TO¯SAMO¦Æ - wiêzienie, czy sposób na realizacje siebie ?

[MEM HEI SHIN]

no tak bou, co tu kryĂŚ, jawi siĂŞ przed nami praca u podstaw

 No to sprĂłbujmy siĂŞ przyglÂądn¹Ì, co moÂżemy zrobiĂŚ ?

OznakÂą naszej ÂświadomoÂści i tego, Âże wreszcie wziĂŞliÂśmy odpowiedzialnoœÌ za swoje wÂłasne Âżycie  jest brak zmartwieĂą o przyszÂłe Âżycie. Nawet o przyszÂły tydzieĂą. Zbyt cieszymy siĂŞ chwilÂą obecnÂą, aby siĂŞ o cokolwiek martwiĂŚ. Prawo przyczyny i skutku, czyli karma  zachodzÂą,  tylko i wy³¹cznie poza chwilÂą obecnÂą.

TERAZ -  jesteÂśmy caÂłkowicie wolni!

Ale trzymamy siĂŞ zbyt uporczywie przeszÂłoÂści, jak i przyszÂłoÂści.WidaĂŚ to na kaÂżdym kroku, nawet w kaÂżdym sÂłowie,  nawet w kaÂżdej wypowiedzi.
Wszystko co udaÂło  mi siĂŞ ostatnio przeczytaĂŚ  na internetowych stronach, to nic innego tylko wnoszenie rozmaitych  traum z przeszÂłoÂści w TERAÂŹNIEJSZO¦Æ.

Nawet jesteÂśmy  dumni z przeszÂłych osiÂągniĂŞĂŚ ( i to nawet nie swoich, lecz cudzych) i sÂą one dla nas o wiele waÂżniejsze niÂż to, co sami robimy TERAZ – przez to stajemy siĂŞ wiĂŞÂźniami iluzji czasu i przestrzeni...
 

 ÂŻal, smutek, bĂłl, rozczarowanie, szukanie winnych, podziaÂły, poszukiwania sprawiedliwoÂści,  oznacza zrozumienie, Âże byliÂśmy w b³êdzie, ale my sami w sobie nie jesteÂśmy przecieÂż b³êdem. CiÂągÂły lament i rozgoryczenia nad ró¿nymi rzeczami z  przeszÂłoÂści jest ciagÂłym udziaÂłem spoÂłeczeĂąstw, ktĂłre  trzyma go wci¹¿ i bez koĂąca w zamkniĂŞciu.W zamkniĂŞciu  w przeszÂłoÂści.
Czy tylko na tyle nas staĂŚ ?

ZeszÂły tydzieĂą jak i przyszÂły miesiÂąc nie istniejÂą – w chwili obecnej sÂą tylko wspomnieniem lub antycypacjÂą. UsiÂłowanie Âżycia w nich jest przyczynÂą iluzji i niezdrowych przywiÂązaĂą, prowadzi do konfliktu i smutku.

 Tymczasem szczĂŞÂście jak i Wszystko istnieje TERAZ, albo Nigdy.

I tu pozwolĂŞ sobie przypomnieĂŚ swĂłj wÂątek, ktĂłry tu kiedyÂś napisaÂłem, a dotyczÂący TERAZ.


http://www.swietageometria.darmowefora.pl/index.php?topic=352.msg1446#msg1446

I co Ty na to Tijavar ?



Pytam, bo jesteÂś ostatniÂą osobÂą, dziĂŞki ktĂłrej chce mi siĂŞ tu byĂŚ.

Nie mam juÂż czasami  po prostu siÂły czytaĂŚ, pisaĂŚ, komentowaĂŚ wci¹¿ tego samego o nazwie ludzkie iluzje i projekcje, pytajÂąc samego siebie o granice tego wszystkiego.
ÂŻycie zmusza mnie wci¹¿ do wielkich wyzwaĂą, a nie do powielania  schematĂłw myÂślenia z  wczoraj -  nastĂŞpnego dnia.




 

[east]

MHS napisaÂł

"szczĂŞÂście jak i Wszystko istnieje TERAZ, albo Nigdy. "

Teraz jesteÂśmy TU, w tej czasoprzestrzeni.
Ludzie przyci¹gaj¹ do siebie to , co emituj¹ i odpowiedzialnoœÌ za to spada na tego, który emituje. My mo¿emy uczyÌ œwiat , jak cierpieÌ godnie, ale sami powinniœmy nauczyÌ siê od œwiata jak cieszyÌ siê radoœnie , godnie , w poszanowaniu ka¿dego ¿ycia.

[konserwa]

niezaleÂżnie od okolicznoÂści
tu i teraz jest zawsze najwaÂżniejsze

sztuka/technika manipulacji zawsze opiera siĂŞ na stworzeniu umysÂłowej koncepcji zagnieÂżdÂżenia/skoncentrowania uwagi na przeszÂłoÂści lub przyszÂłoÂści
katalizatorem tego procesu jest zawsze emocjonalne warunkowanie - strachem (czasami "szczĂŞÂściem" dla stworzenia iluzji nirvany, do ktĂłrej potem siĂŞ odwoÂłujemy w tĂŞsknocie, co do Âżycia w przeszÂłoÂści sprowadza siĂŞ...)

zatem kluczem sÂą dla mnie emocje tzn, ich kontrola - rozumiem to w ten sposĂłb jak Don Juan: wojownik Âżyje strategicznie
fragment "OdrĂŞbnej rzeczywistoÂści"

PowiedziaÂłem, Âże kontrolowanie siĂŞ przez caÂły czas jest dla czÂłowieka niemoÂżliwe. Don Juan
twierdziÂł uparcie, Âże dla wojownika nic nie pozostaje poza jego kontrolÂą. Jako argumentu uÂżyÂłem
pojĂŞcia wypadku mĂłwiÂąc, Âże to, co przydarzyÂło mi siĂŞ przy kanale z wodÂą, moÂżna z pewnoÂściÂą
okreÂśliĂŚ mianem wypadku, poniewaÂż ani nie chciaÂłem, ani teÂż nie byÂłem Âświadomy swojego
niew³aœciwego zachowania. Rozmawialiœmy o ró¿nych ludziach doœwiadczaj¹cych nieszczêœÌ, które
moÂżna nazwaĂŚ wypadkami. SzczegĂłlnie rozwodziÂłem siĂŞ nad Lucasem, bardzo miÂłym starym
Indianinem Yaqui, ktĂłry zostaÂł ciĂŞÂżko ranny w wypadku, kiedy wywrĂłciÂła siĂŞ prowadzona przez niego
ciĂŞÂżarĂłwka.
– MyÂślĂŞ, Âże unikniĂŞcie wypadku jest niemoÂżliwe – powiedziaÂłem. – ÂŻaden czÂłowiek nie jest w stanie
kontrolowaĂŚ wszystkiego dookoÂła.
– To prawda – powiedziaÂł ostro don Juan. – Lecz nie wszystko jest wypadkiem nie do unikniĂŞcia.
Lucas nie Âżyje jak wojownik. Gdyby tak ÂżyÂł, wiedziaÂłby, Âże czeka i wiedziaÂłby, na co czeka, no i nie
prowadzi³by ciê¿arówki po pijanemu. Rozbi³ samochód o ska³ê przy drodze, poniewa¿ by³ pijany i
niepotrzebnie kaleczyÂł swoje ciaÂło.
Dla wojownika Âżycie jest ĂŚwiczeniem ze strategii – ciÂągn¹³ don Juan. – Ty za to chcesz odkryĂŚ
sens Âżycia. Wojownik nie dba o sens. Gdyby Lucas ÂżyÂł jak wojownik – a miaÂł takÂą szansĂŞ, jak wszyscy
– ÂżyÂłby strategicznie. Gdyby nie mĂłgÂł unikn¹Ì wypadku, w ktĂłrym poÂłamaÂł Âżebra, znalazÂłby sposĂłb na
wyrównanie swych szans albo unikn¹³by jego konsekwencji, albo te¿ walczy³by z nimi. Gdyby Lucas
byÂł wojownikiem, nie siedziaÂłby w swoim obskurnym domku, umierajÂąc z gÂłodu. WalczyÂłby do koĂąca.
PrzedstawiÂłem don Juanowi alternatywĂŞ, uÂżywajÂąc go jako przykÂładu i pytajÂąc, co by byÂło, gdybyon sam staÂł siĂŞ ofiarÂą wypadku i miaÂł poturbowane nogi.
– Gdybym nie mĂłgÂł nic na to poradziĂŚ i straciÂł nogi – powiedziaÂł – nie mĂłgÂłbym juÂż dÂłuÂżej byĂŚ
cz³owiekiem, wiêc do³¹czy³bym do tego, co czeka tam na mnie.
ZrobiÂł rĂŞkÂą gest wskazujÂący to, co znajdowaÂło siĂŞ dookoÂła.
K³óci³em siê dalej twierdz¹c, ¿e mnie nie zrozumia³. Chcia³em wykazaÌ, ¿e niemo¿liwe jest, ¿eby
czÂłowiek byÂł w stanie przewidzieĂŚ wszystkie zmienne wchodzÂące w skÂład jego codziennych dziaÂłaĂą.
– MogĂŞ ci tylko powiedzieĂŚ – stwierdziÂł don Juan – Âże wojownik nigdy nie staje siĂŞ dostĂŞpny, nigdy
nie stoi na drodze i nie czeka, aÂż go coÂś zniszczy. W ten sposĂłb Zmniejsza do minimum wszystkie
nieprzewidziane moÂżliwoÂści. Tego, co ty nazywasz wypadkami, moÂżna przewaÂżnie bardzo Âłatwo
unikn¹Ì, chyba ¿e jest siê ¿yj¹cym bez³adnie g³upcem.
– Nie moÂżna ÂżyĂŚ strategicznie przez caÂły czas – powiedziaÂłem. – WyobraÂź sobie, Âże ktoÂś czeka na
ciebie z karabinem z celownikiem optycznym. MoÂże dokÂładnie ciĂŞ namierzyĂŚ z odlegÂłoÂści piĂŞciuset
jardĂłw. Co byÂś zrobiÂł?
Don Juan popatrzy³ na mnie z niedowierzaniem, p0 czym wybuchn¹³ œmiechem.
– Co byÂś zrobiÂł? – nalegaÂłem.
– Gdyby ktoÂś czekaÂł na mnie z karabinem z celownikiem optycznym? – spytaÂł, przedrzeÂźniajÂąc
mnie.
– Gdyby ktoÂś schowaÂł siĂŞ i czekaÂł na ciebie. Nie miaÂłbyÂś szans. Nie potrafisz zatrzymaĂŚ kuli.
– Nie. Nie potrafiĂŞ. CiÂągle jednak nie rozumiem, o co ci chodzi.
– Chodzi mi o to, Âże ta caÂła twoja strategia nic nie pomoÂże w takiej sytuacji.
– AleÂż owszem. JeÂśli ktoÂś bĂŞdzie czekaÂł na mnie z karabinem z celownikiem optycznym, po prostu
tam nie pĂłjdĂŞ.

a wiĂŞc nie ÂłaÂźmy tam, gdzie czeka nas nas typ z karabinem

[tijavar]

MHS hmm hmm, pewne doÂświadczenia, zwÂłaszcza „walka z wiatrakami” jak czasem postrzegamy tÂą rzeczywistoœÌ, bywajÂą mĂŞczÂące i zniechĂŞcajÂące, racja, ale tylko cierpliwoœÌ i wytrwaÂłoœÌ przyniosÂą nam owoce i satysfakcjĂŞ z wykonanej pracy. Ludzie "wiedzÂący" przybierajÂą czasem postaĂŚ rodzica, ktĂłrego do szaÂłu doprowadzajÂą kolejne etapy rozwoju ÂświadomoÂści dzieci. Rodzica, ktĂłrego irytuje, Âże dziecko nie widzi/rozumie, lub wrĂŞcz nie chce zrozumieĂŚ oczywistoÂści, i pcha siĂŞ tam, gdzie rodzic, w swej mÂądroÂści, nigdy by siĂŞ nie zapĂŞdziÂł. Warto jednak czasem pobiec za tym dzieckiem by doÂświadczyĂŚ czegoÂś nowego.

BazujÂąc na wÂłasnych doÂświadczeniach, wypracowaÂłam sobie pewien mocno stÂąpajÂący po ziemi optymizm. I ten optymizm, ktĂłremu stopa procentowa oczywiÂście czasem siĂŞ waha, pozwala mi spojrzeĂŚ na te wspomniane wczeÂśniej wiatraki z innej perspektywy. Perspektywy czasu, w ktĂłrym, wspomniane przez Ciebie, TERAZ gra kluczowÂą rolĂŞ.

Ziarno, zanim przebije siĂŞ przez otoczkĂŞ i wygrzebie na powierzchnie gleby, potrzebuje okreÂślonego przedziaÂłu czasowego. W TERAZ, w miarĂŞ naszych moÂżliwoÂści, moÂżemy mu jedynie zapewniĂŚ odpowiednie warunki do zdrowego, optymalnego wzrostu. Tym samym, na „ÂśpiÂących” naleÂży spoglÂądaĂŚ oczami przyjació³, ktĂłrzy majÂą na uwadze ich dobro, aby podczas „chodzenia we Âśnie” nie zrobili sobie krzywdy, a budzÂąc siĂŞ, nie doznali szoku stykajÂąc siĂŞ bezpoÂśrednio z prawdÂą.

Za kaÂżdym razem, gdy dopadajÂą nas wÂątpliwoÂści i zniechĂŞcenie, zwróÌmy siĂŞ w stronĂŞ natury i tego, jak ona Âświetnie radzi sobie z wÂłasnymi procesami. MoÂżna by rzec, Âże w krainie fauny i flory panuje wieczna harmonia – jeÂśli nie znajdzie siĂŞ jakiÂś „ambitny” czÂłowiek, ktĂłry myÂśli sobie tĂŞ harmoniĂŞ podrasowaĂŚ.

 Jak sÂłusznie zauwaÂżyÂłeÂś caÂły czas coÂś przerabiamy, i jest to KAWAÂŁ historii, jeÂśli weÂźmiemy rĂłwnieÂż pod uwagĂŞ genezĂŞ ludzkoÂści Sitchin’a. Nie dzieje siĂŞ to bez przyczyny. Usilnie pragniemy bowiem przejrzeĂŚ siĂŞ w tym Zwierciadle Czasu i zrozumieĂŚ, kim naprawdĂŞ jesteÂśmy. Ze zrozumienia bowiem wypÂływa przebaczenie, a tym samym uzdrowienie, na ktĂłre dÂługo nie mogliÂśmy siĂŞ zdobyĂŚ, i ktĂłre dÂługo nie byÂło moÂżliwe. Dopiero obecna ÂświadomoœÌ moÂże prĂłbowaĂŚ sobie z tym poradziĂŚ, stÂąd te ciÂągÂłe historyczne wynurzenia.

Jeœli TERAZ uzdrowimy i wyjaœnimy zaprzesz³oœci (siêgaj¹ce zarania dziejów), to podarujemy sobie mo¿liwoœÌ tworzenia nowej rzeczywistoœci w oparciu o harmoniê œwiat³a. Wszystko bowiem zostanie oczyszczone, a tym samym wzroœnie nasza "przepustowoœÌ".

Najpierw jednak musimy odzyskaÌ swoj¹ to¿samoœÌ, która podzielona zosta³a na ma³e kawa³eczki uk³adanki i rozproszona. Proces uzdrawiania trwa, wspierajmy go na tyle, na ile TERAZ potrafimy. Nie znaczy to, ¿e mamy siê poddawaÌ propagowanemu przez media szaleùstwu, raczej sami musimy stwarzaÌ mo¿liwoœci do szerzenia nowej wiedzy w œrodowisku jej i nam sprzyjaj¹cym.

Z tego, co widzĂŞ, rozwinĂŞÂłam trochĂŞ szerszÂą perspektywĂŞ niÂż siĂŞ spodziewaÂłam, mam jednak nadziejĂŞ, Âże  ubranÂą w zrozumiaÂłe myÂśli i pojĂŞcia

Pozdrawiam serdecznie 

[east]

Droga tjavar  ,
Niezwykle ceniĂŞ sobie Twoje posty. Jest w nich wielka empatia dla wszystkich ludzi. Nie znaczy to, Âże nie bĂŞdĂŞ z TobÂą polemizowaÂł.

Piszesz

"Najpierw jednak musimy odzyskaÌ swoj¹ to¿samoœÌ, która podzielona zosta³a na ma³e kawa³eczki uk³adanki i rozproszona. Proces uzdrawiania trwa,(..) "

PozwĂłl, Âże nie zgodzĂŞ siĂŞ z w tym miejscu. WedÂług mnie toÂżsamoœÌ jest wÂłaÂśnie tym, co nas dzieli .I w pewnym sensie jest to dla nas dobre.  KaÂżdy ma swojÂą toÂżsamoœÌ dziĂŞki czemu ró¿nimy siĂŞ od siebie. JesteÂśmy podzielonÂą na kawaÂłeczki JedniÂą , ktĂłra doÂświadcza samej siebie w procesie tego wielkiego podzielenia. Na tym codziennym poziomie naszych codziennych zdarzeĂą ciÂągle ze sobÂą konkurujemy w ten czy inny sposĂłb. Ale moÂżna na to spojrzeĂŚ z wyÂższego poziomu , na ktĂłrym wÂłaÂśnie brak jest toÂżsamoÂści. To moje i Twoje  "NIE WIEM"  to poczucie braku toÂżsamoÂści wÂłaÂśnie. W wewnĂŞtrznej pustce bez Âżadnych myÂśli, ocen czy ró¿nic , bez niczego, co nas mogÂłoby rozdzieliĂŚ ³¹czymy siĂŞ jako jedna ÂŚwiadomoœÌ. Nie jest to  ÂświadomoœÌ czegoÂś.. W TERAZ dokonujemy obserwacji tego co jest. Jam Jest. Procesem uzdrawiania nazwaÂłbym   umiejĂŞtnoœÌ rĂłwnoczesnego przebywania w "nie wiem" bez Âżadnej toÂżsamoÂści, jak i doÂświadczania swojego kawaÂłeczka ukÂładanki jednoczeÂśnie. Uzdrawianie polega na dÂłuÂższym jakoÂściowym przebywaniu we wspĂłlnym obszarze naszej osobliwej pustki, owym  "stilness point" jak mawia Nassim Haramein, czyli w strefie wspĂłlnej dla wszystkich ciszy wÂłasnego wnĂŞtrza, kosztem wÂłaÂśnie TOÂŹSAMOÂŚCI , ktĂłrej kaÂżdy aspekt siĂŞ ró¿ni od wszystkich innych , co wynika z indywidualnej przeszÂłoÂści oraz wyobraÂżeĂą na temat przyszÂłoÂści. Jedynie w TERAZ wszystko jest takie, jakie jest.

[MEM HEI SHIN]

TERAZ gra kluczowÂą rolĂŞ.

    Nie wiem, czy ktoÂś wogĂłle prowadzi jakieÂś rzetelne badania socjologiczne, ale moÂżna postawiĂŚ zasadnÂą hipotezĂŞ, iÂż w ÂświadomoÂści spoÂłecznej nie wiele siĂŞ zmienia.
MoÂżna teÂż napisaĂŚ naukowÂą rozprawĂŞ i jÂą z ÂłatwoÂściÂą udowodniĂŚ, Âże zawsze  tak byÂło (( z niewielkim zmianami).
StÂąd moja stopa procentowa siĂŞ waha, wobec tego co na zewnÂątrz, ale roÂśnie wobec samego siebie.
Krótko mówi¹c ³¹czy nas tutaj wszystkich obsesyjne poszukiwanie sensu, czy nawet ''lekarstwa'' na bezmiar ró¿nych frustracji i zt¹d i z tego powodu ³acz¹ siê ludzie, tudzie¿ na internetowych forach.
WiĂŞc przychodzÂą i mĂłwiÂą (jestem zagubiony, zagubiona)
Co niektĂłrzy szukajÂą tutaj  teÂż dobra. Problem w tym, Âże zapomnieli, Âże najwiĂŞkszym dobrem sÂą oni sami, a poszukiwanie pestki poza jabÂłkiem mija siĂŞ z celem.
Na temat dobra w sensie spoÂłecznym niech piszÂą tutaj przedstawiciele nauk spoÂłecznych, a ja w tej sprawie raczej mam nie wiele do powiedzenia, bo jestem przedstawicielem nauk technicznych.

Ostatnie ''narodowe''  wydarzenia sÂą w moim odczuciu potwierdzeniem, Âże plastrem na skoÂłatanÂą duszĂŞ Polaka moÂże byĂŚ cokolwiek : ÂśmierĂŚ PapieÂża, prezydenta RP, czy MaÂłysz, oby tylko wysoko lataÂł. Sukces narodu per procura, ktĂłry  przynosi chwilowÂą ulgĂŞ. Ale  jest to tylko efekt placebo.

 KaÂżdy z nas jest inny, a szukanie generalizacji moÂże siĂŞ okazaĂŚ szukaniem przesÂądĂłw. Z pewnoÂściÂą to nie Âżaden przypadek, Âże urodziliÂśmy w kraju o  imponujÂącej historii klĂŞsk. Martyrologia naszego spoÂłeczeĂąstwa jest tak ogromna, Âże Âłatwiej nam przyznawaĂŚ siĂŞ do najwiĂŞkszych nieszczêœÌ i wynosiĂŚ je na piedestaÂły,  niÂż do najwiĂŞkszych sukcesĂłw. Sukcesy trzeba udowadniaĂŚ, a postawa  ''ofiary''  mĂłwi sama za siebie zgodnie z  jej definicjÂą  -  pozwĂłl mi pozostaĂŚ ''ofiarÂą''  w rĂŞkach obcych siÂł i okolicznoÂści pozostajÂących poza mojÂą kontrolÂą''.

Pytanie co dalej ?
Takie pytanie zadajÂą ''ofiary'', ktĂłre padÂły ''ofiarÂą'' spoÂłecznego zaprogramowania.
NiektĂłrzy  pytajÂą nawet co po Âśmierci ?

 TERAZ, to wszystko co istnieje, alby nigdy.

SÂą to ''najÂświĂŞtrze sÂłowa'', jakie moÂżna przelaĂŚ na papier.

TudzieÂż mogĂŞ wysnuĂŚ swojÂą uwagĂŞ p.Winterowi i Nassimowi, ktĂłrzy wobec
wielu swoich imponujÂących  teorii, nie potrafili pokazaĂŚ nawet jednego prostego narzĂŞdzia, ktĂłrym jest TERAZ, czyli nauka bycia w rzeczywistoÂści, ktĂłra niÂą jest.

JEST - TERAZ, czyli, to co stanowi klucz do samego siebie, klucz do duszy, klucz do swojej prawdy, swojego Âświadectwa, caÂłego wszechÂświata......

Podró¿ tylnymi drzwiami do w³asnego Domu i bocznymi torami do celu, mo¿e jest i piêkna, ale nie dla ka¿dego.


pozdrawiam

[east]

MHS moim zdaniem Nassim wÂłaÂśnie "odsÂłoniÂł siĂŞ" w wywiadzie po CASYS 09. W 3 ciej czĂŞÂści wywiadu mĂłwi dosÂłownie o tym jak w praktyce wykorzystaĂŚ nasze TERAZ.
Oto w tym fragmencie na przykÂład :
Pytaj¹ca : Spêdzamy wiêkszoœÌ naszego czasu na tej krawêdzi.
Nassim :   Zgadza siĂŞ. W tym wirze ! Ale gdy znajdziemy czas kaÂżdego poranka by po³¹czyĂŚ siĂŞ z tÂą ciszÂą/bezruchem to przynajmniej bĂŞdziemy wiedzieli jak tam powrĂłciĂŚ. WiĂŞc jeÂśli doÂświadczymy wiru w trakcie dnia,wtedy moÂżemy dojœÌ do: „O, ja wiruje!” , „Dajcie mi  minutkĂŞ”. Wiesz... w trakcie nudnego spotkania: „Przepraszam muszĂŞ wyjœÌ do toalety” I po prostu, nieco powrĂłciĂŚ do tego punktu osobliwoÂści. WrĂłciĂŚ do tego punktu o nieskoĂączonym potencjale. PowrĂłciĂŚ do tego po³¹czenia z wszechÂświatem, z CAÂŁYM wszechÂświatem, z KAÂŻDYM atomem, CAÂŁÂĄ energiÂą wszechÂświata, ktĂłra stale ciĂŞ wspiera. A z tego punktu ponownie powracamy do kontroli, do centrum. A wtedy moÂżemy znowu kontynuowaĂŚ nasz dzieĂą. Ale jeÂśli nie monitorujemy tego gdzie jesteÂśmy, w relacji do tego Âśrodka, jeÂśli nie wiemy gdzie jest to centrum, to nie posiadamy skali, aby wiedzieĂŚ jak daleko jesteÂśmy w wirze.

Poza tym Nassim piĂŞknie przyciÂąga "techniczne" umysÂły ( do ktĂłrej to grupy i ja siĂŞ zaliczam )  choĂŚby takimi wypowiedziami :

Nassim -(..)  To referat, ktĂłry mĂłwi,Âże kaÂżdy atom jest mini czarnÂą dziurÂą,Âże posiada nieskoĂączonÂą gĂŞstoœÌ, ma nieskoĂączony potencjaÂł, Âże wszystko posiada osobliwoœÌ w swoim centrum. Referat na kilku pierwszych stronach opracowuje i wykazuje matematycznie,  Âże energia pró¿ni, sama struktura pró¿ni ³¹czy, czy teÂż splata wszystkie protony jako skÂładowe jÂądra atomowego, Âże wszystkie jÂądra atomĂłw sÂą splÂątane, poniewaÂż taka jest struktura pró¿ni. Struktura, ktĂłra sprawia, Âże pró¿nia nie jest pasywnÂą, lecz aktywnÂą pró¿niÂą, odgrywajÂącÂą rolĂŞ w tworzeniu Âświata materialnego, ale rĂłwnieÂż strukturÂą, ktĂłra ³¹czy wszystkie rzeczy.  W zasadzie jest to matematyczna interpretacja koncepcji, Âże wszystko jest jednym. Tak wiĂŞc, jest to rzeczywiÂście matematycznie udowodnione.

I do mnie to przemawia.
Nie ma potrzeby tworzenia dodatkowych toÂżsamoÂści. Wystarczy , Âże i tak jest ich bez liku w³¹czajÂąc w to toÂżsamoœÌ spoÂłecznÂą, narodowÂą,  a nawet pod "toÂżsamoœÌ " podciÂągajÂąc potrzebĂŞ przynaleÂżnoÂści do czegoÂś. I tak kaÂżdy z nas jest "JAKIÂŚ", jest okreÂślony , ale jednoczeÂśnie - co wynika z wypowiedzi Nassima, jesteÂśmy po³¹czeni beztoÂżamoÂściowÂą sieciÂą  OsobliwoÂści, ktĂłre nieszczĂŞÂśliwie nazywamy "czarnymi  dziurami". OkreÂślenie  "czarna dziura" (jak rozumiem ) dotyczy tu wy³¹cznie czegoÂś pozbawionego toÂżsamoÂści .

[tijavar]

KaÂżdy ma wÂłasnÂą toÂżsamoœÌ, kaÂżdy jest pewnym kompletnym obrazem, wspania³¹ i niepowtarzalnÂą indywidualnoÂściÂą, a jednoczeÂśnie posiada w swym jestestwie to miejsce okreÂślone przez Ciebie east „nie wiem”. To „nie wiem” to wg mnie miejsce pozwalajÂące nam na doÂświadczanie, przy³¹czanie kolejnych elementĂłw „ukÂładanki”, poszerzanie percepcji. DziĂŞki temu wci¹¿ siĂŞ rozwijamy. DziaÂła to na zasadzie ukÂładania puzzli. KaÂżdy kawaÂłek jest pewnym skoĂączonym obrazem, jednak w kolejnej perspektywie okazuje siĂŞ on elementem czegoÂś wiĂŞkszego i bardziej zÂłoÂżonego choĂŚ teÂż kompletnego, i tak dalej w nieskoĂączonoœÌ. Sam element w sobie posiada indywidualnÂą toÂżsamoœÌ, przy³¹czony do innych posiada toÂżsamoœÌ zbiorowÂą, nie znaczy to, Âże ta indywidualna jest eliminowana na rzecz zbiorowej.

Streszczaj¹c siê, jeœli ka¿da œwiadomoœÌ indywidualna, zacznie robiÌ to, co przytoczy³eœ w swoim poœcie:

po prostu, nieco powróciÌ do tego punktu osobliwoœci. WróciÌ do tego punktu o nieskoùczonym potencjale. PowróciÌ do tego po³¹czenia z wszechœwiatem, z CA£YM wszechœwiatem, z KA¯DYM atomem, CA£¥ energi¹ wszechœwiata, która stale ciê wspiera

to wp³ynie na stan œwiadomoœci zbiorowej w swojej aktualnej rzeczywistoœci, co wp³ynie na jej potencja³, a co z kolei bêdzie mia³o wp³yw na ka¿d¹ inn¹ jednostkow¹ œwiadomoœÌ, która siê w niej znajduje przez co na jej rozwój. Wszyscy na siebie oddzia³ujemy.

Jako uzupeÂłnienie wklejam ciekawy "Manifest etnopluralistyczny":

TO¯SAMO¦Æ

Manifest etnopluralistyczny

I. Cz³owiek ma naturaln¹ potrzebê identyfikacji z jak¹œ grup¹. Jedynie czêœÌ swojej osobowoœci jesteœmy w stanie wytworzyÌ sami, resztê przejmujemy od innych ludzi w formie kultury. Cz³owiek wykorzeniony, tj. wyrwany z kultury charakterystycznej dla swojej spo³ecznoœci, jest zagubiony w œwiecie, a taka akulturacja zuba¿a jego osobowoœÌ. Nie maj¹c oparcia w kulturze - zbiorowej to¿samoœci - mo¿e byÌ ³atwo manipulowany przez w³adzê i bezmyœlnie ulega modom.

II. WolnoœÌ cz³owieka wyra¿a siê w prawie do zachowania swojej to¿samoœci i odmiennoœci. Ró¿norodnoœÌ rodzaju ludzkiego, manifestuj¹ca siê we wszystkich sferach jego egzystencji, jest faktem, który nie podlega dyskusji. Bogactwo bytu wynikaj¹ce ze zró¿nicowania ludzkoœci jest jedn¹ z podstawowych wartoœci godnych obrony.

III. Prawo do zachowania zbiorowej to¿samoœci kulturowej wynika wiêc niejako z prawa ka¿dej jednostki do zachowania swej to¿samoœci indywidualnej; to¿samoœÌ zbiorowa jest zarazem wartoœci¹ samoistn¹ jako niezbêdne spoiwo solidarnoœci spo³ecznej. Nieograniczona swoboda zmieniania to¿samoœci wprowadza chaos w ¿ycie grupy, os³abia jej spoistoœÌ i u³atwia asymilacjê zbiorowoœci ma³ych przez wielkie. Wybór to¿samoœci nie powinien wiêc byÌ wy³¹cznym prawem jednostki - jej opcja winna byÌ te¿ akceptowana przez innych.

IV. To¿samoœci zbiorowe (kultury) mog¹ siê tworzyÌ na ró¿nych fundamentach, ale najbardziej rozpowszechnion¹ form¹ grupowej to¿samoœci jest to¿samoœÌ etniczna (narodowa, plemienna, regionalna). Broni¹c jej, bronimy zarówno bogactwa i ró¿norodnoœci otaczaj¹cego nas œwiata, jak i realnej wolnoœci grupy (zbiorowoœÌ nie mo¿e byÌ wolna, jeœli nie jest œwiadoma swojej odrêbnoœci). Co wiêcej, bêd¹c zakorzenionymi w jakiejœ kulturze, tym bardziej uwra¿liwieni jesteœmy na odmiennoœÌ innych kultur. Dla cz³owieka wykorzenionego wszystkie kultury s¹ jednako obce i obojêtne, nie mo¿na wiêc mówiÌ w jego przypadku o "tolerancji", tylko o braku w³asnej to¿samoœci.

V. Kultury wytworzonych w toku przemian dziejowych wspĂłlnot naturalnych opierajÂą siĂŞ na TRADYCJI. Zerwanie z tradycjÂą prowadzi nieuchronnie do utraty wÂłasnej toÂżsamoÂści kulturowej, a to jest rĂłwnoznaczne z alienacjÂą jednostek i dezintegracjÂą zbiorowoÂści. Dlatego, nie pragnÂąc bynajmniej stagnacji ani nie tĂŞskniÂąc za petryfikacjÂą status quo, domagamy siĂŞ zrewidowania baÂłwochwalczego stosunku do PostĂŞpu, ktĂłry bynajmniej nie jest dobry sam przez siĂŞ. Lepsze sÂą sprawdzone tradycyjne formy niÂż eksperymentowanie na Âżywym organizmie: spoÂłeczeĂąstwo musi siĂŞ rozwijaĂŚ, ale zmiany muszÂą mieĂŚ charakter ewolucyjny i niewymuszony, nie mogÂą doprowadziĂŚ do zerwania ciÂągÂłoÂści kulturowej.

__________________________________________________________________________

AbstrahujÂąc od powyÂższego, ktoÂś moÂże mi wyjaÂśniĂŚ jak mogÂło dojœÌ do „wyparowania” 20 ciaÂł z samolotu? Stan szczÂątek (dosÂłowne poszatkowanie, roztarcie, plus rozprzestrzenienie) uniemoÂżliwia ich identyfikacjĂŞ.. Pomijam wszelkie inne „dziwnoÂści”, ale co z tÂą 20?  Jest na to jakieÂś zjawisko fizyczno - chemiczne? WyczerpaÂłam wszelkie moÂżliwoÂści, moja mama jest fizykiem i teÂż sobie gÂłowie Âłamie, byĂŚ moÂże mamy zbyt maÂło danych, ale moÂże komuÂś coÂś juÂż zaÂświtaÂło?

DziĂŞkujĂŞ i pozdrawiam.

[MEM HEI SHIN]

Sam element w sobie posiada indywidualn¹ to¿samoœÌ, przy³¹czony do innych posiada to¿samoœÌ zbiorow¹, nie znaczy to, ¿e ta indywidualna jest eliminowana na rzecz zbiorowej.

   Bardzo stara i nieprawdziwa wiedza.
W istocie pomieszanie pojĂŞĂŚ toÂżsamoÂści z utoÂżsamianiem, czyli identyfikacjÂą z czymÂś lub kimÂś.
 To tak dawniej uczono nawet na uniwersytach psychologii, Âże : dla ludzi niezmiernie waÂżne jest poczucie przynaleÂżnoÂści spoÂłecznej, kulturowej, obyczajowej, religijnej itd... Jednak warto zrozumieĂŚ i stwierdziĂŚ samemu, Âże nikt nie musi do niczego przynaleÂżeĂŚ, z niczym siĂŞ utoÂżsamiaĂŚ i z niczym identyfikowaĂŚ.

Jak na razie w procesach przemiany ÂświadomoÂści, obserwujemy odejÂście od tzw. zbiorowej tozsamoÂści religijnej, z resztÂą nieco gorzej.

Kolejny temat pod rozprawĂŞ naukowÂą.

Po pierwsze to :

MajÂąc potrzebĂŞ przynaleÂżnoÂści, (toÂżsamoÂści zbiorowej) pozwalamy, by spoÂłeczeĂąstwo kontrolowaÂło nas i manipulowaÂło nami za pomocÂą tzw. gry "zaakceptujĂŞ albo odrzucĂŞ".
W tÂą grĂŞ bawi siĂŞ caÂła ludzkoœÌ. Grze polegajÂącej  w identyfikacjĂŞ z grupÂą, przekonaniem, ideÂą, ideologiÂą, lub jak¹œ innÂą etykietkÂą. ...? ...!

Nie potrzebujemy nigdzie przynaleÂżeĂŚ, nie potrzebujemy aprobaty, niczego nie potrzebujemy.

 Naszym naturalnym stanem jest miÂłoœÌ i wolnoœÌ i nie ma znaczenia, czy ''plemiĂŞ'' o nazwie spoÂłeczeĂąstwo nas zaakceptuje, czy nie.

 JesteÂśmy wolni !

Ten caÂły manifest jest nieporozumieniem.
KtoÂś go napisaÂł wczeÂśniej zadajÂąc pytanie?

 A jaki bĂŞdzie mĂłj zwiÂązek ze Âświatem, jeÂśli nie bĂŞdĂŞ siĂŞ z niczym utoÂżsamiaÂł, nie bĂŞdĂŞ posiadaÂł tzw.drugiej toÂżsamoÂści ?

No w³aœnie! Nasza spo³eczna edukacja nie pozwala nam na tak¹ wolnoœÌ na tym etapie naszej œwiadomoœci.
 CiÂągle, wiĂŞc  potrzebujemy ''usypiajÂących tabletek'' : tradycji, zasad, etykiety, norm spoÂłecznych, kodeksĂłw moralnych, prawa  itd...itp. - jednym sÂłowem – warunkowania.
WiĂŞc dla wiĂŞkszoÂści z nas jak na razie ( o czym Âświadczy ten manifest)
identyfikacja, lub tzw.(druga to¿samoœÌ) jak na razie jest tylko interesuj¹c¹ teori¹.

Cytat :

  UTOÂŻSAMIANIE ( IDENTYFIKACJA)  JEST PRZYCZYNÂĄ WSZELKIEGO CIERPIENIA.

Tracimy samych siebie, utoÂżsamiajÂąc siĂŞ z ró¿nymi rzeczami – swoimi opiniami, reputacjÂą, grupÂą socjo-ekonomicznÂą, narodowÂściÂą, obyczajowoÂściÂą,kulturowoÂściÂą,  religijnoÂściÂą.  Robimy to w celu zdobycia poczucia bezpieczeĂąstwa.

Kolejny Cytat :

Porzucenie swej to¿samoœci (identyfikacji) jest zbyt przera¿aj¹c¹ perspektyw¹ dla wiêkszoœci ludzi. Ludzie odczuwaj¹ je jako zagro¿enie dla samej swej egzystencji, poniewa¿ tak mocno uto¿samiaj¹ siê ze swymi rolami, funkcjami, stanem posiadania, ¿e traktuj¹ je jako czêœÌ siebie, a to jest przyczyn¹ lêku, nieœwiadomoœci i zgubienia drogi do Domu.

Nie ma czegoœ takiego jak to¿samoœÌ zbiorowa.
Jest to tylko kolejna wizja i kolejny scenariusz ludzkich nieprawidÂłowych wyobraÂżeĂą
na temat samego siebie i otaczajÂącego Âświata.
Jak gÂłoszÂą mistyczno- gnostyczne tradycje, proces dezidentyfikacji z czymkolwiek ! nastĂŞpuje w momencie otwierania siĂŞ czakry Trzeciego Oka.
Wówczas zaczynamy poznawaÌ swoj¹ prawdziw¹ (naturê) to¿samoœÌ, która nie zale¿y od niczego i ma na imiê moja w³asna prawda, moje w³asne istnienie, w którym zawiera siê dos³ownie wszystko.

Proszê poczytaÌ co mówili i mówi¹ o tym ró¿ni ''wielcy'' tego œwiata jak wa¿ny jest proces dezidentyfikacji, je¿eli chcemy uczyniÌ wielki krok naprzód !

Ma to tym bardziej przegromne znaczenie wÂłaÂśnie TERAZ, w obliczu nadchodzÂących  zmian w procesach ÂświadomoÂści.
Ewentulanie odsy³am do fachowej literatury na ten temat, która jest w programie nauczania dzisiejszych szkó³ psycholgii, czy wielkich szkó³ osobistego rozwoju.

pozdrawiam

Ps. WÂątek do przeniesienia East, ale poniekÂąd sam zacz¹³eÂś  temat dotyczÂący (toÂżsamoÂści), ktĂłry siĂŞ rozwin¹³.

[tijavar]

MHS, za du¿o chcesz przekazaÌ na raz i powiem szczerze, ¿e pogubi³am siê w Twym przekazie. Próbujê siê ustosunkowaÌ, ale w sumie to nie wiem do czego...Mia³am nawet myœl, ¿e chyba mówimy o czymœ zupe³nie innym. Mo¿e w tym mój b³¹d, have no clue.

WydziergaÂłam jednak momenty, ktĂłre podsunĂŞÂły mi nastĂŞpujÂące odpowiedzi, odnieÂś je do czego czujesz:

Mi³oœÌ i wolnoœÌ to kwestia stanu ducha, bez wzglêdu na czynniki zewnêtrzne. To jest prawdziwa wolnoœÌ, której szukasz.

Ograniczenia wynikajÂą z braku wiedzy.


I coœ od siebie, bo sobie trochê pomyœla³am nad swoj¹ fizyczn¹ istot¹. Jestem cz³owiekiem pro spo³ecznym i identyfikujê siê z ludŸmi, którymi siê otaczam. Czy przez tê identyfikacjê uto¿samiam siê z ich pogl¹dami, przekonaniami, wierzeniami? Jakoœ dot¹d wychodzi³o, ¿e nie koniecznie. Czy potrzebujê przynale¿eÌ do tej spo³ecznoœci? Jak najbardziej, dziêki niej mam œrodki do ¿ycia, œwietne towarzystwo i sporo motywacji do dalszej eksploracji œwiata. Czy liczê siê z czyj¹œ aprobat¹? Pewnie, zawsze mile jest byÌ pog³askanym, nie znaczy to, ¿e tylko dla niej siê staram byÌ dobrym cz³owiekiem, fachowcem, dzieckiem, przyjacielem.

PotrzebujĂŞ swojej spoÂłecznoÂści, mam potrzebĂŞ do niej przynaleÂżeĂŚ, kocham ludzi, kocham siĂŞ nimi otaczaĂŚ, kocham ich obserwowaĂŚ i czerpaĂŚ z nich inspiracjĂŞ. PotrzebujĂŞ ich, aby mĂłc doÂświadczaĂŚ. Czy pozwalam przez to, aby spoÂłeczeĂąstwo mnie kontrolowaÂło? MyÂślĂŞ, Âże gdyby tak byÂło, to by mnie tu nie byÂło. PoddaÂłabym siĂŞ na pierwszym zakrĂŞcie, bo przynaleÂżnoœÌ do spoÂłeczeĂąstwa Ziemi, w Polsce, jest trudne. Czy siĂŞ z nimi identyfikujĂŞ? W pewien sposĂłb tak. PrzynaleÂżymy do jednego rodzaju. Czy zatracam w ten sposĂłb czÂąstkĂŞ swojej indywidualnoÂści? A jak myÂślisz? 

To wszystko jest zbyt wa¿ne i zbyt g³êbokie, aby ubraÌ je w kilka postów. Ludzie potrzebuj¹ poczucia bezpieczeùstwa, s¹ gatunkiem stadnym, rozwijaj¹cym siê poprzez wspó³dzia³anie. "Przynale¿noœÌ do grupy" w obecnym etapie œwiadomoœci ziemi jest czymœ naturalnym bowiem, nie rozwinêli jeszcze w sobie tej szczególnej zdolnoœci do wewnêtrznego zadumania. Wci¹¿ szukaj¹ bodŸców na zewn¹trz, ale i to siê wkrótce zmieni...

OddaÂłam to, co w tej kwestii czuÂłam. Pozdrawiam serdecznie