EWANGELIA FILIPA

[MichaÂł-AnioÂł]

Ewangelia apokryficzna, napisana przez ucznia Jezusa Chrystusa apostoÂła Filipa, zostaÂła odnaleziona przez archeologĂłw w Egipcie dopiero w 1945 roku. Zawiera ona bardzo waÂżne informacje przekazane Filipowi, a przede wszystkim czêœÌ tajemnÂą nauk Jezusa Chrystusa, wiedzĂŞ o wstĂŞpowaniu duchowego aspiranta do Domu BoÂżego, czyli „Komnaty Ma³¿eĂąskiej” i Zjednoczeniu tam w objĂŞciach miÂłoÂści z Ojcem.


 

1. Hebrajczyk rodzi Hebrajczyka i ten drugi moÂże zostaĂŚ prozelitÂą. Prozelita zaÂś nie rodzi prozelity.

Ci zaÂś, KtĂłrzy przyszli z Prawdy, takimi sÂą od samego poczÂątku. RodzÂą Oni innych Ludzi Prawdy, ci ostatni muszÂą jedynie siĂŞ narodziĂŚ (w Niej).

 

„Prozelita” to czÂłowiek, ktĂłry przyj¹³ innÂą wiarĂŞ.

„KtĂłrzy przyszli z Prawdy” to Ci, KtĂłrzy przyszli z Domu Boga-Ojca. PotrafiÂą oni przeprowadziĂŚ do niego Swoich uczniĂłw, daĂŚ im siĂŞ „narodziĂŚ” w nim.

 

2. Niewolnik ma tylko tego rodzaju nadziejĂŞ, iÂż stanie siĂŞ wolny. Nie moÂże on liczyĂŚ na otrzymanie dziedzictwa swojego pana.

Natomiast Syn jest nie tylko Synem, ale te¿ Wspó³w³aœcicielem mienia Ojca.

 

Syn Boga-Ojca, wspó³istotny Mu, jest Wspó³w³aœcicielem Jego mienia.

 

3. S¹ tacy, którzy dziedzicz¹ to, co znikome i przemijaj¹ce. Przynale¿¹ oni do tego, co znikome, dlatego te¿ dziedzicz¹ to, co przemijaj¹ce.

Ci zaÂś, KtĂłrzy dziedziczÂą NieprzemijajÂące, Sami sÂą nieprzemijajÂący. ZostajÂą wÂłaÂścicielami tak NieprzemijajÂącego, jak i przemijajÂącego.

Ludzie, nale¿¹cy do tego, co znikome (w rzeczywistoœci) nie dziedzicz¹ niczego, bowiem co mo¿e odziedziczyÌ osoba przemijaj¹ca?

JeÂśli zaÂś ten, ktĂłry pozostawiÂł ciaÂło, odziedziczyÂł ÂŻycie Prawdziwe, oznacza to, Âże nie umarÂł, lecz bĂŞdzie ÂżyÂł.

 

Kto dotar³ do Ojca dziêki wysi³kom nad samodoskonaleniem, ten uzyskuje ¯ycie Prawdziwe po œmierci swojego cia³a. On staje siê Wspó³w³aœcicielem z Ojcem tak w Niebie, jak i na Ziemi.

 

4. Poganin nie umiera wcale, bowiem nigdy (prawdziwie) nie ÂżyÂł. Dlatego nie ma sensu mĂłwiĂŚ o jego Âśmierci.

Ten zaœ, kto przyj¹³ Prawdê, zacz¹³ ¿yÌ. Przy tym grozi mu niebezpieczeùstwo œmierci, poniewa¿ ¿yje.

 

ÂŚmierĂŚ w danym kontekÂście oznacza zboczenie z drogi do Ojca. To ÂśmierĂŚ duchowa, ktĂłra jedynie ma znaczenie.

 

5. Od momentu wcielenia Chrystusa, nadszedÂł dobrobyt, oÂżyÂły miasta, odsunĂŞÂła siĂŞ ÂśmierĂŚ.

 

6. Kiedy byliÂśmy Hebrajczykami, kaÂżdy z nas miaÂł jedynie matkĂŞ. Gdy zaÂś staliÂśmy siĂŞ chrzeÂścijanami, mamy Ojca i matkĂŞ.

 

W tradycji judaistycznej Boga nazywano Ojcem. Jezus teÂż zaproponowaÂł Swoim naÂśladowcom nazywaĂŚ Ojcem tylko Boga-Ojca, a nie ziemskiego rodzica.

Filip mĂłwi, Âże prawdziwi naÂśladowcy Chrystusa znaleÂźli teraz Ojca prawdziwego.

 

7. Ci, ktĂłrzy siejÂą zimÂą, zbierajÂą plony latem.

Zima oznacza wszystko, co ziemskie. Natomiast lato to inny eon. BĂŞdziemy wiĂŞc siaĂŚ zimÂą na Ziemi, aby latem byÂł urodzaj!

Dlatego nie powinniÂśmy bÂłagaĂŚ Boga o zimĂŞ, wszak po zimie jest lato.

JeÂśli zaÂś ktoÂś prĂłbuje otrzymaĂŚ plony zimÂą, nie zbierze urodzaju, a tylko powyrywa pĂŞdy.

 

W poÂłudniowych szerokoÂściach geograficznych siejÂą zimÂą, a nie wiosnÂą.

Greckim sÂłowem „eony” oznaczane sÂą przestrzenne wymiary, do ktĂłrych nale¿¹ m. in. te, ktĂłre nazywane sÂą piekÂłem, rajem, domami Ducha ÂŚwiĂŞtego i Boga-Ojca.

„ZimÂą”, tzn. dopĂłki jesteÂśmy na Ziemi, powinniÂśmy pracowaĂŚ, aby „latem” przebywaĂŚ w dobrobycie i bÂłogoÂści wyÂższych eonĂłw.

 

8. Kto nie bĂŞdzie w ten sposĂłb postĂŞpowaÂł, ten nie zbierze plonĂłw. MaÂło tego, Âże nie zbierze plonĂłw, ale teÂż w sobotĂŞ jego siÂła bĂŞdzie niewystarczajÂąca.

 

Kto nie bĂŞdzie gorliwie pracowaĂŚ nad samodoskonaleniem w ciÂągu caÂłego wcielenia, nie uzyska dla siebie dobrych owocĂłw po jego zakoĂączeniu.

Filip przedstawia okres wyznaczony dla tej pracy przy pomocy obrazĂłw „zimy” lub „tygodnia roboczego”; potem nastĂŞpuje czas odpoczynku: „lato”, „sobota” (sobota u judaistĂłw jest dniem wolnym).

 

9. Chrystus przyszedÂł „odkupiĂŚ” niektĂłrych, tj. wyzwoliĂŚ, zbawiĂŚ. On „odkupiÂł” tych, ktĂłrzy byli cudzymi, czyniÂąc ich Swoimi.

On oddzieliÂł potem Swoich — tych, ktĂłrych wykupiÂł zgodnie ze SwojÂą wolÂą.

On przeznaczyÂł Siebie (na drogĂŞ ofiarnej sÂłuÂżby), kiedy Sam tego zapragn¹³ — jednak nie wĂłwczas, gdy objawiÂł siĂŞ ludziom, ale juÂż od dnia Stworzenia ÂŚwiata przeznaczyÂł Siebie.

On zostaÂł wcielony, a nastĂŞpnie, kiedy zechciaÂł, wycofaÂł Siebie. On przebywaÂł wÂśrĂłd rozbĂłjnikĂłw i zostaÂł zagarniĂŞty jako niewolnik. On wyzwoliÂł Siebie, a takÂże uratowaÂł tych, ktĂłrzy uchodzili na tym Âświecie za dobrych i zÂłych.

 

10. Œwiat³o i ciemnoœÌ, ¿ycie i œmierÌ, prawe i lewe s¹ sobie braÌmi; s¹ nierozdzielne od siebie (w ludziach œwieckich). Tote¿ wœród nich dobrzy nie s¹ dobrymi ani Ÿli z³ymi, a ¿ycie ich nie jest ¿yciem, a œmierÌ nie jest œmierci¹.

Ka¿dy zatem musi zacz¹Ì od rozdzielania w sobie tych aspektów.

Ci, zaÂś, ktĂłrzy oderwali siĂŞ od tego, co Âświeckie — stajÂą siĂŞ jednolici, wieczni.

 

Cz³owiek, wstêpuj¹cy na Drogê duchow¹, powinien oddzieliÌ w sobie to, co prawdziwe, wieczne, przedstawiaj¹ce wartoœÌ dla ¿ycia w eonach wy¿szych od tego, co fa³szywe, nale¿¹ce jedynie do tego œwiata. Nastêpnie musi rozwijaÌ w sobie wartoœci pierwsze i uwalniaÌ siê od drugich.

Ci, KtĂłrzy zrealizowali to w peÂłni, stajÂą siĂŞ wieczni w Boskich eonach.

 

11. Znaczenie, jakie siĂŞ przywiÂązuje do rzeczy ziemskich, jest wielkim b³êdem. OdwracajÂą bowiem one myÂśli od Tego, Kto jest niewzruszony ku temu, co jest przemijajÂące. Wtedy nawet ten, kto sÂłyszy o Bogu, nie postrzega (za tym sÂłowem) tego, co jest Niewzruszone, lecz myÂśli o tym, co przemijajÂące. Podobnie teÂż w sÂłowach „Ojciec”, „Syn”, „Duch ÂŚwiĂŞty”, „ÂŻycie”, „ÂŚwiatÂłoœÌ”, „Zmartwychwstanie”, „KoÂśció³” ludzie nie postrzegajÂą tego, co jest Niewzruszone, lecz myÂślÂą o tym, co przemijajÂące, chyba Âże (poprzez wÂłasne doÂświadczenie duchowe) juÂż poznali to, co jest Niewzruszone. Ludzi Âświeckich sÂłowa te tylko w b³¹d wprowadzajÂą.

Jeœliby ci ludzie odwiedzili eony (Boskie), To nie wymawialiby tych s³ów wœród œwieckich trosk i rzeczy. Bowiem pojêcia te maj¹ zwi¹zek z eonami (Boskimi).

 

Podobnie teÂż w Rosji obecnie wielu ludzi uÂżywa okrzyku „BoÂże!” w analogicznym znaczeniu i sytuacjach, gdy inni ludzie, tacy sami jak oni, stosujÂą przekleĂąstwa.

Boga-Ojca, KtĂłry jest Kosmicznym Oceanem Pierwotnej ÂŚwiadomoÂści, zaczĂŞli malowaĂŚ na prawosÂławnych ikonach w postaci staruszka na obÂłoczku.

Pod sÂłowem „Âżycie” prawosÂławni, podobnie jak ateiÂści pojmujÂą tylko Âżycie w ciele, pÂłaczÂąc za tymi, ktĂłrzy pozostawili ciaÂło, uÂżalajÂąc siĂŞ nad nimi...

 

12. Jednego tylko imienia nie wypowiada siĂŞ wÂśrĂłd Âżycia Âświeckiego, tego, ktĂłrym Ojciec wynagradza Syna. Ono jest ponad wszystko. To Ojciec. Syn nie otrzymaÂłby tego imienia, jeÂżeliby nie zostaÂł Ojcem.

Ci, KtĂłrzy noszÂą to imiĂŞ, wiedzÂą o tym, lecz o tym nie mĂłwiÂą, zaÂś ci, ktĂłrzy nie posiadajÂą tego imienia, nawet tego siĂŞ nie domyÂślajÂą.

Nazwy w Âświecie sÂą stworzone z tego powodu, gdyÂż bez nich nie moÂżna poznaĂŚ Prawdy.

Prawda jest jedn¹, lecz jest wyra¿ona tu mnogoœci¹. To ze wzglêdu na nas, aby doprowadziÌ do poznania Jedynego poprzez mi³oœÌ do mnogoœci.

 

Ludzie, którzy nie poznali osobiœcie Ojca, nie s¹ zdolni do ujrzenia, rozpoznania równie¿ Syna. Jeœli Syn spróbuje powiedzieÌ im o Swojej wspó³istotnoœci z Ojcem, tym samym wzbudzi wobec Siebie jedynie nieprzyjaŸù.

 

13. Ziemscy zarzÂądcy chcieli okÂłamaĂŚ ludzi; wiedzieli, Âże ludzie sÂą jednego pochodzenia z rzeczywiÂście godnym. WziĂŞli okreÂślenia szlachetne i nazwali nimi rzeczy zÂłe, aby w ten sposĂłb okÂłamaĂŚ ludzi i przywiÂązaĂŚ do zÂłego. NastĂŞpnie ci ziemscy zarzÂądcy, jakby z Âłaski, proponujÂą ludziom oddalanie siĂŞ od „zÂłego” i przywieranie do „dobrego”, tym, z ktĂłrymi siĂŞ kontaktujÂą. Ci rzÂądcy ziemscy usiÂłujÂą uczyniĂŚ uprzednio wolnych ludzi niewolnikami na wieki.

 wiĂŞcej ZNAJDZIESZ tu
http://www.swami-center.org/pl/text/Ewangelia_Filipa.html