Poznanie geometryczne dotyczy tego, co wieczne - stwierdzi³ Platon ponad dwa tysi±ce lat temu. ¦wiadomo¶æ tego towarzyszy³a cz³owiekowi od zarania dziejów. Najpierw przez wieki próbowano okre¶liæ geometryczny kszta³t Ziemi, potem kszta³t orbit cia³ niebieskich, by w czasach nowo¿ytnych - dziêki geniuszowi Einsteina - opisaæ kszta³t czasoprzestrzeni.
Wszystkie te wielkie akty poznania mog³y nast±piæ w wyniku rozwoju geometrii, która wyznacza³a drogi opisu ¶wiata rzeczywistego, z³o¿onego z nieogarniêtej liczby obiektów o przeró¿nych kszta³tach i formach przestrzennych. Jednak ani klasyczna geometria Euklidesa, ani geometria eliptyczna i hiperboliczna nie wystarcza³y do opisu ca³ej z³o¿ono¶ci Natury. Przede wszystkim dlatego, i¿ geometrie te bada³y w³asno¶ci figur wyidealizowanych, doskona³ych w swym kszta³cie okrêgów, elips, trójk±tów, kul itp., w kontek¶cie odwzorowañ izometrycznych. Dopiero nowa geometria rozwijaj±ca siê od koñca ubieg³ego stulecia - topologia - stworzy³a podstawy do rozwa¿añ nad holistycznymi w³asno¶ciami obiektów, nad homomorfizmami (tj. bijekcjami w obie strony ci±g³ymi).
"Chmury nie s± kulami, góry sto¿kami, linie brzegowe ko³ami, kora nie jest p³aska, ani te¿ b³yskawica nie porusza siê po linii prostej" - napisa³ w The Fractal Geometry of Nature Mandelbrot (1982: 1). Wnikaj±c g³êbiej w ten problem, dla uchwycenia nieregularno¶ci obiektów spotykanych w rzeczywisto¶ci, Mandelbrot odkry³ nowe formy geometryczne, które od ³aciñskiego s³owa fractus ("z³amany") nazwa³ fraktalami.
Fraktale cechuj± nastêpuj±ce w³asno¶ci geometryczne i algebraiczne:
(1) nie posiadaj± unikalnej, charakterystycznej dla nich skali d³ugo¶ci, gdy¿ powiêkszone lub pomniejszone nie zmieniaj± swych kszta³tów,
(2) s± samopodobne na ka¿dym poziomie obserwacji (pomiaru) w tym sensie, ¿e po wyciêciu z nich dowolnej ma³ej czê¶ci i jej powiêkszeniu powstanie obiekt wiernie na¶laduj±cy ca³o¶æ,
(3) przedstawione w sposób analityczny, opisywane s± zale¿no¶ciami rekurencyjnymi, a nie wzorami matematycznymi.
Tradycyjne figury geometryczne takie jak ko³a, trójk±ty czy kwadraty, nie spe³niaj± tych w³asno¶ci. Wyciêty fragment kwadratu nie przypomina ca³ego kwadratu. Jednocze¶nie jednak niektóre z tych figur, np. ko³o, poddaj± siê procedurze renormalizacji opartej na pojêciu samopodobieñstwa, czyli tendencji do wielopoziomowego powtarzania identycznych struktur geometrycznych.
W czystej matematyce takie obiekty zosta³y zdefiniowane znacznie wcze¶niej (oczywi¶cie nie nazywano ich fraktalami), by³y one traktowane jako swego rodzaju przypadki szczególne, "monstra", które w pewnym sensie potwierdza³y ograniczon± zdolno¶æ poznania klasycznej geometrii. W dzisiejszej terminologii nazywane s± one fraktalami deterministycznymi. Natomiast fraktale spotykane w rzeczywisto¶ci (nie sztuczne) okre¶la siê jako losowe.
http://www.youtube.com/v/skLnKkUe7_U&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/skLnKkUe7_U&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>http://www.youtube.com/v/ccA9SkQXj8U&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ccA9SkQXj8U&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>http://www.youtube.com/v/J0kguWUhu3k&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/J0kguWUhu3k&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>http://www.youtube.com/v/STBQGnlgn2s&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/STBQGnlgn2s&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>http://www.youtube.com/v/GXHrc_bpDDU&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/GXHrc_bpDDU&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>http://www.youtube.com/v/nlAci7Ugc0c&hl=pl_PL&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/nlAci7Ugc0c&hl=pl_PL&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>Poniewa¿ fraktale obrazuj± z³o¿ono¶æ tak struktur matematycznych jak i ¶wiata rzeczywistego, powstaje pytanie, jak mierzyæ stopieñ skomplikowania ich kszta³tu? Wiadomo, ¿e d³ugo¶æ linii brzegowych fraktali d±¿y do nieskoñczono¶ci, przeto d³ugo¶æ linii brzegowych nie jest dobr± miar± z³o¿ono¶ci kszta³tu tych obiektów. Lepsz± miarê zaproponowa³ Mandelbrot w postaci pojêcia "wymiaru fraktalnego", który okre¶la stopieñ meandrowania krzywej i jest w pewnym sensie miar± wype³nienia przestrzeni, w której ta krzywa jest zanurzona. W matematyce o takiej krzywej mówi siê, ¿e "czuje" przestrzeñ (por. Schroeder 1991: 10). Pojêcie wymiaru fraktalnego prowadzi do zaskakuj±cych spostrze¿eñ i narusza powszechnie utrwalone w ¶wiadomo¶ci ludzkiej wyobra¿enia o wymiarowaniu obiektów liniowych, powierzchniowych i objêto¶ciowych.
Mimo i¿ wydaje siê zupe³nie oczywiste, ¿e punkt ma wymiar 0, linia wymiar 1, p³aszczyzna wymiar 2, a przestrzeñ jest trójwymiarowa, to jednak pojêcie wymiaru w matematyce ma d³ug± i niezupe³nie jeszcze zakoñczon± historiê.
Na potrzebê g³êbszej analizy i bardziej precyzyjnego definiowania pojêcia wymiaru pierwszy zwróci³ uwagê Poincaré w 1912 r. Stwierdzi³, ¿e "prosta jest jednowymiarowa, poniewa¿ mo¿na rozdzieliæ dowolne dwa punkty na niej przecinaj±c j± w jednym punkcie (który ma wymiar 0), natomiast p³aszczyzna jest dwuwymiarowa, poniewa¿ dla rozdzielenia dowolnych dwóch punktów na p³aszczy¼nie musimy wyci±æ ca³± krzyw± zamkniêt± (maj±c± wymiar 1). Nasuwa to my¶l indukcyjnej natury wymiarowo¶ci: dana przestrzeñ jest n-wymiarowa, je¿eli mo¿na rozdzieliæ dwa dowolne jej punkty usuwaj±c podzbiór (n-1)-wymiarowy, i je¿eli podzbiór mniejszego wymiaru nie zawsze do tego wystarcza" (Courant, Robbins 1961: 323).
Powy¿sze stwierdzenia wykazuj±, ¿e towarzysz±ce cz³owiekowi odczucie natury wymiarowo¶ci nawi±zuje w³a¶nie do topologicznego wymiaru obiektów, tak matematycznych jak i naturalnych.
Ca³y text znajdziesz tu:
http://www.zep.amu.edu.pl/pl/wp-content/Fraktale.pdf