Na potĂŞgĂŞ kwantowego wszechÂświata!

[strzygÂław]

No, to siĂŞ dzieje. Wzieli naukowcy maleĂąki prĂŞcik, bardzo maleĂąki, ale jeszcze widoczny goÂłym okiem i w drgania wprawili. Wszystko przy ÂściÂśle okreÂślonej temperaturze i innych tam parametrach, ale to niewaÂżne. WaÂżne jest, Âże prĂŞcik jak tak drgaÂł, okazaÂł siĂŞ byĂŚ w dwĂłch miejscach RÓWNOCZEÂŚNIE! Teoria kwantowa przewiduje to pod nazwÂą superpozycji. MĂłwi ta superpozycja, Âże wszystko znajduje siĂŞ w rĂłznych miejscach rĂłwnoczeÂśnie, a jak zaczyna siĂŞ ktokolwiek czymÂś interesowaĂŚ, to szybko to coÂś wskakuje na to jedno miejsce, co ten, co siĂŞ interesuje moÂże wtedy  zobaczyĂŚ. Jak z czarami w przedszkolu, Âże przychodzi magik, wkÂłada chusteczkĂŞ do jednej kieszeni, potem mĂłwi, Âże chusteczka przewĂŞdrowaÂła do drugiej kieszeni, potem mĂłwi, Âże znĂłw wrĂłciÂła do tej, co jÂą wÂłoÂżyÂł na poczÂątku i voila! wyciÂąga jÂą z tej kieszeni, co jÂą pierwotnie wÂłoÂżyÂł, a dzieciaki dzioba rozdziawiajÂą: uaaaa! Teoria kwantowa mĂłwi, Âże nic nie jest okreÂślone, dopĂłki nie potrzebuje byĂŚ okreÂślone. Jak patrzĂŞ w telewizor, to on jest jak najbardziej fizycznie i gra teleturniej, a jak siĂŞ odwrĂłcĂŞ, bo pies Âłomot jakiÂś robi, to telewizor cholera wie, co wyczynia. Jak tylko znowu na niego spojrzĂŞ, to gra ten teleturniej jakby nigdy nic i gÂłupa pali, Âże graÂł teÂż jak nie patrzyÂłem. Problem ze sprawdzeniem teorii superpozycji byÂł oczywisty: jak moÂżna sprawdziĂŚ, Âże jak nie patrzymy, to nie ma? I teraz wracamy do prĂŞcika i naukowcĂłw. Zmontowali przyrzÂąd, co sprawdzaÂł czy prĂŞcik drga. I ten przyrzÂąd sprawdzaÂł czy prĂŞcik drga znienacka, Âżeby prĂŞcika zaskoczyĂŚ. Naukowcy wiedzieli, Âże drga caÂły czas, mimo to przyrzÂąd pokazywaÂł czasami, Âże drga, czasami, Âże stoi w miejscu. Idea kwantowoÂści jest, Âże prĂŞcik i drga i stoi w miejscu RÓWNOCZEÂŚNIE. Ale jak tylko w jakikolwiek sposĂłb chcemy sprawdziĂŚ, co siĂŞ dzieje z prĂŞcikiem, to on zaraz potulnie przyjmuje tylko jeden ze stanĂłw: albo drga, albo stoi. I teoria kwantowa oblicza na papierze jakby to siĂŞ rozkÂładaÂło kiedy prĂŞcik udaje, Âże stoi, a kiedy drga, jak go chcemy przyÂłapaĂŚ. I okazaÂło siĂŞ, Âże rozkÂład statystyczny tych momentĂłw, Âże prĂŞcik staÂł w miejscu (naprawdĂŞ wtedy staÂł rzeczywiÂście w miejscu, ale zrobiÂł siĂŞ ciĂŞÂższy i cieplejszy wedÂług kwantonistĂłw) odpowiada temu rokÂładowi wyliczonemu dawno, dawno temu na papierze. Jest to pierwszy eksperymentalny dowĂłd na kota Schroedingera.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Kot_Schr%C3%B6dingera
pozdrawiam i nie
w-pale-siĂŞ-niemieszczygÂław
---------------------------
Link do prĂŞcika. Niestrawny i po angielsku.
http://www.physics.ucsb.edu/~martinisgroup/papers/Geller2010.pdf