Buckminster Fuller — u siebie we WszechÂświecie

Fuller dla milionĂłw sÂłuchaczy i czytelnikĂłw na caÂłym Âświecie pozostaÂł mistykiem, ale takÂże wieszczem nowej rzeczywistoÂści XXI w. Kluczem do jego filozofii byÂła zasada synergii stanowiÂąca, Âże zachowania caÂłoÂści nie moÂżna okreÂśliĂŚ na podstawie analizy zachowania jej podzespoÂłĂłw. Fuller uwaÂżaÂł siĂŞ przede wszystkim za „odkrywcĂŞ” ogĂłlnych zasad — kierujÂąc siĂŞ przypuszczeniem, Âże umysÂł ludzki odwzorowuje w jakimÂś sensie te „ogĂłlne zasady” i dziĂŞki temu jest w stanie je odkrywaĂŚ. ByÂł prorokiem postĂŞpu technicznego, ktĂłrego zadaniem powinno byĂŚ zapewnienie dobrobytu wszystkim mieszkaĂącom Ziemi dziĂŞki wykorzystaniu energii sÂłonecznej w jej licznych postaciach.
Aby wyraziĂŚ swoje idee i wizje, czĂŞsto uciekaÂł siĂŞ do poezji i to z takim skutkiem, Âże swego czasu piastowaÂł KatedrĂŞ Poetyki na Harvardzie. Jako filozof uwaÂżany byÂł za transcendentalistĂŞ, ktĂłrego ideÂą przewodniÂą, podobnie jak u ÂświĂŞtych i mĂŞdrcĂłw, byÂła praca, ktĂłrej dzieÂło miaÂła cechowaĂŚ wiernoÂśĂŚ prawdzie.
Nikt nie powinien pracowaĂŚ dla pieniĂŞdzy

i nikt nie powinien pracowaĂŚ dla sÂławy,

lecz tylko dla samej przyjemnoÂści pracy.[1]

Aby uniknÂąĂŚ sprzecznoÂści interesĂłw rĂłÂżnych grup zawodowych, postanowiÂł myÂśleĂŚ „przyszÂłoÂściowo” i projektowaĂŚ z piĂŞĂŚdziesiĂŞcioletnim wyprzedzeniem. Jego zainteresowanie nowoczesnÂą architekturÂą poszÂło jednak w kierunku przeciwnym niÂż Waltera Gropiusa z Bauhausu i Franka Lloyda Wrighta. Punktem wyjÂścia byÂła tu znajomoÂśĂŚ wytrzymaÂłoÂści materiaÂłĂłw, ktĂłra jest znacznie wiĂŞksza (szczegĂłlnie dla stali stopowych) w warunkach rozciÂągania niÂż Âściskania. Nazwany przez niego 4D budynek na planie szeÂściokÂąta, ktĂłrego 10 czy 12 piĂŞter miaÂło byĂŚ podwieszone na stalowych linach do centralnego masztu, byÂł tak lekki, Âże mĂłgÂł byĂŚ dostarczony do dowolnego miejsca za pomocÂą modnego wĂłwczas sterowca Zeppelina. Dom przyszÂłoÂści miaÂł mieĂŚ zdalnie otwierane okna i drzwi — intuicyjnie przewidziane — i wkrĂłtce zrealizowane w firmie General Electric z wykorzystaniem fotokomĂłrki. Przy tej okazji przewidziaÂł rĂłwnieÂż (w 1928 r.) wynalezienie osÂłonowych tworzyw sztucznych oraz klimatyzacji.

RozwaÂżania nad istotÂą WszechÂświata doprowadziÂły Fullera do wÂłasnego systemu geometrii oraz teorii pochodzenia czÂłowieka (z rejonu zachodniego Pacyfiku) i fundamentalnej zasady (gÂłoszonej dzisiaj m.in. przez Sai BabĂŞ), Âże jesteÂśmy jednÂą ludzkÂą rasÂą.
DziĂŞki swym radykalnym poglÂądom byÂł szczegĂłlnie popularny w ZwiÂązku Radzieckim i Japonii. W 1964 roku na konferencji „Dartmouth” w Leningradzie mĂłwiÂł o tym, Âże Âświat mĂłgÂłby byĂŚ lepszy, gdyby granice krajĂłw nie krĂŞpowaÂły ludzi wiĂŞzami obywatelstwa i mogli czuĂŚ siĂŞ bardziej „u siebie we WszechÂświecie”.

JednÂą z najciekawszych koncepcji Fullera byÂła „Gra Âświatowa” (gra sÂłĂłw: War Game — gra wojenna, World Game — gra Âświatowa), oparta na przewidywaniu sytuacji „na froncie” i doborze najlepszej strategii dziaÂłania. Celem Gry Âświatowej miaÂła byĂŚ „inwentaryzacja” fizycznych i metafizycznych zasobĂłw Ziemi oraz potrzeb ludzkoÂści, a nastĂŞpnie, przy pomocy systemu komputerowego, opracowanie najlepszej strategii ich zaspokojenia. Pierwsza taka Gra, jeszcze bez uÂżycia komputerĂłw, odbyÂła siĂŞ w nowojorskiej Studio School na poczÂątku 1969 r. Mapa o wielkoÂści boiska futbolowego miaÂła zawieraĂŚ informacje o zasobach naturalnych i przemysÂłowych Âświata. MiaÂła ona byĂŚ okablowana i przyÂłÂączona do centrum obliczeniowego (przewidywano koszt na 16 milionĂłw dolarĂłw) celem przetwarzania informacji, ktĂłre miaÂły byĂŚ uwidoczniane na mapie tak, aby mogÂły byĂŚ obserwowane z balkonĂłw umocowanych pod wielkÂą kopuÂłÂą zakrywajÂącÂą caÂły teren. CaÂłkowity koszt instalacji zostaÂł oszacowany na 30 milionĂłw dolarĂłw, ktĂłre miaÂły pochodziĂŚ z funduszy wpÂływajÂących z caÂłego Âświata (naleÂży wziÂąĂŚ pod uwagĂŞ, Âże komputery byÂły wtedy bardzo drogie). ZostaÂł powoÂłany dwudziestoosobowy zespĂłÂł projektowy wspomagany przez rzesze studentĂłw z amerykaĂąskich i zagranicznych uniwersytetĂłw, ktĂłry odbyÂł swoje pierwsze „warsztaty” latem 1969.

Celem oszacowania zapotrzebowania na energiĂŞ Fuller posÂłuÂżyÂł siĂŞ „energetycznym niewolnikiem” — iloÂściÂą energii, jakÂą czÂłowiek moÂże wytworzyĂŚ w ciÂągu roku. Obliczono, Âże w 2.000 wyniesie ono 1.242 jednostki odpowiadajÂące 15.000 kWh (rĂłwnowaÂżnik 800 ton wĂŞgla) na osobĂŞ. Wykonano ogromnÂą tabelĂŞ wszystkich ÂźrĂłdeÂł energii, ÂłÂącznie z potencjaÂłem hydroelektrycznym Afryki i Pd. Ameryki. Do tego doszÂły wykazy energii wiatru, pÂływĂłw i sÂłoĂąca, ktĂłre poprzez sieĂŚ linii przemysÂłowych miaÂły byĂŚ przekazywane na wszystkie kontynenty w okresie szczytowego zapotrzebowania.

W oparciu o badania Narodowej Fundacji Nauki Fuller stwierdziÂł, Âże najbardziej obiecujÂącym nowym ÂźrĂłdÂłem energii jest energia wiatru w poÂłÂączeniu z ogniwami paliwowymi opracowanymi przez NASA w ramach programu badaĂą kosmicznych. Ogniwa te majÂą sprawnoÂśĂŚ dochodzÂącÂą do 85%, podczas gdy sprawnoÂśĂŚ silnikĂłw spalinowych nie przekracza 25%. Generatory wiatrowe produkowaÂłyby energiĂŞ elektrycznÂą uÂżytÂą do wytwarzania z wody wodoru (metoda elektrolityczna), sÂłuÂżÂącego jako paliwo do samochodĂłw niepowodujÂące zanieczyszczenia powietrza. Podobne ogniwa paliwowe, rĂłwnieÂż zasilane wodorem, bĂŞdÂą wytwarzaĂŚ caÂłÂą potrzebnÂą energiĂŞ elektrycznÂą. Z pomocÂą Hansa Meyera, jednego z najlepszych inÂżynierĂłw-aerodynamikĂłw na Âświecie, skonstruowaÂł turbiny wiatrowe (1972) taĂąsze i sprawniejsze od wczeÂśniej uÂżywanych, uÂżyte do wytwarzania wodoru i sprĂŞÂżonego powietrza. W Filadelfii powstaÂła kompletna instalacja duÂżej mocy na dachu nowego budynku WydziaÂłu Elektrycznego Uniwersyteckiego Centrum Nauki.

Z czasem opracowano szereg innych „scenariuszy” Gry ÂŚwiatowej z zakresu rolnictwa, budownictwa mieszkaniowego, komunikacji, przemysÂłu odzieÂżowego i telekomunikacji. ChociaÂż Fuller nigdy nie zdobyÂł 16 milionĂłw na komputery, dziĂŞki kupowaniu usÂług komputerowych udaÂło siĂŞ zgromadziĂŚ ogromnÂą iloÂśĂŚ danych. Ustalono m.in., Âże iloÂśĂŚ siarki uchodzÂąca rocznie z dymem do atmosfery rĂłwna jest w przybliÂżeniu jej wydobyciu.
Dzisiaj realizacja tej wielkiej idei jest juÂż praktycznie moÂżliwa. Trzeba przyznaĂŚ, Âże w czasach Lenina (opÂłacalne) przesyÂłanie energii moÂżliwe byÂło na odlegÂłoÂśĂŚ do ok. 600 km. OsiÂągniĂŞcia technologiczne programĂłw kosmicznych zwiĂŞkszyÂły ten zasiĂŞg do ok. 2.500 km. Natomiast u progu XXI w. wielkie sieci ultra-wysokich napiĂŞĂŚ osiÂągajÂą odlegÂłoÂści 7.000 km (staÂłoprÂądowe) i 4.000 km (zmiennoprÂądowe). NaleÂży dodaĂŚ, Âże instalacje staÂłoprÂądowe „wracajÂą do Âłask” szczegĂłlnie tam gdzie (np. na Bliskim Wschodzie) sÂąsiadujÂące ze sobÂą systemy energetyczne rĂłÂżniÂą siĂŞ czĂŞstotliwoÂściÂą (tj. 50 i 60 Hz).
http://www.gnosis.art.pl/e_gnosis/pracownia/dom_kopula/czachowski_rylski_fuller_u_siebie_we_wszechswiecie.htm
RĂłwnie prorocza byÂła jego ocena „metafizyki”, ktĂłrej wyÂższoÂśĂŚ nad fizykÂą okreÂśliÂła historyczna formuÂła Einsteina E=Mc2 (a oficjalny jej powrĂłt do Âłask zapowiada ostatnia encyklika papieska). B. F. formuÂłuje „ogĂłlnÂą teoriĂŞ systemĂłw” i podaje wÂłasnÂą fizyczno-metafizycznÂą definicjĂŞ wszechÂświata jako: caÂłoÂści obejmujÂącej wszystkie Âświadomie pojĂŞte i zarejestrowane osiÂągniĂŞcia ludzkoÂści oraz niejednoczesne, nieidentyczne, tylko czĂŞÂściowo nakÂładajÂące siĂŞ, zawsze komplementarne sekwencje zdarzeĂą.
Skoro mowa o definicjach to warto tu przytoczyĂŚ pojĂŞcie synergii lub synarchii (synergy), maÂło znane nawet w krĂŞgach uniwersyteckich. WedÂług B. F. synergia oznacza: zachowanie siĂŞ systemu, ktĂłre nie daje siĂŞ przewidzieĂŚ z obserwacji poszczegĂłlnych czĂŞÂści tego systemu, lub ich podzespoÂłĂłw (np. wytrzymaÂłoÂśĂŚ stali chromoniklowej jest o 50% wyÂższa niÂż suma wytrzymaÂłoÂści jej skÂładnikĂłw stopowych).

Kolejna definicja: bogactwo jest naszÂą zorganizowanÂą umiejĂŞtnoÂściÂą wÂłaÂściwego korzystania z naszego (ziemskiego) Âśrodowiska, zapewniajÂącÂą jego regeneracjĂŞ przy rĂłwnoczesnym zmniejszaniu zarĂłwno fizycznych, jak i metafizycznych ograniczeĂą w przyszÂłych dniach naszego Âżycia. OczywiÂście ÂźrĂłdÂłem „ziemskiego” bogactwa jest promieniowanie sÂłoneczne oraz wpÂływ grawitacyjny KsiĂŞÂżyca, a kurczÂące siĂŞ zasoby paliw kopalnych powinny byĂŚ traktowane jako rodzaj „kapitaÂłu zakÂładowego”, ktĂłry miaÂł zapewniĂŚ bieÂżÂącÂą i przyszÂłÂą „samowystarczalnoÂśĂŚ” pojazdu kosmicznego „Ziemia”; a obecny etap „podrĂłÂży” Fuller przyrĂłwnuje do momentu wyklucia siĂŞ pisklĂŞcia, ktĂłre wykorzystaÂło juÂż zasoby zawarte w swoim „jaju” i teraz musi samo staraĂŚ siĂŞ o zdobywanie ÂśrodkĂłw do Âżycia.
W ciÂągu 150 lat od pierwszego spisu powszechnego w 1810 r., zamoÂżnoÂśĂŚ obywateli USA wzrosÂła 10-krotnie, przeciĂŞtna dÂługoÂśĂŚ Âżycia 3-krotnie, a moÂżliwoÂści podrĂłÂżowania 100-krotnie. MoÂżna pokusiĂŚ siĂŞ o „naukowÂą” prognozĂŞ, Âże w XXI w. musi nastÂąpiĂŚ radykalna zmiana jakoÂściowa, o ile ludzkoÂśĂŚ ma nadal kontynuowaĂŚ swÂą kosmicznÂą podrĂłÂż: fizyczna i ekonomiczna wolnoÂśĂŚ jednostki bez wykorzystywania kogokolwiek, bez „walki o byt”, bez podziaÂłu na „ja” i „ty”, przy oparciu stosunkĂłw miĂŞdzyludzkich na wzajemnym zaufaniu i spontanicznej wspĂłÂłpracy. Jednym sÂłowem, istniejÂą na Ziemi warunki, aby ludzie mogli speÂłniĂŚ swe marzenia i potrzeby. Podstawowym warunkiem jest oczywiÂście globalna reforma walutowa (czy raczej „waloryzacyjna”) tak, aby Âślusarz w Indiach nie zarabiaÂł 1/30 tego, co jego kolega w Detroit; jak rĂłwnieÂż obalenie mitu, Âże bogactwo jest dzieÂłem bankierĂłw i kapitalistĂłw.
http://www.gnosis.art.pl/e_gnosis/pracownia/dom_kopula/czachowski_rylski_fuller_wciaz_aktualny.htm
Na poczÂątek stawiam kilka retorycznych niemal pytaĂą: 1. Jaka struktura wymaga najmniej materiaÂłĂłw, by zamknÂąĂŚ konkretnÂą przestrzeĂą mieszkalnÂą? 2. Jaki ksztaÂłt stwarza dla okreÂślonej pojemnoÂści wnĂŞtrza najkorzystniejsze warunki gospodarki cieplnej? Jaki wreszcie ksztaÂłt jest strukturÂą najwytrzymalszÂą na obciÂąÂżenia zgniatajÂące lub prĂłbujÂące go rozerwaĂŚ? OdpowiedÂź na wszystkie te pytania jest oczywista — to kula, lub ksztaÂłty bĂŞdÂące jej pochodnymi — czasze, kopuÂły.

To nie przypadek, Âże unoszÂąca siĂŞ w stanie niewaÂżkoÂści kropla wody przyjmuje ksztaÂłt kuli, to nie przypadek, Âże nauczeni zmaganiem z morderczym mrozem Eskimosi budujÂą igloo w formie pĂłÂłkuli, wreszcie to wybĂłr optimum funkcjonalnego, wypracowany w toku trwajÂącej setki tysiĂŞcy lat ewolucji i weryfikujÂącej jej wynik bezpardonowej walki, sprawiÂł Âże nasze czerepy majÂą formĂŞ niewiele od kuli odbiegajÂącÂą. O domach w ksztaÂłcie kopuÂł doÂśĂŚ powiedzieĂŚ, Âże to niemal jedyne, ktĂłre przetrwaÂły zwyciĂŞsko napĂłr miaÂżdÂżÂących wszystko huraganĂłw w poÂłudniowych stanach USA.
Punktem wyjÂścia do stworzenia klasycznej kopuÂły fullerowskiej byÂł dwudziestoÂścian foremny (ikosaedr) — bryÂła bardzo ciekawa, jedna z szeregu tzw. bryÂł platoĂąskich, do ktĂłrych zaliczajÂą siĂŞ: czworoÂścian, szeÂścian, oÂśmioÂścian i dwunastoÂścian — majÂące do siebie to, Âże ich powierzchnie boczne sÂą figurami regularnymi (trĂłjkÂąt rĂłwnoboczny, kwadrat, piĂŞciokÂąt), a zamkniĂŞte wewnÂątrz kuli, siĂŞgajÂą jej powierzchni wierzchoÂłkami — moÂżna rzec, Âże to kule obkurczone na skÂładajÂących siĂŞ z prĂŞtĂłw szkieletach, bÂądÂź — Âże poczynajÂąc od czworoÂścianu, a na dwudziestoÂścianie koĂączÂąc — coraz doskonalsze kuli przybliÂżenia.

KsztaÂłt ostatniej z tych bryÂł, 20-Âścianu moÂżna jeszcze przybliÂżyĂŚ do ideaÂłu, dokonujÂąc podziaÂłu jego krawĂŞdzi na odcinki i powstaÂłe w tych miejscach nowe wierzchoÂłki wypychajÂąc ku powierzchni kuli. Tym sposobem przy podziale na 2 odcinki otrzymujemy pochodnÂą o oznaczeniu 2V (czĂŞstoÂśĂŚ=2), kiedy tych odcinkĂłw jest 5 — analogicznie: 5V — bryÂłĂŞ b. juÂż do kuli przybliÂżonÂą. Operacje tego rodzaju „rozdymania” bryÂł platoĂąskich moÂżna wykonywaĂŚ na kaÂżdej z nich, otrzymujÂąc rozmaitego pokroju kopuÂły, tu jednak pozostaniemy przy pochodnych 20-Âścianu, jako najczĂŞÂściej stosowanych w konkretnych planach kopuÂł mieszkalnych.
Konstrukcja szkieletu kopuÂły fullerowskiej opiera siĂŞ na sferycznej sieci wĂŞzÂłĂłw i belek zwanych teÂż odpowiednio piastami (jak w kole szprychowym — ang. hub) i zastrzaÂłami (strut). TrĂłjkÂątne pola na powierzchni kopuÂły ukÂładajÂą siĂŞ w zespoÂły tworzÂące rysunek szeÂścio- i piĂŞciokÂątĂłw. Belki nie sÂą jednakowej dÂługoÂści — w kopule o czĂŞstoÂści=3 mamy trzy rodzaje belek, w 4V — 6, a w 5V aÂż 9. WydawaÂłoby siĂŞ wiĂŞc, Âże lepsza jest struktura prostsza w wykonaniu, jednak dla domu typu 3V o promieniu podstawy 7,5 m., belki majÂą dÂługoÂśĂŚ od 2,5 do 3m, dla 4V od 1,9 do 2,4 m., a dla 5V — od 1,5 do 2 m., co powoduje, Âże po pierwsze w wypadku kopuÂły 3V ze wzglĂŞdu na duÂżÂą odlegÂłoÂśĂŚ belek naleÂżaÂłoby uÂżyĂŚ b. grubej sklejki poszyciowej, lub zastosowaĂŚ dodatkowe rozpĂłrki (stud) dla wzmocnienia trĂłjkÂątĂłw, po drugie zaÂś, ksztaÂłt jej w sposĂłb znaczniejszy odbiega od kuli, a zatem i korzyÂści pÂłynÂące z formy siĂŞ zmniejszajÂą (nie wspomnĂŞ o walorach estetycznych), tak wiĂŞc jako domy mieszkalne preferowane sÂą konstrukcje 4V, a przy promieniu powyÂżej 8 m — 5V, gdy prostsze uÂżywane sÂą do sporzÂądzania domkĂłw letniskowych, kopuÂł o przeznaczeniu technicznym, czy szklarni.

Przy prĂłbie zgniatania jajka w dÂłoni napotykamy ten sam opĂłr, jaki wytwarza kopuÂła fullerowska przeciwstawiajÂąca siĂŞ deformacji pod wpÂływem punktowego obciÂąÂżenia. NapiĂŞcie zostaje momentalnie przekazane przez siatkĂŞ belek i wĂŞzÂłĂłw caÂłej strukturze i rozÂłoÂżone na bardzo wiele skÂładowych, a caÂłoÂśĂŚ sprĂŞÂżyÂście usztywniona. W fullerowskiej terminologii tego typu reakcja ukÂładu nosi nazwĂŞ tensegrity — napiĂŞciosieĂŚ.

KopuÂły mieszkalne sÂą w stanie wytrzymaĂŚ skrajne warunki Âśrodowiskowe, ktĂłre powodujÂą dezintegracjĂŞ tradycyjnych konstrukcji — nasza przykÂładowa kopuÂła (o r=7,5 m.) moÂże bez uszczerbku wytrzymaĂŚ huragan wiejÂący z szybkoÂściÂą 200 km/godz., czy teÂż nacisk 6 ton Âśniegu, bÂądÂź trzech ton przy wichurze 130km/godz., a wreszcie trzĂŞsienie ziemi 6,5 stopnia w skali Richtera poÂłÂączone z takim samym naciskiem od gĂłry.
Zgodnie z zasadÂą formowania siĂŞ kropli wody, do zamkniĂŞcia konkretnej objĂŞtoÂści kula potrzebuje 27% mniejszej powierzchni (materiaÂłu) niÂż bryÂła prostopadÂłoÂścienna. To oczywiÂście rzutuje na koszty ogrzewania/utrzymania domu. Powierzchnia promieniowania Âściano-dachu kopuÂły jest bowiem przynajmniej o tyleÂż mniejsza niÂż analogicznej objĂŞtoÂści domu tradycyjnego — do ogrzania jej potrzeba wiĂŞc o owe 27% energii mniej. RĂłwnieÂż w odniesieniu do powierzchni uÂżytkowej otrzymujemy podobny rezultat — w wypadku przykÂładowej kopuÂły (r=7,5 m.) powierzchnia Âściano-dachu jest o okoÂło 26% mniejsza niÂż domu szeÂściennego o tej samej powierzchni uÂżytkowej.
KopuÂła, odzwierciedla w miniaturze kosmos otaczajÂący zewszÂąd czÂłowieka. Przypomina antyczne ÂświÂątynie (choĂŚby rzymski Panteon), a rozlegÂła, kulista niemal przestrzeĂą z odlegÂłym, wygiĂŞtym sklepieniem wnĂŞtrza czaszy, nie podzielonej Âżadnymi pomocniczymi elementami konstrukcyjnymi, wywoÂłuje przemoÂżna wraÂżenie wyjÂątkowej jednolitoÂści, wrĂŞcz idealnej, fascynujÂącej harmonii. To nie przypadek wiĂŞc, Âże w przeciÂągu tysiÂącleci budowle majÂące ucieleÂśniaĂŚ to, co najszczytniejsze, najdoskonalsze w czÂłowieku — jak ÂświÂątynie, czy parlamenty, wieĂączono kopuÂłami.

Nie dziwi powtarzane przez budowniczych fullerowskich domĂłw zdanie, Âże to wnĂŞtrze jest nie tylko nowÂą jakoÂściÂą i wyzwaniem poprzez ofiarowanie niespotykanej w tradycyjnych rozwiÂązaniach swobody, jest materializacjÂą, ucieleÂśnieniem tej wolnoÂści, ktĂłra tkwi w nas samych — bez wzglĂŞdu na okolicznoÂści, jest wreszcie zwierciadÂłem, w ktĂłrym naszego kosmosu wewnĂŞtrznego moÂżemy tak namacalnie i tak blisko doÂświadczaĂŚ.

http://www.gnosis.art.pl/e_gnosis/pracownia/dom_kopula/robakiewicz_lech_fullerowskie_kopuly_mieszkalne.htm

Nine chains to the Moon (DziewiĂŞĂŚ ÂłaĂącuchĂłw do KsiĂŞÂżyca)ksiÂąÂżka napisana zostaÂła pod wpÂływem teorii wzglĂŞdnoÂści Alberta Einsteina, ktĂłry w prywatnej rozmowie z autorem nie ukrywaÂł swojego zaskoczenia moÂżliwoÂściÂą praktycznego zastosowania swojej sÂłynnej formuÂły E=mc2. Tym samym B. Fuller staÂł siĂŞ faktycznie jedenastÂą osobÂą zdolnÂą zrozumieĂŚ idee Einsteina (znane byÂło juÂż powiedzenie, Âże osĂłb takich jest na Âświecie zaledwie dziesiĂŞĂŚ). Projekt „Manhattan” i bÂłysk bomby nad HiroszimÂą byÂły juÂż tylko oczywistym zastosowaniem teorii Einsteina przez fizykĂłw (Meitner i Frish).

W ksiÂąÂżce znalazÂł siĂŞ rĂłwnieÂż zarys energetyczno-synergicznej geometrii Fullera oraz teorii rozwoju rasy ludzkiej od zarania dziejĂłw manipulowanej przez kapÂłanĂłw i „wielkich piratĂłw”). Mimo znacznych uproszczeĂą i naiwnoÂści ksiÂąÂżka ta, poczÂątkowo trudna do zrozumienia, zostaÂła pĂłÂźniej zaliczona do klasyki i do dziÂś jest dostĂŞpna w ksiĂŞgarniach na caÂłym Âświecie, pozostajÂąc „podrĂŞcznikiem”, a zarazem zapisem marzeĂą o przyszÂłym Âświecie.