłku i zamieszania. "Dla nich nie bĂŞdzie miÂłosierdzia" -mĂłwi Pan DuchĂłw.
3 WĂłwczas obÂłok i wichura zabraÂły mnie z ziemi i postawiÂły na skraju nieba.
4 Tam zobaczyÂłem inne widzenie: SiedzibĂŞ sprawiedliwych i miejsce odpoczynku ÂświĂŞtych.
5 Tam oczy moje zobaczyÂły ich siedziby razem z anioÂłami i ich miejsce odpoczynku ze ÂświĂŞtymi. Modlili siĂŞ, bÂłagali i wstawiali siĂŞ za synĂłw ludzkich. SprawiedliwoÂśĂŚ pÂłynĂŞÂła przed nimi jak woda, a miÂłosierdzie jak rosa na glebĂŞ. Tak jest miĂŞdzy nimi na wieki wiekĂłw.
6 W owych dniach moje oczy ujrzaÂły miejsce wybranych sprawiedliwych i wiernych. Za ich dni byÂła sprawiedliwoÂśĂŚ! Niezliczona rzesza sprawiedliwych i wybranych [ trwaĂŚ] bĂŞdzie przed Nim na wieki wiekĂłw.
7 Pod skrzydÂłami Pana DuchĂłw ujrzaÂłem ich mieszkanie. Wszyscy sprawiedliwi i wybrani jaÂśnieli przed Nim jak ÂświatÂło ognia. Ich usta byÂły peÂłne bÂłogosÂławienia, a wargi ich wielbiÂły imiĂŞ Pana DuchĂłw. SprawiedliwoÂśĂŚ przed Nim nie wyczerpywaÂła siĂŞ ani prawda nie ustawaÂła przed Nim.
8 ZapragnÂąÂłem tam zamieszkaĂŚ, moja dusza zatĂŞskniÂła za takim mieszkaniem, gdzie uprzednio wyznaczono mi czÂąstkĂŞ, bo tak zadecydowano o mnie przed Panem DuchĂłw.
9 W owych dniach chwaliÂłem i wysÂławiaÂłem imiĂŞ Pana DuchĂłw bÂłogosÂławieĂąstwem i uwielbieniem, albowiem umocniÂł mnie bÂłogosÂławieĂąstwem i chwaÂłÂą zgodnie z wolÂą Pana DuchĂłw.
10 Moje oczy dÂługo przyglÂądaÂły siĂŞ temu miejscu i bÂłogosÂławiÂłem Go i wielbiÂłem mĂłwiÂąc: "BÂłogosÂławiony! BÂądÂź bÂłogosÂławiony od poczÂątku i na wieki".
1l Przed Nim nie ma koĂąca. Zanim Âświat zostaÂł stworzony, wiedziaÂł, czym bĂŞdzie [Âświat] i czym bĂŞdÂą przyszÂłe pokolenia.
12 BÂłogosÂławiÂą CiĂŞ ci, ktĂłrzy nie ÂśpiÂą i stojÂą przed TwÂą chwaÂłÂą i bÂłogosÂławiÂą CiĂŞ, wielbiÂą CiĂŞ i sÂławiÂą mĂłwiÂąc: ÂŚwiĂŞty, ÂŚwiĂŞty, ÂŚwiĂŞty! Pan DuchĂłw napeÂłnia ziemiĂŞ duchĂłw.
13 Tam oczy moje ujrzaÂły tych wszystkich, ktĂłrzy nie ÂśpiÂą i stojÂą przed Nim i bÂłogosÂławiÂą Go mĂłwiÂąc: "BÂłogosÂławiony! BÂłogosÂławione imiĂŞ Pana na wieki".
14 Twarz moja zostaÂła przemieniona do tego stopnia, Âże nie mogÂłem juÂż naĂą patrzeĂŚ!

40.
1 I potem ujrzaÂłem tysiÂące tysiĂŞcy i dziesiÂątki tysiĂŞcy nieprzeliczonych [bytĂłw] stojÂących przed ChwaÂłÂą Pana DuchĂłw.
2 SpojrzaÂłem i ujrzaÂłem po czterech stronach Pana DuchĂłw cztery postacie rĂłÂżniÂące siĂŞ od tych stojÂących [obok]. PoznaÂłem ich imiona, albowiem anioÂł, ktĂłry przyszedÂł ze mnÂą, daÂł mi poznaĂŚ ich imiona i wyjawiÂł mi wszystkie tajemnice.
3 PosÂłyszaÂłem gÂłosy tych czterech, ktĂłrzy Âśpiewem uwielbiali Pana ChwaÂły.
4 Pierwszy gÂłos wielbiÂł Pana DuchĂłw na wieki.
5 Drugi gÂłos wielbiÂł wybranego i wybranych, ktĂłrzy byli zÂłÂączeni z Panem DuchĂłw.
6 Trzeci gÂłos, ktĂłry usÂłyszaÂłem, [ naleÂżaÂł do tych] , ktĂłrzy bÂłagali i modlili siĂŞ za mieszkaĂącĂłw ziemi i wstawiajÂą siĂŞ [za nimi] w imiĂŞ Pana DuchĂłw.
7 Czwarty gÂłos, ktĂłry usÂłyszaÂłem, [naleÂżaÂł do tych] , ktĂłrzy wypĂŞdzali szatanĂłw i nie pozwalali im stawiĂŚ siĂŞ przed Panem DuchĂłw, aby oskarÂżaĂŚ mieszkaĂącĂłw ziemi.
8 Potem zapytaÂłem anioÂła pokoju, ktĂłry przyszedÂł ze mnÂą i pokazaÂł mi to wszystko, co ukryte: "Kim sÂą te cztery postacie, ktĂłre widziaÂłem i ktĂłrych sÂłowa usÂłyszaÂłem i zapisaÂłem?"
9 OdpowiedziaÂł mi: "Ten pierwszy to MichaÂł, miÂłosierny i Âłagodny. Ten drugi to RafaÂł, ktĂłry zajmuje siĂŞ wszystkimi chorobami i ranami synĂłw ludzkich. Trzeci to Gabriel, ktĂłry przewodniczy wszelkim mocom. Czwarty to Fanuel, ktĂłry zajmuje siĂŞ pokutÂą i jest nadziejÂą tych, ktĂłrzy dziedziczÂą Âżycie wieczne.
10 To sÂą czterej anioÂłowie NajwyÂższego Pana". W owych dniach usÂłyszaÂłem cztery gÂłosy.

41.
1 NastĂŞpnie ujrzaÂłem wszystkie sekrety nieba: jak podzielone jest krĂłlestwo i jak na wadze mierzy siĂŞ ludzkie czyny.
2 UjrzaÂłem tam siedzibĂŞ wybranych i mieszkanie ÂświĂŞtych.
4 Oczy moje ujrzaÂły wszystkich wypĂŞdzanych stamtÂąd grzesznikĂłw, ktĂłrzy wyparli siĂŞ imienia Pana DuchĂłw. Usuwano ich, bo nie mogli pozostaĂŚ tam z powodu kary, ktĂłrÂą wymierzyÂł [im] Pan DuchĂłw.
3 Oczy moje ujrzaÂły tam tajemnice bÂłyskawic, gromĂłw, tajemnice rozprowadzania wiatrĂłw, ktĂłre wiejÂą na ziemi, oraz tajemnice obÂłokĂłw i rosy. ZobaczyÂłem, skÂąd wychodzi [rosa] i skÂąd [ wiatry ] ÂżywiÂą siĂŞ pyÂłem ziemi.
4 UjrzaÂłem tam zamkniĂŞte spichlerze, z ktĂłrych rozdzielane sÂą wiatry, spichlerz gradu, spichlerz mgÂły i spichlerz chmur, a jego obÂłoki zwisajÂą nad ziemiÂą od samego poczÂątku Âświata.
5 ZobaczyÂłem komnaty sÂłoĂąca i ksiĂŞÂżyca, skÂąd wychodzÂą i dokÂąd wracajÂą - ich zachody sÂą wspaniaÂłe - i dlatego jeden bardziej doznaje czci od drugiego. I jak wspaniaÂły jest ich bieg, jak nie zbaczajÂą ze [swej] drogi, ani nie wydÂłuÂżajÂą, ani nie skracajÂą swej wÂłasnej orbity. [WidziaÂłem], jak jedno i drugie dochowujÂą wiernoÂści danej [przez nich] przysiĂŞdze.
6 SÂłoĂące wychodziÂło jako pierwsze i szÂło swojÂą drogÂą z rozkazu Pana DuchĂłw, ktĂłrego imiĂŞ trwa na wieki.
7 A potem [ma miejsce] ukryty i widoczny bieg ksiĂŞÂżyca. Kroczy on wÂłasnÂą orbitÂą w tym miejscu dniem i nocÂą. Jeden naprzeciw drugiego stoi przed Panem DuchĂłw i sÂławiÂą i wychwalajÂą i nie ustajÂą [uwielbiaĂŚ], poniewaÂż dla nich odpoczynkiem jest oddawanie chwaÂły.
8 Albowiem jaÂśniejÂące sÂłoĂące dokonuje licznych obrotĂłw na bÂłogosÂławieĂąstwo lub na przekleĂąstwo, a bieg ksiĂŞÂżyca jest ÂświatÂłem dla sprawiedliwych, a ciemnoÂściÂą dla niegodziwcĂłw, w imiĂŞ Pana, ktĂłry oddzieliÂł ÂświatÂłoÂśĂŚ od ciemnoÂści, rozdzieliÂł duchy i umocniÂł duchy sprawiedliwych w imiĂŞ swej sprawiedliwoÂści.
9 ÂŻaden bowiem [Mu w tym] nie moÂże przeszkodziĂŚ ani Âżadna potĂŞga nie moÂże [Mu tego] utrudniĂŚ, gdyÂż On jako SĂŞdzia widzi wszystkich i sÂądzi wszystkich przed swoim obliczem.

42.
1 MÂądroÂśĂŚ nie znalazÂła miejsca na swe zamieszkanie i jej siedzibÂą byÂło niebo.
2 PrzyszÂła, aby zamieszkaĂŚ wÂśrĂłd synĂłw ludzkich, ale nie znalazÂła miejsca. WrĂłciÂła na swoje miejsce i zasiadÂła w poÂśrodku anioÂłĂłw.
3 NiesprawiedliwoÂśĂŚ wyszÂła ze swoich komnat, znalazÂła tych, ktĂłrych nie szukaÂła, zamieszkaÂła wÂśrĂłd nich jak deszcz na pustyni i jak rosa na wyschniĂŞtej ziemi.

43.
1 UjrzaÂłem inne bÂłyskawice i gwiazdy nieba i ujrzaÂłem, jak On woÂła je po imieniu i jak one Go sÂłuchajÂą.
2 ZobaczyÂłem, jak waÂżono je na wadze sprawiedliwoÂści stosownie do ich ÂświatÂła, rozpiĂŞtoÂści ich powierzchni i dnia pojawiania siĂŞ ich i orbity [po ktĂłrej chodzÂą] . Grom rodziÂł grom. Ich obieg byÂł wedÂług liczby anioÂłĂłw, a oni dochowywali sobie wiernoÂści.
3 ZapytaÂłem anioÂła, ktĂłry chodziÂł ze mnÂą i pokazywaÂł mi rzeczy tajemne: "Kim oni sÂą?"
4 OdpowiedziaÂł mi: "To ich wyglÂąd, ktĂłry Pan DuchĂłw ci pokazaÂł. To sÂą imiona sprawiedliwych, ktĂłrzy mieszkajÂą na ziemi i wierzÂą w imiĂŞ Pana DuchĂłw na wieki".

44.
1 I ujrzaÂłem inne tajemnice dotyczÂące gromu: jak wywodzÂą siĂŞ one z gwiazd, jak stajÂą siĂŞ bÂłyskawicami i jak nie mogÂą razem z nimi przebywaĂŚ.

PrzypowieÂśĂŚ druga
45.
l Jest to druga przypowieÂśĂŚ o tych, ktĂłrzy odrzucajÂą imiĂŞ mieszkania ÂświĂŞtych i Pa-na DuchĂłw.
2 Nie wejdÂą oni do nieba ani nie zstÂąpiÂą na ziemiĂŞ: taki bĂŞdzie los grzesznikĂłw, ktĂłrzy odrzucajÂą imiĂŞ Pana DuchĂłw i zachowani sÂą na dzieĂą ucisku i niedoli.
3 W owym dniu mĂłj Wybrany zasiÂądzie na tronie chwaÂły i dokona wyboru ich czynĂłw i niezliczonych ich mieszkaĂą. Duch ich stwardnieje wewnÂątrz, kiedy ujrzÂą moich Wybranych i tych, ktĂłrzy wzywajÂą mojego imienia ÂświĂŞtego i chwalebnego.
7 SprawiĂŞ w owym dniu, Âże mĂłj Wybrany zamieszka poÂśrodku nich, i przemieniĂŞ niebo i uczyniĂŞ je wiecznym bÂłogosÂławieĂąstwem i ÂświatÂłem.
5 I przemieniĂŞ suchy lÂąd i uczyniĂŞ go bÂłogosÂławieĂąstwem. SprawiĂŞ, Âże moi wybrani zamieszkajÂą na nim. Lecz ci, ktĂłrzy popeÂłniajÂą grzech i zÂło, nie bĂŞdÂą po nim chodziĂŚ.
6 Albowiem spojrzaÂłem na moich sprawiedliwych i nasyciÂłem ich zbawieniem i postawiÂłem ich przede mnÂą. Gdy chodzi jednak o grzesznikĂłw, to mam gotowy wyrok, aby ich zgÂładziĂŚ z powierzchni ziemi.

46.
1 I tam ujrzaÂłem kogoÂś, kto miaÂł "GÂłowĂŞ Dni" i jego gÂłowa [byÂła] biaÂła jak weÂłna i z nim [byÂł] inny, ktĂłrego twarz miaÂła wyglÂąd czÂłowieka, i jego twarz [byÂła] peÂłna Âłaski, jak jednego ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw.
2 ZapytaÂłem jednego ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłrzy przyszli ze mnÂą, i pokazaÂł mi wszystkie tajemnice o tym Synu CzÂłowieczym, kto on jest, skÂąd on jest i dlaczego chodzi z "GÂłowÂą Dni"?
3 OdpowiadajÂąc mi rzekÂł do mnie: "To jest Syn CzÂłowieczy, do ktĂłrego naleÂży sprawiedliwoÂśĂŚ i z ktĂłrym mieszka sprawiedliwoÂśĂŚ. On to objawi caÂły skarbiec tajemnic. Jego to wybraÂł Pan DuchĂłw; ma on zwyciĂŞÂżaĂŚ przed Panem DuchĂłw, w sprawiedliwoÂści na wieki.
4 I ten Syn CzÂłowieczy, ktĂłrego widziaÂłeÂś, wypÂłoszy krĂłlĂłw i moÂżnych z ich miejsc odpocznienia i mocarzy z ich tronĂłw i rozwiÂąÂże nerki mocarzy i poÂłamie zĂŞby grzesznikĂłw.
5 I wypĂŞdzi krĂłlĂłw z ich tronĂłw i z ich krĂłlestw, bo go nie wywyÂższyli i nie oddali mu czci, i pokornie nie uznali, skÂąd zostaÂło im dane krĂłlestwo.
6 WypĂŞdzi oblicza mocarzy i napeÂłni ich wstyd, i ciemnoÂśĂŚ bĂŞdzie ich mieszkaniem, i robaki bĂŞdÂą ich miejscem odpocznienia. Nie bĂŞdÂą mieĂŚ nadziei powstania z ich miejsc odpocznienia, bo nie sÂławili imienia Pana DuchĂłw.
7 To sÂą ci, ktĂłrzy sÂądzÂą gwiazdy nieba i podnoszÂą swe rĂŞce przeciw NajwyÂższemu i depczÂą suchy lÂąd i mieszkajÂą na nim. I wszystkie ich czyny pokazujÂą niegodziwoÂśĂŚ... i ich moc [pozostaje] na ich bogatych i ich wiara jest w bogĂłw, ktĂłrych uczynili swoimi rĂŞkami i zapierajÂą siĂŞ imienia Pana DuchĂłw.
8 ZostanÂą wypĂŞdzeni z domĂłw Jego zgromadzenia i wiernych, ktĂłrzy zawiÂśli na imieniu Pana DuchĂłw.

47.
1 W owych dniach modlitwa sprawiedliwych i krew sprawiedliwych wystÂąpi z ziemi przed Pana DuchĂłw.
2 W tych dniach ÂświĂŞci, ktĂłrzy mieszkajÂą wysoko w niebie, zjednoczÂą siĂŞ w jeden gÂłos i bĂŞdÂą bÂłagaĂŚ, prosiĂŚ, chwaliĂŚ i skÂładaĂŚ dziĂŞkczynienie i bÂłogosÂławiĂŚ w imiĂŞ Pana DuchĂłw, z powodu krwi sprawiedliwych, ktĂłra zostaÂła wylana i [z powodu] modlitwy sprawiedliwych, aby nie ustaÂła przed Panem DuchĂłw, aby oddano im sprawiedliwoÂśĂŚ i aby ich cierpliwoÂśĂŚ nie trwaÂła wiecznie.
3 I w owych dniach ujrzaÂłem GÂłowĂŞ Dni siedzÂącego na tronie swej chwaÂły i ksiĂŞgi ÂżyjÂących zostaÂły przed nim otwarte i wszystkie jego zastĂŞpy, ktĂłre [mieszkajÂą] wysoko w niebie, i jego rada staÂły przed nim.
4 I serca ÂświĂŞtych peÂłne byÂły radoÂści, Âże liczba sprawiedliwoÂści zostaÂła osiÂągniĂŞta i Âże zaÂżÂądano krwi sprawiedliwych przed Panem DuchĂłw.

48.
1 I na tym miejscu ujrzaÂłem niewyczerpalne ÂźrĂłdÂło sprawiedliwoÂści i wiele ÂźrĂłdeÂł mÂądroÂści otaczaÂło je i wszyscy spragnieni pili z nich i napeÂłnieni byli mÂądroÂściÂą i ich mieszkanie [byÂło] ze sprawiedliwymi i ÂświĂŞtymi i wybranymi.
2 I w owej godzinie Ăłw Syn CzÂłowieczy zostaÂł nazwany w obecnoÂści Pana DuchĂłw i jego imiĂŞ [zostaÂło wspomniane] przed GÂłowÂą Dni.
3 Zanim sÂłoĂące i konstelacje zostaÂły stworzone, zanim gwiazdy nieba zostaÂły utworzone, jego imiĂŞ zostaÂło nazwane przed Panem DuchĂłw.
4 BĂŞdzie on ÂłaskÂą dla sprawiedliwych i ÂświĂŞtych, aby mogli siĂŞ oni na nim wesprzeĂŚ i nie upaÂśĂŚ i [bĂŞdzie on] ÂświatÂłem narodĂłw i nadziejÂą tych, ktĂłrzy smucÂą siĂŞ w sercach swoich.
5 Ci wszyscy, ktĂłrzy mieszkajÂą na suchym lÂądzie, padnÂą i oddadzÂą mu pokÂłon i bĂŞdÂą bÂłogosÂławiĂŚ, chwaliĂŚ i sÂławiĂŚ psalmami imiĂŞ Pana DuchĂłw.
6 I z tego powodu zostaÂł on wybrany i ukryty przed nim, zanim Âświat zostaÂł stworzony i na wieki.
7 Lecz mÂądroÂśĂŚ Pana DuchĂłw objawiÂła go ÂświĂŞtym i sprawiedliwym, bo ustrzegÂł los sprawiedliwych, bo oni znienawidzili i odrzucili ten Âświat niegodziwoÂści i znienawidzili wszystkie jego czyny i drogi w imiĂŞ Pana DuchĂłw, poniewaÂż w jego imieniu sÂą zbawieni i on jest tym, ktĂłry zaÂżÂąda ich Âżycia.
8 I w owych dniach krĂłlowie ziemi i mocarze, ktĂłrzy posiadajÂą suchy lÂąd, bĂŞdÂą mieĂŚ przy-gnĂŞbione twarze z powodu czynĂłw swoich rÂąk, gdyÂż w dzieĂą ich ucisku i niepokoju nie zbawiÂą siĂŞ.
9 I dam ich w rĂŞce moich wybranych. Jak sÂłoma w ogniu i jak oÂłĂłw w wodzie tak bĂŞdÂą siĂŞ paliĂŚ przed sprawiedliwymi i topiĂŚ przed ÂświĂŞtymi i nie znajdzie siĂŞ Âżaden po nich Âślad.
10 I w dzieĂą ich zmartwienia nastanie odpoczynek na ziemi i upadnÂą przed nim i nie powstanÂą. I nikt siĂŞ nie znajdzie, kto ich weÂźmie swoimi rĂŞkami i podniesie ich, bo zaparli siĂŞ Pana DuchĂłw i Jego Mesjasza. Niech imiĂŞ Pana DuchĂłw bĂŞdzie bÂłogosÂławione!

49.
1 Bo mÂądroÂśĂŚ zostaÂła wylana jak woda i chwaÂła nie upadnie przed nim na wieki wiekĂłw.
2 Bo on jest mocny we wszystkich tajemnicach sprawiedliwoÂści i niegodziwoÂśĂŚ przeminie jak cieĂą i nie bĂŞdzie miaÂła istnienia. Bo Wybrany stoi przed Panem DuchĂłw i jego chwaÂła jest na wieki wiekĂłw i jego moc po wszystkie pokolenia.
3 I w nim mieszka duch mÂądroÂści i duch, ktĂłry daje zrozumienie i duch wiedzy i mocy i duch tych, ktĂłrzy ÂśpiÂą w sprawiedliwoÂści.
4 I osÂądzi on rzeczy, ktĂłre sÂą tajemne, i nikt nie bĂŞdzie mĂłgÂł powiedzieĂŚ jaÂłowego sÂłowa przed nim, bo zostaÂł on wybrany przed Panem DuchĂłw zgodnie z jego wolÂą.

50.
1 W owych dniach nastÂąpi zmiana dla ÂświĂŞtych i wybranych. ÂŚwiatÂło dni spocznie nad nimi, chwaÂła i czeÂśĂŚ powrĂłcÂą do ÂświĂŞtych.
2 W dniu nagromadzÂą siĂŞ nieszczĂŞÂścia nad grzesznikami, ale sprawiedliwi zwyciĂŞÂżÂą w imiĂŞ Pana DuchĂłw. UkaÂże to innym, aby zaczĂŞli pokutowaĂŚ i porzucili dzieÂła rÂąk swoich.
3 Pan DuchĂłw nie uczci ich, jednakÂże w jego imieniu mogÂą byĂŚ zbawieni. Pan DuchĂłw zmiÂłuje siĂŞ nad nimi, bo wielkie jest Jego miÂłosierdzie.
4 Jego wyrok jest sprawiedliwy, przed jego chwaÂłÂą i sÂądem nie ma miejsca na niesprawiedliwoÂśĂŚ. Kto jednak nie bĂŞdzie czyniÂł pokuty przed Nim, zginie. 5 "I odtÂąd nie bĂŞdĂŞ miaÂł miÂłosierdzia dla nich" - mĂłwi Pan DuchĂłw.

51.
1 W owych dniach ziemia odda to, co jej powierzono, Szeol zwrĂłci to, co otrzymaÂł, i ZagÂłada odda to, co posiada.
2 Wybierze spoÂśrĂłd nich sprawiedliwych i ÂświĂŞtych, bo nadszedÂł dla nich dzieĂą zbawienia.
3 W owych dniach Wybrany zasiÂądzie na swym tronie i usta jego wyjawiÂą wszystkie tajemnice mÂądroÂści, bo Pan DuchĂłw wyjawiÂł mu je i go uwielbiÂł.
4 W owych dniach gĂłry bĂŞdÂą skakaĂŚ jak barany, a pagĂłrki brykaĂŚ jak jagniĂŞta nasycone mlekiem i wszyscy stanÂą siĂŞ anioÂłami w niebie.
5 Oblicza ich jaÂśnieĂŚ bĂŞdÂą radoÂściÂą, bo w owych dniach powstanie Wybrany i ziemia ucieszy siĂŞ i sprawiedliwi bĂŞdÂą na niej mieszkaĂŚ, a wybrani po niej bĂŞdÂą chodziĂŚ i przechadzaĂŚ siĂŞ.

52.
1 Po tym czasie na tym samym miejscu, gdzie miaÂłem te wszystkie widzenia tajemnic - bo zostaÂłem porwany przez gwaÂłtowny wiatr i zaniesiono mnie na zachĂłd -
2 moje oczy ujrzaÂły tajemnice nieba i to wszystko, co dzieje siĂŞ na ziemi: gĂłrĂŞ ÂżelaznÂą i gĂłrĂŞ miedzianÂą, gĂłrĂŞ srebrnÂą i gĂłrĂŞ zÂłotÂą, gĂłrĂŞ z miĂŞkkiego metalu i gĂłrĂŞ z oÂłowiu.
3 "ZapytaÂłem anioÂła, ktĂłry szedÂł ze mnÂą, mĂłwiÂąc: "Co to sÂą za rzeczy, ktĂłre widziaÂłem w tajemnicy?"
4 OdpowiedziaÂł mi: "To wszystko, co widziaÂłeÂś, sÂłuÂży wÂładzy jego Mesjasza, aby byÂł mocny i dzielny na ziemi".
5 AnioÂł pokoju odpowiadajÂąc mi rzekÂł: "Poczekaj chwilĂŞ, a zobaczysz to wszystko, co jest tajemnicÂą, zostanie ci objawione to, co Pan DuchĂłw ustanowiÂł.
6 GĂłry, ktĂłre widziaÂłeÂś: gĂłra Âżelazna, gĂłra miedziana, gĂłra srebrna, gĂłra zÂłota, gĂłra z miĂŞkkiego metalu i gĂłra z oÂłowiu, te wszystkie gĂłry wobec Wybranego bĂŞdÂą jak wosk przed ogniem i jak woda, spadajÂąca na nie z gĂłry. OsÂłabnÂą one pod jego stopÂą.
7 W owych dniach stanie siĂŞ to, Âże ludzie nie znajdÂą ratunku ani dziĂŞki zÂłotu, ani dziĂŞki srebru. Nie zdoÂłajÂą siĂŞ uratowaĂŚ lub uciec.
8 Nie bĂŞdzie ani Âżelaza na wojnĂŞ, ani materiaÂłu na pancerz. BrÂąz bĂŞdzie nieuÂżyteczny i cyna bĂŞdzie bezuÂżyteczna i na nic siĂŞ zda, a oÂłĂłw nie bĂŞdzie potrzebny.
9 Gdy Wybrany pojawi siĂŞ przed Panem DuchĂłw, wszystko to zostanie starte i zniszczone z powierzchni ziemi".

53.
1 Moje oczy ujrzaÂły tam gÂłĂŞbokÂą dolinĂŞ, a usta jej byÂły otwarte. Ci wszyscy, ktĂłrzy mieszkajÂą na suchym lÂądzie i morzu i wyspach, znosili do niej dary, prezenty i ofiary, ale ta gÂłĂŞboka dolina nie napeÂłniaÂła siĂŞ.
2 RĂŞce ich popeÂłniaÂły zÂło i to wszystko, co sprawiedliwi wypracowali, grzesznicy zÂłoÂśliwie zjadali. Tak zatem grzesznicy zostanÂą unicestwieni przed obliczem Pana DuchĂłw i wypĂŞdzeni na wieki wiekĂłw z powierzchni ziemi.
3 UjrzaÂłem bowiem anioÂłĂłw kary idÂących, ktĂłrzy przygotowywali wszelkiego rodzaju narzĂŞdzia tortur dla Szatana.
4 ZapytaÂłem anioÂła pokoju, ktĂłry przyszedÂł ze mnÂą, mĂłwiÂąc doĂą: "Dla kogo przygotowane sÂą te narzĂŞdzia?"
5 OdpowiedziaÂł mi: "PrzygotowujÂą je oni dla krĂłlĂłw i moÂżnych tej ziemi, Âżeby za ich pomocÂą ich zniszczyĂŚ.
6 NastĂŞpnie Sprawiedliwy i Wybrany ukaÂże dom swego zgromadzenia. OdtÂąd w imiĂŞ Pana DuchĂłw nie zaznajÂą kÂłopotĂłw.
7 Natomiast te gĂłry stojÂące przed nimi nie bĂŞdÂą [staÂłe] jak ziemia, pagĂłrki stanÂą siĂŞ ÂźrĂłdÂłem wody, a sprawiedliwi odpocznÂą od zÂłego traktowania ich przez grzesznikĂłw.

54.
1 SpojrzaÂłem w kierunku innej czĂŞÂści ziemi. ZobaczyÂłem tam gÂłĂŞbokÂą dolinĂŞ z pÂłonÂącym ogniem.
2 WziĂŞto krĂłlĂłw i moÂżnych i rzucono do tej doliny.
3 Tam moje oczy ujrzaÂły, Âże to dla nich zrobiono te narzĂŞdzia: niezwykle ciĂŞÂżkie Âżelazne okowy.
4 ZapytaÂłem anioÂła pokoju, ktĂłry przyszedÂł ze mnÂą, mĂłwiÂąc: "Dla kogo sÂą przygotowane te okowy?"
5 OdpowiedziaÂł mi: "SÂą one przygotowane dla zastĂŞpĂłw Azazela, aby je wziÂąĂŚ i wrzuciĂŚ do gÂłĂŞbin piekÂła. Zgodnie z poleceniem Pana DuchĂłw czeluÂśĂŚ ich zostanie przykryta chropowatymi kamieniami.
6 W owym wielkim dniu MichaÂł, Gabriel, RafaÂł i Panuel pochwycÂą ich i wrzucÂą do pÂłonÂącego pieca, aby Pan DuchĂłw mĂłgÂł wziÂąĂŚ pomstĂŞ na nich za ich niegodziwoÂśĂŚ, za to, Âże ulegli Szatanowi i sprowadzili na manowce mieszkaĂącĂłw ziemi.
7 W owych dniach nastanie kara Pana DuchĂłw. Wszystkie spichlerze wody, ktĂłre sÂą nad niebem i pod ziemiÂą, zostanÂą otwarte
8 i wszystkie wody poÂłÂączÂą siĂŞ z wodami znajdujÂącymi siĂŞ nad niebem. Woda, ktĂłra jest nad niebem, jest rodzaju mĂŞskiego, a woda, ktĂłra jest pod ziemiÂą, jest rodzaju ÂżeĂąskiego.
9 To wszystko, co mieszka na suchym lÂądzie, i to, co mieszka pod kraĂącami niebios, ulegnie zagÂładzie.
10 W ten sposĂłb uznajÂą swojÂą niegodziwoÂśĂŚ ci, ktĂłrzy jÂą popeÂłnili na ziemi, i poprzez niÂą zostanÂą zniszczeni.

55.
1 NastĂŞpnie Przedwieczny poÂżaÂłowaÂł i powiedziaÂł: "Bezcelowo zniszczyÂłem wszystkich mieszkaĂącĂłw ziemi".
2 I poprzysiÂągÂł na swe wielkie imiĂŞ: "OdtÂąd nie zrobiĂŞ tego wszystkim mieszkaĂącom ziemi. PostawiĂŞ znak na niebie. BĂŞdzie on pomiĂŞdzy mnÂą a nimi rĂŞkojmiÂą wiernoÂści, tak dÂługo, jak dÂługo niebo bĂŞdzie nad ziemiÂą. Stanie siĂŞ to z mojego rozkazu.
3 Podczas gdy kiedyÂś staraÂłem siĂŞ ich chroniĂŚ rĂŞkÂą anioÂłĂłw w dniu utrapienia i ucisku, [to teraz] ustanowiÂłem nad nimi mojÂą karĂŞ i mĂłj gniew -mĂłwi Pan DuchĂłw. - O potĂŞÂżni krĂłlowie, ktĂłrzy mieszkacie na ziemi, bĂŞdziecie musie-li patrzeĂŚ na mego Wybranego siedzÂącego na tronie mojej chwaÂły i sÂądzÂącego w imieniu Pana DuchĂłw Azazela, wszystkie jego zastĂŞpy i wszystkie jego duchy".

56.
1 ZobaczyÂłem tam zastĂŞpy anioÂłĂłw kary, ktĂłrzy chodzili i trzymali Âżelazne i brÂązowe okowy.
2 ZapytaÂłem anioÂła pokoju, ktĂłry przyszedÂł ze mnÂą, mĂłwiÂąc: "Do kogo udajÂą siĂŞ ci, co trzymajÂą ÂłaĂącuchy?"
3 OdpowiedziaÂł mi: "KaÂżdy z nich idzie do swoich wybranych i umiÂłowanych, aby wrzuciĂŚ ich do gÂłĂŞbokiej czeluÂści doliny.
4 WĂłwczas dolina ta zostanie napeÂłniona ich wybranymi. DopeÂłniÂą siĂŞ dni ich Âżycia i odtÂąd nie bĂŞdÂą siĂŞ juÂż liczyÂły dni ich kuszenia.
5 W owych dniach zgromadzÂą siĂŞ anioÂłowie i poÂślÂą w kierunku wschodnim do PartĂłw i MedĂłw swoich dowĂłdcĂłw, aby tam pobudziĂŚ krĂłlĂłw, tak Âże ogarnie ich duch rozruchĂłw. PowstanÂą ze swoich tronĂłw, jak i wy wyjdÂą ze swoich legowisk i jak zgÂłodniaÂłe wilki ze swych nor.
6 PĂłjdÂą, by zdeptaĂŚ ziemiĂŞ Jego wybranych i ziemia Jego wybranych zostanie otwarta, by mogli przez niÂą przejÂśĂŚ.
7 Lecz miasto moich sprawiedliwych stanie siĂŞ przeszkodÂą dla ich koni. ZacznÂą siĂŞ wzajemnie zabijaĂŚ, a ich [wÂłasna] prawica skieruje siĂŞ przeciw nim samym. Nie rozpozna brat swego brata, ani syn swego ojca lub swej matki. Takie bĂŞdzie mnĂłstwo trupĂłw. Oby ich kara nie byÂła daremna.
8 W owych dniach Szeol otworzy swe usta, zostanÂą w nim pogrÂąÂżeni i ustanÂą ich morderstwa. Szeol pochÂłonie grzesznikĂłw na oczach wybranych".

57.
1 UjrzaÂłem nastĂŞpnie inny zastĂŞp wozĂłw. Ludzie, ktĂłrzy na nich jechali, przybywali ze wschodnim i zachodnim wiatrem aÂż do pory poÂłudniowej.
2 SÂłychaĂŚ byÂło rumor ich wozĂłw i kiedy zaczÂąÂł siĂŞ ten haÂłas, ÂŚwiĂŞci w niebie poznali to, co nadchodziÂło. Kolumna ziemi zachwiaÂła siĂŞ na swej podstawie i przez caÂły dzieĂą sÂłychaĂŚ byÂło straszny huk od jednego do drugiego kraĂąca ziemi.
3 Wszyscy padli na twarz i oddali czeÂśĂŚ Panu DuchĂłw. Jest to koniec drugiej przypowieÂści.

PrzypowieÂśĂŚ trzecia
58.
1 RozpoczÂąÂłem opowiadaĂŚ trzeciÂą przypowieÂśĂŚ o sprawiedliwych i wybranych.
2 BÂłogosÂławieni jesteÂście, sprawiedliwi i wybrani, bo los wasz jest chwalebny!
3 Sprawiedliwi bĂŞdÂą w Âświetle sÂłoĂąca i wybrani w Âświetle Âżycia wiecznego. Nie bĂŞdzie koĂąca dniom ich Âżycia i niezliczone bĂŞdÂą dni ÂświĂŞtych.
4 BĂŞdÂą szukaĂŚ ÂświatÂła i znajdÂą sprawiedliwoÂśĂŚ u Pana DuchĂłw. Sprawiedliwi posiÂądÂą pokĂłj w imiĂŞ wiecznego Pana.
5 NastĂŞpnie powiedzÂą ÂświĂŞtym, Âżeby szukali w niebie tajemnic sprawiedliwoÂści, losu wiary, ktĂłra staÂła siĂŞ jasna jak sÂłoĂące na ziemi, ciemnoÂśĂŚ zaÂś ustÂąpiÂła.
6 Nieustannie ÂświeciĂŚ bĂŞdzie ÂświatÂło, a dni bĂŞdzie bez liku, bo unicestwiona zostanie ciemnoÂśĂŚ i ÂświatÂło trwaĂŚ bĂŞdzie przed Panem DuchĂłw, ÂświatÂłoÂśĂŚ prawoÂści trwaĂŚ bĂŞdzie przed Panem DuchĂłw na wieki.

59.
1 W owych dniach moje oczy zobaczyÂły tajemnice bÂłyskawic i ÂświateÂł oraz rzÂądzÂące nimi prawa. BĂŞdÂą bÂłyskaĂŚ na bÂłogosÂławieĂąstwo lub na przekleĂąstwo tak, jak zechce Pan DuchĂłw.
2 UjrzaÂłem tam tajemnice grzmotu, jak grzmi on na niebiosach w gĂłrze i jak rozchodzi siĂŞ jego gÂłos. Pokazano mi mieszkanie ziemi i gÂłos grzmotu ku pokojowi i bÂłogosÂławieĂąstwu lub ku przekleĂąstwu stosownie do sÂłowa Pana DuchĂłw. Potem pokazano mi wszystkie tajemnice ÂświateÂł i bÂłyskawic. BÂłyskajÂą one, aby przynieÂśĂŚ bÂłogosÂławieĂąstwo i obfitoÂśĂŚ plonĂłw.

60.
1 W roku 500, w miesiÂącu siĂłdmym, w czternastym [dniu] miesiÂąca w Âżyciu [Henocha]. W tej przypowieÂści ujrzaÂłem, jak niebiosa niebios ulegÂły gwaÂłtownemu wstrzÂąsowi i nastÂąpiÂło niezwykÂłe poruszenie wÂśrĂłd zastĂŞpĂłw NajwyÂższego i tysiÂąca tysiĂŞcy i dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy razy dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy anioÂłĂłw.
2 WĂłwczas ujrzaÂłem Przedwiecznego siedzÂącego na tronie swej chwaÂły. AnioÂłowie i sprawiedliwi stali wokĂłÂł Niego.
3 OgarnĂŞÂło mnie wielkie drÂżenie i strach mnie przejÂąÂł, zadrÂżaÂły moje lĂŞdÂźwie, runĂŞÂły i rozwiÂązaÂły siĂŞ, caÂłe moje jestestwo stopniaÂło i padÂłem na twarz.
4 ÂŚwiĂŞty MichaÂł posÂłaÂł innego ÂŚwiĂŞtego anioÂła, jednego ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłry mnie podniĂłsÂł. Gdy mnie podniĂłsÂł, mĂłj duch powrĂłciÂł. Albowiem nie mogÂłem wytrzymaĂŚ widoku tego zastĂŞpu i wstrzÂąsĂłw, i trzĂŞsienia nieba.
5 ÂŚwiĂŞty MichaÂł powiedziaÂł do mnie: "Tak ciĂŞ przeraziÂł ten widok? DzieĂą Jego miÂłosierdzia trwaÂł aÂż do dzisiaj. Jest On miÂłosierny i cierpliwy dla mieszkaĂącĂłw ziemi.
6 Kiedy nastanie dzieĂą i potĂŞga i kara i sÂąd, ktĂłry Pan DuchĂłw przygotowaÂł dla tych, ktĂłrzy nie oddajÂą czci sprawiedliwemu SĂŞdziemu, i dla tych, ktĂłrzy gardzÂą sprawiedliwym SĂŞdziÂą i biorÂą Jego ImiĂŞ nadaremnie, wĂłwczas dzieĂą ten stanie siĂŞ dla wybranych dniem przymierza, a dla grzesznikĂłw dniem nawiedzenia.
7 W owym dniu zostanÂą rozÂłÂączone od siebie dwa potwory: ÂżeĂąski potwĂłr, ktĂłremu na imiĂŞ Lewiatan, zamieszka gÂłĂŞbokoÂści morza nad ÂźrĂłdÂłami wĂłd,
8 natomiast [potwĂłr] mĂŞski o imieniu Behemot zajmie swojÂą piersiÂą ogromnÂą pustyniĂŞ zwanÂą Dendain, [leÂżÂącÂą] na wschĂłd od ogrodu, gdzie mieszkajÂą wybrani i sprawiedliwi, gdzie mĂłj pradziad zostaÂł przyjĂŞty, bĂŞdÂący siĂłdmy od Adama, pierwszego czÂłowieka, ktĂłrego stworzyÂł Pan DuchĂłw".
9 PoprosiÂłem drugiego anioÂła, aby mi pokazaÂł, jak pewnego dnia oba te potwory zostaÂły oddzielone i wrzucone jeden do gÂłĂŞbin morza, a drugi na pustynnÂą ziemiĂŞ.
10 OdpowiedziaÂł mi: "Synu czÂłowieczy, pragniesz poznaĂŚ to, co jest tajemnicÂą".
11 WĂłwczas przemĂłwiÂł do mnie inny anioÂł, ktĂłry mi towarzyszyÂł, i pokazaÂł to, co jest tajemne, to, co [jest] pierwsze i ostatnie w niebie, na wysokoÂściach i pod ziemiÂą, w gÂłĂŞbinach i na kraĂącach niebios i u podstaw niebios i w spichlerzach wiatrĂłw,
12 jak rozprowadzane sÂą duchy, jak siĂŞ waÂży ÂźrĂłdÂła i mierzy wiatry wedÂług siÂły podmuchu oraz natĂŞÂżenie ÂświatÂła ksiĂŞÂżyca (...) rozprowadzanie gwiazd wedÂług ich imion i [jak] dokonywane sÂą wszelkie rozprowadzenia.
13[PokazaÂł mi] uderzenia piorunĂłw i miejsca, na ktĂłre one padajÂą, i wszystkie zachodzÂące podziaÂły w gromach, aby mogÂły bÂłyskaĂŚ, oraz posÂłuszne im zastĂŞpy.
14 Albowiem grom ma miejsca odpoczynku. Wolno mu zwlekaĂŚ, aby moÂżna byÂło usÂłyszeĂŚ jego gÂłos. JednakÂże grom i bÂłyskawica sÂą nierozdzielne. Poruszani przez ducha posuwajÂą siĂŞ razem i nie oddzielajÂą siĂŞ,
15 bo gdy bÂłyskawica bÂłyska, grom wydaje swĂłj gÂłos; jednakÂże podczas grzmienia duch powoduje przerwĂŞ i odpowiedni odstĂŞp miĂŞdzy nimi. Zasoby ich uderzeĂą sÂą tak liczne, jak piasek. KaÂżdy z nich, gdy uderza, powstrzymywany jest odpowiednio cuglami i zmieniajÂą kierunek mocÂą ducha. Popychani sÂą do przodu zgodnie z liczbÂą terytoriĂłw ziemi.
16 Duch morza jest rodzaju mĂŞskiego. Jest mocny i odpowiednio do jego mocy powstrzymywany jest cuglami, a jednoczeÂśnie popĂŞdzany do przodu i rozpraszany wÂśrĂłd gĂłr ziemi.
17 Duch szronu jest jego anioÂłem. Duch gradu jest anioÂłem dobrym.
18 Duch Âśniegu uÂśmierzany jest mocÂą [BoÂżÂą] . Nad nim jest specjalny anioÂł. To, co z niego wychodzi, jest jak dym, i nazywa siĂŞ szronem.
19 Duch mgÂły nie mieszka razem z nimi w spichlerzach, ale ma swĂłj wÂłasny spichlerz, albowiem pojawienie siĂŞ jej jest peÂłne majestatu zarĂłwno w Âświetle jak i w ciemnoÂści. ZimÂą i latem w jej spichlerzu mieszka anioÂł.
20 Duch rosy ma swe mieszkanie na kraĂącach nieba i jest zÂłÂączony ze spichlerzami deszczu. [Rosa] pojawia siĂŞ zimÂą i latem. Jej obÂłoki ÂłÂączÂą siĂŞ z chmurami tak, Âże jedno splata siĂŞ z drugim.
21 Kiedy duch deszczu wyrusza ze swego spichlerza, przychodzÂą anioÂłowie, otwierajÂą spichlerz i wyprowadzajÂą go. Kiedy spada na ziemiĂŞ, ÂłÂączy siĂŞ z wodami znajdujÂącymi siĂŞ na ziemi i ilekroĂŚ ÂłÂączy siĂŞ z wodÂą, ktĂłra jest na ziemi (...).
22 W rzeczy samej wody przeznaczone sÂą dla mieszkaĂącĂłw ziemi, poniewaÂż poÂżywienie na ziemi pochodzi od NajwyÂższego, ktĂłry jest w niebie. Dlatego jest ustalona miara dla deszczu, a anioÂłowie niÂą dysponujÂą.
23 Oto, co widziaÂłem aÂż do Ogrodu Sprawiedliwych.
24 AnioÂł pokoju, ktĂłry byÂł ze mnÂą, powiedziaÂł mi: "Te dwa potwory zostaÂły przygotowane na wielki dzieĂą BoÂży i bĂŞdÂą ÂżywiĂŚ (...).
25 Kiedy kara Pana DuchĂłw spadnie na nich, to spadnie tak, aby kara Pana DuchĂłw nie byÂła daremna. Zabije dzieci razem z ich matkami, synĂłw razem z ich ojcami. NastĂŞpnie nastanie sÂąd zgodnie z miÂłosierdziem i cierpliwoÂściÂą [Pana].

61.
1 W owych dniach ujrzaÂłem, jak dano dwom anioÂłom dÂługie powrozy. PrzypiĂŞli sobie skrzydÂła i polecieli na pĂłÂłnoc.
2 ZapytaÂłem anioÂła mĂłwiÂąc: "Dlaczego wziĂŞli oni dÂługie powrozy i poszli?" PowiedziaÂł do mnie: "Udali siĂŞ dokonaĂŚ pomiarĂłw".
3 AnioÂł, ktĂłry mi towarzyszyÂł, powiedziaÂł: "Ci niosÂą dla sprawiedliwych miary sprawiedliwe, aby mogli polegaĂŚ na imieniu Pana DuchĂłw na wieki wiekĂłw.
4 Wybrani zacznÂą mieszkaĂŚ z wybranymi, a te miary dane sÂą ku wierze i umocnieniu sprawiedliwoÂści.
5 Miary te wyjawiÂą wszystkie tajemnice gÂłĂŞbokoÂści ziemi, aby ci, ktĂłrzy umarli na pustyni lub zostali pochÂłoniĂŞci przez ryby morza lub zwierzĂŞta, mogli powrĂłciĂŚ i stawiĂŚ siĂŞ w dzieĂą Wybranego. Albowiem nikt nie zginie w obecnoÂści Pana DuchĂłw i nikt nie zdoÂła umrzeĂŚ".
6 Wszystkie potĂŞgi niebios otrzymaÂły rozkaz oraz gÂłos i ÂświatÂło podobne do ognia.
7 JednogÂłoÂśnie wielbili owego Mesjasza, mÂądrze Go bÂłogosÂławili i wysÂławiali. Okazali siĂŞ mÂądrymi w mowie i sposobie Âżycia. 8 Pan DuchĂłw posadziÂł Wybranego na tronie swej chwaÂły. OsÂądzi On wszystkie dzieÂła ÂświĂŞtych w niebie i zwaÂży na wadze ich czyny.
9 I kiedy podniesie swÂą twarz, by sÂądziĂŚ ich tajemne drogi wedÂług sÂłowa imienia Pana DuchĂłw oraz ich ÂścieÂżki wedÂług drogi sprawiedliwego sÂądu Pana NajwyÂższego, przemĂłwiÂą jednogÂłoÂśnie i jednogÂłoÂśnie bĂŞdÂą bÂłogosÂławiĂŚ, wielbiĂŚ, sÂławiĂŚ i wychwalaĂŚ imiĂŞ Pana DuchĂłw.
10 I w Ăłw dzieĂą zwoÂła wszystkie zastĂŞpy niebios i wszystkich ÂświĂŞtych w gĂłrze i zastĂŞp Pana, CherubinĂłw, SerafinĂłw i Ofanim oraz wszystkich anioÂłĂłw mocy i wszystkich anioÂłĂłw ksiĂŞstw i Wybranego i inny zastĂŞp, ktĂłry jest na ziemi i nad wodÂą.
11 JednogÂłoÂśnie bĂŞdÂą bÂłogosÂławiĂŚ, chwaliĂŚ, wielbiĂŚ i wysÂławiaĂŚ [ Go] w duchu wiary i w duchu mÂądroÂści i cierpliwoÂści i w duchu miÂłosierdzia i w duchu sprawiedliwoÂści i pokoju i w duchu dobroci. I wszyscy jednogÂłoÂśnie zawoÂłajÂą: "BÂłogosÂławiony! BÂłogosÂławione niech bĂŞdzie imiĂŞ Pana DuchĂłw na wieki wiekĂłw".
12 Ci wszyscy, ktĂłrzy nie ÂśpiÂą, w niebie bĂŞdÂą Go bÂłogosÂławiĂŚ. Wszyscy Jego ÂświĂŞci, ktĂłrzy sÂą w niebie, bĂŞdÂą Go bÂłogosÂławiĂŚ i wszyscy wybrani, ktĂłrzy mieszkajÂą w Ogrodzie ÂŻycia, i wszelki duch, ktĂłry zdolny jest bÂłogosÂławiĂŚ, chwaliĂŚ, wysÂławiaĂŚ, ÂświĂŞciĂŚ Jego ÂświĂŞte imiĂŞ i wszelkie ciaÂło bĂŞdzie 'niezmiernie chwaliĂŚ i bÂłogosÂławiĂŚ wasze imiĂŞ KrĂłla DuchĂłw na wieki wiekĂłw.
13 Albowiem wielkie jest miÂłosierdzie Pana DuchĂłw oraz Jego cierpliwoÂśĂŚ. To sÂą wszystkie Jego dzieÂła i wszystkie moce, ktĂłre uczyniÂł i objawiÂł sprawiedliwym i wybranym w imiĂŞ Pana DuchĂłw.

62.
1 Pan poleciÂł krĂłlom, wielmoÂżom i mieszkaĂącom ziemi mĂłwiÂąc: "OtwĂłrzcie swe oczy i podnieÂście swe rogi. Czy potraficie uznaĂŚ Wybranego!"
2 Pan DuchĂłw posadziÂł go na tronie swej chwaÂły. Wylano naĂą ducha sprawiedliwoÂści. SÂłowo jego ust zabijaÂło wszystkich grzesznikĂłw i wszyscy niegodziwcy zostali unicestwieni przed nim.
3 W owym dniu wszyscy krĂłlowie i moÂżnowÂładcy i wielmoÂże i ci, ktĂłrzy posiadajÂą ziemiĂŞ, powstanÂą, Âżeby zobaczyĂŚ, jak on zasiada na tronie swej chwaÂły i jak sprawiedliwie osÂądza siĂŞ wobec niego sprawiedliwych i nikt nie wypowiada wobec niego Âżadnego kÂłamstwa.
4 Spadnie na nich bĂłl, jak [na] kobietĂŞ w czasie trudnego porodu, kiedy jej dziecko wychodzi na Âświat i doÂświadcza bĂłlu rodzenia.
5 Jedni spojrzÂą na drugich i przeraÂżÂą siĂŞ. PospuszczajÂą oblicza i przejmie ich bĂłl, gdy ujrzÂą Syna CzÂłowieczego siedzÂącego na tronie swej chwaÂły.
6 PotĂŞÂżni krĂłlowie i wszyscy panowie ziemscy bĂŞdÂą wielbiĂŚ, bÂłogosÂławiĂŚ i wysÂławiaĂŚ tego, ktĂłry posiada wszystkie tajemnice.
7 Albowiem od poczÂątku Syn CzÂłowieczy byÂł ukryty i NajwyÂższy zachowaÂł go przed swÂą mocÂą mocy i objawiÂł go [ tylko] wybranym.
8 SpoÂłecznoÂśĂŚ ÂświĂŞtych i wybranych rozroÂśnie siĂŞ i wszyscy wybrani stanÂą przed nim w owym dniu.
9 Wszyscy potĂŞÂżni krĂłlowie, wielmoÂże i panowie ziemscy padnÂą przed nim na twarz, pokÂłoniÂą siĂŞ i zÂłoÂżÂą nadziejĂŞ w tym Synu CzÂłowieczym. BĂŞdÂą go bÂłagaĂŚ i prosiĂŚ o ÂłaskĂŞ.
10 Ale sam Pan DuchĂłw porazi ich lĂŞkiem, tak Âże spiesznie od Niego ucieknÂą, oblicza ich zapÂłonÂą wstydem, a ciemnoÂśĂŚ pokryje ich twarze.
11 PochwycÂą ich anioÂłowie kary i odpÂłacÂą za zÂło, ktĂłre wyrzÂądzili Jego dzieciom i Jego wybranym.
12 StanÂą siĂŞ widowiskiem dla Jego sprawiedliwych i wybranych. Ucie-szÂą siĂŞ, bo spadnie na nich gniew Pana DuchĂłw i Jego miecz nasyci siĂŞ ich krwiÂą.
13 Sprawiedliwi i wybrani zostanÂą w Ăłw dzieĂą zbawieni i odtÂąd nigdy nie zobaczÂą oblicza grzesznikĂłw i nieprawych.
14 Pan DuchĂłw pozostanie nad nimi i bĂŞdÂą ucztowaĂŚ z Synem CzÂłowieczym, oddadzÂą mu pokÂłon i bĂŞdÂą go wielbiĂŚ na wieki.
15 Sprawiedliwi i wybrani powstanÂą z ziemi, nie bĂŞdÂą spuszczaĂŚ oczu, ale naÂłoÂżÂą szatĂŞ chwaÂły.
16 To bĂŞdzie wasza szata Âżycia od Pana DuchĂłw. Szaty wasze nie zestarzejÂą siĂŞ, a chwaÂła wasza nie ustanie przed Panem DuchĂłw.

63.
1 W owych dniach potĂŞÂżni krĂłlowie, panowie ziemscy bĂŞdÂą bÂłagaĂŚ anioÂłĂłw kary, ktĂłrym zostali wydani, o chwilĂŞ zwÂłoki, aby mogli upaÂśĂŚ i oddaĂŚ czeÂśĂŚ Panu DuchĂłw oraz wyznaĂŚ przed Nim swoje grzechy.
2 BĂŞdÂą bÂłogosÂławiĂŚ i chwaliĂŚ Pana DuchĂłw i powiedzÂą: "BÂłogosÂławiony niech bĂŞdzie Pan DuchĂłw i Pan krĂłlĂłw, Pan potĂŞgi i Pan bogactwa, Pan chwaÂły i Pan mÂądroÂści! Wszystko, co tajemne, jest przed TobÂą jasne, a moc i Twoja po wszystkie pokolenia, Twoja chwaÂła na wieki wiekĂłw. GÂłĂŞbokie i nieprzeliczone sÂą wszystkie Twoje tajemnice, a Twoja sprawiedliwoÂśĂŚ niezmierzona.
4 Teraz wiemy, Âże powinniÂśmy chwaliĂŚ i bÂłogosÂławiĂŚ Pana krĂłlĂłw i Tego, ktĂłry jest KrĂłlem nad wszystkimi krĂłlami".
5 PowiedzÂą: "Kto nam da chwilĂŞ zwÂłoki, abyÂśmy mogli chwaliĂŚ, dziĂŞkowaĂŚ i bÂłogosÂławiĂŚ Go i wyznaĂŚ nasze grzechy przed Jego chwaÂłÂą?
6 Teraz oczekujemy trochĂŞ zwÂłoki, ale nie znajdujemy. JesteÂśmy wypĂŞdzani i nie otrzymujemy [jej]. OdeszÂło od nas ÂświatÂło i ciemnoÂśĂŚ bĂŞdzie naszym mieszkaniem na wieki wiekĂłw.
7 Bo nie wyznaliÂśmy naszej wiary wobec Niego i nie chwaliliÂśmy imienia Pana krĂłlĂłw i nie uwielbiliÂśmy Pana za wszystkie Jego dzieÂła. CaÂłÂą naszÂą nadziejĂŞ zÂłoÂżyliÂśmy w berle naszego krĂłlestwa i w naszej chwale.
8 Nie zbawi On nas w dniu naszego ucisku i klĂŞski i nie znajdziemy chwili zwÂłoki, by wyznaĂŚ, Âże nasz Pan jest wierny we wszystkich swych poczynaniach, we wszystkich swych sÂądach i sprawiedliwoÂści i Âże Jego sÂądy nie majÂą wzglĂŞdu na osoby.
9 OdeszliÂśmy od niego z powodu naszych czynĂłw, a wszystkie nasze grzechy dokÂładnie policzono".
10 NastĂŞpnie dodadzÂą: "Nasze dusze nasyciÂły siĂŞ dobrami nabytymi niegodziwie, lecz to nie przeszkoda, abyÂśmy poszli w pÂłomienie mĂŞki Szeolu".
11 Potem oblicza ich napeÂłniÂą siĂŞ ciemnoÂściÂą i wstydem przed owym Synem CzÂłowieczym i zostanÂą od niego odpĂŞdzeni. PomiĂŞdzy nim a nimi stanie miecz.
12 Tak mĂłwi Pan DuchĂłw: "To jest prawo i sÂąd przeciw moÂżnym, krĂłlom, wÂładcom i posiadaczom ziemi wydane przez Pana DuchĂłw".

64.
1 UjrzaÂłem inne postacie ukryte w tym miejscu.
2 UsÂłyszaÂłem gÂłos anioÂła mĂłwiÂący: "To sÂą anioÂłowie, ktĂłrzy zstÂąpili z nieba na ziemiĂŞ i objawili to, co stanowi tajemnicĂŞ dla ludzi. Skusili oni ludzi doprowadzajÂąc ich do grzechu".

65.
1 W owych dniach zobaczyÂł Noe, Âże pochyliÂła siĂŞ ziemia i przybliÂżyÂło jej zniszczenie.
2 WyruszyÂł stamtÂąd, udaÂł siĂŞ na kraĂące ziemi i zawoÂłaÂł do swego pradziada Henocha. ZbolaÂłym gÂłosem Noe trzykrotnie zawoÂłaÂł: "PosÂłuchaj mnie, posÂłuchaj mnie, posÂłuchaj mnie!"
3 powiedziaÂł do niego: "Powiedz mi, co siĂŞ staÂło na ziemi, Âże tak siĂŞ mĂŞczy i chwieje. Czy i ja mam razem z niÂą zginÂąĂŚ?"
4 Natychmiast miaÂł miejsce wielki wstrzÂąs ziemi i daÂł siĂŞ sÂłyszeĂŚ gÂłos z nieba. PadÂłem na twarz.
5 PrzyszedÂł mĂłj pradziad Henoch, stanÂąÂł przy mnie i powiedziaÂł mi: "Dlaczego woÂłaÂłeÂś do mnie tak gorzkim gÂłosem i pÂłaczem?
6 WyszedÂł rozkaz sprzed Pana przeciw mieszkaĂącom ziemi, Âże musi nastaĂŚ ich koniec, bo poznali wszystkie tajemnice anioÂłĂłw i gwaÂłt i moce szatanĂłw, tajemnicĂŞ tajemnic, caÂłÂą tajemnicĂŞ guÂślarzy, moc czarĂłw i moc tych, ktĂłrzy wytapiajÂą metal na caÂłej ziemi.
7 Nauczyli siĂŞ wyrabiaĂŚ srebro z pyÂłu ziemi i jak wytapiaĂŚ metal na ziemi.
8 Bo oÂłĂłw i cyna nie rodzÂą siĂŞ z ziemi jako pierwsze. Istnieje ÂźrĂłdÂło, ktĂłre je wydaje. ZarzÂądza nim anioÂł i ten anioÂł je wydziela".
9 Potem mĂłj pradziad Henoch chwyciÂł mnie swojÂą rĂŞkÂą, podniĂłsÂł mnie i rzekÂł do mnie: "IdÂź! ZapytaÂłem bowiem Pana DuchĂłw na temat tego zamĂŞtu na ziemi.
10 PowiedziaÂł mi: 'Z powodu ich niegodziwoÂści postanowiono ten ostateczny wyrok na grzesznikĂłw. Nie bĂŞdÂą siĂŞ oni juÂż liczyĂŚ przede MnÂą. Z powodu czarĂłw, ktĂłrych szukali i wyuczyli siĂŞ ich, ziemia i jej mieszkaĂący zostanÂą zniszczeni'.
11 Co zaÂś tyczy siĂŞ tych tutaj, nigdy nie zaznajÂą schronienia, gdyÂż wyjawili oni ludziom tajemnice. To sÂą potĂŞpieĂący. Natomiast gdy chodzi o ciebie, mĂłj synu, Pan DuchĂłw wie, Âże ty jesteÂś czysty i wolny od ohydy pochodzÂącej z tajemnic.
12 ZachowaÂł twe imiĂŞ wÂśrĂłd ÂświĂŞtych, zbawi ciĂŞ wÂśrĂłd mieszkaĂącĂłw ziemi. PostanowiÂł, Âże twoje potomstwo trwaĂŚ bĂŞdzie w sprawiedliwoÂści przeznaczajÂąc je do wielkiej chwaÂły. Z jego nasienia powstanie ÂźrĂłdÂło niezliczonych sprawiedliwych i ÂświĂŞtych na wieki".

66.
1 Potem pokazaÂł mi anioÂłĂłw kary, ktĂłrzy sÂą gotowi przyjÂśĂŚ i wypuÂściĂŚ moce wody znajdujÂącej siĂŞ pod ziemiÂą, aby dokonaĂŚ sÂądu i zniszczenia na wszystkich mieszkaĂącach ziemi.
2 Pan DuchĂłw nakazaÂł anioÂłom, ktĂłrzy wychodzili, by nie podnosili rÂąk, lecz byli w pogotowiu. AnioÂłowie ci przewodzili mocom wĂłd.
3 I odszedÂłem od Henocha.

67.
1 W owych dniach sÂłowo Pana przyszÂło do mnie i powiedziaÂło mi: "Noe! Oto twoje postĂŞpowanie stanĂŞÂło przede mnÂą, postĂŞpowanie bez zarzutu, postĂŞpowanie miÂłoÂści i sprawiedliwoÂści.
2 Teraz anioÂłowie przygotowujÂą drewnianÂą [arkĂŞ] i kiedy wykonajÂą to zadanie, poÂłoÂżĂŞ mojÂą rĂŞkĂŞ na niej i zabezpieczĂŞ. Wyjdzie z niej nasienie Âżycia, ziemia siĂŞ odmieni i nie pozostanie bez ludzi.
3 UtrwalĂŞ twe pokolenie na wieki i rozsiejĂŞ tych, ktĂłrzy mieszkajÂą z tobÂą na powierzchni ziemi. JuÂż nie spuszczĂŞ nieszczĂŞÂścia na powierzchniĂŞ ziemi, lecz [pokolenie twoje] bĂŞdzie bÂłogosÂławione i bĂŞdzie siĂŞ mnoÂżyĂŚ na ziemi w imiĂŞ Pana".
4 Tych anioÂłĂłw, ktĂłrzy pokazali niegodziwoÂśĂŚ, zamknie w owej pÂłonÂącej dolinie, ktĂłrÂą mĂłj pradziad Henoch uprzednio mi pokazaÂł po zachodniej stronie, w pobliÂżu gĂłr zÂłotych, srebrnych, Âżelaznych, z miĂŞkkiego metalu i cyny.
5 UjrzaÂłem tĂŞ dolinĂŞ, w ktĂłrej byÂło wielkie poruszenie i bulgotanie wĂłd. WydobywaÂł siĂŞ w tym miejscu zapach siarki i ÂłÂączyÂł z tymi wodami. Owa dolina anioÂłĂłw, ktĂłrzy zwiedli [ludzi] , pÂłonie pod ziemiÂą.
7 Dolinami tej samej [okolicy] pÂłynÂą rzeki ognia, gdzie ci anioÂłowie, ktĂłrzy zwiedli mieszkaĂącĂłw ziemi, poniosÂą karĂŞ.
8 W owych dniach SÂłuÂżyÂły one krĂłlom, moÂżnym, wielmoÂżom i mieszkaĂącom ziemi za lekarstwo dla duszy i ciaÂła. PosÂłuÂżÂą im rĂłwnieÂż za karĂŞ duchowÂą. Duch ich napeÂłniÂł siĂŞ ÂżÂądzÂą. Dlatego zostanÂą ukarani w ciele, poniewaÂż zaparli siĂŞ Pana DuchĂłw. Codziennie widzieli swojÂą karĂŞ, a mimo to nie uwierzyli w Jego imiĂŞ.
9 Tak samo, jak pÂłonÂą ich ciaÂła, tak samo dokonuje siĂŞ w nich zmiana ducha na wieki wiekĂłw, bo nikt nie moÂże wypowiadaĂŚ czczych sÂłĂłw przed Panem DuchĂłw.
10 DosiĂŞgnie ich sÂąd, bo uwierzyli ÂżÂądzy swoich ciaÂł, a zaparli siĂŞ ducha Pana.
11 Te same wody w owych dniach ulegnÂą zmianie, albowiem kiedy anioÂłowie zostanÂą ukarani w tych wodach, zmieni siĂŞ temperatura tego ÂźrĂłdÂła i woda stanie siĂŞ zimna.
12 UsÂłyszaÂłem ÂświĂŞtego MichaÂła, ktĂłry siĂŞ obmywaÂł i mĂłwiÂł: "Ten sÂąd, ktĂłrym anioÂłowie sÂą sÂądzeni, jest Âświadectwem dla krĂłlĂłw i moÂżnych posiadaczy ziemi.
13 Albowiem te wody sÂądu [SÂłuÂżÂą] do uleczenia ciaÂł krĂłlĂłw i dla przyjemnoÂści ich ciaÂła. Ale oni nie chcÂą uznaĂŚ i uwierzyĂŚ, Âże wody zmieniÂą siĂŞ i stanÂą siĂŞ ogniem pÂłonÂącym na wieki".

68.
1 potem mĂłj pradziad Henoch objaÂśniÂł mi wszystkie tajemnice zawarte w ksiĂŞdze oraz w przekazanych mu przypowieÂściach. ZebraÂł je razem dla mnie w KsiĂŞdze PrzypowieÂści.
2 W owym dniu ÂświĂŞty MichaÂł odpowiedziaÂł RafaÂłowi mĂłwiÂąc: "Ogarnia mnie moc ducha i gniew mnie napeÂłnia wobec surowoÂści kary naÂłoÂżonej za [rozpo-wszechnienie] tajemnic. KtĂłÂż moÂże znieÂśĂŚ surowoÂśĂŚ dokonanego i zatwierdzonego wyroku, by nie zostaĂŚ przezeĂą zniszczony?
3 ÂŚwiĂŞty MichaÂł ponownie zwrĂłciÂł siĂŞ do RafaÂła i rzekÂł: "CzyjeÂż serce nie zmiĂŞknie na ten widok i czyje nerki nie poruszÂą siĂŞ z powodu wypowiedzianego nad nimi wyroku?"
4 Kiedy oni tak stali przed Panem DuchĂłw, MichaÂł odezwaÂł siĂŞ do RafaÂła tymi sÂłowy: "Nie chciaÂłbym byĂŚ na ich miejscu przed obliczem Pana. Pan DuchĂłw rozgniewaÂł siĂŞ na nich, poniewaÂż dziaÂłali tak, jakby sami byli Panami.
5 Dlatego to wszystko, co zostaÂło postanowione w tajemnicy, spadnie na nich na wieki wiekĂłw. Albowiem Âżadnego anioÂła ani Âżadnego czÂłowieka nie spotka ten los. Tylko oni otrzymajÂą tĂŞ karĂŞ na wieki wiekĂłw".

69.
1 JednakÂże po tym wyroku nadal bĂŞdÂą przeraÂżaĂŚ i prowokowaĂŚ mieszkaĂącĂłw ziemi za to, Âże im to pokazali.
2 Oto imiona tych anioÂłĂłw: pierwszym z nich jest Szernijaza, drugim Artakifa, trzecim Armen, czwartym Kokabiel, piÂątym Turiel, szĂłstym Ramiel, siĂłdmym Daniel, Ăłsmym Nukael, dziewiÂątym Barakiel, dziesiÂątym Azazel, jedenastym Armaros, dwunastym Batriel, trzynastym Basasael, czternastym Ananel, piĂŞtnastym Turiel, szesnastym Samsiel, siedemnastym Jedtarel, osiemnastym Tumiel, dziewiĂŞtnastym Turiel, dwudziestym Rumiel, dwudziestym pierwszym Azazel.
3 To sÂą wodzowie anioÂłĂłw oraz imiona setnikĂłw, piĂŞĂŚdziesiÂątnikĂłw i dziesiĂŞtnikĂłw.
4 ImiĂŞ pierwszego jest Jekon. To jest ten, ktĂłry zwiĂłdÂł wszystkie byty anielskie. SprowadziÂł ich na ziemiĂŞ i uwiĂłdÂł ich przy pomocy cĂłrek ludzkich.
5 ImiĂŞ drugiego jest Asbeel. Ten podsunÂąÂł zÂły plan ÂświĂŞtym bytom anielskim i zwiĂłdÂł je tak, Âże zanieczyÂścili swe ciaÂła z cĂłrkami ludzkimi.
6 ImiĂŞ trzeciego jest Gadrael. Ten pokazaÂł wszelkie Âśmiertelne ciosy synom ludzkim. On zwiĂłdÂł EwĂŞ i pokazaÂł ludziom orĂŞÂż Âśmierci: tarcze, pancerze i miecz do zabijania i wszelki Âśmiertelny orĂŞÂż ludzi.
7 To z jego poduszczenia to wszystko przyszÂło na mieszkaĂącĂłw ziemi od owego czasu aÂż na wieki wiekĂłw.
8 ImiĂŞ czwartego jest Penemue. Ten pokazaÂł ludziom gorycz i sÂłodycz oraz wyjawiÂł im wszystkie tajemnice wiedzy.
9 NauczyÂł ludzi sztuki pisania atramentem i [wyrobu] papieru. Przez to wielu poszÂło na manowce od dawien dawna aÂż po dziÂś dzieĂą.
10 Ludzie bowiem nie zostali stworzeni po to, aby wzmacniali swojÂą wiarĂŞ piĂłrem i atramentem.
11 Ludzie bowiem zostali stworzeni po to, aby stali siĂŞ jak anioÂłowie, czyli sprawiedliwi i czyÂści, i aby ich nie dotknĂŞÂła wszystko niszczÂąca ÂśmierĂŚ. JednakÂże z powodu owej nauki idÂą ku zagÂładzie i z powodu owej mocy niszczy ich ÂśmierĂŚ.
12 PiÂąty ma na imiĂŞ Kasdeja. Ten pokazaÂł ludziom wszystkie zÂłe ciosy duchĂłw i demonĂłw oraz ciosy atakujÂące embrion w Âłonie [matki] tak, Âże nastĂŞpuje poronienie. [PokazaÂł teÂż ciosy atakujÂące] duszĂŞ. [PokazaÂł im] ukÂąszenia wĂŞÂża i poraÂżenia w poÂłudnie, dziecko bestii zwanej "samiec" [...]
13 To jest zadanie Kesbeela, przyczyny przysiĂŞgi, ktĂłry pokazaÂł [przysiĂŞgĂŞ] ÂświĂŞtym. Kiedy miesz-kaÂł na wysokoÂści w chwale nazywaÂł siĂŞ Beka.
14 On to powiedziaÂł ÂświĂŞtemu MichaÂłowi, Âże ma wyjawiĂŚ mu tajemne imiĂŞ, Âżeby mogli wspomnieĂŚ je w przysiĂŞdze, tak Âżeby ci, ktĂłrzy wyjawili ludziom wszystko, co jest tajemne, zadrÂżeli przed tym imieniem i przysiĂŞgÂą.
15 Jest to moc tej przysiĂŞgi, bo ona jest potĂŞÂżna i mocna. BĂłg przekazaÂł tĂŞ przysiĂŞgĂŞ Akaego w rĂŞce ÂświĂŞtego MichaÂła.
16 Oto tajemnice tej przysiĂŞgi: dziĂŞki Jego przymierzu [...] jest trwaÂłe. Niebo zostaÂło zawieszone przed stworzeniem Âświata i pozostaje tam na wieki.
17 DziĂŞki temu przymierzu zostaÂło stworzone morze. UmieÂściÂł w nim piasek jako fundament z uwagi na czas gniewu i od poczÂątku stworzenia nie przekracza ono swoich granic.
19 DziĂŞki temu przymierzu zostaÂły ustanowione czeluÂście, ktĂłre sÂą staÂłe i nie ruszajÂą siĂŞ ze swojego miejsca od samego poczÂątku aÂż na wieki wiekĂłw.
20 DziĂŞki temu przymierzu sÂłoĂące i ksiĂŞÂżyc dopeÂłniajÂą swego biegu i nie przekraczajÂą danego im polecenia od [stworzenia] Âświata na wieki.
21 DziĂŞki temu przymierzu gwiazdy dopeÂłniajÂą swego biegu. WoÂła je po imieniu, a one odpowiadajÂą mu od [stworzenia] Âświata na wieki.
22 Podobnie czyniÂą duchy wody, wiatrĂłw i wszystkich powiewĂłw oraz drogi wszystkich grup duchĂłw.
23 Przechowywane tam sÂą spichlerze dÂźwiĂŞku gromu i ÂświatÂła bÂłyskawicy. Przechowywane tam sÂą spichlerze gradu, szronu, spichlerze mgÂły oraz spichlerze deszczu i rosy.
24 Wszyscy oni wyznajÂą i skÂładajÂą dziĂŞki przed Panem DuchĂłw i ÂśpiewajÂą chwaÂłĂŞ caÂłÂą swojÂą mocÂą. Ich pokarmem jest dziĂŞkczynienie. SkÂładajÂą dziĂŞki, wielbiÂą i wysÂławiajÂą imiĂŞ Pana DuchĂłw na wieki wiekĂłw.
25 Przymierze to mocne jest nad nimi i dziĂŞki niemu czujÂą siĂŞ bezpieczni, ich ÂścieÂżki sÂą bezpieczne, a postĂŞpowanie ich nie doznaje niepokoju.
26 Wielce siĂŞ radowali, bÂłogosÂławili, chwalili i uwielbiali, bo zostaÂło im objawione imiĂŞ Syna CzÂłowieczego.
27 ZasiadÂł on na tronie swej chwaÂły i caÂły sÂąd zostaÂł dany Synowi CzÂłowieczemu. Sprawi on, Âże grzesznicy przeminÂą i zostanÂą zgÂładzeni z powierzchni ziemi.
28 Ci zaÂś, ktĂłrzy zwiedli Âświat, zostanÂą zwiÂązani ÂłaĂącuchami, zamkniĂŞci w miejscu ich zagÂłady, a wszystkie ich dzieÂła zniknÂą z powierzchni ziemi.
29 OdtÂąd nie bĂŞdzie niczego zniszczalnego, bo na to Syn czÂłowieczy pojawiÂł siĂŞ i zasiadÂł na tronie swej chwaÂły, aby przeminĂŞÂło i odeszÂło wszelkie zÂło. SÂłowo Syna CzÂłowieczego bĂŞdzie mocne przed Panem DuchĂłw. To jest trzecia przypowieÂśĂŚ Henocha.

70.
1 NastĂŞpnie imiĂŞ Syna CzÂłowieczego zostaÂło wyniesione Âżywe do Pana DuchĂłw i zabrane spoÂśrĂłd mieszkaĂącĂłw ziemi.
2 WĂłz wiatrĂłw uniĂłsÂł go i zabrane zostaÂło jego imiĂŞ od nich.
3 OdtÂąd juÂż nie zaliczaÂłem siĂŞ do nich. Postawiono mnie pomiĂŞdzy dwoma kluczowymi punktami, pomiĂŞdzy pĂłÂłnocÂą i zachodem, tam, gdzie anioÂłowie przynieÂśli sznury, aby mi wymierzyĂŚ dziaÂł przeznaczony dla wybranych i sprawiedliwych.
4 UjrzaÂłem tam praojcĂłw i sprawiedliwych mieszkajÂących tam od poczÂątku Âświata.

71.
1 NastĂŞpnie mĂłj duch zostaÂł porwany i wyniesiony do niebios. UjrzaÂłem ÂŚwiĂŞte istoty anielskie chodzÂące po pÂłomieniach ognia. Ubrani byli w biaÂłe szaty, a oblicza ich jaÂśniaÂły jak Âśnieg.
2 UjrzaÂłem dwie rzeki ognia, ktĂłrego blask jaÂśniaÂł jak hiacynt. UpadÂłem na twarz przed Panem DuchĂłw.
3 MichaÂł, jeden ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, chwyciÂł mnie za prawÂą rĂŞkĂŞ, podniĂłsÂł mnie i wprowadziÂł do wszystkich tajemnic. PokazaÂł mi tajemnice miÂłosierdzia i tajemnice sprawiedliwoÂści.
4 PokazaÂł mi wszystkie tajemnice kraĂącĂłw nieba, wszystkie spichlerze gwiazd i wszystkich ÂświateÂł, miejsca, skÂąd wychodzÂą w obecnoÂści ÂŚwiĂŞtych.
5 I wyniĂłsÂł mojego ducha, ducha Henocha, do najwyÂższego nieba i ujrzaÂłem tam budowlĂŞ zbudowanÂą z krysztaÂłowych blokĂłw, poÂśrodku tych blokĂłw jĂŞzyki Âżywego ognia.
6 Duch mĂłj ujrzaÂł to, co otaczaÂło Ăłw gmach z ognia. Dom ten otoczony byÂł z czterech stron rzekami peÂłnymi Âżywego.
7 NaokoÂło stali Serafini, Cherubin i i Ofanim. SÂą to ci, ktĂłrzy nie ÂśpiÂą, ale czuwajÂą nad tronem jego chwaÂły.
8 UjrzaÂłem niezliczone mnĂłstwo anioÂłĂłw, tysiÂąc tysiĂŞcy i dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy razy dziesiĂŞĂŚ tysiĂŞcy [anioÂłĂłw] otaczaÂło tron. MichaÂł, RafaÂł, Gabriel, Fanuel i ÂświĂŞci anioÂłowie, ktĂłrzy sÂą w niebie, wchodzili i wychodzili z tego domu.
9 MichaÂł, RafaÂł, Gabriel, Fanuel i niezliczona liczba ÂświĂŞtych anioÂłĂłw wychodziÂła z tego domu.
10 Przedwieczny byÂł razem z nimi. Jego gÂłowa byÂła biaÂła i czysta jak weÂłna, a Jego odzienie nie do opisania.
11 PadÂłem na twarz, a caÂłe moje ciaÂło struchlaÂło i duch mĂłj siĂŞ zmieniÂł. ZawoÂłaÂłem wielkim gÂłosem. PotĂŞÂżnym tchnieniem bÂłogosÂławiÂłem, chwaliÂłem i wysÂławiaÂłem.
12 Te bÂłogosÂławieĂąstwa, ktĂłre wychodziÂły z moich ust, miÂłe byÂły Przedwiecznemu.
13 Przedwieczny przyszedÂł z MichaÂłem i Gabrielem, RafaÂłem i Fanuelem oraz niezliczonÂą liczbÂą tysiĂŞcy i dziesiÂątkĂłw tysiĂŞcy anioÂłĂłw.
14 PodszedÂł do mnie anioÂł i gÂłoÂśno pozdrawiajÂąc mnie rzekÂł: "Ty jesteÂś Synem CzÂłowieczym, ktĂłry narodziÂł siĂŞ do sprawiedliwoÂści. SprawiedliwoÂśĂŚ zamieszka w tobie i nie opuÂści ciĂŞ sprawiedliwoÂśĂŚ Przedwiecznego".
15 Nadto rzekÂł do mnie: "Sprowadzi dla ciebie pokĂłj w imiĂŞ swoje dla przyszÂłego Âświata. StÂąd bowiem od zaÂłoÂżenia Âświata wychodzi pokĂłj i spocznie na tobie po wieki wiekĂłw.
16 KaÂżdy bĂŞdzie kroczyÂł twojÂą drogÂą, a sprawiedliwoÂśĂŚ nigdy ciĂŞ nie opuÂści. Z tobÂą zamieszkajÂą i los twĂłj dzieliĂŚ bĂŞdÂą. Nie bĂŞdÂą od ciebie oddzieleni na wieki wiekĂłw.
17 W taki to sposĂłb dÂługowiecznoÂśĂŚ towarzyszyĂŚ bĂŞdzie Synowi CzÂłowieczemu, a pokĂłj [naleÂżeĂŚ bĂŞdzie] do sprawiedliwych, ktĂłrzy kroczyĂŚ bĂŞdÂą tÂą samÂą drogÂą w imiĂŞ Pana DuchĂłw na wieki wiekĂłw".


« Ostatnia zmiana: Grudzień 04, 2009, 15:21:52 wysłane przez Leszek »	Zapisane

miÂłoÂśĂŚ radoÂśĂŚ piĂŞkno

Leszek

Administrator
Ekspert

Wiadomości: 1391

KsiĂŞga Trzecia - KsiĂŞga Astronomiczna [72-82 ]

« Odpowiedz #2 : Grudzień 04, 2009, 15:21:30 »

KsiĂŞga Trzecia
KsiĂŞga Astronomiczna [72-82 ]

[72]
1 KsiĂŞga obrotĂłw ÂświateÂł niebieskich, stosownie do ich wÂłaÂściwoÂści i klas, zgodnie z ich regulaminem i okresami, ich imionami i miejscem pochodzenia oraz miesiÂącami. [To wszystko] pokazaÂł mi mĂłj przewodnik ÂświĂŞty anioÂł Uriel. OznajmiÂł mi wszystkie ich regulacje dokÂładnie takie, jakie przypadajÂą na kaÂżdy rok Âświata i na wieki, aÂż nastanie nowe stworzenie, ktĂłre trwaĂŚ bĂŞdzie na wieki.
2 Pierwsze prawo ÂświateÂł jest takie.
3 ÂŚwiatÂło sÂłoĂące wschodzi we wschodnich bramach nieba, a chowa siĂŞ w zachodnich bramach niebios.
3 WidziaÂłem szeÂśĂŚ bram, z ktĂłrych sÂłoĂące Wychodzi, i szeÂśĂŚ bram, w ktĂłrych siĂŞ chowa. W tychÂże bramach wschodzi i zachodzi ksiĂŞÂżyc. [Tak samo] dowĂłdcy gwiazd razem z prowadzonymi przez nich [zastĂŞpami]. Jest [ich] szeÂśĂŚ na wschodzie i szeÂśĂŚ na zachodzie, kaÂżda dokÂładnie na swoim miejscu, jedna koÂło drugiej. W bramach tych sÂą okna po stronie poÂłudniowej i pĂłÂłnocnej.
4 Najpierw wstaje ÂświatÂło wiĂŞksze zwane sÂłoĂącem. Jego kolistoÂśĂŚ podobna jest do kolistoÂści niebios. CaÂłe WypeÂłnione jest ogniem dajÂącym ÂświatÂło i ciepÂło.
5 Wiatr popycha powĂłz, na ktĂłry [ ono] wstĂŞpuje. SÂłoĂące zstĂŞpuje z nieba i pĂłÂłnocnÂą drogÂą powraca na wschĂłd. Jest tak prowadzone, Âżeby trafiÂło do wÂłaÂściwej bramy i [znowu] zaÂświeciÂło na niebie.
6 I tak w pierwszym miesiÂącu wstaje ono w duÂżej bramie, mianowicie w czwartej z szeÂściu [ Wymienionych] bram, znajdujÂących siĂŞ na wschodzie.
7 W tej czwartej bramie, z ktĂłrej sÂłoĂące wstaje w pierwszym miesiÂącu, znajduje siĂŞ dwanaÂście okien, z ktĂłrych, gdy sÂą otwarte, WydobywajÂą siĂŞ pÂłomienie.
8 Kiedy sÂłoĂące wschodzi na niebo, to przez trzydzieÂści dni Wychodzi tÂą czwartÂą bramÂą i dokÂładnie chowa siĂŞ do czwartej bramy po zachodniej stronie nieba.
9 W tych dniach dzieĂą staje siĂŞ codziennie dÂłuÂższy, a noc staje siĂŞ coraz krĂłtsza, aÂż do trzydziestego poranka.
10 W tym okresie dzieĂą jest dÂłuÂższy od nocy o 2/9 dnia i wtedy dzieĂą ma dokÂładnie dziesiĂŞĂŚ czĂŞÂści, a noc osiem czĂŞÂści.
11 SÂłoĂące wschodzi z czwartej bramy i zachodzi do czwartej bramy. Potem na trzydzieÂści porankĂłw powraca do piÂątej bramy po stronie wschodniej. Wschodzi z niej, a [potem] zachodzi do piÂątej bramy.
12 Wtedy dzieĂą staje siĂŞ dÂłuÂższy o dwie czĂŞÂści i dzieĂą ma jedenaÂście czĂŞÂści. Noc staje siĂŞ krĂłtsza i dochodzi do siedmiu czĂŞÂści.
13[NastĂŞpnie] sÂłoĂące powraca na wschĂłd i wchodzi do bramy szĂłstej. Ze wzglĂŞdu na swĂłj znak przez trzydzieÂści jeden porankĂłw wstaje [z szĂłstej, wschodniej bramy] i Zachodzi do szĂłstej bramy.
14 W tym okresie dzieĂą staje siĂŞ dÂłuÂższy od nocy i dzieĂą jest podwojeniem nocy. DzieĂą osiÂąga dwanaÂście czĂŞÂści, a noc staje siĂŞ krĂłtsza i osiÂąga szeÂśĂŚ czĂŞÂści.
15 SÂłoĂące wstaje tak, Âże dzieĂą staje siĂŞ krĂłtszy, a noc dÂłuÂższa. SÂłoĂące powraca na wschĂłd i wchodzi do szĂłstej bramy i powstaje z niej i zachodzi przez trzydzieÂści porankĂłw.
16 Po skoĂączeniu trzydziestu porankĂłw dzieĂą skraca siĂŞ dokÂładnie o jednÂą czĂŞÂśĂŚ. DzieĂą ma wtedy jedenaÂście czĂŞÂści, a noc siedem czĂŞÂści.
17 SÂłoĂące Wychodzi z zachodu poprzez tĂŞ szĂłstÂą bramĂŞ i udaje siĂŞ na wschĂłd. NastĂŞpnie przez trzydzieÂści dni powstaje w piÂątej bramie. Potem zachodzi ponownie po stronie zachodniej, w piÂątej zachodniej bramie.
18 W tym okresie dzieĂą maleje o dwie czĂŞÂści i dochodzi do dziesiĂŞciu czĂŞÂści, a noc do oÂśmiu czĂŞÂści.
19 SÂłoĂące wschodzi przez tĂŞ piÂątÂą bramĂŞ i zachodzi do bramy piÂątej na zachodzie. Wschodzi w czwartej bramie przez trzydzieÂści jeden porankĂłw zgodnie ze swoim znakiem i chowa siĂŞ na zachodzie.
20 W tym czasie dzieĂą rĂłwny jest nocy. Noc ma dziewiĂŞĂŚ czĂŞÂści i dzieĂą dziewiĂŞĂŚ czĂŞÂści.
21 SÂłoĂące wschodzi przez tĂŞ bramĂŞ i chowa siĂŞ na zachodzie. Powraca na wschĂłd i wschodzi w trzeciej bramie przez trzydzieÂści porankĂłw i chowa siĂŞ na zachodzie w trzeciej bramie.
22 W tym czasie noc wydÂłuÂża siĂŞ, jest dÂłuÂższa od [poprzedniej] nocy, a dzieĂą codziennie jest krĂłtszy od [ dnia poprzedniego] aÂż do trzydziestego poranka. Noc osiÂąga dokÂładnie dziesiĂŞĂŚ czĂŞÂści, a dzieĂą osiem czĂŞÂści.
23 SÂłoĂące wschodzi przez trzeciÂą bramĂŞ, a zachodzi w trzeciej zachodniej bramie i wraca na wschĂłd. SÂłoĂące wstaje przez drugÂą bramĂŞ wschodniÂą przez trzydzieÂści porankĂłw i zachodzi w drugiej bramie po stronie zachodniej nieba.
24 W tym dniu noc osiÂąga jedenaÂście czĂŞÂści, a dzieĂą siedem czĂŞÂści.
25 SÂłoĂące wschodzi w tym czasie drugÂą bramÂą i chowa siĂŞ do drugiej zachodniej bramy. Powraca na wschĂłd do pierwszej bramy przez trzydzieÂści jeden porankĂłw i zachodzi po zachodniej stronie do pierwszej bramy.
26 W tym dniu noc wydÂłuÂża siĂŞ i jest dwukrotnie dÂłuÂższa niÂż dzieĂą. Noc osiÂąga dokÂładnie dwanaÂście czĂŞÂści, a dzieĂą szeÂśĂŚ czĂŞÂści.
27 Tak wiĂŞc sÂłoĂące skoĂączyÂło stacje swej wĂŞdrĂłwki i powrĂłciÂło ponownie do stacji swej wĂŞdrĂłwki. Przechodzi przez [pierwszÂą] bramĂŞ przez trzydzieÂści porankĂłw i zachodzi po stronie zachodniej naprzeciwko niej.
28 W tym czasie noc staje siĂŞ krĂłtsza o jednÂą czĂŞÂśĂŚ (...) osiÂąga jedenaÂście czĂŞÂści, a dzieĂą siedem czĂŞÂści.
29 SÂłoĂące wraca, wchodzi do drugiej wschodniej bramy i powraca wzdÂłuÂż tych sekcji swej wĂŞdrĂłwki przez trzydzieÂści porankĂłw, powstajÂąc i zachodzÂąc.
30 W tym czasie dzieĂą staje siĂŞ krĂłtszy, noc osiÂąga dziesiĂŞĂŚ czĂŞÂści, a dzieĂą do oÂśmiu czĂŞÂści.
31 W tym czasie sÂłoĂące wychodzi drugÂą bramÂą, chowa siĂŞ na zachodzie, powraca na wschĂłd, powstaje w trzeciej bramie przez trzydzieÂści jeden porankĂłw i chowa siĂŞ po zachodniej stronie nieba.
32 W tym czasie noc staje siĂŞ krĂłtsza i osiÂąga dziewiĂŞĂŚ czĂŞÂści. DzieĂą [ rĂłwnieÂż] osiÂąga dziewiĂŞĂŚ czĂŞÂści, [ tak Âże] noc staje siĂŞ rĂłwna dniowi. Rok liczy dokÂładnie trzysta szeÂśĂŚdziesiÂąt dni.
33 DÂługoÂśĂŚ dnia i nocy oraz krĂłtkoÂśĂŚ dnia i nocy rĂłÂżne sÂą w zaleÂżnoÂści od biegu sÂłoĂąca.
34 Dlatego jego wĂŞdrĂłwka w dzieĂą staje siĂŞ dÂłuÂższa, a w nocy krĂłtsza.
35 To jest prawo i bieg sÂłoĂąca oraz jego powrĂłt, ilekroĂŚ powraca. SzeÂśĂŚdziesiÂąt razy powraca i pozostaje. Jest to wielkie wieczne ÂświatÂło, ktĂłre na wieki wiekĂłw nazwane jest sÂłoĂącem.
36 To, ktĂłre powstaje, jest wielkim ÂświatÂłem, a nazwane tak jest z nakazu Pana ze wzglĂŞdu na swĂłj wyglÂąd.
37 Powstaje ono i zachodzi. Nie zmniejsza siĂŞ ani nie odpoczywa. DzieĂą i noc wĂŞdruje tak na swym wozie. Jego ÂświatÂło siedmiokroĂŚ jest jaÂśniejsze od ÂświatÂła ksiĂŞÂżyca, ale w rozmiarach oba sÂą rĂłwne.

73.
1 [Poznawszy ] to prawo, ujrzaÂłem inne prawo dotyczÂące mniejszego ÂświatÂła zwanego ksiĂŞÂżycem.
2 OkrÂąg jego jest taki, jak okrÂąg sÂłoĂąca. Wiatr popycha swoim podmuchem wĂłz, na ktĂłrym on jedzie. OtrzymaÂł ÂświatÂło w odmierzonej mierze.
3 KaÂżdego miesiÂąca zmieniajÂą siĂŞ jego wschody i zachody. Dni jego sÂą jak dni sÂłoĂąca. Kiedy zaÂś jego ÂświatÂło jest jednostajnie [peÂłne, wĂłwczas] wynosi ono siĂłdmÂą czĂŞÂśĂŚ ÂświatÂła sÂłoĂąca.
4 Kiedy wschodzi, jego pierwsza faza jest z kierunku wschodniego. Wschodzi trzydziestego poranka, pojawia siĂŞ tego dnia i staje siĂŞ dla ciebie pierwszÂą fazÂą ksiĂŞÂżyca, trzydziestego poranka, razem ze sÂłoĂącem, w tej bramie, poprzez ktĂłrÂą wschodzi sÂłoĂące.
5 I poÂłowa (...) z siĂłdmej czĂŞÂści. CaÂły jego krÂąg jest pusty, bez ÂświatÂła, z wyjÂątkiem siĂłdmej czĂŞÂści. [Jest to] czternasta czĂŞÂśĂŚ jego [ caÂłkowitego] ÂświatÂła.
6 W dniu, w ktĂłrym otrzymuje siedem i pĂłÂł [miary] swego ÂświatÂła, ÂświatÂło jego wzrasta o siedem i pĂłÂł [miary].
6 W dniu, w ktĂłrym otrzymuje siedem i pĂłÂł czĂŞÂści swego ÂświatÂła, jego ÂświatÂło wzrasta do siedmiu siĂłdmych i poÂłowy.
7 Zachodzi [razem] ze sÂłoĂącem, a kiedy sÂłoĂące wschodzi, ksiĂŞÂżyc wschodzi razem z nim i otrzymuje poÂłowĂŞ jednej czĂŞÂści ÂświatÂła. Tej nocy na poczÂątku jej poranka, z poczÂątkiem dnia ksiĂŞÂżycowego, ksiĂŞÂżyc zachodzi razem ze sÂłoĂącem i jest przyĂŚmiony tej nocy w siedmiu i pĂłÂł czĂŞÂściach.
8 Powstaje tego dnia dokÂładnie w siĂłdmej czĂŞÂści i wychodzi i chowa siĂŞ tam, gdzie wschodzi sÂłoĂące, i w pozostaÂłe swe dni jaÂśnieje w siedmiu siĂłdmych.

74.
1 UjrzaÂłem teÂż inny cykl i [inne] prawo, ktĂłre nim rzÂądzi. DziĂŞki temu prawu speÂłnia on cykl miesiÂąca.
2 ÂŚwiĂŞty anioÂł Uriel, ktĂłry jest przewodnikiem wszystkich, pokazaÂł mi to wszystko, tak Âże spisaÂłem wszystkie ich pozycje, tak jak mi je pokazaÂł. PoznaÂłem [ wiĂŞc] ich miesiÂące takie, jakie sÂą, i wyglÂąd ich ÂświatÂła aÂż do wypeÂłnienia siĂŞ piĂŞtnastu dni.
3 W siedmiu etapach przechodzi z peÂłni do ciemnoÂści i w siedmiu eta-pach przechodzi do peÂłni na wschodzie i na zachodzie.
4 W pewnych miesiÂącach zmienia [swe] zachody, a w pewnych miesiÂącach kieruje siĂŞ swym wÂłasnym biegiem.
5 W dwĂłch miesiÂącach zachodzi razem ze sÂłoĂącem w owych dwĂłch bramach, ktĂłre sÂą poÂśrodku, w trzeciej i czwartej bramie.
6 Wychodzi przez siedem dni i powraca na nowo do bramy, z ktĂłrej wychodzi sÂłoĂące. I w tej [bramie] nastĂŞpuje peÂłnia i odchodzi od sÂłoĂąca i idzie w Ăłsmym dniu do szĂłstej bramy, z ktĂłrej wychodzi sÂłoĂące.
7 I kiedy sÂłoĂące wstaje z czwartej bramy, [ksiĂŞÂżyc] wychodzi na siedem dni aÂż do momentu, gdy wschĂłd z i z piÂątej [bramy] . Znowu powraca na siedem dni do czwartej bramy, nastĂŞpuje peÂłnia i odchodzi do pierwszej bramy na osiem dni.
8 Znowu powraca na siedem dni do czwartej bramy, z ktĂłrej wychodzi sÂłoĂące.
9 W ten sposĂłb zobaczyÂłem ich pozycje, jak ksiĂŞÂżyce wstajÂą, a sÂłoĂące zachodzi w te dni.
10 I gdy zliczy siĂŞ razem piĂŞĂŚ lat, wĂłwczas sÂłoĂące ma nadmiar trzydziestu dni. JednakÂże wszystkie dni, ktĂłre dochodziÂły do niego na jeden rok tych piĂŞciu lat, kiedy one zostaÂły ukoĂączone, wzrosÂły do trzystu szeÂśĂŚdzieciĂŞciu czterech dni.
11 RĂłÂżnica [czasu] sÂłoĂąca i gwiazd dochodzi do szeÂściu dni. W ciÂągu piĂŞciu lat - szeÂśĂŚ [dni] kaÂżdego [roku], rĂłÂżnica wynosi trzydzieÂści dni i ksiĂŞÂżyc zachodzi w stosunku do sÂłoĂąca i do gwiazd przez trzydzieÂści dni.
12 KsiĂŞÂżyc prowadzi dokÂładnie wszystkie lata zgodnie z ich odwiecznymi pozycjami. Nie wyprzedzajÂą ani nie spĂłÂźniajÂą siĂŞ nawet o jeden dzieĂą, lecz zmieniajÂą rok dokÂładnie po trzystu szeÂśĂŚdziesiĂŞciu dniach.
13 W trzech latach jest tysiÂąc dziewiĂŞĂŚdziesiÂąt dwa dni, a w piĂŞciu latach tysiÂąc dwadzieÂścia dni, tak Âże w oÂśmiu latach jest dwa tysiÂące dziewiĂŞĂŚset dwanaÂście dni.
14 W stosunku do samego ksiĂŞÂżyca [liczba] dni w ciÂągu trzech lat dochodzi do tysiÂąca szeÂśĂŚdziesiĂŞciu dwĂłch, a w [ciÂągu] piĂŞciu lat pomniejsza siĂŞ o piĂŞĂŚdziesiÂąt dni(...)
15 W piĂŞciu latach mieÂści siĂŞ tysiÂąc siedemset szeÂśĂŚdziesiÂąt dni, tak Âże dla ksiĂŞÂżyca osiem lat zawiera dwa tysiÂące osiemset trzydzieÂści dwa dni.
16 PoniewaÂż dla oÂśmiu lat rĂłÂżnica wynosi osiemdziesiÂąt dni to wszystkich dni, ktĂłre naleÂży odjÂąĂŚ od oÂśmiu lat jest osiemdziesiÂąt.
17 Rok koĂączy siĂŞ dokÂładnie zgodnie z pozycjÂą sÂłoĂąca i pozycjÂą tych, ktĂłrzy wschodzÂą z bram, przez ktĂłre przez trzydzieÂści dni wstaje i zachodzi [sÂłoĂące] .

75.
1 PrzywĂłdcy tysiÂącznikĂłw stojÂący na czele caÂłego stworzenia i na czele wszystkich gwiazd kierujÂą rĂłwnieÂż czterema dodatkowymi dniami, ktĂłre nie sÂą odjĂŞte od caÂłkowitej liczby dni roku. Te [ostatnie] sÂłuÂżÂą dla czterech dni, ktĂłre nie zostaÂły wÂłÂączone do liczby dni roku.
2 Z ich powodu ludzie postĂŞpujÂą w ich czasie Âźle, bo te ÂświatÂła faktycznie stojÂą na pozycjach Âświata, jedno w pierwszej bramie i jedno w trzeciej bramie, jedno w czwartej bramie i jedno w szĂłstej bramie. DoskonaÂła harmonia Âświata speÂłnia siĂŞ w oddzielnych trzystu szeÂśĂŚdziesiĂŞciu stacjach Âświata.
3 AnioÂł Uriel, ktĂłrego Pan wiecznej chwaÂły uczyniÂł odpowiedzialnym za wszystkie ÂświatÂła nieba na niebie i na Âświecie, pokazaÂł mi znaki, czasy, lata i dni, aby mogÂły panowaĂŚ na obliczu nieba i ukazywaĂŚ siĂŞ nad ziemiÂą i byĂŚ dowĂłdcami dnia i nocy, a [mianowicie] sÂłoĂące i ksiĂŞÂżyc i gwiazdy i wszystkie sÂłuÂżÂące stworzenia, ktĂłre poruszajÂą siĂŞ na wszystkich wozach nieba.
4 Uriel pokazaÂł mi rĂłwnieÂż dwanaÂście otwierajÂących siĂŞ bram na orbicie wozu sÂłoĂąca na niebie, z ktĂłrego wychodzÂą promienie sÂłoĂąca. Z nich pochodzi upaÂł na ziemi, gdy sÂą one otwarte w oznaczonym dla nich czasie.
5 Tak teÂż jest w sprawie wiatrĂłw i ducha rosy, gdy ich bramy sÂą otwarte w [ oznaczonym] czasie na kraĂącach nieba.
6 UjrzaÂłem dwanaÂście bram w niebie na kraĂącach ziemi, z ktĂłrych wychodzÂą ze wschodu na zachĂłd sÂłoĂące, ksiĂŞÂżyc, gwiazdy i wszystkie dzieÂła niebios.
7 Jest wiele otworĂłw okiennych po stronie lewej i prawej i kaÂżde okno w [oznaczonym] czasie wysyÂła ciepÂło odpowiednio do tych bram, z ktĂłrych wychodzÂą gwiazdy zgodnie z wydanym im przez niego rozkazem i do ktĂłrych zachodzÂą stosownie do ich liczby.
8 UjrzaÂłem wozy na niebie jadÂące przez Âświat ponad i poniÂżej tych bram, w ktĂłrych krÂąÂżyÂły nigdy nie zachodzÂące gwiazdy.
9 Jeden z tych [ wozĂłw] byÂł wiĂŞkszy od wszystkich [innych] i obiegaÂł caÂły Âświat.

76.
1 Na kraĂącach ziemi ujrzaÂłem dwanaÂście bram otwartych dla wszystkich wiatrĂłw. Z nich wychodzÂą wiatry i wiejÂą na caÂłÂą ziemiĂŞ.
2 Trzy z nich otwarte sÂą w przedniej stronie nieba, trzy po stronie zachodniej, trzy po stronie prawej i trzy po lewej.
3 Pierwsze trzy to te, ktĂłre dmÂą w kierunku wschodnim, trzy dmÂą w kierunku pĂłÂłnocnym, trzy po stronie lewej dmÂą w kierunku poÂłudniowym, a trzy w kierunku zachodnim.
4 Przez cztery z nich ciÂągnÂą wiatry bÂłogosÂławieĂąstwa i pokoju, a przez osiem dmÂą wiatry kary. Kiedy zostajÂą posÂłane, przynoszÂą zniszczenie na caÂłej ziemi, w wodach i temu, co siĂŞ w nich znajduje, temu wszystkiemu, co roÂśnie, kwitnie i krzewi siĂŞ w wodzie i na ziemi.
5 Pierwszy wiatr, zwany [ wiatrem] wschodnim, wychodzi pierwszÂą bramÂą, ktĂłra jest po stronie wschodniej, [tej] ktĂłra skÂłania siĂŞ ku poÂłudniowi. Z niej wychodzi zniszczenie, susza, upaÂł i zagÂłada.
6 Przez drugÂą bramĂŞ w Âśrodku wychodzi to, co dobre. Z niej wychodzi deszcz, obfite plony, bogactwo i rosa. TrzeciÂą pĂłÂłnocnÂą bramÂą wychodzi zimno i susza.
7 NastĂŞpnie po tych wiatrach poprzez trzy bramy wychodzÂą wiatry z poÂłudnia. Z pierwszej z nich, [tej] bliÂżej w kierunku wschodnim, dmie wiatr gorÂący.
8 ÂŚrodkowÂą bramÂą, ktĂłra jest od strony zachodniej, przychodzi rosa, deszcz, szaraĂącza i zniszczenie.
10 Po nich wiatry pĂłÂłnocne(...) Z siĂłdmej bramy, ktĂłra jest po stronie wschodniej(...) wychodzi rosa i deszcz, szaraĂącza i zniszczenie.
11 ÂŚrodkowÂą bramÂą wychodzi deszcz, rosa, Âżycie, bogactwo. TrzeciÂą bramÂą, ktĂłra jest po stronie zachodniej(...) przychodzi grad, Âśnieg, deszcz, rosa i szaraĂącza.
12 Po nich(...) wiatry z zachodu. PierwszÂą bramÂą, bliÂższÂą pĂłÂłnocy, wychodzi rosa, deszcz, grad, mrĂłz, Âśnieg, zimno.
13 ÂŚrodkowÂą bramÂą wychodzi rosa i deszcz, pomyÂślnoÂśĂŚ i bÂłogosÂławieĂąstwo. OstatniÂą bramÂą, ktĂłra jest z kierunku poÂłudniowego, wychodzi susza i zniszczenie, upaÂł i ruina.
14 Tak przedstawia siĂŞ sprawa dwunastu bram czterech wiatrĂłw nieba. PokazaÂłem ci, synu mĂłj Matuzalemie, wszystkie ich prawa, kary i dobrodziejstwa.

77.
1 Pierwszy punkt kardynalny nosi nazwĂŞ "wschĂłd ", poniewaÂż jest pierwszym. Drugi nosi nazwĂŞ "poÂłudnie", poniewaÂż tam wÂłaÂśnie mieszka NajwyÂższy i szczegĂłlnie tam zstĂŞpuje BÂłogosÂławiony, ktĂłry jest na wieki.
2 Inny punkt kardynalny nosi nazwĂŞ "zachĂłd", poniewaÂż tam zdÂąÂżajÂą wszystkie ÂświatÂła nieba, blednÂą i zachodzÂą.
3 Czwarty punkt kardynalny nosi nazwĂŞ "pĂłÂłnoc". Dzieli siĂŞ on na trzy czĂŞÂści. Pierwsza z nich jest mieszkaniem dla ludzi, druga zawiera morza, wodĂŞ, gÂłĂŞbiny, lasy, rzeki, ciemnoÂśĂŚ i mgÂłĂŞ. W trzeciej czĂŞÂści mieÂści siĂŞ ogrĂłd sprawiedliwoÂści.
4 UjrzaÂłem siedem wysokich gĂłr, ktĂłre byÂły wyÂższe od wszystkich gĂłr ziemskich. Na nich leÂży Âśnieg. Od nich wywodzi siĂŞ mrĂłz. Dni i czasy oraz lata mijajÂą i przechodzÂą.
5 UjrzaÂłem siedem rzek na ziemi, szerszych od wszystkich [innych] rzek. Jedna z nich wychodzi ze wschodu i wlewa swe wody do Wielkiego Morza.
6 Dwie z nich pÂłynÂą z pĂłÂłnocy aÂż do morza i wylewajÂą swoje wody do Morza Erytrejskiego na wschodzie.
7 PozostaÂłe cztery wypÂływajÂą ze strony pĂłÂłnocnej do swego morza, [dwie] do Morza Erytrejskiego i dwie do Wielkiego Morza, i koĂączÂą swĂłj bieg, choĂŚ niektĂłrzy mĂłwiÂą, Âże to ma miejsce na pustyni.
8 UjrzaÂłem siedem wielkich wysp na morzu i na lÂądzie. Dwie na lÂądzie i piĂŞĂŚ na Wielkim Morzu. 78.
1 Imiona sÂłoĂąca sÂą nastĂŞpujÂące: pierwsze Oriares, drugie Tomazes.
2 KsiĂŞÂżyc ma cztery imiona: pierwsze imiĂŞ [to] Asonia, drugie Ebla, trzecie Benase, a czwarte Era'e.
3 SÂą to dwa wielkie ÂświatÂła. Ich okrÂąg jest jak okrÂąg niebios, a w rozmiarach oba sÂą rĂłwne.
4 W krĂŞgu sÂłoĂąca jest siedem czĂŞÂści ÂświatÂła dodane mu w wiĂŞkszej mierze niÂż ksiĂŞÂżycowi i w odpowiedniej mierze jest ono przenoszone [na ksiĂŞÂżyc] dopĂłty, dopĂłki nie wyczerpie siĂŞ siĂłdma czĂŞÂśĂŚ [ÂświatÂła] sÂłoĂąca.
5 ZachodzÂą one i wchodzÂą do zachodnich bram, prowadzÂą bieg okrĂŞÂżny stronÂą pĂłÂłnocnÂą i wschodzÂą przez wschodnie bramy na firmamencie nieba.
6 Kiedy wschodzi ksiĂŞÂżyc, ukazuje siĂŞ na niebie i ma poÂłowĂŞ siĂłdmej czĂŞÂści ÂświatÂła. Czternastego dnia napeÂłnia siĂŞ caÂłym swym ÂświatÂłem.
7 Przenosi siĂŞ naĂą piĂŞtnaÂście czĂŞÂści ÂświatÂła [tak dÂługo] , aÂż piĂŞtnastego dnia jego ÂświatÂło jest peÂłne, zgodnie ze znakiem roku i sumami piĂŞtnastu czĂŞÂści. I wtedy ksiĂŞÂżyc zaczyna istnieĂŚ poÂłĂłwkami siĂłdmej czĂŞÂści.
8 Gdy zaczyna siĂŞ zmniejszaĂŚ, pierwszego dnia traci do czternastu czĂŞÂści swego ÂświatÂła, drugiego trzynaÂście, trzeciego dwanaÂście, czwartego jedenaÂście, piÂątego dziesiĂŞĂŚ, szĂłstego dziewiĂŞĂŚ, siĂłdmego osiem, Ăłsmego siedem, dziewiÂątego szeÂśĂŚ, dziesiÂątego piĂŞĂŚ, jedenastego cztery, dwunastego trzy, trzynastego dwie czĂŞÂści, czternastego poÂłowĂŞ siĂłdmej czĂŞÂści, a caÂłe ÂświatÂło, ktĂłre pozostaje z caÂłoÂści, znika piĂŞtnastego dnia.
9 W pewne miesiÂące ksiĂŞÂżyc ma dwadzieÂścia dziewiĂŞĂŚ dni w kaÂżdym [miesiÂącu] i raz dwadzieÂścia osiem.
10 Uriel pokazaÂł mi inne prawo, kiedy to ÂświatÂło przeniesione bywa na ksiĂŞÂżyc i jak ono jest ze sÂłoĂąca.
11 Przez caÂły czas, przez ktĂłry wzrasta ÂświatÂło ksiĂŞÂżyca, przenosi [ÂświatÂło na siebie] z naprzeciwka sÂłoĂąca, aÂż w ciÂągu czternastu dni jego ÂświatÂło jest peÂłne na niebie. Kiedy caÂły Âświeci, jego ÂświatÂło jest peÂłne na niebie.
12 Pierwszego dnia nazywany jest nowiem, poniewaÂż tego dnia powstaje na nim ÂświatÂło.
13 [Jego ÂświatÂło] staje siĂŞ peÂłne dokÂładnie w dniu, kiedy sÂłoĂące zachodzi na zachĂłd i powstaje ze wschodu w nocy. KsiĂŞÂżyc Âświeci przez caÂłÂą noc, aÂż sÂłoĂące wstaje naprzeciw niego i ksiĂŞÂżyc widziany jest naprzeciw sÂłoĂąca.
14 Po stronie, po ktĂłrej ukazuje siĂŞ ÂświatÂło ksiĂŞÂżyca, znowu ubywa [ksiĂŞÂżyca] aÂż do zupeÂłnego zaniku jego ÂświatÂła i dni ksiĂŞÂżyca dochodzÂą do koĂąca, jego krÂąg pozostaje pusty, bez ÂświatÂła.
15 Przez trzy miesiÂące, we wÂłaÂściwym jego czasie, osiÂąga trzydzieÂści dni i przez trzy miesiÂące osiÂąga w kaÂżdym [ miesiÂącu] dwadzieÂścia dziewiĂŞĂŚ dni, w ktĂłrym to czasie dopeÂłnia swych zmniejszeĂą, w pierwszym [ okresie] czasu i w pierwszej bramie, w sto siedemdziesiÂąt siedem dni.
16 W czasie jego wschodzenia przez trzy miesiÂące ukazuje siĂŞ on w kaÂżdym [miesiÂącu] przez trzydzieÂści dni. Przez trzy miesiÂące ukazuje siĂŞ w kaÂżdym [miesiÂącu] przez dwadzieÂścia dziewiĂŞĂŚ dni.
17 NocÂą kaÂżdorazowo przez dwadzieÂścia [dni] wyglÂąda jak czÂłowiek, a przez dzieĂą jak niebo, bo nic w nim nie ma poza jego ÂświatÂłem.

79.
1 A teraz, synu mĂłj Matuzalemie, pokazaÂłem ci wszystko. Takie prawa rzÂądzÂą gwiazdami niebios.
2 Pokazano mi caÂłe ich prawo, normy na kaÂżdy dzieĂą i na kaÂżdy czas i na kaÂżdy [ okres] i na kaÂżdy rok i na kaÂżde jego zakoĂączenie stosownie do nakazu na kaÂżdy miesiÂąc i kaÂżdy tydzieĂą.
3 Zmniejszanie siĂŞ ksiĂŞÂżyca, ktĂłre zachodzi w szĂłstej bramie, bo w tej szĂłstej bramie jego ÂświatÂło staje siĂŞ peÂłne i potem jest poczÂątek miesiÂąca.
4 Zmniejszanie siĂŞ, ktĂłre wystĂŞpuje w pierwszej bramie, w odpowiednim czasie, aÂż dopeÂłni siĂŞ sto siedemdziesiÂąt siedem dni [liczÂąc wedÂług tygodni: dwadzieÂścia piĂŞĂŚ tygodni i dwa dni] .
5 Jak on zachodzi za sÂłoĂącem, zgodnie z prawem gwiazd, dokÂładnie w piĂŞĂŚ dni w jednym [okresie] czasu i gdy to miejsce, ktĂłre widziaÂłeÂś, zostaÂło przeniesione.
6 Taki jest wyglÂąd i podobieĂąstwo kaÂżdego ÂświatÂła, ktĂłre Uriel, wielki anioÂł, ktĂłry jest ich dowĂłdcÂą, pokazaÂł mi.

80.
1 W tych dniach Uriel odpowiadajÂąc mi rzekÂł: "Oto pokazaÂłem ci wszystko, Henochu, i wszystko ci objawiÂłem, ÂżebyÂś mĂłgÂł zobaczyĂŚ to sÂłoĂące i ten ksiĂŞÂżyc i dowĂłdcĂłw gwiazd nieba i wszystkich tych, ktĂłrzy je zawracajÂą, ich zadania, czasy i powstania.
2 JednakÂże w dni grzesznikĂłw lata stanÂą siĂŞ krĂłtsze, ich nasienie opĂłÂźni siĂŞ na ziemi i na polach, wszystko na ziemi zmieni siĂŞ i nie pojawi siĂŞ w swoim czasie. Ustanie deszcz, bo niebo [go] zatrzyma.
3 W tych czasach owoce ziemi opĂłÂźniÂą siĂŞ i nie bĂŞdÂą rosnÂąĂŚ w odpowiednim czasie. Tak samo owoce drzew nie pojawiÂą siĂŞ w swoim czasie.
4 KsiĂŞÂżyc zmieni swe zwyczaje i nie pojawi siĂŞ w swoim czasie.
5 JednakÂże w tych dniach ukaÂże siĂŞ na niebie i przyjdzie(...) na czubku wielkiego wozu po stronie zachodniej zaÂświeci jaÂśniej niÂż zwykle.
6 I wielu dowĂłdcĂłw gwiazd bĂŞdÂących na sÂłuÂżbie pobÂłÂądzi. Gwiazdy zmieniÂą swĂłj tor i kierunek i nie pojawiÂą siĂŞ w wyznaczonych im okresach.
7 CaÂłe prawo gwiazd zostanie ukryte przed grzesznikami. MyÂśl mieszkaĂącĂłw ziemi ulegnie bÂłĂŞdom. PobÂłÂądzÂą i uznajÂą gwiazdy za bogĂłw. 8 Ogarnie ich mnĂłstwo nieszczĂŞÂśĂŚ i spadnie na nich kara, aby ich wszystkich zgÂładziĂŚ".

81.
1 PowiedziaÂł mi jeszcze: "Henochu! Zajrzyj do ksiĂŞgi tablic niebieskich i przeczytaj, co w nich jest napisane, i poznaj kaÂżdy szczegĂłÂł!"
2 PrzyjrzaÂłem siĂŞ wszystkiemu na tablicach niebieskich i przeczytaÂłem to wszystko, co byÂło napisane, i wszystko pojÂąÂłem. I przeczytaÂłem ksiĂŞgĂŞ i wszystko, co byÂło w niej napisane, wszystkie czyny ludzi i wszystkich, ktĂłrzy narodzili siĂŞ z ciaÂła na ziemi aÂż do ostatniego pokolenia.
3 NastĂŞpnie natychmiast bÂłogosÂławiÂłem Pana, wiecznego KrĂłla chwaÂły za to, Âże uczyniÂł wszystkie dzieÂła Âświata, i wychwalaÂłem Pana ze wzglĂŞdu na Jego cierpliwoÂśĂŚ i bÂłogosÂławiÂłem [Go] ze wzglĂŞdu na synĂłw Adama.
4 I w owym czasie powiedziaÂłem: "BÂłogosÂławiony czÂłowiek, ktĂłry umiera sprawiedliwy i dobry, co do ktĂłrego nie odnotowano Âżadnej niegodziwoÂści w ksiĂŞdze i w ktĂłrym nie znaleziono Âżadnej winy".
5 Trzej ÂświĂŞci wziĂŞli mnie i postawili na ziemi przed drzwiami mojego domu i powiedzieli mi: "Powiedz wszystko twemu synowi Matuzalemowi i objaÂśnij wszystkim twoim dzieciom, Âże przed Panem, ktĂłry ich stworzyÂł, nikt nie jest sprawiedliwy.
6 Pozostawimy ciĂŞ na jeden rok z twoimi dzieĂŚmi, aÂż odzyskasz moc, abyÂś mĂłgÂł pouczyĂŚ twoje dzieci i dla nich spisaĂŚ [ te rzeczy ] i daĂŚ o nich Âświadectwo wobec wszystkich twoich dzieci. Drugiego roku zabiorÂą ciĂŞ od nich.
7 Niech serce twoje bĂŞdzie mocne, bo prawi gÂłosiĂŚ bĂŞdÂą prawym sprawiedliwoÂśĂŚ. Sprawiedliwy cieszyĂŚ siĂŞ bĂŞdzie ze sprawiedliwym i bĂŞdÂą sobie Âżyczliwi.
8 Lecz grzesznik umrze z grzesznikiem, a odszczepieniec utonie z odszczepieĂącem.
9 JednakÂże sprawcy sprawiedliwoÂści umrÂą, bo sÂą ludÂźmi, i zostanÂą zjednoczeni [w ÂŚmierci] z powodu wystĂŞpkĂłw niegodziwcĂłw". law tym momencie [ÂŚwiĂŞci] skoĂączyli do mnie mĂłwiĂŚ. UdaÂłem siĂŞ do mojej rodziny i bÂłogosÂławiÂłem Pana wiekĂłw.

82.
1 A teraz, synu mĂłj Matuzalemie, opowiedziaÂłem ci to wszystko i spisaÂłem dla ciebie. Wszystko ci objawiÂłem i daÂłem ci ksiĂŞgi, ktĂłre to wszystko zawierajÂą. Zachowuj, synu mĂłj Matuzalemie, ksiĂŞgi, jakie [otrzymaÂłeÂś] z rĂŞki twego ojca, abyÂś mĂłgÂł przekazaĂŚ [je] ostatniemu pokoleniu.
2 DaÂłem tobie i twoim dzieciom oraz tym, ktĂłrzy bĂŞdÂą twoimi dzieĂŚmi, mÂądroÂśĂŚ, aby mogli przekazaĂŚ [jÂą] swoim dzieciom po wszystkie pokolenia na wieki - tĂŞ mÂądroÂśĂŚ, [ktĂłra kryje siĂŞ] za tymi myÂślami.
3 Ci, ktĂłrzy jÂą rozumiejÂą, nie zasnÂą, ale bĂŞdÂą przykÂładaĂŚ uszu, aby mogli nauczyĂŚ siĂŞ tej mÂądroÂści. Dla tych, ktĂłrzy [jÂą] jedzÂą, bĂŞdzie ona [lepsza] od dobrego pokarmu.
4 BÂłogosÂławieni sÂą wszyscy sprawiedliwi, bÂłogosÂławieni, ktĂłrzy chodzÂą drogÂą sprawiedliwoÂści i nie grzeszÂą jak grzesznicy w liczbie wszystkich swoich dni! Zgodnie z [ tÂą liczbÂą] sÂłoĂące podrĂłÂżuje po niebie, wchodzÂąc i wychodzÂąc przez bramy przez trzydzieÂści dni z tysiĂŞcznikami [wyznaczonymi do] tego porzÂądku gwiazd z czterema dodatkowymi [ dowĂłdcami] , ktĂłrzy dzielÂą rok na cztery czĂŞÂści, przewodniczÂą im i pojawiajÂą siĂŞ z nimi w czterech dniach.
5 Z ich powodu ludzie postĂŞpujÂą bÂłĂŞdnie nie wliczajÂąc ich do rocznego kalendarza. MylÂą siĂŞ z ich powodu, bo nie znajÂą ich dokÂładnie.
6 Faktycznie naleÂżÂą one do liczby dni roku i wpisane sÂą weĂą na zawsze, jeden w pierwszej bramie, drugi w trzeciej, trzeci w czwartej, a czwarty w szĂłstej. Rok koĂączy siĂŞ w trzysta szeÂśĂŚdziesiÂątym czwartym dniu.
7 Liczba jego jest prawdziwa i odnotowane liczenie jest dokÂładne, bo Uriel pokazaÂł mi ÂŚwiatÂła, ksiĂŞÂżyce, ÂświĂŞta, lata i dni. NatchnÂąÂł mnie ten, ktĂłremu Pan caÂłego stworzenia daÂł polecenia co do duchĂłw niebios.
8 Ma on wÂładzĂŞ na niebie nad nocÂą i dniem, aby ZapalaĂŚ ÂświatÂło jaÂśniejÂące dla ludzi: sÂłoĂące i ksiĂŞÂżyc i gwiazdy i wszystkie moce niebios, ktĂłre poruszajÂą siĂŞ po swoich orbitach.
9 To jest prawo gwiazd, ktĂłre dokonuje siĂŞ na ich miejscach w odpowiednim czasie, ÂświĂŞcie i miesiÂącu.
10 Te sÂą imiona tych, ktĂłrzy nimi dowodzÂą, ktĂłrzy czuwajÂą, Âżeby ukazywaÂły siĂŞ w swoim czasie i w swoim porzÂądku i w odpowiednim czasie, w swoich miesiÂącach i w swojej regulacji prawnej i na swoich pozycjach.
11 Najpierw ukazujÂą siĂŞ ich czterej dowĂłdcy, ktĂłrzy dzielÂą rok na cztery czĂŞÂści.
12 Co siĂŞ zaÂś tyczy tysiÂącznikĂłw to jeden z nich stawiany jest pomiĂŞdzy dowĂłdcĂŞ dodatkowego [ dnia] , a ich dowĂłdcy okreÂślajÂą rozdziaÂł.
13 Te sÂą imiona dowĂłdcĂłw, ktĂłrzy dzielÂą cztery wyznaczone czĂŞÂści roku: Melkiel, Helemmelek, Melejal i NareI.
14 A imiona tych, ktĂłrzy ich prowadzÂą, to Adnarel, Ijasusael i Ijlumiel. Ci trzej postĂŞpujÂą za dowĂłdcami porzÂądkĂłw i kaÂżdy postĂŞpuje za trzema dowĂłdcami porzÂądkĂłw, ktĂłrzy postĂŞpujÂą za tymi dowĂłdcami pozycji oddzielajÂących cztery czĂŞÂści roku.
15 Na poczÂątku roku Melkiel powstaje pierwszy i rzÂądzi tym, ktĂłry jest nazwany poÂłudniowym sÂłoĂącem; i wszystkie dni jego okresu panowania, podczas ktĂłrego on panuje wynoszÂą 91 [ dni] .
16 Te [sÂą] znaki dni, ktĂłre majÂą byĂŚ widoczne na ziemi w dniach jego okresu panowania: pot, upaÂł, spokĂłj. I wszystkie drzewa przynoszÂą owoc i liÂście ukazu-jÂą siĂŞ na wszystkich drzewach i sÂą Âżniwa pszenicy, kwiat rĂłÂży i wszystkie kwiaty kwitnÂą na polach, ale drzewa zimowe obumierajÂą.
17 Te sÂą imiona podlegajÂących im dowĂłdcĂłw: Berkeel, Zelebsael i jeszcze dodatkowy tysiÂącznik zwany Helojasef. Tak dopeÂłniajÂą siĂŞ dni panowania Melkiela.
18 Drugim po nim dowĂłdcÂą jest Helemmelek, ktĂłrego nazywajÂą jaÂśniejÂącym sÂłoĂącem. Wszystkich dni jego ÂświatÂła jest 91.
19 Te sÂą znaki dni na ziemi: upaÂł i susza. Owoce drzew dojrzewajÂą, dorodniejÂą i schnÂą. Owce parzÂą siĂŞ i kocÂą, a ludzie zbierajÂą wszystkie owoce ziemi i wszystko, co jest na polach i co idzie do prasy wina. To pojawia siĂŞ w dniach okresu jego panowania.
20 Oto porzÂądek imion dowĂłdcĂłw tysiÂącznikĂłw: Gedaejal, Keel i Heel. A imiĂŞ dodatkowego tysiÂącznika: Asfael. Tak dopeÂłniajÂą siĂŞ panowania Helemmeleka.


	Zapisane

miÂłoÂśĂŚ radoÂśĂŚ piĂŞkno

Leszek

Administrator
Ekspert

Wiadomości: 1391

KsiĂŞga Czwarta - KsiĂŞga SnĂłw [83-90]

« Odpowiedz #3 : Grudzień 04, 2009, 15:23:12 »

KsiĂŞga Czwarta
KsiĂŞga SnĂłw [83-90]

83.
1 Teraz, synu mĂłj Matuzalemie, pokaÂżĂŞ ci wszystkie wizje, ktĂłre widziaÂłem opowiadajÂąc [je] przed tobÂą.
2 Zanim pojÂąÂłem ÂżonĂŞ, miaÂłem dwa widzenia, ale Âżadne nie byÂło podobne do drugiego. Bo pierwszy raz kiedy nauczyÂłem siĂŞ sztuki pisania i za drugim razem, zanim pojÂąÂłem twÂą matkĂŞ, miaÂłem straszne widzenie. I ze wzglĂŞdu na nie bÂłagaÂłem Pana. "SpaÂłem w domu mojego dziadka Malalela, [kiedy] ujrzaÂłem w widzeniu , jak niebo zostaÂło zrzucone, usuniĂŞte i jak padÂło na ziemiĂŞ.
4 Kiedy padÂło na ziemiĂŞ, ujrzaÂłem, Âże ziemia zostaÂła wchÂłoniĂŞta przez wielkÂą czeluÂśĂŚ. GĂłry zawisÂły na gĂłrach i pagĂłrki zagÂłĂŞbiÂły siĂŞ w pagĂłrkach. Wielkie drzewa zostaÂły wyrwane z korzeniami i rzucone zapadÂły siĂŞ w przepaÂśĂŚ.
5 WĂłwczas mowa napeÂłniÂła moje usta i podniosÂłem [mĂłj gÂłos], by krzyczeĂŚ i powiedzieĂŚ: "Ziemia zostaÂła zniszczona!"
6 MĂłj dziadek Malalel, gdy leÂżaÂłem obok niego, zbudziÂł mnie i powiedziaÂł mi: "Synu mĂłj! WidziaÂłeÂś coÂś strasznego. Twoje widzenie senne dotyczy tajemnic wszystkich grzechĂłw ziemi. NiedÂługo ziemia zostanie wchÂłoniĂŞta przez czeluÂśĂŚ i doszczĂŞtnie zniszczona.
8 A teraz, mĂłj synu, powstaĂą i proÂś Pana ChwaÂły - bo ty jesteÂś wierny - Âżeby pozostawiona zostaÂła reszta na ziemi i Âżeby nie zniszczyÂł caÂłej ziemi.
9 Synu mĂłj, z nieba to wszystko przyjdzie na ziemiĂŞ i na ziemi bĂŞdzie wielkie zniszczenie".
10 WĂłwczas powstaÂłem, modliÂłem siĂŞ i bÂłagaÂłem i spisaÂłem mojÂą modlitwĂŞ dla ostatniego pokolenia. PokaÂżĂŞ ci to teraz wszystko, synu mĂłj Matuzalemie.
11 Gdy zszedÂłem niÂżej, zobaczyÂłem niebiosa i sÂłoĂące powstajÂące na wschodzie i ksiĂŞÂżyc zachodzÂący na zachodzie i gwiazdy i caÂłÂą ziemiĂŞ i wszystko, jak mi to pokazano na poczÂątku. Wtedy bÂłogosÂławiÂłem Pana SÂądu i wychwalaÂłem Go. On to bowiem sprawia, Âże sÂłoĂące wschodzi z okien wschodnich, tak Âże wstaje i chodzi po niebie i kroczy wyznaczonÂą mu drogÂą.

84.
1 WzniosÂłem odpowiednio moje rĂŞce i bÂłogosÂławiÂłem ÂŚwiĂŞtego i Wielkiego. PrzemĂłwiÂłem tchnieniem ust moich i jĂŞzykiem cielesnym, ktĂłry BĂłg daÂł ludziom zrodzonym z ciaÂła, aby mogli siĂŞ nim posÂługiwaĂŚ. DaÂł im tchnienie, jĂŞzyk i usta, aby mogli siĂŞ porozumiewaĂŚ.
2 "0 Panie, KrĂłlu, Panie caÂłego stworzenia i nieba, KrĂłlu krĂłlĂłw i BoÂże caÂłego Âświata! BÂłogosÂławiony jesteÂś, wielki i potĂŞÂżny w swym majestacie. Twoja krĂłlewska wÂładza i panowanie i TwĂłj majestat trwaĂŚ bĂŞdzie na wieki i na wieki wiekĂłw, a Twoja moc po wszystkie pokolenia. I wszystkie niebiosa sÂą Twoim tronem na wieki i caÂła ziemia Twoim podnĂłÂżkiem na wieki wiekĂłw.
3 Bo Ty uczyniÂłeÂś wszystko i Ty kierujesz wszystkim. Nic nie jest za trudne dla Ciebie. MÂądroÂśĂŚ CiĂŞ nie opuszcza, nie odchodzi od Twego tronu ani od Twojej obecnoÂści. Ty znasz, widzisz i sÂłyszysz wszystko i nic nie ma zakrytego przed TobÂą, bo Ty wszystko widzisz.
4 Oto anioÂłowie niebiescy popeÂłniajÂą zÂło i ciaÂło ludzkie dotknie TwĂłj gniew aÂż do dnia wielkiego sÂądu.
5 Teraz, o BoÂże, Panie i Wielki KrĂłlu, bÂłagam i proszĂŞ, ÂżebyÂś wysÂłuchaÂł mojej modlitwy, abyÂś pozostawiÂł mi potomstwo na ziemi i nie zniszczyÂł wszystkich ludzi i spustoszyÂł ziemiĂŞ na wieki.
6 Teraz, mĂłj Panie, zetrzyj z ziemi ciaÂło, ktĂłre sprowokowaÂło TwĂłj gniew, ale z ciaÂła sprawiedliwoÂści i prawdy ustanĂłw roÂślinĂŞ dajÂącÂą nasienie na wieki. Nie skrywaj swego oblicza przed modlitwÂą Twego sÂługi, Panie".

85.
1 Potem miaÂłem inny sen. Opowiem ci to wszystko, co mi siĂŞ ÂśniÂło, mĂłj synu.
2 Henoch zabraÂł gÂłos i powiedziaÂł do swego syna Matuzalema: Do ciebie mĂłwiĂŞ, mĂłj synu. PosÂłuchaj moich sÂłĂłw i nakÂłoĂą swego ucha na senne widzenia twojego ojca.
3 Zanim poÂślubiÂłem twojÂą matkĂŞ EdnĂŞ, ujrzaÂłem widzenie na moim ÂłoÂżu. Oto wyszedÂł z ziemi byk i byÂł ten byk caÂły biaÂły. Potem wyszÂła jaÂłĂłwka, a z tej jaÂłĂłwki wyszÂły dwa cielaki, woÂły, jeden z nich byÂł czarny, a drugi czerwony.
4 Czarny cielak zaatakowaÂł czerwonego i ÂścigaÂł go na ziemi i odtÂąd nie mogÂłem zobaczyĂŚ czerwonego cielaka.
5 Lecz czarny cielak urĂłsÂł i poszÂła z nim jaÂłĂłwka. ZobaczyÂłem, Âże wyszÂło z niej wiele cielakĂłw. ByÂły one takie same jak ona i poszÂły za niÂą.
6 Pierwsza krowa opuÂściÂła pierwszego byka w poszukiwaniu czerwonego cielaka, ale go nie znalazÂła. Gorzko z tego powodu pÂłakaÂła i ciÂągle go szukaÂła.
7 ZobaczyÂłem, jak ten pierwszy byk podszedÂł do niej i uspokoiÂł jÂą, tak Âże odtÂąd juÂż nie pÂłakaÂła.
8 Potem urodziÂła innego biaÂłego cielaka i jeszcze potem urodziÂła wiele czarnych cielakĂłw i krĂłw.
9 W moim Âśnie ujrzaÂłem, jak biaÂły cielec rĂłsÂł i stawaÂł siĂŞ duÂżym biaÂłym bykiem. PochodziÂło od niego wiele biaÂłych cielakĂłw, ktĂłre byÂły takie jak on.
10 One zaczĂŞÂły rodziĂŚ wiele biaÂłych cielakĂłw, ktĂłre byÂły podobne jeden do drugiego.

86.
1 Znowu ÂśpiÂąc skierowaÂłem moje oczy i ujrzaÂłem niebo. I oto spadÂła z nieba gwiazda. UrosÂła, jadÂła i pasÂła siĂŞ wÂśrĂłd cielakĂłw.
2 Potem zobaczyÂłem duÂże, czarne byki. KaÂżdy z nich zmieniÂł swe stajnie, swoje pastwiska i swoje jaÂłĂłwki i zaczÂąÂł uÂżalaĂŚ siĂŞ jeden nad drugim.
3 SpojrzaÂłem jeszcze raz na widzenie i spojrzaÂłem na niebo. ZobaczyÂłem wiele spadajÂących i zrzucanych z nieba gwiazd na tĂŞ pierwszÂą gwiazdĂŞ, pomiĂŞdzy jaÂłĂłwki i byki. StaÂły one poÂśrodku nich pasÂąc siĂŞ razem z nimi.
4 PrzyjrzaÂłem siĂŞ im i zobaczyÂłem, Âże wszystkie [byki] wysunĂŞÂły swe wstydliwe czÂłonki, tak jak to robiÂą konie, i zaczĂŞÂły spĂłÂłkowaĂŚ z jaÂłowicami. Te zaÂś zacieliÂły siĂŞ i wszystkie staÂły siĂŞ cielne. ZrodziÂły sÂłonie, wielbÂłÂądy i osÂły.
5 Wszystkie byki przestraszyÂły siĂŞ ich i bali siĂŞ ich, a te zaczĂŞÂły gryÂźĂŚ i kÂąsaĂŚ swoimi zĂŞbami i bĂłÂśĂŚ swymi rogami.
6 W ten sposĂłb zaczĂŞÂły poÂżeraĂŚ te byki, a wszyscy mieszkaĂący ziemi zaczĂŞli drÂżeĂŚ, dygotaĂŚ i przed nimi uciekaĂŚ.

87.
1 Ponownie zobaczyÂłem, jak jeden drugiego bĂłdÂł i kÂąsaÂł, a ziemia zaczĂŞÂła krzyczeĂŚ.
2 Znowu podniosÂłem moje oczy ku niebu i ujrzaÂłem wizjĂŞ. Oto przybyÂły z nieba istoty podobne do biaÂłych ludzi. Czterech wyszÂło z tego miejsca oraz trzej [inni] z nimi.
3 Ci trzej, ktĂłrzy wyszli jako ostatni, pochwycili mnie za rĂŞkĂŞ, podnieÂśli mnie z pokolenia ziemskiego i zanieÂśli na wysokie miejsce. Pokazali mi wieÂżĂŞ wysokÂą nad ziemiÂą, wobec ktĂłrej wszystkie pagĂłrki byÂły maÂłe.
4 Powiedziano mi: "PozostaĂą tutaj, aÂż zobaczysz wszystko, co ma siĂŞ staĂŚ ze sÂłoniami, wielbÂłÂądami, osÂłami, gwiazdami i wszystkimi bytami".

88.
1 UjrzaÂłem jednego z tych czterech, ktĂłrzy wyszli pierwsi, jak wziÂąÂł pierwszÂą gwiazdĂŞ, ktĂłra spadÂła z nieba, i zwiÂązaÂł jÂą za rĂŞce i nogi i wrzuciÂł do przepaÂści, a przepaÂśĂŚ ta byÂła wÂąska, gÂłĂŞboka, straszna i ciemna.
2 Jeden z nich wyjÂąÂł swĂłj miecz i daÂł [go ] sÂłoniom, wielbÂłÂądom i osÂłom. ZaczĂŞli ze sobÂą walczyĂŚ, a caÂła ziemia z ich powodu zadrÂżaÂła.
3 I gdy tak siĂŞ przyglÂądaÂłem memu widzeniu, oto jeden z tych czterech, ktĂłrzy zstÂąpili z nieba, rzuciÂł kamienie z wysokoÂści nieba, zebraÂł i pochwyciÂł wszystkie wielkie gwiazdy, ktĂłrych wstydliwe czÂłonki [byÂły] jak wstydliwe czÂłonki koni, zwiÂązaÂł ich wszystkich za rĂŞce i nogi i wrzuciÂł do czeluÂści ziemi.

89.
1 I jeden z tych czterech podszedÂł do biaÂłych bykĂłw i [jednemu z nich] wyjawiÂł tajemnicĂŞ: urodziÂł siĂŞ bykiem, ale staÂł siĂŞ czÂłowiekiem. WybudowaÂł dla siebie wielki statek i zamieszkaÂł w nim. Razem z nim zamieszkaÂły w tej Âłodzi trzy krowy. ÂŁĂłdÂź ta zostaÂła za nimi zamkniĂŞta.
2 Znowu podniosÂłem moje oczy ku niebu i ujrzaÂłem wysoki dach, a na nim siedem upustĂłw, z ktĂłrych wylewaÂła siĂŞ obficie woda do zagrody.
3 SpojrzaÂłem ponownie i oto w podÂłodze tej wielkiej zagrody otworzyÂły siĂŞ ÂźrĂłdÂła i woda zaczĂŞÂła kipieĂŚ i podnosiĂŚ siĂŞ ponad podÂłogĂŞ. PatrzyÂłem na zagrodĂŞ, aÂż caÂła jej podÂłoga pokryÂła siĂŞ wodÂą.
4 ZapanowaÂły na niej woda, ciemnoÂśĂŚ i mgÂła. PopatrzyÂłem na poziom wody. Woda podniosÂła siĂŞ ponad zagrodĂŞ i zaczĂŞÂła siĂŞ wylewaĂŚ poza tĂŞ zagrodĂŞ i pozostaÂła na ziemi.
5 Wszystkie byki tego ogrodzenia zgromadzono razem i ujrzaÂłem, jak zanurzyÂły siĂŞ, zostaÂły wchÂłoniĂŞte i potopione w tej wodzie.
6 Statek natomiast pÂływaÂł powodzie, lecz wszystkie byki, sÂłonie, wielbÂłÂądy i osÂły razem ze wszystkimi zwierzĂŞtami poszÂły na samo dno, tak Âże ich juÂż nie widziaÂłem. Nie potrafili siĂŞ wydobyĂŚ, lecz pogrÂąÂżyli siĂŞ i utonĂŞli w gÂłĂŞbinie.
7 ZnĂłw miaÂłem widzenie, w ktĂłrym zobaczyÂłem, Âże usuniĂŞto z wysokiego dachu upusty, czeluÂści ziemi wyrĂłwnaÂły siĂŞ i otwarÂły siĂŞ gÂłĂŞbie.
8 Woda zaczĂŞÂła do nich spÂływaĂŚ, aÂż ukazaÂła siĂŞ ziemia i statek osiadÂł na ziemi. CiemnoÂśĂŚ odeszÂła i pokazaÂło siĂŞ ÂświatÂło.
9 Wtedy biaÂły byk, ktĂłry staÂł siĂŞ czÂłowiekiem, wyszedÂł ze statku, a razem z nim trzy byki. Jeden z trzech bykĂłw byÂł biaÂły tak, jak ten byk, drugi z nich [byÂł] czerwony jak krew, a trzeci [byÂł] czarny. BiaÂły byk odszedÂł od nich.
10 ZaczĂŞli pÂłodziĂŚ dzikie zwierzĂŞta i ptaki, tak Âże wyrosÂły z nich rĂłÂżnego rodzaju lwy, tygrysy, wilki, psy, hieny, dziki, lisy, borsuki, Âświnie, sokoÂły, sĂŞpy, kanie, orÂły i kruki. Lecz wÂśrĂłd nich narodziÂł siĂŞ biaÂły byk.
11 ZaczĂŞli siĂŞ wzajemnie kÂąsaĂŚ. Lecz ten biaÂły byk, ktĂłry urodziÂł siĂŞ wÂśrĂłd nich, zrodziÂł dzikiego osÂła oraz razem z nim biaÂłego byka i dzikie osÂły rozmnoÂżyÂły siĂŞ.
12 Lecz ten byk, ktĂłry urodziÂł siĂŞ z niego, zrodziÂł czarnego dzika i biaÂłego baranka. Czarny dzik zrodziÂł wiele dzikĂłw, a baranek zrodziÂł dwanaÂście barankĂłw.
13 I kiedy tych dwanaÂście barankĂłw dorosÂło, przekazaÂły jednego ze swej liczby osÂłom, a te osÂły z kolei przekazaÂły tego barana wilkom. Baran ten wychowaÂł siĂŞ wÂśrĂłd wilkĂłw.
14 I Pan wziÂąÂł jedenaÂście baranĂłw, aby z nim zamieszkaÂły i pasÂły siĂŞ z nim wÂśrĂłd wilkĂłw i rozmnoÂżyÂły siĂŞ i staÂły siĂŞ licznym stadem owiec.
15 Wtedy wilki zaczĂŞÂły im dokuczaĂŚ i uciskaĂŚ je, aÂż zaczĂŞÂły odbieraĂŚ im mÂłode i wrzucaĂŚ do rzeki z duÂżÂą wodÂą. Lecz te owce z powodu swoich mÂłodych zaczĂŞÂły woÂłaĂŚ i skarÂżyĂŚ siĂŞ do swego Pana.
16 Baran, ktĂłry zostaÂł uratowany od wilkĂłw, uciekÂł i schroniÂł siĂŞ wÂśrĂłd dzikich osÂłĂłw. WidziaÂłem, jak owce skarÂżyÂły siĂŞ, pÂłakaÂły i bÂłagaÂły swego Pana ze wszystkich swoich siÂł, aÂż Pan owiec zstÂąpiÂł na woÂłanie owiec z wysokiej komnaty, przyszedÂł do nich i na nie wejrzaÂł.
17 PrzywoÂłaÂł barana, ktĂłry uciekÂł od wilkĂłw, i powiedziaÂł mu o wilkach. [KazaÂł mu] je napomnieĂŚ, aby nie niepokoiÂły owiec.
18 Baran zgodnie z poleceniem Pana poszedÂł do wilkĂłw, a razem z nim poszedÂł rĂłwnieÂż drugi baran. Obaj weszli na zgromadzenie wilkĂłw, przemĂłwili do nich i upomnieli, by odtÂąd nie niepokoiÂły owiec.
19 I potem zobaczyÂłem, Âże wilki jeszcze gwaÂłtowniej sroÂżyÂły siĂŞ na owce, a one woÂłaÂły.
20 WĂłwczas Pan przyszedÂł do owiec i zaczÂąÂł karaĂŚ wilki. Wilki zaczĂŞÂły siĂŞ skarÂżyĂŚ, ale owce milczaÂły i juÂż nie krzyczaÂły.
21 PatrzyÂłem, aÂż owce uciekÂły od wilkĂłw. Wtedy, gdy wilki zaczĂŞÂły ÂścigaĂŚ owce z caÂłÂą swojÂą mocÂą, oczy wilkĂłw oÂślepÂły.
22 Pan owiec wyszedÂł z nimi jako przewodnik, a wszystkie owce poszÂły za nim. Oblicze jego [byÂło ] chwalebne, a wyglÂąd jego straszny i wspaniaÂły.
23 Lecz wilki zaczĂŞÂły ÂścigaĂŚ owce, aÂż te napotkaÂły obszar wody.
24 Ale obszar wody rozstÂąpiÂł siĂŞ i wody utworzyÂły po jednej i po drugiej stronie [ mur] . Ich Pan, ktĂłry ich prowadziÂł, stanÂąÂł pomiĂŞdzy nimi i wilkami.
25 Wilki nie widzÂąc jeszcze owiec weszÂły do Âśrodka obszaru wody. Wilki goniÂły owce i wbiegÂły za nimi do tego obszaru wody.
26 Kiedy zobaczyÂły Pana owiec, zaczĂŞÂły uciekaĂŚ przed nim. Ale wtedy obszar wody zlaÂł siĂŞ znowu razem i nagle przyjÂąÂł swĂłj naturalny ksztaÂłt. Woda nadpÂłynĂŞÂła i podniosÂła siĂŞ, aÂż przykryÂła wszystkie wilki.
27 WidziaÂłem, Âże wszystkie wilki, ktĂłre ÂścigaÂły owce, potopiÂły siĂŞ i zginĂŞÂły.
28 Owce jednak uratowaÂły siĂŞ z tej wody i udaÂły siĂŞ na pustyniĂŞ, gdzie nie byÂło ani wody, ani trawy. WĂłwczas zaczĂŞÂły otwieraĂŚ swoje oczy i patrzeĂŚ. ZobaczyÂłem Pana owiec, ktĂłry je pasÂł, poiÂł wodÂą i karmiÂł trawÂą, oraz tego barana, ktĂłry szedÂł i prowadziÂł je.
29 Baran ten udaÂł siĂŞ na szczyt wysokiej gĂłry i Pan owiec ponownie posÂłaÂł go do nich.
30 Potem zobaczyÂłem Pana owiec stojÂącego przed nimi. Jego widok [byÂł] straszny i majestatyczny i wszystkie te owce, gdy to ujrzaÂły, przelĂŞkÂły siĂŞ go.
31 KaÂżda z nich baÂła siĂŞ i drÂżaÂła przed nim. I woÂłaÂły do tego barana, ktĂłry byÂł z nimi i staÂł poÂśrodku nich: "Nie moÂżemy staĂŚ przed naszym Panem i na niego patrzeĂŚ".
32 Baran, ktĂłry je prowadziÂł znowu udaÂł siĂŞ na szczyt gĂłry. Owce natomiast zaczĂŞÂły ÂślepnÂąĂŚ i od-chodziĂŚ od drogi, ktĂłrÂą im pokazaÂł, ale Ăłw baran tego nie wiedziaÂł.
33 Pan owiec strasznie siĂŞ na nie rozgniewaÂł. DowiedziaÂł siĂŞ o tym baran i zstÂąpiÂł ze szczytu gĂłry, przyszedÂł do owiec i zobaczyÂł, Âże wiĂŞkszoÂśĂŚ z nich oÂślepÂła i odeszÂła od jego drogi.
34 Gdy go zobaczyÂły, przeraziÂły siĂŞ, zadrÂżaÂły przed nim i chciaÂły wrĂłciĂŚ do swej zagrody.
35 Lecz ten baran wziÂąÂł ze sobÂą parĂŞ owiec i poszedÂł do tych owiec, ktĂłre odeszÂły. NastĂŞpnie zaczÂąÂł je zabijaĂŚ. Owce zlĂŞkÂły siĂŞ go. Baran ten przyprowadziÂł z powrotem owce, ktĂłre siĂŞ oddaliÂły i powrĂłciÂły wrĂłciÂły do swoich zagrĂłd.
36 ZobaczyÂłem w tym widzeniu, Âże Ăłw baran staÂł siĂŞ czÂłowiekiem i zbudowaÂł dom dla Pana owiec i wprowadziÂł do tego domu wszystkie owce.
37 ZobaczyÂłem, Âże Ăłw baran, ktĂłry spotkaÂł siĂŞ z baranem prowadzÂącym inne owce, zasnÂąÂł. ZobaczyÂłem, Âże wszystkie dorosÂłe owce poumieraÂły, a na ich miejsce powstawaÂły ( owce) mÂłode. DotarÂły one do pastwiska i zbliÂżyÂły siĂŞ do brzegu rzeki.
38 Baran, ktĂłry je prowadziÂł i ktĂłry staÂł siĂŞ czÂłowiekiem, odszedÂł od nich i zasnÂąÂł. Wszystkie owce szukaÂły go i bardzo gorzko za nim pÂłakaÂły.
39 ZobaczyÂłem, Âże przestaÂły pÂłakaĂŚ za tym baranem i przekroczyÂły wody tej rzeki. W miejsce tych, ktĂłrzy je prowadzili, a teraz zasnĂŞli, powstaÂły dwa (nowe) barany, jako przewodnicy.
40 UjrzaÂłem, Âże owce dotarÂły do miejsca z ÂżyznÂą i przyjaznÂą ziemiÂą na zachĂłd od Jordanu i zobaczyÂłem, Âże owce te byÂły syte, Ăłw dom staÂł pomiĂŞdzy nimi w tej rozkosznej ziemi.
41 Raz ich oczy byÂły otwarte, raz zaÂślepione, aÂż inny baran powstaÂł i pokierowaÂł nimi i sprowadziÂł wszystkie na powrĂłt, a oczy ich zostaÂły otwarte.
42 Psy, lisy i dziki zaczĂŞÂły poÂżeraĂŚ owce, aÂż Pan owiec wzbudziÂł poÂśrĂłd nich barana, ktĂłry je poprowadziÂł.
43 Baran ten zaczÂąÂł bĂłÂśĂŚ te psy, lisy i dziki, aÂż je wszystkie pozabijaÂł.
44 WĂłwczas oczy tego barana zostaÂły otwarte i zaczÂąÂł on bĂłÂśĂŚ owce, nie zwaÂżaÂł na swojÂą czeÂśĂŚ, deptaÂł je i zachowywaÂł siĂŞ niestosownie.
45 Pan owiec posÂłaÂł pewnego barana do innego barana i ustanowiÂł go przewodnikiem stada owiec w miejsce tamtego barana, ktĂłry wyrzekÂł siĂŞ swej chwaÂły.
46 PrzyszedÂł do niego, porozmawiaÂł z nim i podniĂłsÂł go do [rangi] przewodnika stada, ustanowiÂł go ksiĂŞciem i wodzem owiec. Przez caÂły ten czas psy uciskaÂły owce.
47 Pierwszy baran przeÂśladowaÂł tego drugiego barana, a ten drugi baran powstaÂł i uciekÂł przed nim. ZobaczyÂłem, Âże psy doprowadziÂły do upadku pierw-szego barana.
48 WĂłwczas Ăłw drugi baran podniĂłsÂł siĂŞ i poprowadziÂł owce, a baran ten zrodziÂł wiele owiec i zasnÂąÂł. MaÂły baranek staÂł siĂŞ baranem w jego miejsce i staÂł siĂŞ ksiĂŞ-ciem i wodzem tych owiec.
49 Owce te wzrastaÂły i powiĂŞkszaÂły siĂŞ. Ale wszystkie psy, lisy i dziki baÂły siĂŞ i uciekÂły przed nim, a ten baran bĂłdÂł i pozabijaÂł wszystkie zwierzĂŞta i zwie-rzĂŞta te juÂż nie miaÂły przewagi nad owcami i juÂż ich nie porywaÂły.
50 Dom ten staÂł siĂŞ wielki i przestronny dla tych owiec, a owce wybudowaÂły wysokÂą i wielkÂą wieÂżĂŞ na tym miejscu dla Pana owiec. Dom byÂł niski, ale wieÂża wyniosÂła i wysoka. Pan owiec stanÂąÂł na tej wieÂży a one zastawiÂły mu peÂłny stĂłÂł.
51 Ponownie zobaczyÂłem, jak owce odchodziÂły, wĂŞdrowaÂły rĂłÂżnymi drogami i porzuciÂły swĂłj dom. Pan owiec powoÂłaÂł niektĂłre z owiec i posÂłaÂł je do owiec, ale owce zaczĂŞÂły je zabijaĂŚ.
52 Ale jedna z nich zostaÂła zachowana i nie zostaÂła zabita. WyrwaÂła siĂŞ i zaczĂŞÂła krzyczeĂŚ na owce. Te chciaÂły jÂą zabiĂŚ. Lecz Pan owiec uratowaÂł jÂą z rÂąk tych owiec, wyniĂłsÂł jÂą do gĂłry i postawiÂł tam, gdzie siĂŞ znajdowaÂłem.
53 PosÂłaÂł do stada wiele innych owiec do tych owiec, Âżeby je napomniaÂły i Âżeby siĂŞ nad sobÂą uÂżaliÂły.
54 Potem zobaczyÂłem, Âże porzuciÂły dom Pana owiec, odstÂąpiÂły od jego wieÂży, a oczy ich oÂślepÂły. ZobaczyÂłem, Âże Pan owiec dopuÂściÂł do wielkiego przelewu krwi wÂśrĂłd owiec na ich pastwiskach do tego stopnia, Âże same te owce doprowadziÂły do masakry i opuÂściÂły to miejsce.
55 WydaÂł je w rĂŞce lwĂłw, tygrysĂłw, wilkĂłw, hien, w rĂŞce lisĂłw i wszyst-kich zwierzÂąt. Te dzikie zwierzĂŞta zaczĂŞÂły rozszarpywaĂŚ owce na kawaÂłki.
56 ZobaczyÂłem, Âże opuÂściÂł swÂą wieÂżĂŞ i dom, a je wszystkie oddaÂł w rĂŞce lwĂłw i w rĂŞce wszystkich zwierzÂąt, aby je rozrywaÂły na kawaÂłki i poÂżeraÂły.
57 ZaczÂąÂłem z caÂłych siÂł woÂłaĂŚ i wzywaĂŚ Pana owiec. PrzedÂłoÂżyÂłem mu sytuacjĂŞ owiec poÂżeranych przez dzikie zwierzĂŞta.
58 Lecz on milczaÂł, patrzyÂł i cieszyÂł siĂŞ, Âże je poÂżerano, Âścierano i usuwano. Wydaje je wszystkim zwierzĂŞtom na pokarm.
59 PowoÂłaÂł siedemdziesiĂŞciu pasterzy i powierzyÂł im owce, aby je paÂśli. PowiedziaÂł do pasterzy i do ich towarzyszy: "KaÂżdy z was odtÂąd ma paÂśĂŚ owce i czyniĂŚ wszystko, cokolwiek wam polecĂŞ.
60 PrzekaÂżĂŞ [je] wam dokÂładnie policzone i ktĂłrÂą wskaÂżĂŞ, Âże ma byĂŚ zabita, zabijecie jÂą". I przekazaÂł im te owce.
61 ZawoÂłaÂł drugiego i powiedziaÂł doĂą: "StĂłj i patrz uwaÂżnie na to wszystko, co pasterze robiÂą z owcami, gdyÂż oni zniszczÂą spoÂśrĂłd nich wiĂŞcej, niÂż nakazaÂłem.
62 Zapisz wszelkie naduÂżycie i zabĂłjstwo spowodowane przez pasterzy, ile ich zabijÂą z mojego rozkazu, a ile zabijÂą z wÂłasnej woli. Zapisz, ktĂłry z pasterzy ktĂłrÂą zabiÂł.
63 Przeczytaj mi, ile dokÂładnie oni zabili z ich wÂłasnej woli, a ile z mojego rozkazu, aby to byÂło Âświadectwem dla mnie przeciwko nim, abym mĂłgÂł poznaĂŚ wszystkie czyny pasterzy i kiedy bĂŞdĂŞ ich oceniaÂł, abym mĂłgÂł zobaczyĂŚ, co zrobili i czy byli wierni mojemu rozkazowi, czy nie.
64 Nie muszĂŞ jednak o tym wiedzieĂŚ i nie musisz ich o tym informowaĂŚ ani ich karciĂŚ, tylko spisz dokÂładnie, co kaÂżdy z nich z osobna dokonaÂł, kogo pasterze zabili, i przedstaw mi to wszystko".
65 PatrzyÂłem tak dÂługo, aÂż ci pasterze kolejno trudnili siĂŞ wypasaniem (owiec). ZaczĂŞli oni zabijaĂŚ i niszczyĂŚ wiĂŞcej, niÂż im nakazano i wydali oni te owce na Âłup lwĂłw.
66 Lwy i tygrysy rozszarpaÂły i poÂżeraÂły wiĂŞkszoÂśĂŚ tych owiec, a dziki dopeÂłniÂły z nimi reszty. Podpalili wieÂżĂŞ i zniszczyli dom.
67 Bardzo siĂŞ zasmuciÂłem z powodu wieÂży i zniszczenia domu owiec. Potem nie mogÂłem juÂż dojrzeĂŚ, czy te owce powrĂłciÂły do owego domu.
68 Pasterze i ich towarzysze wydali te owce na poÂżarcie wszystkim dzikim zwierzĂŞtom. KaÂżdy z nich w odpowiednim czasie otrzymaÂł ich okreÂślonÂą liczbĂŞ i przy kaÂżdym z nich z osobna zapisano w ksiĂŞdze, ile ich zabiÂł(...)
69 KaÂżdy z nich zabiÂł i zniszczyÂł wiĂŞcej, niÂż mu nakazano. ZaczÂąÂłem wiĂŞc pÂłakaĂŚ i bardzo rozpaczaĂŚ i lamentowaĂŚ z powodu tych owiec.
70 Tak samo widziaÂłem w widzeniu, jak ten, ktĂłry trzymaÂł ksiĂŞgĂŞ, zapisywaÂł kaÂżdego dnia owcĂŞ, ktĂłra ginĂŞÂła z rÂąk tych pasterzy, i zaniĂłsÂł caÂłÂą ksiĂŞgĂŞ Panu owiec, przedstawiÂł mu jÂą i pokazaÂł, co kaÂżdy z nich uczyniÂł, ile kaÂżdy z nich zabiÂł (owiec ) i ile kaÂżdy z nich przeznaczyÂł na zabicie.
71 Przeczytano ksiĂŞgĂŞ w obecnoÂści Pana owiec, a on wziÂąÂł ksiĂŞgĂŞ do swoich rÂąk, przeczytaÂł jÂą, zapieczĂŞtowaÂł i odÂłoÂżyÂł.
72 NastĂŞpnie zobaczyÂłem, jak stali na pastwisku przez dwanaÂście godzin i oto trzy z tych owiec powrĂłciÂły, przybyÂły, weszÂły i zaczĂŞÂły odbudowywaĂŚ wszystko, co siĂŞ z tego domu rozpadÂło. Lecz dziki przeszkadzaÂły im, tak Âże nie byÂły w stanie odbudowaĂŚ cokolwiek.
73 NastĂŞpnie zaczĂŞÂły znowu budowaĂŚ jak przedtem i wzniosÂły tĂŞ wieÂżĂŞ i nadano jej nazwĂŞ wysokiej wieÂży. I ponownie zastawiÂły stĂłÂł przed wieÂżÂą, lecz wszystek chleb poÂłoÂżony na nim byÂł splamiony i nieczysty.
74 W owym czasie oczy tych owiec byÂły Âślepe, tak Âże nie mogÂły widzieĂŚ, podobnie jak i ich pasterze. Nie widziaÂły. ZostaÂły one przeznaczone pasterzom na zagÂładĂŞ. Ci zaczĂŞli deptaĂŚ owce swoimi stopami i je poÂżeraĂŚ.
75 Jednak Pan owiec milczaÂł, aÂż wszystkie owce rozproszyÂły siĂŞ poza granice i poÂłÂączyÂły siĂŞ z dzikÂą zwierzynÂą, a (pasterze) nie wyrwali ich ze szponĂłw dzikich zwierzÂąt.
76 Ten zaÂś, ktĂłry zapisywaÂł (to wszystko) w ksiĂŞdze podniĂłsÂł jÂą, pokazaÂł i odczytaÂł w obecnoÂści Pana owiec. WstawiaÂł siĂŞ za nimi i modliÂł siĂŞ za nich pokazujÂąc to wszystko, co uczynili pasterze, i ÂświadczÂąc przed nim przeciwko wszystkim pasterzom.
77 WziÂąÂł ksiĂŞgĂŞ, postawiÂł jÂą przed nim i odszedÂł.

90.
1 I przyglÂądaÂłem siĂŞ temu aÂż do momentu, kiedy trzydziestu piĂŞciu pasterzy pasterzowaÂło w ten sposĂłb i wszyscy na podobieĂąstwo swoich poprzednikĂłw dokoĂączyli swego czasu pasterzowania. Inni przejĂŞli ich wÂładzĂŞ, by pasterzowaĂŚ w oznaczonym czasie, kaÂżdy pasterz wedÂług swojej kolejnoÂści.
2 NastĂŞpnie zobaczyÂłem w widzeniu wszystkie nadlatujÂące ptaki nieba: orÂły, sĂŞpy, kanie, kruki. OrÂły przewodziÂły wszystkim ptakom, a one zaczĂŞÂły poÂżeraĂŚ owce, wydziobywaĂŚ im oczy i poÂżeraĂŚ ich ciaÂło.
3 Owce krzyczaÂły i narzekaÂły w moim Âśnie z powodu tego pasterza, ktĂłry pasÂł owce.
4 ZobaczyÂłem, Âże owce zostaÂły poÂżarte przez psy, orÂły, kanie nie pozostawiajÂące na nich ni miĂŞsa, ni skĂłry, ni ÂściĂŞgna, tylko same koÂści. KoÂści ich padÂły na ziemiĂŞ, a liczba owiec zmalaÂła.
5 PatrzyÂłem aÂż do momentu, kiedy dwudziestu trzech pasterzy pasÂło [owce] . WypeÂłnili oni, kaÂżdy w swojej kolejnoÂści, piĂŞĂŚdziesiÂąt osiem okresĂłw.
6 Z biaÂłych owiec urodziÂły siĂŞ jagniĂŞta, zaczĂŞÂły otwieraĂŚ swe oczy, widzieĂŚ i woÂłaĂŚ do baranĂłw.
7 Lecz (te ) je przeÂśladowaÂły. Nie sÂłuchaÂły ich gÂłosu. Przeciwnie. Ich gÂłuchota i Âślepota jeszcze bar-dziej siĂŞ wzmogÂły.
8 ZobaczyÂłem, w widzeniu, jak kruki zaatakowaÂły jagniĂŞta. WziĂŞÂły jedno z jagniÂąt, a barany rozszarpaÂły i poÂżarÂły.
9 ZobaczyÂłem, Âże jagniĂŞtom wyrosÂły rogi, ale kruki zrzuciÂły z nich te rogi. ZobaczyÂłem jak na jednym z tych baranĂłw urĂłsÂł wielki rĂłg i jak otworzyÂły siĂŞ im oczy.
10 WejrzaÂł na nich i otworzyÂły im siĂŞ oczy. PrzywoÂłaÂł barany. UjrzaÂły go barany i wszystkie zbiegÂły siĂŞ do niego. Pomimo to wszystkie orÂły, sĂŞpy, kruki i kanie nadal rozrywaÂły owce na kawaÂłki, zlatywaÂły na nie i poÂżeraÂły. Owce milczaÂły, ale barany narzekaÂły i krzyczaÂły.
12 Kruki walczyÂły i toczyÂły bĂłj z baranem. ChciaÂły zerwaĂŚ mu rĂłg, ale nie daÂły mu rady.
13 WidziaÂłem, jak przyszli pasterze, orÂły, sĂŞpy i kanie i nawoÂływaÂły krukĂłw, aby zmiaÂżdÂżyÂły rĂłg barana. I toczyÂły z nim bĂłj i walczyÂły i on walczyÂł z nimi i woÂłaÂł, Âżeby jego pomoc mogÂła przyjÂśĂŚ do niego.
14 ZobaczyÂłem, jak przyszedÂł ten, ktĂłry spisaÂł imiona pasterzy i przyniĂłsÂł [je] przed Pana owiec i wspomĂłgÂł tego barana, wybawiÂł go i pokazaÂł mu wszystko.
15 ZobaczyÂłem, jak rozgniewany Pan owiec przyszedÂł do nich i wszyscy, ktĂłrzy go ujrzeli, zbiegli.
16 Wszystkie orÂły, sĂŞpy, kruki i kanie zgromadziÂły siĂŞ zabierajÂąc ze sobÂą wszystkie dzikie owce. Zebrali siĂŞ razem, aby wspĂłlnymi siÂłami zmiaÂżdÂżyĂŚ rĂłg barana.
17 SpojrzaÂłem na tego czÂłowieka, ktĂłry trzymaÂł ksiĂŞgĂŞ i z rozkazu Pana otworzyÂł ksiĂŞgĂŞ zabĂłjstw popeÂłnionych przez ostatnich dwunastu pasterzy i pokazaÂł Panu owiec, Âże zabili oni wiĂŞcej owiec, niÂż ich poprzednicy.
18 ZobaczyÂłem, jak Pan owiec podszedÂł do nich, wziÂąÂł do rĂŞki laskĂŞ gniewu i uderzyÂł niÂą o ziemiĂŞ. Ziemia siĂŞ rozstÂąpiÂła i wszystkie zwierzĂŞta oraz ptaki nieba odstÂąpiÂły od owiec, pogrÂąÂżyÂły siĂŞ w ziemi, ta nad nimi zamknĂŞÂła siĂŞ.
19 ZobaczyÂłem, jak dano owcom wielki miecz i owce wyruszyÂły przeciwko wszystkim dzikim zwierzĂŞtom, Âżeby je pozabijaĂŚ, a wszystkie zwierzĂŞta i ptaki nieba uciekÂły przed nimi.
20 WidziaÂłem, jak ustawiono na miÂłej ziemi tron i zasiadÂł na nim Pan owiec. WziĂŞto wszystkie zapieczĂŞtowane ksiĂŞgi i otworzono przed Panem owiec.
21 Pan przywoÂłaÂł tych pierwszych biaÂłych ludzi i rozkazaÂł [im] postawiĂŚ przed nim pierwszÂą gwiazdĂŞ, tĂŞ, ktĂłra poprzedzaÂła gwiazdy majÂące czÂłonki podobne do (czÂłonkĂłw) koni. I postawili je przed nim.
22 (Pan) powiedziaÂł do czÂłowieka, ktĂłry w jego obecnoÂści pisaÂł i ktĂłry byÂł jednym z siedmiu biaÂłych (ludzi) mĂłwiÂąc: "WeÂź tych siedemdziesiĂŞciu pasterzy, ktĂłrym powierzyÂłem owce i ktĂłrzy samowolnie wziĂŞli i zabili wiĂŞcej (owiec), niÂż im nakazaÂłem".
23 I zobaczyÂłem ich wszystkich zwiÂązanych i postawionych przed nim.
24 Najpierw odbyÂł siĂŞ sÂąd nad gwiazdami. ZostaÂły one osÂądzone i uznane za winne. (AnioÂłowie) zaprowadzili je na miejsce kaÂźni i wrzucili do otchÂłani peÂłnej pÂłonÂącego ognia i ognistych kolumn.
25 OsÂądzono teÂż siedemdziesiĂŞciu pasterzy i uznano winnymi. Oni rĂłwnieÂż zostali wrzuceni do otchÂłani ognia.
26 JednoczeÂśnie zobaczyÂłem, jak otwarto poÂśrodku ziemi podobnÂą (do tamtej), otchÂłaĂą rĂłwnieÂż peÂłnÂą ognia. Doprowadzono tam Âślepe owce. Wszystkie zostaÂły osÂądzone, uznane za winne i rĂłwnieÂż wrzucone na spalenie do otchÂłani ognia. Ta otchÂłaĂą byÂła od poÂłudniowej strony domu.
27 WidziaÂłem palÂące siĂŞ barany, nawet ich koÂści siĂŞ paliÂły.
28 PowstaÂłem, Âżeby popatrzeĂŚ, aÂż ogieĂą ogarnÂąÂł stary dom. Wyniesiono wszystkie kolumny. Wszystkie belki i ozdoby tego domu zostaÂły ogarniĂŞte przez (ogieĂą). Odbudowano go i postawiono na miejscu na poÂłudniowej (stronie) ziemi.
29 ZobaczyÂłem, jak Pan owiec wziÂąÂł nowy dom, wiĂŞkszy i wyÂższy niÂż ten pierwszy, i postawiÂł go na miejscu pierwszego, ktĂłry zostaÂł spalony. Wszystkie jego kolumny byÂły nowe, ozdoby jego byÂły nowe i wiĂŞksze niÂż w tym pierwszym, starym, ktĂłry zostaÂł usuniĂŞty. I Pan owiec byÂł w poÂśrodku niego.
30 ZobaczyÂłem wszystkie zachowane chowane owce, a wszystkie zwierzĂŞta ziemi i wszystkie ptaki niebios padaÂły i skÂładaÂły hoÂłd owcom i bÂłagaÂły je i sÂłuchaÂły kaÂżdego ich rozkazu.
31 NastĂŞpnie ci trzej ubrani na biaÂło - ci, ktĂłrzy przedtem unieÂśli mnie - ujĂŞli mnie za rĂŞkĂŞ i podczas gdy rĂŞka tego anioÂła mnie trzymaÂła, unieÂśli mnie i zanim rozpoczÂąÂł siĂŞ sÂąd, postawili poÂśrodku tych owiec.
32 Owce te byÂły caÂłe biaÂłe, ich weÂłna gĂŞsta i czysta.
33 Ci wszyscy, ktĂłrzy zginĂŞli i rozproszyli siĂŞ, wszystkie dzikie zwierzĂŞta i wszystkie ptaki niebieskie zebraÂły siĂŞ razem w tym domu i Pan owiec radowaÂł siĂŞ bardzo, poniewaÂż wszyscy byli dobrzy i powrĂłcili do jego domu.
34 ZobaczyÂłem, Âże zÂłoÂżono miecz dany baranom. Zaniesiono go do domu i opieczĂŞtowano w obecnoÂści Pana. ZwoÂłano do tego domu wszystkie owce, tak Âże dom ten nie mĂłgÂł ich pomieÂściĂŚ.
35 Wszystkim otwarÂły siĂŞ oczy, tak Âże widzieli dobrze i nie byÂło wÂśrĂłd nich Âślepych.
36 WidziaÂłem, Âże dom ten byÂł wielki, szeroki i wypeÂłniony po brzegi.
37 WidziaÂłem, jak narodziÂł siĂŞ biaÂły byk. J ego rogi byÂły wielkie i wszystkie dzikie zwierzĂŞta, wszystkie ptaki niebieskie baÂły siĂŞ go i nieustannie zanosiÂły do niego proÂśby.
38 ZobaczyÂłem, Âże wszystkie ich rodzaje odmieniÂły siĂŞ i staÂły siĂŞ biaÂłymi bykami. Pierwszy z nich byÂł SÂłowem i to SÂłowo staÂło siĂŞ wielkim zwierzĂŞciem o wielkich, czarnych rogach. Pan owiec ucieszyÂł siĂŞ z jego powodu i z powodu wszystkich bykĂłw.
39 ZasnÂąÂłem poÂśrodku nich, obudziÂłem siĂŞ i zobaczyÂłem wszystko.
40 I to jest widzenie, ktĂłre widziaÂłem wtedy, gdy spaÂłem. ObudziÂłem siĂŞ i bÂłogosÂławiÂłem Pana sprawiedliwoÂści i Jemu oddaÂłem chwaÂłĂŞ.
41 JednakÂże potem gorzko pÂłakaÂłem i nie ustawaÂły Izy moje, bo nie mogÂłem tego znieÂśĂŚ. Gdy na to patrzyÂłem, (moje Âłzy) spadaÂły na to wszystko, co widziaÂłem, albowiem to wszystko nastanie i speÂłni siĂŞ. Ukazano mi wszystkie czyny ludzi z kaÂżdej epoki.
42 Tej nocy przypomniaÂłem sobie mĂłj pierwszy sen i z tego powodu pÂłakaÂłem i byÂłem zaniepokojony, poniewaÂż miaÂłem to widzenie.


	Zapisane

miÂłoÂśĂŚ radoÂśĂŚ piĂŞkno

Leszek

Administrator
Ekspert

Wiadomości: 1391

KsiĂŞga PiÂąta - Mowy Henocha do Matuzalema i jego rodziny [91-108]

« Odpowiedz #4 : Grudzień 04, 2009, 15:24:27 »

KsiĂŞga PiÂąta
Mowy Henocha do Matuzalema i jego rodziny [91-108]

91.
1 A teraz, synu mĂłj Matuzalemie, zawoÂłaj do mnie wszystkich twoich braci i zgromadÂź do mnie wszystkie dzieci twojej matki, bo woÂła mnie gÂłos i spoczÂąÂł na mnie juch, abym mĂłgÂł ci pokazaĂŚ wszystko, co siĂŞ stanie do koĂąca czasĂłw.
2 WĂłwczas Matuzalem poszedÂł i przywoÂłaÂł wszystkich swoich braci do (Henocha) i zebraÂł swoich krewnych.
3 Henoch przemĂłwiÂł do wszystkich swoich sprawiedliwych dzieci i powiedziaÂł: PosÂłuchajcie, moje dzieci, wszystkich sÂłĂłw waszego ojca i dokÂładnie wsÂłuchujcie siĂŞ w gÂłos moich ust, bo zaklinajÂąc was mĂłwiĂŞ do was: UmiÂłowani moi! MiÂłujcie sprawiedliwoÂśĂŚ i chodÂźcie w niej.
4 Nie podchodzicie do sprawiedliwoÂści z podwĂłjnym sercem i nie ÂłÂączcie siĂŞ z [ludÂźmi] o podwĂłjnym sercu, ale chodzicie w sprawiedliwoÂści, moje dzieci, a poprowadzi was ona dobrymi ÂścieÂżkami i sprawiedliwoÂśĂŚ bĂŞdzie waszym towarzyszem.
5 Albowiem ja wiem, Âże niegodziwoÂśĂŚ nadal bĂŞdzie trwaĂŚ na ziemi i na ziemiĂŞ spadnie wielka kara. Nastanie koniec wszelkiej nieprawoÂści, zostanie odciĂŞta od swoich korzeni, a caÂła jej konstrukcja przeminie.
6 NiesprawiedliwoÂśĂŚ po raz drugi wzmoÂże siĂŞ na ziemi, wszelkie czyny niesprawiedliwoÂści i ucisku podwojÂą siĂŞ.
7 Ale kiedy nieprawoÂśĂŚ, grzech, bluÂźnierstwo, zÂło i wszelki rodzaj [zÂłych] czynĂłw wzroÂśnie i [kiedy] odstĂŞpstwo, niegodziwoÂśĂŚ i nieczystoÂśĂŚ wzrosnÂą, z nieba spadnie na nich wszystkich wielka kara. ÂŚwiĂŞty Pan przyjdzie w zapalczywoÂści swej i gniewie i dokona na ziemi sÂądu.
8 W owych dniach ucisk zostanie odciĂŞty od korzeni, a korzenie niegodziwoÂści razem z oszustwem zostanÂą pod niebem zniszczone.
9 Wszystkie idole narodĂłw razem z ich ÂświÂątyniami zostanÂą wydane palÂącemu ogniu. Ich wieÂże zostanÂą spalone ogniem i usunÂą je z caÂłej ziemi. ZginÂą w wyniku surowego wyroku wydanego na wieki.
10 SprawiedliwoÂśĂŚ przebudzi siĂŞ, a mÂądroÂśĂŚ powstanie i zostanie im dana(...)
18 Teraz wiĂŞc, dzieci moje, oÂświadczam wam, Âże ukaÂżĂŞ wam ÂścieÂżki sprawiedliwoÂści i ÂścieÂżki niegodziwoÂści. PokaÂżĂŞ wam to jeszcze raz, abyÂście wiedzieli, co ma nastÂąpiĂŚ.
19 Teraz wiĂŞc, dzieci moje, posÂłuchajcie i kroczcie ÂŚcieÂżkami sprawiedliwoÂści, a unikajcie ÂścieÂżek niegodziwoÂści. Albowiem ci wszyscy, ktĂłrzy kroczÂą ÂścieÂżkÂą niegodziwoÂści, zginÂą na wieki.

List Henocha
92.
1 List, ktĂłry Henoch napisaÂł i daÂł Matuzalemowi, synowi swemu. To wÂłaÂśnie Henoch spisaÂł caÂłÂą naukĂŞ mÂądroÂści, sÂławiony przez wszystkich ludzi, sĂŞdzia i ksiÂąÂżĂŞ caÂłej ziemi do wszystkich moich dzieci mieszkajÂących na ziemi i dla przyszÂłych pokoleĂą, ktĂłre potem bĂŞdÂą peÂłniĂŚ sprawiedliwoÂśĂŚ i pokĂłj.
2 Niech duch wasz siĂŞ nie smuci z powodu czasĂłw, poniewaÂż Wielki ÂŚwiĂŞty wyznaczyÂł dni na wszystkie sprawy.
3 Sprawiedliwy powstanie ze snu, powstanie i chodziĂŚ bĂŞdzie ÂścieÂżkÂą sprawiedliwoÂści, a wszystkie jego ÂścieÂżki i postĂŞpowanie bĂŞdÂą zawsze dobre i sprawiedliwe.
4 (BĂłg) zmiÂłuje siĂŞ nad sprawiedliwym i udzieli mu sprawiedliwoÂści wiecznej. Obdarzy go wÂładzÂą, a on bĂŞdzie sÂądziÂł sprawiedliwie i z dobrociÂą. BĂŞdzie postĂŞpowaÂł w wieczystym Âświetle.
5 Grzech zniknie w ciemnoÂści na zawsze i od owego dnia nikt go nie bĂŞdzie oglÂądaÂł.

93.
1 NastĂŞpnie Henoch zaczÂąÂł czytaĂŚ z ksiĂŞgi.
2 Henoch powiedziaÂł: "Dzieci moje! Ja Henoch powiem wam i dam poznaĂŚ to, co odnosi siĂŞ do synĂłw sprawiedliwoÂści, do wybranych Âświata i do roÂśliny sprawiedliwoÂści i prawdy zgodnie z tym, jak mi to pokazano w widzeniu niebieskim, jak dowiedziaÂłem siĂŞ tego od ÂświĂŞtych anioÂłĂłw i jak zrozumiaÂłem z niebieskich tablic".

Apokalipsa Tygodni

3 Henoch rozpoczÂąÂł czytaĂŚ z ksiĂŞgi i powiedziaÂł: UrodziÂłem siĂŞ jako siĂłdmy pierwszego tygodnia, gdy sprawiedliwoÂśĂŚ i prawoÂśĂŚ jeszcze trwaÂły.
4 Po mnie w drugim tygodniu powstanie gwaÂłt i zakwitnie kÂłamstwo. Kiedy to siĂŞ skoĂączy, wzroÂśnie nieprawoÂśĂŚ, ale (BĂłg) ustanowi prawo dla grzesznikĂłw.
5 Potem w trzecim tygodniu, pod jego koniec, zostanie wybrany czÂłowiek, aby byÂł roÂślinÂą sprawiedliwego sÂądu. J ego potomstwo stanie siĂŞ roÂślinÂą sprawiedliwoÂści na wieki.
6 Potem w czwartym tygodniu, pod jego koniec, bĂŞdÂą miaÂły miejsce wizje ÂświĂŞtych i sprawiedliwych, otrzymajÂą prawo dla wszystkich pokoleĂą oraz zostanie im ustanowiona zagroda.
7 Potem w piÂątym tygodniu, pod jego koniec, zostanie wybudowany na wieki dom chwaÂły i panowania.
8 NastĂŞpnie w szĂłstym tygodniu ci wszyscy, ktĂłrzy w nim bĂŞdÂą mieszkaĂŚ, oÂślepnÂą i serca wszystkich, pozbawione mÂądroÂści pogrÂąÂżÂą siĂŞ w niegodziwoÂści. Wtedy pewien czÂłowiek wstÂąpi do nieba. Pod koniec [ tego tygodnia] dom panowania zostanie spalony ogniem, a caÂłe nasienie wybranego korzenia rozproszy siĂŞ.
9 Potem w siĂłdmym tygodniu powstanie pokolenie odszczepieĂącĂłw. Wiele dokonajÂą, ale bĂŞdÂą to dzieÂła przewrotne.
10 Pod koniec tego (tygodnia) sprawiedliwi z odwiecznej roÂśliny sprawiedliwoÂści zostanÂą wy-brani i im zostanie dana siedmioraka nauka dotyczÂąca caÂłego stworzenia. 91.
11 DziĂŞki nim korzenie niegodziwoÂści zostanÂą odciĂŞte, jak rĂłwnieÂż dzieÂło kÂłamstwa w czasie speÂłnienia siĂŞ (SÂądu). BluÂźniercy zostanÂą wyciĂŞci na kaÂżdym miejscu, a ci, ktĂłrzy planujÂą zÂłe czyny, i ci, ktĂłrzy popeÂłniajÂą bluÂźnierstwo, zginÂą od miecza.
12 potem bĂŞdzie inny tydzieĂą, Ăłsmy, ktĂłry jest [tygodniem] sprawiedliwoÂści i miecz zostanie mu dany, aby sprawiedliwy sÂąd mĂłgÂł byĂŚ wykonany nad tymi, ktĂłrzy czyniÂą zÂło. Grzesznicy zostanÂą wydani w rĂŞce sprawiedliwych.
13 Pod koniec (tego tygodnia) nabĂŞdÂą legalne dobra i zostanie wybudowany dom dla wielkiego KrĂłla w chwale na wieki.
14 NastĂŞpnie w dziewiÂątym tygodniu zostanie objawiony caÂłemu Âświatu sprawiedliwy sÂąd i wszystkie czyny niegodziwoÂści zniknÂą z caÂłej ziemi. ÂŚwiat zostanie wydany na zniszczenie i wszyscy ludzie bĂŞdÂą wypatrywaĂŚ ÂścieÂżki prawoÂści.
15 I potem w dziesiÂątym tygodniu, w siĂłdmej (jego) czĂŞÂści odbĂŞdzie siĂŞ sÂąd nad Âświatem, nastanie czas Wielkiego SÂądu, ktĂłry zostanie dokonany nad anioÂłami.
16 Pierwsze nieba przeminÂą, a ukaÂże siĂŞ niebo nowe. Wszystkie moce niebios zajaÂśniejÂą na zawsze siedmiokrotnym [ÂświatÂłem] .
17 I potem bĂŞdzie wiele nieprzeliczonych tygodni na wieki w dobroci i sprawiedliwoÂści i odtÂąd juÂż nigdy nie bĂŞdzie siĂŞ wspominaĂŚ grzechu.

WielkoÂśĂŚ Boga
93.
11 Bo czy jest czÂłowiek, ktĂłry moÂże sÂłuchaĂŚ gÂłosu ÂŚwiĂŞtego i nie zadrÂżeĂŚ? Kto moÂże wyÂśledziĂŚ jego myÂśli? I ktĂłÂż tu jest, kto moÂże patrzeĂŚ na wszystkie dzieÂła nieba?
12 [lub okazaĂŚ] chwaÂłĂŞ, ktĂłrÂą [siĂŞ cheÂłpiÂą]. Lub kto moÂże widzieĂŚ jego tchnienie lub ducha i zdolny jest wrĂłciĂŚ i o nim powiedzieĂŚ? Lub kto moÂże wstÂąpiĂŚ i zstÂąpiĂŚ na wszystkie kraĂące [niebios] i pojÂąĂŚ je lub stworzyĂŚ coÂś do nich podobnego?
13 Czy jest jakiÂś czÂłowiek, ktĂłry moÂże poznaĂŚ, jaka jest szerokoÂśĂŚ i dÂługoÂśĂŚ ziemi? KtĂłremu wszystkie miary zostaÂły pokazane?
14 Lub czy jest jakiÂś czÂłowiek, ktĂłry moÂże poznaĂŚ dÂługoÂśĂŚ nieba oraz jaka jest jego wysokoÂśĂŚ i na czym jest ono ustawione i jak wielka jest liczba gwiazd i gdzie wszystkie ÂświatÂła odpoczywajÂą?

Napomnienia dla sprawiedliwych i biada dla grzesznikĂłw
94.
1 A teraz mĂłwiĂŞ wam, moi synowie: miÂłujcie sprawiedliwoÂśĂŚ i chodÂźcie w niej. Albowiem ÂścieÂżki sprawiedliwoÂści godne sÂą przyjĂŞcia, ale ÂścieÂżki niegodziwoÂści prĂŞdko zostanÂą zniszczone i zginÂą.
2 NiektĂłrym ludziom z [przyszÂłego] pokolenia objawione zostanÂą ÂścieÂżki ucisku i Âśmierci. BĂŞdÂą siĂŞ oni trzymaĂŚ od nich z daleka i nie pĂłjdÂą nimi.
3 A teraz mĂłwiĂŞ wam, sprawiedliwi: nie chodÂźcie drogÂą nieprawoÂści, drogÂą Âśmierci. Nie zbliÂżajcie siĂŞ do nich, bo zginiecie.
4 Ale szukajcie i wybierajcie dla siebie sprawiedliwoÂśĂŚ i Âżycie w dobroci i kroczcie ÂścieÂżkami pokoju, abyÂście mogli ÂżyĂŚ i dobrze wam siĂŞ powodziÂło.
5 Trzymajcie siĂŞ mocno moich sÂłĂłw w zamysÂłach serc waszych, nie pozwĂłlcie [ich] usunÂąĂŚ z waszego serca. Ja wiem, Âże grzesznicy bĂŞdÂą wodziĂŚ ludzi na pokuszenie, aby zamienili mÂądroÂśĂŚ na zÂło. Wiem, Âże nie bĂŞdzie dla niej miejsca, a pokusa wcale nie bĂŞdzie mniejsza.
6 Biada tym, ktĂłrzy budujÂą niegodziwoÂśĂŚ i ucisk oraz wzmacniajÂą oszustwo, bo prĂŞdko zostanÂą odrzuceni i nie zaznajÂą pokoju.
7 Biada tym, ktĂłrzy budujÂą swoje domy na grzechu, albowiem bĂŞdÂą zrzucone z fundamentu, a oni padnÂą od miecza. Ci, ktĂłrzy gromadzÂą zÂłoto i srebro, zginÂą surowo ukarani.
8 Biada wam, bogacze, bo zaufaliÂście waszym bogactwom, ale od waszych bogactw zostaniecie odsuniĂŞci, albowiem gdy byliÂście bogaci, nie pamiĂŞtaliÂście o NajwyÂższym.
9 PopeÂłniliÂście bluÂźnierstwo i niegodziwoÂśĂŚ i zasÂłuÂżyliÂście na dzieĂą przelania krwi, na dzieĂą ciemnoÂści i na dzieĂą wielkiego sÂądu.
10 Oto, co do was mĂłwiĂŞ i co wam zapowiadam: Ten, ktĂłry was stworzyÂł, odrzuci was i nikt siĂŞ nie zlituje nad waszym upadkiem. Wasz StwĂłrca cieszyĂŚ siĂŞ bĂŞdzie z waszej zagÂłady.
11 A wasi sprawiedliwi w owych dniach stanÂą siĂŞ [przedmiotem] pogardy ze strony grzesznikĂłw i niegodziwcĂłw.

95.
1 Kto zamieni oczy moje w chmurĂŞ deszczowÂą, bym was opÂłakiwaÂł i wylewaÂł nad wami Âłzy podobne do deszczowej chmury i odpoczÂąÂł od smutku mojego serca?
2 Kto wam pozwoliÂł oddawaĂŚ siĂŞ nienawiÂści i zÂłoÂści? DosiĂŞgnie was sÂąd, grzesznicy!
3 A wy sprawiedliwi nie lĂŞkajcie siĂŞ grzesznikĂłw, bo Pan z powrotem wyda ich w wasze rĂŞce, abyÂście - tak jak tego pragnĂŞliÂście - dokonali nad nimi sÂądu.
4 Biada wam, ktĂłrzy rzucacie nieodwoÂłalne klÂątwy. Daleko wam do uzdrowienia z powodu waszego grzechu.
5 Biada wam, ktĂłrzy odpÂłacacie waszemu bliÂźniemu zÂłem, bo odpÂłacÂą wam zgodnie z waszymi czynami.
6 Biada wam, kÂłamliwym Âświadkom, i wam, obmyÂślajÂącym nieprawoÂśĂŚ, albowiem wkrĂłtce zginiecie.
7 Biada wam, grzesznicy przeÂśladujÂący sprawiedliwych. To wÂłaÂśnie wy zostaniecie wydani i przeÂśladowani przez niesprawiedliwoÂśĂŚ, a jarzmo jej wam zaciÂąÂży.

96.
1 Ufajcie, sprawiedliwi, albowiem wkrĂłtce grzesznicy zginÂą przed wami. Otrzymacie nad nimi wÂładzĂŞ do woli.
2 W dniu, w ktĂłrym przyjdzie ucisk na grzesznikĂłw, wasza mÂłodzieÂż powstanie i uniesie siĂŞ jak orÂły, a wasze gniazda bĂŞdÂą wyÂżej od [gniazd ] sĂŞpĂłw. WstÂąpicie i wejdziecie jak borsuki do jaskiĂą ziemi i szczelin skalnych na zawsze z dala od niegodziwcĂłw, a oni bĂŞdÂą ryczeĂŚ i pÂłakaĂŚ z waszego powodu jak pustynne sowy.
3 I nie lĂŞkajcie siĂŞ wy, ktĂłrzy cierpieliÂście, bo otrzymacie uzdrowienie i jasne ÂświatÂło wam zaÂświeci i z nieba usÂłyszycie gÂłos odpocznienia.
4 Biada wam, grzesznicy, albowiem wasze bogactwa sprawiajÂą wraÂżenie, Âże jesteÂście sprawiedliwi, ale wasze serca przekonujÂą was, Âże jesteÂście grzesznikami. SÂłowo to bĂŞdzie ÂŚwiadectwem przeciwko wam jako przypomnienie [waszych] zÂłych czynĂłw.
5 Biada wam, ktĂłrzy zjadacie najprzedniejszÂą pszenicĂŞ i pijecie najlepszÂą wodĂŞ, a depczecie dziĂŞki swej wÂładzy ubogiego.
6 Biada wam, ktĂłrzy pijecie wodĂŞ caÂły czas, bo szybko otrzymacie odpÂłatĂŞ i poczujecie wyczerpanie i suchoÂśĂŚ, bo porzuciliÂście ÂźrĂłdÂło wody.
7 Biada wam, ktĂłrzy popeÂłniacie niegodziwoÂśĂŚ, oszustwo i bluÂźnierstwo. BĂŞdzie to przypomnieniem przeciw wam za zÂło.
8 Biada wam, mocni, ktĂłrzy waszÂą wÂładzÂą ciemiĂŞÂżycie sprawiedliwych, albowiem dzieĂą waszego zniszczenia przyjdzie. W owych dniach wiele dobrych dni nastanie dla sprawiedliwych. BĂŞdzie to dzieĂą sÂądu nad wami.

97.
1 Ufajcie sprawiedliwi! Grzesznicy bowiem zostanÂą wydani na haĂąbĂŞ i zginÂą w dniu nieprawoÂści.
2 Niech wam to bĂŞdzie wiadomo [grzesznicy], Âże NajwyÂższy przypomni sobie, aby was zniszczyĂŚ i Âże anioÂłowie ucieszÂą siĂŞ z waszego zniszczenia.
3 Co zrobicie, grzesznicy, i gdzie uciekniecie w dzieĂą sÂądu, kiedy posÂłyszycie dÂźwiĂŞk modlitwy sprawiedliwych?
4 Ale wy nie bĂŞdziecie tak jak oni, wy, przeciwko ktĂłrym to sÂłowo bĂŞdzie Âświadectwem: "ZostaliÂście policzeni miĂŞdzy grzesznikĂłw".
5 I w owych dniach modlitwa ÂświĂŞtego przyjdzie przed Pana i nastanÂą dla was dni waszego sÂądu.
6 Wszystkie sÂłowa waszej niegodziwoÂści zostanÂą odczytane przed Wielkim i ÂŚwiĂŞtym, wasze twarze zarumieniÂą siĂŞ wstydem i wszelki czyn zwiÂązany z niegodziwoÂściÂą zostanie odrzucony.
7 Biada wam, grzesznicy, ktĂłrzy mieszkacie czy to na morzu, czy na lÂądzie. Wspomnienie o nich zaboli was.
8 Biada wam, ktĂłrzy nabywacie niesprawiedliwie srebro i zÂłoto i mĂłwicie: "StaliÂśmy siĂŞ bardzo bogaci, mamy posiadÂłoÂści, kupiliÂśmy wszystko, czegoÂśmy zapragnĂŞli.
9 RĂłbmy teraz, co dusza zapragnie, bo nagromadziliÂśmy w naszych skarbach srebra, a w domach naszych mamy tyle bogactwa, Âże aÂż przelewa siĂŞ ono jako woda ".
10 Tymczasem kÂłamstwo wasze odpÂłynie jak woda, wasze bogactwa nie przetrwajÂą, ale zostanÂą wam szybko odebrane, gdyÂż wszystko nabyliÂście niegodziwie. Wy sami zostaniecie wydani na wielkie przekleĂąstwo.

98.
1 A teraz poprzysiĂŞgam wam mÂądrym, a nie gÂłupim! Wiele ujrzycie zbrodni na ziemi.
2 MĂŞÂżczyÂźni naÂłoÂżÂą na siebie wiĂŞcej ozdĂłb niÂż kobiety i wiĂŞcej (wdziejÂą) kolorowych [ ubraĂą] niÂż dziewczyny w krĂłlewskiej godnoÂści, majestacie i mocy. Srebro, zÂłoto, purpura, sÂława i pokarm pÂłynÂąĂŚ bĂŞdÂą jak woda.
3 Z tego powodu nie bĂŞdzie u nich wiedzy ani mÂądroÂści i dlatego zginÂą razem ze swoimi posiadÂłoÂściami, caÂłÂą ich chwaÂłÂą i sÂławÂą. Za haĂąbĂŞ zniszczenia, za zabĂłjstwa duchy wasze zostanÂą wrzucone do pÂłonÂącego pieca.
4 PrzysiĂŞgam wam, grzesznicy, Âże tak jak gĂłra nigdy nie staÂła siĂŞ i nie stanie niewolnikiem ani wzgĂłrze sÂłuÂżÂącÂą kobiety, tak grzech nie zostaÂł posÂłany (z nieba) na ziemiĂŞ, ale stworzyÂł go sam czÂłowiek i ci, ktĂłrzy go popeÂłniajÂą, podlegaĂŚ bĂŞdÂą wielkiemu przekleĂąstwu.
5 Kobiecie nie zostaÂła dana niepÂłodnoÂśĂŚ, ale z powodu czynĂłw jej rÂąk umiera ona bezdzietna.
6 PrzysiĂŞgam wam, grzesznicy, na ÂŚwiĂŞtego i Wielkiego, Âże wszystkie wasze zÂłe czyny sÂą jawne w niebie i Âże wasze zÂłe czyny nie sÂą zakryte lub ukryte.
7 Nie sÂądÂźcie w waszym duchu ani nie mĂłwcie w waszym sercu, Âże nie wiecie i nie widzicie, iÂż kaÂżdy grzech zapisywany jest codziennie w niebie przed NajwyÂższym.
8 OdtÂąd wiecie, Âże wszystkie wasze zÂłe czyny, ktĂłre popeÂłniacie, sÂą zapisywane codziennie aÂż do dnia waszego sÂądu.
9 Biada wam, gÂłupcy, bo zostaniecie zniszczeni przez waszÂą gÂłupotĂŞ. Nie sÂłuchacie mÂądrego, wiĂŞc i dobro nie stanie siĂŞ waszym udziaÂłem.
10 A teraz wiedzcie, Âże jesteÂście przygotowani na dzieĂą zniszczenia. Grzesznicy! Nie miejcie zÂłudzeĂą, Âże przeÂżyjecie. Przeminiecie i pomrzecie, bo zostaliÂście przygotowani na dzieĂą wielkiego sÂądu, na dzieĂą ucisku i wielkiej haĂąby dla waszych duchĂłw.
11 Biada wam opornego serca, ktĂłrzy popeÂłniacie zÂło i pijecie krew. Od kiedy to tak dobrze jecie i pijecie i jesteÂście nasyceni? Albowiem [sycicie siĂŞ] dobrami, ktĂłre nasz Pan, NajwyÂższy, daÂł w obfitoÂści na ziemi. [Dlatego] nie zaznacie spokoju.
12 Biada wam, ktĂłrzy lubicie popeÂłniaĂŚ nieprawoÂśĂŚ. Jakim prawem robicie sobie wielkie nadzieje dla siebie? Wiedzcie, Âże zostaniecie wydani w rĂŞce sprawiedliwych, a oni poderÂżnÂą wam gardÂła, zabijÂą was i nie bĂŞdÂą mieĂŚ dla was litoÂści.
13 Biada wam, ktĂłrzy cieszycie siĂŞ uciskiem sprawiedliwego, albowiem nie wykujÂą wam grobu.
14 Biada wam, ktĂłrzy nie liczycie siĂŞ ze sÂłowem sprawiedliwego, albowiem nie bĂŞdziecie mieĂŚ nadziei na Âżycie.
15 Biada wam, ktĂłrzy rozpowszechniacie kÂłamstwo i niegodziwoÂśĂŚ! SÂą tacy, ktĂłrzy piszÂą i zwodzÂą wielu swoimi kÂłamstwami. Nie ma dla was ocalenia, ale szybko zginiecie.

99.
1 Biada wam, ktĂłrzy popeÂłniacie niegodziwoÂśĂŚ, chwalicie i czcicie kÂłamliwe dzieÂła. Zostaniecie zniszczeni i nie zaznacie dobrego Âżycia.
2 Biada wam, ktĂłrzy zmieniacie sÂłowa prawdy, znieksztaÂłcacie odwieczne prawo i uwaÂżacie siĂŞ za bezgrzesznych. Zostaniecie pochÂłoniĂŞci przez ziemiĂŞ.
3 Sprawiedliwi! BÂądÂźcie gotowi w owych dniach, aby wznieÂśĂŚ swe modlitwy w charakterze przypomnienia i postawiĂŚ je jako ÂŚwiadectwo przed anioÂłami, aby ci z kolei ukazali przed NajwyÂższym grzech grzesznikĂłw jako przypomnienie.
4 WĂłwczas w dniu, kiedy zostanie zniszczona niesprawiedliwoÂśĂŚ, nastanie zamieszanie i powstanÂą ludy. s W owych dniach matki wezmÂą i porzucÂą swoje niemowlĂŞta, kobiety ciĂŞÂżarne poroniÂą, karmiÂące opuszczÂą swe dzieci, nie powrĂłcÂą do swoich niemowlÂąt i nie bĂŞdÂą miaÂły dla nich litoÂści.
6 Ponownie poprzysiĂŞgam wam, grzesznicy: Na dzieĂą, kiedy krew nie bĂŞdzie ustawaĂŚ (pÂłynÂąĂŚ), zostaÂła przygotowana (okazja do) grzechu.
7 Ci, ktĂłrzy czczÂą kamieĂą, ktĂłrzy rzeÂźbiÂą obrazy ze zÂłota, srebra drewna i gliny i ktĂłrzy, bezwiednie, czczÂą nieczyste duchy, demony i wszelki [rodzaj bÂłĂŞdu, nie otrzymajÂą od nich Âżadnej pomocy.
8 PobÂłÂądzÂą w gÂłupocie swoich serc, a senne widzenia sprowadzÂą ich na manowce.
9 Wy zaÂś sami i wasze dzieÂła, ktĂłreÂście zrobiÂł i wyrzeÂźbili w kamieniu, razem zginiecie.
10 I w owych dniach bÂłogosÂławieni sÂą wszyscy ci, ktĂłrzy przyjmujÂą sÂłowa mÂądroÂści i rozumiejÂą je i postĂŞpujÂą ÂścieÂżkami NajwyÂższego i kroczÂą ÂścieÂżkÂą sprawiedliwoÂści i nie dziaÂłajÂą niegodziwie razem z niegodziwca mi, albowiem zostanÂą zbawieni.
11 Biada wam, ktĂłrzy przenosicie zÂło na waszych bliÂźnich, albowiem zostaniecie zabici w Szeolu.
12 Biada wam, ktĂłrzy zakÂładacie fundamenty grzechu i oszustwa, i tym, ktĂłrzy powodujÂą gorycz na ziemi, albowiem z tego powodu nastanie dla nich koniec.
13 Biada wam, ktĂłrzy budujecie wasze domy narzĂŞdziami innych. Wszelki ich materiaÂł budowlany to cegÂły i kamienie grzechu. MĂłwiĂŞ wam: "Nie zaznacie pokoju!"
14 Biada tym, ktĂłrzy odrzucajÂą miarĂŞ i odwieczne dziedzictwo swoich ojcĂłw i powodujÂą, Âże ich dusze idÂą za bÂłĂŞdem, albowiem nie zaznajÂą spoczynku.
15 Biada tym, ktĂłrzy popeÂłniajÂą niegodziwoÂśĂŚ i pomagajÂą zÂłemu i zabijajÂą swoich bliÂźnich aÂż do dnia wielkiego sÂądu,
16 albowiem zrzuci on waszÂą chwaÂłĂŞ i da zÂło do waszych serc i obudzi ducha swego gniewu, aby zniszczyÂł was wszystkich mieczem. A wszyscy sprawiedliwi i ÂświĂŞci zapamiĂŞtajÂą wasz grzech.

100.
1 W owych dniach na jednym miejscu dojdzie do walki pomiĂŞdzy ojcami a synami, podobnie i bracia (walczyĂŚ bĂŞdÂą ze sobÂą) tak, Âże krew popÂłynie jak rzeka.
2 Albowiem nikt litujÂąc siĂŞ nie zawaha siĂŞ cofnÂąĂŚ swej rĂŞki od swych synĂłw, ani od synĂłw swoich synĂłw, Âżeby ich nie zabiĂŚ, a grzesznik nie cofnie siĂŞ przed zamordowaniem szanowanego czÂłowieka lub swego brata. Od brzasku aÂż do zachodu sÂłoĂąca bĂŞdÂą siĂŞ wzajemnie zabijaĂŚ.
3 KoĂą bĂŞdzie brodziÂł aÂż po piersi we krwi grzesznikĂłw, a wĂłz topiĂŚ siĂŞ w [niej] bĂŞdzie.
4 W owych dniach zstÂąpiÂą anioÂłowie do ukrytych miejsc i zgromadzÂą na jednym miejscu tych wszystkich, ktĂłrzy pomagali grzeszyĂŚ, i NajwyÂższy powstanie w owym dniu, aby dokonaĂŚ wielkiego sÂądu nad wszystkimi grzesznikami.
5 Wszystkim sprawiedliwym i wszystkim ÂświĂŞtym ustanowi straÂż ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw i bĂŞdÂą ich strzegli jak Âźrenicy oka, aÂż dokona siĂŞ koniec wszelkiego zÂła i wszelkiego grzechu. OdkÂąd sprawiedliwi ÂśpiÂą gÂłĂŞbokim snem, nie majÂą siĂŞ czego baĂŚ.
6 MĂŞdrcy przejrzÂą, a synowie ziemi zrozumiejÂą wszystkie sÂłowa tej ksiĂŞgi i poznajÂą, Âże bogactwa nie przyniosÂą im zbawienia, kiedy padnie nieprawoÂśĂŚ.
7 Biada wam, grzesznicy, wy, ktĂłrzy uciskacie sprawiedliwych w dniu strasznego ucisku i palicie ich ogniem. Dostaniecie odpÂłatĂŞ zgodnie z waszymi czynami.
8 Biada wam przewrotnego serca, ktĂłrzy nieustannie knujecie zÂło. Spadnie na was strach i nikogo nie bĂŞdzie, kto wam pomoÂże.
9 Biada wam, grzesznicy, bo z powodu sÂłĂłw ust waszych i z powodu czynĂłw rÂąk waszych, ktĂłre niegodziwie popeÂłniliÂście, zostaniecie spaleni w pÂłonÂących pÂłomieniach ognia.
10 A teraz wiedzcie, Âże zapyta On anioÂłĂłw w niebie o wasze czyny, a sÂłoĂące i ksiĂŞÂżyc i gwiazdy o wasze grzechy, albowiem na ziemi dokonujecie sÂądu nad sprawiedliwymi.
11 Wszystkie obÂłoki, mgÂła i rosa i deszcz ÂświadczyĂŚ bĂŞdÂą przeciw wam. BĂŞdÂą one trzymane od was z dala i nie spadnÂą na was, z powodu waszych grzechĂłw.
12 A teraz zÂłĂłÂżcie dary deszczowi, Âżeby nie przestaÂł padaĂŚ na was, i rosie, Âżeby mogÂła padaĂŚ. MoÂże przyjmÂą od was zÂłoto i srebro.
13 Kiedy w owych dniach szron i Âśnieg ze swoim zimnem i wszystkimi ÂśnieÂżnymi wiatrami i z wszystkimi udrĂŞkami spadnÂą na was, nie ostoicie siĂŞ.

101.
1 Popatrzcie na niebo, wszyscy synowie nieba, i na wszystkie dzieÂła NajwyÂższego i lĂŞkajcie siĂŞ Go i nie czyĂącie zÂła przed Nim.
2 JeÂśli zamknie On okna niebios i cofnie nie deszcz i rosĂŞ, tak Âże nie spadnÂą na ziemiĂŞ z waszego powodu, to co zrobicie?
3 I jeÂśli zeÂśle swĂłj gniew na was i na wszystkie wasze czyny, to czy nie bĂŞdziecie Go bÂłagaĂŚ? Albowiem wypowiadacie [sÂłowa] pyszne i twarde przeciwko Jego sprawiedliwoÂści i nie bĂŞdziecie mieĂŚ pokoju.
4 I czy nie widzicie krĂłlĂłw owiec, jak ich owce targane sÂą falami i rozbijane wiatrami i sÂą w ucisku?
5 I z tego powodu lĂŞkajÂą siĂŞ, bo wszystkie ich dobra tonÂą w morzu razem z nimi i nic dobrego nie myÂślÂą w swoich sercach, [mianowicie] Âże morze ich pochÂłonie, a oni zostanÂą w nim zgubieni.
6 CzyÂż caÂłe morze, wszystkie jego wody, wszelki ich ruch nie sÂą dzieÂłem NajwyÂższego? CzyÂż to nie On ustanowiÂł dla nich granice, zawarÂł je i otoczyÂł piaskiem?
7 Gdy On zagrzmi, drÂżÂą i wysychajÂą, a ryby i wszystko, co znajduje siĂŞ (w morzu), wymiera. Tymczasem, wy, grzesznicy zamieszkujÂący ziemiĂŞ nie lĂŞkacie siĂŞ Go.
8 CzyÂż nie uczyniÂł On nieba i ziemi i wszystkiego, co w nich siĂŞ znajduje? A kto daÂł wiedzĂŞ i mÂądroÂśĂŚ wszystkim tym rzeczom, ktĂłre poruszajÂą siĂŞ na lÂądzie i morzu?
9 CzyÂż owi sternicy okrĂŞtĂłw nie bojÂą siĂŞ morza? Tymczasem grzesznicy nie lĂŞkajÂą siĂŞ NajwyÂższego.

102.
1 W owym dniu, kiedy rozpĂŞta nad wami huragan ognia, ktĂłry bĂŞdzie was paliÂł, dokÂąd uciekniecie, Âżeby siĂŞ schowaĂŚ? A kiedy wypowie siĂŞ przeciw wam, to czy nie zlĂŞkniecie siĂŞ i nie bĂŞdziecie siĂŞ baĂŚ?
2 Wszystkie ÂświatÂła zadrÂżÂą z powodu wielkiego strachu, a caÂła ziemia przerazi siĂŞ, lĂŞkaĂŚ siĂŞ bĂŞdzie i drÂżeĂŚ.
3 Wszyscy anioÂłowie wypeÂłniajÂący swe zadania, niebo i ÂświatÂła i wszystkie dzieci ziemi poruszÂą siĂŞ i zadrÂżÂą. Wy zaÂś grzesznicy bĂŞdziecie przeklĂŞci na wieki i nie zaznacie pokoju.
4 Dusze sprawiedliwych! Nie lĂŞkajcie siĂŞ! Ufajcie wy, ktĂłrzy umarliÂście w sprawiedliwoÂści!
5 Nie smuĂŚcie siĂŞ z tego powodu, Âże dusze wasze zeszÂły w smutku do Szeolu i Âże wasze ciaÂła nie otrzymaÂły za waszego Âżycia [nagrody] stosownie do waszej dobroci. Dnie, w ktĂłrych ÂżyliÂście, byÂły dniami grzesznikĂłw, ludzi przeklĂŞtych na ziemi.
6 Gdy umieraliÂście, grzesznicy mĂłwili o was: "Sprawiedliwi umarli tak, jak my umieramy i po co im byÂły ich czyny?
7 Oto tak jak my, umarli oni w smutku i ciemnoÂści i czym nas oni przewyÂższyli? OdtÂąd jesteÂśmy rĂłwni.
8 CĂłÂż otrzymajÂą i co bĂŞdÂą oglÂądaĂŚ na wieki? Bo oto oni rĂłwnieÂż umarli i odtÂąd juÂż nigdy nie bĂŞdÂą oglÂądaĂŚ ÂświatÂła".
9 MĂłwiĂŞ wam, grzesznicy: "Zadowalacie siĂŞ tym, Âże jecie i pijecie, odzieracie nagich ludzi, kradniecie i grzeszycie, nabywacie dobra i oglÂądacie pomyÂślne dni.
10 WidzieliÂście sprawiedliwych, ich spokojny koniec, albowiem nic zÂłego nie znaleziono w nich aÂż do dnia ich Âśmierci.
11 Lecz zostali unicestwieni i stali siĂŞ tak, jakby ich nie byÂło, a ich dusze zeszÂły do Szeolu w ucisku ".

103.
1 A teraz przysiĂŞgam wam, sprawiedliwi, na] ego wielkÂą chwaÂłĂŞ i Jego czeÂśĂŚ, na Jego krĂłlewskÂą godnoÂśĂŚ i Jego majestat. PrzysiĂŞgam wam,
2 Âże rozumiem tĂŞ tajemnicĂŞ. PrzeczytaÂłem tabliczki niebios i widziaÂłem pismo ÂświĂŞtych i znalazÂłem napisane i wyryte w nim to, co ich dotyczy,
3 Âże wszelkie dobro, radoÂśĂŚ i czeÂśĂŚ zostaÂły przygotowane i spisane dla duchĂłw tych, ktĂłrzy umarli w sprawiedliwoÂści, i Âże wiele dobra zostanie dane wam w nagrodĂŞ za wasz znĂłj i Âże wasz los bĂŞdzie wspanialszy od losu ÂżyjÂących.
4 Duchy tych, ktĂłrzy pomarli w sprawiedliwoÂści, ÂżyĂŚ bĂŞdÂą, a ich dusze radowaĂŚ siĂŞ bĂŞdÂą i cieszyĂŚ, a pamiĂŞĂŚ o nich [pozostanie] przed Wielkim po wszystkie pokolenia wiecznoÂści. Dlatego nie lĂŞkajcie siĂŞ ich obelg.
5 Biada wam, grzesznicy, kiedy umieracie w waszym grzechu i tym, ktĂłrzy tacy jak wy mĂłwiÂą o was: "BÂłogosÂławieni byli grzesznicy. Ujrzeli wszystkie swoje dni.
6 A teraz umarli w dobrobycie i bogactwie. Nie zaznali ucisku i rzezi za swego Âżycia, ale umarli w chwale i nie wykonano nad nimi wyroku za ich Âżycia".
7 Wiedzcie, Âże ich dusze pĂłjdÂą do Szeolu i zaznajÂą nĂŞdzy i ucisk ich bĂŞdzie wielki.
8 W ciemnoÂści i okowach i palÂących pÂłomieniach dusze wasze przyjdÂą na wielki sÂąd i wielki sÂąd trwaĂŚ bĂŞdzie po wszystkie pokolenia na wieki. Biada wam, bo nie zaznacie pokoju.
9 Nie mĂłwcie o sprawiedliwych i dobrych, ktĂłrzy Âżyli: "W dniach naszego ucisku mozolnie trudziliÂśmy siĂŞ i zaznaliÂśmy wszelkiego ucisku i napotkaliÂśmy wiele zÂła. WyczerpaliÂśmy siĂŞ i staliÂśmy siĂŞ nieliczni, a duch nasz osÂłabÂł.
10 Niszczono nas i nie byÂło nikogo, kto by nam pomĂłgÂł sÂłowami lub czynami. ByliÂśmy niemocni i uznani za nic. ByliÂśmy torturowani i niszczeni i nie spodziewaliÂśmy siĂŞ oglÂądaĂŚ Âżycia od jednego dnia do nastĂŞpnego.
11 SpodziewaliÂśmy siĂŞ byĂŚ gÂłowÂą, a staliÂśmy siĂŞ ogonem.
12 Ci, ktĂłrzy nas nienawidzili, i ci, ktĂłrzy nas bili, byli naszymi panami, a wobec tych, ktĂłrzy nas nienawidzili, schylaliÂśmy nasze karki, ale oni nie mieli dla nas litoÂści.
13 ChcieliÂśmy od nich uciec, abyÂśmy mogli schroniĂŚ siĂŞ i zaznaĂŚ spokoju, ale nie znaleÂźliÂśmy Âżadnego miejsca, dokÂąd moglibyÂśmy uciec i byĂŚ od nich bezpieczni.
14 W naszym ucisku zanosiliÂśmy do wÂładcĂłw na nich skargĂŞ, skarÂżyliÂśmy siĂŞ na tych, ktĂłrzy nas poÂżerali, ale oni nie zauwaÂżyli naszego pÂłaczu i nie chcieli sÂłuchaĂŚ naszego gÂłosu.
15 pomagali tym, ktĂłrzy nas grabili i poÂżerali, oraz tym, ktĂłrzy nas dziesiÂątkowali. Skrywali ich niecne czyny i nie zdjĂŞli z nas jarzma tych, ktĂłrzy nas poÂżerali, rozpraszali i zabijali. Ukrywali, Âże nas mordowali, i nie pamiĂŞtali, Âże podnieÂśli swoje rĂŞce przeciwko nam".

104.
1 PrzysiĂŞgam wam, sprawiedliwi, Âże anioÂłowie w niebie wspomnÂą was Âłaska-wie przed chwaÂłÂą Wielkiego i Âże wasze imiona zapisane sÂą przed chwaÂłÂą NajwyÂższego.
2 Ufajcie! Albowiem poprzednio zÂło i ucisk szydziÂły z was, teraz zaÂś wy zajaÂśniejecie jak ÂświatÂła niebieskie, ujrzÂą was, a bramy niebios zostanÂą przed wami otwarte.
3 Wasze woÂłanie zostanie wysÂłuchane, a sprawiedliwoÂśĂŚ, ktĂłrej siĂŞ domagacie, dosiĂŞgnie kaÂżdego, kto przyÂłoÂżyÂł rĂŞki do waszego cierpienia, kaÂżdego wspĂłlnika tych, ktĂłrzy was przeÂśladowali i poÂżerali.
4 Ufajcie i nie porzucajcie nadziei, albowiem otrzymacie wielkÂą radoÂśĂŚ jak anioÂłowie w niebie.
5 Co pozostaje wam do zrobienia? Nie musicie ukrywaĂŚ siĂŞ w dzieĂą wielkiego sÂądu, nie poczytajÂą was za grzesznikĂłw, a wieczne potĂŞpienie bĂŞdzie daleko od was po wszystkie pokolenia wiecznoÂści.
6 Nie lĂŞkajcie siĂŞ, sprawiedliwi, kiedy widzicie grzesznikĂłw rosnÂących w siÂłĂŞ i zaspokajajÂących swoje pragnienia. Nie ÂłÂączcie siĂŞ z nimi, ale trzymajcie siĂŞ z daleka od ich zÂłych czynĂłw, albowiem zostaniecie doÂłÂączeni do zastĂŞpĂłw niebios.
7 Bo wy, grzesznicy, mĂłwicie: "ÂŻaden z naszych grzechĂłw nie bĂŞdzie zbadany i zapisany!" Oni jednak spiszÂą wszystkie wasze grzechy z kaÂżdego dnia.
8 A teraz pokaÂżĂŞ wam, Âże ÂświatÂłoÂśĂŚ i ciemnoÂśĂŚ, dzieĂą i noc widzÂą wszystkie wasze grzechy.
9 Nie popeÂłniajcie nieprawoÂści w sercach waszych, nie kÂłamcie, nie wypaczajcie sÂłĂłw prawdy, nie mĂłwcie, Âże sÂłowa ÂŚwiĂŞtego i Wielkiego sÂą kÂłamliwe, nie oddawajcie czci idolom, albowiem wszystkie wasze kÂłamstwa i wszelka wasza niegodziwoÂśĂŚ nie prowadzÂą do sprawiedliwoÂści, ale do wielkiego grzechu.
10 Teraz oznajmiam wam tajemnicĂŞ: wielu grzesznikĂłw zmieni i wypaczy sÂłowa prawdy i wypowiadaĂŚ bĂŞdÂą sÂłowa zÂłe i kÂłamliwe i wymyÂślÂą wiele faÂłszu i napiszÂą ksiĂŞgi w swoim imieniu.
11 Oby tylko spisali wiernie w swoich jĂŞzykach wszystkie moje sÂłowa i nie zmienili lub opuÂścili czegokolwiek z moich sÂłĂłw, ale spisali dokÂładnie wszystko, o czym ÂświadczyÂłem przedtem o nich!
12 Znam jeszcze innÂą tajemnicĂŞ: ksiĂŞgi te zostanÂą wrĂŞczone sprawiedliwym i mÂądrym, [ktĂłrzy bĂŞdÂą ÂźrĂłdÂłem] radoÂści, prawdy i wielkiej mÂądroÂści.
13 ZostanÂą im wrĂŞczone ksiĂŞgi i uwierzÂą w nie i bĂŞdÂą siĂŞ nimi cieszyĂŚ. I wszyscy sprawiedliwi, ktĂłrzy poznali z nich wszystkie drogi prawdy, radowaĂŚ siĂŞ bĂŞdÂą.

105.
1 W owych dniach, mĂłwi Pan, zwrĂłcÂą siĂŞ do dzieci ziemi i nauczÂą ich mÂądroÂści. PokaÂżcie im, Âże jesteÂście ich przewodnikami i otrzymajÂą nagrodĂŞ na caÂłej ziemi,
2 i Âże ja oraz mĂłj syn zÂłÂączymy siĂŞ z nimi na zawsze na ÂścieÂżkach prawdy za ich Âżycia i zaznacie pokoju. Radujcie siĂŞ, synowie prawoÂści! Amen!

Apokalipsa Noego
106.
1 Po [paru] dniach syn mĂłj Matuzalem wziÂąÂł dla swojego syna Lamecha ÂżonĂŞ, ktĂłra zaszÂła od niego w ciÂąÂżĂŞ i urodziÂła syna.
2 CiaÂło jego byÂło biaÂłe jak Âśnieg i czerwone jak kwiat rĂłÂży, a wÂłosy na jego gÂłowie [byÂły] biaÂłe jak weÂłna(...) miaÂł piĂŞkne oczy. Kiedy otworzyÂł swe oczy, napeÂłniÂł caÂły dom jasnoÂściÂą jak sÂłoĂące, tak Âże caÂły dom byÂł nad wyraz jasny.
3 Kiedy zabrano go z rÂąk akuszerki, otworzyÂł swoje usta i mĂłwiÂł o Panu SprawiedliwoÂści.
4 A jego ojciec Lamech zlÂąkÂł siĂŞ z tego powodu, uciekÂł i udaÂł siĂŞ do swego ojca Matuzalema.
5 PowiedziaÂł do niego: "UrodziÂłem dziwnego syna. Podobny jest nie do czÂłowieka, ale do dzieci anioÂłĂłw nieba, jest innego rodzaju, nie jest taki jak my. Jego oczy sÂą jak promienie sÂłoĂąca, a oblicze jego chwalebne.
6 Wydaje mi siĂŞ, Âże nie wyszedÂł on ode mnie, ale od anioÂłĂłw. BojĂŞ siĂŞ, Âżeby coÂś nadzwyczajnego nie staÂło siĂŞ na ziemi za jego Âżycia.
7 A teraz, ojcze mĂłj, bÂłagam ciĂŞ i proszĂŞ, abyÂś poszedÂł do naszego ojca Henocha i dowiedziaÂł siĂŞ od niego prawdy, albowiem mieszka on z anioÂłami".
8 I kiedy Matuzalem usÂłyszaÂł sÂłowa swego syna, przyszedÂł do mnie na kraĂące ziemi, bo usÂłyszaÂł, Âże tam siĂŞ znajdujĂŞ. ZawoÂłaÂł i usÂłyszaÂłem jego gÂłos i podszedÂłem do niego. PowiedziaÂłem mu: "Tu jestem, synu mĂłj, po co przyszedÂłeÂś do mnie?"
9 A on odpowiadajÂąc mi powiedziaÂł: "Z bardzo waÂżnego powodu do ciebie przyszedÂłem, z powodu niepokojÂącej wizji zbliÂżyÂłem siĂŞ do ciebie.
10 A teraz posÂłuchaj mnie, ojcze mĂłj, albowiem urodziÂło siĂŞ memu synowi Lamechowi dziecko, ktĂłrego ksztaÂłt i wyglÂąd nie sÂą takie, jak wyglÂąd czÂłowieka. Jego kolor jest bielszy od Âśniegu i czerwieĂąszy od kwiatu rĂłÂży, wÂłosy na jego gÂłowie sÂą bielsze od biaÂłej weÂłny, a oczy jego jak promienie sÂłoĂąca. otworzyÂł swoje oczy i napeÂłniÂł caÂły dom jasnoÂściÂą.
11 WziĂŞto go z rÂąk akuszerki, a on otworzyÂł swe usta i bÂłogosÂławiÂł Pana Niebios.
12 Jego ojciec Lamech przestraszyÂł siĂŞ i uciekÂł do mnie. On nie wierzy, Âże on pochodzi od niego, ale sÂądzi, Âże [pochodzi on] od anioÂłĂłw nieba. I oto przyszedÂłem do ciebie, abyÂś mi powiedziaÂł prawdĂŞ".
13 I ja Henoch odpowiadajÂąc powiedziaÂłem do niego: "Pan dokona nowych rzeczy na ziemi. WidziaÂłem to juÂż w widzeniu i powiadamiam ciĂŞ o tym. Oto za pokolenia mojego ojca Jareda niektĂłrzy z wysokiego nieba przekroczyli sÂłowo Pana.
14 PopeÂłnili grzech, przekroczyli prawo, zmieszali siĂŞ z kobietami i z nimi zgrzeszyli. PoÂślubili niektĂłre z nich i zrodzili z nimi dzieci.
15 Nastanie wielkie zniszczenie na caÂłej ziemi, nastanie potop, przez caÂły rok bĂŞdzie wielkie zniszczenie na ziemi.
16 Ale to dziecko, ktĂłre ci siĂŞ urodziÂło, zostanie ocalone na ziemi i jego trzej synowie zostanÂą zbawieni razem z nim. Kiedy wszyscy ludzie, ktĂłrzy sÂą na ziemi, umrÂą, on i jego synowie uratujÂą siĂŞ.
17 ZrodzÂą na ziemi gigantĂłw, ale nie z ducha, lecz z ciaÂła i bĂŞdzie wielki gniew na ziemi, a ziemia zostanie oczyszczona z wszelkiego zepsucia.
18 A teraz powiadom swego syna Lamecha, Âże ten, ktĂłry mu siĂŞ urodziÂł, jest naprawdĂŞ jego synem. Nazwij jego imiĂŞ Noe, bo on bĂŞdzie dla ciebie resztÂą i on i jego synowie zostanÂą ocaleni ze zniszczenia, ktĂłre przychodzi na ziemiĂŞ z powodu grzechu i wszelkiej nieprawoÂści, ktĂłra zostanie popeÂłniona na ziemi za jego dni.
19 Lecz potem nastanie jeszcze wiĂŞksza niegodziwoÂśĂŚ od tej, ktĂłrÂą popeÂłniono na ziemi przedtem. Albowiem znam tajemnice ÂświĂŞtych. Pan bowiem pokazaÂł mi [je] i daÂł mi [je] poznaĂŚ i przeczytaÂłem [je] na tabliczkach niebieskich.

107.
1 UjrzaÂłem, Âże w nich napisano to, Âże z pokolenia na pokolenie czyniĂŚ bĂŞdÂą zÂło, aÂż powstanie pokolenie sprawiedliwe, a [pokolenie] czyniÂących zÂło zostanie zniszczone i grzech odejdzie z ziemi i nastanie na niej wszelkie dobro.
2 A teraz, synu mĂłj, idÂź, powiedz twemu synowi Lamechowi, Âże to dziecko, ktĂłre siĂŞ narodziÂło, jest rzeczywiÂście jego synem i Âże to nie jest kÂłamstwo".
3 I kiedy Matuzalem usÂłyszaÂł sÂłowa swego ojca Henocha - albowiem on pokazaÂł mu wszystko, co jest tajemne - powrĂłciÂł, ujrzawszy je nadaÂł temu dziecku imiĂŞ Noe, albowiem on pocieszy ziemiĂŞ po caÂłym zniszczeniu.

108.
1 Inna ksiĂŞga, ktĂłrÂą Henoch napisaÂł dla swego syna Matuzalema i dla tych, ktĂłrzy przyjdÂą po nim i bĂŞdÂą zachowywaĂŚ prawo w dniach ostatecznych.
2 Wy, ktĂłrzy zachowywaliÂście [je], wytrwajcie aÂż do momentu, gdy przyjdzie koniec na popeÂłniajÂących zÂło i ustanie moc niegodziwcĂłw,
3 oczekujcie [czasu] aÂż przeminie grzech. Albowiem imiona ich zostanÂą wytarte z ksiĂŞgi ÂświĂŞtych, a ich potomstwo Zostanie unicestwione na wieki. Duchy ich zginÂą. BĂŞdÂą jĂŞczeĂŚ i pÂłakaĂŚ na opustoszaÂłej pustyni i na pÂłonÂącym miejscu, poniewaÂż nie bĂŞdzie juÂż ziemi.
4 I ujrzaÂłem coÂś jak obÂłok, ktĂłrego trudno dojrzeĂŚ, albowiem z powodu jego gÂłĂŞbokoÂści nie mogÂłem naĂą spoglÂądaĂŚ. ujrzaÂłem pÂłomienie ognia palÂące siĂŞ jasno i [coÂś] na ksztaÂłt jasnych gĂłr przewracanych i rzucanych z boku na bok.
5 ZapytaÂłem jednego ze ÂświĂŞtych anioÂłĂłw, ktĂłrzy byli ze mnÂą, mĂłwiÂąc doĂą: "Co to za jasne [miejsce]? Albowiem nie ma tu nieba, ale tylko pÂłomienie palÂącego ognia i gÂłos krzyczÂących, pÂłaczÂących, lamentujÂących i dotkliwy bĂłl".
6 OdpowiedziaÂł mi: "To miejsce, ktĂłre widzisz, jest miejscem, do ktĂłrego zostanÂą wtrÂącone duchy grzesznikĂłw i bluÂźniercĂłw i tych, ktĂłrzy czyniÂą zÂło, i tych, ktĂłrzy znieksztaÂłcajÂą wszystko, co powiedziaÂł Pan przez usta prorokĂłw o tym, co naleÂży czyniĂŚ.
7 Albowiem na gĂłrze w niebie znajdujÂą siĂŞ ksiĂŞgi i notatki o nich. AnioÂłowie mogÂą je czytaĂŚ i dowiedzieĂŚ siĂŞ, co ma spotkaĂŚ grzesznikĂłw i duchy pokornych oraz tych, ktĂłrzy umartwiali swe ciaÂła i zostali nagrodzeni przez Boga, jak rĂłwnieÂż tych, ktĂłrzy byli wykorzystywani przez zÂłych ludzi.
8 SÂą to ci, ktĂłrzy miÂłowali Boga, a nie kochali zÂłota czy srebra, czy jakiegoÂś Âświatowego dobra, ale wydali swe ciaÂła na mĂŞkĂŞ.
9 SÂą to ci, ktĂłrzy od samego momentu swego istnienia nie pragnĂŞli ziemskiego pokarmu, ale uwaÂżali siebie za przemijajÂące tchnienie i trzymali siĂŞ tego. Pan wyprĂłbowaÂł ich bardzo i dusze ich okazaÂły siĂŞ czyste, aby mogÂły bÂłogosÂławiĂŚ Jego imiĂŞ".
10 Wszystkie ich bÂłogosÂławieĂąstwa opowiedziaÂłem w ksiĂŞgach. Wyznaczono im nagrodĂŞ, albowiem okazaÂło siĂŞ, Âże bardziej umiÂłowali niebo niÂż swoje Âżycie na Âświecie i nawet jeÂśli zostali zdeptani nogami przez zÂłych ludzi i musieli wysÂłuchiwaĂŚ, jak ich lÂżono, poniÂżano i wykorzystywano, to mimo to bÂłogosÂławili mnie.
11 A teraz przywoÂłam duchy cnotliwych (zrodzone) w pokoleniu ÂświatÂła i przeksztaÂłcĂŞ tych, ktĂłrzy narodzili siĂŞ w ciemnoÂściach, jak rĂłwnieÂż tych, ktĂłrzy nie zaznali czci w swoim ciele stosownie do ich wiernoÂści.
12 WprowadzĂŞ do jaÂśniejÂącego ÂświatÂła tych, ktĂłrzy miÂłujÂą moje ÂświĂŞte imiĂŞ, i posadzĂŞ kaÂżdego na jego tronie chwaÂły.
13 JaÂśnieĂŚ bĂŞdÂą przez niezliczonÂą iloÂśĂŚ czasu, albowiem sprawiedliwy jest BoÂży wyrok. Wiernemu i kroczÂącemu prawymi drogami dotrzymuje on wiary.
14 UjrzÂą oni tych, ktĂłrzy narodzili siĂŞ w ciemnoÂści, wrzuconych do ciemnoÂści, podczas gdy sprawiedliwi jaÂśnieĂŚ bĂŞdÂą.
15 Grzesznicy bĂŞdÂą jĂŞczeĂŚ widzÂąc, jak oni jaÂśniejÂą, ale sami pĂłjdÂą tam, gdzie ustalono dla nich dni i czasy.

Tu koĂączy siĂŞ wizja apokaliptyczna Henocha.


	Zapisane

miÂłoÂśĂŚ radoÂśĂŚ piĂŞkno

Strony: 1 Do góry

Drukuj

« poprzedni następny »