Czy zawsze musimy czekaĂŚ aÂż bĂŞdzie za pĂłÂźno

Czy zawsze musimy czekaĂŚ aÂż bĂŞdzie za pĂłÂźno,bez sprzeciwu spoÂłecznego kaÂżda wÂładza moÂże zmieniĂŚ siĂŞ w totalitaryzm co moÂżemy zaobserwowaĂŚ juÂż blisko nas, jeÂśli bĂŞdziemy biernie patrzeĂŚ niedÂługo spotka to nas samych.

"Zachodnia Papua – cicha wojna przeciwko bezbronnym

Przy biernoÂści spoÂłecznoÂści miĂŞdzynarodowej i aktywnym udziale mocarstw zachodnich odbywa siĂŞ mord na mieszkaĂącach Zachodniej Papuy.

W 1993 roku uczestniczyÂłem wraz z czterema innymi osobami w tajnej wyprawie do Timoru Wschodniego. Naszym celem byÂło zebranie dowodĂłw na ludobĂłjstwo dokonane przez dyktaturĂŞ sprawujÂącÂą rzÂądy w Indonezji. Zainteresowanie tym niewielkim krajem byÂło tak maÂłe, Âże jedyna mapa, jakÂą udaÂło nam siĂŞ znaleÂźĂŚ przed wyruszeniem w podrĂłÂż, miaÂła puste pola oznaczone jako “brak danych”. Pomimo tego, niewiele jest miejsc na ziemi, ktĂłre byÂły arenÂą tak potwornych zbrodni. Nawet reÂżimowi Pol Pota nie udaÂło siĂŞ uÂśmierciĂŚ – proporcjonalnie – tylu ludzi, ilu zostaÂło zabitych przez indonezyjskiego tyrana Suharto przy milczÂącym przyzwoleniu “spoÂłecznoÂści miĂŞdzynarodowej”.

Timor Wschodni okazaÂł siĂŞ krajem usianym grobami, w ktĂłre wbito czarne krzyÂże. ByÂły one wszĂŞdzie: na pagĂłrkach, zboczach, przy drogach. ÂŚwiadczyÂły o morderstwach dokonanych na caÂłych spoÂłecznoÂściach, ktĂłrych ofiarami byli wszyscy, i starcy, i dzieci. W 2000 roku, gdy mieszkaĂący Timoru Wschodniego, w akcie odwagi rzadko spotykanym w historii ludzkoÂści, odzyskali wolnoÂśĂŚ i niepodlegÂłoÂśĂŚ, Organizacja NarodĂłw Zjednoczonych powoÂłaÂła specjalnÂą komisjĂŞ prawdy narodowej. Komisja ta przygotowaÂła zawierajÂący 2,5 tysiÂąca stron raport opublikowany w styczniu bieÂżÂącego roku. Nigdy nie czytaÂłem czegoÂś podobnego. OpierajÂąc siĂŞ gÂłĂłwnie na oficjalnych dokumentach rzÂądowych, przedstawiono w nim wszystkie szczegĂłÂły i caÂłe okrucieĂąstwo krwawej ofiary mieszkaĂącĂłw Timoru Wschodniego. WedÂług tego raportu z rÂąk ÂżoÂłnierzy indonezyjskiej armii zginĂŞÂło 180 tysiĂŞcy mieszkaĂącĂłw Timoru Wschodniego, zostali oni zabici lub zagÂłodzeni. Wskazuje siĂŞ w nim rĂłwnieÂż na “wiodÂącÂą rolĂŞ”, ktĂłrÂą w tej zbrodni przeciwko ludzkoÂści odegraÂły rzÂądy StanĂłw Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Australii. “Polityczne i militarne wsparcie Ameryki odegraÂło decydujÂącÂą rolĂŞ”, gdyÂż stanowiÂło przyzwolenie dla zbrodni, “od masowych egzekucji do przymusowych przesiedleĂą, od stosowania okrutnych tortur, wykorzystywania seksualnego do opresji i przemocy wobec dzieci”. Wielka Brytania byÂła natomiast gÂłĂłwnym dostawcÂą broni i wyposaÂżenia wojskowego. Lektura tego dokumentu jest najlepszym sposobem na dostrzeÂżenie, przez zasÂłonĂŞ dymnÂą otaczajÂącÂą dzisiaj Irak, prawdziwego oblicza terroryzmu.

CzytajÂąc ten dokument, wracaÂłem myÂślami do listĂłw wysyÂłanych przez brytyjskie ministerstwo spraw zagranicznych do czÂłonkĂłw parlamentu oraz zwykÂłych obywateli zaniepokojonych faktami przedstawionymi w moim filmie “Death of a Nation”. BĂŞdÂąc w peÂłni Âświadomi prawdy, zaprzeczali oni w tych listach, Âże dostarczone przez WielkÂą BrytaniĂŞ helikoptery Hawk obracaÂły w drobny mak pokryte strzechÂą chaty i Âże mieszkaĂącĂłw dobijano przy uÂżyciu dostarczonych przez WielkÂą BrytaniÂą karabinĂłw maszynowych Heckler and Koch. FaÂłszowano teÂż rozmiary dokonujÂącego siĂŞ koszmaru.

Dzisiaj ta historia znowu siĂŞ powtarza. I znowu towarzyszy jej milczenie “spoÂłecznoÂści miĂŞdzynarodowej”, ktĂłra wspiera i czerpie ogromne korzyÂści z dÂławienia bezbronnych ludzi przy uÂżyciu przemocy. Brutalna okupacja przez reÂżim w Indonezji obszarĂłw Zachodniej Papuy, duÂżej i zasobnej w bogactwa naturalne prowincji – odebranej tak jak Timor Wschodni jej mieszkaĂącom – jest jednÂą z najwiĂŞkszych tajemnic naszych czasĂłw. OkazaÂło siĂŞ, Âże minister “komunikacji” w rzÂądzie Australii nie potrafiÂła wskazaĂŚ tej prowincji na mapie, zupeÂłnie tak, jakby ona nie istniaÂła.

Szacuje siĂŞ, Âże z rÂąk ÂżoÂłnierzy armii indonezyjskiej zginĂŞÂło 100 tysiĂŞcy mieszkaĂącĂłw Papuy, co stanowi okoÂło 10% populacji. WedÂług zeznaĂą uchodÂźcĂłw liczba ofiar jest znacznie wiĂŞksza. Na poczÂątku tego roku do wybrzeÂży Australii przybiÂła tratwa z 43 mieszkaĂącami Papuy Zachodniej. SpĂŞdzili oni w tej ekstremalnie ryzykownej podrĂłÂży szeÂśĂŚ tygodni, nie mieli juÂż ÂżywnoÂści, a resztkĂŞ wody wlewali w usta swoim dzieciom.

- GdybyÂśmy dostali siĂŞ w rĂŞce armii indonezyjskiej – powiedziaÂł Herman Wainggai, przywĂłdca uciekinierĂłw – wiĂŞkszoÂśĂŚ z nas zostaÂłaby zabita. MieszkaĂącĂłw Zachodniej Papuy traktujÂą jak zwierzĂŞta. I zabijajÂą nas jak psy. Do tego celu stworzyli oddziaÂły zbrojne i bandy najemnikĂłw. DokÂładnie tak samo jak w Timorze Wschodnim.

OkoÂło 6 tysiĂŞcy osĂłb ukrywaÂło siĂŞ przez ponad rok w gĂŞstej dÂżungli, po tym jak indonezyjskie siÂły specjalne zniszczyÂły ich wioski i pola uprawne. Flaga Zachodniej Papuy jest zakazana. ZÂłamanie tego zakazu traktowane jest jako “zdrada”. DwĂłch mĂŞÂżczyzn zostaÂło skazanych na 10 i 15 lat wiĂŞzienia jedynie za prĂłbĂŞ wciÂągniĂŞcia tej flagi na maszt. Po jednym z atakĂłw na wioskĂŞ w Papui Zachodniej, indonezyjscy oprawcy wybrali jednego z mieszkaĂącĂłw, oblali go benzynÂą i podpalili mu wÂłosy. Jako “przykÂład” dla reszty.

Gdy w 1949 roku Holandia nadaÂła Indonezji niepodlegÂłoÂśĂŚ, stwierdzono, Âże Papua Zachodnia jest osobnÂą jednostkÂą geograficznÂą zamieszkaÂłÂą przez grupĂŞ etnicznÂą o odmiennym charakterze narodowym. Opublikowany w listopadzie ubiegÂłego roku przez Instytut Historyczny Holandii w Hadze raport ujawnia, Âże Holendrzy potajemnie uznali “prawo mieszkaĂącĂłw Papuy Zachodniej do utworzenia osobnego paĂąstwa”. Jednak pod naciskiem administracji Johna F. Kennedy’ego zgodzili siĂŞ oni na to, by Indonezja objĂŞÂła “tymczasowo” kontrolĂŞ nad tymi terenami, ktĂłre administracja w BiaÂłym Domu okreÂśliÂła mianem “kilku tysiĂŞcy mil zamieszkaÂłych przez kanibali”.

MieszkaĂący Zachodniej Papuy zostali osaczeni. Holendrzy, Amerykanie, Brytyjczycy i Australijczycy poparli nadzorowany przez OrganizacjĂŞ NarodĂłw Zjednoczonych “Akt Wolnego Wyboru”. ZÂłoÂżony z dwudziestu piĂŞciu obserwatorĂłw ONZ zespĂłÂł miaÂł ograniczone moÂżliwoÂści poruszania siĂŞ i byÂł stale nadzorowany przez armiĂŞ. OdmĂłwiono im rĂłwnieÂż dostĂŞpu do tÂłumaczy. W przeprowadzonym w 1969 roku “gÂłosowaniu” wziĂŞÂło udziaÂł okoÂło 1000 mieszkaĂącĂłw Zachodniej Papuy, spoÂśrĂłd populacji liczÂącej ponad 800 tysiĂŞcy osĂłb. Wszyscy “gÂłosujÂący” zostali wyznaczeni przez IndonezyjczykĂłw. W przeprowadzonym pod lufami karabinĂłw “gÂłosowaniu” wszyscy zgodzili siĂŞ na pozostawienie ich kraju pod rzÂądami generaÂła Suharto – ktĂłry doszedÂł do wÂładzy w 1965 roku w wyniku – jak nazwaÂła to pĂłÂźniej CIA – “jednego z najwiĂŞkszych masowych morderstw XX wieku”. DuÂżo pĂłÂźniej, w 1981 roku, obradujÂący na wygnaniu TrybunaÂł Praw CzÂłowieka w Papui Zachodniej, usÂłyszaÂł od Eliezera Bonay, pierwszego indonezyjskiego zarzÂądcy tej prowincji, Âże w latach 1963-69 zamordowano okoÂło 30 tysiĂŞcy mieszkaĂącĂłw Papuy Zachodniej. O zbrodniach tych ZachĂłd praktycznie nic nie wiedziaÂł.

Milczenie tak zwanej “spoÂłecznoÂści miĂŞdzynarodowej” wynika z ogromnego bogactwa Papuy Zachodniej. W listopadzie 1967 roku, niedÂługo po zdobyciu wÂładzy przez Suharto, odbyÂła siĂŞ w Genewie nadzwyczajna konferencja sponsorowana przez Time-Life Corporation. Jej uczestnikami byli najpotĂŞÂżniejsi kapitaliÂści Âświata, wÂśrĂłd ktĂłrych byÂł bankier David Rockefeller. Na przeciwko nich usiedli ludzie Suharto, znani jako “mafia z Berkeley”, gdyÂż kilku z nich uzyskaÂło od rzÂądu amerykaĂąskiego stypendia na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W ciÂągu trzech dni caÂła gospodarka Indonezji zostaÂła rozparcelowana, kawaÂłek po kawaÂłku i sektor po sektorze. ZnajdujÂące siĂŞ w Zachodniej Papui zÂłoÂża niklu przypadÂły konsorcjum amerykaĂąsko-europejskiemu, zasoby leÂśne uzyskaÂły firmy z Japonii, Francji i StanĂłw Zjednoczonych. Nagroda gÂłĂłwna jednak – najwiĂŞksze na Âświecie zÂłoÂża zÂłota i trzecie co do wielkoÂści zÂłoÂża miedzi – przypadÂły w udziale amerykaĂąskiemu gigantowi przemysÂłu wydobywczego firmie Freeport-McMoran. W zarzÂądzie tej spĂłÂłki zasiada Henry Kissinger, ktĂłry jako amerykaĂąski sekretarz stanu, daÂł Suharto “zielone ÂświatÂło” do przeprowadzenia inwazji Timoru Wschodniego. Tyle mĂłwi holenderski raport.

Freeport jest dzisiaj prawdopodobnie najwiĂŞkszym ÂźrĂłdÂłem zyskĂłw dla indonezyjskiego reÂżimu: firma ta przekazaÂła DÂżakarcie ponad 33 miliardy dolarĂłw na przestrzeni ostatnich 15 lat. MieszkaĂący Zachodniej Papuy nie mieli jednak szansy skorzystaĂŚ z tych dochodĂłw. W grudniu ubiegÂłego roku, w dystrykcie Yahukimo zmarÂło z gÂłodu 55 osĂłb. Indonezyjska gazeta “The Jakarta Post” okreÂśliÂła wystĂŞpowanie gÂłodu w tej “opÂływajÂącej w bogactwa” prowincji “okrutnÂą ironiÂą”. WedÂług danych Banku ÂŚwiatowego, “poniÂżej granicy ubĂłstwa Âżyje 38 procent populacji Papuy, wskaÂźnik ten ponad dwukrotnie przekracza ÂśredniÂą krajowÂą”.

Kopalnie bĂŞdÂące wÂłasnoÂściÂą firmy Freeport sÂą strzeÂżone przez oddziaÂły specjalne indonezyjskiej armii, ktĂłre sÂą zbieraninÂą najohydniejszych terrorystĂłw Âświata, co pokazujÂą zbrodnie dokonane przez nich w Timorze Wschodnim. OddziaÂły te, znane jako Kopassus, zostaÂły wyposaÂżone przez BrytyjczykĂłw i przeszkolone przez armiĂŞ australijskÂą. RzÂąd premiera Howarda ogÂłosiÂł w grudniu ubiegÂłego roku, Âże w bazie australijskich siÂł specjalnych w okolicach Perth wznowiona zostanie “wspĂłÂłpraca” armii australijskiej z oddziaÂłami Kopassus. W oÂświadczeniu bĂŞdÂącym czystym zaprzeczeniem prawdy, minister obrony Australii, senator Robert Hill, ukazaÂł oddziaÂły Kopassus jako “jedne z najbardziej efektywnych w odbijaniu porwanych samolotĂłw czy uwalnianiu zakÂładnikĂłw”. Archiwa organizacji monitorujÂących przestrzeganie praw czÂłowieka peÂłne sÂą dowodĂłw na dziaÂłania Kopassus, ktĂłre okreÂśliĂŚ moÂżna jedynie mianem bestialskiego terroryzmu. Jednym z przykÂładĂłw niech bĂŞdzie maskara dokonana przez Kopassus 6 lipca 1998 roku na naleÂżÂącej do Papuy Zachodniej wyspie Biak. ÂŻoÂłnierze oddziaÂłĂłw specjalnych zabili wtedy ponad 100 osĂłb, gÂłĂłwnie kobiety.

Armia indonezyjska nie byÂła jednak w stanie zdÂławiĂŚ i rozbiĂŚ powszechnego Ruchu Wolnej Papuy. Od 1965 roku, praktycznie w pojedynkĂŞ, organizacja ta przypomina Indonezyjczykom, Âże sÂą okupantami. DziaÂłania Ruchu spowodowaÂły koniecznoÂśĂŚ zwiĂŞkszenia kontyngentu wojsk rzÂądowych w Zachodniej Papui. Z DÂżakarty przypÂłynĂŞÂły dwa otrzymane od Wielkiej Brytanii okrĂŞty Tactica. ZostaÂły one dostarczone, gdy ministrem spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii byÂł Robin Cook, ktĂłry ogÂłosiÂł wprowadzenie do polityki miĂŞdzynarodowej “wymiaru etycznego”. Wyprodukowane przez BAE Systems samoloty Hawk rĂłwnieÂż byÂły wykorzystywane do atakĂłw przeciwko mieszkaĂącom Zachodniej Papuy.

Los 43 osĂłb, ktĂłre wystÂąpiÂły o azyl w Australii, jest nie do pozazdroszczenia. ÂŁamiÂąc prawo miĂŞdzynarodowe, rzÂąd Howarda przeniĂłsÂł ich z kontynentu na WyspĂŞ BoÂżego Narodzenia. PowinniÂśmy uwaÂżnie obserwowaĂŚ, jakie bĂŞdÂą dalsze losy tych ludzi. JeÂżeli historia praw czÂłowieka nie ma byĂŚ historiÂą bezkarnoÂści wielkich mocarstw, Organizacja NarodĂłw Zjednoczonych musi zajÂąĂŚ siĂŞ tragediÂą, ktĂłra dotyka ZachodniÂą PapuĂŞ, tak jak zajĂŞÂła siĂŞ w koĂącu dramatem Timoru Wschodniego.

Czy zawsze musimy czekaĂŚ, aÂż liczba krzyÂży znĂłw zacznie rosnÂąĂŚ w zastraszajÂącym tempie?

Aby dowiedzieĂŚ siĂŞ, jak moÂżna pomĂłc, odwiedÂź stronĂŞ: www.freewestpapua.org.

TÂłumaczenie: Sebastian Mackowski"
http://wolnemedia.net/?p=288