NA ÂŚCIEÂŻCE WOJOWNIKA Nauki Juana Matusa

[east]

(..)
mĂłj BoÂże – czujesz
jak ptak biaÂły
w sercu trzepocze
gdy na siebie tak
patrzysz ?

..................  oczyma Brata swojego lub Siostry ... 
czy jesteÂś oczyma oglÂądanego ?
Có¿ -  widok nieostry .....
gdyÂż  mÂąci go ego ..
nieÂświadome energii pola zerowego 

ps. przepraszam autorkĂŞ wiersza za ewentualny odbiĂłr powyÂżego zabiegu jako profnacji.
pozdrawiam Nie byÂło to moim zamiarem.

East

[Igmana (ptak)]

East, zapytanie byÂło do Boga, ktĂłry jest w kaÂżdym Âżywym przejawie, kaÂżdej istocie.
Tak wiĂŞc patrzÂąc na nas, patrzy rĂłwnieÂż na siebie. My moÂżemy jedynie, posiadajÂąc tego ÂświadomoœÌ doÂświadczaĂŚ niezwykÂłoÂści procesu Âżycia, doÂświadczaĂŚ dotkniĂŞĂŚ, takÂże boskich. WĂłwczas trudno, by ‘ptak biaÂły’ w sercu nie trzepotaÂł … a BĂłg tego nie czuÂł … 
Czy teraz nieco jaÂśniej? 

Pozdrawiam
Igmana

[MichaÂł-AnioÂł]

"ÂŚWIAT JEST TAKI bÂądÂź inny jedynie dlatego, Âże powiedzieliÂśmy sobie, Âże wÂłaÂśnie taki jest. JeÂśli przestaniemy tak twierdziĂŚ, Âświat teÂż przestanie byĂŚ takim."

http://www.swami-center.org/pl/text/Juan_Matus.html

[konserwa]

Oj w duszy Wam gra...
a CastanedĂŞ trzeba czytaĂŚ i ...praktykowaĂŚ
to niestety jest kwestia doÂświadczenia, ktĂłrÂą akurat (tylko?)Castanedzie udaÂło siĂŞ opisaĂŚ,
zatem mistrza Don Juana nie bĂŞdĂŞ opisywaÂł, ale cytowaÂł co najwyÂżej:
cyt  z ksi¹¿ki "OpowieÂści o mocy":
"NieskazitelnoœÌ polega na dawaniu z siebie wszystkiego zawsze wtedy, kiedy w coœ jesteœ zaanga¿owany"
co do losu wojownika:
"Wojownik przyjmuje swoje przeznaczenie, jakiekolwiek by ono by³o i akceptuje je z absolutna pokor¹.Pokornie akceptuje to, czym jest, nie po to ¿eby ubolewaÌ nad swoim losem, lecz aby przyj¹Ì jego wyzwanie"
 
a teraz najwaÂżniejsze i o co  Was mocno proszĂŞ przy pisaniu w tym wÂątku:
"Skupianie siĂŞ na wyjaÂśnieniach doprowadzi nas dokÂładnie tam gdzie nie powinniÂśmy byĂŚ - uwikÂła nas z powrotem w obrazie Âświata"

"Ostatnia czêœÌ wyjaœnienia czarowników mówi, ¿e rozum jedynie odbija porz¹dek zewnêtrzny i niczego o nim nie wie.Nie umie go wyjaœniÌ, tak jak nie potrafi wyjaœniÌ naguala. Mo¿e byÌ jedynie œwiadkiem skutków dzia³ania tonala, ale nigdy nie uda mu siê go poj¹Ì ani wyt³umaczyÌ.Sam fakt, ¿e myœlimy i mówimy, dowodzi istnienia jakiegoœ porz¹dku, zgodnie z którym postêpujemy, nie wiedz¹c nawet jak to robimy ani jaki jest ten porz¹dek"

Âściskam Was

[east]

East, zapytanie byÂło do Boga, ktĂłry jest w kaÂżdym Âżywym przejawie, kaÂżdej istocie.
Tak wiĂŞc patrzÂąc na nas, patrzy rĂłwnieÂż na siebie.

Skoro zapytaÂłaÂś Boga, a jesteÂś tym, ktĂłry patrzy , czyli tym, ktĂłry Jest , to kogo BĂłg miaÂłby pytaĂŚ jeÂśli nie samego siebie i po co ?
Nie zna odpowiedzi ?
JeÂśli zaÂś ON nie jest nami, to jakie sÂą nasze z nim relacje ?  Kto zadaje pytanie ?  Komu odpowiedÂź jest potrzebna  ?
I taka myÂśl sie koÂłacze niespokojna pod czaszkÂą .. a co , jeÂśli jesteÂśmy wszyscy odpowiedzialni za narodziny nowego Boga ? My Go tworzymy.
NiemÂądra myÂśl, ale spokoju nie daje....

[MichaÂł-AnioÂł]

"Juan Matus opowiadaÂł Castanedzie legendĂŞ pradawnych widzÂących [9], w ktĂłrej bĂłstwo byÂło przedstawione w postaci Orla. pielĂŞgnujÂącego na Ziemi w ludzkich ciaÂłach wzrost ich indywidualnych ÂświadomoÂści- aby po Âśmierci ciaÂł wykorzystywaĂŚ energiĂŞ tych ÂświadomoÂści jako swoje poÂżywienie. KaÂżdemu czÂłowiekowi jednak darowaÂł szansĂŞ bycia nie zjedzonym. W tym celu naleÂżaÂło przeÂżyĂŚ niepospolite Âżycie myÂśliwego, pod¹¿ajÂącego za wiedzÂą, i wojownika, polujÂącego na “si³ê osobistÂą”, co — w przypadku uwieĂączenia wysiÂłkĂłw sukcesem — pozwalaÂło w odpowiednim waÂżnym momencie “przeskoczyĂŚ obok dziobu Orla” i uzyskaĂŚ wolnoœÌ. Don Juan wyjaÂśniaÂł, Âże nie przyjmuje dosÂłownie przekazu tej pradawnej legendy, tak jak nie przyjmuje rĂłwnieÂż idei napawajÂącego strachem, groÂźnego bĂłstwa, a co za tym idzie i stosunku do niego, budowanego na lĂŞku. Juan Matus widziaÂł inne niebezpieczeĂąstwo — ÂśmierĂŚ, zanim zd¹¿y zrealizowaĂŚ caÂłkowicie te wszystkie moÂżliwoÂści rozwoju, ktĂłre sÂą mu dane jako czÂłowiekowi. Ich urzeczywistnieniu poÂświĂŞciÂł bez reszty cale swoje Âżycic i tego uczyÂł."

" Kieruj  siĂŞ trzema zasadami. Pierwsza to nie dziaÂłanie (zasada analogiczna do uwej, opracowanej w chiĂąskiej jodze), tj. umiejĂŞtnoœÌ zatrzymywania w czasie treningĂłw medytacyjnych aktywnoÂści myÂślowej oraz innej dziaÂłalnoÂści na pÂłaszczyÂźnie “materialnej”: inaczej mĂłwiÂąc — nie dziaÂłanie oznacza przygotowanie siĂŞ do “dziaÂłania" w sferze medytacyjnej.

Druga zasada, stanowiÂąca jedno z wybitniejszych i cenniejszych opracowaĂą SzkoÂły Juana Matusa, to pamiĂŞtanie o zbliÂżajÂącej siĂŞ do kaÂżdego z nas Âśmierci i wynikajÂący stÂąd troskliwy i oszczĂŞdny stosunek do czasu, ktĂłry pozostaÂł do przeÂżycia na Ziemi: nic trwonienie ani czasu, ani siÂł.

Trzecia zasada polega na koniecznoÂści osiÂągniĂŞcia peÂłni11 samego siebie (sanskryckiej niedwoistoÂści). przez nieprzywiÂązywanie do tego- co nieistotne."

[east]

WedÂług Drunvalo Melchizedeka obecnie Âżyjemy w czasach drugiej ÂświadomoÂści,niezbĂŞdnej na szczeblu rozwoju , ale nieharmonicznej, ktĂłra powoduje tyle cierpieĂą i zniszczeĂą. Gdyby na tym poziomie pozostaĂŚ, to grozi nam caÂłkowita autodestrukcja. Celem jest trzecia ÂświadomoœÌ - chrystusowa. ÂŹycie  wiĂŞc d¹¿y do tego, aby ten drugi poziom ÂświadomoÂści jak najszybciej przeskoczyĂŚ przy jego zachowaniu , gdyÂż jest niezbĂŞdnym szczeblem w rozwoju ( tak jak gdy chcemy przejœÌ szybko na drugÂą stronĂŞ strumienia stÂąpajÂąc na zanurzony kamieĂą w tym strumieniu - nasz obecny poziom ÂświadomoÂści - czynimy  to szybko wdziĂŞczni kamieniowi , Âże tam jest ). Zasady szkoÂły Juana Matusa przypominajÂą  taki survival na etapie drugiej ÂświadomoÂści.
Pamiêtanie ka¿dego dnia o œmierci mo¿e byÌ smutne po katolicku ( jeœli œmierÌ to koniec , strach i choroba ), albo wyzwalaj¹cy skok na drugi brzeg strumienia w nadziei, ¿e trafimy na suchy l¹d - œwiadomoœÌ Chrystusow¹ ( tak o niej w³aœnie pisze Drunvallo ).
Ten skok  dokonuje siĂŞ TERAZ dla kaÂżdego c¿³owieka , a takÂże dla caÂłej ludzkoÂści jako takiej.

[Igmana (ptak)]

East, zapytanie byÂło do Boga, ktĂłry jest w kaÂżdym Âżywym przejawie, kaÂżdej istocie.
Tak wiĂŞc patrzÂąc na nas, patrzy rĂłwnieÂż na siebie.

Skoro zapytaÂłaÂś Boga, a jesteÂś tym, ktĂłry patrzy , czyli tym, ktĂłry Jest , to kogo BĂłg miaÂłby pytaĂŚ jeÂśli nie samego siebie i po co ?
Nie zna odpowiedzi ?
JeÂśli zaÂś ON nie jest nami, to jakie sÂą nasze z nim relacje ?  Kto zadaje pytanie ?  Komu odpowiedÂź jest potrzebna  ?
I taka myÂśl sie koÂłacze niespokojna pod czaszkÂą .. a co , jeÂśli jesteÂśmy wszyscy odpowiedzialni za narodziny nowego Boga ? My Go tworzymy.
NiemÂądra myÂśl, ale spokoju nie daje....

East, ale zamieszaÂłeÂś. A wszystko wydawaÂło siĂŞ byĂŚ takie proste. 
WiĂŞc jeszcze raz po kolei. Jestem czÂłowiekiem, posiadajÂącym ÂświadomoœÌ zamieszkiwania we mnie Boga. Nie znaczy, Âże moja ÂświadomoœÌ rĂłwna jest Jego ÂświadomoÂści, to niemoÂżliwe, przynajmniej na tym etapie. 
Jednak ja, obserwator w ludzkiej powÂłoce, mam moÂżliwoœÌ i chĂŞĂŚ prowadzenia dialogu z czÂąstkÂą Boga we mnie. Tzn, przeczuwajÂąc wiĂŞkszÂą ÂświadomoœÌ przenikajÂącÂą mnie, ‘ja’, jako ta mniejsza i jednoczeÂśnie wspó³tworzÂąca wiĂŞkszÂą, pytam (raczej retorycznie) tĂŞ wiĂŞkszÂą co czuje w momencie uÂświadomienia przez czÂłowieka tej jedni, wspó³brzmienia …

Trzepotanie ptaka w sercu odczuwam ja jako cz³owiek, jednoczeœnie musi to byÌ równie¿ odczuwane przez œwiadomoœÌ mnie obejmuj¹c¹.
Wynika z tego jednak, Âże pytanie zbĂŞdne (chociaÂż padÂło), przecieÂż On wie …
Z drugiej strony, to tylko poezja … tam wszystko moÂżliwe i dopuszczalne … niekoniecznie dostĂŞpne naszej logice, bo w niej dziaÂła logika wyÂższego rzĂŞdu. ToteÂż czĂŞsto sama stajĂŞ zdumiona przed tym, co ze mnie wypÂływa. Rozumiem zatem i Twoje niezrozumienie. 

Co do Twojej myÂśli cyt. „a co , jeÂśli jesteÂśmy wszyscy odpowiedzialni za narodziny nowego Boga ? My Go tworzymy.”, to od dawna mnie rĂłwnieÂż takowa nachodzi. Widocznie jest ona wpisana w wyÂższe pole i dotyka co poniektĂłrych.  Ciekawe ktĂłrych? Tych, co nie ograniczajÂą Boga?
Oczywiœcie jest to nie do przyjêcia dla tych, którzy postrzegaj¹ Boga, jako coœ sta³ego i przez to skoùczonego. Ja wolê widzieÌ wszystko w procesie, tak¿e najwy¿sz¹ œwiadomoœÌ. Tote¿ mo¿na powiedzieÌ, ¿e jesteœmy odpowiedzialni za narodziny nowego Boga.
Bo po co byÂłaby ta olbrzymia przestrzeĂą pustki, z jej nieograniczonym potencjaÂłem? Tam wÂłaÂśnie ukrywa siĂŞ nowy BĂłg, tam miejsce na wspó³tworzenie przez kaÂżdÂą ÂświadomoœÌ, tam miejsce wielkiej komunii …
A tu wzajemne inspiracje do wkraczania na dziewicze tereny. JednoczeÂśnie poznawanie tego co juÂż jest.
To tak pobieÂżnie moje (?) widzenie … chociaÂż w wiĂŞkszym stopniu niewidzenie …

Aha, i Âżaden orzeÂł mnie nie poÂżera, rĂłwnieÂż nie obawiam siĂŞ Âże nie zd¹¿ê przed ÂśmierciÂą, bo mam wiecznoœÌ w zapasie …  Ale to juÂż nie do Ciebie East. 

Pozdrawiam serdecznie
Igmana

[east]

Tak rzeczywiÂście  "namieszaÂłem" poczÂątkowo  ; ) wybacz. Jednak dziĂŞki temu zamieszaniu wymieszaÂłem (czy tylko ja ?) tworzenie nowego "boga" z caÂłym szacunkiem  dla Tego KtĂłry Jest .
Mam przeczucie ¿e uczestniczymy w procesie wielkiej , nowej kreacji. Mamy na to czas , mamy na to ca³¹ wiecznoœÌ ..

[MichaÂł-AnioÂł]

"œmierÌ, zanim zd¹¿y zrealizowaÌ ca³kowicie te wszystkie mo¿liwoœci rozwoju, które s¹ mu dane jako cz³owiekowi"