Grupa Bilderberg jako niewidzialna reka wykonawcza

Czternastego lipca 1995 roku ciszĂŞ maleĂąkiej gĂłrskiej wioski Burgenstock w Szwajcarii rozdarÂł warkot helikopterĂłw. Na ich pokÂładzie znajdowaÂło siĂŞ stu najbardziej wpÂływowych politykĂłw, przemysÂłowcĂłw, finansistĂłw, uczonych, przedstawicieli rodĂłw krĂłlewskich, przywĂłdcĂłw paĂąstw oraz magnatĂłw prasowych.

Spokoju w wiosce pilnowaÂły caÂłe oddziaÂły szwajcarskiej armii, policji oraz sÂłuÂżby bezpieczeĂąstwa. GoÂści nie zwiÂązanych ze zjazdem wyproszono z luksusowych hoteli, zaÂś ich miejsce zajÂąÂł oddziaÂł porzÂądkowy z psami patrolowymi. Kiedy juÂż wszystko byÂło zapiĂŞte na ostatni guzik, nawiÂązano ÂłÂącznoÂśĂŚ radiowÂą z helikopterami i zezwolono na lÂądowanie. PasaÂżerowie pod ÂścisÂłÂą ochronÂą przystÂąpili do obrad 41. dorocznej konwencji.

Delegaci, znani jako ,,grupa Bilderberg’’ – od nazwy holenderskiego hotelu w Osterbeek, w ktĂłrym w maju 1954 r. odbyÂła siĂŞ pierwsza konwencja – zbierajÂą siĂŞ na obrady raz do roku. Podczas ÂściÂśle tajnych spotkaĂą moÂżni i bogaci tego Âświata, czĂŞsto nazywani ,,rĂłwnolegÂłym rzÂądem’’, radzÂą na temat utworzenia tzw. Nowego PorzÂądku.

DziĂŞki poÂłÂączeniu siÂł, czÂłonkowie grupy Bilderberg majÂą podobno wystarczajÂące wpÂływy, aby obalaĂŚ rzÂądy, wywoÂływaĂŚ wojny i dobieraĂŚ wedle uznania Âświatowych przywĂłdcĂłw. Uczestnicy owej politycznej koterii dziaÂłajÂą w sieci pĂłÂłtajnych organizacji, ktĂłre planujÂą upadek zachodniej demokracji. Przypuszcza siĂŞ, Âże w jej miejsce pragnÂą ustanowiĂŚ rzÂądy autorytarne, z ktĂłrych sami bĂŞdÂą czerpaĂŚ korzyÂści – inni zaÂś bĂŞdÂą musieli dla nich niewolniczo pracowaĂŚ.

OsiÂą planu jest stopniowe pozbawianie wÂładzy wybieralnych rzÂądĂłw narodowych. GÂłĂłwne decyzje polityczne – z dziedziny polityki zagranicznej, obronnej i gospodarczej – niezauwaÂżalnie przejdÂą w rĂŞce mianowanych z ,,gremium ponadnarodowego’’, pozostajÂącego pod wpÂływem grupy Bilderberg. PosuniĂŞcia te majÂą na celu zdobycie kontroli nad Âświatowymi zasobami naturalnymi i finansowymi oraz nad ÂświatowÂą produkcjÂą. Pomocna w tym przedsiĂŞwziĂŞciu bĂŞdzie Âświatowa armia, ktĂłrÂą obarcza siĂŞ zadaniem dÂławienia narodowego oporu.

Obserwatorzy, ktĂłrzy twierdzÂą, Âże zidentyfikowali spisek Nowego PorzÂądku, jako przykÂład jego jawnych agencji podajÂą ONZ i UniĂŞ EuropejskÂą, ktĂłrych celem ma byĂŚ realizacja tajnych planĂłw spisku. Poza staÂłym ,,Komitetem Centralnym’’, ktĂłry nadzoruje nadawanie najwyÂższych stanowisk osobom sprzyjajÂącym grupie Bilderberg, nie ma nic takiego jak stali czÂłonkowie grupy. DelegatĂłw na coroczne zjazdy dobiera siĂŞ wedÂług odpowiednich zasÂług.

W artykule opublikowanym 6 maja 1975 roku w ,,Lombardzie’’, staÂłej rubryce pisma Financial Times, dziennikarz C. Gordon Tether ostro skrytykowaÂł dziaÂłania grupy Bilderberg. NapisaÂł, Âże ,,grupa Bilderberg zachowuje siĂŞ zupeÂłnie tak, jakby byÂła jakimÂś spiskiem – nawet jeÂżeli nim nie jest’’. Zwierzchnicy natychmiast pouczyli autora artykuÂłu, aby nigdy wiĂŞcej nie wspominaÂł o tej tajnej grupie. Rok pĂłÂźniej, po dÂługotrwaÂłej walce z cenzurÂą narzuconÂą przez gÂłĂłwnego redaktora, Tether zostaÂł zwolniony. Innym dociekliwym dziennikarzom nie zajĂŞÂło duÂżo czasu zorientowanie siĂŞ, na czym polegaÂł ,,bÂłÂąd’’ Tethera – na zjazdach grupy Bilderberg obecni byli podobno takÂże znani i bardzo wpÂływowi brytyjscy magnaci prasowi.

Manipulacja polityczna

Poprzez dobĂłr i ,,wychowanie’’ czoÂłowych Âświatowych politykĂłw, a takÂże poprzez kontrolĂŞ nad Âświatowymi mediami, grupa jest podobno w stanie kierowaĂŚ sprawami Âświata, zgodnie ze swymi poglÂądami. WdroÂżenie technik public relations oraz przemyÂślna manipulacja mediami pozwala im na powszechne szerzenie przekonania, iÂż bezrobocie, spadek zarobkĂłw, brak bezpieczeĂąstwa pracy i redukcja usÂług publicznych sÂą niezbĂŞdne dla wiĂŞkszej konkurencyjnoÂści i niÂższej inflacji. MĂłwi siĂŞ, Âże caÂłe narody trzyma siĂŞ w ubĂłstwie, aby sparaliÂżowaĂŚ ich wydajnoÂśĂŚ gospodarczÂą. Aby zdestabilizowaĂŚ kraje stanowiÂące zagroÂżenie dla Âświatowej gospodarki, wznieca siĂŞ konflikty i wojny.

Wprowadza siĂŞ ograniczajÂące podatki, ustawy o zatrudnieniu i strukturze zarobkĂłw, ktĂłre majÂą utrzymaĂŚ Âświatowy bilans na poziomie korzystnym wyÂłÂącznie dla elity.
Grupa Bilderberg uwaÂżana jest za najwaÂżniejszy ,,rzÂąd rĂłwnolegÂły’’ spoÂśrĂłd wielu oÂśrodkĂłw wÂładzy Nowego PorzÂądku. Jego czÂłonkiem moÂżna zostaĂŚ wĂłwczas, gdy siĂŞ jest o to poproszonym. Nikomu nie wolno publicznie mĂłwiĂŚ o dyskusjach i podjĂŞtych decyzjach. Delegaci pochodzÂą z USA, Kanady i Europy, jednak dwie trzecie caÂłkowitej liczby stanowiÂą czÂłonkowie europejscy. Konwencje organizowane sÂą co roku. Przez trzy dni – pod koniec maja lub na poczÂątku czerwca – odbywajÂą siĂŞ dyskusje o ,,bieÂżÂących sprawach’’.

Tajna organizacja

Mimo ogromnych wpÂływĂłw, Bilderberg jest tylko jednÂą z wielu grup interesu wspĂłÂłpracujÂących ze sobÂą i peÂłniÂących w istocie rolĂŞ tajnych rzÂądĂłw. UwaÂża siĂŞ, Âże w poÂłÂączeniu posiadajÂą ogromnÂą – choĂŚ tajnÂą – wÂładzĂŞ nad Âświatem. W Stanach Zjednoczonych Nowy PorzÂądek reprezentowany jest podobno przez KomisjĂŞ TrĂłjstronnÂą – siostrzanÂą organizacjĂŞ grupy Bilderberg, z ktĂłrÂą ma wspĂłlnych czÂłonkĂłw i zadania.

W roku 1972 w posiadÂłoÂści multimilionera Davida Rockefellera po raz pierwszy spotkaÂła siĂŞ 17-osobowa ,,grupa do spraw planowania’’, ktĂłra ustanowiÂła KomisjĂŞ TrĂłjstronnÂą, finansowanÂą z pieniĂŞdzy Rockefellera. Jej przewodniczÂącym zostaÂł Zbigniew BrzeziĂąski, wĂłwczas profesor na Uniwersytecie Columbia. BrzeziĂąski juÂż kilka lat wczeÂśniej miaÂł wzywaĂŚ do utworzenia ,,organizacji krajĂłw rozwiniĂŞtych’’. Zadaniem jej krajĂłw czÂłonkowskich – USA, krajĂłw Europy Zachodniej i Japonii, ze wzglĂŞdu na ,,przewagĂŞ naukowÂą i technologicznÂą’’ nazwanych ,,najbardziej zaawansowanymi w ÂświadomoÂści planetarnej’’, miaÂły byĂŚ ogĂłlnoÂświatowe rzÂądy. W ksiÂąÂżce Between Two Ages (,,Na przeÂłomie wiekĂłw’’) BrzeziĂąski stwierdziÂł, Âże ,,dominacja narodĂłw nie jest juÂż aktualnÂą koncepcjÂą’’. Teoretycy Nowego PorzÂądku odczytujÂą ten poglÂąd jako dowĂłd na istnienie tajnego planu likwidacji narodowych granic i toÂżsamoÂści.

Komisja TrĂłjstronna przystÂąpiÂła do realizacji swego planu na poczÂątku lat siedemdziesiÂątych. IstniejÂą przypuszczenia, Âże prezydent USA Jimmy Carter zostaÂł specjalnie dobrany i wyszkolony dla potrzeb wyborĂłw w 1977 roku, poniewaÂż przychylnie odnosiÂł siĂŞ do ambicji Komisji. Carter zwyciĂŞÂżyÂł czĂŞÂściowo dziĂŞki talentowi oratorskiemu, lecz takÂże dziĂŞki pomocy Komisji TrĂłjstronnej. Po wstÂąpieniu na urzÂąd prezydenta, bezzwÂłocznie przystÂąpiÂł do realizacji polityki przez niÂą zatwierdzonej. Wielu pracownikĂłw jego administracji zostaÂło czÂłonkami Komisji, zaÂś sam BrzeziĂąski w listopadzie 1977 roku otrzymaÂł niezwykle wpÂływowÂą posadĂŞ doradcy ds. bezpieczeĂąstwa narodowego.
Po wygranych wyborach Komisja przystÂąpiÂła do realizacji plany podzielenia Âświata na trzy obszary wzajemnie zaleÂżnych siÂł. NaleÂżeĂŚ do nich miaÂły USA, Zjednoczone Stany Europy oraz Unia Pacyfiku. FaktycznÂą wÂładzĂŞ nad Âświatem miaÂł przejÂąĂŚ ,,wielki biznes’’, a zwÂłaszcza korporacje miĂŞdzynarodowe.

Tajna agenda

Wprawdzie Komisja TrĂłjstronna jest bardzo wpÂływowa i niezwykle skuteczna w dziaÂłaniu, jednak silniej zwiÂązana z rzÂądem USA jest Rada StosunkĂłw MiĂŞdzynarodowych. Ta organizacja liczÂąca tysiÂące czÂłonkĂłw, rekrutujÂących siĂŞ z rĂłÂżnych dziedzin, jest prawdziwÂą siÂłÂą napĂŞdowÂą zagranicznej polityki StanĂłw Zjednoczonych. Od 1940 roku kaÂżdy amerykaĂąski sekretarz stanu byÂł czÂłonkiem Rady lub jej ,,mÂłodszej siostry’’, Komisji TrĂłjstronnej. KaÂżdy sekretarz obrony (a wczeÂśniej sekretarz wojny) rĂłwnieÂż byÂł czÂłonkiem ktĂłrejÂś z nich. Podobno nawet szefowie agencji CIA i niemal kaÂżdy powaÂżniejszy doradca ds. bezpieczeĂąstwa narodowego wywodzili siĂŞ z Rady StosunkĂłw MiĂŞdzynarodowych. Przez lata Rada rozrosÂła siĂŞ do takiego stopnia, iÂż uwaÂża siĂŞ, Âże sprawuje obecnie kontrolĂŞ nad audiencjami w BiaÂłym Domu.

Panuje opinia, iÂż czÂłonkiem Rady StosunkĂłw MiĂŞdzynarodowych i Komisji TrĂłjstronnej jest teÂż prezydent Clinton. W administracji jego rzÂądu pracowaÂło prawie stu czÂłonkĂłw Rady. Poprzedni prezydent, George Bush, na wysokich stanowiskach zatrudniÂł 95 jej czÂłonkĂłw. SÂądzi siĂŞ, Âże ich dominacja jest tak znaczna, iÂż wykaz czÂłonkĂłw Rady, ktĂłrzy sÂłuÂżyli w czterech ostatnich administracjach rzÂądu USA, liczyÂłby ponad dziesiĂŞĂŚ stron.

Jednak to tylko ,,widzialne’’ ramiĂŞ globalnej elity, ktĂłrej ,,sanktuarium’’ leÂży podobno w zÂłowrogim ,,Zakonie Trupiej Czaszki’’. Zakon, do dziÂś otoczony tajemnicÂą, przypuszczalnie jest osiÂą tajemnej siÂły, ktĂłra kieruje sprawami Âświata. ZaÂłoÂżony 150 lat temu, wywodzi siĂŞ z Illuminati – tajnego niemieckiego stowarzyszenia okultystycznego, ktĂłrego celem byÂła dominacja nad Âświatem. Lista czÂłonkĂłw jest trzymana w ÂścisÂłej tajemnicy – choĂŚ rzekomo ujawniono czÂłonkostwo George’a Busha. CzÂłonkom Zakonu nie wolno opowiadaĂŚ o ceremoniach rytualnych, jednak przypuszcza siĂŞ, iÂż majÂą one swe ÂźrĂłdÂło w okultyzmie. PoniewaÂż – jak domniemajÂą niektĂłrzy – Zakon kultywuje ÂśmierĂŚ i zniszczenie, jego symbolem jest czaszka i piszczele – znane z historii jako emblemat oddziaÂłĂłw hitlerowskich.

Pradawny spisek

BliÂższe spojrzenie na Zakon i zbadanie koligacji czÂłonkĂłw rzekomo pozwala stwierdziĂŚ, Âże Nowy PorzÂądek nie jest niczym nowym. Idea taka liczy setki, a moÂże tysiÂące lat. Podobno dotÂąd historykom zrĂŞcznie mydlono oczy aby nie wyszÂła na jaw obecnoÂśĂŚ tych, ktĂłrzy naprawdĂŞ stojÂą za Âświatowymi wydarzeniami.

Polityka wÂładzy

W pĂłÂźnych latach 70. japoĂąskie, zachodnioeuropejskie i amerykaĂąskie banki – wszystkie powiÂązane z KomisjÂą TrĂłjstronnÂą, grupÂą Bilderberg i innymi elitarnymi grupami – poÂżyczyÂły ogromne sumy pieniĂŞdzy Brazylii i innym krajom Trzeciego ÂŚwiata. JuÂż wĂłwczas wielu finansistĂłw zdawaÂło sobie sprawĂŞ, Âże spora czĂŞÂśĂŚ tych krajĂłw nigdy nie zdoÂła spÂłaciĂŚ dÂługu. Kilka lat pĂłÂźniej Brazylia rzeczywiÂście zbankrutowaÂła, zaÂś Komisja TrĂłjstronna zaoferowaÂła jej ukÂład, polegajÂący na tym, Âże Brazylia, w zamian za redukcjĂŞ dÂługu, zrzecze siĂŞ praw do swych bogactw naturalnych. Brazylia, kraj bogaty w zasoby naturalne, zostaÂła zmuszona do oddania swych zasobĂłw drewna i mineraÂłĂłw.

W konsekwencji jej lasy tropikalne zostaÂły zdziesiÂątkowane, zaÂś drewno poszÂło na zapÂłatĂŞ paĂąstwowego dÂługu, natomiast kopalnie zaczĂŞÂły prowadziĂŚ rabunkowÂą gospodarkĂŞ brazylijskimi mineraÂłami, zÂłotem, kamieniami szlachetnymi i rudami metali szlachetnych. W ten sposĂłb Brazylia jest utrzymywana w stanie ciÂągÂłego ubĂłstwa, a duÂży odsetek jej spoÂłeczeĂąstwa mieszka w slumsach, podczas gdy paĂąstwa naleÂżÂące do tzw. Nowego PorzÂądku bogacÂą siĂŞ jej kosztem.

(anonimowy materiaÂł z sieci)

“NAJWYÂŻSZY CZAS!”: Co ukrywa Bilderberg?

Pod tym intrygujÂącym tytuÂłem Milosz Marczuk w najnowszym numerze “NCz!” (21/2003) omawia konferencjĂŞ jednej z najbardziej tajemniczych organizacji na Âświecie:

“Dziennikarze przez krzaki wypatrywali uczestnikĂłw tajnej konferencji, jaka odbyÂła siĂŞ w dniach 15-18 maja w Wersalu. Starali siĂŞ zidentyfikowaĂŚ jej uczestnikĂłw, bo inne informacje na temat wydarzenia sÂą caÂłkowicie utajnione. ObradowaÂła Grupa Bilderberg.
PiĂŞciogwiazdkowy hotel Trianon Park, znajdujÂący siĂŞ tuÂż przy paÂłacu, zostaÂł otoczony przez najbardziej doborowÂą jednostkĂŞ francuskiej policji – osÂławionÂą CRS. W Wersalu obecni byli wysocy rangÂą politycy amerykaĂąscy. W spotkaniu uczestniczyÂł Ryszard Perle, ktĂłrego uwaÂża siĂŞ za gÂłĂłwnego architekta decyzji w sprawie ataku na Irak. Jeszcze w lutym 1998 r. Ryszard Perle i byÂły kongresman Stefan Solarz, opublikowali “List otwarty do prezydenta”, w ktĂłrym zaÂżÂądali zdecydowanej akcji pod auspicjami StanĂłw Zjednoczonych przeciwko Saddamowi Husseinowi. List Perle’a i Solarza zostaÂł podpisany przez osoby znajdujÂące siĂŞ obecnie w administracji Busha: Elliotta Abramsa (Rada BezpieczeĂąstwa Narodowego), Ryszarda Armitage (Departament Stanu), Johna Boltona (Departament Stanu), Douga Feith (Departament Obrony), Fryderyka Ikle (rada polityki obronnej), Zalmaya Khalilzada (BiaÂły Dom), Piotra Rodmana (Departament Obrony), Donalda Rumsfelda (sekretarz obrony), PawÂła Wolfowitza (Departament Obrony), Davida Wurmsera (Departament Stanu) i Dova Zakheima (Departament Obrony). Na spotkaniu miaÂł teÂż byĂŚ sam sekretarz obrony USA – Donald Rumsfeld. Nie zostaÂł jednak na pewno rozpoznany. ByĂŚ moÂże w sobotĂŞ pojawiÂł siĂŞ teÂż sekretarz stanu Colin Powell, ktĂłry wczeÂśniej odbyÂł podrĂłÂż po Niemczech i krajach Bliskiego Wschodu. Trudno to do koĂąca stwierdziĂŚ, gdyÂż okna hotelu zasÂłoniĂŞto czarnÂą, zupeÂłnie nieprzeÂświtujÂącÂą foliÂą. Na pewno rozpoznano krĂłlowÂą Holandii Betrix, krĂłla Hiszpania Jana Karola, byÂłego premiera Finlandii PawÂła Lipponena, Henryka Kissingera. Tematem obrad konferencji Grupy byÂło zapewne uregulowanie napiĂŞtych kontaktĂłw politykĂłw europejskich z administracjÂą BiaÂłego Domu. Na pewno rozmawiano teÂż o podziale wpÂływĂłw w Iraku po zakoĂączonej wojnie i o strefie wolnego handlu na Bliskim Wschodzie. Zdaniem analitykĂłw, mĂłwiĂŚ teÂż miano o budowie armii europejskiej i jej relacjach z NATO i Amerykanami.”

Tak, grupa dobranych (wybranych) politykĂłw i osobistoÂści ma co omawiaĂŚ – skÂąd jednak aÂż taka tajemnica? Zapewne Grupa ma coÂś do ukrycia?

“Grupa bierze nazwĂŞ od hotelu Bilderberg, ktĂłry znajduje siĂŞ w Holandii w miejscowoÂści Oosterbeek. ZostaÂła zaÂłoÂżona przez eksponentĂłw Âświata polityki i biznesu z Europy i USA. Pierwsze zebranie odbyÂło siĂŞ pod przewodnictwem holenderskiego ksiĂŞcia Bernarda. W zorganizowaniu go pomagaÂł mu JĂłzef Retinger. Urodzony w 1887 roku w Krakowie polski ÂŻyd, byÂł postaciÂą bardzo ciekawÂą i podejrzanÂą. StudiowaÂł w ParyÂżu i Monachium, pracowaÂł dla PiÂłsudskiego, Sikorskiego, ale pewnie rĂłwnieÂż dla brytyjskiego wywiadu. Kiedy w roku 1943 zostaÂł zrzucony do Polski, kontrwywiad AK uznaÂł go za sowieckiego szpiega i zamknÂąÂł w wiejskiej chaÂłupie. Podtruwany regularnie przez podstawionÂą kobietĂŞ – oficera kontrwywiadu AK (takie miaÂła rozkazy), zostaÂł w koĂącu zabrany z okupowanej Polski. NastĂŞpnie pojawiÂł siĂŞ u boku ksiĂŞcia Bernarda i wspĂłÂłorganizowaÂł pierwsze spotkanie Grupy. ZgromadziÂł najwaÂżniejsze osobistoÂści z Europy i Ameryki. Ze Âświata biznesu zaangaÂżowani w spotkania byli Jan McCloy (Chase Manhattan Bank), Dawid Rockefeller, M. Leffingwelle (Bank Morgana) i wielu innych. Potem do waÂżnych osobistoÂści Grupy doÂłÂączyÂł Zbigniew BrzeziĂąski. KsiÂąÂżĂŞ Bernard przewodziÂł Grupie aÂż do roku 1976. W tym roku nie odbyÂło siĂŞ spotkanie. Zamieszanie ksiĂŞcia w korupcyjnÂą aferĂŞ Lockheeda spowodowaÂło zmianĂŞ przewodniczÂącego – na czele Grupy stanÂąÂł Douglas Home, byÂły minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii. Po nim przewodniczyli Walter Scheel – pĂłÂźniejszy prezydent RFN, Eryk Roll – szef grupy bankowej Warburg, Od roku 1989 do dziÂś GrupĂŞ zwoÂłuje Piotr Ropert, znany bardziej jako lord Carrington, byÂły sekretarz generalny NATO, byÂły minister w wielu rzÂądach brytyjskich, czÂłonek Fabian Society i KrĂłlewskiego Instytutu Spraw Zagranicznych.”

Dane odnoÂśnie “naszego” JĂłzefa Rettingera sÂą nieÂścisÂłe i niepeÂłne, a szkoda, bo to postaĂŚ nietuzinkowa i z nie jednego pieca chleb jadaÂł… W 1917 roku byÂł “przy” rewolucji meksykaĂąskiej, podczas wojny domowej w Chinach obsÂługiwaÂł Czang-Kai-Szeka. Jak siĂŞ znalazÂł przy gen. Sikorskim i dlaczego nie odstĂŞpowaÂł go nawet o krok? I dlaczego ten jeden raz, gdy Sikorski tuÂż przed tragicznÂą ÂśmierciÂą byÂł w Gibraltarze, Rettingera akurat tam zabrakÂło?

“Grupa skÂłada siĂŞ z ludzi wpÂływowych: zarĂłwno tych, ktĂłrzy zawdziĂŞczajÂą to swojej pozycji politycznej, jak i tych, ktĂłrzy stajÂą siĂŞ nimi w doÂśĂŚ nieoczekiwanych okolicznoÂściach PrzykÂładem takiego drugiego typu (poza Retingerem) jest Otto Wolff von Amerongen – wieloletni poÂśrednik w kontaktach niemiecko-sowieckich. MĂłgÂł w kaÂżdej chwili przekraczaĂŚ “ÂżelaznÂą kurtynĂŞ”, peÂłniÂąc rolĂŞ nieformalnego ambasadora Bonn w Moskwie. ByÂł pierwszym Niemcem, ktĂłry zasiadÂł w zarzÂądzie koncernu Esso, a teraz ma posadĂŞ miĂŞdzy innymi w Exxon-Mobil. Grupa nie odÂżegnywaÂła siĂŞ od kontaktĂłw z Sowietami. Bo jej celem zawsze byÂło zapewnienie wpÂływĂłw finansowych i politycznych cywilizacji BiaÂłego CzÂłowieka. A do niej, jak by nie byÂło – naleÂżÂą i Rosjanie. W spotkaniach Grupy na pewno uczestniczyÂło dwoje PolakĂłw. Andrzej Olechowski jest na nich regularnie. Hanna Suchocka na pewno pojawiÂła siĂŞ w roku 1998. ByÂła wĂłwczas minister sprawiedliwoÂści. Ciekawe jest zestawienie dat obrad Grupy z wizytÂą w Polsce Zbigniewa BrzeziĂąskiego. Profesor przyleciaÂł do Polski w sobotĂŞ wieczĂłr. Natychmiast po przybyciu udzieliÂł wywiadu dla TVN24. StwierdziÂł w nim: “Polska musi byĂŚ wiarygodnym sojusznikiem Ameryki, ale nie satelitÂą. Ameryka ceni sojusznikĂłw i Polska powinna byĂŚ powaÂżnym i trwaÂłym sojusznikiem Ameryki. Polska, miejmy nadziejĂŞ, bĂŞdzie czĂŞÂściÂą Europy i dlatego teÂż obok utrzymania pewnej rĂłwnowagi miĂŞdzy konsekwencjami z sojuszu z AmerykÂą i priorytetu, na jaki ten sojusz zasÂługuje, jednoczeÂśnie rĂłwnieÂż musi prowadziĂŚ politykĂŞ, ktĂłra jest wiarygodna jako polityka europejska, ktĂłra potwierdza dÂąÂżenie Polski do Europy i uczestnictwo Polski w jej budowaniu”. Czyli w kilku zdaniach streÂściÂł caÂłÂą filozofiĂŞ zebraĂą Grupy Bilderberg: budowanie bliskich kontaktĂłw Europa-USA.”

W powyÂższym sprawozdaniu zabrakÂło innych polskich nazwisk, poza BrzeziĂąskim. A szkoda…

polskiejutro.com

PosÂłuszna gwardia zachodu

W II Rzeczypospolitej jedynym nielegalnym ruchem politycznym byli komuniÂści, ktĂłrzy sami okreÂślali siebie jako ,,polskÂą sekcjĂŞ MiĂŞdzynarodĂłwki Komunistycznej.
Faktycznie oznaczaÂło to, Âże stanowili agenturĂŞ organizacji, ktĂłrej cele byÂły sprzeczne z interesami Polski. Dzisiaj, co prawda, nie ma juÂż Kominternu, ale istnieje inna miĂŞdzynarodĂłwka, ktĂłrÂą moÂżna by nazwaĂŚ globalistycznÂą, kosmopolitycznÂą, liberalnÂą, a zorientowani czytelnicy z pewnoÂściÂą znajdÂą jeszcze kilka celniejszych okreÂśleĂą. Jest ona wprawdzie nieformalna, ale jej ludzie dziaÂłajÂą w naszym kraju najzupeÂłniej legalnie, zdobywajÂąc coraz wiĂŞksze wpÂływy.

Jednym z gÂłĂłwnych gremiĂłw, w ktĂłrych owa miĂŞdzynarodĂłwka siĂŞ zbiera, jest Klub Bilderberg, zaÂłoÂżony w 1954 r. z inicjatywy JĂłzefa Retingera ( 1888-1960 ), tajemniczej postaci, ktĂłra w czasie wojny byÂła cieniem gen. Sikorskiego, a pĂłÂźniej jednym z pionierĂłw tzw. integracji europejskiej. Lista osĂłb uczestniczÂących w corocznych spotkaniach Klubu obejmuje czoÂłĂłwkĂŞ zachodniej finansjery i polityki. Spotkania te poÂświĂŞcone sÂą, rzecz jasna, sprawom politycznym. Z informacji amerykaĂąskiego tygodnika ,,The Spotlight wynika, Âże decyzje tam podejmowane sÂą potem wcielane w Âżycie przez poszczegĂłlne rzÂądy i oficjalne organizacje miĂŞdzynarodowe, jak ONZ.

Olechowski – od lat w Bilderbergu

Od 1994 r. w spotkaniach Klubu Bilderberg bierze udziaÂł reprezentant Polski – byÂły minister finansĂłw i spraw zagranicznych, Andrzej Olechowski. WybĂłr tej wÂłaÂśnie osoby do tak waÂżnego gremium z pewnoÂściÂą nie byÂł przypadkowy. Trzeba bowiem pamiĂŞtaĂŚ, Âże Olechowski swojÂą karierĂŞ ekonomisty rozpoczynaÂł jako pracownik Konferencji NarodĂłw Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) w Genewie w latach 1974-1975 i 1982-1984, natomiast w latach 1985-1987 pracowaÂł w Banku ÂŚwiatowym w Waszyngtonie, a wiĂŞc w najwaÂżniejszej instytucji finansowej Âświata. Jego osobĂŞ juÂż nieraz wymieniano jako kandydata na premiera, a nie jest wykluczone, Âże za dwa lata moÂże byĂŚ jednym z gÂłĂłwnych pretendentĂłw do prezydentury.

Suchocka - “europejka” idealna

W tegorocznym spotkaniu Klubu Bilderberg po raz pierwszy PolskĂŞ reprezentowaÂły dwie osoby. TÂą drugÂą byÂła minister sprawiedliwoÂści Hanna Suchocka, ktĂłra wprawdzie nie pracowaÂła w Âżadnym banku, ale za to odebraÂła staranne wyksztaÂłcenie w takich uczelniach, jak Columbia University w Leyden, Instytut Praw CzÂłowieka w Strasburgu oraz Instytut Prawa Publicznego w Heidelbergu. Od 1991 r. wchodzi ona w skÂład polskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, uczestniczÂąc w pracach najwaÂżniejszej Komisji Politycznej, a w 1992 r., zanim zostaÂła premierem, peÂłniÂła funkcjĂŞ wiceprzewodniczÂącej tego Zgromadzenia.

Warto teÂż przypomnieĂŚ, Âże kilka miesiĂŞcy temu Suchocka weszÂła w skÂład 9-osobowej Rady MĂŞdrcĂłw, ktĂłrej zadaniem miaÂło byĂŚ przygotowanie projektu reformy Rady Europy. Nic wiĂŞc dziwnego, Âże zostaÂła ona juÂż odznaczona ZÂłotym Medalem Fundacji im. Jeana Monneta w Lozannie ,,za dziaÂłalnoÂśĂŚ na rzecz integracji europejskiej i praw czÂłowieka, a takÂże otrzymaÂła MiĂŞdzynarodowÂą NagrodĂŞ im. Maxa Schmidtheinego ,,dla osĂłb szczegĂłlnie wyrĂłÂżniajÂących siĂŞ dziaÂłalnoÂściÂą politycznÂą i gospodarczÂą na rzecz liberalnego porzÂądku na Âświecie. ByÂła premier byĂŚ moÂże juÂż niebawem bĂŞdzie mogÂła ten ,,liberalny porzÂądek umacniaĂŚ jeszcze aktywniej, gdyÂż w Strasburgu rozwaÂża siĂŞ pomysÂł zgÂłoszenia jej kandydatury na stanowisko sekretarza generalnego Rady Europy. MoÂże to zresztÂą mieĂŚ zwiÂązek z jej udziaÂłem w spotkaniu Klubu Bilderberg.

WÂładysÂław Geremek – pod skrzydÂłami global-masona Zbigniewa BrzeziĂąskiego

Kariery Olechowskiego i Suchockiej sÂą typowe dla ludzi ze ÂścisÂłej czoÂłĂłwki udecji. WÂłaÂściwie kaÂżda wpÂływowa postaĂŚ tego obozu moÂże pochwaliĂŚ siĂŞ znaczÂącymi kontaktami z miĂŞdzynarodowÂą elitÂą. Minister spraw zagranicznych BronisÂław Geremek zdÂąÂżyÂł nawiÂązaĂŚ te kontakty jeszcze w latach 60-tych, gdy po raz pierwszy byÂł wykÂładowcÂą College de France, jednej z najwaÂżniejszych francuskich uczelni. W 1990 r. Geremek braÂł udziaÂł w waszyngtoĂąskim spotkaniu Komisji TrĂłjstronnej ( Trilateral Commission) , ktĂłra peÂłni podobnÂą funkcjĂŞ , co Klub Bilderberg, ale skupia elity nie tylko z Zachodu (Ameryka PĂłÂłnocna i Europa), lecz takÂże z Japonii. Inicjatorem powstania tego ciaÂła w 1973 r. byÂł Zbigniew BrzeziĂąski, jedna z czoÂłowych postaci globalistycznej miĂŞdzynarodĂłwki.

Michnik - “Âżyd roku”

RĂłwnie duÂżym uznaniem cieszy siĂŞ w tych gremiach Adam Michnik. ZostaÂł on juÂż uhonorowany nagrodÂą Prix de Liberte przez francuski Pen Club (czyli miĂŞdzynarodowÂą organizacjĂŞ literatĂłw ) zaÂś w USA otrzymaÂł NagrodĂŞ Praw CzÂłowieka im. Roberta Kennedy ego oraz przed kilkoma laty tytuÂł ,,ÂŻyda roku, nadawany przez amerykaĂąskie organizacje Âżydowskie. Nie powinno to dziwiĂŚ, wszakÂże w Nowym Jorku mieszka brat Michnika, Jerzy ( drugi brat, Stefan, mieszka w Szwecji ). Do bardzo dobrych przyjaciĂłÂł redaktora ,,Gazety Wyborczej naleÂży m.in. Daniel Cohn-Bendit, sÂławny przywĂłdca rebelii paryskich studentĂłw w maju 1968 r., a obecnie deputowany do Parlamentu Europejskiego z ramienia niemieckiej Partii Zielonych. Cohn-Bendit odwiedziÂł Michnika wiosnÂą br., gdy przebywaÂł z wizytÂą w Warszawie.

Smolar – czÂłowiek Sorosa

Inna znaczÂąca postaĂŚ z tego Âśrodowiska, Aleksander Smolar, rĂłwnieÂż posiada ciekawe kontakty zagraniczne. Od 1971 r., gdy wyemigrowaÂł do Francji, pracowaÂł jako politolog w paryskim Centre National de la Recherche Scientifique. W 1990 r. wrĂłciÂł do Polski, zostajÂąc od razu szefem zespoÂłu doradcĂłw premiera Mazowieckiego.PĂłÂźniej peÂłniÂł podobnÂą funkcjĂŞ u boku premier Suchockiej. Jeszcze dzisiaj mĂłwi, Âże jego Âżycie toczy siĂŞ miĂŞdzy WarszawÂą a ParyÂżem. W Warszawie jest czÂłonkiem wÂładz Unii WolnoÂści, a przede wszystkim prezesem Fundacji im. Stefana Batorego, zaÂłoÂżonej przez innÂą znaczÂącÂą postaĂŚ kosmopolitycznej miĂŞdzynarodĂłwki, George a Sorosa. We wÂładzach tej fundacji zasiadajÂą takÂże m.in. Geremek, Suchocka i Olechowski.

W bankach “sami swoi”

Wchodzenie ludzi z Polski do elit miĂŞdzynarodowych odbywa siĂŞ takÂże poprzez instytucje finansowe. Prezes Narodowego Banku Polskiego, Hanna Gronkiewicz-Waltz, od lat jest staÂłym goÂściem ÂŚwiatowego Forum Gospodarczego, ktĂłre odbywa siĂŞ w szwajcarskim uzdrowisku Davos, zaÂś czasopismo ,,Global Finance przyznaÂło jej w 1997 r. nagrodĂŞ dla najlepszego prezesa banku centralnego. Nic dziwnego, skoro jeszcze do niedawna jej gÂłĂłwnym doradcÂą byÂł StanisÂław GomuÂłka, ,,marcowy emigrant, ktĂłry po 1969 r. zostaÂł profesorem w London School of Economics, a dzisiaj doradza wicepremierowi Leszkowi Balcerowiczowi. ZresztÂą sam Balcerowicz cieszy siĂŞ uznaniem wpÂływowych kĂłÂł na Zachodzie, skoro kilka lat temu byÂł jednym z kandydatĂłw do Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii, a jeden z najwiĂŞkszych bankĂłw amerykaĂąskich Merrill Lynch zaprosiÂł go do swojego Komitetu Honorowego. Notabene, dyrektorem polskiej placĂłwki Merrill Lynch jest obecnie Krzysztof Krowacki, byÂły wiceminister finansĂłw w rzÂądzie Suchockiej i gÂłĂłwny negocjator redukcji naszego zadÂłuÂżenia. RĂłwnieÂż byÂły premier Jan Krzysztof Bielecki wybraÂł podobnÂą drogĂŞ kariery – od 1993 r. jest przedstawicielem Polski w Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju. Z kolei byÂły wicepremier Grzegorz KoÂłodko po opuszczeniu swojej funkcji zostaÂł ekspertem Banku ÂŚwiatowego.

SĂŞdziowie z MSZ

Nie tylko polscy ekonomiÂści majÂą szansĂŞ wejÂścia na zachodnie salony. Dotyczy to rĂłwnieÂż prawnikĂłw, czego przykÂładem moÂże byĂŚ prof. Jerzy Makarczyk, specjalista od prawa miĂŞdzynarodowego, ktĂłry w latach 1989-1992 peÂłniÂł rĂłwnieÂż funkcjĂŞ wiceministra spraw zagranicznych. Od 1992 r. jest on sĂŞdziÂą Europejskiego TrybunaÂłu Praw CzÂłowieka w Strasburgu. Jego byÂły szef, prof. Krzysztof Skubiszewski, miaÂł mniej szczĂŞÂścia, gdyÂż w 1993 r. nie udaÂło mu siĂŞ uzyskaĂŚ wymarzonego fotela sĂŞdziego MiĂŞdzynarodowego TrybunaÂłu SprawiedliwoÂści w Hadze. ,,Na otarcie Âłez powierzono mu funkcjĂŞ przewodniczÂącego IraĂąsko-AmerykaĂąskiego TrybunaÂłu ArbitraÂżowego, rĂłwnieÂż majÂącego siedzibĂŞ w Hadze.

Pastusiak – Âśladem Schaffa

Do elit miĂŞdzynarodowych wchodzÂą nie tylko ludzie udecji, ale rĂłwnieÂż osoby zwiÂązane z SLD. Charakterystycznym przykÂładem moÂże tu byĂŚ poseÂł Longin Pastusiak (notabene ziĂŞĂŚ byÂłego I sekretarza KC PZPR Edwarda Ochaba i jego Âżony Racheli Silbiger), ktĂłrego kariera zawsze szÂła jak po maÂśle: w 1959 r. studia ukoĂączyÂł w Woodrow Wilson School of Foreign Affairs na University of Virginia w Charlottesville (USA). a od koĂąca lat 60-tych jest staÂłym wykÂładowcÂą wielu amerykaĂąskich uczelni. W latach 1991-1994 peÂłniÂł nawet funkcjĂŞ wiceprezydenta MiĂŞdzynarodowego Towarzystwa Nauk Politycznych.

Poza tym Pastusiak jest czÂłonkiem Klubu Rzymskiego, waÂżnej organizacji skupiajÂącej naukowcĂłw z rĂłÂżnych krajĂłw, a zajmujÂącej siĂŞ planowaniem przyszÂłoÂści Âświata. Raporty Klubu poÂświĂŞcone sÂą gÂłĂłwnie temu, by udowodniĂŚ, Âże na Âświecie Âżyje za duÂżo ludzi, a wiĂŞc przyrost naturalny naleÂży ograniczyĂŚ, najlepiej poprzez szerzenie antykoncepcji i dopuszczalnoÂśĂŚ aborcji. W Klubie Rzymskim od lat zasiadaÂło takÂże kilku innych przedstawicieli Polski: byli wicepremierzy – prof. Kazimierz Secomski (z lat 1976-1980) i prof. ZdzisÂław Sadowski (z lat 1987-1988), byÂły wiceprzewodniczÂący Komisji Planowania przy Radzie MinistrĂłw z lat 1968-79, prof. JĂłzef Pajestka, a przede wszystkim czoÂłowy marksistowski filozof, prof. Adam Schaff. ObecnoÂśĂŚ Pastusiaka w tym gronie nie powinna wiĂŞc dziwiĂŚ.

Rosati i Freyberg – z ONZ do SLD

Innym ludziom SLD rĂłwnieÂż udaÂło siĂŞ wejÂśĂŚ do znaczÂących instytucji miĂŞdzynarodowych. Na przykÂład Dariusz Rosati, zanim zostaÂł ministrem spraw zagranicznych w rzÂądzie Cimoszewicza, przez cztery lata pracowaÂł w Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie jako kierownik Sekcji KrajĂłw Europy ÂŚrodkowo-Wschodniej. Jednym z jego bliskich przyjaciĂłÂł jest Piotr Freyberg, szef amerykaĂąskiej firmy ,,3 M Polska, ale znacznie ciekawszÂą postaciÂą jest Âżona tego ostatniego, Ewa Freyberg.

W latach 70-tych byÂła ona stypendystkÂą brytyjskiego Sussex University Center for European Studies, a takÂże jednej z uczelni w Argentynie. W latach 1980-81 pracowaÂła w Departamencie Informacji Publicznej Sekretariatu ONZ w Nowym Jorku, a w 1994 r. minister WiesÂław Kaczmarek mianowaÂł jÂą swoim zastĂŞpcÂą w resorcie przeksztaÂłceĂą wÂłasnoÂściowych, gdzie odpowiadaÂła za realizacjĂŞ programu NFI. Od 1997 r. Ewa Freyberg jest posÂłem SLD, a ponadto czÂłonkiem grupy doradczej ds. prywatyzacji przy OECD oraz tajemniczego Centrum Transnarodowych Korporacji w Nowym Jorku. W ,,gabinecie cieni SLD przewidziano dla niej funkcjĂŞ szefa Komitetu Integracji Europejskiej.

Ludzie Fulbrighta

JeÂżeli jesteÂśmy juÂż przy stypendystach zachodnich uczelni, to nie sposĂłb nie wspomnieĂŚ o bardzo wpÂływowej grupie ludzi, ktĂłrzy swoje pĂłÂźniejsze kariery zawdziĂŞczali amerykaĂąskim stypendiom Fulbrighta. Od lat 70-tych przyznawano je zwÂłaszcza mÂłodym dziaÂłaczom PZPR , rokujÂącym nadzieje przede wszystkim jako ekonomiÂści . Byli to wiĂŞc tacy ludzie jak Cezary StypuÂłkowski, ktĂłry w latach 1981-85 byÂł doradcÂą ministra ds. reformy gospodarczej, a nastĂŞpnie peÂłniÂł funkcjĂŞ sekretarza Komitetu Rady MinistrĂłw ds. Reformy Gospodarczej. Studia w Columbia University Bussiness School w Nowym Jorku odbyÂł w latach 1988-89, przez kolejne dwa lata szkoliÂł siĂŞ w nowojorskim Citibank, by po powrocie do kraju przyjÂąĂŚ propozycjĂŞ wicepremiera Balcerowicza objĂŞcia stanowiska prezesa Banku Handlowego, ktĂłre piastuje do dzisiaj. Dodajmy, Âże przewodniczÂącym Rady Nadzorczej tego najwiĂŞkszego w Polsce banku jest Andrzej Olechowski.

W polskiej gospodarce dziaÂła zresztÂą takÂże wielu innych stypendystĂłw Fulbrighta. Na przykÂład dyrektorem personalnym w warszawskim przedstawicielstwie wspomnianego Citibanku jest StanisÂław Wojnicki, ktĂłry wczeÂśniej peÂłniÂł podobnÂą funkcjĂŞ w takich firmach jak Procter & Gamble i Reynolds Tobacco. Od 1994 r. jest teÂż prezesem Polskiego Stowarzyszenia ZarzÂądzania Kadrami. Inna wychowanka Fulbrigthta Henryka Bochniarz, byÂła nawet ministrem przemysÂłu w rzÂądzie Bieleckiego, a obecnie jest prezesem firmy konsultingowej Nicom Konsulting Ltd., ktĂłra m.in. zarzÂądza jednym z Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. Od kilku lat jest rĂłwnieÂż prezesem Polskiej Rady Biznesu.

Kariery stypendystĂłw

Stypendia Fulbrighta sÂą teÂż czĂŞsto przepustkÂą do kariery politycznej. Najlepszym tego przykÂładem jest Marcin ÂŚwiĂŞcicki (ziĂŞĂŚ PRL-owskiego wicepremiera Eugeniusza Szyra), ktĂłry przeszedÂł przez George Washington University i Uniwersytet Harvarda w Cambridge , w stanie Massachussets (USA). Z takim wyksztaÂłceniem spokojnie objÂąÂł funkcjĂŞ ministra wspĂłÂłpracy gospodarczej z zagranicÂą w rzÂądzie Mazowieckiego (jako czÂłonek PZPR), a po kilku latach – urzÂąd prezydenta Warszawy (juÂż jako dziaÂłacz Unii WolnoÂści ).

Do stanowiska rzÂądowego doszedÂł takÂże BogusÂław Liberadzki, minister transportu i gospodarki morskiej w latach 1993-1997. DziĂŞki fundacji Fulbrighta odbyÂł on studia w University of Illinois. Obecnie jest posÂłem SLD, a w ,,gabinecie cieni tego ugrupowania znowu przewiduje siĂŞ go jako szefa resortu transportu. W tym samym ,,gabinecie ” ministrem spraw zagranicznych jest poseÂł Tadeusz IwiĂąski, wiceprzewodniczÂący SdRP, ktĂłry – podobnie jak ÂŚwiĂŞcicki – wyksztaÂłciÂł siĂŞ na Uniwersytecie Harvarda, a takÂże na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.

Do grona stypendystĂłw Fulbrighta naleÂży takÂże obecna szefowa Kancelarii Prezydenta KwaÂśniewskiego, Danuta Huebner, ktĂłra wczeÂśniej byÂła doradcÂą wicepremiera KoÂłodki, wiceministrem przemysÂłu i handlu, gÂłĂłwnym negocjatorem umowy o przyjĂŞciu Polski do OECD i sekretarzem Komitetu Integracji Europejskiej. ZajmujÂąc to ostatnie stanowisko, powoÂłaÂła kilku podsekretarzy stanu w KIE, m.in. innego wychowanka Fulbrighta, JarosÂława Pietrasa, odpowiedzialnego za dostosowanie polskiego prawa do ,,norm europejskich. Pietras, ktĂłry w 1991 r . byÂł jednym z negocjatorĂłw UkÂładu Europejskiego, urzĂŞduje w Komitecie Integracji do dzisiaj.

Zawsze wygrywajÂą “nasi”

DziĂŞki wyksztaÂłceniu na zachodnich uczelniach grupy ekonomistĂłw i politykĂłw, zachodnie elity majÂą w Polsce gwardiĂŞ posÂłusznych realizatorĂłw wÂłasnych interesĂłw, tak jak posÂłusznym narzĂŞdziem w rĂŞku Kominternu byÂła Komunistyczna Partia Polski. GwardiĂŞ tĂŞ uzupeÂłniajÂą ludzie, ktĂłrzy sÂą zapraszani na brukselskie i nowojorskie salony, czyli tam, gdzie znajduje siĂŞ prawdziwa wÂładza nad znacznÂą czĂŞÂściÂą Âświata. OczywiÂście to nie oni bĂŞdÂą tĂŞ wÂładzĂŞ sprawowaĂŚ – ich zadaniem jest nadzorowanie porzÂądku w ,,polskiej strefie Unii Europejskiej, ktĂłrÂą juÂż niebawem ma staĂŚ siĂŞ nasz kraj.

Nietrudno zauwaÂżyĂŚ, Âże owa gwardia skÂłada siĂŞ z ludzi udecji i SLD. Globalistyczna miĂŞdzynarodĂłwka wie bowiem, Âże na te dwie partie z pewnoÂściÂą moÂże liczyĂŚ. PotwierdziÂł to wspomniany juÂż Zbigniew BrzeziĂąski, ktĂłry w 1994 r. pod patronatem amerykaĂąskiego Centrum StudiĂłw Strategicznych i MiĂŞdzynarodowych zorganizowaÂł komisjĂŞ roboczÂą, ktĂłrej celem jest jak najszybsze wÂłÂączenie Polski w struktury Zachodu. Do komisji tej ze strony polskiej zaproszono m.in.Geremka, Balcerowicza, Olechowskiego, KoÂłodkĂŞ, Liberadzkiego, StypuÂłkowskiego, a takÂże Marka Borowskiego, Janusza Onyszkiewicza i Janusza Lewandowskiego.

Tymczasem w polskojĂŞzycznych mediach przedstawia siĂŞ UniĂŞ WolnoÂści jako partiĂŞ postsolidarnoÂściowÂą, a SLD jako postkomunistycznÂą. W ten sposĂłb oba te ugrupowania – wraz z coraz bardziej posÂłusznym udecji AWS-em -zagospodarowujÂą caÂłÂą scenĂŞ politycznÂą, dajÂąc coraz bardziej ogÂłupionym wyborcom alternatywĂŞ: albo lewica z KwaÂśniewskim i Millerem albo prawica z Balcerowiczem i Krzaklewskim. Dla zachodnich mocodawcĂłw jest to ukÂład idealny: ktĂłra ze stron by nie wygraÂła i tak zawsze zwyciĂŞÂżÂą ,,nasi. W ten sposĂłb moÂżna sprawowaĂŚ faktycznÂą wÂładzĂŞ nad krajem nawet przez dÂługie dziesiĂŞciolecia.

PaweÂł Siergiejczyk

,,Nasza Polska, 19 sierpnia 1998 r.

http://www.polonica.net/grupa_Bilderberg.htm
http://grawitacja44.wordpress.com/2009/12/16/grupa-bilderberg-jako-niewidzialna-reka-wykonawcza-polskie-powiazania-a-egipski-spisek/